Bloggen brengt soms wat teweeg bij een mens. Het teruggaan in de tijd om een mooie herinnering opnieuw op te roepen.

Plots dacht ik aan dat ene gedicht dat ik ooit kreeg van mijn allereerste liefde.

Hij was mijn adonis, de man waar ik mijn hele leven zou van houden. Hij was achttien, ik was zeventien. Hij wijdde me zowel in de liefde als in de klassieke en de jazzmuziek in. Het waren heerlijke jaren.

Zijn impact is nog steeds voelbaar in mijn leven van vandaag.

We moesten uit elkaar, mijn vader wilde het zo. Ik was weerloos op het moment dat de deur voor hem werd dichtgegooid.

Hij schreef gedichten, hij tekende portretten van de eerste Marokkaanse jongetjes die in Mechelen geboren werden. We dronken koffie bij Mary, ik hoorde enkel hem. De “Verloren Zoon” was ons café  Hij was zo boeiend, zo mooi.

Dat ene gedicht van die joodse dichter dat hij toen voor mij bewerkte en me zo liefdevol schonk, laat me nu plots niet meer los.

Ik weet dat hij het tegenwoordig uiterst druk heeft, dat zijn concertagenda volgeboekt staat in binnen- en buitenland.

Ik zie hem soms nog, we zoeken elkaars ogen en weten.
Nu pas waagde ik het hem een mailtje te sturen om hem te vragen of hij zich de titel van dat mooie gedicht nog kan herinneren.

Misschien antwoordt hij me en wordt mijn nostalgisch verleden gevoed voor het heden en de toekomst. Het kan toch?

Hij neemt het niet zo nauw, die buurman van mij. Sympathieke kerel, daar niet van, altijd goedlachs en hulpbereid. We zijn er steeds voor elkaar. Sinds zijn vrouwtje hem verliet hielp ik hem zijn nieuwe koelkast versjouwen, hij stak het bed van mijn dochter in elkaar, hij leent mijn kruiwagen, ik zijn schop. Zijn zoontjes komen op de trampoline springen en we wisselen elkaar boter en meel uit, voor de pannekoeken.Vroeger kwam hij vaker langs. Er was altijd één of ander herfstblad dat zijn kinderen in extremis moesten plukken voor school en er was steeds een gelegenheid voor een vluchtig praatje. Ik schrok me soms te pletter wanneer hij rond een uur of één op die onhandige manier van hem iets te hard op mijn bureelraam durfde kloppen. Half beschonken kwam hij bedelen voor dat ene sigaretje dat hij toen hoogdringend nodig had. In négligé opende ik de deur op een kiertje, gaf hem er een paar lange Barclays meer mee om de herhaling van het schrikken te vermijden en smeekte hem om me van zijn onverwacht bezoek in de toekomst eerst telefonisch op de hoogte te stellen. Zich van geen enkel kwaad bewust stond hij er de volgende dag met een lekker flesje wijn bij wijze van verontschuldiging.

Hij durfde ook wel eens eieren pikken uit de kippenren voor het ontbijt van zijn kinderen.

Alles kon volgens buurman Pat, daar zijn toch buren voor.

Laatst, toen ik mijn kippetjes Pauline, Poulette en Kim eten bracht (Justine en Jeannine waren net overleden) werd ik echt wel boos. Buurman Pat had er niets beter op gevonden dan zijn keukenafval in mijn kippenhok te gooien. Koffiedik mét filters, uien-, aardappel- en appelsienschillen en notenomhulsels  Tussen al die heerlijkheden vond ik nog een paar plastic zakjes en enkele rekeninguittreksels.

Dit voorval bleek me iets te schuldig. Prompt gaarde ik al die viezigheden bij elkaar en dumpte ze frontaal aan zijn voordeur met bijgaand briefje.

Beste buurman Pat,

Heb je me ooit niet verteld dat je ouders kippetjes houden?

Eigenlijk zou je dan moeten weten dat kippen geen uien, noch aardappel- of sinaasappelschillen lusten. Zulke afval hoort thuis in de GFT-bak.  Het koffiedik kan je onder je Rhodedendrons werpen, daar groeien ze lekker van. De koffiefilters en je puntenaantal van Delhaize kan je bij het oud papier gooien en je plastic zakken kunnen gerust in de afvalzak.

Gelieve dit mijn kippen geen tweede keer te lappen. De kippenren is nog steeds geen stortplaats voor jouw ongewenst vuil.

Nu ben ik echt wel boos,

Kusje,

C.

Ik kreeg de volgende dag weer een fles heerlijke wijn die hij me na twaalven kwam brengen en die hij samen met mij wilde leegdrinken. Ik heb ervoor bedankt, ik stond namelijk weer in négligé. Mijn boosheid milderde zienderogen toen ik zijn onschuldige oogjes zag.

Buurman Pat is intussen hertrouwd, zijn tweede vrouwtje is in blijde verwachting, ze hopen op een meisje. Drie jongens en een heel klein meisje, we zouden het wel leuk vinden.

Ik zie mijn buurman Pat niet vaak meer, hij heeft het druk met verbouwen. De verhuis is voor februari gepland, een nieuw stekje, een nieuwe toekomst.

