08.01
Dit is een van de zwaarste dagen die ik me kan herinneren en toch had ik hem niet willen missen. Na het lezen van blogs van fietsers die dit traject gedaan hebben, was het duidelijk dat wij de bus zouden nemen voor het eerste stuk Cambodja wegens aanhoudend klimmen. Na 'it was a bad idea to cycle it' enz geschreven door jonge mensen, hadden we wel geleerd. Ware het niet dat onze Duitse kameraad en de 2 Canadiennes ( Aiznez en Dalya) er anders over dachten! Gisteren gaan eten met Ronny, de Duitse infobom en Aisnez die oorspronkelijk Iranese is. Zelf klaar te maken squid met groentjes op een soort gourmetplaat, bier inbegrepen voor 2,5 euro pp. (foto) Ronny fietst hier al 10 jaar elke dag de regio rond en de meisjes zouden onze dochters kunnen zijn, da's toch geen referentie... We spreken af om het eerste stuk te fietsen en als het niet gaat, terug te keren en de bus te nemen. Om 6u uit de veren, om 6.30u klaar voor vertrek (slaapkopfoto) Gelukkig is de zon er nog niet zo vroeg en het klimmen valt mee: mijn benen laten me niet in de steek, m'n hart pompt hevig, maar te doen. We halen het en de meisjes applaudisseren. Nu een guesthouse zoeken? Neen, want 25km is niet zo veel en het is nog vroeg dag, dus die 3 willen nu tot het einde fietsen! Ik had me voorbereid op 20 km klimmen, maar niet op 60! Er is hier echter niets om te slapen en bussen stoppen hier niet, dus het kan niet anders... Ik heb afgezien, de langste klim was meer dan 4 km en dat was er net 1 te veel. Ben afgestapt en heb fiets geduwd. Men zegt wel eens dat je jezelf tegenkomt op zo'n reis, dat klopt ook. M voelde dat als een uitdaging aan en bleef flink in het zadel zitten. Vanaf 50 km kreeg hij ook last in de benen en is hij solidair af en toe mee afgestapt. Uiteindelijk zijn we elkaar waard fysiek, maar hij klimt beter. Ondertussen was het middag, erg warm en hadden we honger en net toen we het bijna niet meer zagen zitten was er de brug en zagen we de 2 Canadiennes.( die zelfs honden - en katteneten meesleuren...)foto Bijkomend probleem hier is dat je niet om de zoveel meter kraampjes hebt om drinken of eten te kopen en nog minder slaapgelegenheden dan in Thailand. We vinden toch een ecotourismbureau die kamers verhuren bij lokale mensen thuis. Een douche? Een ventilator? Maakt allemaal niks uit, als we maar kunnen slapen. Wij krijgen een kamer in een woning op palen waar de kippen, eenden, kuikens, poes varken en honden onder lopen. Mét terras op het water (foto) Geweldig authentiek! Doet me een beetje denken aan m'n eerste Thailandreis toen we bij stammen sliepen. Geweldig lieve mensen, communiceren met gebaren, een echt thuis-gevoel. Ik heb gevloekt vandaag, op m'n tanden gebeten, het was een stille rit omdat ik geen adem meer over had, maar ik ben blij dat ik er ben en de bus was een slecht alternatief geweest. Dan kom je niet op deze manier bij lokale mensen terecht, dan mis je de ervaring van de jungle, dan rijd je van A naar B en ben je niet onderweg. De gastvrouw heeft gekookt voor ons en dan kwam heel het dorp TV kijken met kinderen en ouderen... een heel sociaal gebeuren. Ze hebben een camionbatterij gehaald om ons licht te geven, want stroom is hier niet, laat staan wifi... Allemaal heel schattig en dus vroeg naar bed, niet erg, want wij zijn dood.
Perfect geslapen in een grote kamer, nog goedkoper dan in Thailand.
