Kanker, iedereen kent wel iemand of heeft wel eens gehoord van iemand die vecht of gevochten heeft tegen deze ziekte. Ook voor mij is dit het geval. Uit de situaties die ik meegemaakt heb en door de impact die dit op mij gehad heeft kwam het idee om naar Santiago de Compostela te fietsen. Deels voor mezelf, om alles even op een rijtje zetten. Maar ook voor het goede doel om zo kankerpatiënten een hart onder de riem te steken. Om kankeronderzoek, opsporing en preventie en de begeleiding van patiënten en hun familie te steunen en kankerpatiënten zoals bijvoorbeeld mijn moeder en veel van haar lotgenoten nog betere toekomstperspectieven te kunnen bieden. Deze beschrijving is slechts een korte schets van waarom ik dit doe. Ben je nieuwsgierig naar het volledige verhaal? Lees dan het gedeelte “Mijn verhaal”.
Gedurende mijn tocht zal je op deze pagina mijn avontuur kunnen volgen. In de hoop dat ik overal internet heb, komt er iedere dag een kort verslagje over mijn ervaringen en enkele foto’s.
Hoe dit goede doel steunen?
Als eerste wil ik graag verduidelijken dat de reis zelf volledig door mezelf bekostigd wordt. Het geld wat door jou hopelijk gestort wordt gaat integraal naar het goede doel. Om misverstanden te vermijden wordt het geld daarom ook rechtstreeks op de website van levensloop Lommel gestort onder een team dat ik daar heb opgestart. Op deze manier komt het geld direct op de juiste plaats terecht en wordt er daar ook een teller bijgehouden van het reeds ingezamelde bedrag. Hopelijk kunnen alle kankerpatiënten op jou steun rekenen!
Wil je dit goede doel steunen? Klik op de link "Steun het goede doel" in de linker kolom op deze pagina onder "nuttige links". Vanaf het bedrag van €40,00 heb je recht op een fiscaal attest. Meer info in verband met dit attest zie de link "fiscaal attest"
24-06-2018
Dag 30: Burgos -> Frómista
omdat ik gisteren de blog al vroeg geschreven heb moet ik jullie natuurlijk een beetje up-to-date houden over de gebeurtenissen/ervaringen. Gisteren namiddag toen ik bij mijn bed in de albergue aankwam bleek dat ik, voor de eerste keer deze reis boven in het stapelbed lag. Niet dat dit een probleem is. Wanneer ik dan mijn onderbuur zag had ik hier nog veel minder problemen mee in zo een grote slaapfabriek had ik een slechtere onderbuur kunnen treffen. Net zoals altijd had ik, omwille van de aard van het beestje, het nogal moeilijk om haar aan te spreken. Laten we zeggen dat we even kort naar mekaar keken en eens knikten. Maar beiden zwegen we gewoon. Ik besloot dan maar niet te lang te blijven en inkopen te gaan doen. Ja zwak he ;-) toen ik terugkwam dan maar eens mijn moed bijeen geraapt en het gesprek gestart. Camille was haar naam en ze was van oorsprong afkomstig uit de UK maar woonde nu met haar ouders in Frankrijk. En ook met ons belgenlandje was ze wel bekend. Ze had namelijk een jaar in Brussel gewerkt en heeft daar verschillende vrienden. omwille van een infectie op de voet was ze al 2 dagen in Burgos en moest omwille van koorts daar uitrusten. Haar reispartner had ipv te wachten gewoon beslist door te gaan. Voor haar wel vreemd in eerste instantie maar ook dat was een deel van de camino. Onze wegen splitsten even toen ook zei boodschappen ging doen maar daarna hebben we de rest van de avond nog samen doorgebracht, niet moeilijk als je bedden gewoon boven elkaar staan he gewoon wat frisdrank drinken, en vooral veel praten en lachen, met sommige mensen op de camino klikt het goed en met sommige veel minder.. Om ongeveer 22u deed men het licht uit, voor ons het teken om een einde te maken aan de gezellige avond en dat het tijd was om te gaan slapen.
