Zondag 5 juni - Dit was voor ons nog een memorabele dag erbij: we zijn begonnen met een bezoek aan de STAX-studio, waar de rauwe soulmuziek is ontstaan.  Nu is het een heel knap museum. Je kan er onderandere de blauwgouden Cadillac van Isaac Hayes bewonderen... Stax is tenonder gegaan na de moord op Martin Luther King, waardoor de spanningen tussen blanken en zwarten erg toenam; daarvoor kwamen zowel zwarte als blanke muzikanten probleemloos er met elkaar opnemen. En dan toch maar eens naar Graceland afgezakt! Dikke tegenvaller wat ons betreft: het is een commerciële kermis, Elvis van voor en van achter, op pins, kleren, handtasjes, enz. en voor alles dokken, ook voor een kleine of grote rondleiding door het domein. Je kan er zijn 2 airliners bezoeken (eentje was van zijn dochter Lisa Marie) en zelfs samen met Hem posthuum op de foto, dat vonden we nogal verregaand, maar soit, er zijn mensen die dat geweldig vinden, ons niet gelaten. De extreme commercialiteit stootte ons eerlijk gezegd een beetje tegen de borst en dus zijn we niet echt binnengegaan; de muzikale originaliteit van Elvis hebben we gelukkig enigszins kunnen terugvinden in de oude beroemde Sun Studio van wijlen Sam Philips, die overdag een museum is en ’s nachts nog echt als muziekstudio gebruikt wordt à 100 dollar opnamekost per uur, voor iedereen die dat wenst. Oorspronkelijk de opnamestudio voor de zwarte muzikanten uit de Delta zoals BB King, Big Walter Hornton, James Cotten, Rufus Thomas en anderen. Hier ontstond werkelijk de Rock’n Roll, Het nummer ‘Rocket 88” van ondermeer Ike Turner wordt beschouwd als de eerste rock’n roll-plaat. De ongelijke stoep zorgde voor een onverwacht pauselijk gebaar mijnerzijds, doordat mijn voorste wieltjes van mijn rolstoel blokkeerden en ik even voluit in ongewilde overgave op de beton voor de ingang van de Sun Studio lag. Nadat Pol & Fons van hun schrik bekomen waren (niks erg, alleen een paar schrammen en een onverwacht Comedy Caper-effect) heb ik het natuurlijk mogen horen. De pittige blonde jongedame die ons door de studio gidste deed me het voorvalletje wel erg snel vergeten ;-). De Sun Studio vond na een moeilijke periode opnieuw een grote revival na de opnamen van Elvis. Later verkocht Sam Philips Elvis aan RCA voor 35.000 dollar, een ongehoord bedrag voor die tijd. Daardoor kon Philips zijn schulden afbetalen en de studio verderzetten. Roy Orbison, Carl Perkins, Jerry Lee Lewis en Johnny Cash waren de mensen die er nog opgenomen hebben en daarna een grote carrière uitgebouwd. Ook U2 heeft er opgenomen Na een bluesriffje door Rudi op de opnamepiano (EINDELIJK een piano!) en Pol die Mannish Boy van Muddy Waters in de micro kweelde, een kop koffie en enkele souvenirs zijn we terug naar Beale Street afgezakt. Het Rum Boogie Café aldaar bezorgde ons, na een typische maaltijd van meatloaf, catfish en red beans & rice, een heel leuke live-verrassing: hier hebben we een schitterend optreden meegemaakt van Kirk Smithhart & band, drie topmuzikanten met heel originele covers van blues- en andere muziek. Zoek hem zeker eens op facebook en op Reverbnation.com. De man is als gitarist een waar genot qua finesse, accuraatheid en snelheid. Een Belgisch festival als Blues Peer zou er wel bij varen. De afsluiter van de avond was de gig van Patrick Dodd & band in BB King’s. Mooie dag, kortom. Au!

Zaterdag 4 juni: lucht, lucht, lucht!