De meisjes zouden voor 7u vertrekken, maar ze zijn nog hier! Gisteren hebben ze een Duitse fietser ontmoet, een historicus die al 10 jaar rondtoert in Azië en blij is ons wat wegwijs te kunnen maken. We spreken af met hem om 15u voor tips. 's Morgens is M de meisjes gaan wekken om "naar de kaart te kijken" ;-) (foto) Ik heb er alle vertrouwen in... We maken er een lokale dag van, vind ik niet fout, want altijd onderweg is ook vermoeiend. Alvast geen rijstsoep als ontbijt, maar een heuse croissant! (foto) Mijn hoofdpijn is helemaal verdwenen, m'n nek draait nog niet. Op een lokale markt koop ik een soort tijgerbalsem van een Thaise vrouw die me met gebaren begrijpt en me een massage geeft aan haar kraampje. Ze neemt m'n linkerarm ook in behandeling en warempel: mijn nek draait opnieuw... Ik betaal voor het potje balsem en wil haat iets geven voor de massage, maar dat weigert ze resoluut. Van de Duitser vernemen we heel wat nuttige info, oa dat je bij een ongeval zo snel mogelijk naar een Thais ziekenhuis gaat en zeker niet in een Cambodjaanse kliniek mag belanden. Wij zijn niet van plan om in gelijk welke kliniek te belanden, maar dan moeten we ons traject best aanpassen. te gevaarlijk op sommige wegen. M en the girls stippelen de route uit en waarschijnlijk gaan Darya en ik een deel met de bus doen, terwijl hij en Ainez het zullen fietsen. Vreselijke klimpartijen...We passen de route aan en skippen een stuk Cambodja, maar gaan wel even naar Vietnam. Fantastisch om zo iemand tegen te komen die de regio goed kent, de gevaren bespreekt, maar nog steeds verliefd is op de regio! We nodigen hem vanavond uit voor een Khmer-maaltijd en morgen vroeg op, want het eerste stuk klimmen ga ik mee proberen. Sfeer is super, we'll go with the flow...
06.01
Bewogen dag vandaag. Idyllisch in een tent slapen op het strand heeft ook z'n nadelen... Ik ben opgestaan en kon m'n nek noch naar links noch naar rechts bewegen. Dat zat er deze reis aan te komen, maar leuk is wat anders, want binnen het uur had ik barstende hoofdpijn. We moesten niet veel kms bollen, dus daffalgan en nog wat luieriken. Na de lunch vertrokken, op en neer die baan! Geen probleem meer voor mij, maar bij elke klim voelde ik de aders in mijn hoofd pompen... M wilde stoppen, maar dat had niet veel opgelost, dus wij verder naar de grens. Na 55km waren we daar en wie stond er nog? De 2 Canadese fietsende vriendinnen die we gisteren ontmoet hebben in Trat, ook fietsers. Samen de grensovergang gemaakt, wat een hele belevenis was! Aan Thaise zijde geen probleem, maar voor Cambodja lieten ze ons eerst 20 dollar betalen voor de 'quarantaine'. Welke quarantaine? M vroeg een ontvangstbewijs en dat kwam er niet, dus wij hebben niet betaald. In het kantoor stonden we klaar met 20 dollar voor het visum (zoals het internet vermeldt), maar het moets plots 1000 bath zijn. Zo niet hé mannekes! Een gediscussiëer, met de 2 Canadezen erbij, maar niets aan te doen tot M 1000 bath geeft en dreigt naar de ambassade te bellen. Hij heeft nog steeds een diplomatiek paspoort... De ambtenaar belt met zijn baas, ze bekijken het paspoort en plots moet hij helemaal niets betalen en wij elk netjes de 20 dollar zoals het hoort. Wat een corrupt begin! Nu nog voor 't donker in een guesthouse geraken aan de andere kant. Dat lukt niet meer, de nacht valt hier snel. Het is ook even aanpassen om opnieuw rechts te rijden. Na 10 km fietsen rijden we een lange brug over en vinden we zonder enig probleem een plek om te slapen waar de fietsen in de kamer kunnen, want hier betrouwen we het zootje niet. Lekker gegeten voor weinig geld, maar dit is duidelijk geen Thailand meer.
