Donderdag 26 mei -We hopen dat de eigenaars van LeFleurs Bluff State Park in Jackson geen Nederlands kunnen lezen, want we hebben daar ongewild gratis gelogeerd… Bij de ingang zat niemand in het hokje, de parkwachter was onvindbaar, alleen zijn speelse hond was thuis (maar Fons had op dat moment geen goesting om met hem te spelen); zelfs bij herhaalde pogingen vonden we gewoon niemand om te betalen! We zijn dan maar vertrokken richting Flowood om een plaats te reserveren voor de nacht; de RV-camping Timberlake is een mooie familicamping aan een groot meer (het Barlett reservoir). We hebben geluk dat we nog een plaatsje vonden, want wegens Memorial Day komen veel Amerikanen al vooraf hier hun camper plaatsen. En dan naar Jackson. De stad is bekend om zijn bluesverleden, zo bleek uit onze papieren gids uit 2003 en gelijk had ie: alle bekende plaatsen en blueszaken staan in verval of zijn ondertussen afgebroken sinds die gids verschenen is! Pol heeft er dus vooral alleen maar gedenkplaten kunnen fotograferen. Tijdens die fototoer van de “landmarks” (= belangrijke historische plaatsen op de Bluestrail) viel ons op dat verlaten en vervallen woningen niet afgebroken worden; men laat ze gewoon verkommeren, wat in sommige buurten een heel achtergestelde, verwaarloosde indruk geeft. De opnamestudio’s stonden in Farish Street, maar ook die worden nu afgebroken of gerenoveerd voor andere doeleinden. We vonden er wel twee legendarische eetcafés waaronder The Peaches gestart in 1961 en een bloeiende begrafenisondernemer van 1906. MAAR een groep jonge blanken probeert de oude zwarte bluesmuziek hier opnieuw leven in te blazen en is bezig om de buurt te doen heropleven. Zo is het oude Fields Bluescafé ondertussen opnieuw opgestart onder het motto “Revitalizing Jackson!” Hadden wij chance: net die avond geeft ouwe bluesrakker Jessy Robinson voor zijn 67^e verjaardag een buurtfeest met al zijn vrienden muzikanten. Ze drongen erop aan dat de Belgians zouden meevieren. Dit is voor ons een unieke kans om de bluescultuur en –sfeer van binnenuit mee te maken! Nog gauw een hap gaan eten in Peaches – de foto’s spreken voor zich: sinds 1961 is hier écht niks veranderd, dus ook niks gerenoveerd! Ons 3^de highlight. Het begon met voodoo-getrommel: 3 zwarten bespeelden ongeveer zowat vanaf 15 tot 19 u de Afrikaanse trommen en de djembés voor de deur van het café. Ondertussen arriveerden de hoofdrolspelers en de gasten. We mochten mee op de foto (zeker kijken!!). De party begon pas echt vanaf 20 uur; het was één grote jamsessie met en van de vrienden van de jarige; veel gedans, uitbundig sfeertje, colourful people, en muziek muziek muziek. Voor de blueskenners: zelfs Bobby Rush was er! (zie foto!) Een nummer werd speciaal aan ons opgedragen: “We got Belgians in da house!” Een onvergetelijke topavond van deze reis. Na de terugrit naar de kamping, nog een laatste slaapmutsje om wat te bekomen en bij te praten en dan in ons bed. Morgen is het wasdag.