Om 6u vanmorgen ging dan het licht weer aan. Ik was klaar voor een nieuwe dag, eerst nog even wat ontbijten en dan stilaan klaar maken om te vertrekken. Maar eerst moesten we nog even schoenmaker spelen. Camille haar schoenen veroorzaakten blauwe plekken op haar enkels, oplossing was er lage schoenen van maken. Ik mijn Zakmes gepakt en snijden maar dat was leuk! Uiteindelijk best goed gelukt en blijkbaar ook nog comfortabel...
dan was het tijd om afscheid te nemen, zoals altijd met wandelaars zie ik deze namelijk maar 1 avond. We wisselden even nummers uit zodat ik haar op de hoogte kon houden over goede slaapplaatsen en goede plaatsen om te eten... zoals ik ook bij Peter doe. Omdat Camille vanaf nu alleen reisde en er voor haar de moeilijkste etappes zaten aan te komen hoopte ze dat ze toch met iemand kon samenlopen. Onder het motto the camino provides zei ik om te lachen dat ik af en toe ergens een kort briefje zou achterlaten met mijn ervaringen en de locatie ervan zou doorsturen. Als ze dan alleen zou lopen had ze toch iets om te lezen. Dat vond ze wel een grappig idee en daarom vandaag de eerste achter gelaten achter een paal van de camino. Die zal ze over een 3-tal dagen tegenkomen.
Ik weet dat dit best allemaal als een mooi verhaal klinkt en dat voor de romantische zielen onder jullie het misschien lijkt alsof hier mogelijk een romantisch tintje aan zit. Daarom dat ik deze ervaring ook met jullie deel. De waarheid is echter dat het deel van de romantiek op die paar uur tijd niet mogelijk is. We konden gewoon goed met elkaar opschieten maar nu hebben jullie toch even een warm gevoel gehad en hebben ze thuis weer iets om nieuwsgierig over te zijn
de rit vandaag was relatief vlak naar de onstandigheden die ik gewoon ben en om half 12, na 50km, besloot ik iets te eten. Misschien wat vroeg maar later eten betekende ook dat ik best zou stoppen. Het werd namelijk gruwelijk heet en omdat ik tussen de graanvelden Fietste, zonder veel kans op schaduw, was het een kwestie om voor 14u te stoppen maar best 13u. Ik besloot dus nog even door te rijden en het werd al enorm heet. In de zon gaf mijn thermometer 40,5 graad aan. Ik besloot iets harder te rijden zodat ik wat meer wind had. Dat is 1 van de voordelen van fietsen. Voor de wandelaars geloof ik dat dit gebied echt afzien is en ook eindeloos lijkt. Daarom dat een deel van de wandelaars dit stuk ook met de bus doet. Om 13u15 kwam ik dan aan in Frómista, ik vond het wel goed voor vandaag en besloot hier te stoppen. Niet dat dit op mijn planning stond, die planning gebruik ik namelijk niet meer. Gewoon van dag tot dag kijken hoe het gaat en hoeveel zin ik heb om te fietsen. Met nog een beetje oog voor de einddatum natuurlijk. In de albergue even de Spaanse manier van leven overgenomen Siësta time! Dat kan goed doen. Daarna lekker gegeten en nu, even voor het slapengaan, voor jullie mijn blog bijwerken.
Gisteren avond nog heerlijk en gezellig gegeten met de andere Pelgrims in de herberg. Stuk voor stuk fijne mensen van diverse nationaliteiten. Italianen, Spanjaarden, een Ier, een vrouw van de USA en 2 mensen van Nieuw-zeeland. Multicultureel kan je dit wel noemen. Hoewel de taalbarriere soms voor problemen zorgde was het toch een geslaagde avond. Vooraleer ik ging slapen elkaar al buen camino gewenst. Helaas kom je als fietser wandelaars maar 1 keer tegen. 1 etappe voor ons zijn er 3 voor hen. Dat is een beetje een nadeel vind ik aan het fietsen van de camino, je leert zeer veel nieuwe mensen kennen, wat op zich alleen maar positief is. Maar de tijd die je doorbrengt is vaak te kort. Met sommigen heb je zo een gezellige avond dat je zou willen dat je er zo nog een paar zou hebben. Wandelaars daarentegen komen vaak dezelfde mensen tegen. Er ontstaat een soort van groep, al gaat ieder zijn eigen weg gedurende de dag. Die groep komt vaak s avonds terug samen. Over beide manieren van de camino zijn dus voor-en nadelen te vinden. Maar het is wel een unieke ervaring.
