Donderdag 2 juni – Clarksdale en de cabin van Muddy Waters!

Deze dag was vooral sight-seeing: het Riverside Hotel, voorheen een ziekenhuis en nu hotel; indertijd is hier Memphis Minnie overleden na een tragisch ongeval. Vervolgens Red’s, een oude juke joint met geregeld optredens, heel authentiek gehouden want het regent er nog altijd binnen (bij een regenachtig optreden zit je tussen de emmers!).. De Cat Head opgezocht, een deltablueswinkel met cd’s, info, boeken, folk-art… Maar eerst nog een muziekwinkeltje binnengegaan dat ertegenover lag, met echt vintage muziekinstrumenten en versterkers, de eigenaar toonde ons een 2 in 1 “street-amp” (straatversterker)  Premier 76 uit de jaren ’40! Het Rock’n’Roll &Blues Heritage museum van de Nederlander Theo Dasbach was helaas gesloten. Opnieuw naar Ground Zero, waar we iets gegeten hebben; het Deltamuseum  lag er vlak naast en HIER STOND HET DOEL VAN ONZE REIS: de cabin van Muddy Waters! Dit staat niet langer op zijn originele plaats aan de Stovall Plantation die we later zouden bezoeken, maar men heeft de hut in dit museum ondergebracht omdat fans er voortdurend stukjes hout eraf breken als souvenir (hoewel de bewaking in het museum zodanig was dat Pol en Fons toch hun eigen relikwietje er, euh, gevonden hebben…) Na dit vol dagje namen we afscheid van de baas van de Ground Zero Club Clarksdale en dan de highway 61 richting Memphis, Tennessee. Tijdens de lange rit zagen we hier en daar opnieuw verbrande velden. We hebben de mooie Jellystone RV Camping in Hornlake gevonden voor ons bezoek aan Memphis, Tennessee!

Woensdag 1 juni – Tutweiler en Big Dave!

Dinsdag 31 mei –

(Gisteren bleek dus maandag te zijn, en niet dinsdag 30 mei, we verliezen hier wat de dagen uit het oog…à

’s Morgens vertrokken uit Chicot Park, een mooigelegen camping aan het C-vormige meer van Lake Village. naar Indianola waar de Ebony, de juke joint gesloten was, jammer want we hadden daar een optreden willen meepikken. We hebben de hand- en voetafdrukken van BB King dan maar bewonderd die ergens in het voetpad gedrukt waren. Dan doorgereden naar het stadje Leland waar we het kleine gezellige Highway 61-museum binnengetrokken zijn. Ene Pat Watson zat er blues te spelen, hij is de zoon van de bekende bluesmuzikant James Son Watson uit Leland. Zoon Pat maakt ook als kunstenaar wat bizarre koppen uit klei die hij aan de toeristen verkoopt. Volgende stop was Cleveland, op zoek naar de Delta Music Hall of Fame, die we maar niet konden vinden. Op zoek daarnaar zijn we terechtgekomen in de Mississippi Delta State University, afdeling muziek maar die wisten het zelf ook niet… We hebben dan maar van de universiteitsbib gebruik gemaakt om ons aan te sluiten op internet (daarvoor moesten we ons er wel even inschrijven als gast-residenten!) zodat we onze mails & de blog konden afmaken. Bleek daar dat onze volgende kampplaats ook al verzwolgen was door de Mississippi. Alternatief vonden we in het stadje Grenada in de Frog Hollow RV Campground. Onderweg zagen we onderweg dikke rookwolken over de velden: hier verbrandt men de afgemaaide velden om ze vruchtbaarder te make. Fons voelde zich zo welkom ontvangen op de univ dat hij er zijn portefeuille had achtergelaten… Nog gebeld om 20 uur ’s avonds naar de universiteitsbib, die gelukkig nog open was! De man van de ballie herinnerde zich ons nog en heeft Fons’ papieren veilig weggelegd. We wisten dus al hoe we de volgende dag zouden beginnen: terugrijden naar Cleveland!

Dinsdag 30 mei - Zonder problemen de campersite in Starkville achter ons gelaten, uitgewuifd door een heel mooi vogeltje (een roodkopspecht?). Van hieruit rijden we richting Westpoint waar we proberen feeling te krijgen met de Blueslegende ‘Howling Wolf’. Helaas was zijn museum dicht… Gelukkig lag dit net tegenover het police station;Pol zijn stoute schoenen aangetrokken en sprak de agent van dienst aan, een indrukwekkende verschijning want Pol kon er helemaal in verdwijnen. De man was ontzettend behulpzaam en hielp hem bellen met de museumbewaker, die wel wou maar met zijn kleinkinderen aan het zwembad zat wegens Memorial Day. We hebben het moeten doen met de foto van het standbeeld. Dan maar de highway 82 genomen naar Greenwood om daar het Heritage Museum en het graf van Robert Johnson te zien. Helaas… er stond een bordje “for sale” aan het museum (!). Robert Johnson is een Delta-bluesman die deelektrische slidegitaar heeft geïntroduceerd in de blues. De man blijkt drie begraafplaatsen te hebben, maar wij hebben natuurlijk de échte gezien. Deze ondubbelzinnige informatie hebben we van het radiostation WABG dat we onderweg langs de weg zagen liggen. Pol natuurlijk naar binnen en hij bleef lang weg, volgens Fons en mij, die de hitte trotserend in de camper bleven wachten. Achteraf verantwoordde Pol zich doordat de lokale DJ ab-so-luut een live-interview van hem wou. Dus, lieve lezer, Pol is vandaag écht op de Amerikaanse (lokale) radio geweest! Do or naar Indianola, waar het prachtige BB King-museum te vinden is. Echt waar, het is de moeite om dit museum binnen te gaan als je ooit de kans zou krijgen: het vertelt niet alleen de persoonlijke geschiedenis van levende blueslegende Riley King, die zijn ouders verloor op 9-jarige leeftijd en toch zijn weg heeft kunnen maken tot wie hij nu als 86-jarige beroemdheid is, maar geeft ook een goed inzicht over de moeilijke tijden die zwarten moesten doormaken in Amerika in de 20^e eeuw tot hun erkenning als volwaardig mens en burger nu in Amerika. Onze zoektocht naar een slaapplaats vandaag werd na veel inspanningen beloond met een plaatsje in Lake Village, in Arkansas. Daarvoor zijn we de Mississippi even moeten oversteken, maar het is een mooie plaats aan een meer. Jammer genoeg dat het hier zo heet is dat we zelfs ’s avonds niet buiten kunnen zitten, want het koelt hier ’s nachts niets af…

Zondag 29 mei.

