‘s Morgens hadden we hoogstaand (letterlijk) bezoek van een dappere jonge witte reiger die even voorbij de camper kwam lopen, en om 10 uur een afspraak met Mister Brian Champagne, swamp tour operator aan het Saint Martin Lake. Een twee uur durende rondvaart door de zoetwatermoerassen met hun unieke fauna en flora is een indrukwekkende ervaring: cypressen met hangend mos waaiend in de wind, waterlelies,prachtige watervogels én alligators, heel sprookjesachtig; een beeld uit een fantasyverhaal. We laten de foto’s voor zich spreken. Alligators laten jou met rust als je hen met rust laat, maar je hebt beter niet met ze te doen; hun staart blijkt hun gevaarlijkste verdedingswapen te zijn. In de pittoreske hoofdstraat van Breaux Bridge zijn we dan ’s middags toch binnengeraakt in het Café Des Amis met gumbo op het menu. Gumbo is echt Cajun food: een dikke maaltijdsoep met plaatselijke ingrediënten: okra’s, shrimps, kip enz. En ’s avonds was het chillen en plannen van de volgende dagen: richting Baton Rouge en New Orleans!

Onze dag startte met een bezoek aan het Bokrijk van Louisiana: the Acadian village in Lafayette. In een prachtig, natuurlijk park werden originele huizen uit de 18^e en 19^e eeuw uit Louisiana samengebracht en heropgebouwd. Ze behoorden tot de gemeenschap van de Acadiens, Canadese Fransen die gevlucht zijn voor de Engelsen uit Nova Scotia.Grappig was dat de schildpadden die op een stuk hout in de vijver lagen te zonnen, geplaagd werden door een prachtige vlinder, zodanig dat ze op den duur het hazenpad (bij wijze van spreken) kozen.  De volgende stop was Saint-Martinville, op zoek naar de Bayou, maar op impuls van Fons brachten we eerst nog een historisch bezoek aan een suikerplantage die indertijd werd uitgebaat door de Creoolse familie Olivier, de “Longfellow-Evangeline historic site”.  De balie werd bemand door een van de mannen van ZZ-top (man, wat een baard) en onze gids was een charmante bevallige dame die naast haar moedertaal heel mooi Frans praatte en die zelfs België kende van haar bezoek aan de Expo 1958! Ze vond het belangrijk om ons het erg gelaagde woord “Creool” uit te leggen: oorspronkelijke Creolen waren Fransen geboren in de kolonies; ze namen de naam aan in Amerika om zich te onderscheiden van de rest van de bevolking. Later werd de naam ook gegeven aan mensen van gemengde afkomst, o.a. uit de Caraïbische gebieden.  Op aanraden van onze gids zijn we voor het avondmaal naar “Café des amis” in Breaux Bridge getrokken, maar helaas volgeboekt (damnit, no gumbo!) en van arren moede in het plaatselijke Italiaanse restaurant terechtgekomen waar we bediend werden door Garret 'Woody' Wood, een jonge gast in kelneropleiding die het vreselijk cool vond om met Belgians kennis te maken; hij kon het niet laten om ons uit te vragen. We hebben hem dan maar een fatsoenlijke tip gegeven! Pol heeft er alleszins zijn dorst kunnen lessen. Voor de nacht hebben we de “visclub”(RV-camping) in Breaux Bridge gevonden, een heel stuk rustiger dan gisteren. Pol gaf me daar een tik waar ik niet goed van was (een cola-tic).

See U later alligator (in de swamps)!

Vandaag hebben we the great state of Texas achter ons gelaten en de grens met Louisiana overgestoken.

En we hebben het geweten: de Louisiaanse wegen zijn verrassend slecht: hobbelig, opgelapt, ze maken de camper tot een bonkige rammelkar( gelukkig dat ie stevig gebouwd is!) Erger dan in België, moeilijk te geloven, maar waar! In Texas hebben ze duidelijk meer oliedollars voor hun wegen. Het wodt duidelijk dat de Verenigde Staten een federatie zijn van verschillende “landen” met elk een stuk specifiek beleid en specifieke wetten.  Het landschap is uitgestrekt en vlak, overal dezelfde begroeiing met ertussendoor gezaaid vooral lage houten huizen, van mooi gebouwd tot echte koters met een hoop rommel errond. Stenen huizen zijn eerder schaars. Leegstaande panden laat men hier gewoon staan, er is hier nog plaats genoeg. Langs de wegen zie je vooral handelspanden, autobedrijfjes, fastfoodzaken, benzinestations en baptist churches. Maar ook rijstvelden. En heel bijzonder: in die rijstvelden wordt crawfish (zoetwaterkreeftjes) gekweekt en gevangen. De regio leeft hoofdzakelijk van landbouw: veeteelt en bonenkweek, ook en vooral voor export naar de andere staten. Americans love beef and beans, you know. Pol en Fons als worstenliefhebbers moeten zich hier serieus inhouden als we gaan shoppen. We gaan richting Lafayettte en hopen er morgen aan te komen. Maar eerst even gestopt in het stadje (dorp) Eunice, bij het Cajun Music Hall of Fame and Museum.  Veelbelovende titel voor een éénkamermuseumpje, ondergebracht in een oud houten treindepootje. Een lief ouder dametje gaf uitleg over de rits muzikanten die vanaf begin vorige eeuw in Eunice de lokale bevolking begeleidden bij hun volksdansen en wiens foto’s nu tegen de muren hangen te vergelen . Oude bandoneons van Duitse makelij liggen verstild in vitrinekasten. We geven de dame een fooi voor haar assistentie maar vallen ze toch nog even lastig om een groepsfoto van ons te maken voor haar museum. Pol speelt even machinist op de museumtrein.Kijk, ernaast ligt nog iets: het local depot museum. Wij naar binnen: weer een ouder dametje als museumwacht! Hier hebben ze echt alles bewaard wat te vinden was in het “oude” Eunice: weefgetouw, spinnewiel, poppetjes, edelstenen, opgezette dieren, een shoe shine stoel, wat Indiaanse artefacten, een mechanische reuzeprikklok... Een echt lange geschiedenis heeft het dorpje eigenlijk niet, want in 1894 heeft de heer CC Duson hier een stok in de grond geklopt met de historische woorden: “hier zal ik een stad bouwen en haar de naam van mijn vrouw geven”. Het depot is erkend als historical site. Je moet ergens beginnen, he. We horen er wel dat men langs de Mississippi effectief de sluizen heeft opengezet om de steden Baton Rouge en New Orleans te vrijwaren.

