Vrijdag 10 juni – Chicago Bluesfestival dag 1

EINDELIJK IS HET ZOVER! Holala, het weer ziet er niet goed uit: kil en druilregenachtig… Met de stoptrein anderhalf uur naar Chicago geboemeld tot in het grote eindstation (the Chicago Transportation Center) en daar een taxi genomen naar Grant Park waar het te doen is. De taxi nemen voor die relatief korte afstand kost niet veel meer dan de bus, en een taxi heb je sneller te pakken. Het festivalterrein is deels in het park en deels in twee grote lanen georganiseerd: Jackson street en Columbus boulevard zijn speciaal voor die gelegenheid helemaal afgesloten. De politie is goed vertegenwoordigd, festivalgangers worden aan de ingangen gecheckt op metalen voorwerpen en wapens. Maar er heerst een heel gezellige sfeer. Er zijn 5 podia: 4 kleinere die rond de middag beginnen, en een vaste concertzaal in openlucht waar vanaf 18 uur de hoofdacts optreden. De kleinere podia worden dan gesloten en het publiek verzamelt op dat concertterrein, het Petrillo Music Shell. Het festival is volledig gratis en wordt gesponsord door heel wat bedrijven zoals Pepsi, Bud Light, de privé-vervoermaatschappij van Chicago CTA, de Chicago Tribune, enz. Je merkt daar een beetje van als festivalganger: er worden gratis staaltjes frisdrank aangeboden, op de podia worden de sponsors regelmatig vernoemd, enz. Maar dat kan de pret niet drukken. We halen op de Check-in-stand ons speciaal armbandje dat toegang geeft tot de voorbehouden plaatsen voor mensen met een beperking en hun begeleiders, rechts opzij het hoofdpodium. Dat blijkt wel nodig, want met zo’n massa van rond 200.000 dagelijkse enthousiaste bluesfans die regelmatig gaan rechtstaan van de klaargezette stoelen en beginnen dansen, zie je als rolstoeler niks meer van het gebeuren vooraan. Alles is hier heel goed georganiseerd, niets wordt aan het toeval overgelaten. Er lopen naast de politie, overal – veelal vrijwillige – securitymensen rond die alles in goede banen leiden. Blijven staan of dansen in de gangpaden tussen de stoelen van het hoofdpodium mag niet, roken evenmin: de security komt je dan vriendelijk vragen om door te lopen, te gaan zitten of je sigaret te doven; onvermoeibaar doen ze dit de hele avond door. Ook aan de properheid wordt heel hard gewerkt: voortdurend doorkruisen medewerkers de menigten aan de podia met vuilniskarretjes die alles van de grond komen ruimen. Chicago is absoluut een propere grootstad. Als je in Amerika een pintje wil drinken moet je altijd je ID voorleggen en bewijzen dat je minstens 21 bent, anders word je wandelen gestuurd. Op dat punt zijn de Amerikanen zeer consequent. Dus zie ik mijn stevig gebaarde medereizigers van de dranktent terugkomen met dat extra felgekleurd armbandje “over 21”… We besluiten om als eerste podium de “Mississippi Juke Joint stage” te bezoeken. De muziek is er zo leuk dat we het hele programma afwerken: het duo D’Mar & Gill: gitaar en drum die de pan uitswingen, dan grote madam Nora Jean Bruso (de dame in het blauw), een zwarte stem als een, nee twee klokken! Ze zweet gewoon de blues uit, iedereen gaat uit de bol; tijdens een van de laatste nummers wandelt ze gewoon weg van haar micro en bluest haar muziek zo het publiek in, wat haar een staande ovatie oplevert. Pol was zichtbaar ontroerd: ze raakte helemaal zijn bluesziel. Ze deed hem denken aan wijlen Koko Taylor. De dame zong (echt waar) zich een ladder in haar kous en de geurvreters uit haar open schoenen. En dan ouwe bekende James ‘Super Chikan’ Johnson die we al op het festival in Jackson gezien hebben: vrolijke swingblues ondersteund door zijn drie madammen. Hij voert opnieuw zijn nummertje met zijn geweer-slidegitaar op (“somebody SHOOT that thingggg!)” maar het blijft superleuk. En als afsluiter ene Fernando Jones (met flaphoed) die hier bekend is omdat hij een bluesschool voor jongeren organiseert, de Kids Foundation, en die een jam houdt met “gewone” amateurbluesmuzikanten (je moet wel vooraf ingeschreven hebben); dat levert ook soms wel toffe, niet heel professionele maar wel echte momenten op. We leven hier op bonnetjes voor water, bier en fastfood. Gezond eten kan je het echt niet noemen: hamburgers, vlees en kip, alles gefrituurd en met zoete sauzen… het typisch dieet van Uncle Sam. We vinden een Aziatische eetkraam die tenminste noedels serveert, het minst ongezonde dat je volgens ons hier kan vinden. En dan naar het hoofdpodium. Mensen, wat een volk! Zeker minstens 150.000 mensen. Alles verloopt rustig en toch wordt er veel en graag “yeah!” geroepen, gedanst, geapplaudiseerd, gefloten, het is echt een leuke, gezellige sfeer. Nothin’ but the blues! Ongelooflijk toch hoe ze dat hier doen. Het festival wordt elke dag stipt om half tien ’s avonds afgesloten, en alles verloopt vriendelijk en ordelijk. Werkelijk fijn om dit mee te maken! Vanavond draait het op het hoofdpodium om een eerbetoon aan Robert Johnson: tributes worden gebracht door verschillende bands: eerst de band van Eddy Cotton die een stevige maar lange set brengt, maar het volk lust er wel pap van; dan de Duwayne Burnside Band die een akoestische gesmaakte set brengen; daarna Rick Sherry helemaal alleen op akoestische gitaar en de afsluiter van de avond. Een van de zonen van Robert Johnson komt een liedje meezingen – applaus!, ook al heeft de man de stem van zijn vader echt niet meegekregen. Commercieel zijn ze niet schroomvallig, de Amerikanen: iedere artiest maakt tijdens zijn of haar optreden wel een paar keer reclame voor zijn cd’s die na het optreden te koop aangeboden worden. ‘This song that I wrote comes from my new CD which you can buy over there…” We kennen die zin al van buiten ondertussen. But you gotta keep the blues alive, man! Gelidjk hebben ze. Niet zo heel moe maar wel tevreden nemen we daarna de taxi naar het station; twee uur later liggen we weer in ons beddeke op de camping.

