Kanker, iedereen kent wel iemand of heeft wel eens gehoord van iemand die vecht of gevochten heeft tegen deze ziekte. Ook voor mij is dit het geval. Uit de situaties die ik meegemaakt heb en door de impact die dit op mij gehad heeft kwam het idee om naar Santiago de Compostela te fietsen. Deels voor mezelf, om alles even op een rijtje zetten. Maar ook voor het goede doel om zo kankerpatiënten een hart onder de riem te steken. Om kankeronderzoek, opsporing en preventie en de begeleiding van patiënten en hun familie te steunen en kankerpatiënten zoals bijvoorbeeld mijn moeder en veel van haar lotgenoten nog betere toekomstperspectieven te kunnen bieden. Deze beschrijving is slechts een korte schets van waarom ik dit doe. Ben je nieuwsgierig naar het volledige verhaal? Lees dan het gedeelte “Mijn verhaal”.
Gedurende mijn tocht zal je op deze pagina mijn avontuur kunnen volgen. In de hoop dat ik overal internet heb, komt er iedere dag een kort verslagje over mijn ervaringen en enkele foto’s.
Hoe dit goede doel steunen?
Als eerste wil ik graag verduidelijken dat de reis zelf volledig door mezelf bekostigd wordt. Het geld wat door jou hopelijk gestort wordt gaat integraal naar het goede doel. Om misverstanden te vermijden wordt het geld daarom ook rechtstreeks op de website van levensloop Lommel gestort onder een team dat ik daar heb opgestart. Op deze manier komt het geld direct op de juiste plaats terecht en wordt er daar ook een teller bijgehouden van het reeds ingezamelde bedrag. Hopelijk kunnen alle kankerpatiënten op jou steun rekenen!
Wil je dit goede doel steunen? Klik op de link "Steun het goede doel" in de linker kolom op deze pagina onder "nuttige links". Vanaf het bedrag van €40,00 heb je recht op een fiscaal attest. Meer info in verband met dit attest zie de link "fiscaal attest"
04-06-2018
Dag 10: Anthien le chemin -> Nevers
Hallo allemaal!
hier zijn we weer met een verslag van vandaag. Afgelopen nacht had ik uitstekend geslapen. Dat doet deugd om nog eens in een echt bed te liggen. Om 7u werd ik wakker en omdat Ad, een pelgrim die te voet naar Compostela gaat, om 7u30 zou ontbijten besloot ik ook maar op te staan. Na het ontbijt gingen we dan ieder onze weg om ons klaar te maken voor een nieuwe dag. Misschien nog een leuk weetje voor de collegas: Ad heeft meegewerkt aan het polytechnisch zakboek. Om 9u vertrok ik ook aan mijn tocht, nog even afscheid nemen van Huberta en Arno, de gastheer en gastvrouw, om dan mijn tocht richting Nevers te starten.
Al vrij snel kwam ik er achter dat mijn linkerbeen vandaag niet mee wou. Met momenten een vervelend steekje of beginnende kramp in mijn bovenbeen, moeilijk te beschrijven. Onder het motto niet teveel aan denken en doorgaan ging de tocht verder. Na een aantal kilometers kwam ik dan een oude bekende tegen, Ward, de pelgrim die ik zaterdag ook tegen gekomen was. Ik aangenaam verrast, hij wat minder omdat hij verwacht had mij tegen te komen. Hij had namelijk een rustdag genomen in Vezelay waardoor ik hem gisteren terug voorbij gestoken was. Opnieuw fietsten we enkele kilometers samen. Ik had hem gezegd dat het bij mij niet snel zou gaan vandaag om mijn been ook niet verder te forceren. Geen probleem voor hem. Uiteindelijk na dik 40 km dan besloten om samen iets te eten. Dat is gezelliger als alleen he ;-) we kozen le plat de jour: voorgerecht, hoofdgerecht en nagerecht voor slechts 14 euro. Na het eten besloten we om terug ieder onze weg te gaan. Ik gaf hem nog snel mijn reserve piketten en een paar meter van mijn wasdraad. Dat kon hij wel gebruiken. Misschien zien we mekaar nog eens misschien ook niet. Het misterie van de camino
Een van de redenen dat ik nog vroeg vertrokken ben deze ochtend was omdat men regen voorspelden voor de namiddag. Ik hoopte dus voor de regen in Nevers te zijn. En ja hoor dat lukte, het enige waar ik nat van werd was mijn eigen zweet (lekker detail he). Het was opnieuw weer een warme dag. Na nog een tijdje doorzetten voelde ik na 65 km de pijn in mijn been niet meer. Hopelijk was dit tijdelijk. 1 ding heb ik hier wel uit besloten, er moet gewicht naar huis wil ik mijn benen fris houden: mijn tent, wat kleren, een paar schoenen en sommige zaken die ik bij had en verwacht niet meer te gebruiken gaan morgen dus naar het postkantoor om naar huis te sturen. De tent had ik misschien nog wel kunnen gebruiken maar met een gewicht van 2kg is dit 10% van mijn bagage en dik 5% van het totaal gewicht dat ik bij heb. Meestal zal ik gebruik kunnen maken van herbergen en indien niet kan ik nog altijd bij mensen aanbellen of deze lieve jongen mag blijven slapen.
uiteindelijk kwam ik dan in Nevers aan, na een bezoek aan de toeristische dienst werd ik naar een pelgrimsherberg gestuurd. Niet zo maar een maar een klooster bij de kapel waar Bernadette (vooral bekend van Lourdes) opgebaard ligt. Helaas mag fotos maken niet in de kapel. Daar houden we ons dan ook maar aan, ik zou niet willen dat Bernadette vannacht op mijn kamer staat omdat ik niet geluisterd heb ;-) Opnieuw dus een heerlijk bed en douche... inclusief ontbijt voor iets meer dan 20 euro. Hier nog wat fotos:
Na vandaag is het eerste gids boekje uit wat wil zeggen dat ik op vlak van kilometers ongeveer op 1/3 zit. morgen staat er een relatief vlakke tocht op de planning. Afhankelijk van mijn been zal ik morgen beslissen of ik de volledige afstand afleg of slechts een gedeelte en dus een soort van rustdag ga houden.
statistieken van vandaag: 78,4 km, 17,8 gemiddeld en 830 hm.
