Ik heb heel wat meegemaakt in de laatste dagen! Veel fantastische, maar ook minder leuke avonturen. Laat me het zo goed mogelijk vertellen.
De dag na de laatste (en eerste) keer dat ik op mijn blog schreef. Vertrok ik samen met Duitser Felix en Zwitserse Isabelle naar Puno. Daarvoor namen we eerst het vliegtuig naar Arequipa (zodat we daar al wat aan de hoogte konden wennen). Het vliegtuig was van Peruvian Airlines en kleiner dan wat we gewoon zijn, wat de stabiliteit van zon vliegtuig niet tengoede komt! Zijn buitenkant was duidelijk al talloze keren hersteld van metaalmoeheid en er waren geen reddingsvesten. In geval van een noodlanding op zee hoefde je alleen even het kussen van je zetel losmaken en als vlot gebruiken
Ondanks alles overleefden we deze vliegreis goed en wel en kwamen we aan in de zeer kleine luchthaven van Arequipa. Carlos, de AFS vrijwilliger van middelbare leeftijd die met ons meereisde toonde ons het hostel. Hij leidde ons daarna naar een restaurant, gaf ons geld en zei in het Spaans: Ik kom jullie morgen rond 12u halen. We zijn dan maar met ons drieën de stad gaan verkennen. Arequipa is een mooie, koloniale stad.
Toen Carlos ons de volgende dag kwam halen leidde hij ons naar een busterminal (groter dan het vliegveld). Hij gaf ons ook typisch Peruaans te eten : exact hetzelfde dat we al 2 keer bij de chinees hadden gekregen. Terwijl we wachtten op de bus weerklonk chiquitita (van ABBA) in panfluitversie en moest ik aan mijn vader denken. We namen de bus en hadden de eersteklas luxe zetels. Dat voelde wat ongemakkelijk, want de 2de klasse was volgestouwd met reumatische oude dametjes. En dat voor een busrit van 6 uur. 6 uren steppe en woestijn
Uiteindelijk kwamen we aan in Puno en ik was bijzonder opgewonden. Ik zou eridelijk mijn gastgezin en project leren kennen! Niets was echter minder waar. You have to go to Juli next week, a 100km farther ! zei de AFS-verantwoordelijke ter plaatse. Voorlopig werd ik dan maar in een Welcome family gestoken. Deze welcome family, waar ik nu dus verblijf, is bijzonder vriendelijk en behulpzaam, maar ook bijzonder rijk. Ze bezitten een toeristenbureau met eigen boten, reisbussen,
Hun huis is vier verdiepingen, drie badkamers en er werken drie dienstmeiden: één om te kuisen, één om te koken en één om op het kleinste kind te letten. Het gezin bestaat uit een vader: Edgar, een moeder en drie zoons: Gabriele, Raphael en Marcelo. De kleinste, Raphaël, is erg schattig en lacht veel.
De dag na aankomst werd ik ziek. Overgeven, overgeven en nog eens overgeven. Uiteindelijk kwam de dokter, die niet scheen te weten wat ik had. Naar de kliniek dan maar, voor onderzoek. Veel kliniek was het trouwens niet, er waren maar twee bedden. Enkele uren en alle mogelijke staaltjes later bleek dat ik een maaginfectie had. Ik kreeg antibiotica en mocht vertrekken. Juiste op het moment dat Felix de Duitser mij kwam vergezellen. Hij had het zelfde, omdat we hetzelfde gegeten hadden. (Hoe zou het met Isabelle zijn???) De dag erna voelde ik me beter maar was er een ander gat in mijn lichaam dat alles wilde lossen Op het einde van de dag volgde echter een aangename verassing, Edgar, mijn welcome family-vader vroeg mij: you want to go visit the islands? Ik kreeg zowaar gratis een 2daagse excursie op het titicameer aangeboden. Natuurlijk ging ik er op in!
De volgende dag werd ik naar de haven gebracht en joinde ik een groepje toeristen. Toffe mensen, btw. We bezochten Taquile island (jammer genoeg niet Tequila island), een eiland met een prachtige cultuur en wonderbaarlijke uitzichten. Daarna gingen we met de boot naar een ander eiland waar we gingen overnachten. Een prachtig eiland, zeer primitief, geen autos, geen wegen, enkele zonne-energie. We sliepen bij indianen gezinnen. Dat was een prachtige en unieke ervaring. Onze mamas wachtten ons op aan de haven en leidden ons naar ons huis. Ze kookten voor ons en we speelden met de kinderen. We speelden zelf een kaartspel met deze kinderen, hoewel we eerst de regels ervan niet kenden. Na het eten werden we aangekleed als echte ayamari indianen er werd er een dansfeest gehouden. In het donker keerden we daarna terug voor de nachtrust. Als we tenminste veilig langs de afgronden terug in ons huisje geraakten De rust van het eiland verzekerde echter een zalige nachtrust. Deze ochtend wekte de mama ons met pannenkoeken en leidde ons daarna naar de haven. Deze voormiddag bezochten we uiteindelijk de floathing islands, drijvende eilanden volledig van riet gemaakt. Riet, riet , riet, overal waar je kunt kijken Hun leven daar is simpel en gelukkig, behalve in het regenseizoen (ze kennen geen schoenen enz.), maar dreigt uit te sterven. Al de jongelingen vertrekken naar de stad
Toen was het tijd om terug te keren. De rest van de dag ging ik mee met Edgar en twee van zijn zoons wandelen door de stad en bediscussieerden we de architectuurvan de locale kerk. De twee zoons namen me mee naar een soort playstation- en x-box-cafe waar we voor 3 sol guitar Hero speelden. Daarna hadden we nog enkele leuke familie momenten thuis, toonde ik hen mijn filmpje over Oostduinkerke en speelden we wat op de playstation. Toen het tijd was om te gaan slapen besloot ik nog even aan mijn blog te schrijven. And the rest is history
En ja: het water in het wc spoelt hier weg in de tegenovergestelde richting! (als het al doorspoelt tenminste)
