Vandaag staan we op in ons eigen paradijsje. We bestellen het gewone ontbijt en krijgen heerlijke broodjes, omelet met kruiden en paprika, thee en een sapje met hibiscusbloemen. Na het ontbijt vertrekken we met Uncle Raf naar een huwelijk. Zelfs het huwelijk gaat op Ghana Time, want voor we vertrekken, verandert het uur van aanvang nog drie keer. Als we dan toch aankomen, merken we dat Uncle Raf de grootvader van de bruid is. We komen te weten dat het het niet het echte huwelijk is, maar een verlovingsceremonie. De bruid is een Ghanese en de bruidegom is van Nigeria. De familie heeft elkaar nog nooit gezien. In het begin moet iedereen zichzelf voorstellen. Wij worden door de Nigeriaanse familie voorgesteld als vrienden uit Europa. Het hele huwelijk is een grote onderhandeling. De familie van de bruid heeft een lijst gegeven met allerlei spullen erop die de familie van de bruidegom hen moet geven. De hele lijst wordt overlopen en telkens brengt de familie van de bruidegom de dingen naar voor. En het is een heel lange lijst! Een van de dingen op de lijst is palmwijn. Dit heeft de familie niet gevonden en in ruil moeten ze tien Ghana Cedi (vijf euro) geven. Als de hele lijst overlopen is, komt er een gesluierd persoon uit het hutje. De bruidegom zegt dat dit niet zijn bruid is. Het is een valse. Er wordt gelachen en de familie van de bruidegom moet meer geld geven als hij zijn echte bruid te zien wil krijgen. Uiteindelijk komt er een jonge dame in zeer mooie kledij met een sluier over haar hoofd het strand op. De sluier wordt opgeheven en de bruid en bruidegom nemen plaats voor Uncle Raf. Hij voert het woord. Er volgen twee uur vol Ewe. We hebben geluk dat er vertaald moet worden voor de Nigeriaanse familie. Zo verstaan wij ook wat er gezegd wordt. De bruid krijgt een ring en daarna volgt ‘peptalk’. Dit komt erop neer dat twee mensen van elke familie de bruid inpeperen dat ze er nu alleen voor staat en dat ze naar haar man moet luisteren. Er worden foto’s genomen en we merken op dat de bruid nog geen enkele keer gelachen heeft. Zij moet na de ceremonie haar familie achterlaten en mee naar Nigeria vertrekken. Daarna wordt er meer geld naar de bruid gegooid voor haar familie. Dan rijkt de bruid haar vader en moeder een flesje cola aan. De vader neemt het flesje vast en bevestigt daarmee dat hij achter het huwelijk staat. Daarna krijgt iedereen frisdrank en een bakje rijst met kip. Voor ons is het tijd om door te gaan, dus we drinken snel onze drank op en eten de pikante rijst in het hotel op. We hebben toch nog honger, dus bestellen nog een cheese sandwich. Best lekker.

Na het eten wandelen we met Becky, een andere Engelse die in het hotel verblijft, naar een begrafenis in het dorpje. Daar ontmoeten we Uncle Raf weer. Hij is ook familie van de overleden man. Iedereen (inclusief wij) krijgt een kaartje met zijn foto opgespeld. We zien een honderdtal mensen drummen en dansen. Hier is de sfeer een pak beter dan op de trouw, vreemd genoeg. We ontmoeten een hele hoop mensen die ons allemaal welkom heten. Alle mensen zijn zeer uitbundig en gek genoeg worden we gelukkig van de sfeer die hier heerst. Alle mensen zijn in rood en zwart gekleed en het lijkt wel een groot feest op het strand, onder de palmbomen. Uncle Raf neemt ons mee naar zijn ‘clan’. Die zitten iets verder op en zijn in het wit gekleed. Hier is de sfeer rustiger. Er wordt ook gedanst en gedrumd. Hier ontmoeten we een belangrijk persoon. Hij biedt ons een enorm straffe borrel aan. We slikken het door en hoesten ons bijna te pletter :p

We zien een hoop mensen aan een lang touw trekken. Als we het touw volgen, zien we dat het vasthangt aan een palmboom. Als ik Uncle Raf vraag of ze de palmboom aan het rechttrekken zijn, lacht hij. De overledene was een visser en de mensen geven hem een laatste eerbetoon door zijn beroep (het binnenhalen van netten) na te bootsen.

De begrafenis duurt nog tot middernacht, dus we besluiten om toch maar door te gaan. We wandelen terug langs het strand en rapen schelpen. Na een tijdje zijn we Joyce en Lynn kwijt. We besluiten even te gaan zitten en van de omgeving te genieten. We krijgen het warm en zien de zee voor ons liggen. Een blik en we weten genoeg. We schieten onze kleren uit en lopen het water in. De stroming is hier enorm sterk! Als we net de golf ‘overleeft’ hebben, worden we onderuit gehaald door het water dat terug naar zee stroomt. En we staan nog niet tot onze knieën in het water! Na een hoop leuk geplons, schreeuwt Sanne het uit. Het enige dat ze zegt is ‘trek aan mijn been!’. Als ik naar haar been kijk, zie ik dat haar knieschijf aan de zijkant zit in plaats van vooraan. Elke houdt haar boven water en ik trek aan haar been. Sanne klopt met haar hand haar knieschijf terug in de kom. Dan moeten we haar het water uit trekken. Ze ligt op haar rug in het zand en heeft veel pijn. Ik loop naar Joyce en Lynn om hen te zeggen zich te haasten. Becky loop naar het hotel en stuurt de liveguard. Deze neemt Sanne op zijn rug en draagt haar naar het hotel. Meteen wordt ze omringd met goede zorgen. Ze krijgt ijs op haar knie en elke tien minuten komt er wel iemand vragen of alle ok is. Ik bestel weer een saté met yam frietjes, niet pikant deze keer :)

Daarna kaarten we nog een beetje en kijken we naar de sterren. Hier zien we er een pak meer dan in Kpando en dus heel veel meer dan in België. In Kpando is er niet echt zoveel verschil te zien met Antwerpen, maar hier wordt de hemel verlicht door massa’s sterren. Prachtig!

02-04-2011 om 16:29 geschreven door Annelies  

Vandaag was het tijd voor … vakantie! Om half negen zouden we vertrekken, maar net voor vertrek, zagen we iets vreemds aan de bus. De achterruit was volledig verbrijzeld. Snel wordt er een spanplaat in de achterruit geslagen. We zetten onze spullen in de auto en ook Wim en Rita kruipen mee in de bus. We zetten eerst Rita af aan de trotro-stand. Zij gaat een weekendje naar haar ouders in Accra. Daarna zetten we Wim af bij het weeffestival. Dan is het is in een rechte lijn naar Keta. Daar rijden we tot onze grote verbazing gewoon door. We dachten dat we in Keta zelf zaten, maar we rijden door naar Dzita, een dorpje op een uur van Keta. In totaal rijden we een kleine vijf uur. Na een tijdje houdt de weg op. Daar laten we de bus achter en wachten we op een jeep. Die rijdt ons naar het hotel. Een prachtige weg! Slalommend tussen de palmbomen en op het strand hobbelen we naar het Meet me There hotel. Als we aankomen, worden we begroet door een Engelse studente. Zij werkt in het hotel en toont ons onze kamers. Joyce en Sanne slapen samen in een kamer en Lynn, Elke en ik delen een dubbel bed in onze eigen kamer.

