Kanker, iedereen kent wel iemand of heeft wel eens gehoord van iemand die vecht of gevochten heeft tegen deze ziekte. Ook voor mij is dit het geval. Uit de situaties die ik meegemaakt heb en door de impact die dit op mij gehad heeft kwam het idee om naar Santiago de Compostela te fietsen. Deels voor mezelf, om alles even op een rijtje zetten. Maar ook voor het goede doel om zo kankerpatiënten een hart onder de riem te steken. Om kankeronderzoek, opsporing en preventie en de begeleiding van patiënten en hun familie te steunen en kankerpatiënten zoals bijvoorbeeld mijn moeder en veel van haar lotgenoten nog betere toekomstperspectieven te kunnen bieden. Deze beschrijving is slechts een korte schets van waarom ik dit doe. Ben je nieuwsgierig naar het volledige verhaal? Lees dan het gedeelte “Mijn verhaal”.
Gedurende mijn tocht zal je op deze pagina mijn avontuur kunnen volgen. In de hoop dat ik overal internet heb, komt er iedere dag een kort verslagje over mijn ervaringen en enkele foto’s.
Hoe dit goede doel steunen?
Als eerste wil ik graag verduidelijken dat de reis zelf volledig door mezelf bekostigd wordt. Het geld wat door jou hopelijk gestort wordt gaat integraal naar het goede doel. Om misverstanden te vermijden wordt het geld daarom ook rechtstreeks op de website van levensloop Lommel gestort onder een team dat ik daar heb opgestart. Op deze manier komt het geld direct op de juiste plaats terecht en wordt er daar ook een teller bijgehouden van het reeds ingezamelde bedrag. Hopelijk kunnen alle kankerpatiënten op jou steun rekenen!
Wil je dit goede doel steunen? Klik op de link "Steun het goede doel" in de linker kolom op deze pagina onder "nuttige links". Vanaf het bedrag van €40,00 heb je recht op een fiscaal attest. Meer info in verband met dit attest zie de link "fiscaal attest"
19-06-2018
Dag 25: St-Jean-Pied-de-Port -> Pamplona
Hola!
ja hoor sinds vandaag zit ik in Spanje! Vanmorgen zat ik nog in St-Jean-Pied-de-Port. Zoals gisteren al aangegeven hangt hier echt een heel aparte misschien wel magische sfeer. Iedereen is wild enthousiast om Spanje binnen te gaan. Het mooie was dan ook het enthousiasme en soms ook onwetendheid van de mensen voor wie St-Jean-Pied-de-Port het vertrekpunt is. Sommigen zenuwachtig, anderen barsten van zelfvertrouwen. Uiteindelijk zal ieder van hen deze camino op zijn/haar eigen manier beleven. Net zoals ik mijn camino beleef. Ik ken ondertussen het ritme en hoe 1 en ander in zijn werk gaat maar toch was ook ik vanmorgen wat zenuwachtig. Hoe gaat die oversteek van de Pyreneeën me gaan? Dat was de grote vraag. Gisteren voor de zekerheid geen alcohol gedronken, dit heeft namelijk een vrij grote invloed op mijn benen, vooral wijn is niet goed
om 8 uur was het dan zo ver, ik was klaar om te vertrekken. En ik was best wel gemotiveerd. De eerste kilometers waren nog een beetje afwisseling van stijgen en dalen. Maar 1 ding voelde ik al, de benen zijn vrij goed vandaag. Vanaf kilometer 8 begon dan het echte werk. 19 kilometer niks anders dan klimmen. Het weer was ideaal 14-17 graden en lichtjes mistig/miezerige regen. Je kan denken, daar is niets ideaal aan. Maar voor zo een lange klim deed dit wel goed, deze combinatie zorgde voor extra zuurstof. Het enige nadeel was een beperkt zich, geen panoramas dus tijdens klimmen. Uiteindelijk na 2,5 uur, 26,8 km en 998hm bereikte ik de top, letterlijk in de wolken. Dat ging best vlot.
Even de regenjas en regenbroek bij aantrekken, niet voor de regen maar om me tijdens de afdaling te beschermen tegen de koude. Echter na een kilometer dalen klaarde het ineens op. Welkom in Spanje dacht ik. En ja hoor de kilometers gingen voorbij en het weer werd beter en beter. Uiteindelijk dik 10 graden verschil! Op een bepaald moment werd het ook duidelijk zichtbaar. De wolken bleven aan de kant van Frankrijk hangen wat een prachtig uitzicht gaf.
de eerste kilometers na de Ibañeta waren nog wat afwisselend stijgen en dalen. Eenmaal Erro bereikt moest ik dan kiezen: door Pamplona of er rond. 2 mogelijke routes. Uiteindelijk gekozen om door Pamplona te gaan. Deze route had meer slaapmogelijkheden waardoor ik vrijer was om te kiezen wanneer ik zou stoppen. nog 1 klim van 3km. Het leek opnieuw vanzelf te gaan. Vandaag was echt zo een dag dat het zowel mentaal als fysiek allemaal goed leek te zitten. Ik voelde me precies onoverwinnelijk. Vanaf deze laatste klim leek de weg bijna continu in dalende lijn te gaan richting Pamplona, heerlijk! Ik besloot dan ook van mijn goede vorm te profiteren en door te gaan tot Pamplona. Hier arriveerde ik omstreeks 15u. Wat me zeker in Pamplona opvalt maar eigenlijk al sinds dat ik Spanje binnen gereden ben. De camino is hier groots en super aangegeven. Van plaatjes tot pijlen op de weg gespoten. Op een bepaald moment zelfs een bordje: zet hier een stempel in je credential.
eenmaal in Pamplona de eerste albergue (herberg) gepakt. 16 euro slapen incl ontbijt. Hier liggen we in een soort van cocon. Wel grappig
even de stad in en een rondje wandelen, Pamplona vooral bekend omwille van de jaarlijkse traditie van het stieren rennen. Met de grote arena (3de grootste van de wereld) die hier in de stad staat en diverse standbeelden kan je hier gewoon niet omheen. Al ben ik niet direct een stadsmens, hier voel ik me toch op mijn gemak. Als een echte toerist die vakantie heeft...
statistieken voor vandaag: 81,3km en 1365 hm.
normaal had ik gepland om de Pyreneeën en de dag erna slechts 40 a 50 km te doen. Omwille van de goeie benen vandaag dit dus op 1 dag gedaan. Gevolg: 1 dag voor op schema. Morgen ga ik proberen tot Los Arcos te gaan waar het Belgisch compostelagenootschap een albergue heeft. Indien het goed is voor hen zal ik daar een extra rustdag inplannen. Ik weet even niet of ik daar 2 keer kan slapen, we zullen zien.
Gisteren eens enorm vroeg gaan slapen (20u30). Ik was echt moe... na een goede nachtrust om 7u opgestaan. Om 8u moest ik namelijk uit de gîte (herberg) zijn. Even wat boodschappen doen in de lokale Carrefour en bij de apotheker zalf en steunverband halen voor mijn andere knie. Meer uit voorzorg omdat deze ook niet meer 100% aanvoelt. Vandaag begonnen aan de niet ingeplande route. Gevolg was wel dat het nu op de kaart/gidsboekje moest gebeuren ipv op mijn gps. Wel even wennen maar ook dat leer je snel! Ik weet niet of het is omdat het maandag is of die paar wijntjes van gisteren maar mijn benen voelde echt aan als pudding Mijn pedalen rondkrijgen was moeizaam en koste me precies bergen energie. En dan moet je met vandaag je eerste Col op. col dOquiche. Met zijn 5km en een gemiddeld stijgingspercentage van iets meer dan 5% viel deze best wel mee. Ik heb op deze tocht al moeilijkere gehad. Maar niet Col de... genoemd werd. Maar goed de eerste Col dus overwonnen!! En het grote voordeel is dat je na een lange klim ook lekker lang mag afdalen
na een dikke 70 km en een laatste steile klim (tot 12%) kwam ik dan aan in St-Jean-Pied-de-Port. Even langs het pelgrimsbureau en dan naar de gîte. 1 ding valt me direct op, hier begint de camino pas echt. Hoewel afgelopen weken al geweldig waren, toch hangt hier een bepaalde sfeer. Heel veel jonge pelgrims ook in vergelijking met afgelopen weken. Na het kijken van de voetbal dan ook direct contact beginnen leggen. We zaten aan tafel met een Australiër, 2 Duitsers, Zwitser en een Brit. Terwijl de Australiër me interviewde voor zijn eventuele boek, begon de Zwitser naast mij te wenen door mijn verhaal. Toen ik de Australiër vertelde dat ik ook geld inzamelde voor de strijd tegen kanker, vroeg hij of hij mijn verhaal in de lokale krant bij hen mocht plaatsen. Mij goed, iedere euro die we nog kunnen ophalen tegen deze ziekte is helpt!