Dan naar deze ochtend. Omwille van het warmere weer, maar vooral omwille van de wedstrijd van de rode duivels, besloot ik vroeg te vertrekken. Vroeg voor een fietser is vaak standaard voor de wandelaars maar goed, het opstaan deed wat pijn maar om 7 uur was ik al aan het fietsen. Wat je voor dat vroeg opstaan in ruil krijgt is met geen woorden te beschrijven. Je ziet de zon opkomen terwijl over de velden de dauw/mist nog te zien is. Werkelijk adembenemend! Zeker hier tussen de heuvels/bergen.
Zoals gewoonlijk stonden er ook vandaag wel wat klimmetjes op het programma. Het begon al vrij snel met een 4,5km klimmen aan gemiddeld 5%. Hoe gek het ook mag klinken, dit voelt niet meer echt als een zware inspanning. Na het oversteken van de Pyreneeën, vooral omwille van de lengte van die klim, lijkt geen enkele klim nog tegen te vallen. Het is hoogstens een paar km. Mogelijk neem ik deze woorden terug wanneer ik bij Cruz de ferro ben
Na 18 km fietsen dacht ik, het is tijd om Peter zijn gewoonte voort te zetten. Tijd voor koffie. Helaas geen open café te vinden. Uiteindelijk na 30 km dan toch geluk in St. Juan dortega. Amai wat smaakte dat goed! Na een klein half uurtje besloot ik te vertrekken. Net op dat moment komt er dat koppel op de tandem aan. Deze ben ik al enkele keren tegen gekomen maar nooit echt gesproken. Ik dacht ik spreek ze aan! Het waren Nederlanders, de tandem was niet omwille van fysieke beperkingen maar eerder omdat de vrouw niet zo graag klimt. Met hun 2 op de fiets hadden ze hier een goed evenwicht in gevonden. Maar omdat zij nog een koffie gingen drinken reed ik al verder. Vanaf daar tot ongeveer 10km van Burgos was het voor mij even genieten op een andere manier, even terug prestatiefietser de wind zat mee en op een lange drukke baan besloot ik de gaskraan nog eens open te draaien, lekker tegen 30-35 over de weg vliegen, ook dat kan genieten zijn! En dan komt ineens een tandem je voorbij gevlogen op vlakke stukken hebben ze echt wel voordeel. Maar even later kwam er een klimmetje van 700m volgens het boekje. Met even een percentage tot 14%. De benen waren goed en zonder er echt op te mikken haalde de berggeit (ik) de tandem terug bij. Vanaf dan reden we ongeveer de hele tijd samen tot Burgos, voor beiden eindbestemming. De laatste km door een mooi park en dan kwamen we om 11u30 aan. Omdat ik nog wel even tijd had vooraleer onze Belgische trots moest spelen besloten we samen nog iets te drinken. Daarna gingen we ieder onze eigen weg. Ik naar de albergue, zij hadden een hotelletje gereserveerd omdat ze hier een rustdag gingen houden. Zeker geen slecht idee van hen want Burgos is een prachtige stad.
Wanneer ik me ingeschreven en gedouched had, was het tijd om een café te zoeken die voetbal op had staan. 2 km gewandeld en niets gevonden 😅 dan maar een WiFi hotspot maar ook die vond ik niet. Het kan toch niet zijn dat ik in zo een stad de voetbal ga missen. In ieder klein dorp waar ik geweest ben werd de voetbal getoond en hier niet??? Gelukkig vond ik net op het moment dat Hazard de eerste penalty binnen trapte een café met voetbal. Gelukkig! Even genieten van de wedstrijd en dan was het tijd voor inkopen en even te rusten met ijs op de knieën. Zodat deze het nog een week kunnen volhouden.
morgen wordt er opnieuw een hete dag voorspeld, vroeg vertrekken dus! Voor de afwisseling zijn de volgende etappes (tot León) relatief vlak. We zitten hier op een soort van plateau.
Omwille van geen WiFi ga ik enkel de Foto van deze ochtend erop zetten, de rest volgt mogelijk later op Facebook.
Dag 28 al, wat vliegt de tijd als je het naar je zin hebt. Vandaag had ik opnieuw afgesproken om met Peter samen te rijden. Mogelijk de hele rit, misschien ook slechts een gedeelte. Afhankelijk van hoe mijn knieën waren zou ik eventueel verder doorgaan. Maar dat waren zorgen voor later. Even ontbijten en dan vertrekken. 1 ding werd ons al direct duidelijk, het zou weer een dag worden vol mooie panoramas!
