Kanker, iedereen kent wel iemand of heeft wel eens gehoord van iemand die vecht of gevochten heeft tegen deze ziekte. Ook voor mij is dit het geval. Uit de situaties die ik meegemaakt heb en door de impact die dit op mij gehad heeft kwam het idee om naar Santiago de Compostela te fietsen. Deels voor mezelf, om alles even op een rijtje zetten. Maar ook voor het goede doel om zo kankerpatiënten een hart onder de riem te steken. Om kankeronderzoek, opsporing en preventie en de begeleiding van patiënten en hun familie te steunen en kankerpatiënten zoals bijvoorbeeld mijn moeder en veel van haar lotgenoten nog betere toekomstperspectieven te kunnen bieden. Deze beschrijving is slechts een korte schets van waarom ik dit doe. Ben je nieuwsgierig naar het volledige verhaal? Lees dan het gedeelte “Mijn verhaal”.
Gedurende mijn tocht zal je op deze pagina mijn avontuur kunnen volgen. In de hoop dat ik overal internet heb, komt er iedere dag een kort verslagje over mijn ervaringen en enkele foto’s.
Hoe dit goede doel steunen?
Als eerste wil ik graag verduidelijken dat de reis zelf volledig door mezelf bekostigd wordt. Het geld wat door jou hopelijk gestort wordt gaat integraal naar het goede doel. Om misverstanden te vermijden wordt het geld daarom ook rechtstreeks op de website van levensloop Lommel gestort onder een team dat ik daar heb opgestart. Op deze manier komt het geld direct op de juiste plaats terecht en wordt er daar ook een teller bijgehouden van het reeds ingezamelde bedrag. Hopelijk kunnen alle kankerpatiënten op jou steun rekenen!
Wil je dit goede doel steunen? Klik op de link "Steun het goede doel" in de linker kolom op deze pagina onder "nuttige links". Vanaf het bedrag van €40,00 heb je recht op een fiscaal attest. Meer info in verband met dit attest zie de link "fiscaal attest"
27-05-2018
Dag 2: Remersdaal -> Lommersweiler
Na een nachtje in onze trekkershut in camping Natuurlijk Limburg ging de wekker om 7u30. Klaar voor het ontbijt bleek dat we pas vanaf 8u30 aan het ontbijt kunnen beginnen. Daarom was het vertrek wat uitgesteld tot 10u. De eerste kilometers kregen we direct enkele stevige klimmetjes voor de kiezen. De langste klim was toch een 4-tal kilometer, dat zijn we in het vlakke Neerpelt niet gewoon. Even wennen maar het ging beter dan gisteren. Het ritme en de juiste versnelling had ik ondertussen gevonden en ook de invloed van de bagage is ondertussen al beter. Alles word je gewoon ;-) Vandaag was een beetje een mix van mooi weer, een hongerklopje, 2 lekke banden en een fikse regenbui. Maar vooral veel plezier en prachtige uitzichten en niet te vergeten: fijne kennismaking/uitnodiging op een soort van dorpsfeest. Uiteindelijk kwamen we via de Ravel (glooiende weg) en na een laatste stevige klim tot in Lommersweiler, waar mijn ouders en zus samen met de buurt een heerlijk avondmaal in mekaar gestoken hadden. Op die manier hebben ook zij een mooi steentje bijgedragen aan ons goede doel! Hier wat sfeerfotos van vandaag:
Na vandaag zijn een deel van mijn kameraden naar huis. Er moet ook nog gewerkt worden natuurlijk. 2 geweldige dagen hebben we achter de rug. Afscheid nemen is dan natuurlijk niet het fijnste moment en brengt dan stiekem toch wel met een licht emotioneel tintje met zich mee. Maar dit weekend was er alvast eentje om nooit te vergeten. Weten jullie nog dat ik in een eerder bericht verteld heb over het feit dat ik best toch wat kleren mee neem om niet zoals in de film De helaasheid der dingen over straat te fietsen. Mijn vrienden vonden dat anders wel een goed idee en stiekem hebben we toch wel gelachen:
Om even af te ronden hier nog de statistieken van vandaag: 95 km met een gemiddelde van 17,8. Hoogtemeters 1040 (volgens de strata van de vrienden)
Vandaag was het eindelijk zover. Na een onverwacht goede nachtrust ging om 6u de wekker. Dan 8u, de start van het ontbijt. Direct stroomden ook de eerste eters toe. We mochten een dikke 240 man verwelkomen, gezellig druk kon je dat wel noemen! Dan half 10, 10 uur. tijd om te vertrekken. Na een speech van Mama en een iets kortere speech van mezelf was het dan tijd om te vertrekken. Een moment wat toch wel de nodige emoties teweeg bracht. Buiten stond onverwacht een soort van erehaag en daar gingen we dan.
De eerste kilometers verliepen zeer vlot. Door het gezelschap dat me uit de wind kon zetten hadden we de eerste 42 kilometer al op enkele uren achter de rug met een gemiddelde van 21 km/h. Dan even een terrasje doen om toch even wat suikers binnen te krijgen.
Na de eerste stop werd het iets moeilijker. De hoogtemeters namen toe en ook de warmte begon ons parten te spelen. Op het warmste moment gaf de thermometer op de kilometerteller in de zon 40 graden aan. Maar misschien lag het bij mij ook wel aan het feit dat het trainen met bagage niet meer gelukt was. Maar hoe meer klimmetjes we hadden verteerd hoe beter ik mijn ritme vond. Het ging niet hard maar het voelde wel veel beter. Maar dat mag ook wel de komende weken. Nu nog even eten met de bende (7 man) om wat krachten op te doen voor morgen.
en stiekem hebben we toch wel gelachen:
