Bij gebrek aan woordelijke inspiratie kunnen gevoelens via een foto ook dienen op een blog.

Het was een prachtig lentedagje. Ik zag zes zonnende kikkers in de vijver, de padden hebben hun dril al in slierten afgegooid.
De volièrevogeltjes zijn druk in de weer om een nestje te bouwen. Hoe is het mogelijk, ze wonen hier slechts enkele maanden! Ze voelen zich thuis, ze zijn gelukkig, het kan niet anders.
Dat ik eindelijk eens van heel dichtbij het hele nestproces kan bekijken, het is wonderbaarlijk. Johnny, mijn buurman-vogelliefhebber, maakte voor hen een geïmproviseerd nestkastje met nestmateriaal en stukjes cypres. Nieuwsgierig zijn ze wel, maar ze zijn er niet mee gediend; ze willen hun eigen nestje bouwen. Elders, waar zij het zelf bepalen. Uiterst boeiend om dit alles te mogen bekijken. Ik voel geluk.

De zon ging vanavond bijna bloedrood onder. Haar kleurtje zou - aloude volkswijsheid indachtig - regen voorspellen.

Geef mij de lente en ik ben voorwaar een gelukkig mens!

Hoofdschuddend doorprikt ze haastig de kleurrijke ballonnen die daar nog wapperen na haar moeders infantiele nachtelijke escapades. Wat zouden de buren wel hebben gepeinsd over die versieringen op de oprit van haar ouderlijk huis?

Wijselijk had ze zich die vooravond onzichtbaar gemaakt voor mijn uitzonderlijk bezoek. Ze kreeg nog net de opblazende kaakbewegingen mee van Menck, Philou en Elfje voor ze wegspurtte in haar rood overjaars autootje.

Philou en Menck! Alsof die twee mannen elkaar al jarenlang kenden. Ze versjouwden tafels, stoelen, borden en plateaus met de bijhorende pleasances.

Philou hield enkel die één of andere passievrucht voor een avocado maar bewees vervolgens zijn kunst in het partjessnijden.

Alles was klaar, de rest van de genodigden mocht aanrukken vooraleer de Camenbert helemaal wegsmolt voor de hitte van de brandende haard.

Raf, de perfecte gentleman, kwam ons dra vervoegen. Op enige onwennigheid heb ik hem niet kunnen betrappen. Met zijn mooi Limburgs accent haakte hij snel in op onze blogervaringen.

Plots meldde Zap zich telefonisch aan op enkele tientallen meters hier vandaan. Ik herkende haar onmiddellijk toen ik haar tegemoet snelde: zwaaiend naast haar nieuw verworven bordeaux wagentje. Zij kon me niet missen, een giant balloon bengelde immers aan mijn antenne.

Stevig beladen met allerlei presentjes en hapjes werd ze gekust en gehugd. Nadien haastte ze zich naar de keuken en bereidde daar voor ons ettelijke exquise vishapjes op witloofschuitjes.

Ncumisa deed uiteindelijk haar imposante intrede. Heeft dat vrouwtje een innemende lach!

Och wat; het was meteen supergezelligheid troef.
Zap is als haar schrijven; een klaterende woordenwaterval. Met haar twee voetjes op de grond genoot ze met volle teugen van de voor ons schuchter aandoende Hill, die thuis blijkbaar even wild kan zijn als zijn blonde deerne. Af en toe hielden ze elkaars handje of vingertje vast of wisselden ze verliefde zoentjes uit (dat heb ik ook gezien, jaja!).

Philou is een “Philou hônete”, een grapjas van de hoogste graad. Zelfs alcoholvrij (hij had zijn eigen illustere drankjes mee) kan hij l(a)(u)llen als de beste. Mooi om zien hoe die twee duifjes het zo goed met elkaar kunnnen vinden.

Raf is super sympathiek; een man die zich aanpast aan elke situatie, zich kan wegcijferen en af en toe (als hij de kans krijgt in die uitgelaten bende) uitpakt met een grappige noot.

Ncumisa heeft me geraakt in haar dromen. Zij wordt beslist nooit oud, ze heeft nog veel te veel te beleven. Ik wens een man voor haar die haar begeert, die haar koestert om haar eerlijkheid en haar bevalligheid.

Hoe kan je in godsnaam Menck beschrijven? Nature en personne? Hij is gewoon zichzelve. Hij zal altijd en overal zo zijn. Een brokje kaas waar iedereen in wil prikken terwijl hij het liever zelf niet beseft. Anoniem in zijn woorden, warm voor ieders hart.

Als laatste is het niet eenvoudig om hier weer te geven wat ik aan emoties had en overhoudt.

Ik bleef alleen achter om een uur of negen 's morgens en kijk vandaag nog terug op een heerlijke samenzijn van mensen die uiterst herkenbaar zijn.

Een stukje muziek, een reuzenboeket, een schaap met een hartje, een magnumfles vol bruisende geestrijkheid, de adorabele plant in de schelpjespot, de olijfolie in drie soorten. Alsof jullie aanwezigheid nog niet voldoende was!

Virtueel kan dus zeker en vast echt worden!

De koele berging telt nog veel Leffe’s, pilsjes, porto en wijn en nog vier flessen Menck. Het water is - begrijpe wie kan - op.

De morgen na de meeting vond ik op mijn aanrecht een briefje met daarop gekriebeld: "Philou was here!"
Deze foto bewijst dat daar geen woord van gelogen is.

Dit is geen gezeur, het is de puurste realiteit.

Mijn Compostella-“vriend” kwam in december terug uit bedevaart om zijn sleutels op te halen. Hij had het goed gesteld, maar had het te druk om dankjewel te zeggen voor het feit dat ik zijn planten had verzorgd, voor de contacten met de politie, voor het barricaderen van zijn garagepoort en voor de emmers gerecupereerd water die zijn lek dak hadden achtergelaten.