Tijd om Jackson te verlaten om ons reisschema aan te houden. Nu begint de reis naar de diep-Delta. We hebben daarvoor een deel van de Natchez Trace Parkway gevolgd. Deze 300 km lange weg is oorspronkelijk een bizonspoor, dat de Indianen gebruikten om handel te drijven tussen de verschillende stammen; de Europese immigranten maakten hier ook dankbaar gebruik van totdat de Mississippi ontdekt werd als bevoorradings- en handelsweg. Het is een prachtige natuurweg, vooral gebruikt door fietsers (ja ze bestaan hier ook, al zijn ze niet in de meerderheid!) en trekkers. Geen bewoning, alleen maar bomen, bloemenvelden, waterplassen,… Over een bepaalde afstand zagen we wel heel veel geknakte en ontwortelde bomen, vermoedelijk het gevolg van een tornado die hier is voorbijgekomen. Druk was het er allesbehalve, misschien omdat het morgen “Memorial Day” is, de Amerikaanse versie van onze 11 november (herdenking van de gesneuvelden), daar ook niet vreemd aan. De weg wijst richting West Point, de stad van Howling Wolf, en Starkville. Howling Wolf heette eigenlijk Chester Burnett en was een van de belangrijkste oorspronkelijke bluesmuzikanten, inspiratiebron van ondermeer The Rolling Stones. Na veel moeite vonden we eerst in Starkville een wat bizarre kampplaats, een pas aangelegde, totaal verlaten camperparking naast de State University of Mississippi, mét elektriciteit, watervoorziening en WC-afvoer. Geen aanmelding, geen informatiebord, geen telefoonnummer… enkel een reclamebord van de aannemer. Fons die al reiservaringen heeft in Canada en Montana, had dit ook nog nooit meegemaakt. We waren er helemaal alleen, er stonden enkel een paar verlaten gesloten campers… Pol heeft er weer voor gezorgd dat onze innerlijke mens heerlijk versterkt werd. Een professionele kok meenemen op zo’n trip is een dikke aanrader, lieve lezer! We zijn voor de zoveelste keer moe maar tevreden én gratis in slaap gevallen!

Zaterdag 28 mei – Jackson Blues Festival!

Voor het programma: zie bijlage. We waren er al om 13u30. Het speelde zich af bij de Hall & Mall’s, een vrij grote evenementen- en muziekzaal, maar dan wel op het voorplein ervan. Het was er BLOEDHEET, een wolkenloze hemel waarin de zon vrij spel had. We moesten echt schaduw opzoeken of het was niet uit te houden. We konden er niet van over dat de lokale mensen, ook politie in vol ornaat, gewoon in de zon bleven staan, ze zijn het hier duidelijk meer gewoon dan wij Noorderlingen. Water was te koop aan een heel democratisch prijsje en heeft ons het leven gered. Alles ging door onder het motto “revitalizing Jackson”: de universiteit, de Blues Foundation en lokale mensen proberen de blues hier nieuw leven in te blazen, want het is zoals blijkbaar overal: niemand is Sant in eigen land: de blues is wereldbekend; maar nog niet voldoende erkend in eigen streek waar ze ontstaan is, en veel is in verval geraakt. Niet alleen de jonge blanken trachten dit opnieuw op te pikken, het festival maakte duidelijk dat ook de jongere zwarten dit vinden en er iets aan willen doen. Pol ondersteunde ook het initiatief door alvast te verbroederen met Marilyn Harris, de presentatrice (zie foto!) De bands waren heel divers, we hebben vooral genoten van bluesman McKinley, James “Super Chikan” Johnson, begeleid door 3 heel diverse dames (zijn dochter als straffe drummer, een zotte pianiste en een Aziatische bassiste die het woord “aangezichtsspieren” niet in haar woordenboek had) en absoluut opvallend waren zijn gitaren, en Bobby Rush als afsluiter. Pol heeft in de voorbije twee weken enorm zijn blueshartje kunnen ophalen, hij neemt veel initiatief om contact te nemen met de artiesten, wat hem al veel contacten, handjes en cd’s heeft opgeleverd.

Beste uitspraak van de dag: de man van de organisatie die de tombolaprijzen weggaf aan het einde toen het al erg donker was, en die tegen een van de winnaars die uit het publiek naar voren kwam om zijn prijsje af te halen, zei (ze waren allebei zwart): ‘Hey man, stop wearing black clothes at night, I can’t even see you!’ PS: Pol heeft ook 3 T-shirts gewonnen! (maar hij was wel zichtbaar).

Voor onze laatste nacht in Jackson zijn we dus moe maar tevreden gaan slapen.

Vrijdag 27 mei – Blues in Bentonia – Som’body say yeah and it’s alright! – (YEAH!)