Even nog snel uit eten en dan nu mijn blog nog schrijven en slapen.
hier wat fotos van vandaag:
ik vraag me soms af als ik hier door dit prachtige landschap rijd of de mensen hier zich ervan bewust zijn hoe prachtig het uitzicht in hun tuin is! Vermoedelijk is dat voor hen even normaal als dat er water uit de kraan loopt...
voor morgen staat er een pittige dag op het programma. Beginnende met ongeveer 27km klimmen. Hoe ver de totale afstand gaat zijn morgen weet ik nog niet. Zal wat van de benen afhangen.
Vannacht opnieuw in het hotel in Lourdes geslapen (dank je ouders). Omdat mijn ouders hun huurauto om 8uur terug in toulouse moest zijn waren zij al vroeg uit de veren (5u) even met een halve slaapkop afscheid nemen en gewoon verder slapen slaap is dan ook zeer belangrijk voor een sporter... uiteindelijk om half 8 zelf opgestaan want om 8u werd ik aan het ontbijt verwacht. Ter uitzondering nog eens een uitgebreid ontbijt met spek en eieren, croissants, chocoladebroodjes... ik krijg terug honger als ik eraan denk...
Even mijn fiets uit zijn hotelkamer halen, Ofja hotelkamer, het was de bureau achter de receptie. Maar toch wel luxueus, en vooral veilig, voor een vrij vuile fiets. Om 9u was ik gepakt en gezakt en klaar om te vertrekken. Het moment waarop duidelijk moest worden of de rustdag nuttig geweest was. Eerst proberen uit Lourdes en terug op mijn route te geraken, dat is al een uitdaging op zich. En na 1,5 dag in de stad werd me weer direct duidelijk dat ik meer een natuurmens dan stadsmens ben. Wat was ik blij dat ik terug tussen de bomen en weien zat, al was de weg enkele kilometers niet meer dan iets wat leek op een mountainbike route, toch deed dit me deugd. En bovendien waren de benen terug fris, het tempo lag hoger zonder dat ik meer moeite moest doen. Zelfs met wind op kop. En ook klimmen ging weer beter. Af en toe rusten kan dus geen kwaad. Het enige wat niet gerecupereerd was zij de knieën helaas. De linkse gaat nu goed zolang ik het steunverband maar draag. De rechtse knie krijgt nu Stilaan dezelfde kuren. Uit voorzorg morgen dus ook voor die knie maar even een steunverband halen. Dan kunnen we deze dragen indien nodig.
Maar goed het uitzicht vandaag was werkelijk prachtig ookal was de zon niet echt van de partij tijdens het fietsen (nu wel). Ik heb me een paar dagen geleden afgevraagd, hoe weet ik nu of de heuvels/bergen die ik zie nu de Pyreneeën zijn? Geloof me, als je ze ziet weet je het! Zo immens en een uitstraling van een soort van krachtig geheel met op de toppen, indien zichtbaar, een wit laagje. Heel de dag heb ik vandaag ongeveer parallel gefietst aan dit prachtig gebergte, je zou iedere 5 meter wel willen stoppen voor een foto... omdat het zondag is en dus veel zaken zoals toeristische dienst gesloten zijn was er weinig kans op een stempel voor in mijn boekje. Maar ook eten vinden was moeilijk vandaag. Dan maar mijn nood pakketje van chocoladebroodjes en graanrepen. Na een etappe die voor mijn gevoel relatief eenvoudig was omwille van stijgingspercentages van 4-6% (uitzondering 2x 10-13%) kwam ik om 13u45 al in Oloron. Dat ging vlot! Even tijd voor een terrasje want de herberg opent pas om 15u... uiteindelijk om 15u ingecheckt en een heerlijke douche.
Hier wat fotos van vandaag:
Deze laatste foto is vooral voor de wandelaars van toepassing, maar ook ik moet nog maar ongeveer 1000km afleggen! De route voor komende dagen is wel wat gewijzigd. Normaal zou ik over de col de somport de Pyreneeën oversteken. Maar mijn gevoel zegt me laatste dagen om toch over St-Jean-Pied-de-Port te gaan, en op een tocht als deze moet je gewoon je gevoel volgen. St-Jean-Pied-de-Port is de plaats waar diverse pelgrims bijeen komen, voor sommige het vertrekpunt, voor anderen het eindpunt voor dit jaar. En voor mensen zoals ik een tussenstop. En wees nu eerlijk, zo een plaats kan je op je eerste pelgrimstocht niet links laten liggen. Of is het rechts? dus morgen staat een etappe op het programma van Oloron over de col dOsquich richting St-Jean-Pied-de-Port. Om dan overmorgen Spanje binnen te gaan. Hoe de dagindeling vanaf daar juist gaat zijn zien we dan wel weer.
na een spannend moment gisteren en vandaag omdat de blog eruit lag is nu weer alles in orde. Daarom bij deze een verslag van de 2 dagen.
Dag 21: Voor mij was het een goede nachtrust in Maubourguet waar we met 4 op een kamer lagen. Ik had namelijk oordopjes. Mijn 2 Belgische vrienden uit Herentals hadden echter minder goed geslapen. De Fransman die bij ons lag had gesnurkt als een zwijntje. Maar goed, even ontbijten en dan de fietsen klaarmaken. En dan was het tijd om afscheid te nemen.
Omdat mijn achterrem de laatste dag minder werkte besloot ik maar om de remblokken te vervangen, dat was ook stilaan nodig. Uiteindelijk tussen half 10 en 10 vertrokken uit Maubourguet. Omdat het weer er nogal regenachtig uit zag en ik wist dat mijn ouders in Lourdes aan het wachten waren besloot ik in 1 ruk door te rijden en onderweg enkel even te stoppen om mijn broodjes te nemen. Eten deed ik op de fiets. Geleidelijk aan kwam als donkerblauwe gloed de Pyreneeën in het zicht. Wat een indrukwekkend zicht en hoog! Als het helder weer is enkel maar hoger dus... uiteindelijk scheiden 4 klimmetjes (volgens het routeboekje) en een 7-tal kilometers me nog van Lourdes. Ik even bellen naar mijn ouders, ik kom eraan! Dat duurde alleen iets langer dan verwacht, en daar waren 2 redenen voor. 1. Een beklimming tot 12% noem ik geen klimmetje meer maar een klim. 2. Je moet in Lourdes eens iemand proberen te vinden tussen al die toeristen! maar eind goed al goed. Het eerste doel bereikt! Een eerbetoon aan Bompa, maar ook de plaats van wonderbaarlijke genezing, hetgeen ik alle vechters wil wensen!
Rustdag: op onze vrije dag dan nog een bezoek aan de diverse bezienswaardigheden in Lourdes, van de grot to kapellen en een kasteel. En niet te vergeten, het aansteken van diverse kaarsen, enkele op vraag van bepaalde mensen, maar ook enkele voor alle mensen die vechten tegen kanker. In de hoop dat jullie allemaal mogen genezen!
voor de rest was het vooral even tijd om te recupereren en quality time met de ouders. Wat deed dat deugd! of mijn lichaam wat gerecupereerd is weten we morgen!
Oh wat een heerlijke nacht. Als je zo 20 dagen weg bent kan je enorm genieten van een donsdeken! Om 8u aanschuiven aan het ontbijt, stokbrood met gelei naar keuze. en dan om 9u terug mijn stalen ros bestijgen. Ik voelde al direct dat het mentaal een stuk beter ging en ook mijn lichaam voelde minder vermoeid. De eerste kilometers liepen langs de heuvelflanken waardoor dit relatief vlak aanvoelde, niet Neerpelt vlak maar toch
de kilometers gingen vrij vlot voorbij en stilaan dwaalde mijn gedachten af naar iets wat mijn Nederlands fietsgezelschap me gisteren vertelde nadat ik mijn verhaal/motivatie voor mijn tocht had uitgelegd. Hij zei me dat mijn verhaal klonk als iets wat mijn leven zeer fel beheerst had/heeft. Een verhaal dat je normaal zou verwachten van iemand op een wat oudere leeftijd. Hij zei dat hij de indruk had dat ik op een bepaald moment op pauze gedrukt had, en niet echt leefde zoals een 27-jarige zou moeten leven. Een volledige toekomst plannen en uitbouwen voor zichzelf...hij zei: ik denk ook dat je vrijgezel bent en de afgelopen tijd een nieuwe liefde ook geen kans zou geven. Hoe kan iemand die je nog maar een paar uur kent je zo een boodschap meegeven? Hoe weet die persoon dit? Het straffe was dat ik enkele maanden geleden die exacte woorden ook van mijn psychologe te horen kreeg. En beiden hadden ze misschien wel gelijk, al zal ik nooit het grote uitgaanstype zijn of worden, ik had misschien inderdaad mezelf of mijn toekomst op pauze gezet. Ik hield me vast aan de zaken die ik kende, die vertrouwd en veilig aanvoelden, mijn werk en de thuissituatie. Ik voelde me Niet klaar om mijn toekomst uit te bouwen en bijvoorbeeld open te staan voor een nieuw iemand in mijn leven. Waarschijnlijk uit zelfbescherming, angst voor nog meer tegenslagen. Tijdens die gedachtenkronkel voelde ik ook dat ik nu, sinds mijn tocht, terug volop aan het leven ben, aan het genieten. Klaar om uit mijn veilige comfortzone te stappen en door te gaan! Het is vreemd dat zo een tocht en opnerkingen van vreemden je zo een boodschap kunnen meegeven. Ookal had ik de boodschap eerder al gehad, tijdens deze ervaring drong het pas echt door...