Vandaag hoorde hij dat ik de Starlet van mijn dochter niet kon starten. Prompt stak hij de straat over. Hij kende de kneepjes om de choke langzaam los te laten. We omhelsden elkaar, we zouden nog een feestje bouwen tussen Kerst en Nieuw, zijn scampi's in anijs wil en zal hij voor ons prepareren.

Ik wil eigenlijk niet dat buurman Pat elders gaat wonen, we hadden het net zo goed met elkaar. Wie weet welke chagrijnige mensen nu mijn overburen worden.

Rituelen heb ik niet, behalve dan die van ‘s morgens. My bed is my castle zolang ik het niet hoef te verlaten na een quasi slapeloze en pijnlijke nacht. De dure ergonomische matras die me een aantal jaren geleden stukken van mensen kostte, geeft geen soelaas meer. Met veel gekreun worstel ik me het bed uit. De rugdokter leerde me tien jaar geleden, na mijn hernia-operatie, dat je eerst op je zij moet gaan liggen, om vervolgens je benen op de grond te plaatsen en dan pas je bovenlijf op te lichten. Na de pijnlijke nachten van de laatste maanden heb ik daar zelfs al moeite mee. Ik blijf zo lang mogelijk op om het slapengaan uit te stellen. De enige comfortabele stoel in huis is mijn bureelstoel. Daar heb ik echt een koopje aan gedaan in de solden van drie jaar terug. Hij buigt met je lichaam mee en is op de koop toe verstelbaar in de hoogte. ‘s Zomer sleur ik hem zelfs mee tot op het terras.

Eenmaal uit bed rek ik me in de hoop mijn rug weer zijn normale shape te geven. Deze ceremonie gaat gepaard met steeds dezelfde jammerende kreetjes. Ook de eerste traptreden blijven de moeilijkste. Minstens één keer per week kom ik op de weg naar de keuken een door mijn poezen ostentatief neergevleide dode muis tegen. Ik weet dat ze daar alvast nog een uurtje zal moeten blijven liggen voor ik ze met haar staart de deur kan uitzwieren. Bukken? Neen, dat kan mijn rug het eerste uur na de nacht niet aan. En ja, de zes hongerige poezen krijgen eten, vooralsnog korrels die ik -al staande - boven de lege kommetjes uitzaai. De missers liggen verspreid over de bijkeuken; een uurtje later kan ik de stofzuiger weer gebruiken.

Het koffiezetten gaat relatief makkelijk maar toch nog steeds gekromd. Ik vergeet best het koffielepeltje niet dat de melk en de suiker moet roeren voor ik me heel onbehouwen laat neerzakken in mijn ontbijtstoel waar ik het rugkussentje, naargelang mijn pijnlijke rugdelen van de dag, moet bijstellen.

De laatste maanden helpen deze rituelen zelfs niet meer. Wat hunker ik naar de tijd dat mijn rug rodeerde na dat uurtje morgenritueel.

De pijn zeurt nu ook al overdag. Hij deint uit naar mijn benen. Mijn beide kleine teentjes ontvangen reeds de signalen van een nakend nieuw onheil.

Een tweede hernia-operatie? De eerste kwam er na een val op het beton tijdens een tennispartijtje. Ik wilde die bewuste bal in elk geval terugkaatsen. Het heeft me mijn rug gekost.

Mijn kostbare rug die nog zoveel te dragen heeft.

En straks? In de tuin? Geen kruiwagens meer?

Vertel dat een ander!

Het massagetoestel dat ik vorige week bij Aldi kocht vibreert, trilt, masseert, maakt veel lawaai maar bracht tot nog toe geen enkele verlichting.

Je ziet ze bijna dagelijks op de buis, verder is van haar weinig geweten. Sigrid is mooi door haar bescheidenheid. Vandaag stond er een lang interview met haar in DS

Ik wilde hier graag enkele passages uit citeren

“Er zijn maar drie thema’s: liefde, dood en macht. Macht zie ik als surrogaat voor liefde en dood” Het tiert welig, op alle niveaus.”

“De liefde, dat is het allerbelangrijkste. Niet echt in woorden uit te drukken, en niet te faken, want liefde veronderstelt totale overgave”

“Er is geen enkele bron van geluk dan je eigen hart. Als je het daar niet vindt, vind je het nergens”

“Loslaten vergt meer liefde dan krampachtig vasthouden – wat trouwens nooit een goed idee is. Iemand per se bij jou willen houden, desnoods ongelukkig, om te hébben, dat is geen liefde, dat is onzekerheid en angst.  Angst om alleen achter te blijven. Meer eigenliefde dan liefde voor de ander”

“Je kunt niemand dwingen om van jou te houden. Als hij weggaat, dan gaat hij weg. Maar dat zou niks veranderen aan mijn liefde. Mijn vader is dood, mijn ongeboren dochtertje ook, maar ik zal altijd van hen blijven houden”.

“Maar het is niet omdat er een nieuwe liefde in mijn leven is, dat de oude ophoudt. Een van mijn kinderen vroeg me dat eens: als je nu een kind hebt en er komt er een bij, hoe zit dat dan met graag zien? Alsof de liefde een taart zou zijn, waarvan de stukken kleiner worden naarmate er meer mensen bijkomen.  Ik heb hem uitgelegd dat liefde ondeelbaar is, altijd”

Leven jullie als een echt samengesteld gezin?