‘s voormiddags was het even gewoon het huishouden doen: de was, de camper schoonmaken, de blogachterstallen bijwerken… De namiddag was gewijd aan het bezoek van een bekende juke joint, the Blue Front Café in Bentonia, op een halfuur rijden van Jackson. Een juke joint was vroeger het dorpscafé, de ontmoetingsplaats van de zwarte bevolking op het platteland rond de Mississippi (na de afschaffing van de slavernij). Bluesmuzikanten kwamen er ook en speelden dan; de traditie is hier en daar gebleven. We zijn ’s avonds teruggegaan, omdat bleek dat er een optreden gepland was. De juke joint wordt al 41 jaar uitgebaat door Jimmy “Duck” Holmes, die het nog van zijn vader heeft overgenomen. Van hem mochten we onze namen op zijn voordeur achterlaten. Maar daartussen hebben we even aan necrofanologie gedaan en zijn de graven gaan bezoeken van respectievelijk Jack Owens in Bentonia en van Elmore James en Lonnie Pitchford in Ebenezer, mensen wiens aanpak van de blues van betekenis is geweest. ’s Avonds hebben we in het Blue Front Café 2 optredens meegemaakt, een leuke onderdompeling in de echte deltablues. De baas zelf speelde ook. Deltablues is een een-akkoordenblues (vooral rond het E-akkoord), waarbij de muzikant verhalen uit het dagelijkse leven die hij vaak ter plekke improviseert . Het was er zo donker – er brandde nl. maar één bloot peertje, wc incluis - dat de foto’s niet erg veel opgeleverd hebben. Morgen zaterdag staat er een heel bluesfestival in Jackson op het programma!

Donderdag 26 mei -We hopen dat de eigenaars van LeFleurs Bluff State Park in Jackson geen Nederlands kunnen lezen, want we hebben daar ongewild gratis gelogeerd… Bij de ingang zat niemand in het hokje, de parkwachter was onvindbaar, alleen zijn speelse hond was thuis (maar Fons had op dat moment geen goesting om met hem te spelen); zelfs bij herhaalde pogingen vonden we gewoon niemand om te betalen! We zijn dan maar vertrokken richting Flowood om een plaats te reserveren voor de nacht; de RV-camping Timberlake is een mooie familicamping aan een groot meer (het Barlett reservoir). We hebben geluk dat we nog een plaatsje vonden, want wegens Memorial Day komen veel Amerikanen al vooraf hier hun camper plaatsen. En dan naar Jackson. De stad is bekend om zijn bluesverleden, zo bleek uit onze papieren gids uit 2003 en gelijk had ie: alle bekende plaatsen en blueszaken staan in verval of zijn ondertussen afgebroken sinds die gids verschenen is! Pol heeft er dus vooral alleen maar gedenkplaten kunnen fotograferen. Tijdens die fototoer van de “landmarks” (= belangrijke historische plaatsen op de Bluestrail) viel ons op dat verlaten en vervallen woningen niet afgebroken worden; men laat ze gewoon verkommeren, wat in sommige buurten een heel achtergestelde, verwaarloosde indruk geeft. De opnamestudio’s stonden in Farish Street, maar ook die worden nu afgebroken of gerenoveerd voor andere doeleinden. We vonden er wel twee legendarische eetcafés waaronder The Peaches gestart in 1961 en een bloeiende begrafenisondernemer van 1906. MAAR een groep jonge blanken probeert de oude zwarte bluesmuziek hier opnieuw leven in te blazen en is bezig om de buurt te doen heropleven. Zo is het oude Fields Bluescafé ondertussen opnieuw opgestart onder het motto “Revitalizing Jackson!” Hadden wij chance: net die avond geeft ouwe bluesrakker Jessy Robinson voor zijn 67^e verjaardag een buurtfeest met al zijn vrienden muzikanten. Ze drongen erop aan dat de Belgians zouden meevieren. Dit is voor ons een unieke kans om de bluescultuur en –sfeer van binnenuit mee te maken! Nog gauw een hap gaan eten in Peaches – de foto’s spreken voor zich: sinds 1961 is hier écht niks veranderd, dus ook niks gerenoveerd! Ons 3^de highlight. Het begon met voodoo-getrommel: 3 zwarten bespeelden ongeveer zowat vanaf 15 tot 19 u de Afrikaanse trommen en de djembés voor de deur van het café. Ondertussen arriveerden de hoofdrolspelers en de gasten. We mochten mee op de foto (zeker kijken!!). De party begon pas echt vanaf 20 uur; het was één grote jamsessie met en van de vrienden van de jarige; veel gedans, uitbundig sfeertje, colourful people, en muziek muziek muziek. Voor de blueskenners: zelfs Bobby Rush was er! (zie foto!) Een nummer werd speciaal aan ons opgedragen: “We got Belgians in da house!” Een onvergetelijke topavond van deze reis. Na de terugrit naar de kamping, nog een laatste slaapmutsje om wat te bekomen en bij te praten en dan in ons bed. Morgen is het wasdag.

Woensdag 25 mei - 1000 mijl Amerika hebben we al achter de kiezen. De camping die we gevonden hebben is vrij primitief. Het valt op dat er ook mensen in trailers hier gewoon permanent wonen. Zo kwam op de vorige camping in Natchez ’s morgens de schoolbus binnenrijden om kinderen op te halen… Vandaag weer geen muziek maar opnieuw geschiedenisles. Vicksburg heeft een cruciale rol gespeeld bij de vorming van de Verenigde Staten: in 1863 heeft het geleden onder een 47-dagen durend beleg en vormde het laatste hoofdstuk van de 4-jarige burgeroorlog tussen de Noordelijke en Zuidelijke staten. De Zuidelijken hebben hier uiteindelijk op 4 juli (vandaar Independence day) de duimen moeten leggen. Het museum hier is trouwens scheepsvormig: heel wat gevechten hebben zich op en rond de Mississippi afgespeeld. Daarna zakken we af naar de rivieroever, om het bluescafé “Monsours Bisquit Company Café” te bezoeken. We merken daar dat de rivier de spoorweg en het spoorstation helemaal overstroomd heeft.

Vicksburg is ook de geboortestad van bluesman Willy Dixon en … van het Coca-Colamuseum.

