Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek. Heb je een vraagje ? Mail het me rechtstreeks en ik zorg in de kortste tijd voor antwoord.
vandendriessche.guy@telenet.be
De avonturen van 'De Izegemse Snor' Dit is een 'blog' van, over en voor alle 'moustachen' in Vlaanderen, Nederland en verre omstreken.
De laatste nieuwtjes staan steeds vanboven. Voor vroegere berichten moet je terugscrollen of het archief induiken. Er is ook een zoekprogramma ter uwer beschikking.
Je kunt er mijn persoonlijke, maar ook evenementen en avonturen van andere 'snorren', al dan niet in clubverband, meebeleven en nalezen.
SNORREND !
Borat : Cultural Learnings of America for Make Benefit Glorious Nation of Kazakhstan
geregisseerd door Larry Charles met Sacha Baron Cohen, Ken Davitian en Pamela Anderson
Borat is één van de grootste celebrities van Kazachstan en bovendien een bekende tv-reporter. Hij wordt door zijn tv-zender naar Amerika gestuurd om daar verslag te doen van het land, de mensen en de gewoontes. Maar Borat, met zijn documentairecrew in zijn kielzog, raakt vooral geïnteresseerd in de plaatselijke schoonheden en wil per se Pamela Anderson vinden om met haar te trouwen.
Filmbespreking.
De volledige officiële titel is: Borat: Cultural Learnings of America for Make Benefit Glorious Nation of Kazakhstan', maar zo gauw een titel meer woorden bevat dan er nodig zijn om de plot uit te leggen, denk ik dat het veroorloofd is om m in te korten. Het was een riskante onderneming voor komiek Sacha Baron Cohen om zijn typetje Borat te vertalen naar een groot scherm. Wat tien minuten lang werkt op tv, werkt immers niet noodzakelijk anderhalf uur lang in de cinema, én Cohen had dan nog de kater van Ali G Indahouse' te verwerken, een film die zowel een artistieke als commerciële flop was geworden. Maar kijk, soms valt het mee. Misschien zat het probleem met de Ali G' film m wel gedeeltelijk in het feit dat het typetje onderhand zodanig bekend was, dat Cohen er voor de film niets verrassends meer mee kon doen. We kenden de grap al, nog voor hij ze verteld had. Borat, daarentegen, heeft nog manoeuvreerruimte - de mensen kennen hem misschien wel, maar de grenzen van het personage zijn nog niet helemaal afgebakend. Komt daar nog bij dat Cohen ditmaal zijn personage niet in de dwangbuis van een geforceerde plot probeert te duwen, maar gewoon de krachten van zijn tv-optredens verder uitbuit, door nietsvermoedende slachtoffers te confronteren met zijn geïmproviseerde vetzakkerijen als de Kazakhstaanse reporter.
De film wordt opgehangen aan het idee dat Borat van de overheid van Kazakhstan de opdracht krijgt om naar New York te vliegen en daar een documentaire te maken over het leven in Amerika. Nadat hij een aflevering van Baywatch' ziet, wordt Borat echter ogenblikkelijk zo geil als een otter van Pamela Anderson en besluit hij haar op te zoeken in Californië. En zo volgt er dan een lange trip dwars door Amerika, waarin Borat gaandeweg iedereen schoffeert die zich aandient. Met zijn gebrekkig Engels, zijn obsessie voor alles wat maar met seks te maken heeft en zijn waanzinnige angst en haat voor joden test hij constant de grenzen van wat anderen van hem pikken.
Voor wie het tv-programma nooit heeft gezien: het basisidee is dus dat Sacha Baron Cohen in de gedaante van Borat gaat proberen om mensen te choqueren. Borat' de film is eigenlijk een aaneenschakeling van dergelijke sketches, die vaak een zeer onthullende spiegel voorhouden van wie we zijn en hoeveel (of juist hoe weinig) we nodig hebben om ons kwaad te kunnen maken. In de metro van New York is het al voldoende dat hij op een vreemde afstapt en zegt: "Hello, my name is Borat" - de aangesprokene staat onmiddellijk recht en dreigt op zijn smoel te slaan. En hij méént het. Maar anderzijds kan Cohen in de Zuidelijke staten doodgemoedereerd een wapenwinkel binnenstappen en daar rustig vragen "welk geweer het beste is om joden neer te schieten". De wapenverkoper vertrekt geen spier en zonder er ook maar een seconde over na te denken antwoordt hij: "een negen millimeter". Dan zit ik mij af te vragen of die man überhaupt wel geregistreerd heeft wat hij juist heeft gehoord en zo ja, of hij misschien af en toe gaat jagen met Mel Gibson.
Op die manier trekt Cohen/Borat het land door en confronteert hij mensen met hun eigen vooroordelen en bekrompenheden. Soms moet hij er zelf niet eens zoveel voor doen: op een rodeo in Texas krijgt hij van een ouderwetse extreem-rechtse shitkicker te horen dat hij best z'n snor kan afscheren: "Als ik je zie met die snor, denk ik meteen dat je een moslim bent en zit ik al te kijken waar je bom verstopt zit." Cohen pikt direct er direct op in en verandert het onderwerp naar homoseksuelen. "In mijn land ga je daarvoor naar de gevangenis." De Texaan knikt. "Hang m all," zegt hij, zonder een spoortje ironie.