Het wit gebouw zie je hier overal: luidsprekers met zwaluwgezang om de vogels te lokken. De nestjes van zwaluwen zijn zeer veel geld waard in China om een soort soep van de maken.
De gekleurde linten dienen om de geesten te verjagen voor de vissers
05.01
Gisteren nog niet helemaal op m'n plooi na het "griepvirus", niet erg, want we moesten 5u in de bus zitten naar Trat. Om 6u vertrokken in hotel Bangkok met de fiets om een uur later aan te komen in het busstation. Verkeer in BKK viel mee gezien het vroege uur. Ongeveer zoals onze spits, maar in de spits hier is het niet te doen! Eigenlijk mag ik dat niet zeggen, want de Thai zijn zo respectvol dat niemand zal dringen... Je hoort ook geen enkele toeter?! Wij vroegen hoe dat komt aan een Thai en die zei dat dat niet beleefd was... De enige chauffeurs die claxonneren zijn de wagens "on the road" om te supporteren. In Cambodja zal het andere koek zijn: M heeft veel blogs gelezen van fietsers daar en we hebben besloten om een bepaalde weg te vermijden en de bus te nemen. De chauffeurs toeteren daar wel, enkel om te zeggen "ga opzij", maar dat gaat niet, want er is geen 'pechstrook'. Je wordt daar als fietser letterlijk van de baan gereden en die agressie is het ons niet waard. Dit gaat enkel over de hoofdweg, we fietsen er nog wel op kleinere wegen. Trat is een lieflijk stadje, je voelt je er onmiddellijk thuis. We kozen voor een bungalow aan het water (foto) met een redelijk bed, wat de volgende weken moeilijk te vinden zal zijn. Vanmorgen rustig vertrokken, we plannen de 100 km naar de grens in 3 dagen. Ik ben weer in orde, beetje kracht verloren. Vermits het traject langs de kust gaat, gingen wij er van uit dat er overal te eten en te slapen valt... niet dus. Niets, maar dan ook niets gevonden, zelfs ons water was op! Bijkomend probleem is dat de borden hier enkel in het Thais geschrift zijn, wat wij niet kunnen lezen. De gps doet z'n werk, maar geen slaapplaats te vinden. Dan maar een duik in de zee om even af te koelen en verder. Na 70 km rijden we een soort resort binnen van het leger? Hier mogen we onze tent opstellen en krijgen we ook eten. Met de tentdeur op 5m van de zee... dat kan weer niet beter!
We zijn iets langer gebleven in BKK dan voorzien, omdat we tijd hadden, maar ook omdat ik ziek was. Gemaild met dr. J: weinig aan te doen, gewoon uitzieken. We beslisten om niet te snel te vertrekken, omdat Cambodja zowieso moeilijker reizen zal worden en M heeft op de blogs van andere fietsers gelezen dat de meesten er ziek zijn geworden! Ik heb het dan al gehad hé ;-) Vandaag gaat het wat beter en terwijl M aan z'n fiets laat sleutelen, krijg ik een kookles (foto's) De school is hier al opnieuw gestart (foto) en wij logeren in het hotel van de universiteit. (foto) Morgen om 5u op, met de fiets naar het busstation van de bus die ons buiten Bangkok zal brengen. Van daaruit fietsen we opnieuw richting Cambodja om voor 8 januari de grens over te steken. Je krijgt maar een maand om in dit land te verblijven, dan moet je buiten, maar je mag altijd opnieuw binnen. Oef!
We blijven een paar dagen in het hotel van de universiteit in Bangkok en voelen dat aan als "thuis". Op 2 dagen hebben we 50 km rondgefietst in deze monsterstad, niet echt een aanrader: ongezond is het zeker, een "hele ervaring" volgens M, gewoon gevaarlijk volgens mij. De taxi's rijden je gewoon van de baan, zwakke weggebruiker of niet! En dan waren de meeste inwoners van BKK zelfs vertrokken naar het platteland, anders was het zeker niet te doen. Toegegeven dat je met de fiets meer ziet dan te voet en BKK kent veel gezichten...
