Het is zaterdag, dus: ’s morgens onder de douche! Pol ’s professioneel gemaakte spaghetti smaakte heerlijk Europees en dan op verdere verkenning van de stad; we hopen in de ‘music factory’ in Decatur Street te vernemen waar de échte muziek hier gemaakt wordt. Onderweg snuiven we de dagsfeer van Bourbon Street op en maken wat foto’s. The Music Factory blijkt een grote CD-zaak te zijn voor jazz, blues, zydeco en cajun; buiten een paar CD’s worden we er niet rijker. Pittoresk was wel de ontdekking van the House of Blues, een kleurrijk etablissement met veel voodooschilderingen. Voodoo was de “religie” van de zwarten in slavernij die heel lang ondergronds ging wegens de onderdrukking door de blanke kolonisten die steeds voor opstand van hun slaven vreesden. De religie aanbad de Afrikaanse god Zombi (doet dat geen belletje rinkelen?) voorgesteld door de slang die als deze de priesteres likte, haar via trance in contact bracht met de godheid en op die manier werd ze een orakel voor haar gemeenschap. Er werd om de trance te bereiken nogal heftig en lang gedanst en gebruik gemaakt van bloed van geiten, kippen enz. Wij hebben er ons beperkt tot een pint van het lokale bier Abita.

Louisiana is ook het thuisland van Forrest Gump: we konden het niet laten om even zijn beroemde bank uit te testen in Decatur Street. That’s aaaall I gotta say ‘bout thaaat. Nog geproefd van de plaatselijke gerechten: ‘po-boys’: een broodje met gefrituurde alligator en frieten, en jambalaya (sterk gekruide rijst, okra’s, zeevruchten, kip en chorizo).

Nog steeds wanhopig op zoek naar de lokale blues op onze laatste avond in New Orleans zijn we afgezakt naar Lafayette Square, maar weer noppes: hier vind je vooral de grote hotels en het is een uitgaansbuurt voor studenten en buurtbewoners. We hebben dan maar de taxi gebeld ons aangeraden door shuttlebestuurder Bryan. De taximan was David, een echte local.  In zijn typische Louisiaanse zwarte lijzige tongval maakte hij ons diets dat we hem al eerder had moeten bellen, want “you’re totally wrong, man, totally wrong!” De lokale goeie bands zijn namelijk alleen in Frenchmen Street te vinden, màààn!

Tja wat nu. Na overleg beslisten we dan toch nog maar 1 dag & nacht langer in New Orleans te blijven, en we hebben het ons niet beklaagd!

Vrijdag 20 mei – rond 10u toch al vertrokken geraakt. We namen de Interstate 10, richting Baton Rouge & New Orleans, en passeerden de ellenlange Henderson Bridge die hier dwars door het bayougebied getrokken is: een compositie van water en cypressen, alsof het nooit eindigt. We maakten ons toch zorgen over de wonden op Pol’s scheenbenen die nog steeds te rood waren; voorzichtigheid maande ons aan om een medisch advies te zoeken. We zijn van de Interstate afgereden en hebben een deel van de Highway 61 gevolgd die ondermeer New Orleans met Chicago verbindt en bekendstaat als de Blues Highway. Onderweg zagen we tussen industriebedrijfjes een gebouwtje met het opschrift “Occupational Medicine”. Bleek dat het om een bedrijfsgeneeskundige dienst ging, maar de verpleegster kon ons een huisarts wijzen enkele miles verderop. Tijdens onze inkopen in de plaatselijke winkel kwamen we die verpleegster even opnieuw tegen tijdens haar middagpauze, ze was even haar voorraad chocolade en snoep komen aanvullen. De reden van haar overgewicht… Het blijft opvallen hoe vaak zwaarlijvigheid hier blijft voorkomen, zowel bij mannen als bij vrouwen, nog veel meer dan bij ons. Het voedsel hier heeft trouwens bijna altijd een zoete bijsmaak, brood, beleg, sauzen… Zelfs hun versie van de smeerkaas van La Vache Qui Rit (The Laughing Cow) is gezoet!  Na wat zoekwerk vonden we de landelijke praktijk van de lokale arts ‘Dr. Robert C. Albrechts’, Family Medecine in het dorp Reserve.  Het is toch een ervaring om eens in het Amerikaanse zorgsysteem terecht te komen.  Fons beschreef het als een oude polykliniek uit de jaren ’60: een wachtzaal vol, aanmelden, papieren invullen, wachten op de verpleegster die je komt roepen, dan weer wachten in een van de behandelhokjes op de dokter… Zowel het cliënteel als het personeel is voornamelijk zwart, de oudere dokter is blank. Mij doet het ook denken aan een wijkgezondheidscentrum. Maar hier wordt veel meer met elkaar gebabbeld dan in onze wachtzalen!“Ensurance”, verzekering, is hier erg belangrijk: dat is zowat het eerste dat ze je vragen: ben je verzekerd? Als je dat niet kan staven, heb je een probleem. Pol krijgt antibiotica voorgeschreven en een antibacteriële zalf, af te halen in de winkel/apotheek ernaast. De zwarte goedgezette apothekeres heeft een ferme aanpak: “Now you’ll have to wait a second, baby” (tegen Pol wiens wenkbrauwen omhoog gaan). “Oh baby what happened to your LEGS!?” Voordat we kunnen beginnen denken dat ze Pol wel ziet zitten, spreekt ze Fons en mij respectievelijk ook aan met sweetheart en darling. Grappig wel, die Louisiana black momma aanspreekgeplogenheden, gewoon vriendelijkheid. Zou wel leuk zijn als je bij ons in de apotheek zou binnenstappen: “He schat, waarvoor is’t?”

