Effenaf belachelijk is het, maar ik moet.
Ik kan niet goed overweg met mensen die pretenderen dat elk seizoen zijn charmes heeft. Voor mij moet het altijd zomer zijn. Of op zijn minst een mooie lente. Ik hunker er mijn hele bestaan al naar, door alle andere depressievolle seizoenen heen. Ik ben namelijk een zonnefreak en het is daarom niet zo moeilijk in te denken dat een serieuze dip zich op dit moment van mij meester maakt.

Het zal mijn struggle for life wel wezen en het kan mij geen fluit schelen dat ik achterlijk word bevonden wanneer ik nu nog steeds op zoek ga naar de zon. De Belgische zon, die ooit nog eens zal schijnen. Die Indian summer waar ik, als ultieme houvast, op zit te wachten. Of ik ga weg, voor eeuwig, uit dit sombere land dat binnenkort ongetwijfeld toch verdeeld zal worden

Alhoewel, eigenlijk wil ik nog eerder hier watertanden dan terug te moeten keren van één of ander exotisch oord om in Zaventem te landen bij vrieskou en middels een jetlag nog dieper in het onwezenlijke te moeten zinken. Deze gewaarwording lijkt me gunstiger voor vluchters of voor zij met het vele geld of voor zij, die na een echtscheiding, hun leven weer op een rijtje willen zetten.

Deed ik ook toen, in Tunesië. Eén kind op de arm, het andere in de buggy. Kamelen waren er; veel betaald voor een kinderzitje tussen de bulten, armzalige foto’s, weinig troost. Tapijtenverkopers op het strand ook. Waarom zou ik in Godsnaam een tapijt meesleuren terwijl mijn eigen Perzische nog niet gerechtelijk verdeeld waren?
Het enige wat ik van die hele surrogaatreis overhield, is dat ik nog slechts negenenveertig kilo woog, twee huilende kinderen meesleurde in mijn verdriet en dat er niemand aanwezig was die ons een helpend handje toestak. Hoe schattig kan een alleenstaande vrouw wel zijn met twee kleine kinderen aan haar hand? Leuke vakantie! Verkeerde verwachtingen om ook al zo spoedig mogelijk te vergeten.

Met veel plezier had ik toen een nieuwe relatie afgewezen - de opportuniteit was toen minder aan de orde. Ik was blij dat het Belgische strand mijn verdriet iets beter begreep. Familie kan erg heilzaam te werk gaan. Toen toch.

Enfin, nog zoekende naar de zon, vond ik vanavond, om exact kwart na zes, nog het laatste plekje waar die verwarmende bol nog net over mijn dak uitstak om vervolgens zeer snel te willen ondergaan. Ook nu benutte ik die kans tenvolle.

Een paar minuten van intens genot, een ah! en een oh! en een openbare stille smeekbede om nog een klein beetje meer. Ik vond het de moeite om daarvoor mijn stoeltje meermaals te verplaatsen.

Nu zon hamsteren, het is nog niet te laat!

Ik heb geen echt schoolgaande kinderen meer. Eén dochter studeert nog, maar dat is anders. Ze heeft de opleiding mogen kiezen die haar het meest interesseert, leeft quasi zelfstandig, verdient wat accessoiregeld mits een zondaagse studentenjob en ze heeft een vriendje. In hun vrije tijd doen ze een cafeetje aan, gaan de nieuwste films bekijken en kokkerellen er wat op los. En moeder doet de was.
Studententijd; voor mij was het ook de heerlijkste tijd van mijn leven. De meest zorgeloze tijd ooit. Dat ze er maar van genieten, nu.

Maandag, 3 september. Hoeveel kinderen gaan weer met de meeste tegenzin naar school?

Hoeveel vaders en moeders hunkeren naar die regelmaat?

Alles moet plots weer. Vroeg op, boterhammen mee, de fiets op, door weer en wind, huiswerk maken, geen tijd meer om te spelen. De vakantie is gedaan. Presteren moeten ze.

Ik kijk hen met begrip na, en hoop dat de toekomende winter niet te hard zal zijn.

Kinderen op een niet verlichte fiets met dikke jassen en sjaal, spierwit. Soms doorweekt. Zware boekentassen vol met huistaken en toetsen om te memoriseren voor de volgende dag.

Donkere dagen, lichtgevende vestjes. Ongevallen. Misnoegde vaders en moeders. Issues en te behalen punten om te mogen overgaan naar een misschien betere toekomst. Het uithouden tot aan de komende vakantie.

Laat ons even stilstaan bij die dapperen die vechten voor hun toekomst en voor de onze.

Met veel respect.

Het doolde al lang in mijn hoofd rond. Ik weet niet meer heel precies wat ik wilde bewijzen maar ik stond in ieder geval sceptisch tegenover de rankings van bloggen.be.

Ik had het gevoel dat je hier eender wat kon posten maar dat de kwantiteit van de postings de doorslag gaf voor een positie in de hoogste rangen. Niet dat ik dit ambieerde; iedereen weet dat ik slechts een gelegenheidsschrijfstertje ben. Ik wilde het gewoon - voor mezelf - even weten/uittesten.