Woensdag 25 mei - 1000 mijl Amerika hebben we al achter de kiezen. De camping die we gevonden hebben is vrij primitief. Het valt op dat er ook mensen in trailers hier gewoon permanent wonen. Zo kwam op de vorige camping in Natchez ’s morgens de schoolbus binnenrijden om kinderen op te halen… Vandaag weer geen muziek maar opnieuw geschiedenisles. Vicksburg heeft een cruciale rol gespeeld bij de vorming van de Verenigde Staten: in 1863 heeft het geleden onder een 47-dagen durend beleg en vormde het laatste hoofdstuk van de 4-jarige burgeroorlog tussen de Noordelijke en Zuidelijke staten. De Zuidelijken hebben hier uiteindelijk op 4 juli (vandaar Independence day) de duimen moeten leggen. Het museum hier is trouwens scheepsvormig: heel wat gevechten hebben zich op en rond de Mississippi afgespeeld. Daarna zakken we af naar de rivieroever, om het bluescafé “Monsours Bisquit Company Café” te bezoeken. We merken daar dat de rivier de spoorweg en het spoorstation helemaal overstroomd heeft.

Vicksburg is ook de geboortestad van bluesman Willy Dixon en … van het Coca-Colamuseum.

En dan op weg naar de volgende etappe: Jackson. Het blijkt helemaal niet eenvoudig om een camping te vinden: het is al wat laat geworden, en de eerste lijkt niet zo toegankelijk; we proberen de 2^e in de buurt te zoeken, en na heel wat rondrijden blijkt die vol! Dit is toch echt Amerika: op onze zoektocht naar een andere camping botsen we op een echte, schitterend witte Hindutempel…Het wordt een race terug naar de 1^e camping omdat de poort daar sluit om 20 uur voor nog niet ingeschreven gasten. Om 19u55 stuiven we er net op tijd binnen… De avonden en nachten koelen hier praktisch niet af en de tempaturen overdag blijven heet en zwoel. We zien ons genoodzaakt om de brommende airco van de camper ook ’s nachts te laten draaien om toch te kunnen slapen. Een geluk dat we oordoppen meehebben! Al 2 dagen geen internet gevonden, de blog zal even op zich moeten laten wachten.

Dinsdag 24 mei 

En vandaag bezoeken we de stad Natchez langs de Misssissippi. Hier zien en horen we een stuk Amerikaanse geschiedenis. In het museum krijgen we uitleg over de Natchez-indianen die hier geleefd hebben, totdat ze na een periode van co-existentie met de blanken, in opstand gekomen zijn en in feite uitgeroeid… Het was een speciale gemeenschap die een ‘zonnekoning’ had die hen leidde, ‘the Great Sun’. Die titel werd overgeërfd. Als het opperhoofd stierf, werden zijn vrouwen en wie met hem mee wilde reizen naar het hiernamaals, gewurgd en samen met hem begraven. Zijn huis dat op een heuvel stond, werd dan vernietigd en de woning van de opvolger werd daarbovenop gebouwd. De site waar die heuvels stonden is Amerikaans erfgoed, maar stelt niks meer voor: een grasvlakte met twee lege heuvels… en ergens een nagemaakte woonhut. Hebben we ons daarvoor helemaal ingesmeerd tegen de zon en de insecten. Maar goed, dan bezoeken we Longwood, een merkwaardig 8-kantige koloniale woning, reusachtig groot en architecturaal bijzonder. Longwood werd gebouwd in 1861 door de heel rijke katoenplanter Putt en zijn vrouw; ze hadden 11 kinderen van wie acht in leven zijn gebleven. Hij wou een ambitieuze familiewoning van 6 verdiepingen voor zijn gezin en zijn huisslaven, met vanboven een grote koepel die de zonnestralen via een ingenieus systeem projecteerden via lichtgaten tot in de benedenverdieping. Maar alleen het gelijkvloers is echt afgemaakt; de Amerikaanse burgeroorlog die 1,5 jaar na de start van de bouw begon, heeft zijn project gekelderd. Eerst heeft het Zuidelijke leger zijn hele katoenoogst in beslag genomen opdat ze niet in de handen van de Noordelijken zouden vallen, en zijn volgende oogst werd in beslag genomen door de Noordelijken… Een jaar later stierf de heer Putt aan een longontsteking, 48 jaar oud. Zijn weduwe en nageslacht hebben nooit meer geld genoeg gehad om het huis af te maken, en nu is het een archeologische toeristenattractie. Van zo’n verhaal moeten we even uitpuffen in de schommelstoelen die we vinden in de schaduw van het bijhuis. Het is vooral de drukkende hitte die ons daartoe dwingt. De oudere vrouw achter de balie van het museum vertelde ons trouwens dat ze als kind nog geweten heeft hoe zwarte loonarbeiders met de hand katoen plukten op de velden en daarbij gospel- en bluesliederen zongen omdat ze niet veel andere ontspanning hadden in die tijd. Daarna opnieuw op weg via de highway 61 naar Vicksburg. We moeten onverwacht zeker 100 km omrijden omdat de 61 onderweg overstroomd is. Opeens stopte de weg zelfs helemaal: we stonden voor een veerpont, met de laconieke boodschap: closed forever! Na wat terugrijden en zoekwerk bleek men een paar kilometer verderop een grote vaste brug gelegd te hebben. Maar een bordje om dat te melden kon er blijkbaar echt niet meer vanaf.