Het is hier prachtig! We hebben een bar waar we met onze voetjes in het zand kunnen zitten. iets verder kunnen we eten op een paalwoning boven het lagoon. We zien het strand met de palmbomen en zitten op enkele meters van de zee. Wat een paradijs!

In het hotel houdt men enkele huisdieren. Rondom de hut waar we binnen kunnen zitten, zijn allemaal putten waar de dieren inzitten. Ze hebben een python, drie dwergkrokodillen, cavia’s, een gigantische felgekleurde ‘monitor lizzard’ en drie eendjes. En dan lopen er nog twee kleine hondjes los rond. De mensen van het hotel kopen de dieren van de lokale bevolking. Die eten namelijk alles wat ze te pakken kunnen krijgen. Ook krokodillen bijvoorbeeld. Als we aankomen, is het al bijna drie uur en we hebben razende honger. We bestellen pizza hawaii en gaan onze kamers in orde maken.  Het eten duurt enorm lang om klaar te maken, Ghana Time hé. Als het eten er eindelijk is, vallen we aan en het is oh zo heerlijk. Véél lekkerder dan de pizza in de compound.

Na het eten gaan we met Uncle Raf (de gids van het hotel) een wandeling maken in Dzita. Na een tijdje wandelen, zegt de gids dat hij ons gaat meenemen naar een lokale priesteres. We gaan dus naar een voodoo-aangelegenheid. Als we daar aankomen, moeten we onze schoenen uitdoen en onze namen in het gastenboek schrijven. We nemen plaats op enkele plastic stoelen lang de kant van een overdekt binnenplein. Aan een kant van het plein staan een achttal mensen te drummen en met andere instrumenten muziek te maken. Daarnaast staan een heel aantal vrouwen te zingen. Op het pleintje zelf dansen enkele mensen heel de tijd over en weer. Als ze aan de kant aankomen, raken ze de grond en hobbelen ze weer naar de andere kant. Als we al een tijdje aan het kijken zijn, begint er plots een zingende vrouw heel raar te doen. Ze wordt precies helemaal gek en alle andere vrouwen houden haar stevig vast. Ze doen haar rok uit en binden die rond een paal. De vrouw wordt naar een apart hokje gebracht en krijgt een ander kleed aan. Haar hoofd wordt vol talkpoeder gekapt en dan komt ze het plein weer op. Een andere vrouw gaat met een ketel het plein rond en bakent met water een cirkel af. Daarbinnen danst de bezeten vrouw als een … tja, als een bezetene. Ze draait heel snel rond en gaat volledig uit haar dak. Soms begint ze te schreeuwen of te springen. Wij kijken toe met onze monden open. De vrouw gaat nog drie keer terug het hokje in en komt telkens met een ander attribuut weer buiten. Telkens danst ze weer heel de kring rond en ze komt heel dicht bij ons. We voelen ons toch niet helemaal op ons gemak, maar zijn zeker gefascineerd. Telkens als de vrouw stilstaat, wordt er een beetje buskruit aan haar voeten gekapt en in brand gestoken. Dan danst ze in de rook en gaat ze weer verder. Na een derde keer in het hokje komt ze buiten met een gekromd mes in haar hand weer naar buiten. Ook nu danst ze weer druk in het rond en komt ze dichterbij dan we eigenlijk aangenaam vinden. In al die tijd dat we daar zitten, gaan er nog drie andere mensen in trance. Nu ja, trance … de flessen gin gaan hier lustig in het rond. Als alle bezetenen aan het messen-stadium beland zijn, krijgen we de priesteres te zien. Ze heeft dreadlocks tot aan haar knieën en draagt behalve een korte broek alleen maar natuurmaterialen en een strooien rokje. Ook zij danst heel druk in het rond en brult regelmatig dingen die we niet verstaan. De mensen deinzen terug als zij in de buurt komt, dus we merken wel dat ze heel wat gezag en aanzien heeft. Een van de bezetenen heeft op zijn linkerarm allerlei littekens staan. Net op het moment dat ik dit opmerk, zegt Uncle Raf dat de bezetenen zichzelf gaan snijden. Dat willen we echt niet zien, dus we vragen om door te gaan. Uncle Raf vraagt dit aan een van de bewakers, maar we mogen niet weg. Ze willen dat we meer zien. Tijdens het dansen zien we de enige mannelijke bezetene met het mes in zijn buik kerven. Weer vragen we om door te gaan. We zien ondertussen allemaal al spierwit en beginnen toch schrik te krijgen. Uncle Raf moet in totaal vier keer om toestemming gaan vragen en na de vierde keer mogen we eindelijk door. Snel schieten we onze schoenen aan en reppen we ons naar buiten. We wandelen terug naar het hotel langs het strand. Zo’n nachtelijke strandwandeling doet ons allemaal goed.

Terug in het hotel bestellen we ons avondeten. We drinken frisdrank en ik krijg yam frietjes met een veel te pikante saté. Daarna tetteren we wat en gaan we slapen.

02-04-2011 om 16:26 geschreven door Annelies  

Vandaag is het maar stil aan de ontbijttafel. Voor Elke, Lynn en mij is het de allerlaatste stagedag. Ook Isabelle neemt vandaag afscheid van haar stage in Ghana. We hebben gisteren cake gebakken voor onze kleuters, maar door de verkeerde boter te gebruiken, is de cake zelfs niet om aan te zien. Laat staan te proeven. Onderweg naar school kopen we dan maar koekjes voor onze kleuters. Aangekomen op school zien we dat onze leerkrachten matching outfits aanhebben. Ze hebben drie verschillende stoffen aan, maar voor de rest is hun kledij op elkaar afgestemd. Madam Evelyn laat op zich wachten. Tot kwart na negen zitten we met de kleuters liedjes te zingen omdat we niet mogen starten voor zij er is. Als ze aankomt, laadt ze een koelbox en drie plastic zakjes uit haar auto. Dan zijn we klaar om te gaan. We zetten de laptop die we hebben meegebracht op en tonen de kleuters de filmpjes die we gemaakt hebben op de school. De kleuters worden helemaal enthousiast en beginnen met zichzelf mee te zingen. Echt leuk om te zien hoe ze opgaan in de filmpjes. Ook de juffen reageren verrast als ze zichzelf op het scherm zien. Als alle filmpjes getoond zijn, komen de leerkrachten van de lagere en middelbare school vragen of zij ze ook mogen zien. Dat laat mijn batterij echter niet toe. Een stopcontact (en elektriciteit op zich) is niet aanwezig in de klassen, dus we moeten zuinig zijn. De leerkrachten nemen ons mee naar buiten en daar zien we dat de hele school zich met hun bankjes onder de boom hebben klaargezet. De leerkracht die godsdienst geeft, gaat voor in het gebed. Ze bidt in het Engels om God te bedanken om de blanken naar hen te brengen. Er wordt vol lof over ons gesproken. We staan alvast op een goed blaadje bij onze lieve Heer! Na het gebedsmoment beginnen de leerlingen van Junior High te trommelen en zingen. De kleuters beginnen te dansen. Op dat moment nemen de leerkrachten van Kindergarden ons mee een klaslokaal binnen. Ze hebben een cadeau voor ons. Uit elk van de drie zakjes haalt ze een enorme hoop stof. Dezelfde stof als die waarvan de leerkrachten hun kleedjes gemaakt zijn. Als Madam Doris de stoffen uitschudt, zien we dat het gewaden zijn. Jawel, we hebben alle drie ons eigen Afrikaanse gewaad gekregen! Inclusief doek om rond ons hoofd te binden. Boven onze eigen kleren dragen we dus de rest van de dag nog een vijftal meter stof. En zweten dat we doen!

