Kanker, iedereen kent wel iemand of heeft wel eens gehoord van iemand die vecht of gevochten heeft tegen deze ziekte. Ook voor mij is dit het geval. Uit de situaties die ik meegemaakt heb en door de impact die dit op mij gehad heeft kwam het idee om naar Santiago de Compostela te fietsen. Deels voor mezelf, om alles even op een rijtje zetten. Maar ook voor het goede doel om zo kankerpatiënten een hart onder de riem te steken. Om kankeronderzoek, opsporing en preventie en de begeleiding van patiënten en hun familie te steunen en kankerpatiënten zoals bijvoorbeeld mijn moeder en veel van haar lotgenoten nog betere toekomstperspectieven te kunnen bieden. Deze beschrijving is slechts een korte schets van waarom ik dit doe. Ben je nieuwsgierig naar het volledige verhaal? Lees dan het gedeelte “Mijn verhaal”.
Gedurende mijn tocht zal je op deze pagina mijn avontuur kunnen volgen. In de hoop dat ik overal internet heb, komt er iedere dag een kort verslagje over mijn ervaringen en enkele foto’s.
Hoe dit goede doel steunen?
Als eerste wil ik graag verduidelijken dat de reis zelf volledig door mezelf bekostigd wordt. Het geld wat door jou hopelijk gestort wordt gaat integraal naar het goede doel. Om misverstanden te vermijden wordt het geld daarom ook rechtstreeks op de website van levensloop Lommel gestort onder een team dat ik daar heb opgestart. Op deze manier komt het geld direct op de juiste plaats terecht en wordt er daar ook een teller bijgehouden van het reeds ingezamelde bedrag. Hopelijk kunnen alle kankerpatiënten op jou steun rekenen!
Wil je dit goede doel steunen? Klik op de link "Steun het goede doel" in de linker kolom op deze pagina onder "nuttige links". Vanaf het bedrag van €40,00 heb je recht op een fiscaal attest. Meer info in verband met dit attest zie de link "fiscaal attest"
25-06-2018
Dag 31: Frómista -> El Burgo Ranero
Gisteren avond leek de slaapzaal wel een sauna, iedereen had moeite om de slaap te vatten. Uiteindelijk was ik rond 23u toch aan het slapen... omdat vandaag opnieuw een hete dag voorspeld was besloot ik rond 6u op te staan. Na een gebroken nacht werd ik om 5u wakker, iedereen sliep nog dus sloot ik ook nog even mijn ogen ik had mijn wekker niet gezet maar zou wel wakker worden van de wandelaars (dacht ik). Echter toen ik opnieuw wakker werd was de slaapzaal, op 1 bed na, helemaal leeg. Ik verschrok en keek snel op mijn wekker. Half 7... snel aankleden en ontbijten en zo was ik om 7u15 toch op weg. Ik wist nog niet hoe ver ik zou gaan, maar dat was ook niet belangrijk. Het routeboekje gaf aan zeker genoeg water in te slaan, dus dat deed ik ook! Na een klein uur fietsen en 15 km verder besloot ik opnieuw een boodschap achter te laten voor Camille. Net zoals bij deze tocht houd ik me aan mijn belofte... onder een picknick tafel plakte ik een briefje. Zo is die ducktape ook niet voor niets meegenomen voor haar is dit 2 dagen wandelen tov de vorige brief, die afstand probeer ik aan te houden. Dat wil dus zeggen dat ik er ongeveer 2 per dag moet schrijven en plaatsen. Hopelijk heb ik inspiratie genoeg
dan maar verder fietsen, ik kwam op een gemeenschappelijke route met de wandelaars uit, een 15 a 20 km lange gravelweg met amper voorzieningen. Enkel halverwege was een waterpomp (manueel te bedienen) waar je water kon nemen. Voor wandelaars is dit een dag wandelen, op een eindeloos uitziende weg. Mijn uiterste respect hiervoor. Op deze stukken heb je als fietser echt wel voordeel. En ook verder gedurende de dag groeide mijn respect nog meer voor de wandelaars, onze route liep vrij parallel aan mekaar en het waren vooral lange rechte stukken die maar leken door te gaan. Ookal was het vlak. Ik kan me inbeelden dat dit zowel mentaal als fysiek toch een enorm zwaar stuk is. Als iemand die dit leest dat de camino ooit gewandeld heeft, respect!
In Sahagún besloot ik op zoek te gaan naar een stempel, alhoewel het toeristenkantoor stond aangegeven kon ik dit toch niet vinden. Na even rondgereden te hebben besloot ik maar om door te gaan, mijn lichaam kon nog wel verder maar het begon heet te worden dus ik moest opschieten. Nog even onderweg de 2 de briefje achterlaten en door tot El Burgo Ranero. Hier kwam ik per toeval eerst bij een private albergue uit met een prachtig verzorgde tuin. Hier ga ik blijven dacht ik. Dus ik reserveerde een bed in een 4 persoons kamer. 3 euro duurder dan de slaapzaal maar omdat de slaapzaal vrij groot was en de meeste pelgrims voor de slaapzaal kiezen leek me dit een slim idee. Als niemand anders voor de 4-persoonsnamen koos zou ik een privekamer hebben voor de helft van de prijs terwijl ik toch de sociale contacten kan hebben van de albergue. Helaas waren de douches veel minder verzorgt dan de tuin en was het water ijskoud. Wel goed om mijn knieën te koelen De privekamer lijkt tot nu toe gelukt te zijn, Helaas is het sociale contact de laatste 2 albergues wat minder. Je kan hallo zeggen tegen de mensen maar een echt gesprek komt niet tot stand helaas. Sommigen beleven de Camino liefst iets meer op zichzelf... ook daar moet je respect voor hebben.
statistieken: 79,6 km en 440 hm, een rustige dag dus.
omdat ik gisteren de blog al vroeg geschreven heb moet ik jullie natuurlijk een beetje up-to-date houden over de gebeurtenissen/ervaringen. Gisteren namiddag toen ik bij mijn bed in de albergue aankwam bleek dat ik, voor de eerste keer deze reis boven in het stapelbed lag. Niet dat dit een probleem is. Wanneer ik dan mijn onderbuur zag had ik hier nog veel minder problemen mee in zo een grote slaapfabriek had ik een slechtere onderbuur kunnen treffen. Net zoals altijd had ik, omwille van de aard van het beestje, het nogal moeilijk om haar aan te spreken. Laten we zeggen dat we even kort naar mekaar keken en eens knikten. Maar beiden zwegen we gewoon. Ik besloot dan maar niet te lang te blijven en inkopen te gaan doen. Ja zwak he ;-) toen ik terugkwam dan maar eens mijn moed bijeen geraapt en het gesprek gestart. Camille was haar naam en ze was van oorsprong afkomstig uit de UK maar woonde nu met haar ouders in Frankrijk. En ook met ons belgenlandje was ze wel bekend. Ze had namelijk een jaar in Brussel gewerkt en heeft daar verschillende vrienden. omwille van een infectie op de voet was ze al 2 dagen in Burgos en moest omwille van koorts daar uitrusten. Haar reispartner had ipv te wachten gewoon beslist door te gaan. Voor haar wel vreemd in eerste instantie maar ook dat was een deel van de camino. Onze wegen splitsten even toen ook zei boodschappen ging doen maar daarna hebben we de rest van de avond nog samen doorgebracht, niet moeilijk als je bedden gewoon boven elkaar staan he gewoon wat frisdrank drinken, en vooral veel praten en lachen, met sommige mensen op de camino klikt het goed en met sommige veel minder.. Om ongeveer 22u deed men het licht uit, voor ons het teken om een einde te maken aan de gezellige avond en dat het tijd was om te gaan slapen.
Om 6u vanmorgen ging dan het licht weer aan. Ik was klaar voor een nieuwe dag, eerst nog even wat ontbijten en dan stilaan klaar maken om te vertrekken. Maar eerst moesten we nog even schoenmaker spelen. Camille haar schoenen veroorzaakten blauwe plekken op haar enkels, oplossing was er lage schoenen van maken. Ik mijn Zakmes gepakt en snijden maar dat was leuk! Uiteindelijk best goed gelukt en blijkbaar ook nog comfortabel...
dan was het tijd om afscheid te nemen, zoals altijd met wandelaars zie ik deze namelijk maar 1 avond. We wisselden even nummers uit zodat ik haar op de hoogte kon houden over goede slaapplaatsen en goede plaatsen om te eten... zoals ik ook bij Peter doe. Omdat Camille vanaf nu alleen reisde en er voor haar de moeilijkste etappes zaten aan te komen hoopte ze dat ze toch met iemand kon samenlopen. Onder het motto the camino provides zei ik om te lachen dat ik af en toe ergens een kort briefje zou achterlaten met mijn ervaringen en de locatie ervan zou doorsturen. Als ze dan alleen zou lopen had ze toch iets om te lezen. Dat vond ze wel een grappig idee en daarom vandaag de eerste achter gelaten achter een paal van de camino. Die zal ze over een 3-tal dagen tegenkomen.
Ik weet dat dit best allemaal als een mooi verhaal klinkt en dat voor de romantische zielen onder jullie het misschien lijkt alsof hier mogelijk een romantisch tintje aan zit. Daarom dat ik deze ervaring ook met jullie deel. De waarheid is echter dat het deel van de romantiek op die paar uur tijd niet mogelijk is. We konden gewoon goed met elkaar opschieten maar nu hebben jullie toch even een warm gevoel gehad en hebben ze thuis weer iets om nieuwsgierig over te zijn
de rit vandaag was relatief vlak naar de onstandigheden die ik gewoon ben en om half 12, na 50km, besloot ik iets te eten. Misschien wat vroeg maar later eten betekende ook dat ik best zou stoppen. Het werd namelijk gruwelijk heet en omdat ik tussen de graanvelden Fietste, zonder veel kans op schaduw, was het een kwestie om voor 14u te stoppen maar best 13u. Ik besloot dus nog even door te rijden en het werd al enorm heet. In de zon gaf mijn thermometer 40,5 graad aan. Ik besloot iets harder te rijden zodat ik wat meer wind had. Dat is 1 van de voordelen van fietsen. Voor de wandelaars geloof ik dat dit gebied echt afzien is en ook eindeloos lijkt. Daarom dat een deel van de wandelaars dit stuk ook met de bus doet. Om 13u15 kwam ik dan aan in Frómista, ik vond het wel goed voor vandaag en besloot hier te stoppen. Niet dat dit op mijn planning stond, die planning gebruik ik namelijk niet meer. Gewoon van dag tot dag kijken hoe het gaat en hoeveel zin ik heb om te fietsen. Met nog een beetje oog voor de einddatum natuurlijk. In de albergue even de Spaanse manier van leven overgenomen Siësta time! Dat kan goed doen. Daarna lekker gegeten en nu, even voor het slapengaan, voor jullie mijn blog bijwerken.