En dan op weg naar de volgende etappe: Jackson. Het blijkt helemaal niet eenvoudig om een camping te vinden: het is al wat laat geworden, en de eerste lijkt niet zo toegankelijk; we proberen de 2^e in de buurt te zoeken, en na heel wat rondrijden blijkt die vol! Dit is toch echt Amerika: op onze zoektocht naar een andere camping botsen we op een echte, schitterend witte Hindutempel…Het wordt een race terug naar de 1^e camping omdat de poort daar sluit om 20 uur voor nog niet ingeschreven gasten. Om 19u55 stuiven we er net op tijd binnen… De avonden en nachten koelen hier praktisch niet af en de tempaturen overdag blijven heet en zwoel. We zien ons genoodzaakt om de brommende airco van de camper ook ’s nachts te laten draaien om toch te kunnen slapen. Een geluk dat we oordoppen meehebben! Al 2 dagen geen internet gevonden, de blog zal even op zich moeten laten wachten.

Dinsdag 24 mei 

En vandaag bezoeken we de stad Natchez langs de Misssissippi. Hier zien en horen we een stuk Amerikaanse geschiedenis. In het museum krijgen we uitleg over de Natchez-indianen die hier geleefd hebben, totdat ze na een periode van co-existentie met de blanken, in opstand gekomen zijn en in feite uitgeroeid… Het was een speciale gemeenschap die een ‘zonnekoning’ had die hen leidde, ‘the Great Sun’. Die titel werd overgeërfd. Als het opperhoofd stierf, werden zijn vrouwen en wie met hem mee wilde reizen naar het hiernamaals, gewurgd en samen met hem begraven. Zijn huis dat op een heuvel stond, werd dan vernietigd en de woning van de opvolger werd daarbovenop gebouwd. De site waar die heuvels stonden is Amerikaans erfgoed, maar stelt niks meer voor: een grasvlakte met twee lege heuvels… en ergens een nagemaakte woonhut. Hebben we ons daarvoor helemaal ingesmeerd tegen de zon en de insecten. Maar goed, dan bezoeken we Longwood, een merkwaardig 8-kantige koloniale woning, reusachtig groot en architecturaal bijzonder. Longwood werd gebouwd in 1861 door de heel rijke katoenplanter Putt en zijn vrouw; ze hadden 11 kinderen van wie acht in leven zijn gebleven. Hij wou een ambitieuze familiewoning van 6 verdiepingen voor zijn gezin en zijn huisslaven, met vanboven een grote koepel die de zonnestralen via een ingenieus systeem projecteerden via lichtgaten tot in de benedenverdieping. Maar alleen het gelijkvloers is echt afgemaakt; de Amerikaanse burgeroorlog die 1,5 jaar na de start van de bouw begon, heeft zijn project gekelderd. Eerst heeft het Zuidelijke leger zijn hele katoenoogst in beslag genomen opdat ze niet in de handen van de Noordelijken zouden vallen, en zijn volgende oogst werd in beslag genomen door de Noordelijken… Een jaar later stierf de heer Putt aan een longontsteking, 48 jaar oud. Zijn weduwe en nageslacht hebben nooit meer geld genoeg gehad om het huis af te maken, en nu is het een archeologische toeristenattractie. Van zo’n verhaal moeten we even uitpuffen in de schommelstoelen die we vinden in de schaduw van het bijhuis. Het is vooral de drukkende hitte die ons daartoe dwingt. De oudere vrouw achter de balie van het museum vertelde ons trouwens dat ze als kind nog geweten heeft hoe zwarte loonarbeiders met de hand katoen plukten op de velden en daarbij gospel- en bluesliederen zongen omdat ze niet veel andere ontspanning hadden in die tijd. Daarna opnieuw op weg via de highway 61 naar Vicksburg. We moeten onverwacht zeker 100 km omrijden omdat de 61 onderweg overstroomd is. Opeens stopte de weg zelfs helemaal: we stonden voor een veerpont, met de laconieke boodschap: closed forever! Na wat terugrijden en zoekwerk bleek men een paar kilometer verderop een grote vaste brug gelegd te hebben. Maar een bordje om dat te melden kon er blijkbaar echt niet meer vanaf.

Maandag 23 mei - We hebben New Orleans achter ons gelaten, en er een heerlijke tijd gehad. Het was meer dan de moeite om met dit deel van de wereld kennisgemaakt te hebben. Wie naar deze stad gaat om live muziek te horen en te beleven, moet dus zeker Frenchmen Street bezoeken! Deze dag hebben niet veel meer gedaan dan gereden een echte roadtripdag. We passeerden de grens van Lousiana en de staat Mississippi. Opeens veranderde de camper van een rammelkar in een limousine! Hier zijn de wegen gewoon perfect aangelegd, het gevoel dat Vlamingen hebben als ze Nederland binnenrijden. We genoten van de highway 61, the blues highway, uren van open natuur, dunbezaaide civilisatie en cruisen. Het enige wat je ziet zijn houten huizen, barakken, en hoge huisnummers (zie foto!) Ons doel was Natchez, de poort van de Mississippi en de blues! Deze stad ligt aan de grote rivier en we hebben het geweten: de RV-camping die we voor ogen hadden, was gesloten, want overstroomd… een tegenvaller want we kwamen pas ’s avonds vrij laat aan. Dus nog een hele zoektocht gedaan naar een slaapplaats; uiteindelijk vonden we na veel zoeken en vragen de RV Plantation Park op de 61 South, waar we nog net de allerlaatste open staanplaats konden huren… héhé.