We hebben met de camper overnacht in de KOA-camping in Duson naast de Innerstate snelweg, duur, lawaaierig en ouderwets én niet aangepast, maar enfin het lukte wel. Er kwam wéér een politieauto opdagen – we hebben al elke dag een sheriff gezien, maar de man had gewoon hoog water en gebruikte gewoon even de toilietten. Opmerking van Pol: hij moest ook zijn sluis openzetten.Morgen gaan we richting Sint-Martinville en Breaux Bridge om in het leven van de Franstalige gemeenschap in Louisiana te duiken!

Na een rustige (nou ja rustige, met drie snurkende mannen is dat wat relatief) nacht in hotel Comfort Suites Houston zijn we de camper gaan ophalen.  Daarvoor bestelden we via het hotel een taxi waarin naast de bagage ook een rolstoel geborgen kon worden. Buiten wachtend aan het hotel kwam een Amerikaanse stadsvogel, wat men hier een "grackle" noemt, even kennismaken met ons. Je kan ze vergelijken met de merels in onze steden, maar ze maken een heel ander geluid (zie foto). Aangename verrassing toen de taxi arriveerde: het werd een speciaal aangepaste wagen met oprijgoot via de koffer, en nog een mooie kar ook! Alles ging erin, maar aangekomen bij de ophaalplaats van de camper slipte bij het uitladen zijn koffer weg en kwam hard op de scheenbenen van Pol terecht en nam op zijn duikvlucht wat huid mee, hij was er natuurlijk niet goed van . Opeens was het een beetje alles tegelijk: de camper regelen, Pol die even acute verzorging nodig had...  Daardoor was de concentratie een beetje weg bij de controle van de camper.  Prachtige machine trouwens: een huisje op wielen. Eerste proefrit door Fons lukte best en we deden wat inkopen enkele miles verder. Bij het verlaten van het warehouse zagen we een deuk in de rechterdeur: ??? Was die er al? Niet gezien bij de rondgang tijdens het overhandigen van de sleutels. Misschien op de parking gebeurd tijdens het winkelen? Waar was trouwens de voorste nummerplaat ????  Ola, dat begint hier goed... Toevallig was de lokale sheriff ter plekke, bezig met het afronden van een verhoor voor shoplifting (winkeldiefstal); dus Pol recht op hem af en even raad gevraagd over de eenzame nummerplaat: "Yeah, you need two of them around here, sir!" Allez vooruit, dan maar terug naar het mobilhomecenter. Nee hoor,blijkt dat er eigenlijk geen probleem is : Twee nummerplaten is wel verplicht in Texas maar de camper is in Florida ingeschreven en daar is maar 1 nummerplaat nodig... die deuk? Ja dat wisten we, is aangegeven, niets van aantrekken. So have a good trip!

We hebben richting Eunice genomen om daar het Cajunmuseum op te zoeken, maar door al die toestanden hebben we voor de nacht onderweg halt gehouden op een RV-camping in Beaumont (Hidden Lake resort).  Bij het uitladen van mijn rolstoel kwamen Fons en Pol redelijk gniffelend naar mij: 'Er is iets uit je rolstoel gevallen...'.  ? Wat dan?' Fons opent zijn hand: een fopspeen. Een TUTTER?? Hilariteit natuurlijk. Ik zie die mannen hun pretoogjes twinkelen: leg ons dat eens uit! Ik weet begot niet (meer) hoe dat ding daar terechtgekomen is! Omdat die rolstoel nieuw is, moet die al een hele tijd ergens vastgezeten hebben in mijn oude zitkussen dat is meegekomen.  Dementia praecox: heeeeel vaag zegt mij die fopspeen iets,lang geleden, maar in welke omstandigheden, van wie, waar, wanneer?? Er gaat geen lichtje branden in de kelder... Dus beste lezer: als je deze tutter herkent, lieve lezer, dan mag je je verloren voorwerp bij mij komen ophalen... en dan kan ik misschien een plausibele uitleg aan mijn reisgenoten verschaffen. Voorlopig blijft hij de mascotte van de reis.