Na nog een tijdje zingen, dansen en trommelen gaan we met heel de Kindergarden terug de klas binnen. Daar krijgen de kinderen van de leerkrachten kokoskoekjes en een drankje van maïs. Wij krijgen appelsap, een bord spaghetti, kokoskoekjes, het drankje van maïs en een vleespasteitje. Per persoon! De helft krijgen we op, maar het is best lekker. Daarna geven we onze materialen af aan de leerkrachten en de directrice. Weer krijgen we lof. Veel lof.

Om half twee nemen we voor de eerste keer afscheid van onze kleuters. We moeten langs het educational center om onze documenten af te geven. Twee meisjes van Primary School zetten ons af. We geven de documenten af en wandelen terug naar de school. Daar zijn onze kleuters aan het wachten om door te gaan. We maken een gang door aan beide kanten van de deur te gaan zitten. dan lopen alle kleuters voor een laatste keer voorbij hun blanke juffen. We gaan ze echt missen, deze koters.

Als alle kleuters naar huis zijn, trakteren we onze juffen op een fris drankje in een ‘drinking spot’ in de buurt. Als iedereen gedronken heeft, willen we in een taxi stappen. Madam Doris en Bennis (mijn twee juffen) houden een taxi tegen en stappen mee in. Ze willen ons huis zien en nodigen dus gewoon zichzelf uit. In de compound is de hilariteit groot als we met onze gewaden aan aankomen. We kunnen het hen niet kwalijk nemen :) We bieden onze juffen water aan en stellen hen voor aan de rest. Kudzo komt er nog even bijstaan en vertelt de juffen de korte inhoud van de Impakt Foundation. Dan vragen de juffen toestemming om weg te gaan. Wij gooien dan eindelijk onze gewaden uit. Warm!

We kleden ons snel om en vertrekken met z’n allen naar Torkor. Frank gaat met ons mee. We nemen een taxi voor 35 eurocent per persoon tot in het volgende dorpje. In Torkor zet hij ons af bij een gezellig cafeetje waar we onder een grote parapluboom gaan zitten. We hebben kaarten meegenomen en de anderen leren Frank en mij het spel ‘presidenten’. Ik doe het niet slecht voor een eerste keer. Na een tijdje wandelen Elke, Lynn, Sanne en ik even tot aan het water. Daar zijn enkele kindjes aan het spelen en water aan het halen. Een prachtig zicht zo tussen de wilde natuur.

Na enkele Alvaro’s voor mij en Frank en bier voor de rest, nemen we de taxi terug. Terug in de compound pakken we in voor onze trip naar Keta. De elektriciteit gaat even af, maar een half uurtje later is hij er alweer. Tijd voor een doucheke dus. Daarna gaan we buiten onze reflecties voor de stageweek schrijven.

’s Avonds eten we zelfgemaakte pizza. Daarna gaan we buiten zitten om nog wat voor portfolio te werken. Na een tijdje komen de Belgische jongens aan, op bezoek. Ik had gevraagd een cervela van bij hen in de buurt mee te brengen en de bestelling is doorgekomen. Ik krijg een grote worst op een stokje. Vanaf de eerste hap proef ik het al; superpikant! Ja, Ang was vergeten van een niet-pikante te vragen. Nu ja, ik werk het helemaal naar binnen. Pikant maar superlekker!

We babbelen met de Belgische jongens en drinken gezellig een colaatje. Daarna is het tijd om te gaan slapen. Morgen vertrekken we naar Keta voor enkele dagen!

02-04-2011 om 16:25 geschreven door Annelies  

Vanochtend kregen we donuts als ontbijt. Daarna was het weer tijd om naar school te gaan. Na een slechte nacht beslissen we om weer een taxi te nemen. Aangekomen op school, organiseren we een hoekenwerk met de hele kleuterschool. Dat is goed gelukt en de leerkrachten waren zeer positief. Vandaag hebben we ook onze verslagen gekregen. Bijna niets dan goeds! :) Als enige aandachtspunt kregen we dat onze stageperiode meer dan een maand moet duren. Hun voorstel: een stage van een jaar. Ik heb zo een donkerbruin vermoeden dat ze daar thuis in België niet echt akkoord mee gaan. Na de les nemen we de taxi terug naar de compound.

’s Middags eten de dames en Wim een slaatje. Ik krijg de overschot van de lekkere rijst van gisteren. Na het eten werken we voor school. We verdelen de materialen en denken na over wat we aan Aziavi willen geven, en wat aan Agbenoxoe. Daar moeten we namelijk volgende week ook nog even naartoe. Veel meer kunnen we niet doen, want de elektriciteit begeeft het voor enkele uren. Na het schoolwerk is het alweer tijd om te eten. We krijgen échte frietjes met worstjes. Zalig lekker!

Na het eten kijken we met z’n allen naar een filmpje. We zetten ons buiten in de veranda en Christian en Baruso komen ook meekijken. Tijdens de film komt Kudzo plotseling bij ons staan. Twee uur later zijn Rita, Sanne en Joyce wenend weggelopen. Een hevige discussie dus! Joyce en Sanne willen zelfs ergens anders een plek om te slapen gaan zoeken voor hun laatste maand. We babbelen nog wat na en troosten elkaar zo goed als mogelijk. Daarna gaat iedereen met een knoop in de maag naar bed.

02-04-2011 om 16:24 geschreven door Annelies  

Ook vandaag staan we op om kwart voor zeven en ontbijten samen. We zijn te moe (lees: lui) om met de fiets te gaan, dus we beginnen te wandelen en houden onderweg een taxi tegen. Voor 25 eurocent per persoon rijden we naar onze school. Als we staan te wachten tijdens het ‘assembly’ voor de kinderen, zie ik ineens mijn grootste nachtmerrie voor mijn ogen. In een hoekje hangt de grootste spin die ik van mijn hele leven al gezien heb. Ik vlucht het klaslokaal in en moet me inhouden niet te beginnen schreeuwen. Gelukkig merkt Madam Evelyn de spin ook op. Twee minuten later is de spin plat en vooral heel erg dood. Na het volkslied en de ‘plegde’ is het tijd om naar binnen te gaan. De lessen gaan goed vandaag. Ik schilder onder andere met de kinderen en de leerkrachten doen weer enthousiast mee.

Na de school nemen we een taxi terug naar de compound. Daar staan de pot spaghetti en tomatensaus al klaar. We lunchen zonder Wim en Isabelle. Wim is eindelijk aan zijn vrijwilligerswerk begonnen en Isabelle is mee vandaag. Op haar school is de staking namelijk nog steeds bezig en dan kan je daar dus maar weinig gaan doen.