Afgelopen nacht was het vrij fris in de tent. Na enkele keren wakker geweest te zijn vond ik het dan ook maar verstandig wat extra kleding aan te trekken en de slaapzak helemaal dicht te trekken. Gevolg: uiteindelijk vanmorgen om 8u30 a 9u00 wakker worden van mensen die langs mij aan het vertrekken waren. Mijn eigen wekker had ik niet gehoord. Maar het kan maar deugd gedaan hebben. Het is tenslotte zondag voor iedereen Na rustig mijn spullen in te pakken (s morgens doe ik alles rustig). Was ik dan om 10u toch eindelijk weg. Vanaf de camping moest ik direct naar het kanaal fietsen. Oh wat was dit een fijne manier om de dag te starten, mijn benen wisten dit zeker wel te appreciëren! Afgelopen dagen was het vaak vrijwel direct een klimmetje voor de kiezen waardoor de benen niet de tijd hadden warm te lopen met soms verzuring tot gevolg. Vandaag liep uiteindelijk de route 40 km langs dit kanaal. Enorme rust met enkel het gefluit van wat vogels en het geluid van stromend water. Af en toe een sluis of een brugje zorgde voor de nodige afwisseling. Tijdens een fotomoment langs dit kanaal kwam ik aan de praat met een Fransman (die zitten hier veel). Hij vroeg me of ik van Wallonië was, mijn Frans was blijkbaar al bewter. Even later in het gesprek zal hij wel door gehad hebben dat ik toch hoofdzakelijk Nederlands spreek
Omdat ik richting Vezelay moest, en dit ligt boven op een heuvel, kon dit vlakke verhaal niet blijven duren natuurlijk. De beentjes waren ondertussen al opgewarmd en het klimmen begon vals plat. Uiteindelijk leidde een klim van 2,5 km aan 7%, een afdaling en nog een klim van 1km aan 7% mij en mijn stalen ros tot in Vezelay. Wat een prachtig stadje/dorpje was dit. Een stad/dorp met een enorme historie (die ik jullie hier even ga besparen) maar ook met een indrukwekkende basiliek. Sober vanbinnen maar op vlak van bouwwerk werkelijk indrukwekkend!
Na het branden van een kaarsje en het ontvangen van mijn stempel was het dan tijd om verder te gaan. Mijn einddoel voor vandaag lag namelijk een 25km verder. Anthien le chemin, hier ga ik voor de eerste keer slapen in een pelgrimsherberg; Lesprit de chemin. direct werd ik hier super onthaald in een oude hoeve met alle faciliteiten die je nodig hebt. Tijdens het avondeten vertelde iedereen zijn/haar verhaal en werden ervaringen gedeeld. Zo gezellig! Vandaar ook dat de blog vandaag wat later is Tijdens deze uitwisseling van verhalen werd me ook nogmaals duidelijk dat het werkelijk een prachtige ervaring is. Hoewel ik ergens wel aan een planning hang is er toch een gevoel van absolute vrijheid, wil je stoppen onderweg dan doe je dit, wil je een dag niet fietsen dan kan dit (een paar keer). Iedere dag en moment nemen zoals het komt. Ik ben niet gewoon op vakantie, dit is een levenservaring...
Slaapwel
Statistieken volgen morgen. Iets van 82 km. Om zeker te zijn moet ik hiervoor naar mijn fiets en het onweert hier best hard dus gaan we even niet doen
Na nog een gezellige avond gisteren met de gebroeders Verhees en hun ouders was het vanmorgen dan tijd om afscheid te nemen. 1 ding heb ik al zeker geleerd deze tocht. Ik ben echt heel slecht in afscheid nemen. Met het ontbijt, het naar huis gaan van het eerste deel van de vrienden en nu met de Broers Verhees. Steeds opnieuw die krop in de keel en een vervelend gevoel.
de eerste kilometers gingen moeizaam. De oorzaak was vooral mentaal denk ik, het aanpassen aan helemaal alleen zijn. Op een bepaald moment dacht ik bij mezelf, Joris doe niet flauw, de mensen voor wie je dit doet, die hebben het zwaarder dan jijzelf. Die gedachten gaven me kracht en het fietsen ging aan een vrij vlot tempo. Maar ook had ik Bompa gevraagd om het eenzame gevoel even weg te nemen, het moest maar eens lukken. Even later werd ik voorbij gestoken door een Pelgrim met de koersfiets. Ward uit Maasmechelen. Misschien toeval maar het moment was wel heel straf... Omwille van mijn vlagje aan mijn fiets had hij gezien dat ik van Neerpelt was. Samen reden we tientallen kilometers. Voor mij was het dan tijd om wat te eten en Omdat Ward met de koersfiets langere afstanden aflegt dan ik met mijn trekkingfiets, was het voor hem ook tijd om door te doen. Een zeer fijne kennismaking was het. Volgens mij typisch aan de camino. Om 13u had ik al 68 km gedaan. De moraal was weer in orde en Oh wat ging het vlot. De graan landschappen veranderden in boomgaarden, stukjes bos en de dorpjes volgden mekaar sneller op dan afgelopen dagen. Nog een paar stevige klimmetjes (6-8%) en om 15u30 kwam ik dan aan in Auxerre. Nog even een bezoek aan de kerk/kathedraal maar helaas geen stempel. Dan maar naar de camping.