maar goed, ik was dus eigenlijk aan het fietsen, iets na het middaguur en ongeveer 45 km verder besloot ik op het eerstvolgende bankje iets te gaan eten. Ik had namelijk een hongertje. Na een klim van 7-9% kwam ik boven een bankje tegen. En wie zat daar: mijn Nederlands fietsgezelschap van gisteren. Even een babbeltje slaan waarna hij verder ging en ik even bleef om mijn chocoladebroodjes te eten. Dan maar weer door, in Marciac, ongeveer 15 kilometer van de eindmeet nog even een stempel halen. Omdat de toeristische dienst pas open ging om 14u dan maar even een verplicht terrasje, wat erg toch
uiteindelijk na een lekkere cola, al was de grimbergen verleidelijk, weer mijn stalen ros ingespannen en op naar Maubourguet. Hoe dichter bij de Pyreneeën hoe erger de wateroverlast lijkt. Hele oogsten die hier volgens mij nu al vernielt zijn, bewoners praten over hoofdwegen die sinds vandaag pas vrij zijn van water... en wanneer je hier rond kijkt geloof je dat direct. Het waterpeil staat nog afgetekend op bomen en planten. Eenmaal aangekomen geeft ook de toeristische dienst in Maubourguet aan dat de grote hoeveelheid regen en het waterpeil hier echt een ramp geweest is. Maar beter weer is op komst.
Vanavond slaap ik in een dortoire samen met 2 Vlamingen (Herentals) en een Fransman. Hopelijk genieten van een goede nachtrust!
Afgelopen nacht weer niet al te goed geslapen. Deze keer kon ik echter niet de schuld op mijn kamergenoot steken. Een Australiër deze keer. Hij was heel stil en voorbeeldig. We hadden afgesproken om deze ochtend om 6u30 op te staan om dan samen te gaan ontbijten. Hij wou eerst 5u30 maar het is vakantie he het gevolg was wel dat ik om 8u al op de fiets zat. Het weer zag er goed uit en ik had er wel zin in. De tocht begon de eerste kilometers langs het kanaal. Heerlijk om de spieren op te warmen. Na eerst diverse wandelaars tegen te komen stond er plots een fietser langs de kant. Ik zag dat hij aan het sleutelen was aan zijn fiets dus stopte ik even om te zien of ik kon helpen. Het was een Nederlander uit den Haag. Dat praat gemakkelijk daarom besloten we ook om even samen te rijden, alleen is ook maar alleen. na enkele kilometers vroeg hij me wel het tempo wat terug te schroeven, hij zou zich anders forceren. Ik probeerde er vanaf dan ook op te letten dat ik steeds iets trager was dan hem, zodat ik hem zeker niet zou opjagen. Enkel bergop, dan was het even ieder zijn eigen tempo. Uiteindelijk reden we samen tot s middags. En na enkele klimmen met de zwaarste tot 14%, besloten we ieder onze weg uit te gaan. Wel dezelfde richting maar ieder zijn tempo. Ik was namelijk gewoon om minder te stoppen (worden mijn benen stijf van).
Ik besloot nog even mijn beenstukken uit te doen, met temperaturen boven de 25 graden had ik die niet nodig dacht ik. Maar helaas, al rap werd duidelijk dat zonder beenstukken mijn knie weer dat raar gevoel gaf, precies alsof er de hele tijd iets lichtjes versprong. Gelukkig doet het geen pijn maar toch blijft het vreemd. Conclusie was wel zolang er iets rond mijn knie zat had ik er geen last van. Dan maar bij de volgende apotheker even binnen. Om met het warme weer niet continu mijn beenstukken te moeten dragen besloot ik om een knieverband aan te schaffen. En ja hoor, opnieuw leek het probleem verholpen.
Ondanks dat het probleem van de knie opgelost was bleef het vandaag toch zo 1 van die dagen op de camino dat het gewoon niet wil lukken. Mijn lichaam had er geen zin in, iedere omwenteling van de pedalen lijkt het dubbele van de energie te kosten en je geraakt maar niet vooruit. Nee het was geen hongerklop, eerder gewoon vermoeidheid van het lichaam denk ik. Het feit dat de wind ook niet mee zat was natuurlijk ook een belangrijke factor. Maar opnieuw dacht ik aan de personen voor wie we deze tocht doen, de vechters, zij moeten ook iedere dag doorzetten, ookal wil hun lichaam niet mee. Dus dat was hetgeen ik gedaan heb, doorzetten. Als het lichaam niet wil, dan maar op karakter.
Om 14u30 kwam ik dan, na ongeveer 5,5 uur fietsen aan op de eindbestemming: Castéra-Verduzan. Wegens gebrek aan een herberg dan maar gekozen voor een simpel hotelletje. Donsdeken en een badstoffen handdoek beschouw ik ondertussen als grote luxe! En een goede nachtrust gaat me deugd doen. na het inchecken en douchen nog even boodschappen doen. Daarna ging ik even op het bed mijn Facebook updates en jullie reacties lezen. Maar al snel viel ik even in slaap. Niet omdat jullie saai zijn, ik was gewoon op...
Juist nog even goed gegeten en nu maar mijn bedje in. Uitrusten en recupereren want morgen is er weer een dag.
Hier nog wat fotos:
statistieken van vandaag: 83,7 km en 993hm
PS de berichten doen bij jullie ook de ronde dat Lourdes onder water staat. Dit is correct. Ik zal er vrijdag aankomen, dus even afwachten hoe de status dan zal zijn. Deze regio heeft wel veel water moeten verwerken afgelopen dagen. Diverse rivieren zijn buiten hun oevers getreden en velden en weien staan blank op sommige plaatsen. Ook zijn overheidsdiensten vollebak bezig met overal modder van de wegen te halen. Laten we dus hopen, voor de landbouwers hier en mezelf, dat het droog blijft.
Afgelopen nacht heb ik niet al te best geslapen. Ik lag op een kamer met een Nieuw-Zeelander. Op zich geen probleem. Maar ik denk dat hij slaap apneu had. Ik lag juist in bed, na een periode van zwaar ademen was het ineens muisstil. Het leek alsof hij niet meer ademde, ik ongerust blijven luisteren en na een tiental seconden begon hij gelukkig weer. Ik wou hier op de vierde verdieping niet iemand gaan reanimeren Ik kon er niets aan doen maar ongewild bleef ik naar zijn ademhaling luisteren... maar goed uiteindelijk toch wat geslapen en om 7u15 opgestaan. Oorspronkelijk was de planning om rond 8u30 te vertrekken. Tijdens het ontbijt kwam ik echter in gesprek met een pelgrim die een rustdag ingepland had. Beiden hadden we op onze tocht een paar straffe momenten meegemaakt die wel heel toevallig waren. Zoals ik het moment dat ik Bompa vroeg voor wat gezelschap op mijn eerste dag alleen. We deelden deze ervaringen en zo kwamen we van het ene onderwerp in het andere. De emotionele rollercoaster die een tocht als deze met zich meebrengt, maar die daarom niet slecht is. Het is niet dat je hier depressief van terug komt, het is eerder dat er geen grens of beperking is op je emoties, thuis probeer je je soms sterk te houden of probeer je bepaalde emoties te verbannen. Hier overkomt het je en tegenhouden heeft geen zin. Dat is ook de reden dat ik deze tocht alleen wou ondernemen, mezelf de vrijheid geven om alles te verwerken... Verder hadden we het over het feit dat ik deze blog schrijf, ik vertelde dat ik oorspronkelijk het plan had om het echt persoonlijke gedeelte voor mezelf in een dagboek te schrijven en de blog algemener te houden. Maar dat ik dit idee al vrij snel heb laten varen, ik wou de mensen thuis, jullie dus, zoveel mogelijk laten mee ervaren hoe zo een tocht is, de ups en downs. Hopelijk lukt me dit ook?!