Donderdag 9 juni

Vandaag hebben we het “terrein” nog verder verkend, om geen tijd te verliezen bij het zoeken naar de juiste weg richting het 3-daagse bluesfestival dat morgen start in Grant Park; ons plan was ook om ’s avonds een live-optreden mee te pikken in het bluescafé “Blue Chicago” op 536 North Clark Street. He't heeft ons een indrukwekkende stadswandeling en een paar erg mooie beelden opgeleverd. Vooral de wandeling langs de riverside (het kanaal) doet wel even je mond openvallen door de verbazend grootse architectuur; de wolkenkrabbers lijken wel een Zwitsers hooggebergte, echt prachtig. De stadsmetro loopt ook gedeeltelijk bovengronds, op spoorbruggen boven de straten. Dat wordt hier de L-train (elevated train) genoemd: in totaal is die 170 km lang, het derde grootste metrostelsel in de VS, na New York en Washington D.C. Het is wel even wennen om opeens een treinstel boven je hoofd te horen voorbijdenderen. Om de honger te stillen een pizzatent gevonden; de stukken pizza zijn duidelijk aangepast aan de schaalgrootte van Chicago: enorm dus. De bluesband van dienst donderdagavond in ‘Blue Chicago’ is Shirley Johnsons’s blues band. Een goeie impressie van dit bluescafé vind je op: www.bluechicago.com, muziek incluis en de meneer met de baard die de intro doet heeft ons ook binnengelaten en na het optreden een taxi voor ons aangehouden (ging dat éven snel!). De band was best goed, de saxofonist was echt wel een talent. U ziet tevens een glunderende Pol in de armen van de bluesdiva (alleen maar even voor de foto natuurlijk). En morgen begint het driedaagse bluesfeest in Grant Park. We zijn zeer benieuwd: het is het laatste hoogtepunt van onze roadtrip! Men verwacht er trouwens tussen de 400 en 600.000 festivalgangers, en het weer blijft redelijk, al is het pakken frisser dan waar we al geweest zijn. We beginnen te snappen waarom Chicago ‘the windy city’ genoemd wordt. De wind overvalt je in de brede lanen van alle kanten op onverwachte momenten.

Maandag 6, dinsdag 7 en woensdag 8 juni 2011

De volgende dagen valt er niet zoveel te melden, we hebben de afstand Horn Lake in Mississippi naar Chicago, Illinois afgelegd in 2 dagen, met een tussenstop op de Timber Trails RV camping in Mulberry Grove, Illinois. Dat betekent toch 600 mijl of bijna 1000 km met de camper, die zich nog altijd heel goed blijft gedragen (behalve de airco). Na een paar telefoons naar ondermeer de Tourist Information om een standplaats te zoeken voor ons verblijf in Chicago, dachten we de hoofdvogel getroffen te hebben door een standplaats te vinden heel dichtbij het Grant Park waar het Bluesfestival zou doorgaan, maar dat was een sof: van de stadsinfo klopte niet veel; het ging om een parking voor vrachtwagens, zonder water of elektriciteit. En de dichtstbijzijnde camping is op anderhalf uur rijden van Chicago… Veel keus hadden we dus niet. We staan nu op de KOA-camping in Union, noordwest van Chicago. Het binnenrijden van deze grootstad is echt indrukwekkend als je er nog nooit geweest bent: de brede lanen, de ongelooflijke wolkenkrabbers, heel mooi en divers van architectuur… Maar het is ook een stad waar het lawaai nooit stopt, heel overweldigend. Na wat zoekwerk hebben we dan beslist om de volgende dagen niet met de camper naar Chicago te forenzen voor het bluesfestival maar met het openbaar vervoer. We zien hier op de camping in Union namelijk nog campers van Cruise-America (de firma bij wie we onze camper gehuurd hebben) die hun voertuigen na hun vakantie in Chicago moeten afleveren, wat erop wijst dat je inderdaad niet dichter bij de stad kan parkeren. Het openbaar vervoer nemen hier is ook wel een ervaring! Het kost ons wel twee uur treinen en bussen om de stad te bereiken. Een mede-commuter (pendelaar) vertelde ons dat als je uit het centraal station van Chicago vertrekt met de trein naar het “’platteland”, het 3 kwartier kost voordat je de stad echt uit bent… We hebben op onze eerste ontdekkingstocht geprobeerd om een optreden mee te pikken in het Buddy Guy’s legendarische bluescafé op 754 South Wabash Avenue, maar ze vroegen er een zo hoge toegangsprijs voor nog enkel staanplaatsen (‘the tables are sold out for tonight, sir’) dat we dat echt overdreven vonden en dan maar terug naar “huis” zijn gependeld. N.B. Treinen en bussen zijn perfect aangepast voor mensen in een rolstoel en je moet het hier niet 24 uur op voorhand aanvragen zoals in Belgenland. In elke bus en trein heb je een ingebouwd automatisch rolstoelliftsysteem. Nog een leuk detail: tot enkele minuten voor de aankomst van de trein mag je in de kleinere stations gerust op de aangeduide plaatsen gewoon de sporen overwandelen naar je vertrekspoor. Geen gedoe met ondergrondse trappen! Maar dat belet niet dat er hier regelmatig wel ongevallen gebeuren.