Ik had zijn twee kaartjes niet ontvangen die hij zogezegd had verstuurd.

Intussen was zijn magerheid ‘dikker’ geworden, de pelgrimvlaggetjes hingen aan zijn muren en kerst was allang gepasseerd. Al die tijd hoorde ik niets van hem.

Wat had hij geluk dat ik drie maanden later thuis was en hij me kon vragen of ik hem dringend naar het station van Mechelen wilde brengen. Een nieuwe reis kondigde zich aan: Argentinië. Hij had zich van dag vergist. Hij had het de laatste maanden erg druk gehad, mijn telefoonnummer was niet te vinden en hij had meermaals aan mijn deur gestaan. Tevergeefs.

Hij vond dat maanden zo snel voorbijvlogen maar gaf toe dat hij me eerder had moeten contacteren.

Ik twijfelde na zijn ondankbaarheid van weleer om hem nogmaals uit zijn problemen te helpen. Ik had moeite met het weigeren. Hij zou mijn benzine vergoeden en alles weer goedmaken. Hij omhelsde me steviger en frequenter dan me lief was toen hij in mijn auto stapte. Mijn stem verraadde dat ik hem enkel plichtsbewust wilde helpen. Het deerde hem weinig, want hij moest zijn GSM nog opladen in de sigarettenaansteker van mijn auto. De tijd drong, ik moest het uiterste uit mijn wagentje halen opdat hij op tijd het vliegtuig zou halen.

Dit keer kreeg ik de sleutel van zijn voordeur toegeworpen. Achteloos, in de auto, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Alsof we de dikste vrienden waren. Het was voldoende dat ik elke week de planten zou gieten. Over het leegmaken van de emmers overgelopen water op de dakverdieping sprak hij dit maal niet. Misschien was het lek intussen wel hersteld.

Een maand zou hij wegblijven om zich te vervolledigen in de Zuid-Amerikaanse dansen; de Chacarera en de Zapateros.

Het beeld dat ik kreeg van zijn achtergelaten huis was nog schrijnender dan bij zijn vorig vertrek; de lampen in zijn slaapkamer en badkamer brandden nog, de afgeknaagde kippenbillen versierden het aanrecht samen met een enorme stapel afwas. Het was alsof hij net terug gekomen was uit bedevaart. Dit keer stond ook geen tweede emmer klaar om op de zolder het regenwater over te scheppen van het nog steeds lekkende dak.

Ik kreeg een kaartje en de e-mails die hij naar zijn vrienden stuurt, worden mij dit keer ook toevertrouwd.

Hier is er zo eentje (zijn schrijf- en taalfouten serveer ik u er graag bij):

“Hola,
nog 2 dagen te gaan , maar ik kom zeker terug: een land om verliefd op te worden.
Gistern morgen gekeken naar de les canyengue die Réné fkrijgt van Mirta del Sol, volgende keer ga ik ook ieper in op deze dans.
Gisteren van 13 tot 15u dansles : eerste noties van de chacarera . Ik vind het behoorlijk moeilijk, vooral de zapateros.
Daarna verder oefening op milonga, tango en Tangovals .
Daarna gaan kijken voor schoenen voor ML , zonder resultaat .
om 19u naar La Arrangue , waar Joél zit : Ik dans er met zijn vriendin Linda en met Mabel, Suzanne, Gricelle tot de zaak gesloten wordt . Dan stap ik richting Club Gricel( mijn kotgenoten verklaren mij gek dat ik dat tevoet doe , maar op die manier verken ik de stad.
De kleine club is barstenvol, dus ga ik eerst iets eten : chica pizza especial dela casamet un cervessa grande : Wanneer ik de kleine zie aanrukken , denk ik dat ik hem nooit opkrijg , maar hij is zo lekker dat het mij toch lukt .
Een blik in de club leert me dat ik niet moet aandringen , dansen lukt toch niet .Dus te voet naar huis , onderweg een helados van 270 gr gekocht ( 35 BEF)
Ik eet hem thuis op met de 3 dames :Ulli, Gigi en Nathalia .
Ik woon een typische discussie bij , ober kleren , over mannen , over de figuur, de benen .
Mijn fotos zijn de bewijzen van de tweestrijd die ontbrand tussen Gigi en Ulli over wie de dikste benen heeft .
Om 2u30 is de strijd gesreden en gaan we slapen .”

Ik ken die mensen niet en het kan me ook weinig schelen of hij dit stukje leest. Ik ben minder altruïstisch dan ik dacht.

Zaterdag aanstaande (tijdens de meeting dus) komt hij terug om zijn sleutel op te halen. Hopelijk na zessen, zodat ik hem aan jullie kan voorstellen. Ik denk dat ik deze “vriendschap” een definitieve schop moet geven.

Het was leuk, dat hechte groepje van virtuele mensen, dat langzaam werd opgebouwd in bloggenland. Menselijke ervaringen, humor, fictie of realiteit, het was er bij momenten heerlijk vertoeven.

Het groepje werd uitgebreider, meer reacties, persoonlijke toetsen. Het werd tijd voor een meeting. We wilden de personen leren kennen die achter die computers zaten en een deel van hun vrije tijd wilden besteden aan menselijk contact. Oké, bloggen.be is niet het ideale medium om zulks te doen en hun al dan niet objectieve statistieken hebben ons de nodige vragen en ergernissen bezorgd.

Mensen onder ons verhuizen nu eenmaal, mensen onder ons leren een nieuwe partner kennen.

Mensen onder ons hebben soms geen zin om te schrijven. Mensen onder ons zijn soms te verdrietig om te schrijven of niet tevreden met reacties die uitblijven of die vatbaar zijn voor verkeerde interpretaties.