“Wij leven een zwerversbestaan, maar dat vind ik wel passend.  We zijn in dit leven toch allemaal zwervers die dolen en dwalen. En de samenstelling verschilt van plek tot plek. Maar de hele groep is bijna nooit samen, die is gewoon te groot. Ach, praktische regelingen zijn niet belangrijk. De liefde is het enige wat telt”

U lijkt zowaar iemand die het leven leuk vindt.

“Natuurlijk. Het leven is een cadeau.  Wie dat niet vindt, moet eruit stappen. Je moet er zoveel mogelijk van genieten en er het beste van maken. Niet altijd verder kijken dan je neus lang is, maar opgaan in het moment. Want we kunnen allemaal vandaag nog onder een bus lopen. En natuurlijk moet je proberen keuzes te maken waar niet alleen jijzelf, maar ook anderen beter van worden, en moet je proberen troost te bieden. Als iedereen dat zou doen, zou het al een stuk aangenamer zijn op deze wereld”

Mooi dat mensen zulke levenswijsheden onder woorden kunnen brengen

Eigenaardig dat iemand gedurende drie en een halve maand op reis kan gaan, al zij het nog op bedevaart, zonder zelfs maar één keertje aan het thuisfront te denken.  “Staat mijn huis er nog, zijn mijn moto of auto niet gestolen?  Heeft er niemand ingebroken?  Heeft het lek op zolder al grotere afmetingen aangenomen? Of gewoonweg, is alles oké?”

Gedurende al die tijd heeft mijn buurman, op wiens woning ik pas, me geen enkele keer gecontacteerd.

Bloggen doet hij wel.  Hij rapporteert op zijn webstekje bijna dagelijks minutieus hoeveel kilometer hij tot nog toe aflegde op weg naar Compestella.  In detail legt hij uit wat hij dagelijks eet, welke zijner tenen het pijnlijkst aanvoelen, dat hij zijn was heeft gedaan, dat zijn rugzak scheurde, welke mensen hij onderweg ontmoet en hoe hij door compleet onbekenden aan tafel uitgenodigd wordt voor een copieuze maaltijd. Zijn wedloop naar stempels, medailles. Het hoort waarschijnlijk allemaal bij het boete doen.

Het doet me denken aan het verhaal van Heleen Van Royen in haar boek “De Onstsnapping” waarin ze haar familie verlaat en zich op geen enkel moment afvraagt hoe haar kinderen het stellen.

Ik heb er moeite mee en betrap er mezelf op dat ik navenant onverschillig begin te reageren.

Zijn planten krijgen nog wel water maar de afgevallen bladeren van de ficus raap ik niet meer op. Bij hevige regenval ledig ik de volle emmer op zolder, niet meer dan twee maal daags, ik neem geen verantwoordelijkheid voor wat 's nachts gebeurt.
De buurman die zijn brievenbus ledigt, ontving twee aangetekende zendingen en berichtte hem daarover.  Er werd hem mailsgewijs geadviseerd die te gaan halen bij de post. Alsof hij niet weet dat dit niet kan zonder legimitatiebewijs?

Ik maak me nu geen zorgen meer, mijn reizende buurman heeft er blijkbaar ook geen moeite mee.

Hoe zou hij denken?  Ik waag het erop, fuck het lek op zolder, fuck de garagepoort die al lang niet meer sluit, fuck het feit dat er kan worden ingebroken… IK ben op bedevaart!

Welgeteld één jaar, zes maanden en zesentwintig dagen staat hij hier nu op de oprit. Ik heb het over de felrode Toyota Starlet die mijn dochter verleden jaar voor haar verjaardag kreeg.  Tweedehandser kan hij al niet zijn met zijn zeventien gepasseerde dienstjaren.

Ik kocht hem voor een schappelijke prijs bij de plaatselijke Toyotadealer.  Een dame ruilde hem daar met veel tegenzin in voor de nieuwe Yaris. Ze had hem al die jaren heel goed verzorgd.  De carrosserie is (was) even intact als de toenmalige motor en zijn interieur vertoont nog steeds geen enkel mankementje.

Het was in geen geval mijn idee om dat karretje aan te kopen. Zolang mijn dochterlief de behoefte niet had om aan zelfstandig vervoer te denken, was ik meer dan blij en op geen enkel moment porde ik haar aan om eindelijk het theoretisch examen af te leggen.  Ik zal immers een overdreven bemoederende moeder blijven en steeds de wijze woorden van mijn grootmoeder in gedachten houden: “Als je niet kan zwemmen, kan je ook niet verdrinken”!

Volkomen belachelijk, voor mij nu niet.

Trouwens, ik verloor mijn broer toen hij pas achttien was, in een auto-ongeval. Ik was erbij toen het gebeurde. Hij was op slag dood terwijl ik ongedeerd bleef. Een ervaring die je nooit meer vergeet in je verdere leven..