Gisteren avond nog heerlijk en gezellig gegeten met de andere Pelgrims in de herberg. Stuk voor stuk fijne mensen van diverse nationaliteiten. Italianen, Spanjaarden, een Ier, een vrouw van de USA en 2 mensen van Nieuw-zeeland. Multicultureel kan je dit wel noemen. Hoewel de taalbarriere soms voor problemen zorgde was het toch een geslaagde avond. Vooraleer ik ging slapen elkaar al buen camino gewenst. Helaas kom je als fietser wandelaars maar 1 keer tegen. 1 etappe voor ons zijn er 3 voor hen. Dat is een beetje een nadeel vind ik aan het fietsen van de camino, je leert zeer veel nieuwe mensen kennen, wat op zich alleen maar positief is. Maar de tijd die je doorbrengt is vaak te kort. Met sommigen heb je zo een gezellige avond dat je zou willen dat je er zo nog een paar zou hebben. Wandelaars daarentegen komen vaak dezelfde mensen tegen. Er ontstaat een soort van groep, al gaat ieder zijn eigen weg gedurende de dag. Die groep komt vaak s avonds terug samen. Over beide manieren van de camino zijn dus voor-en nadelen te vinden. Maar het is wel een unieke ervaring.
Dan naar deze ochtend. Omwille van het warmere weer, maar vooral omwille van de wedstrijd van de rode duivels, besloot ik vroeg te vertrekken. Vroeg voor een fietser is vaak standaard voor de wandelaars maar goed, het opstaan deed wat pijn maar om 7 uur was ik al aan het fietsen. Wat je voor dat vroeg opstaan in ruil krijgt is met geen woorden te beschrijven. Je ziet de zon opkomen terwijl over de velden de dauw/mist nog te zien is. Werkelijk adembenemend! Zeker hier tussen de heuvels/bergen.
Zoals gewoonlijk stonden er ook vandaag wel wat klimmetjes op het programma. Het begon al vrij snel met een 4,5km klimmen aan gemiddeld 5%. Hoe gek het ook mag klinken, dit voelt niet meer echt als een zware inspanning. Na het oversteken van de Pyreneeën, vooral omwille van de lengte van die klim, lijkt geen enkele klim nog tegen te vallen. Het is hoogstens een paar km. Mogelijk neem ik deze woorden terug wanneer ik bij Cruz de ferro ben
Na 18 km fietsen dacht ik, het is tijd om Peter zijn gewoonte voort te zetten. Tijd voor koffie. Helaas geen open café te vinden. Uiteindelijk na 30 km dan toch geluk in St. Juan dortega. Amai wat smaakte dat goed! Na een klein half uurtje besloot ik te vertrekken. Net op dat moment komt er dat koppel op de tandem aan. Deze ben ik al enkele keren tegen gekomen maar nooit echt gesproken. Ik dacht ik spreek ze aan! Het waren Nederlanders, de tandem was niet omwille van fysieke beperkingen maar eerder omdat de vrouw niet zo graag klimt. Met hun 2 op de fiets hadden ze hier een goed evenwicht in gevonden. Maar omdat zij nog een koffie gingen drinken reed ik al verder. Vanaf daar tot ongeveer 10km van Burgos was het voor mij even genieten op een andere manier, even terug prestatiefietser de wind zat mee en op een lange drukke baan besloot ik de gaskraan nog eens open te draaien, lekker tegen 30-35 over de weg vliegen, ook dat kan genieten zijn! En dan komt ineens een tandem je voorbij gevlogen op vlakke stukken hebben ze echt wel voordeel. Maar even later kwam er een klimmetje van 700m volgens het boekje. Met even een percentage tot 14%. De benen waren goed en zonder er echt op te mikken haalde de berggeit (ik) de tandem terug bij. Vanaf dan reden we ongeveer de hele tijd samen tot Burgos, voor beiden eindbestemming. De laatste km door een mooi park en dan kwamen we om 11u30 aan. Omdat ik nog wel even tijd had vooraleer onze Belgische trots moest spelen besloten we samen nog iets te drinken. Daarna gingen we ieder onze eigen weg. Ik naar de albergue, zij hadden een hotelletje gereserveerd omdat ze hier een rustdag gingen houden. Zeker geen slecht idee van hen want Burgos is een prachtige stad.
Wanneer ik me ingeschreven en gedouched had, was het tijd om een café te zoeken die voetbal op had staan. 2 km gewandeld en niets gevonden 😅 dan maar een WiFi hotspot maar ook die vond ik niet. Het kan toch niet zijn dat ik in zo een stad de voetbal ga missen. In ieder klein dorp waar ik geweest ben werd de voetbal getoond en hier niet??? Gelukkig vond ik net op het moment dat Hazard de eerste penalty binnen trapte een café met voetbal. Gelukkig! Even genieten van de wedstrijd en dan was het tijd voor inkopen en even te rusten met ijs op de knieën. Zodat deze het nog een week kunnen volhouden.
morgen wordt er opnieuw een hete dag voorspeld, vroeg vertrekken dus! Voor de afwisseling zijn de volgende etappes (tot León) relatief vlak. We zitten hier op een soort van plateau.
Omwille van geen WiFi ga ik enkel de Foto van deze ochtend erop zetten, de rest volgt mogelijk later op Facebook.
Dag 28 al, wat vliegt de tijd als je het naar je zin hebt. Vandaag had ik opnieuw afgesproken om met Peter samen te rijden. Mogelijk de hele rit, misschien ook slechts een gedeelte. Afhankelijk van hoe mijn knieën waren zou ik eventueel verder doorgaan. Maar dat waren zorgen voor later. Even ontbijten en dan vertrekken. 1 ding werd ons al direct duidelijk, het zou weer een dag worden vol mooie panoramas!
Na 18 km fietsen en dus ongeveer een uur verder stelde Peter voor een koffie te gaan drinken. Een gewoonte die ik eerst nooit had maar die ik wel weet te appreciëren. Het maakt je iets meer bewust dat het niet alleen gaat om kilometers te maken, je neemt er ook de mogelijkheid mee om de sfeer van een stadje en zijn omgeving beter waar te nemen. Een half uurtje later waren we dan weer op pad. We kregen prachtige roodkleurende heuvels te zien waarin precies kleine grotjes aanwezig waren.
Heel de dag was het genieten en regelmatig stopten we even. Echt om de 10 meter had je een foto kunnen maken maar we moeten ook nog vooruit geraken natuurlijk. De nodige klimmen en afdalingen brachten ons uiteindelijk na 50km in santo Domingo. Voor Peter was dit omwille van de blessure met zijn knie al verder dan hij gemiddeld deed. Maar ondanks het vele klimmen vandaag was zijn knie niet echt een probleem geweest. Uit voorzorg en om zeker niets te forceren was Santo Domingo voor hem wel de eindbestemming, ikzelf twijfelde enorm. Van de ene kant wou ik nog wel een paar dagen met Peter samen rijden. Ons tempo lag redelijk gelijk en zijn manier van deze tocht beleven had best wel een positieve invloed op mij. Al geniet ik enorm, ik blijf van nature uit veel meer op mijn fiets zitten en zal minder snel stoppen om eens iets te gaan drinken of iets te bezichtigen. Dat Peter mij hier dus af en toe aan hielp denken was alleen maar positief! we besloten uiteindelijk in Santo Domingo nog even samen te eten en ik zou dan beslissen. Na een heerlijke lunch besloot ik dan toch met de nodige onzekerheid om door te rijden tot Belorado, 30km verder. Van ene kant echt spijtig, want gezellig was het zeker. Maar het weer was vandaag niet te warm en omdat ik een kortere planning had dan Peter had ik het samen rijden nog maximaal 1 dag kunnen rekken. Eventuele reserve dagen wil ik nog kunnen inzetten in functie van mijn lichaam, wanneer rust echt nodig is... uiteindelijk is dit een deel van de camino, afscheid nemen van mensen die je leert kennen...
na het eten reed ik dus alleen verder, direct kom je in een heel andere sfeer terecht, de uitzichten nog steeds prachtig maar je begint meer na te denken. Even weer dat gevoel van eenzaamheid. En nadenken hoe je hier mee om moet gaan. Maar net zoals in het leven in het algemeen, moet ik ook op deze camino, bepaalde zaken en/of personen los kunnen laten om verder te gaan en om verder te geraken...