Zondag 22 mei – Tweede hoogtepunt van onze reis! Dit is wat ons betreft het echte New Orleans. Frenchmen Street geeft een meer doorleefde en waarachtige indruk: de huizen, winkeltjes en music bars zijn oud, geven een wat vervallen en minder verzorgde indruk, het stinkt er, maar het leeft! We hebben een drietal live optredens kunnen meemaken van ondermeer Dave Easley & band in The Maison, met een hele genietbare jazzy bluespopsound; hij is een wat oudere zanger-muzikant die straffe dingen doetmet  een pedalsteelguitar, begeleid door een pracht van een contrabassist uit Missouri en een plaatselijke drummer. Fons was nogal gecharmeerd hoe die laatste zijn vervoer georganiseerd had: met de moto gekomen en enkel zijn snaredrum en cymbalen daarmee vervoerd.  Daarna zijn we terechtgekomen in café Le Négril, waar ene John Lisi & band van katoen gaf, ook weer een trio: John is een heel knappe zanger-gitarist met een heel natuurlijke manier van entertainen; je ziet dat hij dit al lang doet, maar wat een pure sound met slechts drie musici.  De man is een virtuoos op zijn gitaar maar hij houdt het heel leuk. Je kan trouwens op www.wozz.org een lokale radiozender, heel wat optredens live volgen en de dagkalender voor livemuziek in New Orleans raadplegen.

Moe maar tevreden belden we voor de thuisreis opnieuw taxidriver David, bleek die eigenlijk al in zijn bed te liggen, maar omdat hij had beloofd dat hij er altijd voor ons zou zijn, stond hij om ons toch thuis te brengen, voor een prijsje. We hebben nog een leuke babbel gehad in de taxi met hem over het niet altijd makkelijke leven in New Orleans en hem a good life toegewenst. Daarna hebben we geslapen als (bezwete) roosjes.

Het is zaterdag, dus: ’s morgens onder de douche! Pol ’s professioneel gemaakte spaghetti smaakte heerlijk Europees en dan op verdere verkenning van de stad; we hopen in de ‘music factory’ in Decatur Street te vernemen waar de échte muziek hier gemaakt wordt. Onderweg snuiven we de dagsfeer van Bourbon Street op en maken wat foto’s. The Music Factory blijkt een grote CD-zaak te zijn voor jazz, blues, zydeco en cajun; buiten een paar CD’s worden we er niet rijker. Pittoresk was wel de ontdekking van the House of Blues, een kleurrijk etablissement met veel voodooschilderingen. Voodoo was de “religie” van de zwarten in slavernij die heel lang ondergronds ging wegens de onderdrukking door de blanke kolonisten die steeds voor opstand van hun slaven vreesden. De religie aanbad de Afrikaanse god Zombi (doet dat geen belletje rinkelen?) voorgesteld door de slang die als deze de priesteres likte, haar via trance in contact bracht met de godheid en op die manier werd ze een orakel voor haar gemeenschap. Er werd om de trance te bereiken nogal heftig en lang gedanst en gebruik gemaakt van bloed van geiten, kippen enz. Wij hebben er ons beperkt tot een pint van het lokale bier Abita.

Louisiana is ook het thuisland van Forrest Gump: we konden het niet laten om even zijn beroemde bank uit te testen in Decatur Street. That’s aaaall I gotta say ‘bout thaaat. Nog geproefd van de plaatselijke gerechten: ‘po-boys’: een broodje met gefrituurde alligator en frieten, en jambalaya (sterk gekruide rijst, okra’s, zeevruchten, kip en chorizo).

Nog steeds wanhopig op zoek naar de lokale blues op onze laatste avond in New Orleans zijn we afgezakt naar Lafayette Square, maar weer noppes: hier vind je vooral de grote hotels en het is een uitgaansbuurt voor studenten en buurtbewoners. We hebben dan maar de taxi gebeld ons aangeraden door shuttlebestuurder Bryan. De taximan was David, een echte local.  In zijn typische Louisiaanse zwarte lijzige tongval maakte hij ons diets dat we hem al eerder had moeten bellen, want “you’re totally wrong, man, totally wrong!” De lokale goeie bands zijn namelijk alleen in Frenchmen Street te vinden, màààn!

Tja wat nu. Na overleg beslisten we dan toch nog maar 1 dag & nacht langer in New Orleans te blijven, en we hebben het ons niet beklaagd!

Vrijdag 20 mei – rond 10u toch al vertrokken geraakt. We namen de Interstate 10, richting Baton Rouge & New Orleans, en passeerden de ellenlange Henderson Bridge die hier dwars door het bayougebied getrokken is: een compositie van water en cypressen, alsof het nooit eindigt. We maakten ons toch zorgen over de wonden op Pol’s scheenbenen die nog steeds te rood waren; voorzichtigheid maande ons aan om een medisch advies te zoeken. We zijn van de Interstate afgereden en hebben een deel van de Highway 61 gevolgd die ondermeer New Orleans met Chicago verbindt en bekendstaat als de Blues Highway. Onderweg zagen we tussen industriebedrijfjes een gebouwtje met het opschrift “Occupational Medicine”. Bleek dat het om een bedrijfsgeneeskundige dienst ging, maar de verpleegster kon ons een huisarts wijzen enkele miles verderop. Tijdens onze inkopen in de plaatselijke winkel kwamen we die verpleegster even opnieuw tegen tijdens haar middagpauze, ze was even haar voorraad chocolade en snoep komen aanvullen. De reden van haar overgewicht… Het blijft opvallen hoe vaak zwaarlijvigheid hier blijft voorkomen, zowel bij mannen als bij vrouwen, nog veel meer dan bij ons. Het voedsel hier heeft trouwens bijna altijd een zoete bijsmaak, brood, beleg, sauzen… Zelfs hun versie van de smeerkaas van La Vache Qui Rit (The Laughing Cow) is gezoet!  Na wat zoekwerk vonden we de landelijke praktijk van de lokale arts ‘Dr. Robert C. Albrechts’, Family Medecine in het dorp Reserve.  Het is toch een ervaring om eens in het Amerikaanse zorgsysteem terecht te komen.  Fons beschreef het als een oude polykliniek uit de jaren ’60: een wachtzaal vol, aanmelden, papieren invullen, wachten op de verpleegster die je komt roepen, dan weer wachten in een van de behandelhokjes op de dokter… Zowel het cliënteel als het personeel is voornamelijk zwart, de oudere dokter is blank. Mij doet het ook denken aan een wijkgezondheidscentrum. Maar hier wordt veel meer met elkaar gebabbeld dan in onze wachtzalen!“Ensurance”, verzekering, is hier erg belangrijk: dat is zowat het eerste dat ze je vragen: ben je verzekerd? Als je dat niet kan staven, heb je een probleem. Pol krijgt antibiotica voorgeschreven en een antibacteriële zalf, af te halen in de winkel/apotheek ernaast. De zwarte goedgezette apothekeres heeft een ferme aanpak: “Now you’ll have to wait a second, baby” (tegen Pol wiens wenkbrauwen omhoog gaan). “Oh baby what happened to your LEGS!?” Voordat we kunnen beginnen denken dat ze Pol wel ziet zitten, spreekt ze Fons en mij respectievelijk ook aan met sweetheart en darling. Grappig wel, die Louisiana black momma aanspreekgeplogenheden, gewoon vriendelijkheid. Zou wel leuk zijn als je bij ons in de apotheek zou binnenstappen: “He schat, waarvoor is’t?”