Maandag 23 mei - We hebben New Orleans achter ons gelaten, en er een heerlijke tijd gehad. Het was meer dan de moeite om met dit deel van de wereld kennisgemaakt te hebben. Wie naar deze stad gaat om live muziek te horen en te beleven, moet dus zeker Frenchmen Street bezoeken! Deze dag hebben niet veel meer gedaan dan gereden een echte roadtripdag. We passeerden de grens van Lousiana en de staat Mississippi. Opeens veranderde de camper van een rammelkar in een limousine! Hier zijn de wegen gewoon perfect aangelegd, het gevoel dat Vlamingen hebben als ze Nederland binnenrijden. We genoten van de highway 61, the blues highway, uren van open natuur, dunbezaaide civilisatie en cruisen. Het enige wat je ziet zijn houten huizen, barakken, en hoge huisnummers (zie foto!) Ons doel was Natchez, de poort van de Mississippi en de blues! Deze stad ligt aan de grote rivier en we hebben het geweten: de RV-camping die we voor ogen hadden, was gesloten, want overstroomd… een tegenvaller want we kwamen pas ’s avonds vrij laat aan. Dus nog een hele zoektocht gedaan naar een slaapplaats; uiteindelijk vonden we na veel zoeken en vragen de RV Plantation Park op de 61 South, waar we nog net de allerlaatste open staanplaats konden huren… héhé.

Zondag 22 mei – Tweede hoogtepunt van onze reis! Dit is wat ons betreft het echte New Orleans. Frenchmen Street geeft een meer doorleefde en waarachtige indruk: de huizen, winkeltjes en music bars zijn oud, geven een wat vervallen en minder verzorgde indruk, het stinkt er, maar het leeft! We hebben een drietal live optredens kunnen meemaken van ondermeer Dave Easley & band in The Maison, met een hele genietbare jazzy bluespopsound; hij is een wat oudere zanger-muzikant die straffe dingen doetmet  een pedalsteelguitar, begeleid door een pracht van een contrabassist uit Missouri en een plaatselijke drummer. Fons was nogal gecharmeerd hoe die laatste zijn vervoer georganiseerd had: met de moto gekomen en enkel zijn snaredrum en cymbalen daarmee vervoerd.  Daarna zijn we terechtgekomen in café Le Négril, waar ene John Lisi & band van katoen gaf, ook weer een trio: John is een heel knappe zanger-gitarist met een heel natuurlijke manier van entertainen; je ziet dat hij dit al lang doet, maar wat een pure sound met slechts drie musici.  De man is een virtuoos op zijn gitaar maar hij houdt het heel leuk. Je kan trouwens op www.wozz.org een lokale radiozender, heel wat optredens live volgen en de dagkalender voor livemuziek in New Orleans raadplegen.