Na 30km en veel nadenken maar ook genieten, kwam ik in Belorado aan. Duidelijk een minder gezellige stad dan Santo Domingo, maar dit was wel goed nieuws voor mijn knieën. Ik heb namelijk niet de neiging om te gaan wandelen. Wat vaak niet erg goed aanvoelt. Hier in de albergue kunnen we voor 18 euro eten (3gangen) en slapen. En voor 3 euro wordt ook mijn was gedaan. Meer heb ik zeker niet nodig
Gisteren avond was nog een zeer fijne avond. Gewoon samen zitten met jeugd uit verschillende landen. Italië (+san Marino), Nederland tot zelfs diverse Koreanen al zijn die laatste vaak een kliekje apart. Uiteindelijk al tegen half 10 bed in want ik had al een vermoeden dat de meeste vroeg zouden opstaan omwille van de voorspelde warmte vandaag. En niets van minder waar, na een goede nachtrust begon om 4u30 de eerste al te rommelen. Even kon ik terug de slaap vatten maar toen ik om 5u30 wakker werd door nieuw rumoer, bleek het dat bijna iedereen al op was en ook het licht was al aan. Ik besloot dan maar niet de luie pelgrim uit te hangen en ook op te staan. Om 7u moesten we toch uit de albergue zijn. Nog even ontbijten buiten op een bankje. En wat praten met de vrijwilligers van de albergue. Uiteindelijk vertrokken we dan om 7u aan onze tocht. Ja inderdaad we vandaag. Ik besloot vandaag met een Nederlander, Peter, samen te rijden. We hadden gisteren avond al fijne gesprekken dus leek ons dit wel een goed plan. Omwille van een blessure (ook aan de knie) rijdt Peter gemiddeld 35 a 40 km per dag. Omdat ik besloot vandaag een rustdag of kortere dag in te lassen om ook mijn knieën wat te sparen konden we dus perfect samen rijden. Na een 18 km kwamen we bij een eerste dorpje, omdat we alle tijd hebben maar een koffie drinken. En ondertussen dat we daar zitten, komen de Limburgers van gisteren voorbij (Linda, Karel, Luc en Stefan), even een korte babbel en een buen camino toewensen want wij bleven nog even zitten. Dan zelf ook maar eens door rijden. We reden opnieuw door de prachtige Spaanse landschappen, voorlopig was het nog niet te warm en ookal was het best heuvelachtig, het was gewoon genieten. Tijdens het 2de deel van de tocht reden we even verkeerd en zaten bijna op de snelweg. We hadden een asfaltlaag moeten nemen. We dachten dan ook via een veld daar te kunnen geraken want in tegengestelde richting gaan rijden leek ons geen strak plan. En ja hoor dat was mogelijk. Mijn voortassen baande een weg in het onkruid zodat Peter beter door kon. Na 50m kwamen we dan bij het asfaltlaag uit. Alleen nog 1 obstakel overwinnen. Een sloot/afwatering uit beton. Omdat de fietsen met tassen te zwaar was besloot ik deze van de fiets te halen en naar de overkant te gooien. Dat ging goed, op 1 tas na, die rolde de sloot in. Lekker in de stinkende sliblaag... ook dat hoort bij de camino. Ik uiteindelijk in de sloot gaan staan en Peter mij de fietsen aangegeven. Zo kwamen we dan uiteindelijk op de juiste weg. Na 10 kilometer kwamen we in Logroño aan en wie zit daar op het terras? jawel hoor, opnieuw onze Limburgse vrienden maar dit keer met nog 3 extra Limburgers. Het is een rustdag en dus besloten we hen te vergezellen en opnieuw wat te drinken. Ookal is dit helemaal tegen het ritme van wat ik gewoon was, toch was dit wel fijn. Vanuit Logroño ging het over gravelwegen en langs smalle asfaltwegjes richting Navarrete. Opnieuw prachtige uitzichten en niet te vergeten te vermelden, zeer leuk uitziende single tracks voor de mtb. Hier kom ik nog ooit terug maar met een andere fiets
Stilaan begon het warmer te worden, dit was vooral tijdens intense klimmetjes wel te voelen. Al hadden sommige fietsers meer last hiervan dan wij. We kwamen juist boven aan en besloten wat fotos te maken van allemaal houten kruisjes in het hekwerk. Vermoedelijk aangebracht door pelgrims. Op dat moment komen 3 andere fietsers boven, compleet uitgeput en gaan op de grond zitten. Peter en ik bekijken mekaar en beginnen te lachen (stilletjes). Wij hadden amper moeten hijgen en zij waren helemaal kapot. Conditioneel zit het blijkbaar dus wel goed.
Uiteindelijk kwamen we om 12u aan in Navarrete, en gelukkig want het werd echt heet. Ook voor mijn knieën was dit het goede moment. Deze begonnen juist wat tegen te werken. In Navarrete had ik gisteren al een hostal gereserveerd met het idee om een rustige nacht te hebben maar ook voor s middags even rustig op bed te gaan liggen en mijn lichaam echt te laten rusten. Ergens had ik hier al spijt van, als je ziet hoe gezellig het gisteren nog was en welke banden je opbouwt op zo een avond in een albergue vond ik het zonde om alleen te liggen. Zelfs de slaapzalen hebben hun charmes. Waarschijnlijk zal dit dus ook de laatste keer zijn dat ik een hostal reserveer.
Hier wat fotos van vandaag:
statistieken: 41,9 km en 594 hm
verder wil ik nog even de mensen bedanken die hier op mijn blog regelmatig een reactie plaatsen op een artikel. Ik lees ze allemaal en deze doen me ook echt deugd! Jullie als lezer kunnen deze reacties ook lezen of er 1 toevoegen. Juist onder het blogbericht staat rechts reageer door hier op te klikken kan je reacties lezen en schrijven. Ik vermeld dit even omdat ik vernomen heb dat dit niet helemaal duidelijk is voor vele lezers.
Vooraleer ik over vandaag begin wil ik toch nog kort iets zeggen over gisteren. Ik ging nog even eten in het centrum, toen ik de deur van de albergue uit liep leek het ineens of ik in een andere stad terecht gekomen was. Iedereen zat op straat, mensen zaten te drinken en te dansen. Het leek wel 1 groot volksfeest na even navragen bleek dat dit iedere dag zo is. Wat een sfeer! maar ik ging om 21u30 toch maar naar bed. Vandaag weer op tijd opstaan. Omdat het nogal warm was in mijn cocon kon ik de slaap moeilijk vatten. Maar eenmaal weg had ik toch een goede nachtrust. Vanmorgen dan om 6u30 opgestaan. Omdat ze een warme dag voorspelt hadden besloot ik vroeg te vertrekken. Na een heerlijk ontbijt, uitgebreider dan ik gewoon was van de herbergen. Om iets voor 8u was ik dan op pad. Doorheen de stad werd de richting goed aangegeven door RVS plaatjes in tegels en gespoten symbolen van de Camino op fietspaden. Mij puur daarop baserend door de stad te begeven was geen goed idee want heel even een moment van geen symbool en ik was de weg kwijt. Zoekend op mijn kaartje werd ik aangesproken door een Nederlander. Hij had een plan van de stad met de pelgrimsroute, zo wist ik snel de weg weer. Maar zoals meestal in deze Camino geraak je dan in gesprek. Ik deelde mijn ervaringen en Ups en downs. Ik had een zwaar verhaal maar zag er enorm rustig en relaxed uit zei hij. En zo voel ik me ook, de soort van druk/last die de laatste jaren door alle gebeurtenissen op mijn schouders hing lijkt op dit moment verdwenen. Ik voel me oprecht gelukkig en gemotiveerder dan ooit om deze tocht tot een goed einde te brengen!
al snel werd het 9u en hoog tijd om door te gaan. De eindbestemming had ik nog niet 100 procent beslist maar waarschijnlijk Los Arcos. De albergue van het Belgisch compostelagenootschap. Het ging best wel goed vandaag, beetje stijf van gisteren maar ik mocht niet klagen! Conditioneel zat het goed! Halverwege de tocht kwam ik ineens 4 Belgen tegen, Limburgers van Hasselt. 1 van hen vroeg dan ook vrijwel direct: ben jij die uit de Gazet. na enkele kilometers gezellig samen te rijden en te praten, zelfs tijdens 3km klimmen aan ren percentage tot 7% bleef het gesprek doorgaan. Uiteindelijk besloten zij om te stoppen om te eten, omdat ik meestal eet op de fiets zodat mijn benen warm blijven. Stilaan werd het echt heet en op het warmst van de dag gaf mijn kilometerteller 42,4 graden aan in de zon. Dat was het moment om even bij een fontein te stoppen en mijn hoofd wat te koelen. Iets verser bij de Lidl nog wat frisdrank voor wat extra suikers en ik was er weer klaar voor. Nog even doorzetten en om 15u kwam ik in Los Arcos aan. De vrijwilligers hier waren blij een Belg te zien. We slapen hier met ongeveer 32 samen in een zaal. Bijna allemaal jeugd. Hier wordt vollebak muziek gespeeld en gezongen. Voor mij is het persoonlijk soms nog moeilijk om me in een groep met onbekenden te mengen. Maar er zit verbetering in.
Juist hier nog een opvallend en mooi verhaal. Ondertussen dat ik hier mijn blog schrijf knipt een Italiaan zijn dreadlocks af. Hij kampte al jaren met een soort van depressie en was niet echt gelukkig. Hij begon aan deze tocht om zichzelf te herontdekken, om een betere versie van zichzelf en gelukkig te worden. Wanneer dit gebeurde zou hij zijn dreads afknippen. Vandaag op een heuvel voelde hij zich vrij en gelukkig. Dus deze avond gingen de dreads eraf!
Hier nog enkele fotos
statistieken van vandaag: 81,1 km en 968hm (al voelde het makkelijker aan)
ja hoor sinds vandaag zit ik in Spanje! Vanmorgen zat ik nog in St-Jean-Pied-de-Port. Zoals gisteren al aangegeven hangt hier echt een heel aparte misschien wel magische sfeer. Iedereen is wild enthousiast om Spanje binnen te gaan. Het mooie was dan ook het enthousiasme en soms ook onwetendheid van de mensen voor wie St-Jean-Pied-de-Port het vertrekpunt is. Sommigen zenuwachtig, anderen barsten van zelfvertrouwen. Uiteindelijk zal ieder van hen deze camino op zijn/haar eigen manier beleven. Net zoals ik mijn camino beleef. Ik ken ondertussen het ritme en hoe 1 en ander in zijn werk gaat maar toch was ook ik vanmorgen wat zenuwachtig. Hoe gaat die oversteek van de Pyreneeën me gaan? Dat was de grote vraag. Gisteren voor de zekerheid geen alcohol gedronken, dit heeft namelijk een vrij grote invloed op mijn benen, vooral wijn is niet goed
om 8 uur was het dan zo ver, ik was klaar om te vertrekken. En ik was best wel gemotiveerd. De eerste kilometers waren nog een beetje afwisseling van stijgen en dalen. Maar 1 ding voelde ik al, de benen zijn vrij goed vandaag. Vanaf kilometer 8 begon dan het echte werk. 19 kilometer niks anders dan klimmen. Het weer was ideaal 14-17 graden en lichtjes mistig/miezerige regen. Je kan denken, daar is niets ideaal aan. Maar voor zo een lange klim deed dit wel goed, deze combinatie zorgde voor extra zuurstof. Het enige nadeel was een beperkt zich, geen panoramas dus tijdens klimmen. Uiteindelijk na 2,5 uur, 26,8 km en 998hm bereikte ik de top, letterlijk in de wolken. Dat ging best vlot.