Onderweg zien we voor New Orleans enkele ondergelopen gebieden: we denken dat dat het resultaat is van het openen van de' "spillway", de sluizen om de stad van de gezwollen Mississippi te sparen. Er zijn namelijk al lang geleden grote gebieden bestemd als opvangbassin moest de rivier ooit sterk buiten zijn oevers treden. Ondertussen zijn daar mensen komen wonen, goed wetend dat ze er weg moeten als het zou voorkomen, zoals nu. Ze mogen daar gratis wonen, maar ze hebben geen rechten op schadevergoeding. Vandaar dat er nu 25.000 mensen uit die regio's geëvacueerd zijn.

In de namiddag bereiken we New Orleans. Een grote stad, geschat op 400.000 inwoners, maar exacte cijfers heeft men niet sinds Katrina. Onze RV-camping ligt op een wat bizarre plaats: 6 miles buiten de stad, op een industrieterrein tussen scheepswerven en oude bedrijfsgebouwen langs een arm van de Mississippi. Het is hier warm, drukkend en stoffig. Hier hopen we eindelijk de muziek te zien en te horen.

New Orleans zou een van de duurste steden van de VS te zijn. Wordt al meteen duidelijk bij de prijs van de campingplaats: dubbel zoveel als elders, zelfs met onze kortingkaart. In het sanitair gebouw even verder vinden we welgeteld twee aangepaste WC/douches (man/vrouw), terwijl het terrein vol campers staat. Amerikanen gaan duidelijk niet uit hun huis op wielen om te douchen of om… En daarna vertrekken we met het pendelbusje naar The French Quarter in het centrum van de stad, blijkbaar dé place to be. Bryan, de chauffeur, is na Catrina, hier komen wonen, maar zegt dat hij zelf nooit of zelden in de stad komt; hij kan ons dus ook niet wegwijs maken. Wel geeft hij ons het telefoonnummer van een taxichauffeur als we niet op tijd teruggeraken met de bus. Hij zegt nog dat het French Quarter erg veilig is omdat de politie er constant patrouilleert, daarbuiten is er geen garantie voor argeloze toeristen.