Zondag 5 juni - Dit was voor ons nog een memorabele dag erbij: we zijn begonnen met een bezoek aan de STAX-studio, waar de rauwe soulmuziek is ontstaan.  Nu is het een heel knap museum. Je kan er onderandere de blauwgouden Cadillac van Isaac Hayes bewonderen... Stax is tenonder gegaan na de moord op Martin Luther King, waardoor de spanningen tussen blanken en zwarten erg toenam; daarvoor kwamen zowel zwarte als blanke muzikanten probleemloos er met elkaar opnemen. En dan toch maar eens naar Graceland afgezakt! Dikke tegenvaller wat ons betreft: het is een commerciële kermis, Elvis van voor en van achter, op pins, kleren, handtasjes, enz. en voor alles dokken, ook voor een kleine of grote rondleiding door het domein. Je kan er zijn 2 airliners bezoeken (eentje was van zijn dochter Lisa Marie) en zelfs samen met Hem posthuum op de foto, dat vonden we nogal verregaand, maar soit, er zijn mensen die dat geweldig vinden, ons niet gelaten. De extreme commercialiteit stootte ons eerlijk gezegd een beetje tegen de borst en dus zijn we niet echt binnengegaan; de muzikale originaliteit van Elvis hebben we gelukkig enigszins kunnen terugvinden in de oude beroemde Sun Studio van wijlen Sam Philips, die overdag een museum is en ’s nachts nog echt als muziekstudio gebruikt wordt à 100 dollar opnamekost per uur, voor iedereen die dat wenst. Oorspronkelijk de opnamestudio voor de zwarte muzikanten uit de Delta zoals BB King, Big Walter Hornton, James Cotten, Rufus Thomas en anderen. Hier ontstond werkelijk de Rock’n Roll, Het nummer ‘Rocket 88” van ondermeer Ike Turner wordt beschouwd als de eerste rock’n roll-plaat. De ongelijke stoep zorgde voor een onverwacht pauselijk gebaar mijnerzijds, doordat mijn voorste wieltjes van mijn rolstoel blokkeerden en ik even voluit in ongewilde overgave op de beton voor de ingang van de Sun Studio lag. Nadat Pol & Fons van hun schrik bekomen waren (niks erg, alleen een paar schrammen en een onverwacht Comedy Caper-effect) heb ik het natuurlijk mogen horen. De pittige blonde jongedame die ons door de studio gidste deed me het voorvalletje wel erg snel vergeten ;-). De Sun Studio vond na een moeilijke periode opnieuw een grote revival na de opnamen van Elvis. Later verkocht Sam Philips Elvis aan RCA voor 35.000 dollar, een ongehoord bedrag voor die tijd. Daardoor kon Philips zijn schulden afbetalen en de studio verderzetten. Roy Orbison, Carl Perkins, Jerry Lee Lewis en Johnny Cash waren de mensen die er nog opgenomen hebben en daarna een grote carrière uitgebouwd. Ook U2 heeft er opgenomen Na een bluesriffje door Rudi op de opnamepiano (EINDELIJK een piano!) en Pol die Mannish Boy van Muddy Waters in de micro kweelde, een kop koffie en enkele souvenirs zijn we terug naar Beale Street afgezakt. Het Rum Boogie Café aldaar bezorgde ons, na een typische maaltijd van meatloaf, catfish en red beans & rice, een heel leuke live-verrassing: hier hebben we een schitterend optreden meegemaakt van Kirk Smithhart & band, drie topmuzikanten met heel originele covers van blues- en andere muziek. Zoek hem zeker eens op facebook en op Reverbnation.com. De man is als gitarist een waar genot qua finesse, accuraatheid en snelheid. Een Belgisch festival als Blues Peer zou er wel bij varen. De afsluiter van de avond was de gig van Patrick Dodd & band in BB King’s. Mooie dag, kortom. Au!

Zaterdag 4 juni: lucht, lucht, lucht!

De airco blijft problemen geven… We moeten dit echt opgelost krijgen, zo kunnen we niet verder. Rondgereden, herstelplaatsen gezocht die allemaal gesloten waren of niet meer bestonden, de firma van de camper proberen te bellen… Na veel vijven en zessen zei men ons daar dat de foutmelding op het controlepaneel te maken had met een slecht contact: het zaakje uit zijn houder gehaald… de print stuk! Naar de lokale afdeling van Cruise America gereden, wat bleek: dat was gewoon een gesloten tuinhuisje… Merde. Terug naar de camping en probleem uiteindelijk zelf opgelost met wat vindingrijkheid en een colablikje! Héhé.  Het is ons toch gelukt om nog een paar bezoekjes af te leggen: namiddag aan het enorme Horse Shoe Casino in Robinsonville met het muziektheater Bluesville. Bluesville zelf was helaas gesloten, dan hebben we maar even rondgestruind in het gokpaleis dat minstens zo groot was als de Makro… Money en glitter, best indrukwekkend! Foto’s verboden, maar we hebben er toch een paar getrokken. Er speelde ook een coverband, een heel goeie zelfs, die vooral brave nummers van The Beatles speelden. Eens iets anders! ’s Avonds, om de dag toch op een bluesy manier af te sluiten naar een juke joint gereden in Memphis: Kelly & Burnsides in een industriële achterbuurt; de eigenaar is de oudste zoon van bluesgitaris uit de Delta Hills, R.L. Burnsides. De buitenkant was veelbelovend, maar die avond helaas geen live-muziek, enkel discobar met Heineken-bier. Het is hier ook niet meer wat het geweest was… alles evolueert blijkbaar.