Even de regenjas en regenbroek bij aantrekken, niet voor de regen maar om me tijdens de afdaling te beschermen tegen de koude. Echter na een kilometer dalen klaarde het ineens op. Welkom in Spanje dacht ik. En ja hoor de kilometers gingen voorbij en het weer werd beter en beter. Uiteindelijk dik 10 graden verschil! Op een bepaald moment werd het ook duidelijk zichtbaar. De wolken bleven aan de kant van Frankrijk hangen wat een prachtig uitzicht gaf.
de eerste kilometers na de Ibañeta waren nog wat afwisselend stijgen en dalen. Eenmaal Erro bereikt moest ik dan kiezen: door Pamplona of er rond. 2 mogelijke routes. Uiteindelijk gekozen om door Pamplona te gaan. Deze route had meer slaapmogelijkheden waardoor ik vrijer was om te kiezen wanneer ik zou stoppen. nog 1 klim van 3km. Het leek opnieuw vanzelf te gaan. Vandaag was echt zo een dag dat het zowel mentaal als fysiek allemaal goed leek te zitten. Ik voelde me precies onoverwinnelijk. Vanaf deze laatste klim leek de weg bijna continu in dalende lijn te gaan richting Pamplona, heerlijk! Ik besloot dan ook van mijn goede vorm te profiteren en door te gaan tot Pamplona. Hier arriveerde ik omstreeks 15u. Wat me zeker in Pamplona opvalt maar eigenlijk al sinds dat ik Spanje binnen gereden ben. De camino is hier groots en super aangegeven. Van plaatjes tot pijlen op de weg gespoten. Op een bepaald moment zelfs een bordje: zet hier een stempel in je credential.
eenmaal in Pamplona de eerste albergue (herberg) gepakt. 16 euro slapen incl ontbijt. Hier liggen we in een soort van cocon. Wel grappig
even de stad in en een rondje wandelen, Pamplona vooral bekend omwille van de jaarlijkse traditie van het stieren rennen. Met de grote arena (3de grootste van de wereld) die hier in de stad staat en diverse standbeelden kan je hier gewoon niet omheen. Al ben ik niet direct een stadsmens, hier voel ik me toch op mijn gemak. Als een echte toerist die vakantie heeft...
statistieken voor vandaag: 81,3km en 1365 hm.
normaal had ik gepland om de Pyreneeën en de dag erna slechts 40 a 50 km te doen. Omwille van de goeie benen vandaag dit dus op 1 dag gedaan. Gevolg: 1 dag voor op schema. Morgen ga ik proberen tot Los Arcos te gaan waar het Belgisch compostelagenootschap een albergue heeft. Indien het goed is voor hen zal ik daar een extra rustdag inplannen. Ik weet even niet of ik daar 2 keer kan slapen, we zullen zien.
Gisteren eens enorm vroeg gaan slapen (20u30). Ik was echt moe... na een goede nachtrust om 7u opgestaan. Om 8u moest ik namelijk uit de gîte (herberg) zijn. Even wat boodschappen doen in de lokale Carrefour en bij de apotheker zalf en steunverband halen voor mijn andere knie. Meer uit voorzorg omdat deze ook niet meer 100% aanvoelt. Vandaag begonnen aan de niet ingeplande route. Gevolg was wel dat het nu op de kaart/gidsboekje moest gebeuren ipv op mijn gps. Wel even wennen maar ook dat leer je snel! Ik weet niet of het is omdat het maandag is of die paar wijntjes van gisteren maar mijn benen voelde echt aan als pudding Mijn pedalen rondkrijgen was moeizaam en koste me precies bergen energie. En dan moet je met vandaag je eerste Col op. col dOquiche. Met zijn 5km en een gemiddeld stijgingspercentage van iets meer dan 5% viel deze best wel mee. Ik heb op deze tocht al moeilijkere gehad. Maar niet Col de... genoemd werd. Maar goed de eerste Col dus overwonnen!! En het grote voordeel is dat je na een lange klim ook lekker lang mag afdalen
na een dikke 70 km en een laatste steile klim (tot 12%) kwam ik dan aan in St-Jean-Pied-de-Port. Even langs het pelgrimsbureau en dan naar de gîte. 1 ding valt me direct op, hier begint de camino pas echt. Hoewel afgelopen weken al geweldig waren, toch hangt hier een bepaalde sfeer. Heel veel jonge pelgrims ook in vergelijking met afgelopen weken. Na het kijken van de voetbal dan ook direct contact beginnen leggen. We zaten aan tafel met een Australiër, 2 Duitsers, Zwitser en een Brit. Terwijl de Australiër me interviewde voor zijn eventuele boek, begon de Zwitser naast mij te wenen door mijn verhaal. Toen ik de Australiër vertelde dat ik ook geld inzamelde voor de strijd tegen kanker, vroeg hij of hij mijn verhaal in de lokale krant bij hen mocht plaatsen. Mij goed, iedere euro die we nog kunnen ophalen tegen deze ziekte is helpt!
Even nog snel uit eten en dan nu mijn blog nog schrijven en slapen.
hier wat fotos van vandaag:
ik vraag me soms af als ik hier door dit prachtige landschap rijd of de mensen hier zich ervan bewust zijn hoe prachtig het uitzicht in hun tuin is! Vermoedelijk is dat voor hen even normaal als dat er water uit de kraan loopt...
voor morgen staat er een pittige dag op het programma. Beginnende met ongeveer 27km klimmen. Hoe ver de totale afstand gaat zijn morgen weet ik nog niet. Zal wat van de benen afhangen.
Vannacht opnieuw in het hotel in Lourdes geslapen (dank je ouders). Omdat mijn ouders hun huurauto om 8uur terug in toulouse moest zijn waren zij al vroeg uit de veren (5u) even met een halve slaapkop afscheid nemen en gewoon verder slapen slaap is dan ook zeer belangrijk voor een sporter... uiteindelijk om half 8 zelf opgestaan want om 8u werd ik aan het ontbijt verwacht. Ter uitzondering nog eens een uitgebreid ontbijt met spek en eieren, croissants, chocoladebroodjes... ik krijg terug honger als ik eraan denk...
Even mijn fiets uit zijn hotelkamer halen, Ofja hotelkamer, het was de bureau achter de receptie. Maar toch wel luxueus, en vooral veilig, voor een vrij vuile fiets. Om 9u was ik gepakt en gezakt en klaar om te vertrekken. Het moment waarop duidelijk moest worden of de rustdag nuttig geweest was. Eerst proberen uit Lourdes en terug op mijn route te geraken, dat is al een uitdaging op zich. En na 1,5 dag in de stad werd me weer direct duidelijk dat ik meer een natuurmens dan stadsmens ben. Wat was ik blij dat ik terug tussen de bomen en weien zat, al was de weg enkele kilometers niet meer dan iets wat leek op een mountainbike route, toch deed dit me deugd. En bovendien waren de benen terug fris, het tempo lag hoger zonder dat ik meer moeite moest doen. Zelfs met wind op kop. En ook klimmen ging weer beter. Af en toe rusten kan dus geen kwaad. Het enige wat niet gerecupereerd was zij de knieën helaas. De linkse gaat nu goed zolang ik het steunverband maar draag. De rechtse knie krijgt nu Stilaan dezelfde kuren. Uit voorzorg morgen dus ook voor die knie maar even een steunverband halen. Dan kunnen we deze dragen indien nodig.
Maar goed het uitzicht vandaag was werkelijk prachtig ookal was de zon niet echt van de partij tijdens het fietsen (nu wel). Ik heb me een paar dagen geleden afgevraagd, hoe weet ik nu of de heuvels/bergen die ik zie nu de Pyreneeën zijn? Geloof me, als je ze ziet weet je het! Zo immens en een uitstraling van een soort van krachtig geheel met op de toppen, indien zichtbaar, een wit laagje. Heel de dag heb ik vandaag ongeveer parallel gefietst aan dit prachtig gebergte, je zou iedere 5 meter wel willen stoppen voor een foto... omdat het zondag is en dus veel zaken zoals toeristische dienst gesloten zijn was er weinig kans op een stempel voor in mijn boekje. Maar ook eten vinden was moeilijk vandaag. Dan maar mijn nood pakketje van chocoladebroodjes en graanrepen. Na een etappe die voor mijn gevoel relatief eenvoudig was omwille van stijgingspercentages van 4-6% (uitzondering 2x 10-13%) kwam ik om 13u45 al in Oloron. Dat ging vlot! Even tijd voor een terrasje want de herberg opent pas om 15u... uiteindelijk om 15u ingecheckt en een heerlijke douche.