The place of action blijkt de heel lange Bourbon Street te zijn. Wel, het was op zijn minst nogal overweldigend: de straten vol beau monde, lawaai, live music bars, stripteasetenten, allerhande eetgelegenheden, winkels met Mardigras en namaakvoodoo-carnavalartikelen, voor elke zaak “binnenwippers” (‘Come in, come in, watch our show!!’ – als je ze aan durft te kijken slepen ze je bijna binnen), mimespelers met emmers voor zich waarop staat “your tip (fooi) here”. … Het lijkt wel Disneyland, Braziliaans carnaval en een stukje Antwerps schipperskwartier tesamen. We horen funky bluesmuziek klinken uit de “Funky 54” en wagen het erop: de binnenwipper krijgt mijn rolstoel heel handig over de toch hoge drempel (die heeft dat duidelijk meer gedaan!). Een straffe gemengde band speelt bekende Amerikaanse funky danscovers, het swingt perfect en het volk begint te dansen. Tot mijn verbazing word ik zwoel benaderd door een jonge dame die eruitziet als een verpleegster uit een bloedtransfusiecentrum, ik bedoel dat ze een doos proefbuisjes met gekleurde vloeistof draagt met het verschil dat ze wat schaarser gekleed is. Ze steekt een van die buisjes tussen haar borsten en bukt zich naar mij voorover. Ik kan eerlijk gezegd net mijn lach inhouden en vraag het lieve kind, aangezien we strangers zijn, wat de bedoeling is. Je moet dat buisje blijkbaar met je mond van haar boezem verlossen en de inhoud, een alcopop, inslikken; ‘it’s six dollars’. ‘Thanks but no thanks, miss, I’d rather stick to my own drink’. Ze dringt niet langer aan en probeert iemand anders. Allez dat kennen we dan ook weer. De twee anderen zitten te gniffelen: “Da’s door uw baard!” (ik probeer namelijk na 30 jaar opnieuw mijn baard te laten staan tijdens deze trip). We hebben het er even over hoe jong de meisjes zijn die hier dit soort zaken doen, raar idee als je denkt dat ze qua leeftijd onze dochters kunnen zijn. We doen nog een paar zaken waar een band live speelt, de ene doet het al beter dan de andere, maar technisch allemaal heel goed te pruimen. Alles voelt toch wat artificeel aan: dit is duidelijk een zeer commerciële toeristische attractie en staat  veraf van de echte rootsmusic. We proberen nog uit te vissen of we die in deze stad nog ontdekt krijgen.

De shutllebus is al lang weg, dus snorren we voor de thuiskeer een taxi op die groot genoeg is om de rolstoel mee te nemen; meestal geen probleem hier: de meeste auto’s zijn groter dan die in Europa.

De taxichauffeur die ons wil meenemen spreekt niet goed Engels (!) We kennen ondertussen het geldende tarief en hij is bereid om ons daarvoor  te brengen; alleen ontstaat er onderweg een misverstand over de eindbestemming: hij blijkt te denken dat het over de camping in de stad zelf gaat en niet over die aan het industrieterrein, 10 km verder. Als we hem dat eindelijk uitgelegd krijgen, zegt hij dat hij die niet weet liggen… Onze eigen gps die we meehebben brengt redding, het is dus wij die hem de weg wijzen in zijn eigen stad… Hij blijft maar sputteren dat hij het vreemd vindt, op dat industrieterrein woont toch niemand, enz. En wij, jawel, jawel, trust us! Als hij ons eindelijk aflaadt lijkt hij zo ongelukkig omwille van zijn langere rit dat we hem dan toch maar een extra geven. We hebben ons lesje geleerd: morgen bellen we zo nodig de taxichauffeur die Bryan ons heeft aangeraden.

‘s Morgens hadden we hoogstaand (letterlijk) bezoek van een dappere jonge witte reiger die even voorbij de camper kwam lopen, en om 10 uur een afspraak met Mister Brian Champagne, swamp tour operator aan het Saint Martin Lake. Een twee uur durende rondvaart door de zoetwatermoerassen met hun unieke fauna en flora is een indrukwekkende ervaring: cypressen met hangend mos waaiend in de wind, waterlelies,prachtige watervogels én alligators, heel sprookjesachtig; een beeld uit een fantasyverhaal. We laten de foto’s voor zich spreken. Alligators laten jou met rust als je hen met rust laat, maar je hebt beter niet met ze te doen; hun staart blijkt hun gevaarlijkste verdedingswapen te zijn. In de pittoreske hoofdstraat van Breaux Bridge zijn we dan ’s middags toch binnengeraakt in het Café Des Amis met gumbo op het menu. Gumbo is echt Cajun food: een dikke maaltijdsoep met plaatselijke ingrediënten: okra’s, shrimps, kip enz. En ’s avonds was het chillen en plannen van de volgende dagen: richting Baton Rouge en New Orleans!