Vrijdag 3 juni –Vandaag ging de airco in de camper naar de knoppen… Ramp o ramp, dat is iets wat je hier echt niet kan missen met bijna 40°! Toch weer aan de praat gekregen, oef, en dan naar Memphis, een van de belangrijkste muzieksteden, waar de blues en de rock&roll daadwerkelijk geboren zijn en hun veroveringstocht over de wereld zijn begonnen. Dit is een mooie dag geworden: ons eerste bezoek aan Beale Street en aan de Gibsonfabriek was wel memorabel! Hier worden de semi-akoestische gitaren en de doublenecks gefabriceerd. Verboden foto’s te nemen tijdens de rondleiding doorheen de productielijn. Ze maken rond 50 gitaren per dag. Hier ontdekten we ook dat de Lucille-gitaar van BB King geen F-holes, dus geen klankgaten heeft (alle andere Gibsongitaren van deze soort wel) omdat de meester de voorkeur gaf aan deze resonantie omdat hij altijd zittend speelt. Een weetje voor de liefhebbers. Pol is daardoor vergeten ons te trakteren voor zijn 35^e trouwdag. Dus we hebben nog een taart tegoed, he Pol! In Beale Street zijn zoveel live-groepen tegelijk bezig, zowel binnen als buiten dat je er rondwandelt in een kakofonie, zeker in het weekend.. Merkwaardig was de grote aanwezigheid van de politie en security, die iedereen die Beale street grondig fouilleerde en door de metaaldetector haalde. Ikzelf hoefde door de metaaldetector te rollen, maar moest toch verklaren aan de agent dat ik geen wapens of ander tuig meehad. We hebben, dat meegemaakt hebbende, de camper dan toch maar geparkeerd in een bewaakte betaalparking. Maar het is wel een heel kleurrijke bedoening, echt de moeite, ook op muzikaal vlak. We hebben genoten van Tinsley Ellis in het BB King-café, en in het park van een live-band die een prachtige versie bracht van “Papa is a rolling stone” van The Temptations. Door de hitte zijn we binnengegaan in het indrukwekkende, airco-gekoelde Hard Rock café.

We staan dus op goed verzorgde camping Jellystone park RV in Horn Lake, enkele miles ten zuiden van Memphis. Ons plan is hier minstens 3 nachten te blijven om de beroemde muziekstad en omgeving te verkennen, en misschien doen we Graceland, het stulpje van Elvis, er ook nog bij, we zien wel. Memphis ligt net niet meer in de staat Mississippi maar in Tennessee en wordt toch beschouwd als de economische en culturele hoofdstad van Mississippi. Van zodra we Memphis naderden, zagen we dat de huizen hier beter gebouwd zijn. Nu valt het ons op dat er veel verschil is tussen het uitgestrekte, armoediger platteland van het diepe zuiden (Louisiana, Mississippi) en de rijkere grote stadsgebieden.

We hebben een paar dagen geleden een praatje gedaan met de blanke kassierster van een warenhuis in Clarksdale, een niet zo heel klein plattelandsstadje; ze vertelde ons dat de mensen hier eigenlijk relaxt leven, de stress die je hebt doe je hier jezelf aan. ‘We doen onze job en daartussen nemen we het zoals het komt en genieten we van het leven’. Je hoort het zelfs aan het lijzige Zuiderse accent. Je merkt dat ook aan de manier waarop men met elkaar omgaat: altijd een praatje slaan, constant elkaar groeten,… ook wij krijgen heel vaak zomaar een wuifhandje van vooral zwarte mensen die op het terras voor hun huis zitten als we door hun wijken rijden, of als we door de straten lopen: “How are ya doin’?”. We kunnen er ons wel iets bij voorstellen: de hitte, de enorme afstanden… Hier ben je verplicht om je tijd voor de dingen te nemen. Wat weer opvalt op deze camping is hoe groot de Amerikanen hun voertuigen bouwen, ook door de enorme afstanden: de mobilhomes zijn allemaal 2 tot 3 keer groter dan bij ons, hele huizen op wielen met alles erop en eraan; ook de trailers (wij noemen dat een caravan) hebben die reuze-afmetingen. Daarnaast hebben de trekkers alrijd een extra wagen mee, vaak een pickup-auto: die hebben een open laadbak met een systeem om de reuzecaravan aan te haken. Maar ook mensen met een gemotoriseerde mobilhome (RV) hebben een tweede, kleinere (!) auto om rond te rijden eenmaal de camper op zijn vaste plaats staat. We staan hier naast een koppel met een reuze-autobus én een USV-jeep… En de meeste kampeerders zijn maar met zijn tweeën. Je zou denken dat iedereen van de buitenlucht geniet, maar neen hoor: iedereen blijft de hele tijd in zijn camper met airco. De hitte (rond 38° C) dwingt je er gewoon toe.

Het is Pol trouwens gelukt om in een RV-verkoopscentrum in zo’n demo-RV-camper binnen te sluipen en er foto’s van te nemen. Dames en heren, voor u, een fotoreportage van een Hilton-suite op wielen. Voor de mensen die het interesseert: de prijzen schommelen tussen 150.000 en 600.000 dollar. In het kleine België kan je daar trouwens niets mee aanvangen: de vraag is of België voorzieningen heeft voor die reuzebussen.

Donderdag 2 juni – Clarksdale en de cabin van Muddy Waters!

Deze dag was vooral sight-seeing: het Riverside Hotel, voorheen een ziekenhuis en nu hotel; indertijd is hier Memphis Minnie overleden na een tragisch ongeval. Vervolgens Red’s, een oude juke joint met geregeld optredens, heel authentiek gehouden want het regent er nog altijd binnen (bij een regenachtig optreden zit je tussen de emmers!).. De Cat Head opgezocht, een deltablueswinkel met cd’s, info, boeken, folk-art… Maar eerst nog een muziekwinkeltje binnengegaan dat ertegenover lag, met echt vintage muziekinstrumenten en versterkers, de eigenaar toonde ons een 2 in 1 “street-amp” (straatversterker)  Premier 76 uit de jaren ’40! Het Rock’n’Roll &Blues Heritage museum van de Nederlander Theo Dasbach was helaas gesloten. Opnieuw naar Ground Zero, waar we iets gegeten hebben; het Deltamuseum  lag er vlak naast en HIER STOND HET DOEL VAN ONZE REIS: de cabin van Muddy Waters! Dit staat niet langer op zijn originele plaats aan de Stovall Plantation die we later zouden bezoeken, maar men heeft de hut in dit museum ondergebracht omdat fans er voortdurend stukjes hout eraf breken als souvenir (hoewel de bewaking in het museum zodanig was dat Pol en Fons toch hun eigen relikwietje er, euh, gevonden hebben…) Na dit vol dagje namen we afscheid van de baas van de Ground Zero Club Clarksdale en dan de highway 61 richting Memphis, Tennessee. Tijdens de lange rit zagen we hier en daar opnieuw verbrande velden. We hebben de mooie Jellystone RV Camping in Hornlake gevonden voor ons bezoek aan Memphis, Tennessee!