uiteindelijk dan pas om 9u a half 10 vertrokken. Na een uurtje droog weer was het weer tijd voor de regenkledij. Bijna heel de dag regen, heel af en toe een korte periode droog maar dat was meestal niet lang. Thuis zou ik dit verschrikkelijk fietsweer gevonden hebben, nu was het gewoon deel van de ervaring, en ik heb vandaag geen moment gehad dat dit me zwaar viel, another day on the road... aan de omgeving was te merken dat het veel geregend had. Velden die onder water stonden tot zelfs modder van de velden die op de weg beland was. Voorzichtig zijn was dus zeker de boodschap vandaag! Gelukkig was het een korte tocht en kon ik om 14u al aankomen in Moissac, helemaal doorweekt maar voldaan. Even een slaapplaats regelen, een bezoek aan de abdij hier en een wandeling door de stad. en dan natuurlijk op een bankje (bij een WIFi hotspot) de blog schrijven
Na een heerlijke nachtrust werd ik vanmorgen gewekt door de klokken van Le chateau waar ik verbleef. Even rustig wakker worden en dan toch maar opstaan. Al had ik goed geslapen, mijn benen waren alles behalve gerecupereerd van de afgelopen 2 dagen. Ik had het gevoel van verzuring of ik net een beklimming achter de rug had. zoals ik iedere morgen doe, even naar buiten kijken hoe het met het weer gesteld is. Helaas goot het water, dat zag er dus niet al te best uit. Maar ik heb de afgelopen dagen al veel geluk gehad. Eerst maar even ontbijten en de fiets klaar maken. Het weer zijn zorgen voor erna. Wat Frans brood en een cappuccino en wat jus (dorange) voor de benen. dan was het 9u, tijd om te vertrekken. Raar maar waar was het opgeklaard en droog. Ik moet hierboven wel heel goede engelbewaarders hebben dacht ik. Al zoveel dagen droog terwijl anderen soms doorweekt aankomen. Helaas veranderde het weer gedurende de dag opnieuw en deze keer moest ik er ook aan geloven. Het begon met lichte regen. Toch maar even regenjas, regenbroek en overschoenen aantrekken. Dan heb ik dat toch al niet voor niets meegesleurd die hele tocht. Het fietsen verliep moeizaam, een gemiddelde van 14km/h tijdens de eerste 2 uur. Beter ging gewoon niet. vermoedelijk ook door enkele pittige klimmen in de eerste 25 kilometer. Uiteindelijk bijna middag en ik begon best honger te krijgen. Even stoppen op een markt in het volgende dorp. Bij 1 van de marktkraampjes wat te eten gekocht en toen werden de hemelsluizen open gezet. Wat een hondenweer! Gelukkig kon ik schuilen bij een marktkramer onder de parasol! Eenmaal het eten op was en de regen iets of wat geminderd, besloot ik om door te zetten. Door het langdurige wachten was mijn lichaam afgekoeld en de daarop volgende afdaling deed me dan ook even klappertanden. Ik dacht niet dat ik het zou zeggen, maar ik had nood aan een klim, om mijn lichaam terug op temperatuur te krijgen. gelukkig moest ik even daarna een inspanning leveren waardoor ik me terug comfortabel voelde. Toen moest ik dan beslissen: de alternatieve route richting de grotten van Cele, die zeker de moeite is maar 30 km extra. Of rechtstreeks de route volgen. Ik had graag de alternatieve route genomen maar Vanwege het weer en de minder goede benen vandaag, toch maar beslist om gewoon op de route te blijven. Maar wel 10 a 15 km verder te gaan dan gepland. Dit omwille van meer slaapmogelijkheden. Een extra voordeel is dat morgen de dag ook iets korter is. Mijn Lichaam gaat me dankbaar zijn
uiteindelijk om 14u30 aangekomen in Cahors. Het weer begon ook wat te beteren en in de eerste pelgrimsherberg kon ik al direct overnachten. De avond doorgebracht met een deel van de andere pelgrims. Op 1 na allemaal Franstalig. Die ene persoon was van Nieuw-Zeeland en dus enkel Engelstalig. Nog een avondje tolk spelen dus... alhoewel dat in een gesprek met meerdere personen het vaak voor mij ook mijn petje te boven gaat.
Vanwege het slechte weer ook minder fotos gemaakt. Maar voor de kijkers thuis Toch mijn best gedaan:
Statistieken voor vandaag: 69,8 km en 825 hm
met een totaal van 1398,7 km zijn we vandaag ook officieel over de helft van de tocht!
Na gisteren avond nog super lekker gegeten te hebben en een weldoende nachtrust in het kingsize bed was ik er vanmorgen helemaal klaar voor. Het beloofde vandaag een pittige dag te worden. Omdat ik wat van mijn route was afgeweken en niet meer vertrouw op mijn kennis Google, toch maar even de hoofdweg gevolgd. Deze zou na 5 a 10 kilometer mijn route kruisen in donsenac. In het begin een beetje glooiend maar dan leek het een afdaling tot in de hel. Dat is allemaal fijn natuurlijk maar wetende hoe het hoogteprofiel voor vandaag eruit zag wist ik dat ik binnenkort stevig mocht gaan klimmen. En ja hoor de eerste echte klim was er 1 van 6-10% en 6km lang. Ik heb jullie gezegd dat ik ging genieten maar dat was gewoon afzien. Rondkijken was pas voor als ik boven kwam, tijdens het klimmen kon ik enkel naar de weg en naar mijn bovenbuis kijken.
op mijn bovenbuis staat namelijk een gepersonaliseerde tekst: dream, believe, act, achieve die verwijst naar iets wat Bompa altijd tegen me zei: alles kan, zolang je er maar in geloofd! Als je die tekst dan ziet kan je niet anders dan doorzetten. Wanneer je dan boven aankomt is het uitzicht om stil van te worden. Wat heb ik vandaag kunnen genieten van deze uitzichten! Ookal deden heel mijn benen pijn van verzuring tijdens het klimmen. Boven aankomen was steeds een beloning;
De tocht vandaag verliep met veel klimmen en dalen, maar ook emotioneel was het wel een bewogen dag. Schommelingen tussen euforie en ontroering. Tijdens 1 van de lange afdalingen moest ik ineens denken aan wat voor een inspiratie bepaalde mensen voor me geweest zijn, helaas ieder van hen gestorven aan de gevolgen van kanker. Gaande van familie, mensen die ik bijna beschouwde als familie, mentors en zelfs een bijna leeftijdsgenoot. Stuk voor stuk inspiraties die me kracht geven om deze tocht tot een goed einde te brengen. Helaas kan ik hen niet meer helpen, maar ik kan hen hiermee wel herdenken. Op zo een momenten vloeit er wel eens een traan. Maar dat is niet perse een slecht teken, het was geen verdriet maar een moment van ontroering. Eigen aan mijn camino, verwerken van het verleden en zo groeien voor de toekomst.
uiteindelijk na diverse klimmen van 6-10 procent kwam ik op mijn eindbestemming aan, Rocamadour. Man wat had ik afgezien! Maar wat een prachtige stad! Gebouwd tegen een rotswand. Zeker de moeite om eens op te zoeken of te bezoeken! gelukkig mocht ik eindigen met een afdaling, of dat dacht ik dan toch want na het regelen van een slaapplaats bij het toeristenkantoor kon ik dezelfde weg terug omhoog... nu slapen we dus in le chateau! Helemaal bovenaan de heuvel.