Cohen gaat soms zo onwaarschijnlijk ver in zijn provocaties van de goegemeente dat je je de helft van de film lang zit af te vragen wat nu echt is, en wat geënsceneerd. Van sommige scènes is dat zeer duidelijk: de interviews met feministen (waarin Borat onbedaarlijk begint te lachen om het idee dat vrouwen evenwaardig zijn aan mannen), het aanspreken van wildvreemden op straat in New York, Borat op de rodeo en op een misviering van fireball preachers, dat is duidelijk allemaal echt. Hoe hij daar elke keer is weggeraakt zonder gelyncht en/of gearresteerd te worden, is dan weer een andere vraag. Een scène met studenten in een mobilhome en uiteraard alle momenten waarin Borat met een beer rondrijdt (een beer? Ja, een beer) zijn dan weer allemaal in scène gezet, dat spreekt ook voor zich. Maar hoe zit het met een sequens waarin hij dineert bij een poepsjiek gezin? Of een scène waarin hij de nacht doorbrengt bij een joods koppel? Om nog maar te zwijgen van dat einde. Hoe extremer Cohen wordt, hoe belangrijker die vraag wordt.
De kracht van het typetje Borat is dat hij zichzelf opstelt als de zwakkere partij. Hij presenteert zich als iemand die eigenlijk alleen maar vriendelijk wil zijn en constant z'n uiterste best doet om iedereen te plezieren. Daarmee kweekt hij aanvankelijk enorm veel good-will bij z'n slachtoffers, die geneigd zijn om hem erg veel te vergeven. Oké, hij is dan misschien wel grof en onbeleefd, maar hij bedoelt het allemaal wel goed - hij weet alleen niet beter, omdat de culturele verschillen zo groot zijn. En dan daarna drijft Cohen het consequent zó ver dat zelfs de mildste mensen hem op z'n kont buitensmijten.
Met dat alles zou je bijna gaan denken dat Borat' het één of ander cultureel-sociologisch experiment is. Zo gek ben ik nog niet, maar zoals mijn held Homer Simpson zou zeggen: it's funny cause it's true. Feit is dat de film wel iets zegt over hoe de Amerikaanse maatschappij functioneert - die rodeosequens is daar wellicht het beste voorbeeld van, een bijtend stukje satire dat boekdelen spreekt over de mentaliteit van de mensen die daar waren. Maar laat u vooral niks wijsmaken: Borat' is allesbehalve fijnzinnig in z'n gevoel voor humor, en een groot deel van de grappen is zo plat als Justine Henin: Borat die zich en pleine publique staat af te trekken voor een ondergoedadvertentie of in z'n nakie een uitgebreid gevecht voert met zijn moddervette vriend (testikels vrolijk kletsend tegen de snor)... Echt smaakvol kun je dat niet noemen. Normaal gezien gruw ik van dat soort humor, maar hier zit er wel degelijk een idee achter, en de vetzakkerijen gaan vergezeld van verdomd veel intelligentie.
Borat' is waarschijnlijk één van de grappigste films van het jaar, hoewel de lach gewoonlijk een half-gechoqueerd "ho-ho-ho"-lachje is. Het is de verdienste van de film dat die shock niet zozeer het resultaat is van Cohens eigen gortigheden, maar wel van de reacties van zijn slachtoffers. Voor een volle arena zegt hij dat Amerika Irak moet vernietigen - dat is een beetje grappig, omdat we weten dat Cohen het ironisch bedoelt. Maar alle aanwezigen barsten los in een wild applaus. Dat is zéér grappig - en tegelijk ook verdomd griezelig.
Robotachtige snorren gebruikt voor het voelen van kenmerken.
Snorren, die nagebootst zijn van robben of ratten zouden nuttig zijn voor het opsporen of voelen bij exploraties onderwater. Verscheidene soorten van aardse- of zeezoogdieren met snorren (trilharen) gebruiken deze om te voelen en navigeren in hun omgeving - bijvoorbeeld ratten gebruiken hun snorren voor het bespeuren van de kenmerken van voorwerpen en zeerobben vertrouwen op hun snor voor het opsporen van hydrodynamische sporen van hun prooi.
Hier wordt aangetoond dat het moment van buiging - soms gerefereerd naar als draaimoment - bij de snor kan worden gebruikt voor het genereren van een driedimensionale ruimtelijke presentatie van de omgeving. Dit principe wordt dan gebruikt voor de constructie van robotische toepassingen. Aan de hand van 'hardware' modellen wordt de waarde gedemonstreerd in het begrijpen van hoe het voelmechanisme en beweging de controle strategieën met elkaar zijn verbonden.
Hun resultaten met kunstmatig gemaakte snorren of trilharen zou toepassingen kunnen vinden bij op het land opererende robots en autonome onderwater voertuigen, waarbij de capaciteit van voelen de prestatie verbreedt en verbeterd kan worden.
Vandaag kwam mij ter ore dat de treinen op het 'echte' Nijmegen Centraal verdomd slecht op schema rijden. Nou ja, wat heet verdomd slecht? In ieder geval slechter dan in de rest van het land. Aangezien ik bijna elke dag van Nijmegen naar Driebergen reis, zorgde dit bericht voor minstens één opgetrokken wenkbrauw aan mijn kant.