Woensdag 1 juni – Tutweiler en Big Dave!

Dinsdag 31 mei –

(Gisteren bleek dus maandag te zijn, en niet dinsdag 30 mei, we verliezen hier wat de dagen uit het oog…à

’s Morgens vertrokken uit Chicot Park, een mooigelegen camping aan het C-vormige meer van Lake Village. naar Indianola waar de Ebony, de juke joint gesloten was, jammer want we hadden daar een optreden willen meepikken. We hebben de hand- en voetafdrukken van BB King dan maar bewonderd die ergens in het voetpad gedrukt waren. Dan doorgereden naar het stadje Leland waar we het kleine gezellige Highway 61-museum binnengetrokken zijn. Ene Pat Watson zat er blues te spelen, hij is de zoon van de bekende bluesmuzikant James Son Watson uit Leland. Zoon Pat maakt ook als kunstenaar wat bizarre koppen uit klei die hij aan de toeristen verkoopt. Volgende stop was Cleveland, op zoek naar de Delta Music Hall of Fame, die we maar niet konden vinden. Op zoek daarnaar zijn we terechtgekomen in de Mississippi Delta State University, afdeling muziek maar die wisten het zelf ook niet… We hebben dan maar van de universiteitsbib gebruik gemaakt om ons aan te sluiten op internet (daarvoor moesten we ons er wel even inschrijven als gast-residenten!) zodat we onze mails & de blog konden afmaken. Bleek daar dat onze volgende kampplaats ook al verzwolgen was door de Mississippi. Alternatief vonden we in het stadje Grenada in de Frog Hollow RV Campground. Onderweg zagen we onderweg dikke rookwolken over de velden: hier verbrandt men de afgemaaide velden om ze vruchtbaarder te make. Fons voelde zich zo welkom ontvangen op de univ dat hij er zijn portefeuille had achtergelaten… Nog gebeld om 20 uur ’s avonds naar de universiteitsbib, die gelukkig nog open was! De man van de ballie herinnerde zich ons nog en heeft Fons’ papieren veilig weggelegd. We wisten dus al hoe we de volgende dag zouden beginnen: terugrijden naar Cleveland!

Dinsdag 30 mei - Zonder problemen de campersite in Starkville achter ons gelaten, uitgewuifd door een heel mooi vogeltje (een roodkopspecht?). Van hieruit rijden we richting Westpoint waar we proberen feeling te krijgen met de Blueslegende ‘Howling Wolf’. Helaas was zijn museum dicht… Gelukkig lag dit net tegenover het police station;Pol zijn stoute schoenen aangetrokken en sprak de agent van dienst aan, een indrukwekkende verschijning want Pol kon er helemaal in verdwijnen. De man was ontzettend behulpzaam en hielp hem bellen met de museumbewaker, die wel wou maar met zijn kleinkinderen aan het zwembad zat wegens Memorial Day. We hebben het moeten doen met de foto van het standbeeld. Dan maar de highway 82 genomen naar Greenwood om daar het Heritage Museum en het graf van Robert Johnson te zien. Helaas… er stond een bordje “for sale” aan het museum (!). Robert Johnson is een Delta-bluesman die deelektrische slidegitaar heeft geïntroduceerd in de blues. De man blijkt drie begraafplaatsen te hebben, maar wij hebben natuurlijk de échte gezien. Deze ondubbelzinnige informatie hebben we van het radiostation WABG dat we onderweg langs de weg zagen liggen. Pol natuurlijk naar binnen en hij bleef lang weg, volgens Fons en mij, die de hitte trotserend in de camper bleven wachten. Achteraf verantwoordde Pol zich doordat de lokale DJ ab-so-luut een live-interview van hem wou. Dus, lieve lezer, Pol is vandaag écht op de Amerikaanse (lokale) radio geweest! Do or naar Indianola, waar het prachtige BB King-museum te vinden is. Echt waar, het is de moeite om dit museum binnen te gaan als je ooit de kans zou krijgen: het vertelt niet alleen de persoonlijke geschiedenis van levende blueslegende Riley King, die zijn ouders verloor op 9-jarige leeftijd en toch zijn weg heeft kunnen maken tot wie hij nu als 86-jarige beroemdheid is, maar geeft ook een goed inzicht over de moeilijke tijden die zwarten moesten doormaken in Amerika in de 20^e eeuw tot hun erkenning als volwaardig mens en burger nu in Amerika. Onze zoektocht naar een slaapplaats vandaag werd na veel inspanningen beloond met een plaatsje in Lake Village, in Arkansas. Daarvoor zijn we de Mississippi even moeten oversteken, maar het is een mooie plaats aan een meer. Jammer genoeg dat het hier zo heet is dat we zelfs ’s avonds niet buiten kunnen zitten, want het koelt hier ’s nachts niets af…

Zondag 29 mei.