Sommigen hebben amper tijd voor zichzelf, anderen moeten een nestje bouwen. Partners en kinderen gaan nu eenmaal voor. Sommigen zijn te kritisch voor een ander, anderen hebben problemen thuis.

En dan was er Menck, de animator onder ons, die ons wilde samenhouden en daar zijn uiterste best voor deed. Ik begrijp dat hij ons enthousiasme mist, dat hij meer wil dan een sporadisch reageren. Dat hij het beu is als leider te worden aanzien, als lijmer van wat het virtuele meer kan doen.

En zie; hij heeft zich teruggetrokken uit Bloggenland. Geen humor meer, geen mooie stukjes meer die ons allen aan het lachen brachten. Geen reacties meer van hem, ook niet meer van Hill en Zapnimf.

Ik heb ook geen zin meer om te schrijven, er is geen groepje meer. De cursus ben ik allang vergeten, ik vind geen nieuwe woorden meer om te antwoorden, om te lachen, om te huilen, om mezelf uit te dagen.

Maandag. De witte wijn wordt moeizaam koel gesteld, zal ik de rode chambreren? De kaassoorten staan op een lijstje voor de grote boodschappen.

Het zou leuk worden, menselijk leuk. Een babbel, een drankje, dat ietsje meer of dat ietsje minder, die uitdaging op klein niveau waar we allen zo bang voor zijn.

Ik had het aangedurfd in dit leven. Het zou een ervaring meer betekend hebben, een stukje om over te schrijven, een foto meer in mijn levensalbum.

Maar ja, we zijn mensen, we deinzen voortdurend terug voor hetgeen we nog niet kennen, we wikken en we wegen. Durven we het niet aan?

En tenslotte zitten we op zaterdag 24 maart aanstaande allemaal thuis te denken aan hetgeen we hadden kunnen doen.

De kaasschotel is dus nog niet besteld. Jullie weten dat ik van gezelligheid hou. Zou ik het wel doen? Ik wil niets materieels bestellen dat niet in menselijke handen valt.

Is er nog iemand die er zin in heeft? Ik zou het heel graag willen weten.

UPDATE:

Nee, nee, niet in Brussel. Ze moest niet bij Verhofstadt zijn. Ze was ook niet op doorreis naar Frau Merkel. Haar missie lag verleden week in het kleine burgerstadje Mechelen. Bush was niet meegekomen, iemand anders begeleidde haar, maar die persoon was van weinig belang al droeg hij hetzelfde uniform.

Haar schouders werden verbreed door épaulettes waardoor ze er wat gendarmachtig uitzag.

Ze sprak gebroken Nederlands, maar de conversaties in het Frans vlotten vrij goed. Ja, in het Engels kon ze ook een mondje meepraten. Ze had eerst Kind en Gezin bezocht in de stad en daarna had ze een bezoek gebracht aan mijn moeder. Humble als ze is, was ze aan de voordeur blijven staan voor een babbel. Ze hoefde geen kopje koffie. Het was een vriendelijke vrouw. Mijn moeder vond haar knap, ze is wel iets te klein voor onze Germaanse gestalte. Ze was bruingebrand, wat had ze geluk dat ze nooit in de zon moest liggen. Ze vond mijn moeder knap en heel bevallig.

Als ze de volgende keer nog eens op bezoek komt, zal mijn moeder me verwittigen zodat ik op tijd in Mechelen kan geraken. Jammer dat ik er niet bij kon zijn, want het gesprek was vreselijk interessant.

Inderdaad, Condoleeza Rice was verleden week in Mechelen voor een staatsbezoek aan mijn zesentachtigjarige dementerende moeder. Het nieuws werd gisteren verteld en is vandaag nog steeds aan de volle werkelijke orde. Dit keer is mijn moeder de details van het bezoek niet vergeten. Integendeel, met de dag worden ze meer en meer onverbloemd en uitgebreid verteld. Het zit nu eenmaal in haar gedachten. Op mijn meegaande vragen antwoordde mijn moeder naar voor haar pure waarheid. Ze hoorde de twijfels in mijn stem niet eens. Ik praatte heel ernstig met haar, ik weet dat ze daarvan houdt. De meest absurde vragen kan ik haar stellen, haar antwoorden blijven even gevat. Ik sta perplex van die eeuwigdurende inventiviteit en van haar geloofwaardig overkomende antwoorden.

Mijn moeder schijnt erg gelukkig te zijn in haar leven. Ik weet niet of het waar is. Reclame is voor haar belangrijke briefwisseling, ze leest de prentjes van de krant en is nog steeds druk in de weer met dingen. Ze gaat buiten, ze behoort tot de presterende maatschappij.
Het gaat de laatste weken weer minder goed met haar. Maar ze blijft hardnekkig strijden tegen zichzelf.
Want wat is tenslotte de zin van mijn realiteit als de hare zoveel eenvoudiger is?

Rolt de auto in de gracht,

dan is het herfst,

Zijn we niet allen ongedeerd,

dan is het herfst,

Ruik ik benzinegeur,

dan is het herfst,

Hoor ik moederlijke kreten,

dan is het herfst,

Zie ik ramptoeristen die de inhoud van de auto stelen,

dan is het herfst

Antwoord jij niet meer op mijn voortdurend roepen om jou,

dan is het herfst…

(Gedicht om mijn overleden broer)

Mijn dochter was buiten zichzelf van woede omdat ik haar de vrijheid van het rijden niet gaf. Ze wilde uitstappen terwijl we nog lang niet thuis waren. Ik liet haar gaan, ik wist niet meer wat ik antwoorden moest. Ze had gelijk, ik had gelijk.

De angst om ook haar te verliezen is te groot. Ze begrijpt me niet. Ik vergeef het haar maar daarom hoeft ze niet zo op mij te roepen.

