Dinsdag 31 mei –

(Gisteren bleek dus maandag te zijn, en niet dinsdag 30 mei, we verliezen hier wat de dagen uit het oog…à

’s Morgens vertrokken uit Chicot Park, een mooigelegen camping aan het C-vormige meer van Lake Village. naar Indianola waar de Ebony, de juke joint gesloten was, jammer want we hadden daar een optreden willen meepikken. We hebben de hand- en voetafdrukken van BB King dan maar bewonderd die ergens in het voetpad gedrukt waren. Dan doorgereden naar het stadje Leland waar we het kleine gezellige Highway 61-museum binnengetrokken zijn. Ene Pat Watson zat er blues te spelen, hij is de zoon van de bekende bluesmuzikant James Son Watson uit Leland. Zoon Pat maakt ook als kunstenaar wat bizarre koppen uit klei die hij aan de toeristen verkoopt. Volgende stop was Cleveland, op zoek naar de Delta Music Hall of Fame, die we maar niet konden vinden. Op zoek daarnaar zijn we terechtgekomen in de Mississippi Delta State University, afdeling muziek maar die wisten het zelf ook niet… We hebben dan maar van de universiteitsbib gebruik gemaakt om ons aan te sluiten op internet (daarvoor moesten we ons er wel even inschrijven als gast-residenten!) zodat we onze mails & de blog konden afmaken. Bleek daar dat onze volgende kampplaats ook al verzwolgen was door de Mississippi. Alternatief vonden we in het stadje Grenada in de Frog Hollow RV Campground. Onderweg zagen we onderweg dikke rookwolken over de velden: hier verbrandt men de afgemaaide velden om ze vruchtbaarder te make. Fons voelde zich zo welkom ontvangen op de univ dat hij er zijn portefeuille had achtergelaten… Nog gebeld om 20 uur ’s avonds naar de universiteitsbib, die gelukkig nog open was! De man van de ballie herinnerde zich ons nog en heeft Fons’ papieren veilig weggelegd. We wisten dus al hoe we de volgende dag zouden beginnen: terugrijden naar Cleveland!

Dinsdag 30 mei - Zonder problemen de campersite in Starkville achter ons gelaten, uitgewuifd door een heel mooi vogeltje (een roodkopspecht?). Van hieruit rijden we richting Westpoint waar we proberen feeling te krijgen met de Blueslegende ‘Howling Wolf’. Helaas was zijn museum dicht… Gelukkig lag dit net tegenover het police station;Pol zijn stoute schoenen aangetrokken en sprak de agent van dienst aan, een indrukwekkende verschijning want Pol kon er helemaal in verdwijnen. De man was ontzettend behulpzaam en hielp hem bellen met de museumbewaker, die wel wou maar met zijn kleinkinderen aan het zwembad zat wegens Memorial Day. We hebben het moeten doen met de foto van het standbeeld. Dan maar de highway 82 genomen naar Greenwood om daar het Heritage Museum en het graf van Robert Johnson te zien. Helaas… er stond een bordje “for sale” aan het museum (!). Robert Johnson is een Delta-bluesman die deelektrische slidegitaar heeft geïntroduceerd in de blues. De man blijkt drie begraafplaatsen te hebben, maar wij hebben natuurlijk de échte gezien. Deze ondubbelzinnige informatie hebben we van het radiostation WABG dat we onderweg langs de weg zagen liggen. Pol natuurlijk naar binnen en hij bleef lang weg, volgens Fons en mij, die de hitte trotserend in de camper bleven wachten. Achteraf verantwoordde Pol zich doordat de lokale DJ ab-so-luut een live-interview van hem wou. Dus, lieve lezer, Pol is vandaag écht op de Amerikaanse (lokale) radio geweest! Do or naar Indianola, waar het prachtige BB King-museum te vinden is. Echt waar, het is de moeite om dit museum binnen te gaan als je ooit de kans zou krijgen: het vertelt niet alleen de persoonlijke geschiedenis van levende blueslegende Riley King, die zijn ouders verloor op 9-jarige leeftijd en toch zijn weg heeft kunnen maken tot wie hij nu als 86-jarige beroemdheid is, maar geeft ook een goed inzicht over de moeilijke tijden die zwarten moesten doormaken in Amerika in de 20^e eeuw tot hun erkenning als volwaardig mens en burger nu in Amerika. Onze zoektocht naar een slaapplaats vandaag werd na veel inspanningen beloond met een plaatsje in Lake Village, in Arkansas. Daarvoor zijn we de Mississippi even moeten oversteken, maar het is een mooie plaats aan een meer. Jammer genoeg dat het hier zo heet is dat we zelfs ’s avonds niet buiten kunnen zitten, want het koelt hier ’s nachts niets af…

Zondag 29 mei.