De airco blijft problemen geven… We moeten dit echt opgelost krijgen, zo kunnen we niet verder. Rondgereden, herstelplaatsen gezocht die allemaal gesloten waren of niet meer bestonden, de firma van de camper proberen te bellen… Na veel vijven en zessen zei men ons daar dat de foutmelding op het controlepaneel te maken had met een slecht contact: het zaakje uit zijn houder gehaald… de print stuk! Naar de lokale afdeling van Cruise America gereden, wat bleek: dat was gewoon een gesloten tuinhuisje… Merde. Terug naar de camping en probleem uiteindelijk zelf opgelost met wat vindingrijkheid en een colablikje! Héhé.  Het is ons toch gelukt om nog een paar bezoekjes af te leggen: namiddag aan het enorme Horse Shoe Casino in Robinsonville met het muziektheater Bluesville. Bluesville zelf was helaas gesloten, dan hebben we maar even rondgestruind in het gokpaleis dat minstens zo groot was als de Makro… Money en glitter, best indrukwekkend! Foto’s verboden, maar we hebben er toch een paar getrokken. Er speelde ook een coverband, een heel goeie zelfs, die vooral brave nummers van The Beatles speelden. Eens iets anders! ’s Avonds, om de dag toch op een bluesy manier af te sluiten naar een juke joint gereden in Memphis: Kelly & Burnsides in een industriële achterbuurt; de eigenaar is de oudste zoon van bluesgitaris uit de Delta Hills, R.L. Burnsides. De buitenkant was veelbelovend, maar die avond helaas geen live-muziek, enkel discobar met Heineken-bier. Het is hier ook niet meer wat het geweest was… alles evolueert blijkbaar.

Vrijdag 3 juni –Vandaag ging de airco in de camper naar de knoppen… Ramp o ramp, dat is iets wat je hier echt niet kan missen met bijna 40°! Toch weer aan de praat gekregen, oef, en dan naar Memphis, een van de belangrijkste muzieksteden, waar de blues en de rock&roll daadwerkelijk geboren zijn en hun veroveringstocht over de wereld zijn begonnen. Dit is een mooie dag geworden: ons eerste bezoek aan Beale Street en aan de Gibsonfabriek was wel memorabel! Hier worden de semi-akoestische gitaren en de doublenecks gefabriceerd. Verboden foto’s te nemen tijdens de rondleiding doorheen de productielijn. Ze maken rond 50 gitaren per dag. Hier ontdekten we ook dat de Lucille-gitaar van BB King geen F-holes, dus geen klankgaten heeft (alle andere Gibsongitaren van deze soort wel) omdat de meester de voorkeur gaf aan deze resonantie omdat hij altijd zittend speelt. Een weetje voor de liefhebbers. Pol is daardoor vergeten ons te trakteren voor zijn 35^e trouwdag. Dus we hebben nog een taart tegoed, he Pol! In Beale Street zijn zoveel live-groepen tegelijk bezig, zowel binnen als buiten dat je er rondwandelt in een kakofonie, zeker in het weekend.. Merkwaardig was de grote aanwezigheid van de politie en security, die iedereen die Beale street grondig fouilleerde en door de metaaldetector haalde. Ikzelf hoefde door de metaaldetector te rollen, maar moest toch verklaren aan de agent dat ik geen wapens of ander tuig meehad. We hebben, dat meegemaakt hebbende, de camper dan toch maar geparkeerd in een bewaakte betaalparking. Maar het is wel een heel kleurrijke bedoening, echt de moeite, ook op muzikaal vlak. We hebben genoten van Tinsley Ellis in het BB King-café, en in het park van een live-band die een prachtige versie bracht van “Papa is a rolling stone” van The Temptations. Door de hitte zijn we binnengegaan in het indrukwekkende, airco-gekoelde Hard Rock café.

We staan dus op goed verzorgde camping Jellystone park RV in Horn Lake, enkele miles ten zuiden van Memphis. Ons plan is hier minstens 3 nachten te blijven om de beroemde muziekstad en omgeving te verkennen, en misschien doen we Graceland, het stulpje van Elvis, er ook nog bij, we zien wel. Memphis ligt net niet meer in de staat Mississippi maar in Tennessee en wordt toch beschouwd als de economische en culturele hoofdstad van Mississippi. Van zodra we Memphis naderden, zagen we dat de huizen hier beter gebouwd zijn. Nu valt het ons op dat er veel verschil is tussen het uitgestrekte, armoediger platteland van het diepe zuiden (Louisiana, Mississippi) en de rijkere grote stadsgebieden.