Ze strafte me en nam haar eigen auto en ging voor de eerste keer die gevaarlijke autobaan op, alleen. Moest ze me iets bewijzen?

De keukenwekker die het trekken van de soepkip moet timen, tikt oneindig langzaam; minuten tellen slechts de helft. Zal de politie mijn nummer kennen? Komen ze me het bericht persoonlijk melden? Zal ze me verwittigen als ze veilig is?

Deze nacht wordt voor mij extra kort. Want morgen moet ze weer alleen door dat verkeer op weg naar huis.Ik wil het samen met haar beleven. Weer een uur in doodsangst.

Haar wollen truitjes hangen op, ik durf hun geur niet op te snuiven en ze niet glad te strijken voor zij er is.

Ze kwam vanmorgen behouden terug en kan alleen naar Antwerpen rijden. Eigenlijk ben ik trots op haar en vooral uitermate gelukkig. De ruzie is alweer vergeten.

Ik verlang naar volgende week, als ze terug op haar kot is en haar auto weer een weekje naast de mijne staat en ik haar enkel hoef te vragen hoe de kippensoep heeft gesmaakt.

Daar vraag je wat, Speedy. Aan iemand die er nog nooit heeft over nagedacht.

Bij deze heb ik het wel gedaan en hoe zeer ik mijn hersenen pijnig, ik kom steeds tot dezelfde conclusie: Ik heb geen dromen. Want dromen impliceren dat ze niet grijpbaar of vatbaar zijn. Mijn sterrenteken is stier, dus ben ik aards en geloof ik niet wat ik niet gezien heb tot het tegendeel wordt bewezen. Ik moet altijd onder minstens één van mijn voeten vaste bodem voelen wil ik kunnen functioneren. Mijn tekst zal niettemin bol staan van contradicties, want dromen, verlangens en geluk zijn zo moeilijk van elkaar te scheiden.

Ik moet toegeven dat ik wel één droom heb die me al talloze slapeloze nachten heeft bezorgd. Dat mijn vader en broer hier nu zouden staan; levend. Het is een utopie die doet leven, hopen en die het heden zou moeten voeden. Die droom helpt niet veel.

Ik herinner me ook niet dat ik als kind droomde. De wereld draait, ik draai mee tot het weer de beurt is aan een ander in een tijd die eerst oneindig lang lijkt en elk jaar korter wordt en waarin dromen al dan niet onbeleefd achter blijven. Die tijd inhalen heeft geen zin als je niet weet hoe die smaakt.

Ik hou het daarom liever bij verlangens die meer slaagkansen hebben  Een toevallige en banale belevenis die dromen zodanig minimaliseert dat je niet beseft of dit nu een droom of werkelijkheid is. Dat ik nog steeds droom over de geboorte van mijn kinderen of over het uitvliegen van die zeven meesjes of over die liefde die ik als mooiste zie. Minder onrealistisch dan de droom van iemand die op eigen kracht wil vliegen. Ik hou niet van ficttie, tot hij werkelijk kan vliegen. Wat zou ik alleen genieten op de top van de hoogste berg waar niemand naast mij zou staan om hetzelfde te voelen?

Uren reizen naar de mooiste plekjes die al lang door anderen werden ontdekt om ook daar mijn dromen niet te vinden?

Ik verlang naar een tuin boordevol bloemen en een wei in wildernis, naar mystieke plekjes achter onbekende hoekjes. Naar kinderen van kinderen die ik nog niet ken. Naar mensen die me zeggen waarom we samen leven.

Ik verlang naar erg veel waardoor dromen overbodig wordt.

Babi moest vandaag wat geduld oefenen in haar poezenmandje.Toen we net aan de beurt waren voor haar veertiendaagse cortisonespuit, hoorde ik iemand met rasse schreden de trappen naar de wachtkamer oplopen.

Er verscheen een  keurig geklede man die iets meedroeg in zijn Hillfiger regenvest. Hij was totaal doorweekt. Voorzichtig opende hij zijn jas. Er lag een klein konijntje in dat amper ademde en hevig bloedde uit het linkeroog.

De chique man stond te beven van emotie en van de kou. Bij terugkomst van een vergadering had hij het diertje op straat zien liggen, het spartelde hevig. In de gietende regen had hij zijn auto langs de kant geparkeerd en had het beestje opgeraapt en was er onmiddellijk mee naar de dierenarts gereden.

Het magazine dat ik aan het lezen was, legde ik aan de kant. Op zulke momenten kan je je gevoelens moeilijk in een boekje verstoppen. Ik bood hem mijn beurt aan die hij in dankbaarheid aanvaardde.

Weer gestommel op de ijzeren trap. Een vader en een dochter komen binnen met maar liefst vijf Jack Russels; moeder en haar vier kleintjes. Allemaal even hypernerveus. Ik kon het lachen niet bedwingen, het was te mooi om aan te zien. Zo verschrikkelijk schattig!  Babi kroop naar het uiterste plekje van haar mandje.

De deur van de spreekkamer ging open. De mooie man kwam buiten met twee plastic zakjes. In het ene zat het konijntje dat net een afscheidsspuitje had gekregen. In het andere zat de met bloed gedrenkte vest van de man. Hij zag er verslagen uit en durfde me niet meer in de ogen te kijken na onze positieve bemoedigingen van daarnet. Zijn strijd om een dierenleven was verloren. Hij zou het konijntje begraven in zijn tuin, voor de dodelijke spuit had de dierenarts niets gerekend.

Het was een triestig beeld en tegelijkertijd heel vertederend.

Dieren en mensen, liefde en verdriet, een momentopname.

Ze belt nog wel, mijn vriendinnetje, maar ze heeft geen tijd meer voor intensievere sociale contacten. Ze had een heel rustig leventje met haar man, die drie jaar geleden overleed.

