Ola todo el mundo,
Tis vrijdagnamiddag en ik ben weer in Puno, dus ik dacht, ik zal maar weer eens vertellen wat er is gebeurt in de laatste weken.

Vorige week donderdag vertrok ik een dagje vroeger dan normaal naar Puno, dat kwam om dat ik dat weekend scoutskamp was en mocht omdat vrijdag toch een feestdag was... Ik kwam echter toe in Puno voor een gesloten deur. Iedereen was nog weg naar zijn of haar werk, of was aan het rondhangen... Ik ben dan maar wat gaan rondwandelen. Omdat ik dringend naar het toilet moest zocht ik naar de publieke bano (lees banjo) in de supermarcedo central. Vuilste wc ooit! En ik moest 30 centiem betalen waarvoor ik 6 wc-papiertjes kreeg. Ik moest er al één opgeven om de bril te kuisen, dus ik moest erg spaarzaam zijn. Dat het toilet ook niet doorspoelde, was hun probleem.
Even later liep ik een boekenwinkel binnen. Na even twijfelen kocht ik 'El léon, la bruja y el armario' van de kronieken van Narnia voor 8 sol. Ik las mijn eerste spaanse boek uit in een weekend en ben nu al bezig met mijn tweede (het neefje van de tovenaar). Ik kocht onderstussen ook al 'het paard en de jongen' (ook van Narnia). Ik zeg niet dat ik elk woord versta, maar het is genoeg om het verhaal te volgen...

Goed, genoeg gestoeft, nu over het scoutskamp. Het begon vrijdagmorgen een uur en een half te laat. Je probeert dan op tijd de zijn, en als je toekomt op de plaats van afspraak is zelfs de leiding er nog niet. We laadden de busjes vol en trokken naar een kampplaats in een dorp dat zelfs google maps niet kent. De groep scouters op kamp bestond uit verschillende Punese scoutsgroepen, maar onze Puno 5, de oudste scouts van Peru, was de grootste. Wij, caminantes en rovers clan, zetten onze tenten op, bouwden een keuken (stenenkring voor vuur en een afdak), en bakenden ons terrein af. Dat laatste was ze belangrijk, want de jongere kinderen moesten steeds 'permissi' vragen als ze ons terrein in wilden.
Naar alle opzettingen asseesteerden we een jongere groep kinderen die zo snel mogelijk een hoogteparcour moesten afleggen, en we hielpen ook nog met een soort 'blikken-smokkel-spel'. Algauw was het tijd om te gaan slapen.

SLAPEN? ging wel, maar was de hel, allé, eerder 'hell that froze over'. Midden in de nacht werd ik wakker met een ijspegel aan mijn neus.
OK, dat is misschien wel wat overdreven, maar aangenaam was wel anders. Om 5u30 werd ik wakker geroepen door de meisjes. Ik had hun trouwens beloofd omelet du fromage te maken als ontbijt. Ik was trouwens de enige die deftig vuur maakte (Lotte van België had het ook wel gekunt, maar had er geen zin in) en omdat het vuur op de grond was en ik veel moest blazen, kun je je inbeelden hoe ik eruit zag na 3 dagen kamp...
Terwijl ik eten klaarmaakte, gingen de andere lopen. Hah, geef mij dan maar koken. In de voormiddag hebben we nog wat activiteiten gedaan, en er was een veroverdreven inspectie van de tenten en het materiaal. 's middags maakt ik vuur uit de as van die ochtend, zonder 1 lucifer te gebruiken. Telkens het vuur wat moeilijk ging, wouden de Peruanen er brandalcohol op smijten, maar 'zo doen we dat niet in België, antwoordde ik steeds.
Telkens ik een tijdje vrij had, trok ik het bos in, volgde de prachtige rivier en zocht een plaatsje om te lezen of te mediteren. De laatste avond was er een kampvuur met marshmellows en worsten. We speelden sketches en eindigden met een 'circulo d'amor' om afschieid te nemen, terwijl we zongen: 'het is maar een 'tot ziens'' (op de tonen van 'ik zeg u geen vaarwel mijn vriend')...