Na 18 km fietsen en dus ongeveer een uur verder stelde Peter voor een koffie te gaan drinken. Een gewoonte die ik eerst nooit had maar die ik wel weet te appreciëren. Het maakt je iets meer bewust dat het niet alleen gaat om kilometers te maken, je neemt er ook de mogelijkheid mee om de sfeer van een stadje en zijn omgeving beter waar te nemen. Een half uurtje later waren we dan weer op pad. We kregen prachtige roodkleurende heuvels te zien waarin precies kleine grotjes aanwezig waren.
Heel de dag was het genieten en regelmatig stopten we even. Echt om de 10 meter had je een foto kunnen maken maar we moeten ook nog vooruit geraken natuurlijk. De nodige klimmen en afdalingen brachten ons uiteindelijk na 50km in santo Domingo. Voor Peter was dit omwille van de blessure met zijn knie al verder dan hij gemiddeld deed. Maar ondanks het vele klimmen vandaag was zijn knie niet echt een probleem geweest. Uit voorzorg en om zeker niets te forceren was Santo Domingo voor hem wel de eindbestemming, ikzelf twijfelde enorm. Van de ene kant wou ik nog wel een paar dagen met Peter samen rijden. Ons tempo lag redelijk gelijk en zijn manier van deze tocht beleven had best wel een positieve invloed op mij. Al geniet ik enorm, ik blijf van nature uit veel meer op mijn fiets zitten en zal minder snel stoppen om eens iets te gaan drinken of iets te bezichtigen. Dat Peter mij hier dus af en toe aan hielp denken was alleen maar positief! we besloten uiteindelijk in Santo Domingo nog even samen te eten en ik zou dan beslissen. Na een heerlijke lunch besloot ik dan toch met de nodige onzekerheid om door te rijden tot Belorado, 30km verder. Van ene kant echt spijtig, want gezellig was het zeker. Maar het weer was vandaag niet te warm en omdat ik een kortere planning had dan Peter had ik het samen rijden nog maximaal 1 dag kunnen rekken. Eventuele reserve dagen wil ik nog kunnen inzetten in functie van mijn lichaam, wanneer rust echt nodig is... uiteindelijk is dit een deel van de camino, afscheid nemen van mensen die je leert kennen...
na het eten reed ik dus alleen verder, direct kom je in een heel andere sfeer terecht, de uitzichten nog steeds prachtig maar je begint meer na te denken. Even weer dat gevoel van eenzaamheid. En nadenken hoe je hier mee om moet gaan. Maar net zoals in het leven in het algemeen, moet ik ook op deze camino, bepaalde zaken en/of personen los kunnen laten om verder te gaan en om verder te geraken...
Na 30km en veel nadenken maar ook genieten, kwam ik in Belorado aan. Duidelijk een minder gezellige stad dan Santo Domingo, maar dit was wel goed nieuws voor mijn knieën. Ik heb namelijk niet de neiging om te gaan wandelen. Wat vaak niet erg goed aanvoelt. Hier in de albergue kunnen we voor 18 euro eten (3gangen) en slapen. En voor 3 euro wordt ook mijn was gedaan. Meer heb ik zeker niet nodig
Gisteren avond was nog een zeer fijne avond. Gewoon samen zitten met jeugd uit verschillende landen. Italië (+san Marino), Nederland tot zelfs diverse Koreanen al zijn die laatste vaak een kliekje apart. Uiteindelijk al tegen half 10 bed in want ik had al een vermoeden dat de meeste vroeg zouden opstaan omwille van de voorspelde warmte vandaag. En niets van minder waar, na een goede nachtrust begon om 4u30 de eerste al te rommelen. Even kon ik terug de slaap vatten maar toen ik om 5u30 wakker werd door nieuw rumoer, bleek het dat bijna iedereen al op was en ook het licht was al aan. Ik besloot dan maar niet de luie pelgrim uit te hangen en ook op te staan. Om 7u moesten we toch uit de albergue zijn. Nog even ontbijten buiten op een bankje. En wat praten met de vrijwilligers van de albergue. Uiteindelijk vertrokken we dan om 7u aan onze tocht. Ja inderdaad we vandaag. Ik besloot vandaag met een Nederlander, Peter, samen te rijden. We hadden gisteren avond al fijne gesprekken