We hebben een paar dagen geleden een praatje gedaan met de blanke kassierster van een warenhuis in Clarksdale, een niet zo heel klein plattelandsstadje; ze vertelde ons dat de mensen hier eigenlijk relaxt leven, de stress die je hebt doe je hier jezelf aan. ‘We doen onze job en daartussen nemen we het zoals het komt en genieten we van het leven’. Je hoort het zelfs aan het lijzige Zuiderse accent. Je merkt dat ook aan de manier waarop men met elkaar omgaat: altijd een praatje slaan, constant elkaar groeten,… ook wij krijgen heel vaak zomaar een wuifhandje van vooral zwarte mensen die op het terras voor hun huis zitten als we door hun wijken rijden, of als we door de straten lopen: “How are ya doin’?”. We kunnen er ons wel iets bij voorstellen: de hitte, de enorme afstanden… Hier ben je verplicht om je tijd voor de dingen te nemen. Wat weer opvalt op deze camping is hoe groot de Amerikanen hun voertuigen bouwen, ook door de enorme afstanden: de mobilhomes zijn allemaal 2 tot 3 keer groter dan bij ons, hele huizen op wielen met alles erop en eraan; ook de trailers (wij noemen dat een caravan) hebben die reuze-afmetingen. Daarnaast hebben de trekkers alrijd een extra wagen mee, vaak een pickup-auto: die hebben een open laadbak met een systeem om de reuzecaravan aan te haken. Maar ook mensen met een gemotoriseerde mobilhome (RV) hebben een tweede, kleinere (!) auto om rond te rijden eenmaal de camper op zijn vaste plaats staat. We staan hier naast een koppel met een reuze-autobus én een USV-jeep… En de meeste kampeerders zijn maar met zijn tweeën. Je zou denken dat iedereen van de buitenlucht geniet, maar neen hoor: iedereen blijft de hele tijd in zijn camper met airco. De hitte (rond 38° C) dwingt je er gewoon toe.

Het is Pol trouwens gelukt om in een RV-verkoopscentrum in zo’n demo-RV-camper binnen te sluipen en er foto’s van te nemen. Dames en heren, voor u, een fotoreportage van een Hilton-suite op wielen. Voor de mensen die het interesseert: de prijzen schommelen tussen 150.000 en 600.000 dollar. In het kleine België kan je daar trouwens niets mee aanvangen: de vraag is of België voorzieningen heeft voor die reuzebussen.

Donderdag 2 juni – Clarksdale en de cabin van Muddy Waters!

Deze dag was vooral sight-seeing: het Riverside Hotel, voorheen een ziekenhuis en nu hotel; indertijd is hier Memphis Minnie overleden na een tragisch ongeval. Vervolgens Red’s, een oude juke joint met geregeld optredens, heel authentiek gehouden want het regent er nog altijd binnen (bij een regenachtig optreden zit je tussen de emmers!).. De Cat Head opgezocht, een deltablueswinkel met cd’s, info, boeken, folk-art… Maar eerst nog een muziekwinkeltje binnengegaan dat ertegenover lag, met echt vintage muziekinstrumenten en versterkers, de eigenaar toonde ons een 2 in 1 “street-amp” (straatversterker)  Premier 76 uit de jaren ’40! Het Rock’n’Roll &Blues Heritage museum van de Nederlander Theo Dasbach was helaas gesloten. Opnieuw naar Ground Zero, waar we iets gegeten hebben; het Deltamuseum  lag er vlak naast en HIER STOND HET DOEL VAN ONZE REIS: de cabin van Muddy Waters! Dit staat niet langer op zijn originele plaats aan de Stovall Plantation die we later zouden bezoeken, maar men heeft de hut in dit museum ondergebracht omdat fans er voortdurend stukjes hout eraf breken als souvenir (hoewel de bewaking in het museum zodanig was dat Pol en Fons toch hun eigen relikwietje er, euh, gevonden hebben…) Na dit vol dagje namen we afscheid van de baas van de Ground Zero Club Clarksdale en dan de highway 61 richting Memphis, Tennessee. Tijdens de lange rit zagen we hier en daar opnieuw verbrande velden. We hebben de mooie Jellystone RV Camping in Hornlake gevonden voor ons bezoek aan Memphis, Tennessee!

Woensdag 1 juni – Tutweiler en Big Dave!