Tijd om Jackson te verlaten om ons reisschema aan te houden. Nu begint de reis naar de diep-Delta. We hebben daarvoor een deel van de Natchez Trace Parkway gevolgd. Deze 300 km lange weg is oorspronkelijk een bizonspoor, dat de Indianen gebruikten om handel te drijven tussen de verschillende stammen; de Europese immigranten maakten hier ook dankbaar gebruik van totdat de Mississippi ontdekt werd als bevoorradings- en handelsweg. Het is een prachtige natuurweg, vooral gebruikt door fietsers (ja ze bestaan hier ook, al zijn ze niet in de meerderheid!) en trekkers. Geen bewoning, alleen maar bomen, bloemenvelden, waterplassen,… Over een bepaalde afstand zagen we wel heel veel geknakte en ontwortelde bomen, vermoedelijk het gevolg van een tornado die hier is voorbijgekomen. Druk was het er allesbehalve, misschien omdat het morgen “Memorial Day” is, de Amerikaanse versie van onze 11 november (herdenking van de gesneuvelden), daar ook niet vreemd aan. De weg wijst richting West Point, de stad van Howling Wolf, en Starkville. Howling Wolf heette eigenlijk Chester Burnett en was een van de belangrijkste oorspronkelijke bluesmuzikanten, inspiratiebron van ondermeer The Rolling Stones. Na veel moeite vonden we eerst in Starkville een wat bizarre kampplaats, een pas aangelegde, totaal verlaten camperparking naast de State University of Mississippi, mét elektriciteit, watervoorziening en WC-afvoer. Geen aanmelding, geen informatiebord, geen telefoonnummer… enkel een reclamebord van de aannemer. Fons die al reiservaringen heeft in Canada en Montana, had dit ook nog nooit meegemaakt. We waren er helemaal alleen, er stonden enkel een paar verlaten gesloten campers… Pol heeft er weer voor gezorgd dat onze innerlijke mens heerlijk versterkt werd. Een professionele kok meenemen op zo’n trip is een dikke aanrader, lieve lezer! We zijn voor de zoveelste keer moe maar tevreden én gratis in slaap gevallen!

Zaterdag 28 mei – Jackson Blues Festival!

Voor het programma: zie bijlage. We waren er al om 13u30. Het speelde zich af bij de Hall & Mall’s, een vrij grote evenementen- en muziekzaal, maar dan wel op het voorplein ervan. Het was er BLOEDHEET, een wolkenloze hemel waarin de zon vrij spel had. We moesten echt schaduw opzoeken of het was niet uit te houden. We konden er niet van over dat de lokale mensen, ook politie in vol ornaat, gewoon in de zon bleven staan, ze zijn het hier duidelijk meer gewoon dan wij Noorderlingen. Water was te koop aan een heel democratisch prijsje en heeft ons het leven gered. Alles ging door onder het motto “revitalizing Jackson”: de universiteit, de Blues Foundation en lokale mensen proberen de blues hier nieuw leven in te blazen, want het is zoals blijkbaar overal: niemand is Sant in eigen land: de blues is wereldbekend; maar nog niet voldoende erkend in eigen streek waar ze ontstaan is, en veel is in verval geraakt. Niet alleen de jonge blanken trachten dit opnieuw op te pikken, het festival maakte duidelijk dat ook de jongere zwarten dit vinden en er iets aan willen doen. Pol ondersteunde ook het initiatief door alvast te verbroederen met Marilyn Harris, de presentatrice (zie foto!) De bands waren heel divers, we hebben vooral genoten van bluesman McKinley, James “Super Chikan” Johnson, begeleid door 3 heel diverse dames (zijn dochter als straffe drummer, een zotte pianiste en een Aziatische bassiste die het woord “aangezichtsspieren” niet in haar woordenboek had) en absoluut opvallend waren zijn gitaren, en Bobby Rush als afsluiter. Pol heeft in de voorbije twee weken enorm zijn blueshartje kunnen ophalen, hij neemt veel initiatief om contact te nemen met de artiesten, wat hem al veel contacten, handjes en cd’s heeft opgeleverd.

Beste uitspraak van de dag: de man van de organisatie die de tombolaprijzen weggaf aan het einde toen het al erg donker was, en die tegen een van de winnaars die uit het publiek naar voren kwam om zijn prijsje af te halen, zei (ze waren allebei zwart): ‘Hey man, stop wearing black clothes at night, I can’t even see you!’ PS: Pol heeft ook 3 T-shirts gewonnen! (maar hij was wel zichtbaar).

Voor onze laatste nacht in Jackson zijn we dus moe maar tevreden gaan slapen.

Vrijdag 27 mei – Blues in Bentonia – Som’body say yeah and it’s alright! – (YEAH!)

‘s voormiddags was het even gewoon het huishouden doen: de was, de camper schoonmaken, de blogachterstallen bijwerken… De namiddag was gewijd aan het bezoek van een bekende juke joint, the Blue Front Café in Bentonia, op een halfuur rijden van Jackson. Een juke joint was vroeger het dorpscafé, de ontmoetingsplaats van de zwarte bevolking op het platteland rond de Mississippi (na de afschaffing van de slavernij). Bluesmuzikanten kwamen er ook en speelden dan; de traditie is hier en daar gebleven. We zijn ’s avonds teruggegaan, omdat bleek dat er een optreden gepland was. De juke joint wordt al 41 jaar uitgebaat door Jimmy “Duck” Holmes, die het nog van zijn vader heeft overgenomen. Van hem mochten we onze namen op zijn voordeur achterlaten. Maar daartussen hebben we even aan necrofanologie gedaan en zijn de graven gaan bezoeken van respectievelijk Jack Owens in Bentonia en van Elmore James en Lonnie Pitchford in Ebenezer, mensen wiens aanpak van de blues van betekenis is geweest. ’s Avonds hebben we in het Blue Front Café 2 optredens meegemaakt, een leuke onderdompeling in de echte deltablues. De baas zelf speelde ook. Deltablues is een een-akkoordenblues (vooral rond het E-akkoord), waarbij de muzikant verhalen uit het dagelijkse leven die hij vaak ter plekke improviseert . Het was er zo donker – er brandde nl. maar één bloot peertje, wc incluis - dat de foto’s niet erg veel opgeleverd hebben. Morgen zaterdag staat er een heel bluesfestival in Jackson op het programma!

