Ola todo el mundo, Tis vrijdagnamiddag en ik ben weer in Puno, dus ik dacht, ik zal maar weer eens vertellen wat er is gebeurt in de laatste weken.
Vorige week donderdag vertrok ik een dagje vroeger dan normaal naar Puno, dat kwam om dat ik dat weekend scoutskamp was en mocht omdat vrijdag toch een feestdag was... Ik kwam echter toe in Puno voor een gesloten deur. Iedereen was nog weg naar zijn of haar werk, of was aan het rondhangen... Ik ben dan maar wat gaan rondwandelen. Omdat ik dringend naar het toilet moest zocht ik naar de publieke bano (lees banjo) in de supermarcedo central. Vuilste wc ooit! En ik moest 30 centiem betalen waarvoor ik 6 wc-papiertjes kreeg. Ik moest er al één opgeven om de bril te kuisen, dus ik moest erg spaarzaam zijn. Dat het toilet ook niet doorspoelde, was hun probleem. Even later liep ik een boekenwinkel binnen. Na even twijfelen kocht ik 'El léon, la bruja y el armario' van de kronieken van Narnia voor 8 sol. Ik las mijn eerste spaanse boek uit in een weekend en ben nu al bezig met mijn tweede (het neefje van de tovenaar). Ik kocht onderstussen ook al 'het paard en de jongen' (ook van Narnia). Ik zeg niet dat ik elk woord versta, maar het is genoeg om het verhaal te volgen...
Goed, genoeg gestoeft, nu over het scoutskamp. Het begon vrijdagmorgen een uur en een half te laat. Je probeert dan op tijd de zijn, en als je toekomt op de plaats van afspraak is zelfs de leiding er nog niet. We laadden de busjes vol en trokken naar een kampplaats in een dorp dat zelfs google maps niet kent. De groep scouters op kamp bestond uit verschillende Punese scoutsgroepen, maar onze Puno 5, de oudste scouts van Peru, was de grootste. Wij, caminantes en rovers clan, zetten onze tenten op, bouwden een keuken (stenenkring voor vuur en een afdak), en bakenden ons terrein af. Dat laatste was ze belangrijk, want de jongere kinderen moesten steeds 'permissi' vragen als ze ons terrein in wilden. Naar alle opzettingen asseesteerden we een jongere groep kinderen die zo snel mogelijk een hoogteparcour moesten afleggen, en we hielpen ook nog met een soort 'blikken-smokkel-spel'. Algauw was het tijd om te gaan slapen.
SLAPEN? ging wel, maar was de hel, allé, eerder 'hell that froze over'. Midden in de nacht werd ik wakker met een ijspegel aan mijn neus. OK, dat is misschien wel wat overdreven, maar aangenaam was wel anders. Om 5u30 werd ik wakker geroepen door de meisjes. Ik had hun trouwens beloofd omelet du fromage te maken als ontbijt. Ik was trouwens de enige die deftig vuur maakte (Lotte van België had het ook wel gekunt, maar had er geen zin in) en omdat het vuur op de grond was en ik veel moest blazen, kun je je inbeelden hoe ik eruit zag na 3 dagen kamp... Terwijl ik eten klaarmaakte, gingen de andere lopen. Hah, geef mij dan maar koken. In de voormiddag hebben we nog wat activiteiten gedaan, en er was een veroverdreven inspectie van de tenten en het materiaal. 's middags maakt ik vuur uit de as van die ochtend, zonder 1 lucifer te gebruiken. Telkens het vuur wat moeilijk ging, wouden de Peruanen er brandalcohol op smijten, maar 'zo doen we dat niet in België, antwoordde ik steeds. Telkens ik een tijdje vrij had, trok ik het bos in, volgde de prachtige rivier en zocht een plaatsje om te lezen of te mediteren. De laatste avond was er een kampvuur met marshmellows en worsten. We speelden sketches en eindigden met een 'circulo d'amor' om afschieid te nemen, terwijl we zongen: 'het is maar een 'tot ziens'' (op de tonen van 'ik zeg u geen vaarwel mijn vriend')...
Dit klinkt allemaal heel aangenaam, maar er waren ook moeilijkere punten. Zo was er vaak niet veel eten of drinken. We moesten ver achter water. De wc was geen wc te noemen, dus trokken sommigen onder ons liever het bos is... (maarja, het is ook een ervaring hé). De bus die ons moest terugbrengen kwam te laat en terwijl we terug naar Puno reden was er een vreselijke bliksemstorm. Ik zag de bliksem zelfs ergens inslaan, met een explosie en twee opvliegende vuurbollen tot gevolg. Ik denk dat het regenseizoen begonnen is...
Hier is deel 2 (ik heb blijkbaar veel te vertellen deze keer!)
Na het scoutskamp ben ik noch een extra nacht in Puno gebleven, omdat er geen bus naar Juli meer was. Het comfort deed me deugt, de lasagna smaakte heerlijk en de douche deed wonderen. Maandagmorgen in de vroegte naar het werk vertokken. José (mijn huisgenoot) was blijkbaar ook teruggekeerd! Hij had zijn vrouw en dochter meegebracht uit Canete. Marie-José, mijn nieuwe zusje, is nu vier maanden oud. Ze heeft me graag, want ze lacht als ze naar me kijkt.(Bewees 'brainiac' niet ooit dat baby's houden van mooie mensen?). Dat laatste ter zijde, foto's van MJ zijn te zien op facebook. We zijn nu dus met 4 ipv 2 bewonders in het casa del sol. Gelukkig weent de baby bijna nooit en als ze om 5uur's ochtends haar ouders wakker maakt, slaap ik daar door...
Dinsdag ben ik meegeweest met een groep mensen uit cusco die het forelkwekerijk gingen bezoeken. Ze waren namelijk op 'trucha-festival'. Hoewel het bezoek zeer intressant was, begon het al gauw te lijken op een 'Vitalfestival'; ze stelden mij allemaal vragen, praten over 'el gringo' achter mijn rug en ik moest op de foto met hun kinderen.
De rest van de week vooral kantoorwerk gedaan, geholpen met de boekhouding.Rekeningen knippen en plakken, ik voelde mij bijna een kleuter. Gelukkig kwam vrijdag snel, want ik krijg steeds meer zin om eens goed uit te gaan...