Een goede vriend vond nochtans dat ik haar moest aanmoedigen om eindelijk de stap te zetten.  Het leven zou voor mij en haar veel eenvoudiger worden.  Ik zou haar niet meer her en der naar vriend of vriendin moeten brengen op elk moment van de dag en zij zou een dosis zelfvertrouwen winnen.  Natuurlijk had hij gelijk. Wie durfde me zoiets in de kop te prenten?

Deze zomer, ik was er al bang voor, slaagde mijn dochter al bij de eerste poging voor het theoretisch rijexamen.  Gesterkt door dit positief resultaat, nam ze nadien twintig praktijklessen. Aanstaande zaterdag - ik hoop nog steeds dat het niet zal lukken - zal ze haar voorlopig rijbewijs halen.

Met heel veel tegenzin, en op haar voortdurend aandringen, heb ik eindelijk de autopapieren in orde gemaakt en een nummerplaat aangevraagd.

Ik troost me nog steeds met de gedachte dat de wagen eerst nog duchtig moet gewassen worden en dat het nog een aantal weken zal duren vooraleer zij die taak op zich zal nemen.

Ik hoop dat de autobatterijen intussen meer dan plat zijn door een aantal seizoenen stil te staan, en dat mijn dochter nog een hele tijd zal moeten wennen aan de afwezigheid van de vijfde versnelling (die op de wagen van de rijschool wél zit) en dat ze nog veel tijd zal moeten besteden aan de aanpassing van een niet-servostuur.

Misschien is het dan alweer lente 2007 en krijg ik nog wat extra tijd om me erop voor te bereiden dat ik mijn dochter los moet laten.

Ze past er nochtans in, in dat sympathieke wagentje, dat ik in het afgelopen jaar meermaals aan een geïnteresseerde had kunnen verkopen.

Ik hoop dat ze heel voorzichtig  is en rekening houdt met de gevoelens van haar moeder.

Slapeloze nachten, ijsberen, tot ze ongedeerd weer thuis is. Ik zie het al zo voor me.

Ik vraag me af of het voor andere moeders ook zo moeilijk is te begrijpen dat dochters zelfstandig willen zijn.

Waarom er niet eens een gezellig muziekavondje van maken, dacht ik, nu ik voor Mencks plezier toch mijn tien all time muziekfavorieten wil uitzoeken?
Hierbij komen de honderden platen, die ik in the good old days van Napster downloadde, goed van pas.  Waren dat gouden tijden, man!  
Gratis muziek voor iedereen. Wat je maar kon bedenken, het stond er allemaal op. 
Tegen het midden van de maand vlogen we meestal al op smalband omdat die twee dochters van mij hun lijstjes ook wilden vervolledigen. Daarbij kwam nog dat we natuurlijk altijd vergaten de uploadfunctie te desactiveren, zodat iedereen van ons kon komen stelen. Mijn oudste downloadde zelfs hele CD's terwijl ik er geen weet van had. 
Op een bepaald moment kregen de muziekdieven, zoals wij dus, dreigbrieven in de mail omdat we zogezegd illegaal bezig waren. Ik was me van geen kwaad bewust.  We zijn er dan maar mee gestopt. Jammer. We hebben intussen genoeg muziek die ik ooit eens op CD wil branden.
Heerlijk om dit stukje te schrijven terwijl ik één voor één mijn favoriete stukjes kan beluisteren.
Fleetwood Mac is er zo eentje.  Dit filmpje moest ik van YouTube halen, mijn Napster-versie is nochtans veel zuiverder.

Mijn afgewerkte volière staat al enkele weken te schitteren in de najaarszon maar het idee om er ook nog eens vogeltjes in op te sluiten, leek me een onoverkomelijke gewetensdrempel.

Johnny, mijn buurman, die zelf vogeltjes kweekt, overtuigde me om mee te gaan naar een vogelbeurs.  De constructie van mijn volière had hij voorheen al volmondig en enthousiast goedgekeurd mits het voorzien van enkele bijkomende stokjes in het hoogste gedeelte van de nok, de slaapstek. 

Rond negenen arriveerden we op de vogelmarkt van Aarschot . De grootste ruiltransacties hadden zich duidelijk al verwezenlijkt want tientallen bevredigde liefhebbers, gepakt met volle minikooitjes, kwamen ons reeds tegemoet op de enorme parking. 

Johnny vertelde me dat België erg gegeerd is in de vogelwereld. Het aanwezige publiek was inderdaad internationaal.  Ik hoorde Italiaanse, Engelse en Duitse bezoekers hevig discussiëren over hun wederzijdse hobby.

Er hing een gezellige sfeer op de buitenkoeren van het oude schooltje en het kopen en verkopen van vogels moet blijkbaar ook gepaard gaan met het savoureren van een stevige pint bij het krieken van de morgen.

Johnny loodste me door de smalle gangen tussen honderden standjes. Doelbewust negeerde hij de zelfstandige handelaars die je herkent aan hun uniforme houten opfokdozen.

Hij keurde nauwgezet veer, poot en het al dan niet vliegend enthousiasme van de tentoongestelde diertjes. Minutenlang analyseerde hij het gedrag van een distelvink, of ie wel degelijk zijn beide pootjes evenwichtig neerzette op het neptakje.

Ik leerde dat zebravinken aan een soort nestbolie lijden en er dus psychisch niet voor terugdeinzen om de kant-en-klare nestjes van de sijsjes tot vulgair vulsel te herleiden.