Onze dag startte met een bezoek aan het Bokrijk van Louisiana: the Acadian village in Lafayette. In een prachtig, natuurlijk park werden originele huizen uit de 18^e en 19^e eeuw uit Louisiana samengebracht en heropgebouwd. Ze behoorden tot de gemeenschap van de Acadiens, Canadese Fransen die gevlucht zijn voor de Engelsen uit Nova Scotia.Grappig was dat de schildpadden die op een stuk hout in de vijver lagen te zonnen, geplaagd werden door een prachtige vlinder, zodanig dat ze op den duur het hazenpad (bij wijze van spreken) kozen.  De volgende stop was Saint-Martinville, op zoek naar de Bayou, maar op impuls van Fons brachten we eerst nog een historisch bezoek aan een suikerplantage die indertijd werd uitgebaat door de Creoolse familie Olivier, de “Longfellow-Evangeline historic site”.  De balie werd bemand door een van de mannen van ZZ-top (man, wat een baard) en onze gids was een charmante bevallige dame die naast haar moedertaal heel mooi Frans praatte en die zelfs België kende van haar bezoek aan de Expo 1958! Ze vond het belangrijk om ons het erg gelaagde woord “Creool” uit te leggen: oorspronkelijke Creolen waren Fransen geboren in de kolonies; ze namen de naam aan in Amerika om zich te onderscheiden van de rest van de bevolking. Later werd de naam ook gegeven aan mensen van gemengde afkomst, o.a. uit de Caraïbische gebieden.  Op aanraden van onze gids zijn we voor het avondmaal naar “Café des amis” in Breaux Bridge getrokken, maar helaas volgeboekt (damnit, no gumbo!) en van arren moede in het plaatselijke Italiaanse restaurant terechtgekomen waar we bediend werden door Garret 'Woody' Wood, een jonge gast in kelneropleiding die het vreselijk cool vond om met Belgians kennis te maken; hij kon het niet laten om ons uit te vragen. We hebben hem dan maar een fatsoenlijke tip gegeven! Pol heeft er alleszins zijn dorst kunnen lessen. Voor de nacht hebben we de “visclub”(RV-camping) in Breaux Bridge gevonden, een heel stuk rustiger dan gisteren. Pol gaf me daar een tik waar ik niet goed van was (een cola-tic).

See U later alligator (in de swamps)!

Vandaag hebben we the great state of Texas achter ons gelaten en de grens met Louisiana overgestoken.

En we hebben het geweten: de Louisiaanse wegen zijn verrassend slecht: hobbelig, opgelapt, ze maken de camper tot een bonkige rammelkar( gelukkig dat ie stevig gebouwd is!) Erger dan in België, moeilijk te geloven, maar waar! In Texas hebben ze duidelijk meer oliedollars voor hun wegen. Het wodt duidelijk dat de Verenigde Staten een federatie zijn van verschillende “landen” met elk een stuk specifiek beleid en specifieke wetten.  Het landschap is uitgestrekt en vlak, overal dezelfde begroeiing met ertussendoor gezaaid vooral lage houten huizen, van mooi gebouwd tot echte koters met een hoop rommel errond. Stenen huizen zijn eerder schaars. Leegstaande panden laat men hier gewoon staan, er is hier nog plaats genoeg. Langs de wegen zie je vooral handelspanden, autobedrijfjes, fastfoodzaken, benzinestations en baptist churches. Maar ook rijstvelden. En heel bijzonder: in die rijstvelden wordt crawfish (zoetwaterkreeftjes) gekweekt en gevangen. De regio leeft hoofdzakelijk van landbouw: veeteelt en bonenkweek, ook en vooral voor export naar de andere staten. Americans love beef and beans, you know. Pol en Fons als worstenliefhebbers moeten zich hier serieus inhouden als we gaan shoppen. We gaan richting Lafayettte en hopen er morgen aan te komen. Maar eerst even gestopt in het stadje (dorp) Eunice, bij het Cajun Music Hall of Fame and Museum.  Veelbelovende titel voor een éénkamermuseumpje, ondergebracht in een oud houten treindepootje. Een lief ouder dametje gaf uitleg over de rits muzikanten die vanaf begin vorige eeuw in Eunice de lokale bevolking begeleidden bij hun volksdansen en wiens foto’s nu tegen de muren hangen te vergelen . Oude bandoneons van Duitse makelij liggen verstild in vitrinekasten. We geven de dame een fooi voor haar assistentie maar vallen ze toch nog even lastig om een groepsfoto van ons te maken voor haar museum. Pol speelt even machinist op de museumtrein.Kijk, ernaast ligt nog iets: het local depot museum. Wij naar binnen: weer een ouder dametje als museumwacht! Hier hebben ze echt alles bewaard wat te vinden was in het “oude” Eunice: weefgetouw, spinnewiel, poppetjes, edelstenen, opgezette dieren, een shoe shine stoel, wat Indiaanse artefacten, een mechanische reuzeprikklok... Een echt lange geschiedenis heeft het dorpje eigenlijk niet, want in 1894 heeft de heer CC Duson hier een stok in de grond geklopt met de historische woorden: “hier zal ik een stad bouwen en haar de naam van mijn vrouw geven”. Het depot is erkend als historical site. Je moet ergens beginnen, he. We horen er wel dat men langs de Mississippi effectief de sluizen heeft opengezet om de steden Baton Rouge en New Orleans te vrijwaren.