Hij legde haar letterlijk in de watten, hij aanbad haar. Ze had het enorm moeilijk toen hij ziek werd, toen hij stierf. Ze was dertig jaar jonger dan hij, in de fleur van haar leven. Ze was flink, heel flink. Ik bewonderde haar, ik bewonder haar nog steeds.

Een jaar later leerde ze haar huidige partner kennen. De man die de uitvaart van haar vader regelde en later ook die van haar man; de begrafenisondernemer.

De zaken gaan goed, reeds meer dan twintig teraardebestellingen sinds het begin van dit jaar, een absoluut record. Een gemiddelde van twee overlijdens per week. De centjes rollen binnen.

Een begrafenisondernemer doet tegenwoordig all-in-one: het lijk wordt afgehaald en opgebaard, de rouwbrieven worden opgesteld samen met de familie, de koffietafel wordt geregeld, sandwiches worden besteld, de al dan niet echte bloemen worden geleverd en zelfs de doodsprentjes worden door één en dezelfde firma gedrukt. Schoonpapa bespeelt het orgel. Mijn vriendinnetje is een business-woman geworden, een vrouwtje dat haar geld verdient dankzij het heengaan van anderen.

Ze draagt korte zwarte rokjes, zwarte nylonkousen en moet voortdurend sip kijken als ze werkt. Ook in het midden van de zomer. Ze voorziet een rolkraag voor dode mensen die hun hoofd verloren na een verhanging. Ze neemt haar laptop mee naar achtergebleven familieleden om de zaken te regelen. Ze doet registraties bij gemeenten. Ze wil alles doen en alles leren.

Geen job van negen tot vijf. Slapeloze nachten tot er weer een telefoontje komt en ze in het zwart de deur uit moet.

Ik wil zo graag een barbecue organiseren, even doorzakken met mijn vrienden, levenservaringen uitwisselen, een gezellig samenzijn met kaarsjes. Het tijdstip zullen zij bepalen, geen dag voordien.

Even niet lachen om en met de doden. Zonder de pikante anekdotes en de flauwe grapjes. Iemand moet voor onze overledenen zorgen en voor degenen die achter blijven. Ik snap het wel.

Een beroep als elk ander? Ik word er allerliefst niet mee geconfronteerd.

"Hoogzwanger strompelt ze met de derde zware kruiwagen door de “Basse-Cour” van het Château d’Ardennes in Paupières. Haar brouette is tot de rand gevuld met ongelijke kinderkopjes. Het groeiende kind in haar stampt haar moederhart wakker telkens een nieuwe kassei in de grond wordt gehamerd. De man die haar bezit, schreeuwt haar toe. Haar oren horen zijn woorden niet meer. Ze voelt dat l’Odeur Obscure, haar lievelingsparfum dat ze vanmorgen overvloedig over haar losse kleed sproeide, haar ook vandaag weer beschermt. De misselijkheid ebt langzaam weg. Ze kan weer ademen. Ze gehoorzaamt haar man in een roes van devote nederigheid. Vooral vandaag wil ze hem niet boos maken. Vandaag gunt ze hem zijn laatste illusie van macht.

Ze voelt een sprankel onbepaald geluk terwijl ze de laatste kar vult. Even staat ze stil, sluit de ogen en ademt haar eigen vertrouwen in. Het ruikt naar groen, naar bos, naar vrijheid, naar vergeten. Voor het eerst snuift ze de toekomst na een hopeloos verleden.

Ze aait het ongeboren kind, de reden voor haar geplande vlucht."

De duisternis viel en het begon lichtjes te regenen. Ik staakte mijn tuinbezigheden, wilde naar binnen gaan en plots zag ik hem: de pad die ik nu al drie weken hoor kwaken. De vuistgrote dikkerd zat roerloos op de vijverrand en maakte geen aanstalten om te vluchten, ook niet toen ik knielde en hem via de lens van mijn digitaaltje recht in de ogen keek. Zelfs de flits deerde hem niet. Pas toen een van mijn poezen hem in de smiezen kreeg, sprong hij met een sierlijk boogje terug de vijver in.
Joepie, de lente is duidelijk in aantocht!

Oké, niet te boos zijn, ik heb iets stouts gedaan. Ik hou nu eenmaal van prullen, snuisterijen en hebbedingetjes. Ik laat me dan ook gauw verleiden als je bij een pakje koekjes een carnavaloutfit cadeau krijgt en aan verrassingseitjes kan ik nog steeds niet weerstaan. Je weet toch nooit dat je er één of ander kind nog gelukkig mee kan maken.

Verleden jaar, tijdens het surfen, kwam ik terecht bij De Roze Doos. Je weet wel, die surprisedozen die je bij de geboorte van je kinderen krijgt. Ik was er toen al zo gelukkig mee al stelde die eigenlijk niet veel voor. Honderden codes spaarde ik van de grote pamperdozen. Je kon er toen immers fantastisch speelgoed voor ruilen of zelfs een spaarboekje mee openen voor de kinderen.

Ik wilde toch eens proberen of ik bij de site van De Roze Doos een fictieve baby kon aankondigen om zodoende mijn jonge moederdagen nog eens te herbeleven. Een fluitje van een cent: enkel de naam van de baby, zijn geboortedatum en adres moesten worden ingevuld. De baby zou in mei geboren worden. Het zou een dochter zijn, Magali.

Net na de verzonnen bevallingsdatum ontving ik de eerste doos, de roze dus. In een Franstalige versie weliswaar, want mijn dochtertje was geboren in Namur.

Ik was er erg blij mee want een buurvrouwtje was op hetzelfde moment bevallen van een prachtige dochter. Ik moest haar mijn geheim onthullen; ze keek me even eigenaardig aan maar kreeg nu dubbele reductiebonnen, een extra koekje en een heildrankje voor haar baby.