Na het eten werk ik voor school. Daarna ga ik op bed liggen met een filmpje, even genieten van de ventilator. Het is nodig. ’s Avonds eten we pikante rode rijst met tomatensaus. Na het eten komt Kudzo bij ons zitten. Er volgt een preek van een half uur die niet zo voordelig uitvalt voor Sanne en ik. Meer details ga ik via de blog niet geven. Het gesprek was echter genoeg voor mij om linea recta in bed te kruipen. Nu ja, dat was het plan. Plots komt Lynn de kamer binnen en zegt dat Frank terug is! Die moet ik toch even dag gaan zeggen. Blij dat hij terug is, in ieder geval. Na een korte reünie kruip ik in bed. Wat een dag!

02-04-2011 om 16:23 geschreven door Annelies  

Om tien voor zeven start onze laatste stageweek in Ghana. We ontbijten met een soort verloren brood en stappen daarna op onze fietsen. Elke haar ketting ligt eraf dus zij moet de mountain bike nemen. Niet gemakkelijk, maar we komen toch veilig aan. De leerkrachten hebben vandaag precies niet echt veel zin in lesgeven vandaag. We beginnen een half uur later dan gewoonlijk en Madam Doris ligt het eerste anderhalf uur te slapen op haar bureau. Gelukkig is Madam Bennis er nog om te vertalen. Als ik naar buiten ga bellenblazen met de kinderen wordt Madam Doris wakker. Niet moeilijk, de kleuters zijn nogal enthousiast. Ze brullen en lopen achter de bellen aan. Als educatief spel laten we ze experimenteren met opblaasballen, tennisballen, een gewone bal en springballen. Vooral deze laatsten zorgden voor grote hilariteit.

Als we terug in de compound aankomen, zijn we maar net op tijd. We zetten onze fietsen weg en nog geen half uur later barst het onweer los. Ook de elektriciteit geeft het op. Als Lynn en Elke gedoucht hebben, is het tijd om te eten. We krijgen warme broodjes met ei, kaas en groenten. Na het eten ga ik even op bed liggen. Een uurtje later is de elektriciteit terug en zet ik mijn laptop op. Tijd om voor school te werken. Ook maak ik een map met foto’s die ik in Aziavi genomen heb. Donderdag is onze laatste dag en we gaan een feestje doen. Op dat feestje zullen we de foto’s laten zien aan de kleuters. Ook gaan we cake bakken om uit te delen. De leerkrachten blijven het hebben over een ‘cocktail feestje’. Ik ben benieuwd welke drank ze ons zullen geven!

’s Avonds eten we rijst met groentjes. Daarna kijken we nog een filmpje. En dan is het tijd voor bed!

02-04-2011 om 16:22 geschreven door Annelies  

Om kwart voor acht sta ik op, nog een beetje moe na een nachtje vol kou. Voor het eerst hier in Afrika heb ik met twee lakens geslapen. Ik had precies toch een klein zonneslagje na gisteren. Ik voel me echter weer helemaal in orde en de temperatuur duldt geen enkel laken meer. We krijgen roerei en toast als ontbijt. Daarna gaan Sanne, Lynn, Joyce en ik met Christian mee naar de kerk. We zijn benieuwd naar hoe de mis hier zal verlopen. Christian heeft voor de gelegenheid een traditioneel gewaad aan. We hebben die gewaden al meer gezien, maar nu Christian het aan heeft, ziet het er wel grappig uit. Normaal draagt hij een short en T-shirt zoals wij, maar nu is hij getooid in wel vijf meter stof.

Omdat de kerk gerenoveerd wordt, staan alle banken buiten op de binnenkoer. We zetten ons op een bank onder een grote boom en wachten tot de mis begint. Plots komt er van de andere kant van het plein een rij mensen aan. Ze hebben grote gewaden aan en een hoedje op met een flosj. Ze lijken erg op de Amerikaanse afstuderende studenten. Maar ze zingen en worden voorafgegaan door een man in een paars gewaad die wierook verspreid. Achter het koor (de zingende gewaden) komen twee priesters geschuifeld. De hele rij begeeft zich naar het altaar en het koor zingt daar nog een lied. Dan begint de priester in het Ewe aan de mis. Wij staan recht wanneer Christian rechtstaat, slaan een kruisteken als Christian een kruisteken slaat en gaan zitten wanneer Christian dat doet. Anderhalf uur lang zitten we ons af te vragen waarover de priester het heeft. Zo nu en dan zingt het koor een lied. Geen gospel zoals we ergens wel verwacht hadden, maar gewone kerkliederen zoals bij ons. Na een tijdje komt de priester heel het plein rond en zegent ons met gewijd water. Het zou iets voor Tom geweest zijn, denk ik bij mezelf. Nu ja, het was in ieder geval verfrissend. Daarna moeten we allemaal naar voren om een bijdrage te doen voor de opbouw van de kerk. Dit zou nog twee keer gebeuren, maar Christian gaat zelf maar twee keer. Wij ook dus. Tijdens het halen van de hosties (die ze hier niet in de handen geven, maar rechtstreeks in je mond steken) en de collecte zijn de liederen opzwepender en hier en daar beginnen enkele vrouwen te dansen. Dat wilden we zien :)

Na bijna twee uur en een half zitten en wakker blijven is de mis gedaan. We gaan nog eventjes binnen in de lege kerk kijken en keren dan van een kale reis terug. We zijn blij dat we het gedaan hebben, maar ook blij dat het gedaan is. We hadden meer sfeer verwacht.

Terug in de compound eten we spaghetti. Na het eten vertrekken de dames en Wim naar Torkor om met het bootje te gaan varen. Sanne en ik blijven thuis. Na het gesprek over de katvis die in het Voltameer zwemt, hebben we geen zin meer om te gaan zwemmen. De katvis kan namelijk twee meter lang worden en heeft in onder andere Congo al kinderen doen ‘verdwijnen’. Toen ik aan Jasper (die ons het bestaan van de katvis liet weten) vroeg of de katvis gevaarlijk was, zei hij ‘hij eet best wel grote dingen’. Ik zei toen nog voor de grap ‘zoals een been of zo?’. Zijn antwoord was een droge ‘bijvoorbeeld ja’. Je snapt, mijn zin om te zwemmen is weg :)

Ik leg me een uurtje op bed. Sanne doet hetzelfde. Daarna is het tijd voor schoolwerk en de blog. Als de dames en Wim terug zijn, staat het eten al op tafel. We krijgen zalige rode rijst met tomatensaus. Na het eten gaan de dames iets drinken met de Belgische jongens. Ik ben moe en leg me op m’n bed. Ik kijk nog een aflevering van House en ga slapen om half 10. Als ik iedereen tegen twaalven hoor thuis komen, ben ik blij dat ik al wat heb kunnen slapen. Morgen begint onze laatste stageweek.