Vannacht heb ik een zeer goede nachtrust gehad. Als een blok in slaap gevallen en om 7u werd ik pas wakker. Omdat ik vandaag in mijn eigen tent sliep kon ik al beginnen opruimen. Het lijkt er namelijk op dat ik s morgens meestal de laatste ben dus een kleine voorsprong is dan wel mooi meegenomen. Vandaag is de laatste dag waarop ik gezelschap heb van de gebroeders Verhees. Na een ontbijt bij de manege (stokbrood en een soepkom vol koffie) konden we vol goede moed eraan beginnen. Na een paar kilometer sloeg echter de pech toe, de glijlagers van Pieter zijn trapas kwamen spontaan naar buiten waardoor zijn as los kwam te zitten. Na wat sleutelen en bij een plaatselijke garage om materiaal/hulp gevraagd te hebben konden we onze tocht verder zetten. Of dat dachten we dan toch. Een 5-tal kilometer ging het goed maar bij de eerste echte klim hadden we opnieuw prijs. Tijdelijk repareren met trekbandjes was aan 1 zijde mogelijk, aan de andere kant zat helaas een metalen plaatje wat onze trekbandjes door sneed. Ook een halve oplossing is helaas geen oplossing. Omdat fietsenmaker hier maar dun gezaaid zijn en we eigenlijk midden tussen de velden zaten was er maar 1 oplossing. Met de 3 resterende stalen rossen de 4de vooruit trekken. Als je weet dat daar iemand van over de 2 meter op zit is dat best gewerkt! Na een 5 a 10 kilometer dan Uiteindelijk besloten de lichtste (ik dus) op de kapotte fiets te zetten. Zo ging het verder tot het eerstvolgende dorp (weg van de route). Omdat daar ook geen hulp te krijgen was zijn Wouter en ik uiteindelijk doorgefietst om de laatste 50 km af te werken. Met veel wind op kop en een verwaarloosbaar regenbuitje geraakte we in Troyes. De benen voelden we wel, zou dit aan het voorruit trekken liggen of gewoon de opeenstapeling van dagen? Pieter en Hendrik, inclusief fietsen, hebben een lift weten te versieren richting Troyes. Dus kunnen we samen hier de laatste avond doorbrengen.
statistieken van vandaag: 81 km (inclusief omleidingen) 445hm en gemiddeld 18 km/h
omdat dit mijn eigen blog is mag ik hier ook best wel een zoekertje neerzetten: GEZOCHT masseuse/kinesist voor een goede massage van de benen. De vereisten zijn niet hoog: - tussen 22 en 29 jaar - vrouwelijk - mooie ogen - goed uiterlijk - sportief -... ohja ze moet ook kunnen masseren (benen he) ;-)
Berzieux zelf heeft geen bakker. Gelukkig voor ons komt er wel een soort van marktwagen met brood langs. Deze kwam om 9u. Wij mochten dus uitslapen. Dit kwam ons wel goed uit want we hadden het best laat gemaakt. Dat heb je als het gezellig was
eenmaal de bakker geweest was hadden Hans en Tess, de eigenaars van fantesstique, ons een zeer lekker ontbijt gemaakt. Daarna was het tijd om terug op ons stalen ros te klimmen. de konten van de 3 musketiers (Verheeskes) doen ondertussen al wat pijn en ook de benen voelen we op dit moment wel. Maar de weergoden waren ons goed gezind en dus vertrokken we vol goede moed de graanschuur van Frankrijk in, zoals ze dat hier noemen. Het grote verschil met vorige dagen was dat het iets minder steil klimmen was en in de velden waren diverse klaprozen aanwezig wat voor een mooi beeld zorgde:
Na een 50 kilometer arriveerden we in Chalon-en-Champagne. Op Aken en Maastricht na de grootste stad op deze route. Eerlijk gezegd was het wel even wennen om na al die rustige omgevingen terug in een drukke stad te komen. Maar een terrasje met dit warme weer doet wel deugd. Terwijl de Verheeskes nog even op het terras blijven zitten ga ik een bezoekje brengen aan de Notre dame. Hier kan ik namelijk ook een stempel krijgen. De vrouw kijkt me verwondert aan wanneer ik zeg dat ik een pelgrim ben. Ze vond me nogal aan de jonge kant. Na de stempel duik ik even verder dit prachtig gebouw binnen. Best indrukwekkend:
Stilaan wordt het toch tijd om verder te gaan. Nog even wat inkopen doen en terug met de pijnlijke billen, al valt dit best wel mee, de fiets op. Ongeveer 2 uur later komen we op onze eindbestemming Lettrée aan. Hier slapen we in onze tent bij een manege. Omdat in dit dorp geen eten te vinden is, stelt onze gastvrouw voor ons wat eten te bereiden. Heerlijk na zo een dagje fietsen. Fijn hoe gastvrij de mensen zijn.
Nu nog even kaarten en dan slapen... Slaapwel!
Statistiek: 81 km en 16,4 gemiddeld (zie strava, kilometerteller is kapot door vocht. Hopelijk morgen terug in orde na goed laten drogen).