Hier wat fotos van vandaag:
Deze laatste foto is vooral voor de wandelaars van toepassing, maar ook ik moet nog maar ongeveer 1000km afleggen! De route voor komende dagen is wel wat gewijzigd. Normaal zou ik over de col de somport de Pyreneeën oversteken. Maar mijn gevoel zegt me laatste dagen om toch over St-Jean-Pied-de-Port te gaan, en op een tocht als deze moet je gewoon je gevoel volgen. St-Jean-Pied-de-Port is de plaats waar diverse pelgrims bijeen komen, voor sommige het vertrekpunt, voor anderen het eindpunt voor dit jaar. En voor mensen zoals ik een tussenstop. En wees nu eerlijk, zo een plaats kan je op je eerste pelgrimstocht niet links laten liggen. Of is het rechts? dus morgen staat een etappe op het programma van Oloron over de col dOsquich richting St-Jean-Pied-de-Port. Om dan overmorgen Spanje binnen te gaan. Hoe de dagindeling vanaf daar juist gaat zijn zien we dan wel weer.
na een spannend moment gisteren en vandaag omdat de blog eruit lag is nu weer alles in orde. Daarom bij deze een verslag van de 2 dagen.
Dag 21: Voor mij was het een goede nachtrust in Maubourguet waar we met 4 op een kamer lagen. Ik had namelijk oordopjes. Mijn 2 Belgische vrienden uit Herentals hadden echter minder goed geslapen. De Fransman die bij ons lag had gesnurkt als een zwijntje. Maar goed, even ontbijten en dan de fietsen klaarmaken. En dan was het tijd om afscheid te nemen.
Omdat mijn achterrem de laatste dag minder werkte besloot ik maar om de remblokken te vervangen, dat was ook stilaan nodig. Uiteindelijk tussen half 10 en 10 vertrokken uit Maubourguet. Omdat het weer er nogal regenachtig uit zag en ik wist dat mijn ouders in Lourdes aan het wachten waren besloot ik in 1 ruk door te rijden en onderweg enkel even te stoppen om mijn broodjes te nemen. Eten deed ik op de fiets. Geleidelijk aan kwam als donkerblauwe gloed de Pyreneeën in het zicht. Wat een indrukwekkend zicht en hoog! Als het helder weer is enkel maar hoger dus... uiteindelijk scheiden 4 klimmetjes (volgens het routeboekje) en een 7-tal kilometers me nog van Lourdes. Ik even bellen naar mijn ouders, ik kom eraan! Dat duurde alleen iets langer dan verwacht, en daar waren 2 redenen voor. 1. Een beklimming tot 12% noem ik geen klimmetje meer maar een klim. 2. Je moet in Lourdes eens iemand proberen te vinden tussen al die toeristen! maar eind goed al goed. Het eerste doel bereikt! Een eerbetoon aan Bompa, maar ook de plaats van wonderbaarlijke genezing, hetgeen ik alle vechters wil wensen!
Rustdag: op onze vrije dag dan nog een bezoek aan de diverse bezienswaardigheden in Lourdes, van de grot to kapellen en een kasteel. En niet te vergeten, het aansteken van diverse kaarsen, enkele op vraag van bepaalde mensen, maar ook enkele voor alle mensen die vechten tegen kanker. In de hoop dat jullie allemaal mogen genezen!
voor de rest was het vooral even tijd om te recupereren en quality time met de ouders. Wat deed dat deugd! of mijn lichaam wat gerecupereerd is weten we morgen!
Oh wat een heerlijke nacht. Als je zo 20 dagen weg bent kan je enorm genieten van een donsdeken! Om 8u aanschuiven aan het ontbijt, stokbrood met gelei naar keuze. en dan om 9u terug mijn stalen ros bestijgen. Ik voelde al direct dat het mentaal een stuk beter ging en ook mijn lichaam voelde minder vermoeid. De eerste kilometers liepen langs de heuvelflanken waardoor dit relatief vlak aanvoelde, niet Neerpelt vlak maar toch
de kilometers gingen vrij vlot voorbij en stilaan dwaalde mijn gedachten af naar iets wat mijn Nederlands fietsgezelschap me gisteren vertelde nadat ik mijn verhaal/motivatie voor mijn tocht had uitgelegd. Hij zei me dat mijn verhaal klonk als iets wat mijn leven zeer fel beheerst had/heeft. Een verhaal dat je normaal zou verwachten van iemand op een wat oudere leeftijd. Hij zei dat hij de indruk had dat ik op een bepaald moment op pauze gedrukt had, en niet echt leefde zoals een 27-jarige zou moeten leven. Een volledige toekomst plannen en uitbouwen voor zichzelf...hij zei: ik denk ook dat je vrijgezel bent en de afgelopen tijd een nieuwe liefde ook geen kans zou geven. Hoe kan iemand die je nog maar een paar uur kent je zo een boodschap meegeven? Hoe weet die persoon dit? Het straffe was dat ik enkele maanden geleden die exacte woorden ook van mijn psychologe te horen kreeg. En beiden hadden ze misschien wel gelijk, al zal ik nooit het grote uitgaanstype zijn of worden, ik had misschien inderdaad mezelf of mijn toekomst op pauze gezet. Ik hield me vast aan de zaken die ik kende, die vertrouwd en veilig aanvoelden, mijn werk en de thuissituatie. Ik voelde me Niet klaar om mijn toekomst uit te bouwen en bijvoorbeeld open te staan voor een nieuw iemand in mijn leven. Waarschijnlijk uit zelfbescherming, angst voor nog meer tegenslagen. Tijdens die gedachtenkronkel voelde ik ook dat ik nu, sinds mijn tocht, terug volop aan het leven ben, aan het genieten. Klaar om uit mijn veilige comfortzone te stappen en door te gaan! Het is vreemd dat zo een tocht en opnerkingen van vreemden je zo een boodschap kunnen meegeven. Ookal had ik de boodschap eerder al gehad, tijdens deze ervaring drong het pas echt door...
maar goed, ik was dus eigenlijk aan het fietsen, iets na het middaguur en ongeveer 45 km verder besloot ik op het eerstvolgende bankje iets te gaan eten. Ik had namelijk een hongertje. Na een klim van 7-9% kwam ik boven een bankje tegen. En wie zat daar: mijn Nederlands fietsgezelschap van gisteren. Even een babbeltje slaan waarna hij verder ging en ik even bleef om mijn chocoladebroodjes te eten. Dan maar weer door, in Marciac, ongeveer 15 kilometer van de eindmeet nog even een stempel halen. Omdat de toeristische dienst pas open ging om 14u dan maar even een verplicht terrasje, wat erg toch
uiteindelijk na een lekkere cola, al was de grimbergen verleidelijk, weer mijn stalen ros ingespannen en op naar Maubourguet. Hoe dichter bij de Pyreneeën hoe erger de wateroverlast lijkt. Hele oogsten die hier volgens mij nu al vernielt zijn, bewoners praten over hoofdwegen die sinds vandaag pas vrij zijn van water... en wanneer je hier rond kijkt geloof je dat direct. Het waterpeil staat nog afgetekend op bomen en planten. Eenmaal aangekomen geeft ook de toeristische dienst in Maubourguet aan dat de grote hoeveelheid regen en het waterpeil hier echt een ramp geweest is. Maar beter weer is op komst.
Vanavond slaap ik in een dortoire samen met 2 Vlamingen (Herentals) en een Fransman. Hopelijk genieten van een goede nachtrust!
Afgelopen nacht weer niet al te goed geslapen. Deze keer kon ik echter niet de schuld op mijn kamergenoot steken. Een Australiër deze keer. Hij was heel stil en voorbeeldig. We hadden afgesproken om deze ochtend om 6u30 op te staan om dan samen te gaan ontbijten. Hij wou eerst 5u30 maar het is vakantie he het gevolg was wel dat ik om 8u al op de fiets zat. Het weer zag er goed uit en ik had er wel zin in. De tocht begon de eerste kilometers langs het kanaal. Heerlijk om de spieren op te warmen. Na eerst diverse wandelaars tegen te komen stond er plots een fietser langs de kant. Ik zag dat hij aan het sleutelen was aan zijn fiets dus stopte ik even om te zien of ik kon helpen. Het was een Nederlander uit den Haag. Dat praat gemakkelijk daarom besloten we ook om even samen te rijden, alleen is ook maar alleen. na enkele kilometers vroeg hij me wel het tempo wat terug te schroeven, hij zou zich anders forceren. Ik probeerde er vanaf dan ook op te letten dat ik steeds iets trager was dan hem, zodat ik hem zeker niet zou opjagen. Enkel bergop, dan was het even ieder zijn eigen tempo. Uiteindelijk reden we samen tot s middags. En na enkele klimmen met de zwaarste tot 14%, besloten we ieder onze weg uit te gaan. Wel dezelfde richting maar ieder zijn tempo. Ik was namelijk gewoon om minder te stoppen (worden mijn benen stijf van).
Ik besloot nog even mijn beenstukken uit te doen, met temperaturen boven de 25 graden had ik die niet nodig dacht ik. Maar helaas, al rap werd duidelijk dat zonder beenstukken mijn knie weer dat raar gevoel gaf, precies alsof er de hele tijd iets lichtjes versprong. Gelukkig doet het geen pijn maar toch blijft het vreemd. Conclusie was wel zolang er iets rond mijn knie zat had ik er geen last van. Dan maar bij de volgende apotheker even binnen. Om met het warme weer niet continu mijn beenstukken te moeten dragen besloot ik om een knieverband aan te schaffen. En ja hoor, opnieuw leek het probleem verholpen.
Ondanks dat het probleem van de knie opgelost was bleef het vandaag toch zo 1 van die dagen op de camino dat het gewoon niet wil lukken. Mijn lichaam had er geen zin in, iedere omwenteling van de pedalen lijkt het dubbele van de energie te kosten en je geraakt maar niet vooruit. Nee het was geen hongerklop, eerder gewoon vermoeidheid van het lichaam denk ik. Het feit dat de wind ook niet mee zat was natuurlijk ook een belangrijke factor. Maar opnieuw dacht ik aan de personen voor wie we deze tocht doen, de vechters, zij moeten ook iedere dag doorzetten, ookal wil hun lichaam niet mee. Dus dat was hetgeen ik gedaan heb, doorzetten. Als het lichaam niet wil, dan maar op karakter.
