ola, Tijd om nog eens mijn blog aan te vullen, dacht ik zo op zaterdagmiddag.
Het eerste waar ik jullie over wil vertellen is toch wel redelijk spectaculair. Het gebeurde allemaal vorige week donderdag. Ik was weer eens hard aan het werk: we waren namelijk al heel de week bezig de waterzonnepanelen en thermogasinstallatie aan het instaleren, zodat de groep uit de universiteit van Madrid (die in november op bezoek komt) warm water zou hebben. Toen we uiteindelijk alle leidingen (waterdicht) hadden gelegd besloten we te proberen het gas in gang te steken (iets dat ons de dag ervoor niet gelukt was), met alle gevolgen van dien,...
Ik draai het gas open (een beetje te veel blijkbaar) en duw volgens instructies op knop A. Deze laat het gas de installatie inlopen. Ik pulseer knop B, die de ontsteking hoort te doen werken. Ik kijk in het kijkgat of er al een vlam is. Neen. Ik pulseer de ontsteking nog enkele keren, maar deze werkt niet. Tot ik de laatste keer pulseer. De ontsteking werkt ten slotte, en geeft vuur aan het zich opgestapelde gas. In een flits van een seconde zie ik een vuurbol vanuit het hart van de instalatie naar mijn gezicht toekomen. Even later is mijn hoofd omgeven door voor. Heel even voel ik de enorme hitte en een reflex spring ik schreeuwend achteruit. Ik had zelf geen tijd om mijn leven te zien voorbijflitsen.
Het vuur is verdwenen, maar ik ben nog aan het roepen. Mijn collega Eliseo lacht zich dood, omdat hij denkt dat ik een grapje maak. (Ik richt mij wel vaker tot slapstick omdat taalhumor hier moeilijk is). Hij stopt echter als hij merkt dat ik niet lach. Mij gezicht doet nog geen pijn door de adrenaline stoot, en ik begin ook te lachen als ik merk dat de thermogas instalatie nu eindelijk werkt. Ik ga naar de keuken voor koud water en we beslissen naar een ziekenhuis te gaan voor de zekerheid. AFS betaalt toch alles terug... De pijn is draagelijk, ik ben 1ste graads verband. Ik krijg zalf en een verband, en pijnstillers die ik maar 1 dag neem. Mijn linkerwenkbrauw en -wimper zijn verschoepert, alsook een deel van mijn haar. De dag erna ga ik dus maar naar de kapper, die mijn haar knipt voor 2sol.
In het weekend heb ik de zaterdag in Lotte haar huis rondgehangen. We pastten kleren omdat we de dag erna in traditionele kledij zouden deelnemen aan een danscompitie. Ik wist echter maar 5 minuten voor de show welke beweging ik moest doen. Gelukkig was het poepsimpel. Ik moest gewoon een dansende fluitspeler imiteren. De drie gringo's (Lotte, Ann-sophie en ik) in traditionele kledij waren een groot succes bij het peruaanse publiek en we werden gegilmd en gefotografeerd. In de dans zelf waren we totaal anders gekleed dan de rest van de groep en wisten we niet echt wat te doen. Ik lachte me dood.
De zaterdagavond kwam ik in de hoofdstraat Quieren tegen, de gast van Nieuw-zeeland. Hij was in kostuum. Blijkbaar was er een galafeest voor een meisje die 15 werd. (Als een meisje hier 15 wordt is dat blijkbaar erg belangrijk). Hoewel ik niet uitgenodigd was, en geen kostuum aan had, besloot ik toch te gaan. Ik kreeg een ticket te pakken dankzij een vriend en kreeg zelf een valse naam die op de gastenlijst stond, van iemand die niet kwam. Als iemand het vroeg was ik Ismael Barchen. Ik deed zelf de kostuumvest aan van een klasgenoot van Quieren. De buitensmijter liet mij echter toch niet binnen. Hij had uitdrukkelijke orders niemand in jeans binnen te laten. Even later sloeg het geluk echter toe. Een vrouw had medelijden met mij en overtuigde de buitensmijter mij binnen te laten. Binnen begon net de rituele ceremonie, die veel op een trouw leek en door de groep klasgenoten van Quieren leutig bespot werd. Daarna was er champagne en een tafel met aarbeien en chocolade fontein, worstenbroodjes, vanalles en nog wat. Ik at en dronk wat, en zag dat de moeder van de jarige mij voordurend kwaad aanstaarde. Ik heb dat weekend eigenlijk redelijk wat gegeten; zondag was er nog de verjaardag van de gastmoeder en zus van Lotte, met veel te veel taart. Eigenlijk was ik dus op 3 verjaardagen van mensen die ik voor het weekend nog niet eens kende,...
Dit was zowat het belangrijkste van de laatste tijd. Ik wil nog even iedereen die mij steunt bedanken, mede de mensen die schreven in mijn gasterboek of reageren op mijn blogberichten. Jullie steun is erg hulpzaam, want hoewel ik veel avonturen meemaak, mis ik toch wel vaak eens het geliefde thuisfront en tel ik af tot de dag dat ik jullie weerzie! (12 november zit ik in de helft!)