Na de tweede rondgang beslisten we voor de aankoop van een koppeltje prachtige bronskleurige kanaries. Johnny koos er de levendigste uit.  Er werd in hun achterste geblazen om hun geslacht te determineren - wat een piepkleine seksestreepjes!  Aan een andere stand kocht ik een koppeltje groengele sijsjes dat volgens mijn begeleider vriendschap zou sluiten  met het koppeltje kanariepietjes.

We kochten slechts één vrouwelijk kwarteltje, de mannetjes keurde Johnny namelijk resoluut af.

Welgezind over mijn prijsbewuste kwaliteitsaankopen stond ik te popelen om de aanwinst ter kooie te laten. Voor mij het spannendste gedeelte van het hele gebeuren.

De vier vogeltjes vlogen vrolijk naar de top van de volière. Een halfuurtje later kon ik al meegenieten van hun uitgebreide badsessie,waarna ze zich schommelend droog zwierden op de wiebelende twijgjes van de hanghortensia.

In de namiddag kwam Johnny me verrassen met een mannelijk kwarteltje waarvoor hij speciaal naar Leuven was gereden.

Over hun geluk ben ik nog niet zeker, ze ijsberen voortdurend van het ene muurtje naar het andere en mijden elkaar als de pest. Daarover zal ik Johnny nog raad moeten vragen.

Mijn aviarium is bevolkt met heerlijke wezentjes.  Ze bezorgen me onnoemelijk veel vreugde en pretoogjes. Dat geldt helaas ook voor mijn zeskoppige poezenfamilie.

Toegegeven, hij was vervelend de laatste tijd.  Vanaf het moment dat ik Whousley, alias Mariah Carey in huis haalde, was hij stikjaloers en plaste tegen elk verworven goed dat hij in zijn gaan en komen tegenkwam.

Trol, mijn tweede oudste kater, was onuitstaanbaar geworden.  Ik liet hem daarom ook meer buiten dan me lief was en wilde hem op die manier leren dat ook katten zich dienen te gedragen tegenover broers en zussen van een verschillend nest.

Hij bleef toen enkele dagen weg en op die zekere morgen vond ik hem huilend aan de achterdeur, bloedend uit zijn linkeroor.

De buurvrouw van nummer éénendertig had hem aan de gemeente aangegeven als zwerfkat die dringend gecastreerd moest worden.

Blijkbaar had een bepaald gedeelte van de gemeente een briefje in de bus gekregen dat zwerfkatten opgespoord moesten worden.

(Mijn ondervraging in de omliggende straten bewees later het tegendeel)

De dierenarts in dienst van de gemeente, had hem in een kooi gevangen, geopereerd en nadien weer gedumpt op de plaats waar ze hem gevonden had. In plaats van de gebruikelijke kleine driehoeksinsnijding had die beul van een vrouwmens Trols oor tot meer dan drie vierde geamputeerd.

Mijn dierenarts die hier nota bene meermaals aan huis kwam voor de verzorging van mijn katten.  Ze had zelfs Trols ziekenboekje opgesteld.

Wanneer aan de mijnen onrecht wordt aangedaan, kan ik furieus worden.

De gemeente heb ik aangeschreven tot bij de burgemeester toe, Gaia heb ik ingeschakeld. 

(Die hebben trouwens heel goed gereageerd en het gebeuren nog eens extra aangekaart).

De bewuste dierenarts heeft een verwittiging gekregen, dat is alles wat ik uit de bus kon halen.

Intussen is mijn Trolleke voor het leven verminkt.  Hij kan nog steeds niet verdragen dat zijn oor of buik worden geaaid en heeft van die geweldadigheid een serieus trauma overgehouden.

Ik koester hem intussen wat meer dan zijn broer en zussen.

Via onze plaatselijke televisiezender ROB leerde ik de vogelspecialist Luc De Meersman kennen.

Tegen vergoeding van zijn verplaatsingsonkosten was hij bereid om particulieren aan huis te bezoeken en hen in te wijden in de verschillende vogelgezangen.

Dit aanbod interesseerde me en afgelopen zomer nodigde ik Luc uit in mijn tuin.

Het was gezellig praten met hem tot plots de voordeurbel rinkelde.

Een mevrouw vroeg naar de vogelkenner.  Ik liet haar binnen en ze stelde zich voor als redactrice van De Morgen. Ze zou een interview afnemen van de Meersman en mezelf.

Ik was er niet gelukkig om vermits ze zich vooraf niet had aangekondigd maar ik bleef vriendelijk, ook wanneer zich enkele minuten later een fotograaf van dezelfde krant aanbood.

Tegen mijn zin maar vermits ze aandrongen, poseerde ik mee op de foto.

Het interview zou enkele dagen later in de krant verschijnen.

Toen ik het artikel twee dagen later las, zag ik tot mijn grote ontsteltenis dat niet mijn foto maar die van een andere vrouw onder het interview stond met daaronder mijn naam.  Die foto was beslist niet in mijn tuin genomen.