Om 14u30 kwam ik dan, na ongeveer 5,5 uur fietsen aan op de eindbestemming: Castéra-Verduzan. Wegens gebrek aan een herberg dan maar gekozen voor een simpel hotelletje. Donsdeken en een badstoffen handdoek beschouw ik ondertussen als grote luxe! En een goede nachtrust gaat me deugd doen. na het inchecken en douchen nog even boodschappen doen. Daarna ging ik even op het bed mijn Facebook updates en jullie reacties lezen. Maar al snel viel ik even in slaap. Niet omdat jullie saai zijn, ik was gewoon op...
Juist nog even goed gegeten en nu maar mijn bedje in. Uitrusten en recupereren want morgen is er weer een dag.
Hier nog wat fotos:
statistieken van vandaag: 83,7 km en 993hm
PS de berichten doen bij jullie ook de ronde dat Lourdes onder water staat. Dit is correct. Ik zal er vrijdag aankomen, dus even afwachten hoe de status dan zal zijn. Deze regio heeft wel veel water moeten verwerken afgelopen dagen. Diverse rivieren zijn buiten hun oevers getreden en velden en weien staan blank op sommige plaatsen. Ook zijn overheidsdiensten vollebak bezig met overal modder van de wegen te halen. Laten we dus hopen, voor de landbouwers hier en mezelf, dat het droog blijft.
Afgelopen nacht heb ik niet al te best geslapen. Ik lag op een kamer met een Nieuw-Zeelander. Op zich geen probleem. Maar ik denk dat hij slaap apneu had. Ik lag juist in bed, na een periode van zwaar ademen was het ineens muisstil. Het leek alsof hij niet meer ademde, ik ongerust blijven luisteren en na een tiental seconden begon hij gelukkig weer. Ik wou hier op de vierde verdieping niet iemand gaan reanimeren Ik kon er niets aan doen maar ongewild bleef ik naar zijn ademhaling luisteren... maar goed uiteindelijk toch wat geslapen en om 7u15 opgestaan. Oorspronkelijk was de planning om rond 8u30 te vertrekken. Tijdens het ontbijt kwam ik echter in gesprek met een pelgrim die een rustdag ingepland had. Beiden hadden we op onze tocht een paar straffe momenten meegemaakt die wel heel toevallig waren. Zoals ik het moment dat ik Bompa vroeg voor wat gezelschap op mijn eerste dag alleen. We deelden deze ervaringen en zo kwamen we van het ene onderwerp in het andere. De emotionele rollercoaster die een tocht als deze met zich meebrengt, maar die daarom niet slecht is. Het is niet dat je hier depressief van terug komt, het is eerder dat er geen grens of beperking is op je emoties, thuis probeer je je soms sterk te houden of probeer je bepaalde emoties te verbannen. Hier overkomt het je en tegenhouden heeft geen zin. Dat is ook de reden dat ik deze tocht alleen wou ondernemen, mezelf de vrijheid geven om alles te verwerken... Verder hadden we het over het feit dat ik deze blog schrijf, ik vertelde dat ik oorspronkelijk het plan had om het echt persoonlijke gedeelte voor mezelf in een dagboek te schrijven en de blog algemener te houden. Maar dat ik dit idee al vrij snel heb laten varen, ik wou de mensen thuis, jullie dus, zoveel mogelijk laten mee ervaren hoe zo een tocht is, de ups en downs. Hopelijk lukt me dit ook?!
uiteindelijk dan pas om 9u a half 10 vertrokken. Na een uurtje droog weer was het weer tijd voor de regenkledij. Bijna heel de dag regen, heel af en toe een korte periode droog maar dat was meestal niet lang. Thuis zou ik dit verschrikkelijk fietsweer gevonden hebben, nu was het gewoon deel van de ervaring, en ik heb vandaag geen moment gehad dat dit me zwaar viel, another day on the road... aan de omgeving was te merken dat het veel geregend had. Velden die onder water stonden tot zelfs modder van de velden die op de weg beland was. Voorzichtig zijn was dus zeker de boodschap vandaag! Gelukkig was het een korte tocht en kon ik om 14u al aankomen in Moissac, helemaal doorweekt maar voldaan. Even een slaapplaats regelen, een bezoek aan de abdij hier en een wandeling door de stad. en dan natuurlijk op een bankje (bij een WIFi hotspot) de blog schrijven
Na een heerlijke nachtrust werd ik vanmorgen gewekt door de klokken van Le chateau waar ik verbleef. Even rustig wakker worden en dan toch maar opstaan. Al had ik goed geslapen, mijn benen waren alles behalve gerecupereerd van de afgelopen 2 dagen. Ik had het gevoel van verzuring of ik net een beklimming achter de rug had. zoals ik iedere morgen doe, even naar buiten kijken hoe het met het weer gesteld is. Helaas goot het water, dat zag er dus niet al te best uit. Maar ik heb de afgelopen dagen al veel geluk gehad. Eerst maar even ontbijten en de fiets klaar maken. Het weer zijn zorgen voor erna. Wat Frans brood en een cappuccino en wat jus (dorange) voor de benen. dan was het 9u, tijd om te vertrekken. Raar maar waar was het opgeklaard en droog. Ik moet hierboven wel heel goede engelbewaarders hebben dacht ik. Al zoveel dagen droog terwijl anderen soms doorweekt aankomen. Helaas veranderde het weer gedurende de dag opnieuw en deze keer moest ik er ook aan geloven. Het begon met lichte regen. Toch maar even regenjas, regenbroek en overschoenen aantrekken. Dan heb ik dat toch al niet voor niets meegesleurd die hele tocht. Het fietsen verliep moeizaam, een gemiddelde van 14km/h tijdens de eerste 2 uur. Beter ging gewoon niet. vermoedelijk ook door enkele pittige klimmen in de eerste 25 kilometer. Uiteindelijk bijna middag en ik begon best honger te krijgen. Even stoppen op een markt in het volgende dorp. Bij 1 van de marktkraampjes wat te eten gekocht en toen werden de hemelsluizen open gezet. Wat een hondenweer! Gelukkig kon ik schuilen bij een marktkramer onder de parasol! Eenmaal het eten op was en de regen iets of wat geminderd, besloot ik om door te zetten. Door het langdurige wachten was mijn lichaam afgekoeld en de daarop volgende afdaling deed me dan ook even klappertanden. Ik dacht niet dat ik het zou zeggen, maar ik had nood aan een klim, om mijn lichaam terug op temperatuur te krijgen. gelukkig moest ik even daarna een inspanning leveren waardoor ik me terug comfortabel voelde. Toen moest ik dan beslissen: de alternatieve route richting de grotten van Cele, die zeker de moeite is maar 30 km extra. Of rechtstreeks de route volgen. Ik had graag de alternatieve route genomen maar Vanwege het weer en de minder goede benen vandaag, toch maar beslist om gewoon op de route te blijven. Maar wel 10 a 15 km verder te gaan dan gepland. Dit omwille van meer slaapmogelijkheden. Een extra voordeel is dat morgen de dag ook iets korter is. Mijn Lichaam gaat me dankbaar zijn
uiteindelijk om 14u30 aangekomen in Cahors. Het weer begon ook wat te beteren en in de eerste pelgrimsherberg kon ik al direct overnachten. De avond doorgebracht met een deel van de andere pelgrims. Op 1 na allemaal Franstalig. Die ene persoon was van Nieuw-Zeeland en dus enkel Engelstalig. Nog een avondje tolk spelen dus... alhoewel dat in een gesprek met meerdere personen het vaak voor mij ook mijn petje te boven gaat.
Vanwege het slechte weer ook minder fotos gemaakt. Maar voor de kijkers thuis Toch mijn best gedaan:
Statistieken voor vandaag: 69,8 km en 825 hm
met een totaal van 1398,7 km zijn we vandaag ook officieel over de helft van de tocht!
Na gisteren avond nog super lekker gegeten te hebben en een weldoende nachtrust in het kingsize bed was ik er vanmorgen helemaal klaar voor. Het beloofde vandaag een pittige dag te worden. Omdat ik wat van mijn route was afgeweken en niet meer vertrouw op mijn kennis Google, toch maar even de hoofdweg gevolgd. Deze zou na 5 a 10 kilometer mijn route kruisen in donsenac. In het begin een beetje glooiend maar dan leek het een afdaling tot in de hel. Dat is allemaal fijn natuurlijk maar wetende hoe het hoogteprofiel voor vandaag eruit zag wist ik dat ik binnenkort stevig mocht gaan klimmen. En ja hoor de eerste echte klim was er 1 van 6-10% en 6km lang. Ik heb jullie gezegd dat ik ging genieten maar dat was gewoon afzien. Rondkijken was pas voor als ik boven kwam, tijdens het klimmen kon ik enkel naar de weg en naar mijn bovenbuis kijken.
op mijn bovenbuis staat namelijk een gepersonaliseerde tekst: dream, believe, act, achieve die verwijst naar iets wat Bompa altijd tegen me zei: alles kan, zolang je er maar in geloofd! Als je die tekst dan ziet kan je niet anders dan doorzetten. Wanneer je dan boven aankomt is het uitzicht om stil van te worden. Wat heb ik vandaag kunnen genieten van deze uitzichten! Ookal deden heel mijn benen pijn van verzuring tijdens het klimmen. Boven aankomen was steeds een beloning;
De tocht vandaag verliep met veel klimmen en dalen, maar ook emotioneel was het wel een bewogen dag. Schommelingen tussen euforie en ontroering. Tijdens 1 van de lange afdalingen moest ik ineens denken aan wat voor een inspiratie bepaalde mensen voor me geweest zijn, helaas ieder van hen gestorven aan de gevolgen van kanker. Gaande van familie, mensen die ik bijna beschouwde als familie, mentors en zelfs een bijna leeftijdsgenoot. Stuk voor stuk inspiraties die me kracht geven om deze tocht tot een goed einde te brengen. Helaas kan ik hen niet meer helpen, maar ik kan hen hiermee wel herdenken. Op zo een momenten vloeit er wel eens een traan. Maar dat is niet perse een slecht teken, het was geen verdriet maar een moment van ontroering. Eigen aan mijn camino, verwerken van het verleden en zo groeien voor de toekomst.
uiteindelijk na diverse klimmen van 6-10 procent kwam ik op mijn eindbestemming aan, Rocamadour. Man wat had ik afgezien! Maar wat een prachtige stad! Gebouwd tegen een rotswand. Zeker de moeite om eens op te zoeken of te bezoeken! gelukkig mocht ik eindigen met een afdaling, of dat dacht ik dan toch want na het regelen van een slaapplaats bij het toeristenkantoor kon ik dezelfde weg terug omhoog... nu slapen we dus in le chateau! Helemaal bovenaan de heuvel.