dus leek ons dit wel een goed plan. Omwille van een blessure (ook aan de knie) rijdt Peter gemiddeld 35 a 40 km per dag. Omdat ik besloot vandaag een rustdag of kortere dag in te lassen om ook mijn knieën wat te sparen konden we dus perfect samen rijden. Na een 18 km kwamen we bij een eerste dorpje, omdat we alle tijd hebben maar een koffie drinken. En ondertussen dat we daar zitten, komen de Limburgers van gisteren voorbij (Linda, Karel, Luc en Stefan), even een korte babbel en een buen camino toewensen want wij bleven nog even zitten. Dan zelf ook maar eens door rijden. We reden opnieuw door de prachtige Spaanse landschappen, voorlopig was het nog niet te warm en ookal was het best heuvelachtig, het was gewoon genieten. Tijdens het 2de deel van de tocht reden we even verkeerd en zaten bijna op de snelweg. We hadden een asfaltlaag moeten nemen. We dachten dan ook via een veld daar te kunnen geraken want in tegengestelde richting gaan rijden leek ons geen strak plan. En ja hoor dat was mogelijk. Mijn voortassen baande een weg in het onkruid zodat Peter beter door kon. Na 50m kwamen we dan bij het asfaltlaag uit. Alleen nog 1 obstakel overwinnen. Een sloot/afwatering uit beton. Omdat de fietsen met tassen te zwaar was besloot ik deze van de fiets te halen en naar de overkant te gooien. Dat ging goed, op 1 tas na, die rolde de sloot in. Lekker in de stinkende sliblaag... ook dat hoort bij de camino. Ik uiteindelijk in de sloot gaan staan en Peter mij de fietsen aangegeven. Zo kwamen we dan uiteindelijk op de juiste weg. Na 10 kilometer kwamen we in Logroño aan en wie zit daar op het terras? jawel hoor, opnieuw onze Limburgse vrienden maar dit keer met nog 3 extra Limburgers. Het is een rustdag en dus besloten we hen te vergezellen en opnieuw wat te drinken. Ookal is dit helemaal tegen het ritme van wat ik gewoon was, toch was dit wel fijn. Vanuit Logroño ging het over gravelwegen en langs smalle asfaltwegjes richting Navarrete. Opnieuw prachtige uitzichten en niet te vergeten te vermelden, zeer leuk uitziende single tracks voor de mtb. Hier kom ik nog ooit terug maar met een andere fiets
Stilaan begon het warmer te worden, dit was vooral tijdens intense klimmetjes wel te voelen. Al hadden sommige fietsers meer last hiervan dan wij. We kwamen juist boven aan en besloten wat fotos te maken van allemaal houten kruisjes in het hekwerk. Vermoedelijk aangebracht door pelgrims. Op dat moment komen 3 andere fietsers boven, compleet uitgeput en gaan op de grond zitten. Peter en ik bekijken mekaar en beginnen te lachen (stilletjes). Wij hadden amper moeten hijgen en zij waren helemaal kapot. Conditioneel zit het blijkbaar dus wel goed.
Uiteindelijk kwamen we om 12u aan in Navarrete, en gelukkig want het werd echt heet. Ook voor mijn knieën was dit het goede moment. Deze begonnen juist wat tegen te werken. In Navarrete had ik gisteren al een hostal gereserveerd met het idee om een rustige nacht te hebben maar ook voor s middags even rustig op bed te gaan liggen en mijn lichaam echt te laten rusten. Ergens had ik hier al spijt van, als je ziet hoe gezellig het gisteren nog was en welke banden je opbouwt op zo een avond in een albergue vond ik het zonde om alleen te liggen. Zelfs de slaapzalen hebben hun charmes. Waarschijnlijk zal dit dus ook de laatste keer zijn dat ik een hostal reserveer.
Hier wat fotos van vandaag:
statistieken: 41,9 km en 594 hm
verder wil ik nog even de mensen bedanken die hier op mijn blog regelmatig een reactie plaatsen op een artikel. Ik lees ze allemaal en deze doen me ook echt deugd! Jullie als lezer kunnen deze reacties ook lezen of er 1 toevoegen. Juist onder het blogbericht staat rechts reageer door hier op te klikken kan je reacties lezen en schrijven. Ik vermeld dit even omdat ik vernomen heb dat dit niet helemaal duidelijk is voor vele lezers.