'Hee collega's,' sprak ik vandaag tegen mijn collega's, 'Weten jullie dat de treinen in Nijmegen significant minder vaak op tijd rijden dan in de rest van het land?' Ik keek daarbij heel zielig, want diezelfde ochtend was ik wederom eens drie kwartier te laat op mijn werk aan komen zetten vanwege het onvermogen van de NS om alles in het goede baanvak... eh goede banen te leiden. 'Ja, ik zag hem vanochtend weer staan, hoor,' zei een collega, 'De man met de snor. Ken je die? Als hij er is dan weet je wel weer hoe laat het is.' De man met de snor. Ja, die kende ik wel.
Elke ochtend als ik op het laatste moment aan kom rennen met in een hand een kaartje en een portemonnee en in de andere een briefje van de fietsenstalling en een fietsensleutel, nog bijkomend van mijn nieuwe wereldrecord 'NS-kaartjes uit de automaat trekken', dan kijk ik eerst even of ik de man met de snor zie. De man met de snor is namelijk de medewerker van de NS die je vertelt dat de trein van 7 uur 52 vandaag niet zal rijden. En dat de eerstvolgende trein naar Arnhem de intercity naar Zwolle van 7 uur 58 is. De man met de snor hoeft mij dat tegenwoordig niet meer te vertellen. Als ik hem zie, loop ik automatisch al naar links in plaats van naar rechts.
Sommige mensen drukken de punctualiteit van de NS uit in cijfertjes. Ik druk hem uit in de frequentie waarmee ik de man met de snor waarneem. En dat is de laatste tijd meer dan mij lief is, helaas. Het verbaasde mij dan ook totaal niet dat de treinen in Nijmegen blijkbaar maar matig op tijd rijden. Vraag het maar aan de man met de snor. Die weet er alles van.
Nu de metrosexuele, overgoten met lotionnetjes en onbehaarde man langzamerhand naar de achtergrond wordt gedrongen, is aan de mode-horizon een opvallende revival aan de gang. De trend richting mannen is richting macht en echt machtige mannen dragen snorren. Kijk maar eens om je heen, de snor is niet langer alleen voorbestemd voor de laag opgeleide en bierbuik-gecombineerd-met-bloemetjesoverhemd-dragende bouwvakker met een voorkeur voor broodjes zachtgekookt ei, Freddy Mercury-look-alikes of mensen met een scheefstaand gebit, maar steeds meer zie je in de media de snor terugkomen.
Als prominenten wordt vooral gewezen naar de Wit-Russische president Loekasjenko, dankzij de snor de laatste dictator binnen Europa.
Binnen het nederlandse CDA was lange tijd minister de Geus de troonopvolger van de snorloze (en dus van weinig echte macht voorziene) Balkenende maar nadat deze zijn snor verwijderde is deze langzaam naar de achtergrondverdwenen, ten faveure van staatssecretaris van defensie van der Knaap .
Ook artiesten, bijvoorbeeld de meest sexy vegetariër Anthonie Kamerling, Kane-zanger Dinand en cabaretier Jörgen Raymann zijn tegenwoordig fervente snordragers.
Van Marco Borsato, een zanger met alleen maar grote hits en winnaar van de Soundmixshow 1989 (met snor !), is bekend dat hij ook weer zijn snor laat groeien, maar wil het resultaat ervan nog niet laten zien in de media.
In de 'Viva' is een enquete gehouden onder 270 vrijgezelle vrouwen en antwoorde meer dan 87% van de dames positief op de vraag of zij zich geborgener, veiliger en vrouwelijker zouden voelen indien hun man een fikse lipbeharing zou kennen.
Conclusie : 2007 wordt een echt snorrenjaar. Dus mannen, laat de bovenlip maar volgroeien en merk het verschil !
De vaste kapper van de Nederlandse minister-president Balkenende vindt dat soldaten geen snor moeten dragen. 'Die snor is iets uit lang vervlogen tijden. Weg met dat ding.'
Kapper Ap Israel, die de haardos van de premier iedere vijf weken onder handen neemt, heeft veel militairen als klant. Zijn zaak is gevestigd aan de Korte Houtstraat in Den Haag, op een steenworp afstand van het Ministerie van Defensie.
Hij adviseert deze klanten met klem hun bovenlip te ontharen. 'Geen Tom Sellecks en Johan Derksens meer. Weg met dat ding. En al helemaal bij militairen. Ziet er niet uit', vertelt hij in De Telegraaf.
Na de 'Snor van het Jaar 1987', de 'Reus' en zijn borstbeeld, krijgt Romain nu ook zijn afbeelding op een postzegel !
In 1997 werd een standbeeld van Romain Deconinck gemaakt door beeldhouwer Etienne Hublau.
Romain Deconinck vereeuwigd op postzegel !
Deze week kwam er een postzegel uit van de vader van het Gentse volkstheater, Romain Deconinck (1915-1994). "Ik ben zeer vereerd", zegt zijn weduwe Yvonne Delcour.
De postzegel maakt deel uit van een driedelige reeks die de post wijdt aan het volkstheater in België.
Op de andere postzegels staan foto's van figuren uit het volkstheater in Brussel en Wallonië.
Dat Romain Deconcink op een postzegel prijkt, doet zijn weduwe, Yvonne Delcour, veel plezier. "Mijn man zou zeer gelukkig zijn dat hij de erkenning krijgt die hij verdiend heeft. Jammer dat hij er niet meer is."
Deconinck wordt beschouwd als een van de boegbeelden van het Vlaamse volkstheater. Decennia lang speelde hij met zijn gezelschap volks theater in de Gentse Minardschouwburg.