We hebben met de camper overnacht in de KOA-camping in Duson naast de Innerstate snelweg, duur, lawaaierig en ouderwets én niet aangepast, maar enfin het lukte wel. Er kwam wéér een politieauto opdagen – we hebben al elke dag een sheriff gezien, maar de man had gewoon hoog water en gebruikte gewoon even de toilietten. Opmerking van Pol: hij moest ook zijn sluis openzetten.Morgen gaan we richting Sint-Martinville en Breaux Bridge om in het leven van de Franstalige gemeenschap in Louisiana te duiken!

Na een rustige (nou ja rustige, met drie snurkende mannen is dat wat relatief) nacht in hotel Comfort Suites Houston zijn we de camper gaan ophalen.  Daarvoor bestelden we via het hotel een taxi waarin naast de bagage ook een rolstoel geborgen kon worden. Buiten wachtend aan het hotel kwam een Amerikaanse stadsvogel, wat men hier een "grackle" noemt, even kennismaken met ons. Je kan ze vergelijken met de merels in onze steden, maar ze maken een heel ander geluid (zie foto). Aangename verrassing toen de taxi arriveerde: het werd een speciaal aangepaste wagen met oprijgoot via de koffer, en nog een mooie kar ook! Alles ging erin, maar aangekomen bij de ophaalplaats van de camper slipte bij het uitladen zijn koffer weg en kwam hard op de scheenbenen van Pol terecht en nam op zijn duikvlucht wat huid mee, hij was er natuurlijk niet goed van . Opeens was het een beetje alles tegelijk: de camper regelen, Pol die even acute verzorging nodig had...  Daardoor was de concentratie een beetje weg bij de controle van de camper.  Prachtige machine trouwens: een huisje op wielen. Eerste proefrit door Fons lukte best en we deden wat inkopen enkele miles verder. Bij het verlaten van het warehouse zagen we een deuk in de rechterdeur: ??? Was die er al? Niet gezien bij de rondgang tijdens het overhandigen van de sleutels. Misschien op de parking gebeurd tijdens het winkelen? Waar was trouwens de voorste nummerplaat ????  Ola, dat begint hier goed... Toevallig was de lokale sheriff ter plekke, bezig met het afronden van een verhoor voor shoplifting (winkeldiefstal); dus Pol recht op hem af en even raad gevraagd over de eenzame nummerplaat: "Yeah, you need two of them around here, sir!" Allez vooruit, dan maar terug naar het mobilhomecenter. Nee hoor,blijkt dat er eigenlijk geen probleem is : Twee nummerplaten is wel verplicht in Texas maar de camper is in Florida ingeschreven en daar is maar 1 nummerplaat nodig... die deuk? Ja dat wisten we, is aangegeven, niets van aantrekken. So have a good trip!

We hebben richting Eunice genomen om daar het Cajunmuseum op te zoeken, maar door al die toestanden hebben we voor de nacht onderweg halt gehouden op een RV-camping in Beaumont (Hidden Lake resort).  Bij het uitladen van mijn rolstoel kwamen Fons en Pol redelijk gniffelend naar mij: 'Er is iets uit je rolstoel gevallen...'.  ? Wat dan?' Fons opent zijn hand: een fopspeen. Een TUTTER?? Hilariteit natuurlijk. Ik zie die mannen hun pretoogjes twinkelen: leg ons dat eens uit! Ik weet begot niet (meer) hoe dat ding daar terechtgekomen is! Omdat die rolstoel nieuw is, moet die al een hele tijd ergens vastgezeten hebben in mijn oude zitkussen dat is meegekomen.  Dementia praecox: heeeeel vaag zegt mij die fopspeen iets,lang geleden, maar in welke omstandigheden, van wie, waar, wanneer?? Er gaat geen lichtje branden in de kelder... Dus beste lezer: als je deze tutter herkent, lieve lezer, dan mag je je verloren voorwerp bij mij komen ophalen... en dan kan ik misschien een plausibele uitleg aan mijn reisgenoten verschaffen. Voorlopig blijft hij de mascotte van de reis.