Tijd om Jackson te verlaten om ons reisschema aan te houden. Nu begint de reis naar de diep-Delta. We hebben daarvoor een deel van de Natchez Trace Parkway gevolgd. Deze 300 km lange weg is oorspronkelijk een bizonspoor, dat de Indianen gebruikten om handel te drijven tussen de verschillende stammen; de Europese immigranten maakten hier ook dankbaar gebruik van totdat de Mississippi ontdekt werd als bevoorradings- en handelsweg. Het is een prachtige natuurweg, vooral gebruikt door fietsers (ja ze bestaan hier ook, al zijn ze niet in de meerderheid!) en trekkers. Geen bewoning, alleen maar bomen, bloemenvelden, waterplassen,… Over een bepaalde afstand zagen we wel heel veel geknakte en ontwortelde bomen, vermoedelijk het gevolg van een tornado die hier is voorbijgekomen. Druk was het er allesbehalve, misschien omdat het morgen “Memorial Day” is, de Amerikaanse versie van onze 11 november (herdenking van de gesneuvelden), daar ook niet vreemd aan. De weg wijst richting West Point, de stad van Howling Wolf, en Starkville. Howling Wolf heette eigenlijk Chester Burnett en was een van de belangrijkste oorspronkelijke bluesmuzikanten, inspiratiebron van ondermeer The Rolling Stones. Na veel moeite vonden we eerst in Starkville een wat bizarre kampplaats, een pas aangelegde, totaal verlaten camperparking naast de State University of Mississippi, mét elektriciteit, watervoorziening en WC-afvoer. Geen aanmelding, geen informatiebord, geen telefoonnummer… enkel een reclamebord van de aannemer. Fons die al reiservaringen heeft in Canada en Montana, had dit ook nog nooit meegemaakt. We waren er helemaal alleen, er stonden enkel een paar verlaten gesloten campers… Pol heeft er weer voor gezorgd dat onze innerlijke mens heerlijk versterkt werd. Een professionele kok meenemen op zo’n trip is een dikke aanrader, lieve lezer! We zijn voor de zoveelste keer moe maar tevreden én gratis in slaap gevallen!

Zaterdag 28 mei – Jackson Blues Festival!

Voor het programma: zie bijlage. We waren er al om 13u30. Het speelde zich af bij de Hall & Mall’s, een vrij grote evenementen- en muziekzaal, maar dan wel op het voorplein ervan. Het was er BLOEDHEET, een wolkenloze hemel waarin de zon vrij spel had. We moesten echt schaduw opzoeken of het was niet uit te houden. We konden er niet van over dat de lokale mensen, ook politie in vol ornaat, gewoon in de zon bleven staan, ze zijn het hier duidelijk meer gewoon dan wij Noorderlingen. Water was te koop aan een heel democratisch prijsje en heeft ons het leven gered. Alles ging door onder het motto “revitalizing Jackson”: de universiteit, de Blues Foundation en lokale mensen proberen de blues hier nieuw leven in te blazen, want het is zoals blijkbaar overal: niemand is Sant in eigen land: de blues is wereldbekend; maar nog niet voldoende erkend in eigen streek waar ze ontstaan is, en veel is in verval geraakt. Niet alleen de jonge blanken trachten dit opnieuw op te pikken, het festival maakte duidelijk dat ook de jongere zwarten dit vinden en er iets aan willen doen. Pol ondersteunde ook het initiatief door alvast te verbroederen met Marilyn Harris, de presentatrice (zie foto!) De bands waren heel divers, we hebben vooral genoten van bluesman McKinley, James “Super Chikan” Johnson, begeleid door 3 heel diverse dames (zijn dochter als straffe drummer, een zotte pianiste en een Aziatische bassiste die het woord “aangezichtsspieren” niet in haar woordenboek had) en absoluut opvallend waren zijn gitaren, en Bobby Rush als afsluiter. Pol heeft in de voorbije twee weken enorm zijn blueshartje kunnen ophalen, hij neemt veel initiatief om contact te nemen met de artiesten, wat hem al veel contacten, handjes en cd’s heeft opgeleverd.

Beste uitspraak van de dag: de man van de organisatie die de tombolaprijzen weggaf aan het einde toen het al erg donker was, en die tegen een van de winnaars die uit het publiek naar voren kwam om zijn prijsje af te halen, zei (ze waren allebei zwart): ‘Hey man, stop wearing black clothes at night, I can’t even see you!’ PS: Pol heeft ook 3 T-shirts gewonnen! (maar hij was wel zichtbaar).

Voor onze laatste nacht in Jackson zijn we dus moe maar tevreden gaan slapen.

Vrijdag 27 mei – Blues in Bentonia – Som’body say yeah and it’s alright! – (YEAH!)

‘s voormiddags was het even gewoon het huishouden doen: de was, de camper schoonmaken, de blogachterstallen bijwerken… De namiddag was gewijd aan het bezoek van een bekende juke joint, the Blue Front Café in Bentonia, op een halfuur rijden van Jackson. Een juke joint was vroeger het dorpscafé, de ontmoetingsplaats van de zwarte bevolking op het platteland rond de Mississippi (na de afschaffing van de slavernij). Bluesmuzikanten kwamen er ook en speelden dan; de traditie is hier en daar gebleven. We zijn ’s avonds teruggegaan, omdat bleek dat er een optreden gepland was. De juke joint wordt al 41 jaar uitgebaat door Jimmy “Duck” Holmes, die het nog van zijn vader heeft overgenomen. Van hem mochten we onze namen op zijn voordeur achterlaten. Maar daartussen hebben we even aan necrofanologie gedaan en zijn de graven gaan bezoeken van respectievelijk Jack Owens in Bentonia en van Elmore James en Lonnie Pitchford in Ebenezer, mensen wiens aanpak van de blues van betekenis is geweest. ’s Avonds hebben we in het Blue Front Café 2 optredens meegemaakt, een leuke onderdompeling in de echte deltablues. De baas zelf speelde ook. Deltablues is een een-akkoordenblues (vooral rond het E-akkoord), waarbij de muzikant verhalen uit het dagelijkse leven die hij vaak ter plekke improviseert . Het was er zo donker – er brandde nl. maar één bloot peertje, wc incluis - dat de foto’s niet erg veel opgeleverd hebben. Morgen zaterdag staat er een heel bluesfestival in Jackson op het programma!