Gisterenavond was echt gezellig, met pelgrims onder elkaar gaan eten en verhalen/ervaringen uitwisselen. En dan om 21u a 21u30 naar bed. Er waren namelijk veel wandelaars bij, die hun ritme ligt iets anders dan die van de fietsers... en dan begon het helaas, het enorme gesnurk op onze kamer. Ik kan niet juist zeggen wie het was, we waren namelijk met 4, maar ik weet wel dat mijn oordoppen zelfs niet bestand waren tegen dit geluid. Hij deed echt wel zijn best! Om half 7 ging het licht dan aan. De wandelaars gingen hen klaar maken om te vertrekken. Na een gebroken nacht besloot ik ook maar op te staan. Ik zou toch nog maar maximaal een uurtje slapen dus dat had geen zin. Het voordeel was wel dat ik om half 8 al op de fiets zat. Om 9u, wanneer ik meestal vertrek, had ik vandaag al ongeveer 20 km gedaan. Ik ga er vroeg zijn dacht ik! Tijdens het fietsen merkte ik wel dat die slechte nachtrust mijn lichaam niet goed gedaan had. Trappen op souplesse was vandaag enorm moeilijk. Ik was gewoon niet fris genoeg. De weergoden waren me wel goed gezind vandaag, weinig wolken en een zonnetje. Na de middag in de zon tot 35 graden. Dat was wel wat heet maar liever dat dan regen! De Fransen zullen soms wel gedacht hebben wat een gek! Ik heb namelijk heel de dag met beenstukken gereden. s middags, ookal dacht ik er bijna te zijn, even wat gegeten in Uzerche. Mijn eindlocatie lag ongeveer 14 km verder. Na een heerlijk middagmaal (3 gangen voor 14 euro) terug de fiets op. In het begin ben je dan altijd wat stijf maar even fietsen in een kleine versnelling lost veel op. Na 14 km dan aangekomen op mijn, op dat moment verwachte, eindbestemming Lagraulière. Hier naar 2 slaapplaatsen gebeld en bij 1 langs gegaan. Nergens kon ik blijven slapen. Wat doe ik nu... Het was nog niet zo laat dus ik dacht, gewoon verder op de route en dan zien we wel. Eerst volgende slaapplaats gebeld maar helaas niet te pakken te krijgen. Omdat die slaapplaats best wat van mijn route af lag toch maar niet langs gaan. Het was ondertussen half 4 en in de zon een heuvel op rijden van 8% bij 35 graden was niet meer direct genieten, eerder afzien. Het asfalt bleef op plaatsen gewoon aan mijn banden kleven. Toen dacht ik, ik kijk even op booking.com en zoek een slaapplaats dichtbij het volgende dorp op mijn route. Dit is natuurlijk niet de goedkoopste oplossing maar na afgelopen nacht wil ik het gewn comfortabel hebben. Uiteindelijk vond ik iets in La Croix-de-Fer. Een deelgemeente van st Pardoux. Direct deed die naam me aan Cruz de ferro denken. Een belangrijk monument op deze tocht in Spanje. omdat dit ook wat van de route af lag dacht ik mijn vriend Google maps nog eens te gebruiken. Laatste 2 keer met de gebroeders Verhees stuurde deze ons over wegen die eigenlijk enkel voor de mountainbike geschikt waren. Maar vergevingsgezind als ik ben gaf ik Google dus nog een kans. Opnieuw vond deze het grappig om een reeds vermoeide fietser een zandpad af te sturen. Naar beneden is niet zo erg dacht ik. Even kijken op de kaart en het leek erop dat ik dan op een gewone weg zou uitkomen. Maar helaas. Een klim aan 8% over wortels en losse stenen kreeg ik in de plaats. Maar ik vertikte om af te stappen. En zodoende geraakte ik en mijn stalen ros inclusief bagage na veel zwoegen en zweten toch terug op een normale weg.
Dan was dat moment daar dat ik eindelijk in het hotel aan kwam. De eigenaar zei: oh je bent die Belg die gereserveerd heeft. Je krijgt een kamer die normaal iets duurder is dan de prijs waarvoor je gereserveerd hebt maar het is niet druk dus dat is een geste van ons... kwam ik die kamer binnen. Dit leek gewoon de luxe suite, gigantisch bed, grote flatscreen, groot bad, super deluxe regendouche noem maar op... De beloning voor mijn dag afzien. Wat kan de Camino toch mooi zijn, letterlijk en figuurlijk ups en downs.
Na een goed ontbijt bij mijn Engelse vrienden in la Souterraine waren ik en mijn stalen ros er weer klaar voor. Het weer was goed, pas in de late namiddag zou er kans op regen zijn. Ik was klaar om na de 2 dagen van 60 vlakkere kilometers de beentjes nog eens te testen. Vandaag stond er 74 km (theoretisch) op de planning. Tijdens de eerste kilometers voelde ik mijn linker knie weer opspelen, niet echt pijn maar gewoon een vervelend gevoel. Minder erg als enkele dagen geleden dus, maar toch maar voorzichtig zijn. Even vloeken, want vloeken is ook bidden heeft Dees me ooit verteld, en dan maar door. Enkele km verder eenmaal de benen warm waren geen last meer van mijn knie, gelukkig! Al snel was het duidelijk dat we in het centraal massief zaten, het glooiende landschap was voorbij en de beklimmingen werden langer. Hoewel ik hier na afgelopen week toch wat schrik voor had bleken die langere klimmen van enkele kms me beter te liggen dan de korte klimmen die ik reeds gehad heb. Een fijne versnelling en een tempo zoeken dat niet te veel moeite kost en dan maar trappen. Dit lijkt goed te gaan op hellingen tot 6% a 7%. Daarboven moeten we nog even afwachten. Het gaat niet hard, 9-12 km/h, maar dat moet ook niet. Heb je meer tijd om rond te kijken... Op een bepaald punt kom ik dan bij een splitsing. Oorspronkelijk zou ik hier de alternatieve route nemen, iets meer klimmen en iets meer kilometers. Tijdens het opstellen van mijn tocht leek dit wel een goed idee, Joris de optimist Om mijn lichaam een beetje te sparen toch maar de gewone route genomen. Ik mag nog genoeg klimmen komende dagen en weken. Uiteindelijk kwam ik om half 2, na 69,5 km gereden te hebben in St. Léonard de Noblat aan. Dat ging wel erg vlot! Nog even lekker iets eten en wie kom ik daar tegen op een pleintje: Gay-Lussac! Of zijn borstbeeld dan toch. Voor sommige van jullie zegt die naam misschien niets maar mij deed deze direct terugdenken aan de schooltijd (chemie en natuurkunde).
Vanavond slaap ik hier in een pelgrimsherberg in het gezelschap van 6 andere mensen. De meeste Franstalig, 1 Engelstalig, een Spanjaard en een Nederlander. Wel grappig dat het lijkt alsof ik de enige ben die alle 3 de talen een beetje beheerst (Spaans niet). Hopelijk wordt het nog een gezellige avond en kan ik genieten van een goede nachtrust. Er staan namelijk een paar pittige dagen op het programma. Met vooral veel hoogtemeters.
Vandaag stond de 2de (soort van) rustdag op het programma. Wat wou zeggen iets minder kilometers, ongeveer 60. Omdat ik gisteren om 21u30 opnieuw in bed lag werd ik vanmorgen om half 7 wakker. Nog even blijven liggen en dan om 7u opgestaan. Na het inpakken van de spullen, ontbijten, opruimen herberg en me vervolgens klaar te maken voor de rit vertrok ik rond half 9 uit Cluis. Het zouden vandaag iets meer hoogtemeters worden dus hopelijk heeft de rustigere dag gisteren en/of het zalfke van de apotheker iets afgedaan. Ookal was het 22 graden, en doorheen de dag zelfs tot 28, toch gingen vandaag de beenstukken aan. Gisteren had ik gemerkt dat ik mijn benen vooral voelde na een afdaling. Waarschijnlijk omdat de spieren door de koele wind Volledig afkoelen. En ja hoor, op lichte verzuring af en toe vandaag veel minder last. Die beenstukken gaan dus nog vaker gebruikt worden komende dagen.
maar genoeg over de praktische zaken, en iets over de route van vandaag. Al vrij snel kreeg ik door dat het vandaag een heel ander landschap zou zijn dan afgelopen dagen. Ik ben in het centraal massief aangekomen. Na een tijdje kreeg ik door dat mijn route op de kaart en op mijn gps niet overeen kwam. Ik ben toch niet verkeerd aan het rijden? dacht ik. Het routeboekje bracht al rap duidelijkheid. Ik zat op een alternatieve route voor degenen die een paar extra heuvels niet schuwden. Tijdens het maken van mijn routes wist ik duidelijk nog niet wat zo een heuveltje aan energie kost maar het uitzicht en de leuke afdalingen maakten het de moeite waard:
maar dan van die dam uit terug op de route geraken mijn, zelf samengestelde, route gaf aan dat ik links omhoog moest. Een zandweg die leek over te gaan naar een asfalt weg over 100 meter. 1 ding was duidelijk, fietsend ging ik daar niet omhoog geraken dan maar te voet. Na het betere schuif en glibberwerk kwam ik dan 100 meter verder. Maar geen asfaltweg te zien. Het werd erger, het vlakke zandpad werd steiler en zat ook nog eens vol wortels waar mijn fiets over moest. Ik vroeg me af: zou ik terugkeren of zet ik door? En onder het motto waar een wil is is een weg, en die weg is vooruit! Trotseerde ik de helling van 13-14%. Ik kan je zeggen. Een fiets met bagage tegen zo een helling omhoog duwen is geen lachertje!