Hij is ook bekend van film en tv (o.a. "Slisse en Cesar", "Mira" en "De kolderbrigade").
Ik heb ooit de euvele moed gehad hem te vragen wat hij zoal gedaan heeft in zijn leven. Alsof dat nog niet genoeg was, vroeg ik hem nog wie hij zoal persoonlijk gekend heeft als bekende of minder bekend Vlaming. Met zichbaar fonkelende ogen en een op het ritme van zijn woordenvloed op en neer wippende majestueuze snor, is hij vertrokken voor de rest van de avond... ik was waarlijk een vraag tever gegaan.
We zaten aan de keukentafel van zijn toenmalige indrukwekkende villa. Tijdens zijn monoloog - ik kon nietys anders doen dan krampachtig registreren - loopt hij af en aan tussen de keuken en zijn bureau met fotoalbums en ander illustratiemateriaal : boeken, tekeningen, geschenkartikelen, platen, reisverhalen, feestaccessoires, beeldjes en andere rekwisieten die allemaal op een of ander manier verbonden zijn met een anekdote waarin hij een rol heeft gespeeld.
"Eigenlijk is het allemaal begonnen in Leuven. Daar studeerde ik voor 'paardepiet', maar als je weet dat ik dertien jaar op internaat heb gezeten, kan je je wel voorstellen dat ik aan de universiteit mijn tijd aan andere dingen spendeerde dan in de boeken te zitten. Het resultaat was er dan ook naar : gebuisd over heel de lengte ! Ik bleef daar nog een beetje hangen als 'plongeur' in een nachtclub, werkte dan een tijdje voor de 'Wagons-Lits' en startte dan met een vriend van mij die voor apotheker had gestudeerd, een succesvolle handel op in badschuim. We wilden ons assortiment uitbreiden en ontwikkelden zelf een middel tegen haaruitval met de welluidende naam 'Fil au Comb', of zoiets... Om voor de hand liggende redenen had dit echter niet veel succes !" Berlamont wrijft hierop nadrukkelijk over zijne blinkende kale kop. Meteen konden ze de hele zaak opdoeken.
De volgende zeven jaar had hij de zaak van zijn vader overgenomen, een groothandel in vlees. "Die zaak heb ik dan maar overgelaten, want na zo'n lange periode hing het ferm mijn kloten uit." Daarna besluit hij vrouwenondergoed te verkopen. Zijn schoonvader die een leuderskaart had in textiel, was overleden en hij besloot met zijn vrouw de markten te doen. Ondertussen was hij hier in Izegem een privéclub begonnen, had hij in Frankrijk voor twee seizoenen een cafeetje opengehouden, had hij een drankstand op de verschillende grote jaarbeurzen van het land, voerde hij de public realtions vor de merken Evian, Lanson en Pommery, was hij een cafeetje in Veurne gestart (De Pietje Pek / bestaat nog steeds / http://www.pietje-pek.be/), verkocht hij geschenkartikelen en had hij een tijdje nog een cafeetje in Izegem, Den Vis.
In zijn vrije tijd werd hij lid van de Izegemse Pekkersgilde, een vereniging met tot doel de stad weer nieuw leven in te blazen. Ook maakte hij in die periode om de twee jaar een reisje naar Afrika met een aantal vrienden, voor Artsen Zonder Grenzen. Eerst zamelde hij geld in, waar dan jeeps voor werden gekocht en persoonlijk ter plaatse werden afgeleverd. Zijn laatste Afrikaanse avontuur liep door het continent van Kaapstad tot aan een AZG-post in Lumumbashi. Ook trad hij op met de kleinste fanfare van het land, 'De rustende Moeders', een drie-mans-orkest maar ze hielden wel lawaai voor 300, heeft enkele plaatjes met niet al te ernstig songmateriaal op zijn naam staan en bereidde een CD voor in samenwerking met Serge Feys (ex-TC Matic) en de in Kortrijk wereldberoemde Johnny 'Slekke ge moe nie zever'n' Turbo.
Berlamont snijdt, alsof het niets is, nog een ander deel van zijn leven aan : die van TV-celebrity. "Die historie is eigenlijk begonnen met een weddenschap in 1988. Ik was toevallig twee keer kort na mekaar op TV gekomen en een vriend van mij wilde voor een etentje wedden dat mij dat binnen het jaar geen tien keer zou lukken. Wie mij een beetje kent, doet zo geen uitdagingen. Dus ik nam het weddenschap aan. Hoe ik het gedaan heb, weet ik niet meer, maar voor het eind van 1988 was ik 12 keer met mijn snuit op televisie gekomen. Het jaar nadien daagde hij mij nog eens uit (ge moet eigenlijk maar durven, hé). Ik zei hem dat ik dit jaar nu 30 keer op tv zou komen. Hij geloofde dat natuurlijk niet en nam de weddenschap aan. Wat hij niet wist, was dat ik een reclameclip had opgenomen die tegen het eind van 1989 minstens 30 keer zou worden uitgezonden !"
Een beetje murw van die spraakwaterval, vroeg ik hem naar de zin van dit alles. "Ach, de zin van het leven. Ik wil geen missionaris spelen, maar de mensen zijn niet ludiek genoeg. Tegenwoordig als je de televisie opzet of de radio aanzet hoor je niets anders dan negatieve berichten : oorlog, moord, brand, terrorisme, ongevallen,...De mensen denken ook veel te veel na : ik heb besloten om dat niet meer te doen. Gewoon impulsief doen wat er in me opkomt !"