Ik voelde me schuldig over deze fraude.

Met de opvolging van mijn bevalling had ik echter geen rekening gehouden. Ik kreeg talrijke promotelefoontjes van ontzettend vriendelijke dames die me geluk wensten met de geboorte van Magali en die me uitnodigden voor enquêtes, fotoshoots van mijn baby en promoties. In deze spelletjes kon ik nog moeilijk veinzen en antwoordde de telefonisten dat ik het erg druk had, dat ik leed aan een postnatale depressie en liever met rust gelaten werd. Ze begrepen mijn afwijzing nauwelijks.

Ook de Happy Baby doos en de Blauwe heb ik vol dankbaarheid in ontvangst genomen.

Enkele weken geleden ontving ik de vierde doos: La Boîte Jaune, ma première école: "Chère Maman, conservez ce coffret. Votre enfant y rangera ses crayons de couleurs.” Er zat een petit Lu in, een Bio-Punch Junior, een Nesquik-staaltje mét potloodjes en talrijke voordeelbonnen voor moeder en kind. Ik voel me weer schuldig over mijn klein bedrog, maar deze doos is waarachtig super leuk.

En ja, Zapnimf, papa is inmiddels al ietwat belangrijker geworden in heel het gebeuren. Hij mag zelfs al naakt op de foto met zijn kleine spruit.

Ik kijk uit naar de Groene Doos als "mijn kindje" één jaar wordt. Daarna moet ik vijf jaar wachten. De 'Happy Kid'-doos zal waarschijnlijk arriveren bij de geboorte van mijn eerste kleinkind. Tenminste, als ze mij dan nog zullen geloven!

Of het nu deze link is of een andere site, het doet er verder niet toe. Feit is dat vrouwen blijkbaar nog steeds niet de plaats in onze maatschappij hebben verworven die ze verdienen.

Het hierboven gelinkte artikel trok mijn aandacht. “Hoe een koppel kan blijven duren." En ook: "Wat doet de liefde duren?”
Jammer, voor reacties is op die webstek geen plaats.

Volgens mijn bescheiden mening zijn deze vraagstellingen in beginsel al taalkundig fout. Maar bon, ik las verder.

Een aantal psychologen geeft zijn mening, na ontzettend veel denkwerk.

Zo stelde ene John Gottman letterlijk: “Het geheim van een gelukkig koppel zit in de capaciteit om de dromen van de partner te accepteren. Als die partner er bijvoorbeeld van droomt om zanger te worden, dan moet men die droom respecteren, ook als die droom u onbereikbaar of vreemd lijkt. Door uw partner aan te moedigen, maakt u hem gelukkig.
Wil uw uitverkorene de beste politieroman van de lage landen schrijven, dan kunt u hem aanmoedigen als u in hem gelooft, wat een uitstekende zaak is voor het koppel. Maakt u daarentegen de dromen van uw partner stuk, dan bereikt u het omgekeerde effect. Het komt er op aan om dromen te delen en om er over te durven praten.

Ben ik de enige die hier de eenzijdigheid van het seksueel definiëren bemerk?

Het relaas gaat verder, steeds in het voordeel van de hij-partner. Hij; de partner... Is een partner per definitie altijd mannelijk? Of zijn de opstellers of vertalers van dit artikel de cruciale schuine streep (hij/zij en zijn/haar) vergeten?

Twee van mijn ex-partners hebben hun dromen mogen verwezenlijken. Twee keer gaf ik mijn lijfjob op voor hen. Twee keer is een relatie mislukt. Omwille van de hij-droom. Anno 2007 is er blijkbaar nog niets veranderd.
En probeer dan nog maar eens een fotootje te googlen over ruzies tussen partners. Ook daar vind je enkel mannelijke voorbeelden...

Als een kip met een roggenrug, worstel ik me al een aantal maanden door het leven. Mijn vorige heler stortte zijn zweetdruppels tevergeefs op mijn lijf. Het was een softie die mijn lichaam amper onder zijn handen nam en me bij het eind van de sessie veel geluk toewenste.

Kruiwagens boordevol tuinaarde kan ik niet meer heffen, spa en bruis met zijn zessen zijn te zwaar, achterwaartse veegbewegingen worden tot een strikt minimum herleid en voor het oplossen van nachtelijke sudoku’s heb ik meer dan vier kussens nodig. Katjes moeten noodgedwongen op hun eten wachten tot na mijn dagelijks roderen.

Hoog tijd dus voor een alternatieve opinie die me moet bewijzen dat osteoporose, venenvernauwing en/of botkanker nog eventjes verder dan mijn bed liggen.

De verse osteopaat, die niet erg opkeek van mijn bezwaren, noteerde vluchtig zijn to-do’s: rugklachten die hun weerslag hebben tot in mijn allerkleinste teentje, schoudergewrichten die niet meer naar behoren functioneren en nekspiertekortkomingen die me hinderen bij het naar achteren kijken.

Eerst op de rug, Artemis! Ik mag me gelukkig prijzen dat ik op de valreep een bijpassend setje vond en me vooraf ontdaan had van de overtollige haargroei.

Voeten worden op negentig graden geplooid, benen worden dooreen gemixt, mijn bekken wordt vervormd zodat het nog amper een centimeter op het laken blijft plakken en die man gebiedt me nog net op tijd om te relaxen. Artemis kleeft aan zijn lippen en doet alles wat hij met zachte stem voorzegt. Haar bekken draait gewillig, haar nek spuwt gretig lucht. De schouderbladen zijn niet gewillig en veroorzaken een nauwelijks te bedwingen pijn. Ik krijg korte adempauzes. Maar de aantrekkelijke man is nabij en een vrouw huilt nooit.