Gisterenavond was echt gezellig, met pelgrims onder elkaar gaan eten en verhalen/ervaringen uitwisselen. En dan om 21u a 21u30 naar bed. Er waren namelijk veel wandelaars bij, die hun ritme ligt iets anders dan die van de fietsers... en dan begon het helaas, het enorme gesnurk op onze kamer. Ik kan niet juist zeggen wie het was, we waren namelijk met 4, maar ik weet wel dat mijn oordoppen zelfs niet bestand waren tegen dit geluid. Hij deed echt wel zijn best! Om half 7 ging het licht dan aan. De wandelaars gingen hen klaar maken om te vertrekken. Na een gebroken nacht besloot ik ook maar op te staan. Ik zou toch nog maar maximaal een uurtje slapen dus dat had geen zin. Het voordeel was wel dat ik om half 8 al op de fiets zat. Om 9u, wanneer ik meestal vertrek, had ik vandaag al ongeveer 20 km gedaan. Ik ga er vroeg zijn dacht ik! Tijdens het fietsen merkte ik wel dat die slechte nachtrust mijn lichaam niet goed gedaan had. Trappen op souplesse was vandaag enorm moeilijk. Ik was gewoon niet fris genoeg. De weergoden waren me wel goed gezind vandaag, weinig wolken en een zonnetje. Na de middag in de zon tot 35 graden. Dat was wel wat heet maar liever dat dan regen! De Fransen zullen soms wel gedacht hebben wat een gek! Ik heb namelijk heel de dag met beenstukken gereden. s middags, ookal dacht ik er bijna te zijn, even wat gegeten in Uzerche. Mijn eindlocatie lag ongeveer 14 km verder. Na een heerlijk middagmaal (3 gangen voor 14 euro) terug de fiets op. In het begin ben je dan altijd wat stijf maar even fietsen in een kleine versnelling lost veel op. Na 14 km dan aangekomen op mijn, op dat moment verwachte, eindbestemming Lagraulière. Hier naar 2 slaapplaatsen gebeld en bij 1 langs gegaan. Nergens kon ik blijven slapen. Wat doe ik nu... Het was nog niet zo laat dus ik dacht, gewoon verder op de route en dan zien we wel. Eerst volgende slaapplaats gebeld maar helaas niet te pakken te krijgen. Omdat die slaapplaats best wat van mijn route af lag toch maar niet langs gaan. Het was ondertussen half 4 en in de zon een heuvel op rijden van 8% bij 35 graden was niet meer direct genieten, eerder afzien. Het asfalt bleef op plaatsen gewoon aan mijn banden kleven. Toen dacht ik, ik kijk even op booking.com en zoek een slaapplaats dichtbij het volgende dorp op mijn route. Dit is natuurlijk niet de goedkoopste oplossing maar na afgelopen nacht wil ik het gewn comfortabel hebben. Uiteindelijk vond ik iets in La Croix-de-Fer. Een deelgemeente van st Pardoux. Direct deed die naam me aan Cruz de ferro denken. Een belangrijk monument op deze tocht in Spanje. omdat dit ook wat van de route af lag dacht ik mijn vriend Google maps nog eens te gebruiken. Laatste 2 keer met de gebroeders Verhees stuurde deze ons over wegen die eigenlijk enkel voor de mountainbike geschikt waren. Maar vergevingsgezind als ik ben gaf ik Google dus nog een kans. Opnieuw vond deze het grappig om een reeds vermoeide fietser een zandpad af te sturen. Naar beneden is niet zo erg dacht ik. Even kijken op de kaart en het leek erop dat ik dan op een gewone weg zou uitkomen. Maar helaas. Een klim aan 8% over wortels en losse stenen kreeg ik in de plaats. Maar ik vertikte om af te stappen. En zodoende geraakte ik en mijn stalen ros inclusief bagage na veel zwoegen en zweten toch terug op een normale weg.
Dan was dat moment daar dat ik eindelijk in het hotel aan kwam. De eigenaar zei: oh je bent die Belg die gereserveerd heeft. Je krijgt een kamer die normaal iets duurder is dan de prijs waarvoor je gereserveerd hebt maar het is niet druk dus dat is een geste van ons... kwam ik die kamer binnen. Dit leek gewoon de luxe suite, gigantisch bed, grote flatscreen, groot bad, super deluxe regendouche noem maar op... De beloning voor mijn dag afzien. Wat kan de Camino toch mooi zijn, letterlijk en figuurlijk ups en downs.
Na een goed ontbijt bij mijn Engelse vrienden in la Souterraine waren ik en mijn stalen ros er weer klaar voor. Het weer was goed, pas in de late namiddag zou er kans op regen zijn. Ik was klaar om na de 2 dagen van 60 vlakkere kilometers de beentjes nog eens te testen. Vandaag stond er 74 km (theoretisch) op de planning. Tijdens de eerste kilometers voelde ik mijn linker knie weer opspelen, niet echt pijn maar gewoon een vervelend gevoel. Minder erg als enkele dagen geleden dus, maar toch maar voorzichtig zijn. Even vloeken, want vloeken is ook bidden heeft Dees me ooit verteld, en dan maar door. Enkele km verder eenmaal de benen warm waren geen last meer van mijn knie, gelukkig! Al snel was het duidelijk dat we in het centraal massief zaten, het glooiende landschap was voorbij en de beklimmingen werden langer. Hoewel ik hier na afgelopen week toch wat schrik voor had bleken die langere klimmen van enkele kms me beter te liggen dan de korte klimmen die ik reeds gehad heb. Een fijne versnelling en een tempo zoeken dat niet te veel moeite kost en dan maar trappen. Dit lijkt goed te gaan op hellingen tot 6% a 7%. Daarboven moeten we nog even afwachten. Het gaat niet hard, 9-12 km/h, maar dat moet ook niet. Heb je meer tijd om rond te kijken... Op een bepaald punt kom ik dan bij een splitsing. Oorspronkelijk zou ik hier de alternatieve route nemen, iets meer klimmen en iets meer kilometers. Tijdens het opstellen van mijn tocht leek dit wel een goed idee, Joris de optimist Om mijn lichaam een beetje te sparen toch maar de gewone route genomen. Ik mag nog genoeg klimmen komende dagen en weken. Uiteindelijk kwam ik om half 2, na 69,5 km gereden te hebben in St. Léonard de Noblat aan. Dat ging wel erg vlot! Nog even lekker iets eten en wie kom ik daar tegen op een pleintje: Gay-Lussac! Of zijn borstbeeld dan toch. Voor sommige van jullie zegt die naam misschien niets maar mij deed deze direct terugdenken aan de schooltijd (chemie en natuurkunde).
Vanavond slaap ik hier in een pelgrimsherberg in het gezelschap van 6 andere mensen. De meeste Franstalig, 1 Engelstalig, een Spanjaard en een Nederlander. Wel grappig dat het lijkt alsof ik de enige ben die alle 3 de talen een beetje beheerst (Spaans niet). Hopelijk wordt het nog een gezellige avond en kan ik genieten van een goede nachtrust. Er staan namelijk een paar pittige dagen op het programma. Met vooral veel hoogtemeters.
Vandaag stond de 2de (soort van) rustdag op het programma. Wat wou zeggen iets minder kilometers, ongeveer 60. Omdat ik gisteren om 21u30 opnieuw in bed lag werd ik vanmorgen om half 7 wakker. Nog even blijven liggen en dan om 7u opgestaan. Na het inpakken van de spullen, ontbijten, opruimen herberg en me vervolgens klaar te maken voor de rit vertrok ik rond half 9 uit Cluis. Het zouden vandaag iets meer hoogtemeters worden dus hopelijk heeft de rustigere dag gisteren en/of het zalfke van de apotheker iets afgedaan. Ookal was het 22 graden, en doorheen de dag zelfs tot 28, toch gingen vandaag de beenstukken aan. Gisteren had ik gemerkt dat ik mijn benen vooral voelde na een afdaling. Waarschijnlijk omdat de spieren door de koele wind Volledig afkoelen. En ja hoor, op lichte verzuring af en toe vandaag veel minder last. Die beenstukken gaan dus nog vaker gebruikt worden komende dagen.
maar genoeg over de praktische zaken, en iets over de route van vandaag. Al vrij snel kreeg ik door dat het vandaag een heel ander landschap zou zijn dan afgelopen dagen. Ik ben in het centraal massief aangekomen. Na een tijdje kreeg ik door dat mijn route op de kaart en op mijn gps niet overeen kwam. Ik ben toch niet verkeerd aan het rijden? dacht ik. Het routeboekje bracht al rap duidelijkheid. Ik zat op een alternatieve route voor degenen die een paar extra heuvels niet schuwden. Tijdens het maken van mijn routes wist ik duidelijk nog niet wat zo een heuveltje aan energie kost maar het uitzicht en de leuke afdalingen maakten het de moeite waard:
maar dan van die dam uit terug op de route geraken mijn, zelf samengestelde, route gaf aan dat ik links omhoog moest. Een zandweg die leek over te gaan naar een asfalt weg over 100 meter. 1 ding was duidelijk, fietsend ging ik daar niet omhoog geraken dan maar te voet. Na het betere schuif en glibberwerk kwam ik dan 100 meter verder. Maar geen asfaltweg te zien. Het werd erger, het vlakke zandpad werd steiler en zat ook nog eens vol wortels waar mijn fiets over moest. Ik vroeg me af: zou ik terugkeren of zet ik door? En onder het motto waar een wil is is een weg, en die weg is vooruit! Trotseerde ik de helling van 13-14%. Ik kan je zeggen. Een fiets met bagage tegen zo een helling omhoog duwen is geen lachertje!