En de financiële kant van de zaak ?, probeer ik voorzichtig... "Ik doe dat niet voor het geld, maar ik doe het ook niet voor niets natuurlijk ! En als we werken, werken we dan ook dag en nacht keihard door !"
Maar het gezinsleven lijdt er toch onder ? "Weet je wat mijn vrouw zegt als ze me weer eens als een halve gare ziet rondlopen met bijvoorbeeld 'De Rustende Moeders', onze drie man sterke fanfare ? Dan zegt ze gewoon 'Oh Gij onnozelare'. Ik weet dat mijn vrouw heel veel moet verdragen. Zoals een andere brave huisvader aankondigt dat hij een pintje gaat pakken om de hoek, zo kan ik bvb aan komen draven met de mededeling dat ik naar het Carnaval van Rio ga of naar het Woodstock Festival in New York vertrek. Maar we zijn ondertussen al 25 jaar getrouwd, dus dat is zo slecht nog niet."
Maar dat houdt je fysiek toch niet zo lang meer vol, roep ik het uit. "Och, ik slaap meestal tot 's middags, daar ben ik om gekend. Iedereen lacht ermee en vragen mij soms of ik daarom niet beschaamd ben. Maar daar trek ik mij niet veel van aan. Mijn dag begint eigenlijk rond de middag en op die manier hou ik het goed vol."
Paul Berlamont begint weer te bladeren in zijn foto-albums en vertelt honderduit : een foto samen met Mohammed Ali en Jean-Pierre Coopman, met toen nog Prins Albert, als bokspromotor met zijn ringpoezen,... Plots valt hij stil. Hij blijft enkele ogenblikken staren naar een reeks foto's van een indrukwekkend natuurmonument, genomen tijdens zijn laatste reis door Afrika : de Fishriver Canyon in Namibië. "Kijk, ze mogen alles meenemen, maar deze foto's niet", zegt hij krachtig. Hij is zowaar onder de indruk ! Een mooi moment.
Sfeer in snuifclub Elke donderdag ,,sociaal gebeuren'' in Izegems Kaffee Lagaar
Elke donderdag wordt in Kaffee Lagaar menig traantje weggepinkt. Geen droevige gebeurtenis is er de oorzaak van, wel de tabak die de leden van de ,,Snuifclub Lagaar'' opsnuiven. Volgens de clubleden is het snuiven een heel sociaal gebeuren. Het idee voor de snuifclub groeide tussen pot en pint. ,,We kwamen op het idee tijdens een etentje in een restaurant in de Westhoek'', vertelt Paul Berlamont die de public relations verzorgt van de snuifclub. ,,Na het eten trakteerde de uitbater iedereen op een snuifje tabak.'' Het idee om zelf een snuifclub op te starten volgde spoedig. ,,Het viel ons vooral op dat het een heel sociaal gebeuren is'', legt Sofie Deceuninck uit. ,,Elke donderdagavond komen we samen met de club. Als we beginnen met snuiven krijgen we veel nieuwsgierige blikken van andere mensen die in het café aanwezig zijn. Zij krijgen ook de kans even te snuiven. Zo raak je makkelijk in gesprek en leer je nieuwe mensen kennen. Het is bij snuiven niet zo als met roken dat je je medemens stoort, dus ook op dat vlak is het heel sociaal'', zegt Sofie, die materiaalmeester is van de club.
Spiegeltje Materiaal hebben ze al in de club. Paul Berlamont kon een heuse snuifmachine op de kop tikken in Oostenrijk. Met een knal wordt het snuif in de neus geschoten. Middels een spiegeltje kun je de juiste positie van de neusgaten bepalen. Mensen die voorzien zijn van een begroeiing op de bovenlip, kunnen met een roterende borstel hun snor reinigen na het snuiven. ,,We zijn wellicht de enige club hier in de omstreken. Vroeger was het snuiven meer een gewoonte. Ik herinner dat mijn grootmoeder het altijd deed. Het is ook goed tegen allerlei kwalen. Een opstoot van migraine, keelpijn of een verkoudheid, met één snuif is de pijn de wereld uit'', verzekert Sofie.
Eén probleem heeft de club, en dat is aan snuif geraken. ,,In België produceert slechts één bedrijf nog snuif. De rest gaan we in Engeland zoeken. We vonden een website waar je verschillende soorten online kan bestellen. Ook gingen we al in het tabakmuseum in Wervik op zoek naar meer informatie over het onderwerp'', besluit Sofie, terwijl Paul uitlegt hoe je ook zonder machines kunt snuiven. ,,Een kuiltje in de vuist en wat snuif erin volstaat. Er is ook een elegante manier. Die bestaat uit 12 stappen'', demonstreert hij uitvoerig.
De snuifclub, met als voorzitter Kurt Declercq, komt elke donderdagavond bijeen in Kaffee Lagaar aan het station van Izegem.
De SOLEX is weer IN Eric Vandersteene en Paul Berlamont blazen Solex-club nieuw leven in.
IZEGEM - Goed nieuws voor de fans van de Solex, de fiets met motor. Eric Vandersteene en Paul Berlamont blazen de Izegemse Solex-club nieuw leven in en zetten hun schouders onder de verkoop van Solexen in ons land. ,,Want de Solex is echt weer in'', weet Berlamont. Jaren geleden zag een Solex-club het levenslicht in Izegem, maar na het overlijden van voorzitter Hubrecht Goethals, eigenaar van enkele fraaie Solex-exemplaren, raakte de club in een dipje.