Donderdag 26 mei -We hopen dat de eigenaars van LeFleurs Bluff State Park in Jackson geen Nederlands kunnen lezen, want we hebben daar ongewild gratis gelogeerd… Bij de ingang zat niemand in het hokje, de parkwachter was onvindbaar, alleen zijn speelse hond was thuis (maar Fons had op dat moment geen goesting om met hem te spelen); zelfs bij herhaalde pogingen vonden we gewoon niemand om te betalen! We zijn dan maar vertrokken richting Flowood om een plaats te reserveren voor de nacht; de RV-camping Timberlake is een mooie familicamping aan een groot meer (het Barlett reservoir). We hebben geluk dat we nog een plaatsje vonden, want wegens Memorial Day komen veel Amerikanen al vooraf hier hun camper plaatsen. En dan naar Jackson. De stad is bekend om zijn bluesverleden, zo bleek uit onze papieren gids uit 2003 en gelijk had ie: alle bekende plaatsen en blueszaken staan in verval of zijn ondertussen afgebroken sinds die gids verschenen is! Pol heeft er dus vooral alleen maar gedenkplaten kunnen fotograferen. Tijdens die fototoer van de “landmarks” (= belangrijke historische plaatsen op de Bluestrail) viel ons op dat verlaten en vervallen woningen niet afgebroken worden; men laat ze gewoon verkommeren, wat in sommige buurten een heel achtergestelde, verwaarloosde indruk geeft. De opnamestudio’s stonden in Farish Street, maar ook die worden nu afgebroken of gerenoveerd voor andere doeleinden. We vonden er wel twee legendarische eetcafés waaronder The Peaches gestart in 1961 en een bloeiende begrafenisondernemer van 1906. MAAR een groep jonge blanken probeert de oude zwarte bluesmuziek hier opnieuw leven in te blazen en is bezig om de buurt te doen heropleven. Zo is het oude Fields Bluescafé ondertussen opnieuw opgestart onder het motto “Revitalizing Jackson!” Hadden wij chance: net die avond geeft ouwe bluesrakker Jessy Robinson voor zijn 67^e verjaardag een buurtfeest met al zijn vrienden muzikanten. Ze drongen erop aan dat de Belgians zouden meevieren. Dit is voor ons een unieke kans om de bluescultuur en –sfeer van binnenuit mee te maken! Nog gauw een hap gaan eten in Peaches – de foto’s spreken voor zich: sinds 1961 is hier écht niks veranderd, dus ook niks gerenoveerd! Ons 3^de highlight. Het begon met voodoo-getrommel: 3 zwarten bespeelden ongeveer zowat vanaf 15 tot 19 u de Afrikaanse trommen en de djembés voor de deur van het café. Ondertussen arriveerden de hoofdrolspelers en de gasten. We mochten mee op de foto (zeker kijken!!). De party begon pas echt vanaf 20 uur; het was één grote jamsessie met en van de vrienden van de jarige; veel gedans, uitbundig sfeertje, colourful people, en muziek muziek muziek. Voor de blueskenners: zelfs Bobby Rush was er! (zie foto!) Een nummer werd speciaal aan ons opgedragen: “We got Belgians in da house!” Een onvergetelijke topavond van deze reis. Na de terugrit naar de kamping, nog een laatste slaapmutsje om wat te bekomen en bij te praten en dan in ons bed. Morgen is het wasdag.

Woensdag 25 mei - 1000 mijl Amerika hebben we al achter de kiezen. De camping die we gevonden hebben is vrij primitief. Het valt op dat er ook mensen in trailers hier gewoon permanent wonen. Zo kwam op de vorige camping in Natchez ’s morgens de schoolbus binnenrijden om kinderen op te halen… Vandaag weer geen muziek maar opnieuw geschiedenisles. Vicksburg heeft een cruciale rol gespeeld bij de vorming van de Verenigde Staten: in 1863 heeft het geleden onder een 47-dagen durend beleg en vormde het laatste hoofdstuk van de 4-jarige burgeroorlog tussen de Noordelijke en Zuidelijke staten. De Zuidelijken hebben hier uiteindelijk op 4 juli (vandaar Independence day) de duimen moeten leggen. Het museum hier is trouwens scheepsvormig: heel wat gevechten hebben zich op en rond de Mississippi afgespeeld. Daarna zakken we af naar de rivieroever, om het bluescafé “Monsours Bisquit Company Café” te bezoeken. We merken daar dat de rivier de spoorweg en het spoorstation helemaal overstroomd heeft.

Vicksburg is ook de geboortestad van bluesman Willy Dixon en … van het Coca-Colamuseum.

En dan op weg naar de volgende etappe: Jackson. Het blijkt helemaal niet eenvoudig om een camping te vinden: het is al wat laat geworden, en de eerste lijkt niet zo toegankelijk; we proberen de 2^e in de buurt te zoeken, en na heel wat rondrijden blijkt die vol! Dit is toch echt Amerika: op onze zoektocht naar een andere camping botsen we op een echte, schitterend witte Hindutempel…Het wordt een race terug naar de 1^e camping omdat de poort daar sluit om 20 uur voor nog niet ingeschreven gasten. Om 19u55 stuiven we er net op tijd binnen… De avonden en nachten koelen hier praktisch niet af en de tempaturen overdag blijven heet en zwoel. We zien ons genoodzaakt om de brommende airco van de camper ook ’s nachts te laten draaien om toch te kunnen slapen. Een geluk dat we oordoppen meehebben! Al 2 dagen geen internet gevonden, de blog zal even op zich moeten laten wachten.