Dit klinkt allemaal heel aangenaam, maar er waren ook moeilijkere punten. Zo was er vaak niet veel eten of drinken. We moesten ver achter water. De wc was geen wc te noemen, dus trokken sommigen onder ons liever het bos is... (maarja, het is ook een ervaring hé). De bus die ons moest terugbrengen kwam te laat en terwijl we terug naar Puno reden was er een vreselijke bliksemstorm. Ik zag de bliksem zelfs ergens inslaan, met een explosie en twee opvliegende vuurbollen tot gevolg. Ik denk dat het regenseizoen begonnen is...

(wordt vervolgd door deel 2)

15-10-2010 om 23:35 geschreven door Vital  

15-10-2010 om 00:00 geschreven door Vital  

ola,
Ik ben nu aleen paar keer uitgeweest in Puno en ik dacht: 'laat ik eens een artikel schrijven over het uitgaansleven hier'
Jongeren verzamel zich hier in het weekend om 8 uur in de hoofdstraat: Jr. Lima. Omdat ik onderstussen al bij verschillende gezinnen heb gezeten, ken ik ook verschillende groepjes vrienden. Ik schud dus heel wat handen als ik 's avonds door die straat loop... Begroetingen zijn het zelfde als in België: aan jongens geef je een hand, aan meisjes een kus.

Groot voordeel hier: alles is goedkoop. Voor de mensen die roken: je koopt hier al een pakje sigaretten voor 2 sol (66eurocent). Hou je die 2 sol echter in je zak, als je enige geld, en je komt vrienden tegen, dan kom je dronken thuis. Als de bar of disco niet meevalt is er trouwens wel altijd een vriends huis ter beschikking, of toch tenminste zijn dak.

Hoewel er alles is van bier naar cocktails naar sterke drank drinken alle jongeren hier Cuba Libre. Ze drinken hier zo vaak Cuba Libre dat het lijkt alsof ze op eigen houdje Cuba willen bevrijden. Geen vriend die zijn dak ter beschikking stelt heeft geen vooraad Rum en een fles Kola Real liggen. Ook in bars wordt dat in groep besteld.

Dat is nog zoiets over Puno: drinken gebeurt altijd in groep. Bier zo goed als cocktail: het is een zeer sociaal gebeuren. Zo doe je het volgens de regels, in 10 stappen: 1. je gaat in de kring zitten, of staan. 2. Je krijft de fles of kan in je handen. 3. Even later krijg je ook het glas toegestoken. 4. Je vult je glas. 5. Je hijst het glas terwijl je de fles doorgeeft. 6. Je zegt 'Salute' en drink het glas leeg. 7. Je kapt het overig schuim op de grond. 8. Je heeft het glas door. 9. Je wacht op je volgende beurt 10. Have fun!

Dit weekend was er echter ook iets heel anders aan de gang in de nachtelijke straten van Puno, of heel Peru eigenlijk. Het zijn namelijk vandaag verkiezingen. Wat wil zeggen dat de 4 daagse 'ley sec' ingeschakeld is. Deze 'droge wet' is een tijdelijke drooglegging, een 'prohibition'. Peruanen mogen niet drinken, bars mogen enkel frisdrank serveren (en zijn meestal gesloten) en winkels mogen hun alcohol niet verkopen. Dit alles heeft echter net hetzelfde effect als het had in het Amerika van de jaren '20. Mensen drinken thuis hun voorraden op en bars lijken gesloten maar zijn eigenlijk open. Zo hoorde ik van yannick bijvoorbeeld dat hij zich moest stilhouden toen de politie aan zijn disco passeerde, die zich voordeed gesloten te zijn. Wij maakten gisterenavond ook zoiets mee. We zaten in een bar die toch alcohol serveerde, aan zowel gringo's als locals. We zaten op een soort eerste verdieping een vino caliente te drinken, toen opeens iemand naar boven kwam gestormd 'hide your drinks, the police is here!' Onmiddelijk stopte heel de verdieping zijn drank weg. Achter de kaders die op de grond stonden, of gewoon zoals on tussen onze benen, met een vest erop. Niet dat de politie ons iets kon doen, wij gringo's mogen drinken, maar we wilden niet dat de baruitbaters in de problemen kwamen. Tegen het moment dat de politie boven kwam, waren alle tafels van het café leeg. Subtiel kekene we op de kaart alsof we nog moesten bestellen. Het viel natuurlijk verschikkelijk op. De groep Peruanen naast ons werd weggestuurd, na een passpoortcontrole. Wij werden met rust gelaten. Mijn Peruaanse broer was gelukkig net weg om zijn vriendinnetje te ontmoeten. Na 15 minuten ging de politie weg en vroeg de barman ons alles snel leef te drinken, want ze zouden wel een kunnen terugkeren,... Al bij al een grappige anekdote dus.