Mijn theorie kreeg niet genoeg tijd voor sterke bewijzen omdat het me te lang duurde om de essentie van de zaak bloot te leggen. En daarenboven had ik schoon genoeg van die ridicule schrijfsels van me. En ik moet eerlijk toegeven dat mijn geloofwaardigheid me dierbaarder is dan een dom statement waar niemand baat bij heeft.

Ik lulde er in deze experimentenfase dus maar wat op los, schreef zinnen zonder inhoud en zonder erover na te denken. Zolang ik maar voldoende nieuwigheden toevoegde. Niet dat ik voorheen hoogstaande stukjes schreef, daar ging het me niet om.

Het feit is dat ik altijd wil begrijpen hoe de vork aan de steel zit. Halve realiteiten zijn er voor mij geen.

De reacties op mijn stupide logjes  waren natuurlijk nul. Er was ook niets op te antwoorden. Daar kon ik gemakkelijk mee leven. Het was zelfs mijn opzet.

Het feit dat ik niet hoger klom in de algemene lijsten, was eerder een ontgoocheling omdat zovele anderen het me wel al hebben voorgedaan met even inhoudsloze stukjes. Op de een of de andere manier moeten hun bijdragen wél interesse hebben gewekt.

Ik heb dus helemaal niets bewezen met mijn flauwekul.

Alhoewel, in de top duizend heb ik een vijftigtal plaatsen gewonnen zonder mezelf ieder uur weer naar boven te werken in de recent bijgewerkte bloglijst. Da’s ook weer zoiets typisch voor sommigen…

Hierbij blaas ik mijn nieuwsgierigheidsproject af en verwijder ik straks al mijn “experimenten”. Laat me mijn eigen gang maar gaan.

Gedichtje

Dochter rijdt naar vorst in plaats van naar Heverlee,

om te solliciteren bij ROB.

Moeder zit thuis minuten te tellen,

alvorens het gebrek aan krediet te bellen.

Zet je ruitenwissers aan,

voor je door het groen licht wil gaan.

Jij kan er wel tegen.

misschien ben je wel de beste van die negen.

Je moet in jezelf geloven,

want de pizza staat al in de oven.

Enige verklaring: in Brussel staan kinderen aan het rood licht om je autoramen te lappen.

Je moet dan je ruitenwissers opzetten, teken dat je het niet nodig acht dat je voorruit wordt gepoetst. Een weetje.

Copyright Artemis 

We gingen vandaag naar een shopping center in Oberhausen, Duitsland. Nog nooit zo een groot complex gezien. Het blijkt het grootste van Europa te zijn.
Ikke, Artemis, ben er begot geweest.
We kochten er alle drie twee paar schoenen voor 20 Euro het paar.

Oei, ik denk dat ik me vergist heb in de fotootjes of zo.Geeft niet, ik ben toch moe.

Diva en Davy komen nog steeds niet goed overeen. Ze zitten beiden wel op hetzelfde stokje maar ze haten elkaar als de pest.
Zou ik enige verbetering kunnen verwachten? Kent iemand de namen van de verschillende rassen? Zouden het twee mannetjes kunnen zijn, of misschien twee vrouwtjes?
In het beste geval is het een mannetje en een vrouwtje. Wat zou ik daar blij om zijn!
Jullie deskundige raad is steeds welkom.

Oktoberzonnetje vandaag. De borders links en rechts zijn al schoongemaakt. Een hele zak vol onkruid. Ik ben gelukkig over mijn prestaties.
Henin, mijn dikke kip, heeft niet gelegd vandaag, misschien doet ze het morgen wel. Ik moet meer groentjes halen.

Het zit er al van kindsbeen af in: ik moet altijd kunnen snuisteren, grabbelen, scharrelen, zoeken. Om te vinden. Misschien heeft het onrechtstreeks te maken met het feit dat ik gezegend ben met een paar ogen die beter zien dan die van een doorsneemens. Ik zie alles en wil ook alles gezien hebben. Mensen bekijken is mijn hobby. Zet mij op een bankje in Knokke op de Place m’as tu vu of in een donker cafeetje in Brugge, ik beleef er mijn zaligste en interessantste momenten en fantaseer over het wat en waarom dat mensen doen of laten.

Het liefst was ik archeologe geworden in plaats van een simpele secretaresse.

Als klein kind al vond ik het al heerlijk om het strand op te lopen bij hevige storm. Liefst na een paar dagen strandweer, als er veel volk had gezond, gespeeld, geconsumeerd en hopelijk veel had verloren. “Mammy, ik ben weg hé, ik ben thuis voor het avondeten!” Mijn moeder wist dat ik op zoektocht ging.

Ik verzamelde zakken vol harkjes, schepjes, speelgoedautootjes, soldaatjes en knikkers, zandvormpjes, schelpen en muntjes. Alles vond ik even leuk. Ik holde met de wind mee achter briefjes van twintig aan die tenslotte tegen de zeilpalen bleven plakken, zag de muntjes blinken van op een paar meter afstand en was telkens blij als ik het één of het ander zag uitpieken boven een bergje woestijn. Mijn zussen vonden mijn hobby toen al not done en wilden liever niet tot mijn familie behoren. Volgens hen was ik uit het nest gevallen.