Vooraleer ik over vandaag begin wil ik toch nog kort iets zeggen over gisteren. Ik ging nog even eten in het centrum, toen ik de deur van de albergue uit liep leek het ineens of ik in een andere stad terecht gekomen was. Iedereen zat op straat, mensen zaten te drinken en te dansen. Het leek wel 1 groot volksfeest na even navragen bleek dat dit iedere dag zo is. Wat een sfeer! maar ik ging om 21u30 toch maar naar bed. Vandaag weer op tijd opstaan. Omdat het nogal warm was in mijn cocon kon ik de slaap moeilijk vatten. Maar eenmaal weg had ik toch een goede nachtrust. Vanmorgen dan om 6u30 opgestaan. Omdat ze een warme dag voorspelt hadden besloot ik vroeg te vertrekken. Na een heerlijk ontbijt, uitgebreider dan ik gewoon was van de herbergen. Om iets voor 8u was ik dan op pad. Doorheen de stad werd de richting goed aangegeven door RVS plaatjes in tegels en gespoten symbolen van de Camino op fietspaden. Mij puur daarop baserend door de stad te begeven was geen goed idee want heel even een moment van geen symbool en ik was de weg kwijt. Zoekend op mijn kaartje werd ik aangesproken door een Nederlander. Hij had een plan van de stad met de pelgrimsroute, zo wist ik snel de weg weer. Maar zoals meestal in deze Camino geraak je dan in gesprek. Ik deelde mijn ervaringen en Ups en downs. Ik had een zwaar verhaal maar zag er enorm rustig en relaxed uit zei hij. En zo voel ik me ook, de soort van druk/last die de laatste jaren door alle gebeurtenissen op mijn schouders hing lijkt op dit moment verdwenen. Ik voel me oprecht gelukkig en gemotiveerder dan ooit om deze tocht tot een goed einde te brengen!
al snel werd het 9u en hoog tijd om door te gaan. De eindbestemming had ik nog niet 100 procent beslist maar waarschijnlijk Los Arcos. De albergue van het Belgisch compostelagenootschap. Het ging best wel goed vandaag, beetje stijf van gisteren maar ik mocht niet klagen! Conditioneel zat het goed! Halverwege de tocht kwam ik ineens 4 Belgen tegen, Limburgers van Hasselt. 1 van hen vroeg dan ook vrijwel direct: ben jij die uit de Gazet. na enkele kilometers gezellig samen te rijden en te praten, zelfs tijdens 3km klimmen aan ren percentage tot 7% bleef het gesprek doorgaan. Uiteindelijk besloten zij om te stoppen om te eten, omdat ik meestal eet op de fiets zodat mijn benen warm blijven. Stilaan werd het echt heet en op het warmst van de dag gaf mijn kilometerteller 42,4 graden aan in de zon. Dat was het moment om even bij een fontein te stoppen en mijn hoofd wat te koelen. Iets verser bij de Lidl nog wat frisdrank voor wat extra suikers en ik was er weer klaar voor. Nog even doorzetten en om 15u kwam ik in Los Arcos aan. De vrijwilligers hier waren blij een Belg te zien. We slapen hier met ongeveer 32 samen in een zaal. Bijna allemaal jeugd. Hier wordt vollebak muziek gespeeld en gezongen. Voor mij is het persoonlijk soms nog moeilijk om me in een groep met onbekenden te mengen. Maar er zit verbetering in.
Juist hier nog een opvallend en mooi verhaal. Ondertussen dat ik hier mijn blog schrijf knipt een Italiaan zijn dreadlocks af. Hij kampte al jaren met een soort van depressie en was niet echt gelukkig. Hij begon aan deze tocht om zichzelf te herontdekken, om een betere versie van zichzelf en gelukkig te worden. Wanneer dit gebeurde zou hij zijn dreads afknippen. Vandaag op een heuvel voelde hij zich vrij en gelukkig. Dus deze avond gingen de dreads eraf!