Volgende week hoef ik nog niet terug te komen. De manipulatie zal nog enkele dagen van zich laten horen, de pijn zal langzaam wegebben.

Typische klachten, ze zijn niet van onvoorbijgaande of ongeneeslijke aard. Volgens hem ben ik niet te dik en niet te oud. Mijn adrenaline zou nog kunnen stijgen. Tussen pijn en zweet hadden we een onderhoudende conversatie.

Mijn lichaam kraakt verder, de momentane pijn is al lang vergeten omwille van de verzachtende omstandigheden.

Een vrouw moet zich af en toe eens laten manipuleren door een wijzer man.

Men neme een willekeurig voorwerp, men notere de twintig eerste gedachten die dat voorwerp bij je oproepen, en men schrijve - allez, men probere - pure fictie te ontwikkelen.
Alzo stelde lerares Leen het ons voor. Die twintig woorden dienen enkel als leidraad, je hoeft ze ook niet allemaal te gebruiken of te verwerken in hetgeen je wil schrijven. Het belangrijkste is dat je fantasie hiermee geprikkeld wordt. 
Op mijn bureel staat zo een voorwerp (zie foto hieronder) waarvan ik niet weet wat het voorstelt. Het kon ook een ander object zijn geweest. Elkeen heeft wel zoiets in huis. Onbeduidend, verloren, onbenullig en toch boeiend.
Je zou het anders kunnen bekijken en beschrijven, dat is net het leuke van deze oefening.
Ik koos dus twintig willekeurige woorden die het object, dat naast me staat, volgens mij beschrijven:

antiek

handbewerkt

hoefijzer

hout

kerk

klimmende aap

maden

nagel

ornament

ophangen

relikwie

rijk

tierlantijntjes

toren

trap

urn

versleten

vestingmuur

verering

vesting.

Mijn fantasie werd inderdaad geprikkeld en mijn allereerste fictieverhaaltje kwam zo tot stand, steeds vatbaar voor verbetering én interpretatie.

"Er is geen ontkomen meer aan. De vesting die de apenmensen in zee hebben gebouwd, houdt geen stand. Haar fundamenten brokkelen af en worden meegesleurd als klein visgoed voor de hebberige haaien. Het kasteel wordt bekogeld met napalmbommen, chemische mosterd en verschroeiende zonnebollen. De laatste ontsnappingspoging wordt ingezet. De acht overblijvende krijgers zetten zich schrap voor het ultieme overlevingsproces. Als bezetenen nestelen ze zich in elkaar en vertrouwen op het evenwicht van die met de sterkste staart. De achterflank wordt resoluut gebroken en valt krijsend neer in het kokende water. De laagste klimmers grijpen zich naar boven, zij die nu doelwit vormen voor het mensdom dat ooit volgen moet. Krampachtig hijsen ze zich naar de top waar de zoon van Aghmalis zijn vaders urn heeft verborgen. Ahmalis, de god van de ozonvrije planeet. Slechts vier krijgers overleven de slachting, zijnde de elite van het apenrijk.
De flank wordt steiler, de hitte ondraaglijk, de zege is in zicht. Lismalis, de kleinzoon van de koning, komt als eerste boven, triomfeert en valt neer in de nagel des verderfs.

Het kasteel was in opbouw voor een onverwachte aanval. Die lacune heeft ons het mensdom gekost."

Lijkt het u iets?

Op het allerlaatste nippertje kopieerde ik mijn huistaak in dertien exemplaren en was een minuut te laat in de les. Het voorlezen ervan werd uitgesteld tot na de krokusvakantie. Had ik dat geweten, had ik het bloggen niet gelaten. Enfin, we zouden het vandaag hebben over fictie. Eindelijk zou ik de plechtstatigheid van mijn schrijven overtreffen. Een halve rookstop om geen tijd te verliezen.

Een onbekend voorwerp beschrijven terwijl je het enkel mag voelen of zien is geen makkie. Er een fictieve scène van maken als je dat ding en zijn gebruiker ook nog een vreemde naam moet geven, is veel moeilijker. Vooral als metaforen, vergelijkingen en een pointe het stuk moeten opfleuren.
Je staat ervan versteld welke staaltjes literatuur uiteindelijk uit een pen kunnen vloeien.
Schrijven zullen we, als Leen het ons gebiedt. Geen gedraal, de volgende opdracht volgde meteen. Een doorschrijfoefening, een pen in beweging, une écriture automatique, a freewriting, dat zouden we creëren. Als ze het startschot gaf, moesten we beginnen met schrijven zonder ook maar één keer onze pen van het blad te lichten, tot ze het stopteken gaf. Oké, het eerste zinnetje kregen we cadeau: “Een geur van vroeger die ik me herinner, is het parfum dat… Gelukkig moesten we dit gekrabbel niet voorlezen; ik was al aan mijn tweede pagina toe. Het was slechts een aanloop tot ons volgende huiswerk. "Onderlijn hieruit het belangrijkste stuk voor jou en maak er een fictieve scène van. Verander en vervorm vrij de personages en gebeurtenissen en begin met een actie". Ja, Artemis, begin er maar aan!

Weer veel geleerd vandaag. En dan heb ik het nog niet over dat onbekende voorwerp dat niet te beschrijven valt. Ik maakte er een uitdrijvingsritueel van, in Afrika. Waar ik leerde horen, zien en schrijven.

Waarom gebeuren deze dingen altijd met mij?

Vrijdag, er wordt gebeld door, naar ik achteraf verneem, een van de zevenentwintig opgetrommelde vrijwilligers, om mij een brief te overhandigen.

De Argenta bank verhuist van de ene dag op de andere, wegens onenigheden binnen hun huishouden. Ik voorzie om volgende week eens een kijkje te gaan nemen.