Dag 5, stilaan begint het besef van dagen wat minder te worden. Maar dat is op zich een goed teken, reizen mag tijdloos zijn. In het verslag van gisteren had ik het erover dat we in een best wel idyllisch dorpje zouden slapen. Wat blijkt nu, dit dorp werd gebruikt als filmset voor een film met Matthias Schoenaerts. Maar dit even ter zijde. Omdat de nacht van maandag op dinsdag onze nachtrust niet al te goed was vond ik het wel zo best de Verheeskes iets langer te laten slapen. Uiteindelijk vertrokken we, na enkele fotos met de hotelbazin richting Vienne-la-Ville. Oorspronkelijk was deze dag ook korter gepland maar omdat we donderdag anders 100 km moesten fietsen hebben we beslist vandaag een eindje verder te fietsen. Vandaag reden we opnieuw door adembenemende landschappen en dorpjes die je terugbrengen in de tijd. Tijdens de voorbereidingen, had ik ervoor gekozen om langs een Amerikaans oorlogsmonument te rijden (1914-1918) bij Montfaucon. Hier konden we via 216 trappen (volgens het boekje) tot boven in de toren wandelen. Die voel je aan de benen na die dagen klimmen in de Ardennen. Maar het uitzicht wat we ervoor terugkregen maakte alles goed!
Omdat ze vannacht regen voorspelt hebben, dan toch maar een hotel/herberg gezocht en zo kwamen we bij een Nederlands koppel uit dat sinds mei hier een B&B/camping uitbaten. Zeer fijne mensen waar we gebruik mogen maken van diverse faciliteiten onder het motto ons huis is jullie huis. Toch speciaal hoe toevalligheden je op de leukste plekken kunnen brengen. Dat is dan ook een specifieke eigenschap van de camino (denk ik).
Oh ja het weer was vandaag veel en veel beter dan gisteren. Goed voor T-shirt en blote buiken situaties (als je je goed insmeert natuurlijk)
Maar goed, tijd voor een wijntje en een kaartspel en dan bed in.
Statistieken voor vandaag: 85km en 17 km/h gemiddeld. Hoogtemeters kan ik vandaag helaas niet vermelden. Het regenweer van gisteren had mijn kilometerteller ontregelt waardoor dit van geen kanten klopt 14000 hoogtemeters is namelijk wat veel. Hopelijk heeft de zon dit vandaag opgelost.
Afgelopen nacht werden we in onze tent enkele malen gewekt door een stevig onweer dat over Lescheret trok. Soms was het gerommel wat op onweer leek misschien wel Hendrik zijn gesnurk in de tent langs ons Na het opruimen van de spullen was er nog even de tijd om wat te vissen. Wouter had vrij snel prijs en wist zijn eerste vis binnen te halen. Maar er moest ook nog gefietst worden, dus was het tijd om te vertrekken. Nog snel even langs de bakker en toen kwam de eerste regenbui ons al tegemoet. We hadden gehoopt vroeg op onze eindbestemming te zijn vandaag, het was namelijk maar een korte dag (59km). De neerslagzone leek ons echter te achtervolgen en meerdere malen waren we dan ook genoodzaakt een bushokje of afdak te gaan opzoeken.
De voormiddag verliep moeizaam maar na een bezoekje aan Orval vonden we de motivatie om door te gaan tot Montmedy. Onze oorspronkelijke eindbestemming. Orval:
Montmedy, een prachtige oude vesting waar we voorzien hadden om te blijven slapen in een herberg. Helaas was dit volzet en moesten we een andere oplossing zoeken. Onze oplossing vonden we wat verder in Marville, 15 km verderop. Ondertussen was het weer veel beter en hadden we enorme mooie landschappen:
Wegens problemen met de kilometerteller hier wat geschatte statistieken: 75 km.
Vandaag stond de trip richting Lescheret op het programma. Goed voor 77km. Een iets kortere rit dan de afgelopen dagen. Halverwege kwamen we op de echte langs oude wegen route richting Compostela terecht. Hier ontmoette we een Nederlander die enkele jaren geleden richting Compostela fietste.
In een warm zonnetje over rustige wegen en met prachtig uitzicht ging onze tocht verder richting Bastogne. Het was nog maar 20 kilometer dus vonden we dat we een terrasje wel verdient hadden. Tegenover het terras lag het cultureel centrum. Tijd om even een stempel te gaan halen. Het verzamelen van deze stempels is toch nog even wennen. Na een uurtje in Bastogne gezeten te hebben reden we door richting Lescheret. Hier zagen we de eerste schelp bij een bord van een camping. Ook direct onze eindbestemming voor vandaag. Op deze camping ontmoette ik ook de eerste mede pelgrim. Zij doet 70 km per dag dus de kans is groot dat we mekaar nog wel eens tegen gaan komen.
Na zo een dag verlang je enorm naar een avondmaal, bleek dat de dichtstbijzijnde eetmogelijkheid 7,5 km verderop lag. Helaas niet vlak zoals thuis maar heerlijk klimmen en dalen. Resultaat: 15 km extra op de teller. Maar het goede eten deed wel deugd! Na een frisse douch en schuilen voor het stevige onweer waren we dan eindelijk toe aan een welverdiende nachtrust. Ik kan je zeggen, zo fietsen hakt er stevig in.