Hier nog enkele fotos
statistieken van vandaag: 81,1 km en 968hm (al voelde het makkelijker aan)
ja hoor sinds vandaag zit ik in Spanje! Vanmorgen zat ik nog in St-Jean-Pied-de-Port. Zoals gisteren al aangegeven hangt hier echt een heel aparte misschien wel magische sfeer. Iedereen is wild enthousiast om Spanje binnen te gaan. Het mooie was dan ook het enthousiasme en soms ook onwetendheid van de mensen voor wie St-Jean-Pied-de-Port het vertrekpunt is. Sommigen zenuwachtig, anderen barsten van zelfvertrouwen. Uiteindelijk zal ieder van hen deze camino op zijn/haar eigen manier beleven. Net zoals ik mijn camino beleef. Ik ken ondertussen het ritme en hoe 1 en ander in zijn werk gaat maar toch was ook ik vanmorgen wat zenuwachtig. Hoe gaat die oversteek van de Pyreneeën me gaan? Dat was de grote vraag. Gisteren voor de zekerheid geen alcohol gedronken, dit heeft namelijk een vrij grote invloed op mijn benen, vooral wijn is niet goed
om 8 uur was het dan zo ver, ik was klaar om te vertrekken. En ik was best wel gemotiveerd. De eerste kilometers waren nog een beetje afwisseling van stijgen en dalen. Maar 1 ding voelde ik al, de benen zijn vrij goed vandaag. Vanaf kilometer 8 begon dan het echte werk. 19 kilometer niks anders dan klimmen. Het weer was ideaal 14-17 graden en lichtjes mistig/miezerige regen. Je kan denken, daar is niets ideaal aan. Maar voor zo een lange klim deed dit wel goed, deze combinatie zorgde voor extra zuurstof. Het enige nadeel was een beperkt zich, geen panoramas dus tijdens klimmen. Uiteindelijk na 2,5 uur, 26,8 km en 998hm bereikte ik de top, letterlijk in de wolken. Dat ging best vlot.
Even de regenjas en regenbroek bij aantrekken, niet voor de regen maar om me tijdens de afdaling te beschermen tegen de koude. Echter na een kilometer dalen klaarde het ineens op. Welkom in Spanje dacht ik. En ja hoor de kilometers gingen voorbij en het weer werd beter en beter. Uiteindelijk dik 10 graden verschil! Op een bepaald moment werd het ook duidelijk zichtbaar. De wolken bleven aan de kant van Frankrijk hangen wat een prachtig uitzicht gaf.
de eerste kilometers na de Ibañeta waren nog wat afwisselend stijgen en dalen. Eenmaal Erro bereikt moest ik dan kiezen: door Pamplona of er rond. 2 mogelijke routes. Uiteindelijk gekozen om door Pamplona te gaan. Deze route had meer slaapmogelijkheden waardoor ik vrijer was om te kiezen wanneer ik zou stoppen. nog 1 klim van 3km. Het leek opnieuw vanzelf te gaan. Vandaag was echt zo een dag dat het zowel mentaal als fysiek allemaal goed leek te zitten. Ik voelde me precies onoverwinnelijk. Vanaf deze laatste klim leek de weg bijna continu in dalende lijn te gaan richting Pamplona, heerlijk! Ik besloot dan ook van mijn goede vorm te profiteren en door te gaan tot Pamplona. Hier arriveerde ik omstreeks 15u. Wat me zeker in Pamplona opvalt maar eigenlijk al sinds dat ik Spanje binnen gereden ben. De camino is hier groots en super aangegeven. Van plaatjes tot pijlen op de weg gespoten. Op een bepaald moment zelfs een bordje: zet hier een stempel in je credential.
eenmaal in Pamplona de eerste albergue (herberg) gepakt. 16 euro slapen incl ontbijt. Hier liggen we in een soort van cocon. Wel grappig
even de stad in en een rondje wandelen, Pamplona vooral bekend omwille van de jaarlijkse traditie van het stieren rennen. Met de grote arena (3de grootste van de wereld) die hier in de stad staat en diverse standbeelden kan je hier gewoon niet omheen. Al ben ik niet direct een stadsmens, hier voel ik me toch op mijn gemak. Als een echte toerist die vakantie heeft...
statistieken voor vandaag: 81,3km en 1365 hm.
normaal had ik gepland om de Pyreneeën en de dag erna slechts 40 a 50 km te doen. Omwille van de goeie benen vandaag dit dus op 1 dag gedaan. Gevolg: 1 dag voor op schema. Morgen ga ik proberen tot Los Arcos te gaan waar het Belgisch compostelagenootschap een albergue heeft. Indien het goed is voor hen zal ik daar een extra rustdag inplannen. Ik weet even niet of ik daar 2 keer kan slapen, we zullen zien.