Uiteindelijk kwam ik na een heel stuk te wandelen terug op een berijdbare weg uit. Wat hebben we hier uit geleerd: met wilskracht en een doel ben je tot veel in staat!
na het nodige klimmen en leuke afdalingen kwam ik een terras tegen. Omdat het routeboekje zei dat er een pittige klim zat aan te komen van een 8%, besloot ik toch maar even een cola te drinken. Niet puur voor die cola maar wat een uitzicht!
na de cola en het overwinnen van de pittige klim kreeg ik boven aangekomen opnieuw prachtige uitzichten als beloning:
Uiteindelijk na nog een hoop klimmen en dalen en nog eens klimmen kwam ik om 13u30 aan op mijn eindbestemming: la Souterraine. Prachtig dorp met een mooie kerk en stadspoort.
opnieuw lag vandaag het tempo niet super hoog. Sinds ik alleen fiets reed ik vaak misschien te snel, als fietser thuis rijden we vaak voor snelheid, trainen en kilometers kloppen. De Laatste 2 dagen ben ik meer en meer aan het genieten en neem ik nog meer de tijd om alles wat ik zie in me op te nemen. Even stoppen voor een foto... de transformatie naar vakantiefietser. Het gaat hier niet om dagprestaties. De enige prestatie die telt is van Neerpelt tot Compostela geraken. Met welke snelheid doet er niet toe, als ik er maar (op eigen kracht) geraak.
Vandaag een korter dag. Na de 107 kilometer van gisteren voel ik mijn benen vandaag wel.Helemaal fris kon ik ze niet noemen. Ookal hadden ze regen voorspelt. Toch besloot ik vandaag extra rustig aan te doen, het is tenslotte een soort van rustdag. Met maar 58 km voor de boeg genoeg tijd om wat gas terug te nemen. Dit rustigere tempo bracht ook met zich mee dat ik wat meer begon na te denken. Het geluid van mijn banden over het asfalt en het gefluit van de vogels deed me afdwalen in gedachten. Naar iets wat Huberta een aantal dagen geleden tegen me zei: door alleen te reizen ontdek je hoe je zelf bent en hoe het is om met jezelf om te gaan. Ja denk daar maar eens over na... Dat heb ik dus gedaan en al snel kwam ik uit bij een opmerking die ik onlangs van een kameraad kreeg: je wil je wel echt op alles voorbereiden, laat het toch op je afkomen. en inderdaad, het is me nog nooit zo opgevallen dat ik probeer alles zoveel mogelijk te voorzien en/of probeer voor te bereiden. Mijn vrienden noemen me soms ook wel de reisleider als we samen weg gaan. Voor deze tocht heeft dit als resultaat gehad dat ik te veel bij had. Een te grote ballast die me ieder heuveltje extra energie kost. Voor deze tocht is/was deze ballast fysiek aanwezig. In het dagelijks leven kan dit ook mentaal gebeuren. Je moet dingen kunnen loslaten... want wees eerlijk, op alles kunnen we ons nooit voorbereiden... daar hebben we de afgelopen jaren genoeg bewijzen van gezien. Daarom is mijn voornemen om met momenten de teugels wat te laten vieren en ervan uit te gaan dat sommige zaken opgelost kunnen worden wanneer deze zich toch zouden voordoen. natuurlijk kan je de aard van het beestje niet helemaal veranderen, maar er bewust van zijn is al een eerste stap. Maar genoeg daarover...
Na deze gedachtenmolen, ik was hem zelf ook beu aan het worden, zag ik ineens een paard met bepakking uit een zijstraatje komen, de ruiter liep ernaast. Pelgrims dacht ik meteen, opnieuw op een welgekomen moment. Hier wou ik het fijne van weten, dus ik in mijn beste Frans proberen een gesprek aan te knopen. Bleek dat Nederlands ook goed was, hij kwam namelijk uit Westerlo en was al 7 weken onderweg, Chapeau! 1 ding was zeker, hij had altijd een vriend bij. Tijdens ons gesprek en uitwisselen van ervaringen beschreef hij ook hoe zijn band met zijn paard beter geworden was. Door bepaalde signalen van het paard wist hij exact wat er nodig was.
Na een tijdje babbelen besloot ik dan dat het tijd was om door te gaan naar mijn eindbestemming Cluis. Hier bevinden zich nog de resten van een middeleeuws kasteel, een uit graniet opgetrokken kerk en een grote houten markthal uit de 17de eeuw.
Ik blijf hier slapen in een pelgrimsherberg. Op de deur hangt een papier: sleutel onder de steen links van u. echt bang voor inbrekers hebben ze hier niet. Alles wat je nodig hebt is aanwezig, douche, bed 2 gaspitten en een frigo (koelkast voor de Nederlandse vrienden). Boven op de slaapkamer kan je wel best je schoenen aanhouden => gevaar voor splinters
Statistieken voor vandaag: 58,29km, 15,1 km/h gemiddeld en 651 hm ( best veel klimmen dus)
PS sinds gisteren kan je in de linker kolom op een link klikken volg me op de kaart. Dit met dank aan Dees!
Omdat ik gisteren erg moe was, ging ik maar eens echt vroeg slapen. 21u30 lag ik in mijn bed. Na een heerlijke nachtrust werd ik vanmorgen om 6u30 wakker en ik voelde me uitgerust. Ideaal dus, tassen inpakken want vanaf 7u konden we al ontbijten. Ontbijten in een klooster is ook eens iets anders, niemand durfde luidop te spreken precies, dus heb ik me daar ook maar aan gehouden. Resultaat: een heel rustig ontbijt met afschuwelijke koffie. Na het ontbijt tassen op de fiets maken en richting supermarkt en postkantoor. Ja het postkantoor om spullen naar huis te sturen. Gisteren heb ik alle opties eens bekeken. Optie A = na iedere week een rustdag inlassen, dan is de tocht wel vol te houden met deze hoeveelheid bagage.. Maar die tijd heb ik niet, op 5 juli staat het vliegtuig richting België op het programma. Dus zo komen we bij optie B = snoeien in de bagage. Uiteindelijk 4,87 kg al richting België gestuurd. Dat doet deugd.
Dan om 9u uiteindelijk uit Nevers vertrokken. Omdat mijn been terug minder pijnlijk was dan gisteren was het plan als volgt: Omdat het tot 14u ongeveer droog zou blijven, wou ik proberen in die periode zoveel mogelijk km te maken. Met een relatief vlakke etappe voor de boeg moest dit wel lukken. Al vrij snel kwam ik een koppel op de fiets tegen, de man had een fietspakje van Sporza aan. Moesten wel Belgen zijn dacht ik dus even praten. En ja hoor. Zij waren bezig aan hun eerste dag, hun vakantie zou lopen van Nevers naar Nantes. Na een gezellige babbel moesten we al vrij snel een andere richting uit. Tot ziens!
Heel de voormiddag hingen dreigende wolken In de lucht. Ik moest wel nat worden dacht ik. Regelmatig reed ik dan ook over een nat wegdek, maar gelukkig was het er altijd droog als ik daar kwam. Om 13u had ik al meer dan 60 km gedaan en dus tijd om wat te eten. Plat de jour voor 13,60 euro. Niet slecht. Na het eten maar weer direct de fiets op, het was namelijk nog droog. Op naar Loye-sur-Arnon.