02-04-2011 om 16:21 geschreven door Annelies  

Vandaag stond de wekker nog eens om half acht. Sanne, Joyce, Elke, Lynn en ik ontbijten samen. Wim en Isabelle blijven in bed liggen. Na het eten vertrekken we naar de trotro-stand. Daar komen we samen met Jasper, Brecht en Ang, de Belgische jongens die in KpanTech logeren. Met z’n achten nemen we de trotro naar Ho. Daar aangekomen gaan we meteen naar het Bob Coffee Hotel. We betalen om te zwemmen en bestellen onze lunch. Dan linea recta het zwembad in. Het is enorm warm vandaag en ik kan gewoon niet in de zon liggen bakken. Helaas was de schaduw niet echt ruim aanwezig. Gevolg: Annelies is een kreeft momenteel. Maar toch veel fun gehad in het zwembad! We hebben mensentorensHgg gemaakt en foto’s onder water gemaakt met de camera van Brecht. Dan nog lekker gegeten en gedronken en onze dag was al geslaagd. Maar nog niet ten einde. Van het hotel gaan we naar het internetcafé. Als we daar net een half uurtje zitten, barst er buiten een onweer los. Skype lijdt eronder, maar gelukkig blijft alles werken. Als de elektriciteit even uitvalt, ben ik extra bij dat ik m’n eigen laptop bij heb. Na twee uur op internet nemen Lynn, Elke en ik afscheid van het snelle internet. De volgende keer zal het terug Belgisch internet zijn, want we komen niet meer terug naar Ho. Jawel, onze eerste ‘laatste keer in Ghana’ is een feit. Vanaf nu zal het snel gaan.

We nemen een trotro terug naar Kpando en trekken zotte foto’s in het busje. Je moet iets doen op anderhalf uur hobbelen hé. In het busje begin ik voor het eerst in twee maanden echt kou te voelen. Mijn verbrande gezicht en armen zullen daar ook wel iets mee te maken hebben. Aangekomen in de compound eten we. Gekookte yam. Ik vind het niet lekker en eet droog brood. No special dish today. Na het eten is het al half negen en ik kruip, moe van een fijne dag, m’n bedje in.

02-04-2011 om 16:20 geschreven door Annelies  

Ook vandaag staan we op om kwart voor zeven en ontbijten samen. We zijn te moe (lees: lui) om met de fiets te gaan, dus we beginnen te wandelen en houden onderweg een taxi tegen. Voor 25 eurocent per persoon rijden we naar onze school. Als we staan te wachten tijdens het ‘assembly’ voor de kinderen, zie ik ineens mijn grootste nachtmerrie voor mijn ogen. In een hoekje hangt de grootste spin die ik van mijn hele leven al gezien heb. Ik vlucht het klaslokaal in en moet me inhouden niet te beginnen schreeuwen. Gelukkig merkt Madam Evelyn de spin ook op. Twee minuten later is de spin plat en vooral heel erg dood. Na het volkslied en de ‘plegde’ is het tijd om naar binnen te gaan. De lessen gaan goed vandaag. Ik schilder onder andere met de kinderen en de leerkrachten doen weer enthousiast mee.

Na de school nemen we een taxi terug naar de compound. Daar staan de pot spaghetti en tomatensaus al klaar. We lunchen zonder Wim en Isabelle. Wim is eindelijk aan zijn vrijwilligerswerk begonnen en Isabelle is mee vandaag. Op haar school is de staking namelijk nog steeds bezig en dan kan je daar dus maar weinig gaan doen.

Na het eten werk ik voor school. Daarna ga ik op bed liggen met een filmpje, even genieten van de ventilator. Het is nodig. ’s Avonds eten we pikante rode rijst met tomatensaus. Na het eten komt Kudzo bij ons zitten. Er volgt een preek van een half uur die niet zo voordelig uitvalt voor Sanne en ik. Meer details ga ik via de blog niet geven. Het gesprek was echter genoeg voor mij om linea recta in bed te kruipen. Nu ja, dat was het plan. Plots komt Lynn de kamer binnen en zegt dat Frank terug is! Die moet ik toch even dag gaan zeggen. Blij dat hij terug is, in ieder geval. Na een korte reünie kruip ik in bed. Wat een dag!

23-03-2011 om 17:51 geschreven door Annelies  

Om tien voor zeven start onze laatste stageweek in Ghana. We ontbijten met een soort verloren brood en stappen daarna op onze fietsen. Elke haar ketting ligt eraf dus zij moet de mountain bike nemen. Niet gemakkelijk, maar we komen toch veilig aan. De leerkrachten hebben vandaag precies niet echt veel zin in lesgeven vandaag. We beginnen een half uur later dan gewoonlijk en Madam Doris ligt het eerste anderhalf uur te slapen op haar bureau. Gelukkig is Madam Bennis er nog om te vertalen. Als ik naar buiten ga bellenblazen met de kinderen wordt Madam Doris wakker. Niet moeilijk, de kleuters zijn nogal enthousiast. Ze brullen en lopen achter de bellen aan. Als educatief spel laten we ze experimenteren met opblaasballen, tennisballen, een gewone bal en springballen. Vooral deze laatsten zorgden voor grote hilariteit.

Als we terug in de compound aankomen, zijn we maar net op tijd. We zetten onze fietsen weg en nog geen half uur later barst het onweer los. Ook de elektriciteit geeft het op. Als Lynn en Elke gedoucht hebben, is het tijd om te eten. We krijgen warme broodjes met ei, kaas en groenten. Na het eten ga ik even op bed liggen. Een uurtje later is de elektriciteit terug en zet ik mijn laptop op. Tijd om voor school te werken. Ook maak ik een map met foto’s die ik in Aziavi genomen heb. Donderdag is onze laatste dag en we gaan een feestje doen. Op dat feestje zullen we de foto’s laten zien aan de kleuters. Ook gaan we cake bakken om uit te delen. De leerkrachten blijven het hebben over een ‘cocktail feestje’. Ik ben benieuwd welke drank ze ons zullen geven!

’s Avonds eten we rijst met groentjes. Daarna kijken we nog een filmpje. En dan is het tijd voor bed!

23-03-2011 om 17:47 geschreven door Annelies  

Om kwart voor acht sta ik op, nog een beetje moe na een nachtje vol kou. Voor het eerst hier in Afrika heb ik met twee lakens geslapen. Ik had precies toch een klein zonneslagje na gisteren. Ik voel me echter weer helemaal in orde en de temperatuur duldt geen enkel laken meer. We krijgen roerei en toast als ontbijt. Daarna gaan Sanne, Lynn, Joyce en ik met Christian mee naar de kerk. We zijn benieuwd naar hoe de mis hier zal verlopen. Christian heeft voor de gelegenheid een traditioneel gewaad aan. We hebben die gewaden al meer gezien, maar nu Christian het aan heeft, ziet het er wel grappig uit. Normaal draagt hij een short en T-shirt zoals wij, maar nu is hij getooid in wel vijf meter stof.