Slaapwel!
statistieken: 93 km, 1207 hoogtemeters en gemiddeld 17,15 km/h
Na een nachtje in onze trekkershut in camping Natuurlijk Limburg ging de wekker om 7u30. Klaar voor het ontbijt bleek dat we pas vanaf 8u30 aan het ontbijt kunnen beginnen. Daarom was het vertrek wat uitgesteld tot 10u. De eerste kilometers kregen we direct enkele stevige klimmetjes voor de kiezen. De langste klim was toch een 4-tal kilometer, dat zijn we in het vlakke Neerpelt niet gewoon. Even wennen maar het ging beter dan gisteren. Het ritme en de juiste versnelling had ik ondertussen gevonden en ook de invloed van de bagage is ondertussen al beter. Alles word je gewoon ;-) Vandaag was een beetje een mix van mooi weer, een hongerklopje, 2 lekke banden en een fikse regenbui. Maar vooral veel plezier en prachtige uitzichten en niet te vergeten: fijne kennismaking/uitnodiging op een soort van dorpsfeest. Uiteindelijk kwamen we via de Ravel (glooiende weg) en na een laatste stevige klim tot in Lommersweiler, waar mijn ouders en zus samen met de buurt een heerlijk avondmaal in mekaar gestoken hadden. Op die manier hebben ook zij een mooi steentje bijgedragen aan ons goede doel! Hier wat sfeerfotos van vandaag:
Na vandaag zijn een deel van mijn kameraden naar huis. Er moet ook nog gewerkt worden natuurlijk. 2 geweldige dagen hebben we achter de rug. Afscheid nemen is dan natuurlijk niet het fijnste moment en brengt dan stiekem toch wel met een licht emotioneel tintje met zich mee. Maar dit weekend was er alvast eentje om nooit te vergeten. Weten jullie nog dat ik in een eerder bericht verteld heb over het feit dat ik best toch wat kleren mee neem om niet zoals in de film De helaasheid der dingen over straat te fietsen. Mijn vrienden vonden dat anders wel een goed idee en stiekem hebben we toch wel gelachen:
Om even af te ronden hier nog de statistieken van vandaag: 95 km met een gemiddelde van 17,8. Hoogtemeters 1040 (volgens de strata van de vrienden)
Vandaag was het eindelijk zover. Na een onverwacht goede nachtrust ging om 6u de wekker. Dan 8u, de start van het ontbijt. Direct stroomden ook de eerste eters toe. We mochten een dikke 240 man verwelkomen, gezellig druk kon je dat wel noemen! Dan half 10, 10 uur. tijd om te vertrekken. Na een speech van Mama en een iets kortere speech van mezelf was het dan tijd om te vertrekken. Een moment wat toch wel de nodige emoties teweeg bracht. Buiten stond onverwacht een soort van erehaag en daar gingen we dan.
De eerste kilometers verliepen zeer vlot. Door het gezelschap dat me uit de wind kon zetten hadden we de eerste 42 kilometer al op enkele uren achter de rug met een gemiddelde van 21 km/h. Dan even een terrasje doen om toch even wat suikers binnen te krijgen.
Na de eerste stop werd het iets moeilijker. De hoogtemeters namen toe en ook de warmte begon ons parten te spelen. Op het warmste moment gaf de thermometer op de kilometerteller in de zon 40 graden aan. Maar misschien lag het bij mij ook wel aan het feit dat het trainen met bagage niet meer gelukt was. Maar hoe meer klimmetjes we hadden verteerd hoe beter ik mijn ritme vond. Het ging niet hard maar het voelde wel veel beter. Maar dat mag ook wel de komende weken. Nu nog even eten met de bende (7 man) om wat krachten op te doen voor morgen.
Nog een kleine week en dan is het zover. De start van mijn tocht richting Santiago de Compostela.
Als ik heel eerlijk moet zijn begint de spanning wel te stijgen. Je zou voor minder...
De bagage is ondertussen gepakt. Alle kleren in vacuümzakken gestoken. Dit heeft 3 voordelen:
Alles is per set netjes geordend. geen gerommel dus om iets te vinden.
Mijn spullen nemen minder plaats in.
Extra bescherming tegen eventuele nattigheid.
Je denkt nu misschien van die vacuümzakken voor de stofzuiger. Dan gaat hij na 1 keer openen wel problemen hebben om alles terug mee te krijgen. En inderdaad een stofzuiger op mijn fiets zou niet helemaal praktisch zijn. gelukkig zijn dit vacuümzakken waarbij je d.m.v. oprollen de lucht eruit perst. Eenvoudig en herbruikbaar, ideaal dus.
Maar dan komt dat moment dat je alles in je tassen moet krijgen. Hoe doe je dat in godsnaam? wat filmpjes op Youtube kijken en een paklijst van mijn nonkel helpen me al aardig op weg. Toch moet je hier zelf je systeem in vinden. Dan komt dat moment: ik krijg er niet alles in, wat nu?? Alle bagage er weer uit en even kritisch overlopen wat je wel en niet nodig hebt. Zo toch een volledige vacuümzak thuis kunnen laten. Op dat moment lijkt het erop dat ik alles wel in mijn tassen krijg. Maar wel maar heel juist. Uiteindelijk dan toch beslist om een extra tas te kopen, eentje die achter op mijn rekje past. Hier kan mijn tent, schoenen, regenkledij en slot in. Uiteindelijk alles goed gepakt en nog een klein beetje plaats voor eventuele boodschappen onderweg.
