Donderdag 9 juni

Vandaag hebben we het “terrein” nog verder verkend, om geen tijd te verliezen bij het zoeken naar de juiste weg richting het 3-daagse bluesfestival dat morgen start in Grant Park; ons plan was ook om ’s avonds een live-optreden mee te pikken in het bluescafé “Blue Chicago” op 536 North Clark Street. He't heeft ons een indrukwekkende stadswandeling en een paar erg mooie beelden opgeleverd. Vooral de wandeling langs de riverside (het kanaal) doet wel even je mond openvallen door de verbazend grootse architectuur; de wolkenkrabbers lijken wel een Zwitsers hooggebergte, echt prachtig. De stadsmetro loopt ook gedeeltelijk bovengronds, op spoorbruggen boven de straten. Dat wordt hier de L-train (elevated train) genoemd: in totaal is die 170 km lang, het derde grootste metrostelsel in de VS, na New York en Washington D.C. Het is wel even wennen om opeens een treinstel boven je hoofd te horen voorbijdenderen. Om de honger te stillen een pizzatent gevonden; de stukken pizza zijn duidelijk aangepast aan de schaalgrootte van Chicago: enorm dus. De bluesband van dienst donderdagavond in ‘Blue Chicago’ is Shirley Johnsons’s blues band. Een goeie impressie van dit bluescafé vind je op: www.bluechicago.com, muziek incluis en de meneer met de baard die de intro doet heeft ons ook binnengelaten en na het optreden een taxi voor ons aangehouden (ging dat éven snel!). De band was best goed, de saxofonist was echt wel een talent. U ziet tevens een glunderende Pol in de armen van de bluesdiva (alleen maar even voor de foto natuurlijk). En morgen begint het driedaagse bluesfeest in Grant Park. We zijn zeer benieuwd: het is het laatste hoogtepunt van onze roadtrip! Men verwacht er trouwens tussen de 400 en 600.000 festivalgangers, en het weer blijft redelijk, al is het pakken frisser dan waar we al geweest zijn. We beginnen te snappen waarom Chicago ‘the windy city’ genoemd wordt. De wind overvalt je in de brede lanen van alle kanten op onverwachte momenten.

Maandag 6, dinsdag 7 en woensdag 8 juni 2011

De volgende dagen valt er niet zoveel te melden, we hebben de afstand Horn Lake in Mississippi naar Chicago, Illinois afgelegd in 2 dagen, met een tussenstop op de Timber Trails RV camping in Mulberry Grove, Illinois. Dat betekent toch 600 mijl of bijna 1000 km met de camper, die zich nog altijd heel goed blijft gedragen (behalve de airco). Na een paar telefoons naar ondermeer de Tourist Information om een standplaats te zoeken voor ons verblijf in Chicago, dachten we de hoofdvogel getroffen te hebben door een standplaats te vinden heel dichtbij het Grant Park waar het Bluesfestival zou doorgaan, maar dat was een sof: van de stadsinfo klopte niet veel; het ging om een parking voor vrachtwagens, zonder water of elektriciteit. En de dichtstbijzijnde camping is op anderhalf uur rijden van Chicago… Veel keus hadden we dus niet. We staan nu op de KOA-camping in Union, noordwest van Chicago. Het binnenrijden van deze grootstad is echt indrukwekkend als je er nog nooit geweest bent: de brede lanen, de ongelooflijke wolkenkrabbers, heel mooi en divers van architectuur… Maar het is ook een stad waar het lawaai nooit stopt, heel overweldigend. Na wat zoekwerk hebben we dan beslist om de volgende dagen niet met de camper naar Chicago te forenzen voor het bluesfestival maar met het openbaar vervoer. We zien hier op de camping in Union namelijk nog campers van Cruise-America (de firma bij wie we onze camper gehuurd hebben) die hun voertuigen na hun vakantie in Chicago moeten afleveren, wat erop wijst dat je inderdaad niet dichter bij de stad kan parkeren. Het openbaar vervoer nemen hier is ook wel een ervaring! Het kost ons wel twee uur treinen en bussen om de stad te bereiken. Een mede-commuter (pendelaar) vertelde ons dat als je uit het centraal station van Chicago vertrekt met de trein naar het “’platteland”, het 3 kwartier kost voordat je de stad echt uit bent… We hebben op onze eerste ontdekkingstocht geprobeerd om een optreden mee te pikken in het Buddy Guy’s legendarische bluescafé op 754 South Wabash Avenue, maar ze vroegen er een zo hoge toegangsprijs voor nog enkel staanplaatsen (‘the tables are sold out for tonight, sir’) dat we dat echt overdreven vonden en dan maar terug naar “huis” zijn gependeld. N.B. Treinen en bussen zijn perfect aangepast voor mensen in een rolstoel en je moet het hier niet 24 uur op voorhand aanvragen zoals in Belgenland. In elke bus en trein heb je een ingebouwd automatisch rolstoelliftsysteem. Nog een leuk detail: tot enkele minuten voor de aankomst van de trein mag je in de kleinere stations gerust op de aangeduide plaatsen gewoon de sporen overwandelen naar je vertrekspoor. Geen gedoe met ondergrondse trappen! Maar dat belet niet dat er hier regelmatig wel ongevallen gebeuren.