In mijn laatste kilometers richting Loye-sur-Arnon had ik nog even last van een loslopende hond. Die dacht dat de straat ook nog zijn eigendom was en kwam achter me aan. Wegfietsen is op zo een moment geen optie en dus even stoppen en beginnen praten. Voor de hond was er niets leuk meer aan en hij draaide zich om en ging terug naar de boerderij. Toch even een hogere hartslag Eenmaal aangekomen in Loye-sur-Arnon na 94,5 km werd het duidelijk dat je hier enkel kon slapen met reservatie (briefje op de deur). Dat had ik dus niet gedaan. Verder ging de gîte ook pas open vanaf 17u. Omdat het nog maar 15u30 was besloot ik dan om mijn route van morgen al te starten, in de hoop een 2de optie tegen te komen. De volgende pelgrimsherberg lag pas na 20 km. Dat was wel wat ver. Zeker omdat ik na gisteren mijn benen niet wil forceren. Dan maar naar het toeristenkantoor. Zij stuurden mij naar een herberg op 10km van Loye-sur-Arnon. En dit lag op mijn Route. Perfect dus! Nog even naar de winkel voor avondeten en hier zit ik dan mijn blog te schrijven
statistieken voor vandaag : 107,4 km, 18,54 km/h gemiddeld en 526 hm.
hier nog wat sfeerbeelden:
Komende twee dagen staan er ritten van 60 km op het programma. Wel wat hoogtemeters maar ik hoop toch dat mijn lichaam dit als rustiger ervaart. Planning is om in Lourdes, tijdens het bezoek van ons ma en pa, een rustdag te nemen.
hier zijn we weer met een verslag van vandaag. Afgelopen nacht had ik uitstekend geslapen. Dat doet deugd om nog eens in een echt bed te liggen. Om 7u werd ik wakker en omdat Ad, een pelgrim die te voet naar Compostela gaat, om 7u30 zou ontbijten besloot ik ook maar op te staan. Na het ontbijt gingen we dan ieder onze weg om ons klaar te maken voor een nieuwe dag. Misschien nog een leuk weetje voor de collegas: Ad heeft meegewerkt aan het polytechnisch zakboek. Om 9u vertrok ik ook aan mijn tocht, nog even afscheid nemen van Huberta en Arno, de gastheer en gastvrouw, om dan mijn tocht richting Nevers te starten.
Al vrij snel kwam ik er achter dat mijn linkerbeen vandaag niet mee wou. Met momenten een vervelend steekje of beginnende kramp in mijn bovenbeen, moeilijk te beschrijven. Onder het motto niet teveel aan denken en doorgaan ging de tocht verder. Na een aantal kilometers kwam ik dan een oude bekende tegen, Ward, de pelgrim die ik zaterdag ook tegen gekomen was. Ik aangenaam verrast, hij wat minder omdat hij verwacht had mij tegen te komen. Hij had namelijk een rustdag genomen in Vezelay waardoor ik hem gisteren terug voorbij gestoken was. Opnieuw fietsten we enkele kilometers samen. Ik had hem gezegd dat het bij mij niet snel zou gaan vandaag om mijn been ook niet verder te forceren. Geen probleem voor hem. Uiteindelijk na dik 40 km dan besloten om samen iets te eten. Dat is gezelliger als alleen he ;-) we kozen le plat de jour: voorgerecht, hoofdgerecht en nagerecht voor slechts 14 euro. Na het eten besloten we om terug ieder onze weg te gaan. Ik gaf hem nog snel mijn reserve piketten en een paar meter van mijn wasdraad. Dat kon hij wel gebruiken. Misschien zien we mekaar nog eens misschien ook niet. Het misterie van de camino
Een van de redenen dat ik nog vroeg vertrokken ben deze ochtend was omdat men regen voorspelden voor de namiddag. Ik hoopte dus voor de regen in Nevers te zijn. En ja hoor dat lukte, het enige waar ik nat van werd was mijn eigen zweet (lekker detail he). Het was opnieuw weer een warme dag. Na nog een tijdje doorzetten voelde ik na 65 km de pijn in mijn been niet meer. Hopelijk was dit tijdelijk. 1 ding heb ik hier wel uit besloten, er moet gewicht naar huis wil ik mijn benen fris houden: mijn tent, wat kleren, een paar schoenen en sommige zaken die ik bij had en verwacht niet meer te gebruiken gaan morgen dus naar het postkantoor om naar huis te sturen. De tent had ik misschien nog wel kunnen gebruiken maar met een gewicht van 2kg is dit 10% van mijn bagage en dik 5% van het totaal gewicht dat ik bij heb. Meestal zal ik gebruik kunnen maken van herbergen en indien niet kan ik nog altijd bij mensen aanbellen of deze lieve jongen mag blijven slapen.
uiteindelijk kwam ik dan in Nevers aan, na een bezoek aan de toeristische dienst werd ik naar een pelgrimsherberg gestuurd. Niet zo maar een maar een klooster bij de kapel waar Bernadette (vooral bekend van Lourdes) opgebaard ligt. Helaas mag fotos maken niet in de kapel. Daar houden we ons dan ook maar aan, ik zou niet willen dat Bernadette vannacht op mijn kamer staat omdat ik niet geluisterd heb ;-) Opnieuw dus een heerlijk bed en douche... inclusief ontbijt voor iets meer dan 20 euro. Hier nog wat fotos:
Na vandaag is het eerste gids boekje uit wat wil zeggen dat ik op vlak van kilometers ongeveer op 1/3 zit. morgen staat er een relatief vlakke tocht op de planning. Afhankelijk van mijn been zal ik morgen beslissen of ik de volledige afstand afleg of slechts een gedeelte en dus een soort van rustdag ga houden.
statistieken van vandaag: 78,4 km, 17,8 gemiddeld en 830 hm.
Afgelopen nacht was het vrij fris in de tent. Na enkele keren wakker geweest te zijn vond ik het dan ook maar verstandig wat extra kleding aan te trekken en de slaapzak helemaal dicht te trekken. Gevolg: uiteindelijk vanmorgen om 8u30 a 9u00 wakker worden van mensen die langs mij aan het vertrekken waren. Mijn eigen wekker had ik niet gehoord. Maar het kan maar deugd gedaan hebben. Het is tenslotte zondag voor iedereen Na rustig mijn spullen in te pakken (s morgens doe ik alles rustig). Was ik dan om 10u toch eindelijk weg. Vanaf de camping moest ik direct naar het kanaal fietsen. Oh wat was dit een fijne manier om de dag te starten, mijn benen wisten dit zeker wel te appreciëren! Afgelopen dagen was het vaak vrijwel direct een klimmetje voor de kiezen waardoor de benen niet de tijd hadden warm te lopen met soms verzuring tot gevolg. Vandaag liep uiteindelijk de route 40 km langs dit kanaal. Enorme rust met enkel het gefluit van wat vogels en het geluid van stromend water. Af en toe een sluis of een brugje zorgde voor de nodige afwisseling. Tijdens een fotomoment langs dit kanaal kwam ik aan de praat met een Fransman (die zitten hier veel). Hij vroeg me of ik van Wallonië was, mijn Frans was blijkbaar al bewter. Even later in het gesprek zal hij wel door gehad hebben dat ik toch hoofdzakelijk Nederlands spreek
Omdat ik richting Vezelay moest, en dit ligt boven op een heuvel, kon dit vlakke verhaal niet blijven duren natuurlijk. De beentjes waren ondertussen al opgewarmd en het klimmen begon vals plat. Uiteindelijk leidde een klim van 2,5 km aan 7%, een afdaling en nog een klim van 1km aan 7% mij en mijn stalen ros tot in Vezelay. Wat een prachtig stadje/dorpje was dit. Een stad/dorp met een enorme historie (die ik jullie hier even ga besparen) maar ook met een indrukwekkende basiliek. Sober vanbinnen maar op vlak van bouwwerk werkelijk indrukwekkend!
Na het branden van een kaarsje en het ontvangen van mijn stempel was het dan tijd om verder te gaan. Mijn einddoel voor vandaag lag namelijk een 25km verder. Anthien le chemin, hier ga ik voor de eerste keer slapen in een pelgrimsherberg; Lesprit de chemin. direct werd ik hier super onthaald in een oude hoeve met alle faciliteiten die je nodig hebt. Tijdens het avondeten vertelde iedereen zijn/haar verhaal en werden ervaringen gedeeld. Zo gezellig! Vandaar ook dat de blog vandaag wat later is Tijdens deze uitwisseling van verhalen werd me ook nogmaals duidelijk dat het werkelijk een prachtige ervaring is. Hoewel ik ergens wel aan een planning hang is er toch een gevoel van absolute vrijheid, wil je stoppen onderweg dan doe je dit, wil je een dag niet fietsen dan kan dit (een paar keer). Iedere dag en moment nemen zoals het komt. Ik ben niet gewoon op vakantie, dit is een levenservaring...