,,Een Solex kun je best omschrijven als een fiets met een motor. Dit rijwiel was vooral populair in de jaren zestig en zeventig. De pastoor, slager en bakker reden er mee rond. Eigenlijk had bijna elke familie wel zo'n exemplaar'', weet Paul Berlamont. Berlamont verwijst naar de film Mon oncle , waarin Jacques Tati op een Solex rondtoert. ,,De Fransen noemen het dan ook vélomoteur . Een Solex kan zo'n 25 kilometer per uur halen en rijdt op tweetaktbenzine. Het heeft een heel eenvoudige mechaniek. Als ik in Izegem met mijn Solex rond rij, word ik vaak aangesproken met de vraag waar men zo'n Solex kan aanschaffen.'' En dat bleek een probleem te zijn. De oude Solexen zijn een echt collectors item en in het bezit van verzamelaars. ,,Ik wist dat ze gebouwd werden in Hongarije, tot ik vernam dat deze bijzondere rijwielen ook in het Franse Courrières werden geproduceerd'', vertelt Eric Vandersteene. ,,Ik besloot het bedrijf te bezoeken en daar vernam ik dat er een verkoopcel bestaat in Brussel, bij de basiliek van Koekelberg.'' Omdat de verkoop er niet echt van de grond komt, sprak het Franse bedrijf Eric Vandersteene aan met de vraag of hij de verkoop in België op gang wilde brengen. ,,Ik zag dat meteen zitten. De Solexen die nu in Frankrijk worden geproduceerd, mogen niet meer onder die naam op de markt worden gebracht. Dat gebeurt er onder de naam Black 'n Roll . Ik kreeg de toestemming om het rijwiel een eigen naam te geven. Samen met Paul koos ik voor VDSoliz . De eerste drie letters verwijzen naar mijn bedrijf, Sol naar Solex en iz naar Izegem.''
Retro-gevoel
Een VDSoliz kost standaard zo'n 950 euro. Eric Vandersteene hoopt er jaarlijks zo'n 400 te slijten. ,,Onze hoofdbedoeling is niet Solexen verkopen, maar de club nieuw leven in te blazen, want er is een echte revival van de Solex. Het retro-gevoel zeker? Een aantal jaar geleden organiseerden we met de club een criterium tijdens de batjes en een zoektocht. We tellen nog zo'n twintig leden, maar er wordt niets meer georganiseerd. Daar willen we verandering in brengen'', aldus nog Paul Berlamont.
Meer info over het aanschaffen van een Solex kan op eric@vds-concepts.com, voor de Solexclub kun je terecht op 0473-75.11.44.
Grote rel in Duitsland vanwege dit ijsbeertje, genaamd Knut. Het couveusebeertje is een freak of nature. Verstoten door mammabeer en nu geadopteerd door verzorgers. Frank Albrecht ( een snor onwaardig ) (nog geen foto gevonden van die beul...), 's lands bekendste dierenbeschermer en nu de meest gehate man in Duitsland wil het beertje daarom een dodelijke injectie geven : "De 'handmatige' opvoeding is een grove schending van de wet. Eigenlijk zou de dierentuin de berenbaby moeten doden.''
Ondertussen is het beestje (onder Internationale druk) gered van een gewisse dood. Het zal dan wel heel zijn leven opgesloten blijven, want een ijsbeer opgegroeid in gevangenschap kan nooit meer 'uitgezet' worden.
Er zou ook al sprake zijn van een 'reclame-stunt' vanwege de Berlijnse Zoo, want het is nu zowat 33 jaar geleden dat daar nog een beertje is geboren...
Minister van Defensie André Flahaut rijgt sinds zijn aanstelling in 1999 de incidenten, blunders en (vermeende) affaires aan elkaar. Een overzicht van zijn palmares:
Aankopen
De minister blaast in 2003 een contract af ter waarde van 150 miljoen euro voor de aankoop van pantservoertuigen. Het Britse bedrijf Alvis-Vickers dat in de running was voor het contract, sleept de overheid voor de rechter. Als de Raad van State de Britten gelijk geeft, kan dat ons land veel miljoenen kosten. Er hangt de overheid nog een schadeclaim boven het hoofd. Flahaut ziet in 2002 af van de geplande aanschaf van een groot transportschip. Claims kunnen oplopen tot 150 miljoen euro. Ook de aanbestedingen voor pantservoertuigen, fregatten en vrachtwagens liepen niet van een leien dakje.
Muziekkapel
Flahaut zorgt dat onderofficier Patrick De Smet artistiek directeur wordt van de gerenommeerde Muziekkapel van de Gidsen. De benoeming van de percussionist is een totale verrassing. Orkestleden en waarnemers voeren aan dat De Smet niet over voldoende ervaring en diploma's beschikt, maar Flahaut laat zich niet ompraten. De minister was onder de indruk gekomen van De Smets kwaliteiten tijdens de Night of the Proms waar hij vaste percussionist is. Het niveau van de muziekkapel heeft intussen een duik naar beneden gemaakt, zeggen muziekkenners.