Omdat de kerk gerenoveerd wordt, staan alle banken buiten op de binnenkoer. We zetten ons op een bank onder een grote boom en wachten tot de mis begint. Plots komt er van de andere kant van het plein een rij mensen aan. Ze hebben grote gewaden aan en een hoedje op met een flosj. Ze lijken erg op de Amerikaanse afstuderende studenten. Maar ze zingen en worden voorafgegaan door een man in een paars gewaad die wierook verspreid. Achter het koor (de zingende gewaden) komen twee priesters geschuifeld. De hele rij begeeft zich naar het altaar en het koor zingt daar nog een lied. Dan begint de priester in het Ewe aan de mis. Wij staan recht wanneer Christian rechtstaat, slaan een kruisteken als Christian een kruisteken slaat en gaan zitten wanneer Christian dat doet. Anderhalf uur lang zitten we ons af te vragen waarover de priester het heeft. Zo nu en dan zingt het koor een lied. Geen gospel zoals we ergens wel verwacht hadden, maar gewone kerkliederen zoals bij ons. Na een tijdje komt de priester heel het plein rond en zegent ons met gewijd water. Het zou iets voor Tom geweest zijn, denk ik bij mezelf. Nu ja, het was in ieder geval verfrissend. Daarna moeten we allemaal naar voren om een bijdrage te doen voor de opbouw van de kerk. Dit zou nog twee keer gebeuren, maar Christian gaat zelf maar twee keer. Wij ook dus. Tijdens het halen van de hosties (die ze hier niet in de handen geven, maar rechtstreeks in je mond steken) en de collecte zijn de liederen opzwepender en hier en daar beginnen enkele vrouwen te dansen. Dat wilden we zien :)

Na bijna twee uur en een half zitten en wakker blijven is de mis gedaan. We gaan nog eventjes binnen in de lege kerk kijken en keren dan van een kale reis terug. We zijn blij dat we het gedaan hebben, maar ook blij dat het gedaan is. We hadden meer sfeer verwacht.

Terug in de compound eten we spaghetti. Na het eten vertrekken de dames en Wim naar Torkor om met het bootje te gaan varen. Sanne en ik blijven thuis. Na het gesprek over de katvis die in het Voltameer zwemt, hebben we geen zin meer om te gaan zwemmen. De katvis kan namelijk twee meter lang worden en heeft in onder andere Congo al kinderen doen ‘verdwijnen’. Toen ik aan Jasper (die ons het bestaan van de katvis liet weten) vroeg of de katvis gevaarlijk was, zei hij ‘hij eet best wel grote dingen’. Ik zei toen nog voor de grap ‘zoals een been of zo?’. Zijn antwoord was een droge ‘bijvoorbeeld ja’. Je snapt, mijn zin om te zwemmen is weg :)

Ik leg me een uurtje op bed. Sanne doet hetzelfde. Daarna is het tijd voor schoolwerk en de blog. Als de dames en Wim terug zijn, staat het eten al op tafel. We krijgen zalige rode rijst met tomatensaus. Na het eten gaan de dames iets drinken met de Belgische jongens. Ik ben moe en leg me op m’n bed. Ik kijk nog een aflevering van House en ga slapen om half 10. Als ik iedereen tegen twaalven hoor thuis komen, ben ik blij dat ik al wat heb kunnen slapen. Morgen begint onze laatste stageweek.

23-03-2011 om 17:43 geschreven door Annelies  

Vandaag stond de wekker nog eens om half acht. Sanne, Joyce, Elke, Lynn en ik ontbijten samen. Wim en Isabelle blijven in bed liggen. Na het eten vertrekken we naar de trotro-stand. Daar komen we samen met Jasper, Brecht en Ang, de Belgische jongens die in KpanTech logeren. Met z’n achten nemen we de trotro naar Ho. Daar aangekomen gaan we meteen naar het Bob Coffee Hotel. We betalen om te zwemmen en bestellen onze lunch. Dan linea recta het zwembad in. Het is enorm warm vandaag en ik kan gewoon niet in de zon liggen bakken. Helaas was de schaduw niet echt ruim aanwezig. Gevolg: Annelies is een kreeft momenteel. Maar toch veel fun gehad in het zwembad! We hebben mensentorensHgg gemaakt en foto’s onder water gemaakt met de camera van Brecht. Dan nog lekker gegeten en gedronken en onze dag was al geslaagd. Maar nog niet ten einde. Van het hotel gaan we naar het internetcafé. Als we daar net een half uurtje zitten, barst er buiten een onweer los. Skype lijdt eronder, maar gelukkig blijft alles werken. Als de elektriciteit even uitvalt, ben ik extra bij dat ik m’n eigen laptop bij heb. Na twee uur op internet nemen Lynn, Elke en ik afscheid van het snelle internet. De volgende keer zal het terug Belgisch internet zijn, want we komen niet meer terug naar Ho. Jawel, onze eerste ‘laatste keer in Ghana’ is een feit. Vanaf nu zal het snel gaan.

We nemen een trotro terug naar Kpando en trekken zotte foto’s in het busje. Je moet iets doen op anderhalf uur hobbelen hé. In het busje begin ik voor het eerst in twee maanden echt kou te voelen. Mijn verbrande gezicht en armen zullen daar ook wel iets mee te maken hebben. Aangekomen in de compound eten we. Gekookte yam. Ik vind het niet lekker en eet droog brood. No special dish today. Na het eten is het al half negen en ik kruip, moe van een fijne dag, m’n bedje in.

23-03-2011 om 17:39 geschreven door Annelies  

Vandaag konden we nog eens uitslapen. Isabelle en Joyce hebben pannenkoeken gebakken voor ontbijt. Na het ontbijt vertrekken Joyce en ik met de trotro naar Ho. We gaan er een dagje shoppen van maken! Na een anderhalf uur hobbelen, komen we helemaal bezweet aan in Ho. Tijd om een cafeetje te zoeken! Een lekker frisse Alvaro later zijn we er klaar voor. We doen alle mogelijke winkeltjes en kraampjes die we zien. We kopen allebei een handtas en gaan weer verder. Daarna koopt Joyce nog een T-shirt. Ik zie nog een mooie cocktailjurk. Iets later koop ik nog hoge hakken. Mijn outfit voor het galabal van De Flamingo’s is al verzekerd! Rond half drie beginnen onze magen te knorren. We vinden een plaats om te eten en bestellen frietjes met kip en groentjes. Lekker! Na een hele leuke dag vol shoppen en zweten, zoeken we onze weg terug naar de trotro-stand. We krijgen echter een beter idee als we de MetroMass-bussen zien. Dat zijn grote oranje reisbussen die op vaste tijdstippen tussen bepaalde stations rijden. We betalen één euro en stappen op de bus naar Kpando. We zijn twee uur onderweg, langer dan met de trotro dus maar het is goedkoper én comfortabeler.

Als we terug in de compound komen, staat het eten al bijna klaar. Eerst de kleedjes nog showen. Daarna eten de dames en Wim soep. Ik krijg rijst met worstjes. Na het eten schrijf ik nog wat voor de blog. Daarna vertrekken de meesten op café. Ik kruip in bed met een filmpje.

19-03-2011 om 17:01 geschreven door Annelies  

Vandaag niet zo veel gedaan. Naar het internet geweest, maar helaas is dat niet echt uitgedraaid tot een productief uitstapje. Na een half uurtje geef ik het op. Echt jammer. Op de weg terug passeer ik het postkantoor. Een briefje van bompa! In de compound lees ik de brief en, omdat ik toch bezig ben, lees ik verder in mijn boek. Na een tijdje ben ik het lezen een beetje beu. Ik neem m’n laptop erbij en kijk een filmpje in de ligstoel, beentjes in de zon. Beetje relaxen J

Rond een uur of vier ga ik naar de markt. Daar kom ik Joyce en Lynn tegen. Ik kom als geroepen. Ze hadden dringend iemand nodig om hen in te tomen. Lynn heeft een parel-fetisj ontwikkeld en Joyce kan niet van de schoenen en stofjes afblijven. Ik koop een souvenirtje voor Tom en een ijsje. Dan terug naar de compound en eten; curryspaghetti met tomatensaus. Na het eten wisselen we nog foto’s uit en schrijf ik voor de blog.