Slaapwel
Statistieken volgen morgen. Iets van 82 km. Om zeker te zijn moet ik hiervoor naar mijn fiets en het onweert hier best hard dus gaan we even niet doen
Na nog een gezellige avond gisteren met de gebroeders Verhees en hun ouders was het vanmorgen dan tijd om afscheid te nemen. 1 ding heb ik al zeker geleerd deze tocht. Ik ben echt heel slecht in afscheid nemen. Met het ontbijt, het naar huis gaan van het eerste deel van de vrienden en nu met de Broers Verhees. Steeds opnieuw die krop in de keel en een vervelend gevoel.
de eerste kilometers gingen moeizaam. De oorzaak was vooral mentaal denk ik, het aanpassen aan helemaal alleen zijn. Op een bepaald moment dacht ik bij mezelf, Joris doe niet flauw, de mensen voor wie je dit doet, die hebben het zwaarder dan jijzelf. Die gedachten gaven me kracht en het fietsen ging aan een vrij vlot tempo. Maar ook had ik Bompa gevraagd om het eenzame gevoel even weg te nemen, het moest maar eens lukken. Even later werd ik voorbij gestoken door een Pelgrim met de koersfiets. Ward uit Maasmechelen. Misschien toeval maar het moment was wel heel straf... Omwille van mijn vlagje aan mijn fiets had hij gezien dat ik van Neerpelt was. Samen reden we tientallen kilometers. Voor mij was het dan tijd om wat te eten en Omdat Ward met de koersfiets langere afstanden aflegt dan ik met mijn trekkingfiets, was het voor hem ook tijd om door te doen. Een zeer fijne kennismaking was het. Volgens mij typisch aan de camino. Om 13u had ik al 68 km gedaan. De moraal was weer in orde en Oh wat ging het vlot. De graan landschappen veranderden in boomgaarden, stukjes bos en de dorpjes volgden mekaar sneller op dan afgelopen dagen. Nog een paar stevige klimmetjes (6-8%) en om 15u30 kwam ik dan aan in Auxerre. Nog even een bezoek aan de kerk/kathedraal maar helaas geen stempel. Dan maar naar de camping.
Vannacht heb ik een zeer goede nachtrust gehad. Als een blok in slaap gevallen en om 7u werd ik pas wakker. Omdat ik vandaag in mijn eigen tent sliep kon ik al beginnen opruimen. Het lijkt er namelijk op dat ik s morgens meestal de laatste ben dus een kleine voorsprong is dan wel mooi meegenomen. Vandaag is de laatste dag waarop ik gezelschap heb van de gebroeders Verhees. Na een ontbijt bij de manege (stokbrood en een soepkom vol koffie) konden we vol goede moed eraan beginnen. Na een paar kilometer sloeg echter de pech toe, de glijlagers van Pieter zijn trapas kwamen spontaan naar buiten waardoor zijn as los kwam te zitten. Na wat sleutelen en bij een plaatselijke garage om materiaal/hulp gevraagd te hebben konden we onze tocht verder zetten. Of dat dachten we dan toch. Een 5-tal kilometer ging het goed maar bij de eerste echte klim hadden we opnieuw prijs. Tijdelijk repareren met trekbandjes was aan 1 zijde mogelijk, aan de andere kant zat helaas een metalen plaatje wat onze trekbandjes door sneed. Ook een halve oplossing is helaas geen oplossing. Omdat fietsenmaker hier maar dun gezaaid zijn en we eigenlijk midden tussen de velden zaten was er maar 1 oplossing. Met de 3 resterende stalen rossen de 4de vooruit trekken. Als je weet dat daar iemand van over de 2 meter op zit is dat best gewerkt! Na een 5 a 10 kilometer dan Uiteindelijk besloten de lichtste (ik dus) op de kapotte fiets te zetten. Zo ging het verder tot het eerstvolgende dorp (weg van de route). Omdat daar ook geen hulp te krijgen was zijn Wouter en ik uiteindelijk doorgefietst om de laatste 50 km af te werken. Met veel wind op kop en een verwaarloosbaar regenbuitje geraakte we in Troyes. De benen voelden we wel, zou dit aan het voorruit trekken liggen of gewoon de opeenstapeling van dagen? Pieter en Hendrik, inclusief fietsen, hebben een lift weten te versieren richting Troyes. Dus kunnen we samen hier de laatste avond doorbrengen.
statistieken van vandaag: 81 km (inclusief omleidingen) 445hm en gemiddeld 18 km/h
omdat dit mijn eigen blog is mag ik hier ook best wel een zoekertje neerzetten: GEZOCHT masseuse/kinesist voor een goede massage van de benen. De vereisten zijn niet hoog: - tussen 22 en 29 jaar - vrouwelijk - mooie ogen - goed uiterlijk - sportief -... ohja ze moet ook kunnen masseren (benen he) ;-)
Berzieux zelf heeft geen bakker. Gelukkig voor ons komt er wel een soort van marktwagen met brood langs. Deze kwam om 9u. Wij mochten dus uitslapen. Dit kwam ons wel goed uit want we hadden het best laat gemaakt. Dat heb je als het gezellig was
eenmaal de bakker geweest was hadden Hans en Tess, de eigenaars van fantesstique, ons een zeer lekker ontbijt gemaakt. Daarna was het tijd om terug op ons stalen ros te klimmen. de konten van de 3 musketiers (Verheeskes) doen ondertussen al wat pijn en ook de benen voelen we op dit moment wel. Maar de weergoden waren ons goed gezind en dus vertrokken we vol goede moed de graanschuur van Frankrijk in, zoals ze dat hier noemen. Het grote verschil met vorige dagen was dat het iets minder steil klimmen was en in de velden waren diverse klaprozen aanwezig wat voor een mooi beeld zorgde:
Na een 50 kilometer arriveerden we in Chalon-en-Champagne. Op Aken en Maastricht na de grootste stad op deze route. Eerlijk gezegd was het wel even wennen om na al die rustige omgevingen terug in een drukke stad te komen. Maar een terrasje met dit warme weer doet wel deugd. Terwijl de Verheeskes nog even op het terras blijven zitten ga ik een bezoekje brengen aan de Notre dame. Hier kan ik namelijk ook een stempel krijgen. De vrouw kijkt me verwondert aan wanneer ik zeg dat ik een pelgrim ben. Ze vond me nogal aan de jonge kant. Na de stempel duik ik even verder dit prachtig gebouw binnen. Best indrukwekkend:
Stilaan wordt het toch tijd om verder te gaan. Nog even wat inkopen doen en terug met de pijnlijke billen, al valt dit best wel mee, de fiets op. Ongeveer 2 uur later komen we op onze eindbestemming Lettrée aan. Hier slapen we in onze tent bij een manege. Omdat in dit dorp geen eten te vinden is, stelt onze gastvrouw voor ons wat eten te bereiden. Heerlijk na zo een dagje fietsen. Fijn hoe gastvrij de mensen zijn.
Nu nog even kaarten en dan slapen... Slaapwel!
Statistiek: 81 km en 16,4 gemiddeld (zie strava, kilometerteller is kapot door vocht. Hopelijk morgen terug in orde na goed laten drogen).
Dag 5, stilaan begint het besef van dagen wat minder te worden. Maar dat is op zich een goed teken, reizen mag tijdloos zijn. In het verslag van gisteren had ik het erover dat we in een best wel idyllisch dorpje zouden slapen. Wat blijkt nu, dit dorp werd gebruikt als filmset voor een film met Matthias Schoenaerts. Maar dit even ter zijde. Omdat de nacht van maandag op dinsdag onze nachtrust niet al te goed was vond ik het wel zo best de Verheeskes iets langer te laten slapen. Uiteindelijk vertrokken we, na enkele fotos met de hotelbazin richting Vienne-la-Ville. Oorspronkelijk was deze dag ook korter gepland maar omdat we donderdag anders 100 km moesten fietsen hebben we beslist vandaag een eindje verder te fietsen. Vandaag reden we opnieuw door adembenemende landschappen en dorpjes die je terugbrengen in de tijd. Tijdens de voorbereidingen, had ik ervoor gekozen om langs een Amerikaans oorlogsmonument te rijden (1914-1918) bij Montfaucon. Hier konden we via 216 trappen (volgens het boekje) tot boven in de toren wandelen. Die voel je aan de benen na die dagen klimmen in de Ardennen. Maar het uitzicht wat we ervoor terugkregen maakte alles goed!
Omdat ze vannacht regen voorspelt hebben, dan toch maar een hotel/herberg gezocht en zo kwamen we bij een Nederlands koppel uit dat sinds mei hier een B&B/camping uitbaten. Zeer fijne mensen waar we gebruik mogen maken van diverse faciliteiten onder het motto ons huis is jullie huis. Toch speciaal hoe toevalligheden je op de leukste plekken kunnen brengen. Dat is dan ook een specifieke eigenschap van de camino (denk ik).
Oh ja het weer was vandaag veel en veel beter dan gisteren. Goed voor T-shirt en blote buiken situaties (als je je goed insmeert natuurlijk)
Maar goed, tijd voor een wijntje en een kaartspel en dan bed in.
Statistieken voor vandaag: 85km en 17 km/h gemiddeld. Hoogtemeters kan ik vandaag helaas niet vermelden. Het regenweer van gisteren had mijn kilometerteller ontregelt waardoor dit van geen kanten klopt 14000 hoogtemeters is namelijk wat veel. Hopelijk heeft de zon dit vandaag opgelost.