Als je dan die tassen ziet begin je je af te vragen hoeveel weegt dat nu eigenlijk? Je moet dat dood gewicht toch iedere heuvel en berg over krijgen. dan maar even wegen. alle tassen inclusief tent, slaapzak, slaapmatje, bestek, kleren, schoenen, reserve onderdelen, gereedschap... goed voor een totaal gewicht van 23 kg. Als je dan weet dat mijn fiets inclusief drinkbidons ook nog eens tegen de 20kg weegt, dan is dat is toch even verschieten. Lekker meer dan de helft van mijn eigen gewicht meesleuren. Maar na wat googelen op internet niet echt abnormaal als je tent e.d. bij hebt. Nog even gekeken waar ik nog wat kan snoeien in het gewicht, een tent en slaapspullen zijn toch wel fijn en ook bij mijn kleren vind ik niet echt iets wat thuis kan blijven. Uiteindelijk denk ik dat de Fransen en Spanjaarden het toch wel op prijs stellen als ik niet in adamskostuum ga fietsen, het is namelijk geen heruitgave van de film "de helaasheid der dingen" en kwestie van niet te hard te stinken is het ook fijn af en toe eens van kleren te wisselen. Dan maar wat harder op die pedalen stampen...
Al enkele dagen is het prachtig weer. Het ideale moment om dus nog wat te trainen met de fiets en tassen. Afgelopen dinsdag ging het trainingsrondje richting Lommel Kerkhoven. Hier bezocht ik een school: Basisschool Sint-Jan.
Via Levensloop Lommel was mijn verhaal tot in de klassen van Sint-Jan geraakt. Wanneer ik via 1 van de leerkrachten vervolgens te horen kreeg dat de leerlingen een doel gesteld hadden: een sponsorloop waarin alle leerlingen willen proberen om, de afstand die ik ga fietsen, met z'n allen te lopen.
Toen ik dit te horen kreeg hebben we dan ook direct afgesproken dat ik deze leerlingen een bezoek zou brengen. Om over mijn reden van mijn tocht te vertellen, maar ook om al hun vragen te beantwoorden. Vragen die gingen van wat ik met mijn pet zou doen na mijn tocht, ik had al een liefhebber tot de vragen hoe het met ons mama ging en of zij nog iets voor mij konden doen. Sommige vragen die me totaal verraste op vlak van inhoud en maturiteit. Als je ziet hoe kinderen van 10-12 jaar al een kijk op kanker hebben en hoe dit onderwerp in klassen bespreekbaar gemaakt wordt, dan kan ik alleen maar zeggen: Chapeau, goed bezig!
Hier nog een sfeerfoto:
Dit goede weer was ook het ideale moment om nog een item van mijn paklijst eens te installeren: de nieuwe tent.
Netjes zoals het hoort eerst even de handleiding bekijken
Om dan vervolgens de tent op te zetten en even te testen. => Getest en goedgekeurd
En dan komt dat moment dat je die tent terug in dat zakje moet krijgen. Hoe was dat ding nu ook alweer opgevouwen toen ik deze uit het zakje haalde???
Toch altijd dezelfde uitdaging met die tenten Maar het is gelukt, dat kunnen we dan ook weer. Tegen het einde van mijn tocht kan ik dit waarschijnlijk met mijn ogen dicht (of misschien niet).
Het is alweer een tijdje geleden dat ik hier nog een blogberichtje geschreven heb, waarvoor mijn excuses
26 mei, de dag van mij vertrek, komt langzaam dichterbij. Het besef begint meer en meer te groeien dat het moment binnenkort daar gaat zijn, de tocht waar ik de laatste 8 maanden een groot deel van mijn vrije tijd aan besteed heb zal binnenkort beginnen. Sinds het moment dat ik beslist had deze tocht te maken kon ik in feite niet wachten om te gaan. En hoe dichterbij de datum komt, hoe groter het verlangen en de spanning wordt om eindelijk te vertrekken!
Op zaterdag 24 maart had de jaarlijkse regiodag van levensloop plaats. Een dag waarop de drijvende krachten achter de verschillende levensloop organisaties samen komen om een nieuw seizoen van start te laten gaan en ideeën uit te wisselen. Maar ook om deze mensen te bedanken en te motiveren om er opnieuw een seizoen tegenaan te gaan. Een eerdere kenningsmaking met de levensloop coördinator van Limburg (Angelo) tijdens een vergadering met Levensloop Lommel had ertoe geleidt dat ook ik op deze regiodag aanwezig was. Angelo had me namelijk gevraagd of ik ook mijn verhaal wou komen doen, ter inspiratie en motivatie van de drijvende krachten achter Levensloop.
Omdat in mijn ogen Levensloop een bijzonder initiatief is om kanker onder de aandacht te brengen en omdat ik ieder jaar opnieuw verwondert ben om te zien hoe levensloop zovele mensen op de been brengt, om SAMEN iets tegen kanker te doen. Was het voor mij dan ook een groot plezier om daar mijn verhaal te vertellen en ook toe te lichten waarom ik levensloop gekozen heb als partner om deze actie op te zetten.
Voor mij was het de eerste keer dat ik mijn verhaal deed voor een groep mensen, de meesten voor mij totaal onbekend. Alhoewel ik verwacht had dat dit onwennig zou aanvoelen, verliep alles vrij vlot. Af en toe een krop in de keel omwille van fotos en herinneringen die daarbij omhoog kwamen. Maar dat was niet erg. Iedereen in van het publiek had namelijk wel zijn gelijksoortig verhaal en had hier dus het volle begrip voor. De reacties achteraf waren dan ook hartverwarmend.
Wanneer ik de verhalen hoor over wat de camino (de tocht naar Compostela) inhoudt. Iedere pelgrim met zijn/haar verhaal en motivatie om deze tocht te ondernemen en de verbondenheid die dit onder pelgrims teweeg brengt. Dan denk ik dat deze verbondenheid en band tussen mensen ook leeft in een organisatie zoals Levensloop. En stilaan begin ik ook te beseffen dat, ondanks ik pas effectief vertrek op 26 mei, mijn Camino nu al begonnen is. De ervaringen die ik op dit moment al regelmatige beleef had ik waarschijnlijk niet ervaren wanneer ik deze tocht niet zou doen.