Ik belde onmiddellijk De Meersman en hij vertelde me wat er was gebeurd:

door een verkeerde manipulatie van zijn apparaat waren de foto’s die de fotograaf van ons nam, mislukt. In paniek voor de nakende deadline reed hij naar Luc en nam een nieuwe opname van de Heer en Mevrouw De Meersman, in hun tuin.

In mijn grootste boosheid belde ik onmiddellijk De Morgen op, deed mijn beklag en vroeg om uitdrukkelijke rechtzetting in de krant van de volgende dag.

Dit werd mij pertinent beloofd.

Die rechtzetting is er nooit gekomen ondanks mijn veelvuldige mails.

Onderstaande mail ontving ik van de fotograaf:

Beste,

Bij deze bied ik onze excuses aan voor de gemaakte vergissing in de krant van 8 juli.

Hoewel dit geen afbreuk doet aan de ernst van de zaak, is de fout een spijtig gevolg van een opeenstapeling van blunders.

Ten eerste sla ik zelf een mea culpa; ik wiste in mijn haast de geheugenkaart van mijn fototoestel, zonder eerst de bestanden te hebben gekopiëerd.  Erg dom, en uiteraard onomkeerbaar.

Daarom diende een nieuwe foto van mr. De Meersman gemaakt te worden, liefst met opnieuw uzelf in beeld.  Door tijdsgebrek van de heer de Meersman (en onze nakende deadline), was het niet mogelijk om nog tot bij u te komen. Daarom opteerden wij voor een foto van mr. De Meersman, plus wat publiek, om het item te verduidelijken. In casu werd dat publiek de bereidwillige echtgenote van mr. De Meersman. Bedoeling was echter wel om in het onderschrift duidelijk te maken dat de vrouw op de foto NIET uzelf was, maar iemand anders. De foto zou dan fungeren als een algemeen beeld van de aktiviteit van mr. De Meersman, ter illustratie bij de repro. Er zat ook niets anders op.

Helaas, als het fout kan gaan, dan doet het dat meestal ook. De eindredactie was niet op de hoogte gesteld van de vergissing, en nam daardoor gewoon de namen uit het artikel over voor het onderschrift. Met de gekende gevolgen.

Nogmaals bied ik u hierbij onze excuses aan, en hoop op begrip van uw kant.

met vriendelijke groet,

Thomas Vanhaute

Fotograaf DM

Dat noemt zich dan een kwaliteitskrant!

Zaterdagavond, Ik ben alleen en wil de uitdaging van Philou wel eens aangaan als die tenminste eenmalig blijft.


"Sinds zijn twaalfde was Philou bezeten van avonturenfilms. Hij kreeg er nooit genoeg van.  Jurassic Park, King Kong, E.T., Star Wars,  het werd zijn passie.  Hij bekeek ze opnieuw en opnieuw, verdiepte zich in de geschiedenis van de brontosaurus en verzamelde hem in een vitrinekastje dat zijn ouders hem voor zijn verjaardag kochten.

Philou groeide op tot een knappe twintiger. 

Als enig kind kreeg hij alles wat zijn hartje maar verlangen kon.

Hij had nochtans één groot geheim dat hij voor iedereen verdoken hield.  Onder zijn linker tepel groeide namelijk een ontiegelijk grote steenpuist.

Zonder dat zijn ouders het vermoedden, was hij reeds meermaals in de kruipkelder van zijn ouderlijk huis gedoken en was dat lelijk gedrocht met een kaasboor te lijf gegaan. Het deed pijn maar het wilde niet weg.

Niets mocht helpen, hij was voor eeuwig gedoemd. Hij werd er langzaam zwakzinnig van.

Tijdens de kroegentocht van verleden jaar oktober leerde Philou Elfje kennen.

Ze was nog veel mooier dan een madelief, het was wederzijdse liefde.

Elfje droeg steeds diezelfde ketting om haar nek. Er hing een hangertje aan, een scheepsanker, een talisman, een geluksbrenger, enkel hij kende háár geheim.

Philou zocht allerlei uitvluchten om zijn bovenlijf niet aan Elfje te moeten blootstellen maar toen zijn vriendinnetje meermaals aandrong om eindelijk zijn stoere borst te mogen zien, besliste hij voor de beëindiging van hun korte relatie.

Hij was er kapot van en verzocht zijn ouders meermaals om euthanasie, hetgeen zij pertinent weigerden.  Zelfs nu ze op de hoogte waren van zijn huidprobleem.

Elfje wilde haar Philou nooit meer kwijt en op die bewuste avond besloot ze in te breken in de videotheek in de Tolpootstraat in Leuven waar Philou de laatste hand legde aan de inventaris van het voorbije jaar.

Het inbrekersgerief had ze van haar vriendin mogen lenen. Die had daags voordien nog het meikevertje van Paramarenko kunnen stelen uit het streng bewaakte museum in Gent.

Door het gordijnloze venster kon ze zien hoe verdrietig hij was.

Ze aanschouwde hoe hij zijn T-shirt omhoog trok, hevig begon te krabben aan dat afschuwelijke ding onder zijn borst en snikte toen hij de foto van zijn geliefde kuste.

Niets kon Elfje nog beletten, ze voelde zoveel liefde voor haar Philouke.

Plots stond ze voor hem en kuste hem hartstochtelijk.

Hij vertelde haar over zijn geheim.