Instituut voor Oorlogsinvaliden
Ook de aanstelling van een nieuwe baas voor het Nationaal Instituut voor Oorlogsinvaliden, Oud-strijders en Oorlogsslachtoffers (NIOOO) is omstreden. Victor Godin, apparatsjik op tal van socialistische kabinetten, strijkt op zijn nieuwe post 300.000 euro op en krijgt bovendien een dienstwagen. Om de oude administrateur-generaal aan de kant te zetten, moet Flahaut een afkoopsom ophoesten van 350.000 euro. Het NIOOO kampt met geldproblemen.
Fraude
Het parket van Brussel onderzoekt een enorme fraude op de afdeling materiaal op de Generale staf. Militairen zouden op kosten van de belastingbetaler honderden fietsen, gsm's, GPS, computers en grasmaaiers gekocht hebben voor eigen gebruik. Flahaut heeft met de zaak zelf niets te maken, maar het is de minister die Patrick C., de grote spilfiguur in de fraudezaak, heeft benoemd tegen alle adviezen in.
Beledigingen
De defensieminister is geen grote fan van de Verenigde Staten en zijn leiders en hij steekt dat niet onder stoelen of banken. In een interview in het weekblad Humo in januari 2004 schoffeert hij de Amerikaanse president George Bush door te stellen dat om het even welke Democraat een veel betere president zou zijn dan de huidige. Het komt Flahaut op een uitbrander te staan door Guy Verhofstadt. Ook zijn aankondiging om geen Amerikaanse vliegtuigen boven ons land toe te laten tijdens de inval in Irak, zorgt voor wrevel in Washington.
Brandwondencentrum
In het brandwondencentrum van Neder-over-Heembeek barst een oorlog uit tussen diensthoofd Jean Pirson en zijn medische staf. Flahaut zet zich van in het begin achter het diensthoofd, zelfs als een rapport van de medische raad opduikt dat vernietigend is voor Pirson. Flahaut slaat het rapport in de wind en ontslaat de voltallige directie van het hospitaal. Als de regering zich moeit met de zaak wordt Pirson geschorst, maar die vecht de beslissing met succes aan bij de Raad van State. Flahaut installeert Pirson opnieuw als diensthoofd.
Hoofdredacteur
Onder André Flahaut heeft Vox, het informatieblad van defensie, al vier hoofdredacteurs versleten. Sommige werden aan de kant geschoven, anderen stapten zelf op omdat ze de constante inmengingen van de minister beu zijn. Flahaut moeit zich ongegeneerd met de inhoud en de vormgeving van het tijdschrift. Als er te weinig foto's van hemzelf instaan, krijgt de redactie op haar donder.
Zitdagen
Flahaut is niet vies van dienstbetoon. Elke zaterdag heeft hij spreekuur op zijn kantoor in Waver waar iedere militair welkom is om zijn problemen aan te kaarten. De minister biedt een luisterend oor, neemt een dossier in handen en geeft instructies die niet zelden ingaan tegen de beslissingen van de oversten. De zogenaamde zaterdagbesluiten van Waver dulden geen verwijl. Flahaut wil dat zijn beslissingen tegen dinsdag zijn uitgevoerd, anders zwaait er wat.
Flahaut houdt ook drugsgebruikers hand boven het hoofd Twee kandidaat- onderofficieren die betrapt werden met drugs in de kazerne in Dinant worden niet ontslagen uit het leger. Daar heeft defensieminister André Flahaut persoonlijk voor gezorgd. De twee militairen waren hun nood gaan klagen bij Flahaut tijdens diens ondertussen legendarisch spreekuurtje op zaterdag in zijn Nijvelse thuisbasis.
Nu moet je eens (hieronder) dat geleuter lezen van die Hollandse meiden over het probleem van het dons dat op de bovenlip verschijnt en hoe het weghalen !
(vrouwen en snorren...het zullen nooit goede vriendjes worden)
Jarenlang probeerde Tommy Hamill te overleven als melkveehouder in Macon, Mississipi. De voorbije zomer deed hij wat geen enkele zichzelf respecterende boer wil doen: hij verkocht het familiale bedrijf. Tommy aanvaardde een baan als trucker voor Kellogg, Brown and Root, een filiaal van het beruchte Halliburton, het oliebedrijf waar huidig vice-president Dick Cheney tot zijn aanstelling in het Witte Huis fortuin maakte. Hamill kon aan de slag als chauffeur om voedsel en brandstof voor de troepen in Irak te vervoeren.
Vorige week vrijdag namen Iraakse opstandelingen Hamill op de weg tussen Bagdad en Falloejah gevangen. De beelden van Tommy, met snor en op de achtergrond een Allahu Akbar-vlag (God is groot), gingen de wereld rond. De gijzelnemers dreigden ermee Tommy om te brengen en te verminken als de Amerikanen zich niet uit Falloejah zouden terugtrekken. Nors maar gewillig zei Hamill dat hij 43 was en werkte voor een bedrijf dat de Amerikaanse bezetting van Irak steunde. Tommy is een van de 25.000 Halliburton-werknemers in Irak. Het bedrijf, dat een contract van 4,5 miljard dollar met het Amerikaanse leger heeft, kwam in opspraak omdat het het Pentagon door overfacturatie zou opgelicht hebben. Tommy Hamill had moeite om de eindjes aan mekaar te knopen. "Met deze job, probeerde hij ons weer op het juiste spoor te krijgen", zei zijn vrouw Kellie. De ontvoering van Hamill heeft de oorlog in Irak tot in het Amerikaanse heartland gebracht. "Het bezorgt je echt een schok als het zo dicht bij huis komt", zegt Jim Robbins, een vriend van de Hamills.