Uiteindelijk kwam ik na een heel stuk te wandelen terug op een berijdbare weg uit. Wat hebben we hier uit geleerd: met wilskracht en een doel ben je tot veel in staat!
na het nodige klimmen en leuke afdalingen kwam ik een terras tegen. Omdat het routeboekje zei dat er een pittige klim zat aan te komen van een 8%, besloot ik toch maar even een cola te drinken. Niet puur voor die cola maar wat een uitzicht!
na de cola en het overwinnen van de pittige klim kreeg ik boven aangekomen opnieuw prachtige uitzichten als beloning:
Uiteindelijk na nog een hoop klimmen en dalen en nog eens klimmen kwam ik om 13u30 aan op mijn eindbestemming: la Souterraine. Prachtig dorp met een mooie kerk en stadspoort.
opnieuw lag vandaag het tempo niet super hoog. Sinds ik alleen fiets reed ik vaak misschien te snel, als fietser thuis rijden we vaak voor snelheid, trainen en kilometers kloppen. De Laatste 2 dagen ben ik meer en meer aan het genieten en neem ik nog meer de tijd om alles wat ik zie in me op te nemen. Even stoppen voor een foto... de transformatie naar vakantiefietser. Het gaat hier niet om dagprestaties. De enige prestatie die telt is van Neerpelt tot Compostela geraken. Met welke snelheid doet er niet toe, als ik er maar (op eigen kracht) geraak.
Vandaag een korter dag. Na de 107 kilometer van gisteren voel ik mijn benen vandaag wel.Helemaal fris kon ik ze niet noemen. Ookal hadden ze regen voorspelt. Toch besloot ik vandaag extra rustig aan te doen, het is tenslotte een soort van rustdag. Met maar 58 km voor de boeg genoeg tijd om wat gas terug te nemen. Dit rustigere tempo bracht ook met zich mee dat ik wat meer begon na te denken. Het geluid van mijn banden over het asfalt en het gefluit van de vogels deed me afdwalen in gedachten. Naar iets wat Huberta een aantal dagen geleden tegen me zei: door alleen te reizen ontdek je hoe je zelf bent en hoe het is om met jezelf om te gaan. Ja denk daar maar eens over na... Dat heb ik dus gedaan en al snel kwam ik uit bij een opmerking die ik onlangs van een kameraad kreeg: je wil je wel echt op alles voorbereiden, laat het toch op je afkomen. en inderdaad, het is me nog nooit zo opgevallen dat ik probeer alles zoveel mogelijk te voorzien en/of probeer voor te bereiden. Mijn vrienden noemen me soms ook wel de reisleider als we samen weg gaan. Voor deze tocht heeft dit als resultaat gehad dat ik te veel bij had. Een te grote ballast die me ieder heuveltje extra energie kost. Voor deze tocht is/was deze ballast fysiek aanwezig. In het dagelijks leven kan dit ook mentaal gebeuren. Je moet dingen kunnen loslaten... want wees eerlijk, op alles kunnen we ons nooit voorbereiden... daar hebben we de afgelopen jaren genoeg bewijzen van gezien. Daarom is mijn voornemen om met momenten de teugels wat te laten vieren en ervan uit te gaan dat sommige zaken opgelost kunnen worden wanneer deze zich toch zouden voordoen. natuurlijk kan je de aard van het beestje niet helemaal veranderen, maar er bewust van zijn is al een eerste stap. Maar genoeg daarover...
Na deze gedachtenmolen, ik was hem zelf ook beu aan het worden, zag ik ineens een paard met bepakking uit een zijstraatje komen, de ruiter liep ernaast. Pelgrims dacht ik meteen, opnieuw op een welgekomen moment. Hier wou ik het fijne van weten, dus ik in mijn beste Frans proberen een gesprek aan te knopen. Bleek dat Nederlands ook goed was, hij kwam namelijk uit Westerlo en was al 7 weken onderweg, Chapeau! 1 ding was zeker, hij had altijd een vriend bij. Tijdens ons gesprek en uitwisselen van ervaringen beschreef hij ook hoe zijn band met zijn paard beter geworden was. Door bepaalde signalen van het paard wist hij exact wat er nodig was.
Na een tijdje babbelen besloot ik dan dat het tijd was om door te gaan naar mijn eindbestemming Cluis. Hier bevinden zich nog de resten van een middeleeuws kasteel, een uit graniet opgetrokken kerk en een grote houten markthal uit de 17de eeuw.
Ik blijf hier slapen in een pelgrimsherberg. Op de deur hangt een papier: sleutel onder de steen links van u. echt bang voor inbrekers hebben ze hier niet. Alles wat je nodig hebt is aanwezig, douche, bed 2 gaspitten en een frigo (koelkast voor de Nederlandse vrienden). Boven op de slaapkamer kan je wel best je schoenen aanhouden => gevaar voor splinters
Statistieken voor vandaag: 58,29km, 15,1 km/h gemiddeld en 651 hm ( best veel klimmen dus)
PS sinds gisteren kan je in de linker kolom op een link klikken volg me op de kaart. Dit met dank aan Dees!
Omdat ik gisteren erg moe was, ging ik maar eens echt vroeg slapen. 21u30 lag ik in mijn bed. Na een heerlijke nachtrust werd ik vanmorgen om 6u30 wakker en ik voelde me uitgerust. Ideaal dus, tassen inpakken want vanaf 7u konden we al ontbijten. Ontbijten in een klooster is ook eens iets anders, niemand durfde luidop te spreken precies, dus heb ik me daar ook maar aan gehouden. Resultaat: een heel rustig ontbijt met afschuwelijke koffie. Na het ontbijt tassen op de fiets maken en richting supermarkt en postkantoor. Ja het postkantoor om spullen naar huis te sturen. Gisteren heb ik alle opties eens bekeken. Optie A = na iedere week een rustdag inlassen, dan is de tocht wel vol te houden met deze hoeveelheid bagage.. Maar die tijd heb ik niet, op 5 juli staat het vliegtuig richting België op het programma. Dus zo komen we bij optie B = snoeien in de bagage. Uiteindelijk 4,87 kg al richting België gestuurd. Dat doet deugd.
Dan om 9u uiteindelijk uit Nevers vertrokken. Omdat mijn been terug minder pijnlijk was dan gisteren was het plan als volgt: Omdat het tot 14u ongeveer droog zou blijven, wou ik proberen in die periode zoveel mogelijk km te maken. Met een relatief vlakke etappe voor de boeg moest dit wel lukken. Al vrij snel kwam ik een koppel op de fiets tegen, de man had een fietspakje van Sporza aan. Moesten wel Belgen zijn dacht ik dus even praten. En ja hoor. Zij waren bezig aan hun eerste dag, hun vakantie zou lopen van Nevers naar Nantes. Na een gezellige babbel moesten we al vrij snel een andere richting uit. Tot ziens!
Heel de voormiddag hingen dreigende wolken In de lucht. Ik moest wel nat worden dacht ik. Regelmatig reed ik dan ook over een nat wegdek, maar gelukkig was het er altijd droog als ik daar kwam. Om 13u had ik al meer dan 60 km gedaan en dus tijd om wat te eten. Plat de jour voor 13,60 euro. Niet slecht. Na het eten maar weer direct de fiets op, het was namelijk nog droog. Op naar Loye-sur-Arnon.
In mijn laatste kilometers richting Loye-sur-Arnon had ik nog even last van een loslopende hond. Die dacht dat de straat ook nog zijn eigendom was en kwam achter me aan. Wegfietsen is op zo een moment geen optie en dus even stoppen en beginnen praten. Voor de hond was er niets leuk meer aan en hij draaide zich om en ging terug naar de boerderij. Toch even een hogere hartslag Eenmaal aangekomen in Loye-sur-Arnon na 94,5 km werd het duidelijk dat je hier enkel kon slapen met reservatie (briefje op de deur). Dat had ik dus niet gedaan. Verder ging de gîte ook pas open vanaf 17u. Omdat het nog maar 15u30 was besloot ik dan om mijn route van morgen al te starten, in de hoop een 2de optie tegen te komen. De volgende pelgrimsherberg lag pas na 20 km. Dat was wel wat ver. Zeker omdat ik na gisteren mijn benen niet wil forceren. Dan maar naar het toeristenkantoor. Zij stuurden mij naar een herberg op 10km van Loye-sur-Arnon. En dit lag op mijn Route. Perfect dus! Nog even naar de winkel voor avondeten en hier zit ik dan mijn blog te schrijven
statistieken voor vandaag : 107,4 km, 18,54 km/h gemiddeld en 526 hm.
hier nog wat sfeerbeelden:
Komende twee dagen staan er ritten van 60 km op het programma. Wel wat hoogtemeters maar ik hoop toch dat mijn lichaam dit als rustiger ervaart. Planning is om in Lourdes, tijdens het bezoek van ons ma en pa, een rustdag te nemen.
ik had mijn wekker niet gezet maar zou wel wakker worden van de wandelaars (dacht ik). Echter toen ik opnieuw wakker werd was de slaapzaal, op 1 bed na, helemaal leeg. Ik verschrok en keek snel op mijn wekker. Half 7... snel aankleden en ontbijten en zo was ik om 7u15 toch op weg. Ik wist nog niet hoe ver ik zou gaan, maar dat was ook niet belangrijk. Het routeboekje gaf aan zeker genoeg water in te slaan, dus dat deed ik ook! Na een klein uur fietsen en 15 km verder besloot ik opnieuw een boodschap achter te laten voor Camille. Net zoals bij deze tocht houd ik me aan mijn belofte... onder een picknick tafel plakte ik een briefje. Zo is die ducktape ook niet voor niets meegenomen 