Gisteren eens enorm vroeg gaan slapen (20u30). Ik was echt moe... na een goede nachtrust om 7u opgestaan. Om 8u moest ik namelijk uit de gîte (herberg) zijn. Even wat boodschappen doen in de lokale Carrefour en bij de apotheker zalf en steunverband halen voor mijn andere knie. Meer uit voorzorg omdat deze ook niet meer 100% aanvoelt. Vandaag begonnen aan de niet ingeplande route. Gevolg was wel dat het nu op de kaart/gidsboekje moest gebeuren ipv op mijn gps. Wel even wennen maar ook dat leer je snel! Ik weet niet of het is omdat het maandag is of die paar wijntjes van gisteren maar mijn benen voelde echt aan als pudding Mijn pedalen rondkrijgen was moeizaam en koste me precies bergen energie. En dan moet je met vandaag je eerste Col op. col dOquiche. Met zijn 5km en een gemiddeld stijgingspercentage van iets meer dan 5% viel deze best wel mee. Ik heb op deze tocht al moeilijkere gehad. Maar niet Col de... genoemd werd. Maar goed de eerste Col dus overwonnen!! En het grote voordeel is dat je na een lange klim ook lekker lang mag afdalen
na een dikke 70 km en een laatste steile klim (tot 12%) kwam ik dan aan in St-Jean-Pied-de-Port. Even langs het pelgrimsbureau en dan naar de gîte. 1 ding valt me direct op, hier begint de camino pas echt. Hoewel afgelopen weken al geweldig waren, toch hangt hier een bepaalde sfeer. Heel veel jonge pelgrims ook in vergelijking met afgelopen weken. Na het kijken van de voetbal dan ook direct contact beginnen leggen. We zaten aan tafel met een Australiër, 2 Duitsers, Zwitser en een Brit. Terwijl de Australiër me interviewde voor zijn eventuele boek, begon de Zwitser naast mij te wenen door mijn verhaal. Toen ik de Australiër vertelde dat ik ook geld inzamelde voor de strijd tegen kanker, vroeg hij of hij mijn verhaal in de lokale krant bij hen mocht plaatsen. Mij goed, iedere euro die we nog kunnen ophalen tegen deze ziekte is helpt!
Even nog snel uit eten en dan nu mijn blog nog schrijven en slapen.
hier wat fotos van vandaag:
ik vraag me soms af als ik hier door dit prachtige landschap rijd of de mensen hier zich ervan bewust zijn hoe prachtig het uitzicht in hun tuin is! Vermoedelijk is dat voor hen even normaal als dat er water uit de kraan loopt...
voor morgen staat er een pittige dag op het programma. Beginnende met ongeveer 27km klimmen. Hoe ver de totale afstand gaat zijn morgen weet ik nog niet. Zal wat van de benen afhangen.
in zo een grote slaapfabriek had ik een slechtere onderbuur kunnen treffen. Net zoals altijd had ik, omwille van de aard van het beestje, het nogal moeilijk om haar aan te spreken. Laten we zeggen dat we even kort naar mekaar keken en eens knikten. Maar beiden zwegen we gewoon. Ik besloot dan maar niet te lang te blijven en inkopen te gaan doen. Ja zwak he ;-) toen ik terugkwam dan maar eens mijn moed bijeen geraapt en het gesprek gestart. Camille was haar naam en ze was van oorsprong afkomstig uit de UK maar woonde nu met haar ouders in Frankrijk. En ook met ons belgenlandje was ze wel bekend. Ze had namelijk een jaar in Brussel gewerkt en heeft daar verschillende vrienden. omwille van een infectie op de voet was ze al 2 dagen in Burgos en moest omwille van koorts daar uitrusten. Haar reispartner had ipv te wachten gewoon beslist door te gaan. Voor haar wel vreemd in eerste instantie maar ook dat was een deel van de camino. Onze wegen splitsten even toen ook zei boodschappen ging doen maar daarna hebben we de rest van de avond nog samen doorgebracht, niet moeilijk als je bedden gewoon boven elkaar staan he 