Onderweg zien we voor New Orleans enkele ondergelopen gebieden: we denken dat dat het resultaat is van het openen van de' "spillway", de sluizen om de stad van de gezwollen Mississippi te sparen. Er zijn namelijk al lang geleden grote gebieden bestemd als opvangbassin moest de rivier ooit sterk buiten zijn oevers treden. Ondertussen zijn daar mensen komen wonen, goed wetend dat ze er weg moeten als het zou voorkomen, zoals nu. Ze mogen daar gratis wonen, maar ze hebben geen rechten op schadevergoeding. Vandaar dat er nu 25.000 mensen uit die regio's geëvacueerd zijn.

In de namiddag bereiken we New Orleans. Een grote stad, geschat op 400.000 inwoners, maar exacte cijfers heeft men niet sinds Katrina. Onze RV-camping ligt op een wat bizarre plaats: 6 miles buiten de stad, op een industrieterrein tussen scheepswerven en oude bedrijfsgebouwen langs een arm van de Mississippi. Het is hier warm, drukkend en stoffig. Hier hopen we eindelijk de muziek te zien en te horen.

New Orleans zou een van de duurste steden van de VS te zijn. Wordt al meteen duidelijk bij de prijs van de campingplaats: dubbel zoveel als elders, zelfs met onze kortingkaart. In het sanitair gebouw even verder vinden we welgeteld twee aangepaste WC/douches (man/vrouw), terwijl het terrein vol campers staat. Amerikanen gaan duidelijk niet uit hun huis op wielen om te douchen of om… En daarna vertrekken we met het pendelbusje naar The French Quarter in het centrum van de stad, blijkbaar dé place to be. Bryan, de chauffeur, is na Catrina, hier komen wonen, maar zegt dat hij zelf nooit of zelden in de stad komt; hij kan ons dus ook niet wegwijs maken. Wel geeft hij ons het telefoonnummer van een taxichauffeur als we niet op tijd teruggeraken met de bus. Hij zegt nog dat het French Quarter erg veilig is omdat de politie er constant patrouilleert, daarbuiten is er geen garantie voor argeloze toeristen.

The place of action blijkt de heel lange Bourbon Street te zijn. Wel, het was op zijn minst nogal overweldigend: de straten vol beau monde, lawaai, live music bars, stripteasetenten, allerhande eetgelegenheden, winkels met Mardigras en namaakvoodoo-carnavalartikelen, voor elke zaak “binnenwippers” (‘Come in, come in, watch our show!!’ – als je ze aan durft te kijken slepen ze je bijna binnen), mimespelers met emmers voor zich waarop staat “your tip (fooi) here”. … Het lijkt wel Disneyland, Braziliaans carnaval en een stukje Antwerps schipperskwartier tesamen. We horen funky bluesmuziek klinken uit de “Funky 54” en wagen het erop: de binnenwipper krijgt mijn rolstoel heel handig over de toch hoge drempel (die heeft dat duidelijk meer gedaan!). Een straffe gemengde band speelt bekende Amerikaanse funky danscovers, het swingt perfect en het volk begint te dansen. Tot mijn verbazing word ik zwoel benaderd door een jonge dame die eruitziet als een verpleegster uit een bloedtransfusiecentrum, ik bedoel dat ze een doos proefbuisjes met gekleurde vloeistof draagt met het verschil dat ze wat schaarser gekleed is. Ze steekt een van die buisjes tussen haar borsten en bukt zich naar mij voorover. Ik kan eerlijk gezegd net mijn lach inhouden en vraag het lieve kind, aangezien we strangers zijn, wat de bedoeling is. Je moet dat buisje blijkbaar met je mond van haar boezem verlossen en de inhoud, een alcopop, inslikken; ‘it’s six dollars’. ‘Thanks but no thanks, miss, I’d rather stick to my own drink’. Ze dringt niet langer aan en probeert iemand anders. Allez dat kennen we dan ook weer. De twee anderen zitten te gniffelen: “Da’s door uw baard!” (ik probeer namelijk na 30 jaar opnieuw mijn baard te laten staan tijdens deze trip). We hebben het er even over hoe jong de meisjes zijn die hier dit soort zaken doen, raar idee als je denkt dat ze qua leeftijd onze dochters kunnen zijn. We doen nog een paar zaken waar een band live speelt, de ene doet het al beter dan de andere, maar technisch allemaal heel goed te pruimen. Alles voelt toch wat artificeel aan: dit is duidelijk een zeer commerciële toeristische attractie en staat  veraf van de echte rootsmusic. We proberen nog uit te vissen of we die in deze stad nog ontdekt krijgen.