Moe maar tevreden belden we voor de thuisreis opnieuw taxidriver David, bleek die eigenlijk al in zijn bed te liggen, maar omdat hij had beloofd dat hij er altijd voor ons zou zijn, stond hij om ons toch thuis te brengen, voor een prijsje. We hebben nog een leuke babbel gehad in de taxi met hem over het niet altijd makkelijke leven in New Orleans en hem a good life toegewenst. Daarna hebben we geslapen als (bezwete) roosjes.

Het is zaterdag, dus: ’s morgens onder de douche! Pol ’s professioneel gemaakte spaghetti smaakte heerlijk Europees en dan op verdere verkenning van de stad; we hopen in de ‘music factory’ in Decatur Street te vernemen waar de échte muziek hier gemaakt wordt. Onderweg snuiven we de dagsfeer van Bourbon Street op en maken wat foto’s. The Music Factory blijkt een grote CD-zaak te zijn voor jazz, blues, zydeco en cajun; buiten een paar CD’s worden we er niet rijker. Pittoresk was wel de ontdekking van the House of Blues, een kleurrijk etablissement met veel voodooschilderingen. Voodoo was de “religie” van de zwarten in slavernij die heel lang ondergronds ging wegens de onderdrukking door de blanke kolonisten die steeds voor opstand van hun slaven vreesden. De religie aanbad de Afrikaanse god Zombi (doet dat geen belletje rinkelen?) voorgesteld door de slang die als deze de priesteres likte, haar via trance in contact bracht met de godheid en op die manier werd ze een orakel voor haar gemeenschap. Er werd om de trance te bereiken nogal heftig en lang gedanst en gebruik gemaakt van bloed van geiten, kippen enz. Wij hebben er ons beperkt tot een pint van het lokale bier Abita.

Louisiana is ook het thuisland van Forrest Gump: we konden het niet laten om even zijn beroemde bank uit te testen in Decatur Street. That’s aaaall I gotta say ‘bout thaaat. Nog geproefd van de plaatselijke gerechten: ‘po-boys’: een broodje met gefrituurde alligator en frieten, en jambalaya (sterk gekruide rijst, okra’s, zeevruchten, kip en chorizo).

Nog steeds wanhopig op zoek naar de lokale blues op onze laatste avond in New Orleans zijn we afgezakt naar Lafayette Square, maar weer noppes: hier vind je vooral de grote hotels en het is een uitgaansbuurt voor studenten en buurtbewoners. We hebben dan maar de taxi gebeld ons aangeraden door shuttlebestuurder Bryan. De taximan was David, een echte local.  In zijn typische Louisiaanse zwarte lijzige tongval maakte hij ons diets dat we hem al eerder had moeten bellen, want “you’re totally wrong, man, totally wrong!” De lokale goeie bands zijn namelijk alleen in Frenchmen Street te vinden, màààn!

Tja wat nu. Na overleg beslisten we dan toch nog maar 1 dag & nacht langer in New Orleans te blijven, en we hebben het ons niet beklaagd!