Nu ik groter en wijzer ben geworden, kan ik het snuisteren nog steeds niet laten.

Met opgetrokken mouwen grabbel ik zonder scrupules in de vuilnisbakken van de groentenafdeling  van Delhaize op zoek naar etensresten voor kip en konijn. Ik ga de kassa geruisloos voorbij met een volle recyclagezak weggegooid afval en gebaar van krommen haas.

Mijn kinderen ook; ze kennen me op zulke momenten liever niet.

De avond voor het ophalen van het grof huisvuil is het voor mij feest. Mijn interieur verfraait in mijn ogen met waardevolle dingen die mensen weggooien en die mijn kinderen liefst nooit willen erven.

Waar wilde ik eigenlijk toe komen? Ah ja, het containerpark.

Mijn geliefkoosde plek. Met die trappen die leiden naar de grote containers, waar je een uitzicht hebt over alles wat mensen niet meer wensen te bezitten.

Ik doe alsof ik oud ijzer weg wil gooien en overzie intussen het ruime gedumpte aanbod. Bij ‘niemand in zicht’ doet mijn oude paraplu dienst als hengel.

De ideale situatie vandaag. Niemand keek, het interesseerde geen mens dat ik heden een antieke Kayser naaimachine viste uit de metaalcontainer.

Wie gooit er nu zoiets weg?

Ze is op zijn minst eigenaardig te noemen, die klok die ik verleden zondag op de rommelmarkt van Nossegem kocht.  

Ze had iets, die klok, ze intrigeerde me meer en meer naarmate ik haar grondiger bekeek. Twaalf westerse getallen omringd door een soort Arabische tekens. Vreemd.

Volgens de kraammadam was ze van haar schoonmoeder, hetgeen ik nauwelijks kan geloven.  

Van vijf euro kon ik afdingen naar drie. Voor twee euro had ik haar waarschijnlijk ook mee naar huis mogen nemen.

De tijd aflezen is niet evident omwille van de gele achtergrond en de goudkleurige wijzers en de door de zon reflecterende krullewiete lettertekens. Geen klok waar je op zou afgaan als je je afspraak niet wil missen.

Ze is apart en hangt beeldig boven de keukendeur.

Misschien heb ik wel iets speciaals op de kop getikt, misschien deed de klok ooit dienst in de haremruimte van een Kuwaitse Sjah. Of misschien is ze binnenin van puur goud. Hou op met dromen, Artemis, er zit namelijk een ordinair batterijtje in.

Muqaddas is het merk en betekent Heilig in het Arabisch. Minder leuk is dan weer de Made in Holland op de achterkant van de klok. Zoeken de Lollanders hun afzetgebieden tegenwoordig in de Arabische wereld?

Moest iemand een idee hebben over de herkomst van deze klok, het zou me erg interesseren.  

Of nemen onze Noorderburen me weer eens in de maling?

Zonder schaamtegevoel geef ik toe dat ik het de laatste dagen lastig heb om aan andere dingen te denken dan aan Carla en Stef. Ik moet bekennen dat ik erg met hen begaan ben. De nieuwsberichten heb ik nog nooit zo goed op de voet gevolgd. Berichten over hen maken me blij, dan weer verdrietig en soms opstandig. Ik schrik van de ongevoeligheid van sommige medemensen omtrent hun lot, hun willekeurige veroordelingen over twee rechtzinnige mensen die niemand enig kwaad toewensen, die niet in de belangstelling willen staan. Twee mensen op avontuur, die onze wereld wilden verkennen.  Ik voel me betrokken bij hetgeen met hen is gebeurd en zal pas rustig kunnen slapen als Carla en Stef eindelijk hun ouders en vrienden zullen omarmen. Wie weet wat ze daarna nog zullen moeten trotseren!

Daarom, in plaats van te zeuren over mijn eigen perikelen, wilde ik hier twee gevoelig clipjes kwijt.
Het eerste: Elvis, zes weken voor zijn dood. Hij is dikker geworden, zijn gezondheid laat te wensen over en hij is heel nerveus. Je ziet de zweetdruppels letterlijk van zijn gezicht druppelen. Hij vergeet zijn tekst maar zijn stem en zijn charmes laten hem ook nu niet in de steek.
Er bestaat van "Are you lonesome tonight" nog een andere versie: "The laughing version".
Deze laatste dateert van 26 augustus 1969 in Las Vegas. De stem van sopraanzangeres Millie Kirkham die Elvis begeleidde, klonk zodanig  fel boven de zijne uit tijdens de première, dat Elvis de slappe lach kreeg en van de tekst "Do you gaze at your doorstep and picture me there" "Do you gaze at your bald head and wish you had hair" maakte. Daarna ontstonden nog andere versies, door interacties met het publiek.
De echte story kan anders zijn, de interpretaties verschillen. Ik laat het aan de ingewijden.
Maar als ik hem zo hoor zingen en lachen; hij blijft plakken!