Dit was zo'n beetje het belangrijkste over het uitgaansleven, en hoewel ik mij hier goed amuseer, mis ik ook wel een beetje het uitgaansleven in België,... Maschi's, hang on, I'm coming back!

Hasta luega,
Vital

03-10-2010 om 19:35 geschreven door Vital  

hallo iedereen,
Een tijdje sinds mijn laatste bericht, ik weet het. Gelukkig zijn de lezers trouwer dan de schrijven, blijkbaar had ik al meer dan 500 bezoekjes,...

So what's up? Momenteel ben ik een appartement in het hartje van Puno. Familie nr. 4 dus! Iedereen spreekt hier engels, er is draadloos internet van 54,0 mbps, (wat zo'n 54 keer meer is dan ik ondertussen gewend ben), ik heb 2 broers warvaan 1 ook 18 en een zus van 16. Voorlopig een goede score dus.

Ik zeg familie 4, want vorig weekend verbleef ik bij familie 3, de familie van Juana. Zij leven samen met 21, waarvan zo'n 10 kinderen. Hoewel ze lid zijn van de 'rotary club' en de 'lions club' is hun huis erg rommelig en doet vuil aan. Hun douche is een zonnedouche. Dat moedig ik aan, maar het nadeel is dat dat 's ochtends niet werkt... En soms heb je wel een douche nodig als je na de disco maar 6uur sliep en gewekt wordt door een kleine pagadder.(Die dan nog een tirade afsteekt in het spaans.)

Ik moest zondagochtend na de disco vroeg opstaan, omdat er een scoutsactiviteit was. Ik wist helemaal niet wat het was. Ik hoorde dingen over archeologische plekken, glazen die muziek maakten en meditatie. Ik kon dus niet wachten om de taxi naar de scouts te nemen. Ik gaf het adres door aan de chauffeur, hij reed 100 meter en zei: hier is het, drie sol AUB. Het was inderdaad daar, Juana had dat mij beter verteld, dan had ik 3 sol uitgespaart. Daarna gingen we met de hele scouts de bus in. Ik heb trouwens twee Belgische meisjes onmoet, die hier studeren met AFS. Ik heb hen ook naar de scouts uitgenodigt, en ze kwamen ook mee op activiteit. (aantal gerekruteerde scouters: 4+ mezelf, scouts Puno is blij met mij,....

De bus reed indedaad, vol zingende scouters, naar een archeologisch plaats. Twee oeroude Incatorens op een berg (zelf te beklimmen).
Daar zaten zo'n 50 new agers te mediteren, zingen, en muziek te maken met kristallen kommen die ze aansloegen en lieten trillen. Per 10 maakten ze telkens een kring, waar de scoutertjes rondzaten, aanbaden de twee bladeren in hun handen en hingen daarna de stenen toren in. Na meer dan 1,5 uur van dat was het onze beurt. Ook wij aanbaden de bladen, mediteerden en gingen naar binnen. Daar zaten Peruanen te bidden en te zingen (kleine, ronde, donkere ruimte.) De gebedsbegeleidster vroeg ons de aarde te voelen, de lucht naar binnen te zuigen, het straaltje licht te grijpen en de kracht van water te erkennen. Vreemd, maar krachtgevend en speciaal. Daarna gingen we terug naar huis, al evenveel zingend. Het werd allicht irritant! Maar toen zij 'Glore Glore Baden Powell' zongen, leerde ik hen 'Ooh lief klein konijntje' (op dezelfde tonen). De woorden verstonden ze niet, maar de gebaren gingen wel.