Ze troostte hem en samen beleefden ze de meest onstuimige nacht.

Philou beloofde haar om samen naar de huidspecialist te gaan.

Die stelde een ijzertekort vast. Philou had al die tijd te weinig vitaminen tot zich genomen en te veel junkfood gegeten tijdens het film kijken.

De remedie van de arts was duidelijk, het eten van twee sneetjes zevengranenbrood per dag zou die verdomde puist doen rijpen.

Toen Elfje gisteren wat langer dan normaal "aaitje aaitje" deed over de borst van haar lieveling, barstte de puist plots open.

Ze leefden nog lang en gelukkig, namen twee poezen in huis en beslisten bijna om samen een gezinnetje te stichten".

Op zijn knieën zat hij terwijl hij zijn handen vouwde.  Hij verkondigde mijn moeder dat hij mij nooit zou verlaten.

Bullshit.

Ik denk aan die nacht dat mijn kinderen rustig sliepen en dat ik in de waan was dat hij ons miste. Het was de eerste keer sinds lang dat ik eindelijk dat verdomde kasteel mocht verlaten.

Het kasteel dat hij toen wilde kopen, waar hij eindelijk gelukkig wilde zijn.

Kruiwagens had ik er versjouwd terwijl ik hoogzwanger was van de tweede.

Ik gaf mijn veelbelovende job op voor hem en bleef  binnen het lager gelegen gedeelte van een dertiende-eeuwse kasteel.  Ik zag geen mens en wachtte op hem,  zelfs na het happy-hour op vrijdag toen hij meestal te veel gedronken had.

We gingen nooit weg.  Weekends werden besteed om te werken tussen diezelfde ouderwetse  muren. Mijn baby’s huilden, vleermuizen zweefden door mijn haren toen de verwarming het weer eens begaf.  Ik belde hem, bleef hem bellen, me van geen enkel nakend onheil bewust. Ik wilde hem enkel nog een nachtkusje geven.

Onvergankelijke liefde, dat was hetgeen ik met hem wilde meemaken, tot de dood ons zou scheiden. Uiteindelijk antwoordde hij. Hij zou er morgen met mij over praten. Ik wist niets, ik wist genoeg.

De volgende dag was de zwaarste uit mijn leven.

Er waren plots geen kinderen meer, geen dromen, geen liefde, geen toekomst.

Er was enkel nog die ander die voor hem belangrijk was.

Mijn leven stopte.

Sindsdien begrijp ik niets meer over liefde.

Sorry, ik geraak niet verder...

In wiskunde ben ik steeds heel slecht geweest.  Logisch redenen kan ik niet en ruimtelijke voorstellingen zie ik niet zonder dat iemand het eindeloze geduld opbrengt om er van alle kanten tekeningetjes van en bij te maken.

Voor een vroegere job moest ik ooit eens een heel eenvoudige test afleggen.  In het linkervak moest ik de cijfers doorstrepen die in het rechtervak voorkwamen.  In no time was ik klaar en had nog tijd over om alles nog eens na te kijken.  Ik vond nog enkele over het hoofd geziene cijfers en wist zeker dat ik geslaagd zou zijn.

Niets was minder waar. Het resultaat was beneden alle peil, ik zou nooit de lonen kunnen berekenen van een personeelsbestand van een handvol bedienden.

Ik heb me ermee verzoend, ik kick inderdaad meer op woorden.

Maar kruiswoordraadsels worden tegenwoordig vervangen door Sudoku’s en vermits die oefening ook goed is voor het geheugen, zo wordt gezegd, wou ik de uitdaging aangaan.

Hoe begin je er in godsnaam aan?  Ik zag geen enkel logisch verband en snapte de opgave niet eens.

Herhaaldelijk liet ik me afleiden door de “Ik zoek”-rubriek die in DS naast de Sudoku staat.

“Nelly Van de Velde en klasgenoten van de Afdeling Snit en Naad van O.L.V. ten Doorn in Eeklo is op zoek naar Raphaëla Lambrecht (Raf) uit de streek van Aalst”.

Ik wilde nog liever op zoek gaan naar “Rafke” dan de cijfertjes in de juiste vakjes te plaatsen.

Eindelijk kreeg ik het voor mekaar om de Startersopgave in te vullen zonder fout.  Toen moest ik nog een potlood gebruiken om de errata uit te kunnen gommen.

Later werd de doorbijter een nieuwe challenge en nu los ik de Kamikaze’s gezwind op.

Al doende leerde ik de kneepjes van het vak, ze zullen me niet meer liggen hebben met hun te weinig aan cijfertjes, al moet ik er telkens weer mijn kop over breken.

Vroeger stond ik op voor een lekker koffietje en een broodje met kaas en confituur.

Nu installeer ik me met dienblad: koffie, melk en surrogaatsuiker, een klein koekje, omega-3 tabletten, calcium en vitamine C, de krant en een balpen, asbak, sigaretje én Yakultje.

En dan maar Sudokussen.

Ze mogen ze van mij nog wat moeilijker maken.