In het bericht van de pelgrimszegen heb ik al vermeld dat mijn tocht richting Santiago de Compostela van begint op 26 mei 2018.
Maar dit willen we niet zomaar voorbij laten gaan en daarom hebben we beslist om op zaterdag 26 mei 2018, van 8u00-11u00, een ontbijtbuffet te organiseren in OC de Vranken, Herent (Neerpelt). De opbrengst van dit ontbijtbuffet zal volledig naar Levensloop (Stichting tegen kanker) gaan.
Om 9u30 is er een uitzwaai moment voorzien waarna ik mijn tocht richting Santiago de Compostela zal starten.
De eerste proefdruk van de voorverkoopkaarten en posters zijn intussen klaar (Zie foto).
Vanaf eind volgende week start de officiële voorverkoop voor het ontbijtbuffet!
Een week is alweer voorbij gevlogen. De voorbereiding voor mijn tocht naar Santiago de Compostela draait op volle toeren.
Dit blogbericht zal gaan over de route die ik zal volgen.
De meest bekende fietsroutes richting Santiago de Compostela zijn de "St.-Jacobsroute" en de route "langs oude wegen".
Ik heb ervoor gekozen om in grote lijnen de route "langs oude wegen" te volgen.
Mijn tocht zal vertrekken in het Herent (Neerpelt). Om na 2 dagen fietsen bij onze vakantiewoning in Lommersweiler (Sankt-Vith) aan te komen. Vanaf dag 3 (Lommersweiler) zal ik een week het gezelschap krijgen van een goede vriend, Wouter. Samen zullen we van Lommersweiler via Bastogne, Châlons-en-Champagne, Troyes tot in Auxerre fietsen. De kilometerteller zal op dat moment een dikke 600 kilometer aangeven. Vanuit Auxerre rij ik vervolgens alleen verder richting Vézelay om de eerste helft van de "langs oude wegen" route af te ronden in Nevers.
Het tweede deel van de "langs oude wegen" route loopt van Nevers via St. Arnant-Montrond, La Châtre, La Souterraine, St-Léonard-de-Noblat, Brive-la-Gaillarde, Rocamadour, Cahors, Moissac tot in Lectourne.
Zoals ook zichtbaar op onderstaande kaart is er de mogelijkheid om na Lectourne een alternatieve route te volgen die Lourdes passeert. Lourdes een plaats gekend als bedevaartsoord maar voor mij ook een plaats die ik link aan mijn Bompa, vroeger heeft hij namelijk regelmatig busreizen naar Lourdes gereden. Dit samen met het feit dat Lourdes vaak gezien wordt als een plaats van wonderbaarlijke genezing, wat ik iedere kankerpatiënt zou willen toewensen, was voor mij de perfecte motivatie om deze alternatieve route zeker toe te voegen aan mijn tocht. Vanuit Lourdes zal ik dan verder rijden richting Oloron-St.-Marie. Waarmee we ook direct het einde van de route "Langs oude wegen" bereikt hebben. Ondertussen zullen er een kleine 1700 km op de teller staan.
Vanaf Oloron-St-Marie is het tijd om Spanje binnen te rijden. In tegenstelling tot de meeste Pelgrims, die eerst richting St.Jean-Pied-de-Port rijden, zal ik vanuit Oloron-St Marie de route richting Jaca volgen om vervolgens via Logroño, Burgos, León, Astorga naar Santiago de Compostela te fietsen. Wanneer ik in Compostela aan kom zal ik vermoedelijk een 2700 kilometer op te teller hebben staan met een totaal van ongeveer 24000 hoogtemeters.
Wanneer ik na deze tocht tot Compostela toch nog een beetje tijd en goesting over heb dan zou ik graag nog naar het absolute nulpunt van de route rijden, Kaap finisterre (Cabo Fisterra). Wat letterlijk "Het einde van de wereld" betekent.
De pelgrimszegen, een jarenlange traditie waarbij alle pelgrims die dat jaar naar Santiago de Compostela gaan samen komen en de zegen ontvangen.
Omdat ik op 26 mei 2018 ook mijn eerste camino zal starten, was de pelgrimszegen dit jaar dus zeker een evenement waar ik bij wou zijn! Niet direct omwille van mijn geloof, zoals veel van mijn leeftijdsgenoten ben ik namelijk geen wekelijkse bezoeker van de kerk. Maar wel om de gehele ervaring van de camino te beleven en een deel te zijn van deze jarenlange traditie.
Deze pelgrimszegen had plaats in de Sint-Romboutskathedraal in Mechelen. De viering bestond uit een afwisseling van getuigenissen van pelgrims die me reeds zijn voorgegaan, liederen gebracht door het koor van het Compostelagenootschap en sfeerbeelden van de camino. Om uiteindelijk over te gaan tot het hoogtepunt van de viering waarbij iedere pelgrim, en dus ook ik, de pelgrimszegen ontvangt samen met de jakobsschelp (het teken van de pelgrim).
Tijdens de middag was er een middagmaal voorzien waarbij ik voor de eerste keer het gevoel van een pelgrim ervaren heb (Denk ik). Praten met andere pelgrims, ieder met zijn/haar eigen verhaal en zijn/haar eigen reden om deze tocht te ondernemen. De ene wil ontsnappen van de dagelijkse drukte, de tijd nemen voor zelfreflectie, even back to basics. Maar ook verhalen over mensen die, net zoals ik, deze camino niet enkel ondernemen voor zichzelf maar ook om anderen te helpen. Geld inzamelen voor goede doelen zoals weeskinderen in Bolivië en de strijd tegen kanker...