Donderdag nadien: een telefonische oproep van de vroegere Argenta bank. Of ik even langs wil komen voor een gesprek. Ik maak een afspraak voor diezelfde namiddag.

Wat blijkt? De Argenta bank bestaat niet meer, ik zie nieuwe affiches, ze zijn nu Axa geworden.  Kunnen die nu ook al bankieren?  Ik kijk een vrouwtje na dat naar de elektronische bankautomaat loopt. We gapen samen naar een bijna toegemetst gat waar we enkel nog een half hoofd van de metser zien verdwijnen. Het beeld is bloedserieus maar heel erg grappig.

Binnen word ik verwelkomd door twee “vettige” - je weet wel, niet echt vettig maar onnatuurlijk vriendelijke - mannen in zondagskostuum. Komt u binnen, komt u binnen, mevrouw. Wij willen het met u graag eens hebben over de aanbiedingen die we voor u speciaal in petto hebben. Voordeliger dan bij Argenta, wij zijn onschuldig in deze hele zaak en zijn tot alles bereid voor onze klanten.

Ik vraag die mannen hoe ze aan mijn naam komen vermits ik (nog) geen klant ben. Zenuwachtig vertellen ze me dat ik uit het plaatselijk telefoonboek werd gehaald. Wat een geheugen! Ik laat ze even hun zegje doen, luister naar de verschillende spaaracties waarmee ze me willen vangen en deel hen dan nuchter mee dat ik ooit koos voor Argenta en geen enkele bedoeling heb om daarin verandering te brengen.

Ik vermijd hen te zeggen dat ik slechts een piepklein niemendallespaardertje ben.

Maar mijn nieuwsgierigheid is intussen wel gewekt. Waar is mijn bank gebleven? Prompt ga ik ernaar op zoek en vind ze in een inderhaast opgekalefaterd kantoortje in niemandsland.

Onenigheid dus, de vrouwelijke secretaresse koos ook voor de nieuwe bank en heeft waarschijnlijk het adressenbestand meegepikt. Alles is oké mevrouw, u kan ons, als steeds, blijven vertrouwen.

Ik vraag me af hoe die andere 999 klanten zullen reageren.  Zullen ze die quatsch geloven?

Mij zijn ze in ieder geval kwijt, allebei. Ik ga voor mijn luttele spaarcentjes op zoek naar een andere bank. Of nee, ik stop ze nog liever gewoon in een oude sok.

Veel heb ik er niet, zo van die dagen waarop het onvermijdelijke kwaad moreel niet langer uitgesteld kan worden. En toch, mijn dochters zijn niet astmatisch, hetgeen nogmaals wetenschappelijk bewijst dat elkeen kan immuun blijven voor stofdeeltjes. Op voorwaarde natuurlijk dat er niet te veel gepoetst wordt. En dat doe ik doelbewust en gemakshalve enkel wanneer iemand klaagt. Bezoekers hebben de eerste dag meestal geen last van hun verblijf alhier, invités brengen hun inhaleerspul mee met de nodige zuurstof voor de dag nadien of  blijven liefst niet overnachten.

Poetsen plan ik weken van tevoren en ik geef mezelf nog een speling van een aantal dagen voor het trotseren van deze psychische afgang en fysische martelgang. Alles op zijn gemak; een vrouw leeft tenslotte langer met minder huishoudelijke stress.

Op die bewuste dag rek ik het oplossen van de sudoku extra lang en probeer ik tal van redenen te verzinnen om toch maar niet aan de verloren-tijd-corvee te moeten beginnen. Vervolgens krabbel ik op ‘mijn schrapbriefje’ de plekjes neer waar het vuil zich dit keer het meest heeft opgehoopt.

Douchen hoeft niet, haar kammen en tanden poetsen evenmin, deuren worden dubbel vergrendeld voor onaangekondige rustverstoorders. Geen kat hoef ik uit huis te jagen; het tevoorschijn halen van de stofzuiger is efficiënt genoeg. Hun fobie dateert van jaren geleden, toen ik plots de ingeving kreeg dat je ook haren uit een kat kan zuigen.

Dan pas ga ik chaotischer te werk. Matten worden brutaal uit de achterdeur gegooid, verloren muizen worden gededecteerd en stijf, stinkend en staartgewijs bij de buren gecatapulteerd, beddengoed wordt verschoond en spinnen worden "voorgoed" opgezogen.

Ik lach me te pletter met mijn eigen onhandigheid. Deftig poetsen zal ik immers nooit kunnen, ik wil die taak alleen maar sneller voor mekaar krijgen dan de doorsnee huisvrouw. Mijn nachtjapon wordt in een wervelfurie meermaals hooggezogen, aftrekkers knallen tegen Ikea-lampen en ik zing. Ik zing van: Het leven is meer dan afwassen alleen of Meister Proper putzt so sauber, dass mann sich derin spiegeln kann (overgehouden aan mijn verblijf in Zwitserland) of ook O sole mio.

Crschcrsch…, de nieuwste tweede oorbel van mijn dochter is meegezogen.  Pfugfluft…, ook het parapluomhulsel is plots weg. Cratsch..., daar gaat het snoertje van de GSM-lader. Te noteren in mijn ‘to-do’-boekje: “zoeken uit stofzuigerzak: één oorbel en een GSM-kabel”. Het parapluhoesje hoef ik niet meer. Ik pulk er later alles wel weer uit, als ik het niet vergeet.

Mijn huis ruikt naar steen, naar laminaat, naar harenvrij. Het ruikt naar “binnen onafzienbare tijd opnieuw beginnen”.

Moet ik potverdorie nog een keertje poetsen voor die bloggers, eind maart!  Hopelijk vegen ze hun voeten, de ignoranten!