Oké, het is een oldie en waarschijnlijk de enige hit die ze ooit konden produceren, in 1969.
Bij mij altijd van toepassing geweest toen ik van liefje moest veranderen.
Doe me een plezier en luister eens naar het steeds terugkerende zinnetje.
Ze nemen het luchtig op, dat soort Beatlemannekes. Al zingen ze over een heel serieus onderwerp.
Het zijn de alom ongekende Iveys.

Hij was marathon loper.  We ontmoetten elkaar op het loopcircuit van het sportcentrum van de Navo in Evere waar we beiden werkzaam waren.  Ik was jong en had net iets meer dan vier jaar gewerkt op het Consulaat van Zürich in Zwitserland.

Hij zei me dat ik verkeerd liep, dat de hielen eerst de grond moesten raken bij het lopen.

Ik was aanvankelijk niet in hem geïnteresseerd, hij was immers een stuk ouder dan ik.

Hij kwam me elke dag vervoegen op de looppiste, we liepen samen, we schreven elkaar berichtjes op de ponskaarten van de eerste computers van de jaren tachtig.

Hij vertelde me dat hij aan het scheiden was, ik vertelde hem dat ik verliefd was op Henrique, de Portugees.

Op de grote markt van Mechelen hebben beide mannen het uitgevochten, van Henrique heb ik nooit meer iets gehoord.  Ik zag hem nadien nog een keer toen hij de Ambassadeur van Spanje op de luchthaven kwam afhalen.

Op een bepaald moment, toen T voor zichzelf een appartement had gehuurd, belde hij me huilend op. Hij kon niet meer leven zonder mij.

Ik pakte mijn koffers en verliet het ouderlijke huis in de minst gunstige omstandigheden.

We hebben samen een jaartje op een appartementje gewoond, in een piepklein Brabants dorpje.

Ik raakte in verwachting van mijn oudste dochter.

We kochten een kasteel in de Ardennen.  Ik kreeg van hem een tweede dochter.

De relatie met zijn drie eerste kinderen verliep vlot, we hielden allen van elkaar.

Mijn kinderen waren beiden jonger dan drie toen hij me vertelde dat hij zielsveel van die andere hield.  Hij moest haar beschermen voor de man die haar sloeg.  Hij zou terugkomen indien het niet zou vlotten tussen hen.

De werkzaamheden in het kasteel werden stopgezet, de kinderkamers waren gelukkig voltooid.

Ik bleef er nog een jaartje wonen in de meest erbarmelijke toestanden

Mijn kinderen gingen naar een Waalse school, ik hield me recht door hen en door de steun van mijn vrienden.
Toen het niet meer lukte met die andere, verhuisde hij naar Indonesië waar hij voor niemand nog alimentatie moest betalen.

Ook daar bouwde hij eigenhandig een derde huis en kreeg nog twee kinderen.

Na acht jaar contacteerde hij plots mijn kinderen.  Hij wilde hen ontmoeten.

Een week nadien kreeg ik bericht dat hij stervende was.

Allen samen zijn we naar Indonesië getrokken. Ik heb er lang over getwijfeld of ik mijn kinderen wel zou meenemen.

We hebben met hem gepraat, op zijn sterfbed.

Hij overleed op mijn verjaardag, op moederkesdag.

We hebben hem begraven, met zijn gezicht naar Mekka gericht. Hij had zich weer bekeerd.

Plots spreekt één van zijn vrienden me aan, op de begrafenis, en zegt me dat T het meest van mij gehouden heeft.  Ik huil, ontroostbaar, en blijf sindsdien verward achter.

Ik wil Indonesië nooit meer zien.  Mijn kinderen proberen het verleden te vergeten.
Ik zou dringend een boek moeten schrijven.

De laatste hermetisch verpakte doos is zoek.  Die met de ajuinsoep, het  noordzeepannetje, de andijvipuree en de praliné flan.

De koude schotel die voorzien was voor zondag en op vrijdag werd gebracht stond warm te worden op de verwarming.

De keuken van mijn moeder staat boordevol restjes van de voorbije dagen.

Geen sprake van dat ik die mag meenemen voor mijn kippetjes.

Ze slaat alle gerechten door elkaar, wordt boos als we de overtijdse weghalen en staat er telkens weer versteld van dat ze de volgende morgen een nieuwe maaltijd krijgt.

Ze bleef zaterdag thuis en wachtte op traiteur Goossens die nooit is komen opdagen omdat hij op vrijdag alles al had gebracht.

Ze ging vandaag boodschappen doen en bracht haar lievelingsgerecht mee, rauw gehakt.

Met het maandmenu in de hand bel ik haar iedere dag om te vragen wat ze voor lekkers kreeg.

Boterboontjes zijn voor haar gekookte frietjes, een schnitzel was zonder twijfel gepaneerde vis, de chipolatta lijkt dan weer op spaghetti omdat er een gaatje inzit.

Opgestapelde lege dozen in de hall die Amanda, het hulpkokje van Goossens, niet meekrijgt.

Die dozen zijn immers haar bezit.

De levering gebeurt volgens mijn moeder al even na negenen en soms komen ze ook na twee.

Misschien toch niet zo’n goed idee, die warme maaltijden.

Gezegend werd ik met een mooie naam,

Je verwerpt mijn eer, mijn hele zijn,

als je hem niet eens gebruiken durft,

in je mails naar mij,

en ondertekent als een papegaai.