Wat vervolgens op de agenda stond was voor mij persoonlijk wel het hoogtepunt van de dag. Kankeronderzoeker Johan Swinnen kwam vertellen over zijn camino, zijn "lange tocht". Mogelijk heb je zijn documentaire afgelopen jaar wel op telefacts gezien (zeker een aanrader). Een zeer ingrijpend en emotioneel verhaal.
Hoewel de fysieke uitdaging (2 marathons per dag) van Johan zijn tocht groter is dan de tocht die ik zal ondernemen, werd tijdens zijn uiteenzetting toch al snel duidelijk dat we meerdere gelijkenissen hebben in ons verhaal. Voor ons allebei begon het met een openstaande belofte, ontstaan uit de confrontatie met kanker binnen onze eigen familie, tot binnen ons eigen gezin. Voor Johan zijn zoon, voor mij men grootvader en mijn moeder. Een andere gelijkenis is ons gemeenschappelijk doel/droom: kanker de wereld uit helpen en kankerpatiënten laten weten dat ze er niet alleen voor staan!
Om af te sluiten heb ik de kans gekregen om een persoonlijk gesprek te hebben met Johan Swinnen, een zeer aangenaam gesprek met een zeer aangenaam persoon! een motiverende boodschap van hem in mijn pelgrimsdagboek zal me steunen in de moeilijkere momenten van mijn camino. Ik ben Johan dankbaar voor de mooie ervaring van vandaag en hopelijk kruisen onze wegen mekaar nog in de toekomst!
Sommigen zullen zich afvragen waarom begint iemand
op 27-jarige leeftijd aan een tocht naar Compostela, wat is zijn drijfveer om
dit te doen?
In 2002
werd ik voor het eerst in mijn leven geconfronteerd met de ziekte Kanker, ik was toen 11 jaar. Bij mijn Bompa werd de diagnose van deze verschrikkelijke
ziekte vastgesteld. Op die leeftijd weet je dat dit geen goed nieuws is maar
eerlijkheid gebiedt mij ook te zeggen dat ik de gevolgen niet 100% kon
bevatten. Verschillende jaren gaan voorbij, afwisselende perioden van
overwinningen tegen de kanker, van vreugde en plezier
maar helaas ook van tegenslagen, wanneer Bompa was hervallen. In 2010 heeft
Bompa zijn strijd helaas verloren en afscheid van ons
genomen.
In Augustus 2013 kregen we binnen ons gezin de
volgende klap te verwerken. Mama heeft kanker. Door hetgeen we bij Bompa al
meegemaakt hadden dacht ik te weten waar we ons aan konden verwachten. Echter
was de volledige impact van deze ziekte pas helemaal duidelijk voor mij op het moment
dat we er binnen ons eigen gezin, en dus dagdagelijks, mee te maken kregen. Samen
met lief en leed tegen de ziekte vechten. Het ervaren van de ziekte, zo
dichtbij wens je niemand toe, maar hoe gek het ook mag klinken, er zijn ook
positieve ervaringen die deze ziekte met zich meebrengt. De wilskracht en
positieve ingesteldheid die vele kankerpatiënten hebben, de veerkracht die ze
iedere keer tonen om terug op te staan na een zoveelste tegenslag. Gewoon bewonderingswaardig
om te zien waartoe een mens in staat is. Ook de band met familie en vrienden wordt
veel intenser. Kleine gebeurtenissen die voor de meeste mensen misschien niet
als speciaal beschouwd worden krijgen voor ons nu ineens een belangrijke
betekenis. Iedere dag beleven we thuis met ons mama van die momenten om zo
samen verder te vechten, gisteren, vandaag en
in de toekomst.
Nu heb ik natuurlijk nog steeds niet geantwoord op
Waarom naar Santiago de Compostela?. Dit is een belofte die ik gemaakt heb
toen mijn Bompa kanker had. Wanneer hij de eerste keer hervallen was had ik
mezelf voorgenomen om, wanneer hij zou genezen, ooit naar Santiago de Compostela te gaan.Mama haar strijd tegen
kanker had het afgelopen jaar wel een bepaalde impact op mezelf. Je
hebt het gevoel dat je niets kan doen, vele vragen spoken steeds opnieuw in je
hoofd. Het werd tijd voor mezelf om iets te ondernemen, iets waar ik mijn
gedachte mee op een rijtje kan zetten. Het ideale moment om die belofte om ooit
eens naar Santiago de Compostela te gaan, om te zetten in daden. Bij mezelf groeide ondertussen ook het besef dat we niet volledig machteloos zijn. Wanneer je de periode waarin Bompa de eerste keer kanker had, gaat vergelijken met de hedendaagse mogelijkheden. Dan is er al een enorme vooruitgang geboekt op vlak van behandelingen, kankerpreventie en de begeleiding van kankerpatiënten en hun familie. De ziekte maakt helaas nog te veel slachtoffers, maar ook overleven reeds veel mensen deze verschrikkelijke ziekte. Graag zou ik niet alleen mijn moeder maar alle kankerpatiënten en hun familie (nog) betere toekomstperspectieven bieden. Daarom heb ik voor deze tocht de handen in elkaar geslagen met Levensloop Lommel om zo, hopelijk ook met jou steun, geld in te zamelen om behandelingen, kankerpreventie en de begeleiding van kankerpatiënten en hun familie nog te verbeteren.
Nog een kleine week en dan is het zover. De start van mijn tocht richting Santiago de Compostela.