Dinsdag 24 mei 

En vandaag bezoeken we de stad Natchez langs de Misssissippi. Hier zien en horen we een stuk Amerikaanse geschiedenis. In het museum krijgen we uitleg over de Natchez-indianen die hier geleefd hebben, totdat ze na een periode van co-existentie met de blanken, in opstand gekomen zijn en in feite uitgeroeid… Het was een speciale gemeenschap die een ‘zonnekoning’ had die hen leidde, ‘the Great Sun’. Die titel werd overgeërfd. Als het opperhoofd stierf, werden zijn vrouwen en wie met hem mee wilde reizen naar het hiernamaals, gewurgd en samen met hem begraven. Zijn huis dat op een heuvel stond, werd dan vernietigd en de woning van de opvolger werd daarbovenop gebouwd. De site waar die heuvels stonden is Amerikaans erfgoed, maar stelt niks meer voor: een grasvlakte met twee lege heuvels… en ergens een nagemaakte woonhut. Hebben we ons daarvoor helemaal ingesmeerd tegen de zon en de insecten. Maar goed, dan bezoeken we Longwood, een merkwaardig 8-kantige koloniale woning, reusachtig groot en architecturaal bijzonder. Longwood werd gebouwd in 1861 door de heel rijke katoenplanter Putt en zijn vrouw; ze hadden 11 kinderen van wie acht in leven zijn gebleven. Hij wou een ambitieuze familiewoning van 6 verdiepingen voor zijn gezin en zijn huisslaven, met vanboven een grote koepel die de zonnestralen via een ingenieus systeem projecteerden via lichtgaten tot in de benedenverdieping. Maar alleen het gelijkvloers is echt afgemaakt; de Amerikaanse burgeroorlog die 1,5 jaar na de start van de bouw begon, heeft zijn project gekelderd. Eerst heeft het Zuidelijke leger zijn hele katoenoogst in beslag genomen opdat ze niet in de handen van de Noordelijken zouden vallen, en zijn volgende oogst werd in beslag genomen door de Noordelijken… Een jaar later stierf de heer Putt aan een longontsteking, 48 jaar oud. Zijn weduwe en nageslacht hebben nooit meer geld genoeg gehad om het huis af te maken, en nu is het een archeologische toeristenattractie. Van zo’n verhaal moeten we even uitpuffen in de schommelstoelen die we vinden in de schaduw van het bijhuis. Het is vooral de drukkende hitte die ons daartoe dwingt. De oudere vrouw achter de balie van het museum vertelde ons trouwens dat ze als kind nog geweten heeft hoe zwarte loonarbeiders met de hand katoen plukten op de velden en daarbij gospel- en bluesliederen zongen omdat ze niet veel andere ontspanning hadden in die tijd. Daarna opnieuw op weg via de highway 61 naar Vicksburg. We moeten onverwacht zeker 100 km omrijden omdat de 61 onderweg overstroomd is. Opeens stopte de weg zelfs helemaal: we stonden voor een veerpont, met de laconieke boodschap: closed forever! Na wat terugrijden en zoekwerk bleek men een paar kilometer verderop een grote vaste brug gelegd te hebben. Maar een bordje om dat te melden kon er blijkbaar echt niet meer vanaf.

Maandag 23 mei - We hebben New Orleans achter ons gelaten, en er een heerlijke tijd gehad. Het was meer dan de moeite om met dit deel van de wereld kennisgemaakt te hebben. Wie naar deze stad gaat om live muziek te horen en te beleven, moet dus zeker Frenchmen Street bezoeken! Deze dag hebben niet veel meer gedaan dan gereden een echte roadtripdag. We passeerden de grens van Lousiana en de staat Mississippi. Opeens veranderde de camper van een rammelkar in een limousine! Hier zijn de wegen gewoon perfect aangelegd, het gevoel dat Vlamingen hebben als ze Nederland binnenrijden. We genoten van de highway 61, the blues highway, uren van open natuur, dunbezaaide civilisatie en cruisen. Het enige wat je ziet zijn houten huizen, barakken, en hoge huisnummers (zie foto!) Ons doel was Natchez, de poort van de Mississippi en de blues! Deze stad ligt aan de grote rivier en we hebben het geweten: de RV-camping die we voor ogen hadden, was gesloten, want overstroomd… een tegenvaller want we kwamen pas ’s avonds vrij laat aan. Dus nog een hele zoektocht gedaan naar een slaapplaats; uiteindelijk vonden we na veel zoeken en vragen de RV Plantation Park op de 61 South, waar we nog net de allerlaatste open staanplaats konden huren… héhé.

Zondag 22 mei – Tweede hoogtepunt van onze reis! Dit is wat ons betreft het echte New Orleans. Frenchmen Street geeft een meer doorleefde en waarachtige indruk: de huizen, winkeltjes en music bars zijn oud, geven een wat vervallen en minder verzorgde indruk, het stinkt er, maar het leeft! We hebben een drietal live optredens kunnen meemaken van ondermeer Dave Easley & band in The Maison, met een hele genietbare jazzy bluespopsound; hij is een wat oudere zanger-muzikant die straffe dingen doetmet  een pedalsteelguitar, begeleid door een pracht van een contrabassist uit Missouri en een plaatselijke drummer. Fons was nogal gecharmeerd hoe die laatste zijn vervoer georganiseerd had: met de moto gekomen en enkel zijn snaredrum en cymbalen daarmee vervoerd.  Daarna zijn we terechtgekomen in café Le Négril, waar ene John Lisi & band van katoen gaf, ook weer een trio: John is een heel knappe zanger-gitarist met een heel natuurlijke manier van entertainen; je ziet dat hij dit al lang doet, maar wat een pure sound met slechts drie musici.  De man is een virtuoos op zijn gitaar maar hij houdt het heel leuk. Je kan trouwens op www.wozz.org een lokale radiozender, heel wat optredens live volgen en de dagkalender voor livemuziek in New Orleans raadplegen.

Moe maar tevreden belden we voor de thuisreis opnieuw taxidriver David, bleek die eigenlijk al in zijn bed te liggen, maar omdat hij had beloofd dat hij er altijd voor ons zou zijn, stond hij om ons toch thuis te brengen, voor een prijsje. We hebben nog een leuke babbel gehad in de taxi met hem over het niet altijd makkelijke leven in New Orleans en hem a good life toegewenst. Daarna hebben we geslapen als (bezwete) roosjes.