Na nog wat spelletjes gespeeld te hebben, kruip ik in bed. Morgen nog eens uitslapen.

19-03-2011 om 17:00 geschreven door Annelies  

Woensdag vandaag en dus de wekker weer om tien voor zeven. Samen ontbijten en de fiets op. Vandaag is opa jarig, dus toch eerst eventjes een smsje naar België sturen. Als we op school aankomen, komen de kleuters ons al tegemoet gelopen. Ja, we zijn populair hier! De lessen gaan goed. Ik schilder onder andere wc-rolletjes met de kleuters en de juffen nemen spontaan ook een rolletje en beginnen te schilderen. Grappig om te zien hoe enthousiast de juffen hier soms zijn, heel anders dan in Agbenoxoe, onze vorige stageschool.

Om twaalf uur fietsen we terug naar huis. Daar krijgen we terug yam-frietjes en worstjes. Ik vind dat absoluut niet erg. Na het eten zetten Elke, Lynn en ik ons aan het uitschrijven van observaties in de stageschool. Ook gesprekken met de leerkrachten moeten uitgetypt worden. Dan nog reflecteren en de lessen voor de volgende dag voorbereiden. De elektriciteit valt nog eventjes uit, maar niet lang genoeg om ons een reden te geven om buiten te gaan luieren J De laptop-batterijen geven ons een reden om nog voor school te werken. Ach ja, het moet gebeuren.

In de namiddag lees is nog wat. Rond vijf uur worden de tafels en stoelen buiten gezet. Isabelle en Joyce hebben heel de namiddag gekookt en we gaan met z’n allen eten. Écht met z’n allen deze keer. Zelfs de pingpongtafel krijgt een tafelkleed, anders kunnen we niet allemaal zitten. We krijgen een soort zalig lookbrood als voorgerechtje en als hoofdgerecht hebben ze zelf lasagne gemaakt. Iedereen smult ervan. Wim en Atiso schrapen de pot zelfs gewoon met hun handen uit!

Na het eten vertrekken de meesten naar het café om naar het voetbal te gaan kijken. Ik heb geen zin en blijf thuis, een filmpje kijken. Om tien uur doe ik het licht uit.

19-03-2011 om 16:59 geschreven door Annelies  

Vandaag stond de wekker nog eens om tien voor zeven. Omkleden, ontbijten, pillen pakken en de fiets op. Aangekomen op school merk ik dat ik mijn voorbereiding niet bij heb. Mijn cursusblok heb ik bij, maar het blad moet er zijn uitgewaaid. Ik ben naar de compound, maar het blad is spoorloos. Improviseren dus! Het wordt echter een goeie lesdag. In de box van de vorige Belgen in Aziavi vind ik Magnetico-blokken en plasticine. Ik verdeel mijn klas en introduceer hoekenwerk. De kleuters spelen bijna een uur zelfstandig met de blokken en plasticine. Na een tijdje komen ze me allemaal armbanden en ringen van plasticine brengen. Nog even later hebben bijna alle kleuters met hun plasticine een gsm gemaakt. Allemaal bellen ze naar juf ‘Anolise’ (Annelies is te moeilijk om uit te spreken). Als educatief spel neem ik de opblaasballen van ING uit mijn motorische box. We blazen ze op en laten de kleuters experimenteren op de speelplaats. Het wordt een half uur waarin de kleuters zich supergoed amuseren, betrokken bezig zijn en waarin de oranje ballen rond onze oren vliegen. Daarna komen de leerkrachten ons vragen of we tegen hen willen voetballen. De kleuters supporteren voor ons en jawel, de blanken winnen met 2-1. Dank u nonkel Werner en An voor de ballen!

We fietsen terug naar de compound en zien dat Baruso de pingpongtafel aan het versieren is met verf. Ook schrijft hij zijn naam erop. Dat willen we ook. Onze namen komen ook op de pingpongtafel. ’s Middags eten we currypasta met tomatensaus. De elektriciteit is uitgevallen en met de laatste batterij maak ik mijn voorbereidingen voor morgen. Morgen niet vergeten mee te nemen!

In de namiddag ga ik met Joyce naar de markt. Ik haal nog twee bussen appelsap en koop een hele hoop ritsen voor mama. Nog een ijsje op de terugweg en we wandelen terug naar de compound. Daar neem ik mijn achtste boek vast; de eerste van de Milleniumtrilogie. Als ik aan het lezen, steekt er plots een enorme wind op. We krijgen zand tussen onze tanden, handen, voeten, haren en alle andere lichaamsdelen. De bomen buigen bijna volledig door onze de wind. Er is nog steeds geen elektriciteit dus we moeten wel buiten blijven als we nog een laatste beetje licht willen. Rita brengt een plateau kleine pizzaatjes naar buiten en die smikkelen we op terwijl het onweer echt losbarst. Joyce vlucht de douche in.

Ik voel me erg moe en ga op bed liggen met de laptop. Als de batterij het begeeft, ga ik slapen. Heel vroeg, maar zonder licht binnen en buiten kan je nu eenmaal niet veel doen. Lezen is niet echt een optie en je ziet niet eens tegen wie je praat.

19-03-2011 om 16:59 geschreven door Annelies  

Vandaag was het terug werken geblazen. Om tien voor zeven opstaan, omkleden, ontbijten en pillen pakken. Vanaf vandaag begin ik les te geven met de boxen van mijn eindwerk. Die moeten dus in de school geraken. Kudzo brengt ons. Geen fiets vandaag dus. Als we aankomen en de leerkrachten de boxen zien, zijn ze meteen heel dankbaar. Ze wisten reeds dat ik ze ging meebrengen, maar toch krijg ik veel lof van de leerkrachten en de directrice. Deze laatste zal voor me bidden, zegt ze. De lessen gaan goed vandaag. Ik leer de kinderen over de driehoek, de cirkel en het vierkant. Ook de kleuren en een memory-spel met Engelse woorden komen aan bod. Als educatief spel proberen we Pim en Pimpel. Niet gemakkelijk, maar met veel geduld hebben de kleuters het na een tijdje toch beet. Om twaalf uur staat Kudzo ons op te wachten. Ook Wim zit in de auto. Onderweg terug naar de compound komen we Sanne tegen. Isabelle en Joyce waren al om elf uur thuis, hun school staakt nog. We eten groentesalade. Ik krijg rode rijst J

Na het eten werk ik voor school. Stagebundel, paper over diversiteit in Ghana, portfolio, eindwerk en taken voor Extra Muros, het moet allemaal gebeuren. Om drie uur neem ik even pauze en ga ik buiten in de ligstoel liggen. Laptop op de schoot en filmpje zien. Elke, Sanne en Lynn kijken naar Dumbo, ik naar Being John Malcovich. Als de film gedaan is, is het al bijna tijd om te eten. We babbelen nog wat en krijgen dan worstjes en yam-frietjes. Lekker.

Na het eten gaan we buiten onder de hut zitten. Isabelle en Wim gaan iets drinken, terwijl wij pingpongen, babbelen en naar Kabouter Wesley kijken. Om tien uur kruipen we in bed.