De shutllebus is al lang weg, dus snorren we voor de thuiskeer een taxi op die groot genoeg is om de rolstoel mee te nemen; meestal geen probleem hier: de meeste auto’s zijn groter dan die in Europa.

De taxichauffeur die ons wil meenemen spreekt niet goed Engels (!) We kennen ondertussen het geldende tarief en hij is bereid om ons daarvoor  te brengen; alleen ontstaat er onderweg een misverstand over de eindbestemming: hij blijkt te denken dat het over de camping in de stad zelf gaat en niet over die aan het industrieterrein, 10 km verder. Als we hem dat eindelijk uitgelegd krijgen, zegt hij dat hij die niet weet liggen… Onze eigen gps die we meehebben brengt redding, het is dus wij die hem de weg wijzen in zijn eigen stad… Hij blijft maar sputteren dat hij het vreemd vindt, op dat industrieterrein woont toch niemand, enz. En wij, jawel, jawel, trust us! Als hij ons eindelijk aflaadt lijkt hij zo ongelukkig omwille van zijn langere rit dat we hem dan toch maar een extra geven. We hebben ons lesje geleerd: morgen bellen we zo nodig de taxichauffeur die Bryan ons heeft aangeraden.

‘s Morgens hadden we hoogstaand (letterlijk) bezoek van een dappere jonge witte reiger die even voorbij de camper kwam lopen, en om 10 uur een afspraak met Mister Brian Champagne, swamp tour operator aan het Saint Martin Lake. Een twee uur durende rondvaart door de zoetwatermoerassen met hun unieke fauna en flora is een indrukwekkende ervaring: cypressen met hangend mos waaiend in de wind, waterlelies,prachtige watervogels én alligators, heel sprookjesachtig; een beeld uit een fantasyverhaal. We laten de foto’s voor zich spreken. Alligators laten jou met rust als je hen met rust laat, maar je hebt beter niet met ze te doen; hun staart blijkt hun gevaarlijkste verdedingswapen te zijn. In de pittoreske hoofdstraat van Breaux Bridge zijn we dan ’s middags toch binnengeraakt in het Café Des Amis met gumbo op het menu. Gumbo is echt Cajun food: een dikke maaltijdsoep met plaatselijke ingrediënten: okra’s, shrimps, kip enz. En ’s avonds was het chillen en plannen van de volgende dagen: richting Baton Rouge en New Orleans!

Onze dag startte met een bezoek aan het Bokrijk van Louisiana: the Acadian village in Lafayette. In een prachtig, natuurlijk park werden originele huizen uit de 18^e en 19^e eeuw uit Louisiana samengebracht en heropgebouwd. Ze behoorden tot de gemeenschap van de Acadiens, Canadese Fransen die gevlucht zijn voor de Engelsen uit Nova Scotia.Grappig was dat de schildpadden die op een stuk hout in de vijver lagen te zonnen, geplaagd werden door een prachtige vlinder, zodanig dat ze op den duur het hazenpad (bij wijze van spreken) kozen.  De volgende stop was Saint-Martinville, op zoek naar de Bayou, maar op impuls van Fons brachten we eerst nog een historisch bezoek aan een suikerplantage die indertijd werd uitgebaat door de Creoolse familie Olivier, de “Longfellow-Evangeline historic site”.  De balie werd bemand door een van de mannen van ZZ-top (man, wat een baard) en onze gids was een charmante bevallige dame die naast haar moedertaal heel mooi Frans praatte en die zelfs België kende van haar bezoek aan de Expo 1958! Ze vond het belangrijk om ons het erg gelaagde woord “Creool” uit te leggen: oorspronkelijke Creolen waren Fransen geboren in de kolonies; ze namen de naam aan in Amerika om zich te onderscheiden van de rest van de bevolking. Later werd de naam ook gegeven aan mensen van gemengde afkomst, o.a. uit de Caraïbische gebieden.  Op aanraden van onze gids zijn we voor het avondmaal naar “Café des amis” in Breaux Bridge getrokken, maar helaas volgeboekt (damnit, no gumbo!) en van arren moede in het plaatselijke Italiaanse restaurant terechtgekomen waar we bediend werden door Garret 'Woody' Wood, een jonge gast in kelneropleiding die het vreselijk cool vond om met Belgians kennis te maken; hij kon het niet laten om ons uit te vragen. We hebben hem dan maar een fatsoenlijke tip gegeven! Pol heeft er alleszins zijn dorst kunnen lessen. Voor de nacht hebben we de “visclub”(RV-camping) in Breaux Bridge gevonden, een heel stuk rustiger dan gisteren. Pol gaf me daar een tik waar ik niet goed van was (een cola-tic).

See U later alligator (in de swamps)!

Vandaag hebben we the great state of Texas achter ons gelaten en de grens met Louisiana overgestoken.

