Vrijdag 10 juni – Chicago Bluesfestival dag 1

EINDELIJK IS HET ZOVER! Holala, het weer ziet er niet goed uit: kil en druilregenachtig… Met de stoptrein anderhalf uur naar Chicago geboemeld tot in het grote eindstation (the Chicago Transportation Center) en daar een taxi genomen naar Grant Park waar het te doen is. De taxi nemen voor die relatief korte afstand kost niet veel meer dan de bus, en een taxi heb je sneller te pakken. Het festivalterrein is deels in het park en deels in twee grote lanen georganiseerd: Jackson street en Columbus boulevard zijn speciaal voor die gelegenheid helemaal afgesloten. De politie is goed vertegenwoordigd, festivalgangers worden aan de ingangen gecheckt op metalen voorwerpen en wapens. Maar er heerst een heel gezellige sfeer. Er zijn 5 podia: 4 kleinere die rond de middag beginnen, en een vaste concertzaal in openlucht waar vanaf 18 uur de hoofdacts optreden. De kleinere podia worden dan gesloten en het publiek verzamelt op dat concertterrein, het Petrillo Music Shell. Het festival is volledig gratis en wordt gesponsord door heel wat bedrijven zoals Pepsi, Bud Light, de privé-vervoermaatschappij van Chicago CTA, de Chicago Tribune, enz. Je merkt daar een beetje van als festivalganger: er worden gratis staaltjes frisdrank aangeboden, op de podia worden de sponsors regelmatig vernoemd, enz. Maar dat kan de pret niet drukken. We halen op de Check-in-stand ons speciaal armbandje dat toegang geeft tot de voorbehouden plaatsen voor mensen met een beperking en hun begeleiders, rechts opzij het hoofdpodium. Dat blijkt wel nodig, want met zo’n massa van rond 200.000 dagelijkse enthousiaste bluesfans die regelmatig gaan rechtstaan van de klaargezette stoelen en beginnen dansen, zie je als rolstoeler niks meer van het gebeuren vooraan. Alles is hier heel goed georganiseerd, niets wordt aan het toeval overgelaten. Er lopen naast de politie, overal – veelal vrijwillige – securitymensen rond die alles in goede banen leiden. Blijven staan of dansen in de gangpaden tussen de stoelen van het hoofdpodium mag niet, roken evenmin: de security komt je dan vriendelijk vragen om door te lopen, te gaan zitten of je sigaret te doven; onvermoeibaar doen ze dit de hele avond door. Ook aan de properheid wordt heel hard gewerkt: voortdurend doorkruisen medewerkers de menigten aan de podia met vuilniskarretjes die alles van de grond komen ruimen. Chicago is absoluut een propere grootstad. Als je in Amerika een pintje wil drinken moet je altijd je ID voorleggen en bewijzen dat je minstens 21 bent, anders word je wandelen gestuurd. Op dat punt zijn de Amerikanen zeer consequent. Dus zie ik mijn stevig gebaarde medereizigers van de dranktent terugkomen met dat extra felgekleurd armbandje “over 21”… We besluiten om als eerste podium de “Mississippi Juke Joint stage” te bezoeken. De muziek is er zo leuk dat we het hele programma afwerken: het duo D’Mar & Gill: gitaar en drum die de pan uitswingen, dan grote madam Nora Jean Bruso (de dame in het blauw), een zwarte stem als een, nee twee klokken! Ze zweet gewoon de blues uit, iedereen gaat uit de bol; tijdens een van de laatste nummers wandelt ze gewoon weg van haar micro en bluest haar muziek zo het publiek in, wat haar een staande ovatie oplevert. Pol was zichtbaar ontroerd: ze raakte helemaal zijn bluesziel. Ze deed hem denken aan wijlen Koko Taylor. De dame zong (echt waar) zich een ladder in haar kous en de geurvreters uit haar open schoenen. En dan ouwe bekende James ‘Super Chikan’ Johnson die we al op het festival in Jackson gezien hebben: vrolijke swingblues ondersteund door zijn drie madammen. Hij voert opnieuw zijn nummertje met zijn geweer-slidegitaar op (“somebody SHOOT that thingggg!)” maar het blijft superleuk. En als afsluiter ene Fernando Jones (met flaphoed) die hier bekend is omdat hij een bluesschool voor jongeren organiseert, de Kids Foundation, en die een jam houdt met “gewone” amateurbluesmuzikanten (je moet wel vooraf ingeschreven hebben); dat levert ook soms wel toffe, niet heel professionele maar wel echte momenten op. We leven hier op bonnetjes voor water, bier en fastfood. Gezond eten kan je het echt niet noemen: hamburgers, vlees en kip, alles gefrituurd en met zoete sauzen… het typisch dieet van Uncle Sam. We vinden een Aziatische eetkraam die tenminste noedels serveert, het minst ongezonde dat je volgens ons hier kan vinden. En dan naar het hoofdpodium. Mensen, wat een volk! Zeker minstens 150.000 mensen. Alles verloopt rustig en toch wordt er veel en graag “yeah!” geroepen, gedanst, geapplaudiseerd, gefloten, het is echt een leuke, gezellige sfeer. Nothin’ but the blues! Ongelooflijk toch hoe ze dat hier doen. Het festival wordt elke dag stipt om half tien ’s avonds afgesloten, en alles verloopt vriendelijk en ordelijk. Werkelijk fijn om dit mee te maken! Vanavond draait het op het hoofdpodium om een eerbetoon aan Robert Johnson: tributes worden gebracht door verschillende bands: eerst de band van Eddy Cotton die een stevige maar lange set brengt, maar het volk lust er wel pap van; dan de Duwayne Burnside Band die een akoestische gesmaakte set brengen; daarna Rick Sherry helemaal alleen op akoestische gitaar en de afsluiter van de avond. Een van de zonen van Robert Johnson komt een liedje meezingen – applaus!, ook al heeft de man de stem van zijn vader echt niet meegekregen. Commercieel zijn ze niet schroomvallig, de Amerikanen: iedere artiest maakt tijdens zijn of haar optreden wel een paar keer reclame voor zijn cd’s die na het optreden te koop aangeboden worden. ‘This song that I wrote comes from my new CD which you can buy over there…” We kennen die zin al van buiten ondertussen. But you gotta keep the blues alive, man! Gelidjk hebben ze. Niet zo heel moe maar wel tevreden nemen we daarna de taxi naar het station; twee uur later liggen we weer in ons beddeke op de camping.