Deze week wel veel alleen gezeten, Adrian is in Canete, en José vertrok woensdag daarnatoe. Omdat hij echter wel zijn werk wou af hebben werkte hij laat. Heel laat... Dinsdag kroop ik om 22u in bed met een verkoudheid, maar moest om 3uur (3 UUR!!!) opstaan om de deur te gaan opendoen. Had hij zo lang gewerkt, of had hij een affaire? Ik voelde mij een huisvrouw. Dat werd woensdag en donderdag avond nog sterker,omdat ik ook zelf moest koken. Woensdag: Puree met Kip en gebakken schijfjes appel.(Puree smaakte naar niets)  Donderdag: de rest van de puree (nog steeds naar niets smakend), tonijn en gebakken ajuin. + Ik maakte popcorn...

Ok, dat was zo'n beetje het belangrijkste,
Ik mis jullie alemaal (bijna allemaal)
Hasta Luega,
Vital

02-10-2010 om 01:59 geschreven door Vital  

09-09-2010 om 00:27 geschreven door Vital  

Er is weer heel wat gebeurd sinds de laatste keer!

Maandag werd ik opeens opgeschrikt door een telefoontje. Daarin werd mij verteld dat ze mij kwamen halen binnen het half uur! Een dag te vroeg! Ik in zotte paniek mijn valies maken en afscheid nemen van mijn Punese familie. Een uurtje later kwam Jesus (lees gésus) mij oppikken, en bracht mij naar het IER. Jesus is de directeur van het IER. Hij toonde mij mijn nieuwe huis, casa del sol, en zijn voorlopig ene bewoner: José. José heeft ook nog pasbevallen vrouw en pasgeboren kind , maar die zijn nog een maandje in Lima. Het casa del sol is een gezellig huisje dat doet denken aan een vakantiewoning. Ze gaven me een IER bodywarmer, we keken tv en aten zelfgekweekte vis. Ik was tevreden, eindelijk had ik mijn bestemming bereikt!

Dinsdag vertrokken we om 8u30 naar het gemeenschappelijk ontbijt in de refter, gebouwd dankzij broederlijk delen. Ontbijt hier bestaat uit aardappelen in de schil, plastiekachtige omelet en warme groenten. Een geen klein beetje…! Daarna begon ik met werken. Eerste werkje was helpen met het vermalen van hooi (met machine aangedreven door tracktor) en in zakken doen. Lijkt simpel, maar is hard labeur. Blijkbaar wouden ze toch niet dat ik mijn overdeed, wat regelmatig zei één van de werkers tegen mij: ‘sienta té’ (zet je neer). ’s Middags weer zware maaltijd met soep en veel vlees. Daarna helpen planten met de drie studenten in de serre. Wortels, salade,… Binnen drie maanden zou het moeten volgroeit zijn. Toen naar het dorp geweest om inkopen te doen. Het begon te regenen. De eerste regen daar sinds april, en mijn wast hing buiten!  ’s Avonds croque monsieurs gegeten en tv gekeken. We kijken elke avond naar een Peruaanse soap Alla ‘Familie’. Het plot is zo duidelijk dat ik de taal niet hoef te verstaan om het einde te voorspellen…  

Vandaag (woensdag) na ontbijt geholpen met yoghurt maken. Erg lekkere trouwens. Daarna naar het dorp om te verkopen. Met twee op een motor, een volgeladen rugzak op mijn rug en een kartonnen door vol kaas in mijn handen. Je krijgt voor minden kramp! Op het marktplein van het dorp hadden we geen kraampje, maar mijn medewerker liep rond om te verkopen. Ik bewaakte de rugzak, maar begon daar ook al snel goed te verkopen, als moest ik hem snel even roepen om de prijs te weten. Ik denk  dat de mensen gewoon nieuwsgierig waren naar de blanke verkoper van het IER. ’s Namiddags groenten geplant in serre naast huis en patatten in zakken gedaan. Mijn collega verteld interessante dingen die ik niet versta en waar ik ‘Si,…Si,..’ op antwoord…  Om 5 uur gedaan met werken en contact met internet proberen maken. Het lukte uiteindelijk, zoals je wel  kunt merken.

Ciao!!!

02-09-2010 om 01:23 geschreven door Vital  

Ik heb heel wat meegemaakt in de laatste dagen! Veel fantastische, maar ook minder leuke avonturen. Laat me het zo goed mogelijk vertellen.