Vrijdag 20 mei – rond 10u toch al vertrokken geraakt. We namen de Interstate 10, richting Baton Rouge & New Orleans, en passeerden de ellenlange Henderson Bridge die hier dwars door het bayougebied getrokken is: een compositie van water en cypressen, alsof het nooit eindigt. We maakten ons toch zorgen over de wonden op Pol’s scheenbenen die nog steeds te rood waren; voorzichtigheid maande ons aan om een medisch advies te zoeken. We zijn van de Interstate afgereden en hebben een deel van de Highway 61 gevolgd die ondermeer New Orleans met Chicago verbindt en bekendstaat als de Blues Highway. Onderweg zagen we tussen industriebedrijfjes een gebouwtje met het opschrift “Occupational Medicine”. Bleek dat het om een bedrijfsgeneeskundige dienst ging, maar de verpleegster kon ons een huisarts wijzen enkele miles verderop. Tijdens onze inkopen in de plaatselijke winkel kwamen we die verpleegster even opnieuw tegen tijdens haar middagpauze, ze was even haar voorraad chocolade en snoep komen aanvullen. De reden van haar overgewicht… Het blijft opvallen hoe vaak zwaarlijvigheid hier blijft voorkomen, zowel bij mannen als bij vrouwen, nog veel meer dan bij ons. Het voedsel hier heeft trouwens bijna altijd een zoete bijsmaak, brood, beleg, sauzen… Zelfs hun versie van de smeerkaas van La Vache Qui Rit (The Laughing Cow) is gezoet!  Na wat zoekwerk vonden we de landelijke praktijk van de lokale arts ‘Dr. Robert C. Albrechts’, Family Medecine in het dorp Reserve.  Het is toch een ervaring om eens in het Amerikaanse zorgsysteem terecht te komen.  Fons beschreef het als een oude polykliniek uit de jaren ’60: een wachtzaal vol, aanmelden, papieren invullen, wachten op de verpleegster die je komt roepen, dan weer wachten in een van de behandelhokjes op de dokter… Zowel het cliënteel als het personeel is voornamelijk zwart, de oudere dokter is blank. Mij doet het ook denken aan een wijkgezondheidscentrum. Maar hier wordt veel meer met elkaar gebabbeld dan in onze wachtzalen!“Ensurance”, verzekering, is hier erg belangrijk: dat is zowat het eerste dat ze je vragen: ben je verzekerd? Als je dat niet kan staven, heb je een probleem. Pol krijgt antibiotica voorgeschreven en een antibacteriële zalf, af te halen in de winkel/apotheek ernaast. De zwarte goedgezette apothekeres heeft een ferme aanpak: “Now you’ll have to wait a second, baby” (tegen Pol wiens wenkbrauwen omhoog gaan). “Oh baby what happened to your LEGS!?” Voordat we kunnen beginnen denken dat ze Pol wel ziet zitten, spreekt ze Fons en mij respectievelijk ook aan met sweetheart en darling. Grappig wel, die Louisiana black momma aanspreekgeplogenheden, gewoon vriendelijkheid. Zou wel leuk zijn als je bij ons in de apotheek zou binnenstappen: “He schat, waarvoor is’t?”

Onderweg zien we voor New Orleans enkele ondergelopen gebieden: we denken dat dat het resultaat is van het openen van de' "spillway", de sluizen om de stad van de gezwollen Mississippi te sparen. Er zijn namelijk al lang geleden grote gebieden bestemd als opvangbassin moest de rivier ooit sterk buiten zijn oevers treden. Ondertussen zijn daar mensen komen wonen, goed wetend dat ze er weg moeten als het zou voorkomen, zoals nu. Ze mogen daar gratis wonen, maar ze hebben geen rechten op schadevergoeding. Vandaar dat er nu 25.000 mensen uit die regio's geëvacueerd zijn.

In de namiddag bereiken we New Orleans. Een grote stad, geschat op 400.000 inwoners, maar exacte cijfers heeft men niet sinds Katrina. Onze RV-camping ligt op een wat bizarre plaats: 6 miles buiten de stad, op een industrieterrein tussen scheepswerven en oude bedrijfsgebouwen langs een arm van de Mississippi. Het is hier warm, drukkend en stoffig. Hier hopen we eindelijk de muziek te zien en te horen.

New Orleans zou een van de duurste steden van de VS te zijn. Wordt al meteen duidelijk bij de prijs van de campingplaats: dubbel zoveel als elders, zelfs met onze kortingkaart. In het sanitair gebouw even verder vinden we welgeteld twee aangepaste WC/douches (man/vrouw), terwijl het terrein vol campers staat. Amerikanen gaan duidelijk niet uit hun huis op wielen om te douchen of om… En daarna vertrekken we met het pendelbusje naar The French Quarter in het centrum van de stad, blijkbaar dé place to be. Bryan, de chauffeur, is na Catrina, hier komen wonen, maar zegt dat hij zelf nooit of zelden in de stad komt; hij kan ons dus ook niet wegwijs maken. Wel geeft hij ons het telefoonnummer van een taxichauffeur als we niet op tijd teruggeraken met de bus. Hij zegt nog dat het French Quarter erg veilig is omdat de politie er constant patrouilleert, daarbuiten is er geen garantie voor argeloze toeristen.