Maar de gelukzak ontsnapt !!!
Hieronder het bericht.
US hostage Tommy Hamill escaped from his captors today in Iraq and was rescued by a passing US Army patrol. Hamill pried open a door and ran about half a mile to a passing patrol from the 2nd Battalion, 108th Infantry of the New York National Guard in the town of Balad. Balad is at 34 N., for the division of the land, and 44 E., for suffering. Brigadier Gen. Mark Kimmitt described Hamill's rescue as a "providential pickup" at 10:20 AM.
Hamill, a truck driver for Houston-based Halliburton, was captured by Iraqi terrorists. He was rescued after his second escape. He was re-captured after his first escape after he could find no US soldiers for help. His rescue today on Day 123 was 23 days after he was captured. The number, 23, stands for an historical uptrend. Every day since his capture, the people of his home town of Macon, Mississippi have gathered on the Court House steps to pray for his return. Macon is at 33 N., for the purifying Judgment of the Holy Spirit, and 88 W., for blessing. Hamill was one of 3 Halliburton truck drivers and one soldier that were missing following the attack on their convoy.
Gemeentearbeider Charleroi beschuldigt secretaris van misbruik
Een ontslagen gemeentearbeider van Charleroi, Marc Sculteur, beschuldigt de nieuwe gemeentesecretaris van de stad, Bernard Bermils, ervan hem te hebben ingezet voor privéklusjes tijdens zijn werkuren.
Een magistraat zegt dat er na de klacht van Sculteur een gerechtelijk dossier is geopend tegen Bermils. Er is sprake van misbruik van sociale goederen, machtsmisbruik en misbruik van gemeentelijk personeel. Ook de nieuwe stadsontvanger heeft vrijdag bij het parket documenten over verdachte operaties ingediend.
"Hij heeft me dertien jaar lang uitgebuit, slecht behandeld en vernederd", zegt Sculteur, oud-chauffeur van Bermils. "Ik was zijn dienstbode geworden, zijn 'boy'. Hij behandelde me als een voorwerp. Ik werd door de stad betaald voor 7.36 uur per dag, maar ik werkte uitsluitend voor deze man". Hij zegt dat hij werd afgeperst om de feiten niet aan te geven.
Bernard...met zwarte snor !
Bermils weerlegt de aantijgingen. Volgens hem komen ze voort uit wraak van iemand die niet kan aanvaarden dat hij is ontslagen wegens een disciplinaire procedure. De gemeenteraad plaatst de zaak vandaag op zijn dagorde en zal de stadsontvanger en de gemeentesecretaris horen over de zaak.
Belgische heli's ingezet in kiescampagne Beninse president
Thomas Yayi Boni.
De twee Belgische Agustahelikopters die al een tijdje in Benin gestationeerd zijn, vliegen voorlopig niet meer in dienst van de Beninse president Thomas Yayi Boni. Boni maakte in volle verkiezingscampagne uitgebreid gebruik van de helikopters, die minister van Defensie André Flahaut (PS) hem ter beschikking stelde.
De Belgische militairen werd zo vaak gevraagd in gevaarlijke omstandigheden te vliegen, dat ze een rapport maakten voor de Belgische militaire top. Ook de Beninse oppositie zou vragen hebben bij de Belgische steun voor de president. Minister Flahaut besliste daarop de vluchten ten voordele van Yayi Boni op te schorten tot de verkiezingen voorbij zijn.
Ik ben Guy Vandendriessche, en gebruik soms ook wel de schuilnaam moustache.
Ik ben een man en woon in Izegem (België) en mijn beroep is Museum-medewerker.
Ik ben geboren op 04/06/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: ESA snorrenclub, belleman Stad Izegem, motorrijden,....
Andere hobby's :
www.bloggen.be/belleman
www.bloggen.be/motorrijder
www.bloggen.be/budoka
www.bloggen.be/stadsreuzen
Een echte ijs-snor
Vandaag kwam mij ter ore dat de treinen op het 'echte' Nijmegen Centraal verdomd slecht op schema rijden. Nou ja, wat heet verdomd slecht? In ieder geval slechter dan in de rest van het land. Aangezien ik bijna elke dag van Nijmegen naar Driebergen reis, zorgde dit bericht voor minstens één opgetrokken wenkbrauw aan mijn kant.
Naar 't cachot !
Jarenlang probeerde Tommy Hamill te overleven als melkveehouder in Macon, Mississipi. De voorbije zomer deed hij wat geen enkele zichzelf respecterende boer wil doen: hij verkocht het familiale bedrijf. Tommy aanvaardde een baan als trucker voor Kellogg, Brown and Root, een filiaal van het beruchte Halliburton, het oliebedrijf waar huidig vice-president Dick Cheney tot zijn aanstelling in het Witte Huis fortuin maakte. Hamill kon aan de slag als chauffeur om voedsel en brandstof voor de troepen in Irak te vervoeren.
Tommy is een van de 25.000 Halliburton-werknemers in Irak. Het bedrijf, dat een contract van 4,5 miljard dollar met het Amerikaanse leger heeft, kwam in opspraak omdat het het Pentagon door overfacturatie zou opgelicht hebben. 
Bernard...met zwarte snor !