En we hebben het geweten: de Louisiaanse wegen zijn verrassend slecht: hobbelig, opgelapt, ze maken de camper tot een bonkige rammelkar( gelukkig dat ie stevig gebouwd is!) Erger dan in België, moeilijk te geloven, maar waar! In Texas hebben ze duidelijk meer oliedollars voor hun wegen. Het wodt duidelijk dat de Verenigde Staten een federatie zijn van verschillende “landen” met elk een stuk specifiek beleid en specifieke wetten.  Het landschap is uitgestrekt en vlak, overal dezelfde begroeiing met ertussendoor gezaaid vooral lage houten huizen, van mooi gebouwd tot echte koters met een hoop rommel errond. Stenen huizen zijn eerder schaars. Leegstaande panden laat men hier gewoon staan, er is hier nog plaats genoeg. Langs de wegen zie je vooral handelspanden, autobedrijfjes, fastfoodzaken, benzinestations en baptist churches. Maar ook rijstvelden. En heel bijzonder: in die rijstvelden wordt crawfish (zoetwaterkreeftjes) gekweekt en gevangen. De regio leeft hoofdzakelijk van landbouw: veeteelt en bonenkweek, ook en vooral voor export naar de andere staten. Americans love beef and beans, you know. Pol en Fons als worstenliefhebbers moeten zich hier serieus inhouden als we gaan shoppen. We gaan richting Lafayettte en hopen er morgen aan te komen. Maar eerst even gestopt in het stadje (dorp) Eunice, bij het Cajun Music Hall of Fame and Museum.  Veelbelovende titel voor een éénkamermuseumpje, ondergebracht in een oud houten treindepootje. Een lief ouder dametje gaf uitleg over de rits muzikanten die vanaf begin vorige eeuw in Eunice de lokale bevolking begeleidden bij hun volksdansen en wiens foto’s nu tegen de muren hangen te vergelen . Oude bandoneons van Duitse makelij liggen verstild in vitrinekasten. We geven de dame een fooi voor haar assistentie maar vallen ze toch nog even lastig om een groepsfoto van ons te maken voor haar museum. Pol speelt even machinist op de museumtrein.Kijk, ernaast ligt nog iets: het local depot museum. Wij naar binnen: weer een ouder dametje als museumwacht! Hier hebben ze echt alles bewaard wat te vinden was in het “oude” Eunice: weefgetouw, spinnewiel, poppetjes, edelstenen, opgezette dieren, een shoe shine stoel, wat Indiaanse artefacten, een mechanische reuzeprikklok... Een echt lange geschiedenis heeft het dorpje eigenlijk niet, want in 1894 heeft de heer CC Duson hier een stok in de grond geklopt met de historische woorden: “hier zal ik een stad bouwen en haar de naam van mijn vrouw geven”. Het depot is erkend als historical site. Je moet ergens beginnen, he. We horen er wel dat men langs de Mississippi effectief de sluizen heeft opengezet om de steden Baton Rouge en New Orleans te vrijwaren.

We hebben met de camper overnacht in de KOA-camping in Duson naast de Innerstate snelweg, duur, lawaaierig en ouderwets én niet aangepast, maar enfin het lukte wel. Er kwam wéér een politieauto opdagen – we hebben al elke dag een sheriff gezien, maar de man had gewoon hoog water en gebruikte gewoon even de toilietten. Opmerking van Pol: hij moest ook zijn sluis openzetten.Morgen gaan we richting Sint-Martinville en Breaux Bridge om in het leven van de Franstalige gemeenschap in Louisiana te duiken!

Na een rustige (nou ja rustige, met drie snurkende mannen is dat wat relatief) nacht in hotel Comfort Suites Houston zijn we de camper gaan ophalen.  Daarvoor bestelden we via het hotel een taxi waarin naast de bagage ook een rolstoel geborgen kon worden. Buiten wachtend aan het hotel kwam een Amerikaanse stadsvogel, wat men hier een "grackle" noemt, even kennismaken met ons. Je kan ze vergelijken met de merels in onze steden, maar ze maken een heel ander geluid (zie foto). Aangename verrassing toen de taxi arriveerde: het werd een speciaal aangepaste wagen met oprijgoot via de koffer, en nog een mooie kar ook! Alles ging erin, maar aangekomen bij de ophaalplaats van de camper slipte bij het uitladen zijn koffer weg en kwam hard op de scheenbenen van Pol terecht en nam op zijn duikvlucht wat huid mee, hij was er natuurlijk niet goed van . Opeens was het een beetje alles tegelijk: de camper regelen, Pol die even acute verzorging nodig had...  Daardoor was de concentratie een beetje weg bij de controle van de camper.  Prachtige machine trouwens: een huisje op wielen. Eerste proefrit door Fons lukte best en we deden wat inkopen enkele miles verder. Bij het verlaten van het warehouse zagen we een deuk in de rechterdeur: ??? Was die er al? Niet gezien bij de rondgang tijdens het overhandigen van de sleutels. Misschien op de parking gebeurd tijdens het winkelen? Waar was trouwens de voorste nummerplaat ????  Ola, dat begint hier goed... Toevallig was de lokale sheriff ter plekke, bezig met het afronden van een verhoor voor shoplifting (winkeldiefstal); dus Pol recht op hem af en even raad gevraagd over de eenzame nummerplaat: "Yeah, you need two of them around here, sir!" Allez vooruit, dan maar terug naar het mobilhomecenter. Nee hoor,blijkt dat er eigenlijk geen probleem is : Twee nummerplaten is wel verplicht in Texas maar de camper is in Florida ingeschreven en daar is maar 1 nummerplaat nodig... die deuk? Ja dat wisten we, is aangegeven, niets van aantrekken. So have a good trip!

We hebben richting Eunice genomen om daar het Cajunmuseum op te zoeken, maar door al die toestanden hebben we voor de nacht onderweg halt gehouden op een RV-camping in Beaumont (Hidden Lake resort).  Bij het uitladen van mijn rolstoel kwamen Fons en Pol redelijk gniffelend naar mij: 'Er is iets uit je rolstoel gevallen...'.  ? Wat dan?' Fons opent zijn hand: een fopspeen. Een TUTTER?? Hilariteit natuurlijk. Ik zie die mannen hun pretoogjes twinkelen: leg ons dat eens uit! Ik weet begot niet (meer) hoe dat ding daar terechtgekomen is! Omdat die rolstoel nieuw is, moet die al een hele tijd ergens vastgezeten hebben in mijn oude zitkussen dat is meegekomen.  Dementia praecox: heeeeel vaag zegt mij die fopspeen iets,lang geleden, maar in welke omstandigheden, van wie, waar, wanneer?? Er gaat geen lichtje branden in de kelder... Dus beste lezer: als je deze tutter herkent, lieve lezer, dan mag je je verloren voorwerp bij mij komen ophalen... en dan kan ik misschien een plausibele uitleg aan mijn reisgenoten verschaffen. Voorlopig blijft hij de mascotte van de reis.