The place of action blijkt de heel lange Bourbon Street te zijn. Wel, het was op zijn minst nogal overweldigend: de straten vol beau monde, lawaai, live music bars, stripteasetenten, allerhande eetgelegenheden, winkels met Mardigras en namaakvoodoo-carnavalartikelen, voor elke zaak “binnenwippers” (‘Come in, come in, watch our show!!’ – als je ze aan durft te kijken slepen ze je bijna binnen), mimespelers met emmers voor zich waarop staat “your tip (fooi) here”. … Het lijkt wel Disneyland, Braziliaans carnaval en een stukje Antwerps schipperskwartier tesamen. We horen funky bluesmuziek klinken uit de “Funky 54” en wagen het erop: de binnenwipper krijgt mijn rolstoel heel handig over de toch hoge drempel (die heeft dat duidelijk meer gedaan!). Een straffe gemengde band speelt bekende Amerikaanse funky danscovers, het swingt perfect en het volk begint te dansen. Tot mijn verbazing word ik zwoel benaderd door een jonge dame die eruitziet als een verpleegster uit een bloedtransfusiecentrum, ik bedoel dat ze een doos proefbuisjes met gekleurde vloeistof draagt met het verschil dat ze wat schaarser gekleed is. Ze steekt een van die buisjes tussen haar borsten en bukt zich naar mij voorover. Ik kan eerlijk gezegd net mijn lach inhouden en vraag het lieve kind, aangezien we strangers zijn, wat de bedoeling is. Je moet dat buisje blijkbaar met je mond van haar boezem verlossen en de inhoud, een alcopop, inslikken; ‘it’s six dollars’. ‘Thanks but no thanks, miss, I’d rather stick to my own drink’. Ze dringt niet langer aan en probeert iemand anders. Allez dat kennen we dan ook weer. De twee anderen zitten te gniffelen: “Da’s door uw baard!” (ik probeer namelijk na 30 jaar opnieuw mijn baard te laten staan tijdens deze trip). We hebben het er even over hoe jong de meisjes zijn die hier dit soort zaken doen, raar idee als je denkt dat ze qua leeftijd onze dochters kunnen zijn. We doen nog een paar zaken waar een band live speelt, de ene doet het al beter dan de andere, maar technisch allemaal heel goed te pruimen. Alles voelt toch wat artificeel aan: dit is duidelijk een zeer commerciële toeristische attractie en staat  veraf van de echte rootsmusic. We proberen nog uit te vissen of we die in deze stad nog ontdekt krijgen.

De shutllebus is al lang weg, dus snorren we voor de thuiskeer een taxi op die groot genoeg is om de rolstoel mee te nemen; meestal geen probleem hier: de meeste auto’s zijn groter dan die in Europa.

De taxichauffeur die ons wil meenemen spreekt niet goed Engels (!) We kennen ondertussen het geldende tarief en hij is bereid om ons daarvoor  te brengen; alleen ontstaat er onderweg een misverstand over de eindbestemming: hij blijkt te denken dat het over de camping in de stad zelf gaat en niet over die aan het industrieterrein, 10 km verder. Als we hem dat eindelijk uitgelegd krijgen, zegt hij dat hij die niet weet liggen… Onze eigen gps die we meehebben brengt redding, het is dus wij die hem de weg wijzen in zijn eigen stad… Hij blijft maar sputteren dat hij het vreemd vindt, op dat industrieterrein woont toch niemand, enz. En wij, jawel, jawel, trust us! Als hij ons eindelijk aflaadt lijkt hij zo ongelukkig omwille van zijn langere rit dat we hem dan toch maar een extra geven. We hebben ons lesje geleerd: morgen bellen we zo nodig de taxichauffeur die Bryan ons heeft aangeraden.