De foto die vandaag bij de blog staat is er eentje die ik op de markt genomen heb. Het zijn allemaal kleine visjes.

19-03-2011 om 16:59 geschreven door Annelies  

Zondag en toch een wekker om tien voor acht. Ja, internet … je moet er wat voor over hebben in Ghana. We ontbijten en als we klaar zijn, staan de Belgische jongens hier al. Ze brengen de houten materialen die ze gemaakt hebben voor Isabelle en Joyce; vormen en een breuken-taart. Na een kleine babbel vertrekken Jasper, Ang, Brecht en ik naar de trotro-stand. We stappen in en vertrekken bijna meteen. Met z’n vijftienen in een busje hobbelen we anderhalf uur lang richting Ho. Daar stappen we naar het internetcafé. Na twee maanden heb ik vandaag mama en papa nog eens kunnen zien! Lang leve een webcam! Ik heb mijn eigen laptop meegenomen en dat loont. Deze keer niet moeten verwisselen van computer en geen last van technische moeilijkheden. Zalig! Twee uur mailen, bloggen, skypen en internetten later stappen we van de koele airco terug in de schroeiende hitte. We nemen een taxi naar het Bob Coffee Hotel (vroeger: Freedom Hotel). Daar komen we aan rond half twee en we hebben grote honger. We betalen om te zwemmen en bestellen ons eten. Als we aan het buitenzwembad komen, is mijn zin om te zwemmen al wat getemperd. Nog nooit zoveel volk gezien hier. Het hele zwembad zit vol en alle stoelen en ligstoelen zijn ook bezet. Echt jammer. Gelukkig gaan er twee Deense meisjes weg na een half uurtje en kan ik me op een ligstoel ploffen. Terwijl we wachten op het eten zwemmen we en maken we kennen met een Deens, een Amerikaans en een Hollands meisje. Om half vier krijgen we onze lunch. Ondertussen zijn we zo hongerig dat we erop vliegen als uitgehongerde kinderen. Ik bestelde gegrilde kip met (echte!) frietjes. Na het eten duiken we nog een keer in het zwembad, laten ons opdrogen in de zon en kleden ons terug aan. Terug op naar de trotro-stand. Terwijl we in de trotro zitten te wachten op een volle lading kopen we door het raampje een ijsje en wat waterzakjes. Rond kwart na vijf vertrekt te trotro en om twintig voor zeven zijn we in Kpando. Ik neem afscheid van de jongens en wandel terug naar de compound. Daar staat de rijst te wachten. Als je om half vier hebt geluncht, hoef je echter geen avondeten meer. Ik moe van de lange, warme rit en kruip met een boek in bed. Even later val ik in slaap.

De foto bij de blog is er eentje van de kleine Ellis die eens wou testen of ze ook met Elkes zonnebril zou staan. Ik vind van wel!

19-03-2011 om 16:58 geschreven door Annelies  

Vandaag stond de wekker nog eens voor acht uur. We ontbijten en springen dan met iedereen in het busje. Op naar Wli Waterfalls! Na een lange tijd hobbelen komen we aan. We stappen uit en beginnen aan ons uurtje jungle-wandelen. Al van ver horen we het water naar beneden suizen. Als we aankomen, is er nog niemand. Ik plons het water in en ga onder de waterval staan. Gelukkig biedt de opblaasmatras een beetje bescherming. Water dat van meer dan 60m hoog naar beneden valt, komt vrij hard aan! De vleermuizen cirkelen ondertussen hoog boven onze hoofden.

Na een tijdje komen er steeds meer en meer blanken. Het is krokusvakantie en het is eraan te merken. ’s Middags krijgen we een bord spaghetti en met een aarbeienlikeurtje erbij genieten we van de natuur rondom ons. Na nog wat zwemmen en zonnekloppen is het weer tijd om de wandeling terug te doen. Een uur later is iedereen waar de bus staat. Ik ben bij de eersten en heb dus het meeste tijd om in de souvenierwinkeltjes te gaan kijken. Ik koop het beeldje dat Julie (Helios) me gevraagd had en een souvenirtje voor mama. Voor mezelf zie ik een paar oorbellen die ik niet kan laten liggen. Dan is het alweer tijd om terug te hobbelen.

Terug in de compound valt de elektriciteit uit. Gelukkig maar voor korte duur. Ik neem een douche en schrijf voor de blog. Als de elektriciteit terug is, kijk ik nog een aflevering van House M.D. Daarna is het alweer tijd om te eten. We krijgen witte rijst met tomatensaus en worstjes. Lekker. Na het eten kruip ik met een boek in bed. Het was een leuke, maar vermoeiende dag.

13-03-2011 om 13:28 geschreven door Annelies  

Vrijdag, dus de wekker pas om half tien. Zalig. Als ik opsta, hebben de anderen al ontbeten. Ik eet snel een paar broodjes en leg me buiten in de ligstoel. De hoofdpijn is jammer genoeg nog niet over, dus ik probeer wat te rusten en te lezen. Ondertussen komen ook Wim en Sanne uit hun kamer. Bij hen is het behoorlijk laat geworden en hun oogjes staan maar op half zeven. Wim vroeg gisteren (onder invloed van gin) aan Rita of hij banku als ontbijt kreeg. Net als Wim al drie broodjes gegeten heeft, komt Rita met een grote bol banku aangelopen. Nog een omelet erbij en Wims ogen zijn zo groot als schoteltjes. Ja, een V.I.P-behandeling krijgt hij wel. In ruil daarvoor laten we hem een papier tekenen dat hij onze kamers zal kuisen. Ik ben benieuwd. Als ik op mijn bed lig te lezen in de zalige koelte van de ventilator komt Wim de kamer binnen met een zwabber. Jawel, hij komt de kamers kuisen!

’s Middags eten we grote stukken niet-gefrituurde yam met een vissaus. Ik krijg rijst met tomatensaus en worstjes. Na het eten ga ik met Elke naar de hut. Daar ligt Baruso op een groot stuk mousse te slapen. Elke en ik leggen ons erbij en spelen met Yvonne en Ellis. Om half drie vertrekken we met z’n allen naar Tafi Atome, het Monkey Sanctuary. Alleen Elke, Lynn en ik hadden het al gedaan maar nu gaat iedereen dus mee. Isabelle, Joyce, Sanne en Wim, maar ook de jongens van de voetbalploeg. Als we uitstappen, worden we al verwelkomd door een tiental aapjes. We hoeven zelfs niet het bos in te lopen. De gids geeft ons bananen en ze komen ze weer uit onze hand eten. Super-schattig!

Als we terug in de compound zijn, is het al half zeven. In afwachting van het eten ploffen Elke en ik ons weer op de matras. Dit keer komt Christian erbij liggen. Ja, veel werken hebben we vandaag niet gedaan. Ter onzer verdediging: het was vandaag de warmste dag van de week, tot 41°C dus dat lijkt ons een goed excuus om te luieren!

’s Avonds krijgen de dames loempia’s. Ik krijg een broodje met omelet, worst en kaas erin. Zwaar maar best lekker. Na het eten kijk ik foto’s en wisselen Joyce en ik films uit. Om tien uur kruip ik in bed. Morgen is het nog eens waterval-tijd!

13-03-2011 om 13:27 geschreven door Annelies