De dag na de laatste (en eerste) keer dat ik op mijn blog schreef. Vertrok ik samen met Duitser Felix en Zwitserse Isabelle naar Puno. Daarvoor namen we eerst het vliegtuig naar Arequipa (zodat we daar al wat aan de hoogte konden wennen). Het vliegtuig was van Peruvian Airlines en kleiner dan wat we gewoon zijn, wat de stabiliteit van zo’n vliegtuig niet ten  goede komt! Zijn buitenkant  was duidelijk al talloze keren hersteld van metaalmoeheid en er waren geen reddingsvesten. In geval van een noodlanding op zee hoefde je alleen even het kussen van je zetel losmaken en als vlot gebruiken…

Ondanks alles overleefden we deze vliegreis goed en wel en kwamen we aan in de zeer kleine luchthaven van Arequipa. Carlos, de AFS vrijwilliger van middelbare leeftijd die met ons meereisde toonde ons het hostel. Hij leidde ons daarna naar een restaurant, gaf ons geld en zei in het Spaans: Ik kom jullie morgen rond 12u halen. We zijn dan maar met ons drieën de stad gaan verkennen. Arequipa is een mooie, koloniale stad.

Toen Carlos ons de volgende dag kwam halen leidde hij ons naar een busterminal (groter dan het vliegveld). Hij gaf ons ook typisch Peruaans te eten : exact hetzelfde dat we al 2 keer bij de chinees hadden gekregen. Terwijl we wachtten op de bus weerklonk chiquitita (van ABBA) in panfluitversie en moest ik aan mijn vader denken. We namen de bus en hadden de eersteklas luxe zetels. Dat voelde wat ongemakkelijk, want de 2^de klasse was volgestouwd met reumatische oude dametjes. En dat voor een busrit van 6 uur. 6 uren steppe en woestijn…

Uiteindelijk kwamen we aan in Puno en ik was bijzonder opgewonden. Ik zou eridelijk mijn gastgezin en project leren kennen! Niets was echter minder waar. ‘You have to go to Juli next week, a 100km farther !’ zei de AFS-verantwoordelijke ter plaatse. Voorlopig werd ik dan maar in een ‘Welcome family’ gestoken. Deze welcome family, waar ik nu dus verblijf, is bijzonder vriendelijk en behulpzaam, maar ook bijzonder rijk. Ze bezitten een toeristenbureau met eigen boten, reisbussen,…

Hun huis is vier verdiepingen, drie badkamers en er werken drie dienstmeiden: één om te kuisen, één om te koken en één om op het kleinste kind te letten. Het gezin bestaat uit een vader: Edgar, een moeder en drie zoons: Gabriele, Raphael en Marcelo. De kleinste, Raphaël, is erg schattig en lacht veel.

De dag na aankomst werd ik ziek. Overgeven, overgeven en nog eens overgeven. Uiteindelijk kwam de dokter, die niet scheen te weten wat ik had. Naar de kliniek dan maar, voor onderzoek. Veel kliniek was het trouwens niet, er waren maar twee bedden. Enkele uren en alle mogelijke staaltjes later bleek dat ik een maaginfectie had. Ik kreeg antibiotica en mocht vertrekken. Juiste op het moment dat Felix de Duitser mij kwam vergezellen. Hij had het zelfde, omdat we hetzelfde gegeten hadden. (Hoe zou het met Isabelle zijn???) De dag erna voelde ik me beter maar was er een ander gat in mijn lichaam dat alles wilde lossen… Op het einde van de dag volgde echter een aangename verassing, Edgar, mijn welcome family-vader vroeg mij: ‘you want to go visit the islands?’ Ik kreeg zowaar gratis een 2daagse excursie op het titicameer aangeboden. Natuurlijk ging ik er op in!

De volgende dag werd ik naar de haven gebracht en joinde ik een groepje toeristen. Toffe mensen, btw. We bezochten Taquile island (jammer genoeg niet Tequila island), een eiland met een prachtige cultuur en wonderbaarlijke uitzichten. Daarna gingen we met de boot naar een ander eiland waar we gingen overnachten. Een prachtig eiland, zeer primitief, geen auto’s, geen wegen, enkele zonne-energie. We sliepen bij indianen gezinnen. Dat was een prachtige en unieke ervaring. Onze mama’s wachtten ons op aan de haven en leidden ons naar ons huis. Ze kookten voor ons en we speelden met de kinderen. We speelden zelf een kaartspel met deze kinderen, hoewel we eerst de regels ervan niet kenden. Na het eten werden we aangekleed als echte ayamari indianen er werd er een dansfeest gehouden. In het donker keerden we daarna terug voor de nachtrust. Als we tenminste veilig langs de afgronden terug in ons huisje geraakten… De rust van het eiland verzekerde echter een zalige nachtrust. Deze ochtend wekte de mama ons met pannenkoeken en leidde ons daarna naar de haven. Deze voormiddag bezochten we uiteindelijk de ‘floathing islands’, drijvende eilanden volledig van riet gemaakt. Riet, riet , riet, overal waar je kunt kijken… Hun leven daar is simpel en gelukkig, behalve in het regenseizoen (ze kennen geen schoenen enz.), maar dreigt uit te sterven. Al de jongelingen vertrekken naar de stad…

Toen was het tijd om terug te keren. De rest van de dag ging ik mee met Edgar en twee van zijn zoons wandelen door de stad en bediscussieerden we de architectuur  van de locale kerk. De twee zoons namen me mee naar een soort playstation- en x-box-cafe waar we voor 3 sol ‘guitar Hero’ speelden. Daarna hadden we nog enkele leuke familie momenten thuis, toonde ik hen mijn filmpje over Oostduinkerke en speelden we wat op de playstation. Toen het tijd was om te gaan slapen besloot ik nog even aan mijn blog te schrijven. And the rest is history…

En ja: het water in het wc spoelt hier weg in de tegenovergestelde richting! (als het al doorspoelt tenminste)

28-08-2010 om 08:00 geschreven door Vital  

Ola,
Hier mijn eerste bericht vanuit Peru.
Ik zal maar beter beginnen bij het begin: de reis hier naartoe... Alles op het vliegtuig viel goed mee. De uitspraak 'Iberia Miseria' bleek niet echt te kloppen. We kregen wel 4 keer eten! Benji en Wouter reisden met mij mee (Zij zijn ook op uitwisseling). Bij het vertrekken zei Benji '5uur vliegen, dat zal lang worden!' (De vlucht naar Lima duurde 12u, dat had hij dus verkeerd ingeschat...) Voor de rest gebeurde op dat vliegtuig niet zo veel.

We kamen uiteindelijk aan op de luchthaven en werden op een busje gestoken richting een hostel. Daar ontmoetten we de andere AFSers. Dat zijn enkele Duitsers, enkele franstalingen, Zwitsters,...  De voordurende wisseling van taal is genoeg om zot van te worden.! Na ons bed gemaakt te hebben gingen we eten. Typisch Peruaans eten? NEEN! Chinees.
Ik weet niet waar ze dat idee gehaald hebben...

Gisteren hebben we de hele dag voorlichting gehad. Omdat we al deze informatie al eerder kregen in België was dit eerder saai.
Wouter kreeg slecht nieuws: een ex-collega van hem is overleden. Dat was een moeilijk moment. 's middags aten we spaghetti en 's avonds kip met frieten. Die kip is volgens hen echt wel typish Peruaans klaargemaakt. Na het eten bezochten we het fonteinenpark van Lima. De fonteinen show met lazers en 3D projectie was erg spectaculair. Daarna gingen we slapen. Alhoewel,slapen... Een van de locale vrijwilligers sliep in onze kamer. Je hebt snurken en je hebt snurken, maar hij klonk als een beer die geslacht werd. Keer na keer na keer!!! Het was verschrikkelijk... Gelukkig had ik oordoppen mee die de pijn toch iets konde verlichten.

Vandaag was tot nog toe ook tof. We zijn gaan Sightseeing in Lima. De kathedraal, het presidentieel paleis,enz.
Vandaag vertrekken de meeste mensen naar hun dorp of stad, wij vertrekken morgen. Gelukkig neem ik een vliegtuig, anderen moeten soms tot 18u op de bus zitten!

Vele Peruaanse groeten,
VS

21-08-2010 om 22:28 geschreven door Vital  

WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.

WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.

WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.


Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!

Met vriendelijke groeten,
Bloggen.be-team

18-08-2010 om 12:41 geschreven door