30.12 's morgens op de buiten, 's avonds in Bangkok
Machtig om zo wakker te worden op het water...
Sam, de eigenaar van het complex wilde absoluut met ons op de foto. Hij zal niet snel fietsers over de vloer krijgen.
We waren erg blij met z'n gastvrijheid en trekken nu verder naar 't noorden. Op 2 dagen moeten we in BKK geraken. Vandaag stoppen we in de buurt van een "floating market" die M graag wil zien. We proberen daar te overnachten en dan morgen vroeg uit de veren om BKK binnen te rijden... Dat was het plan, maar ten eerste zat heel Thailand op die market, dus wij daar snel weg en ten tweede was er geen slaapplaats meer te vinden! Om nieuwjaar te vieren verlaten de Thai BKK en gaan zij naar hun familie. Alle guesthouses waren volzet, maar het was nog maar 12.30u, dus een lunch aan het water (foto) en we besluiten de laatste 60km naar de hoofdstad aan te vangen. Het laatste stuk is langs een 10baanvak autostrade (2x5) met weliswaar een brede strook voor fietsers, maar niet mooi en beetje saai. Om nog niet te spreken over de uitlaatgassen... Plots stopt een pickup met een oudere Thai. Hij vindt dat het te gevaarlijk is om daar te fietsen en wil ons meenemen naar BKK. De sportieve prestatie in het achterhoofd dacht ik dat M er vriendelijk zou voor bedanken, maar hij kon mijn gedachten lezen: fietsen achterin en wij mee! Die brave man heeft ons afgezet voor de deur van het hotel waar we vorig jaar sliepen. Khop khun khaaa!!
Eerlijk gezegd was dat een onmogelijke opdracht om met de fiets BKK binnen te rijden als je je weg niet kent. Wij blij en na een plakkerige nacht wegens primitieve omstandigheden was een warme douche meer dan welkom.
29.12
We vertrekken rustig uit Cha'am richting BKK rond 9u. Nu we het toeristischer deel verlaten wordt communicatie erg moeilijk. Tot nu toe kwamen we weg met wat 'thais engels', maar hier verstaan ze geen yes of no. Voor wie ooit door dit land reist: best zo weinig mogelijk woorden gebruiken, al lijkt dat voor onze normen niet erg beleefd. vb "do you have a room please" begrijpen ze niet. "room, have?" gaat wel. Zij zeggen zelf "have" en "no have" ipv don't have.
De Thai kopiëren alles, dat wisten we al. Op de weg vandaag staat om de kilometer een bordje met view pointmet een heuse uitsparing in de baan, dus wij de fiets af en... niets te zien, maar dan ook niets! Er zijn zoveel mooie dingen te zien in dit land, maar iemand heeft de betekenis van view point gemist!
Aan de kant van de baan staan er vaak 10tallen kramen met verse ananas, nu is het kokosdrank.(foto) M vult er zijn drinkenbus mee, ik niet, hou niet van de smaak. Het is bloedheet en we besluiten om niet te fietsen op het heetst van de dag, dus een siësta op het strand in de schaduw. (foto) De weg loopt vlak bij de zee, geen zwaar verkeer en absoluut mooi. (foto's) Het is niet altijd duidelijk hoe we moeten rijden en we proberen het te vragen aan een stel agenten. Zeer fijne ontmoeting: we moesten fris water drinken, een flesje vitaminen achterover slaan (wil je geloven dat dat heeft geholpen?) en de chef wilde mij wel als vrouw...Aangekomen in Ban Laem vragen we aan enkele jongeren (kennen soms wat engels) naar "homestay", dat begrijpen veel mensen. Ze wijzen ons de weg en het zou nog een 8 km zijn. Enkele minuten later worden we door hen voorbij gestoken op de fiets en ze rijden voor tot de homestay. Toffe gasten! (foto) We slapen daar niet, want voelen dat de eigenaar profiteert van het feit dat het zijn laatste kamer is: niet eens een bed, een matje op de grond en 600 B. Die schelmerij is niet erg Thais en dus zoeken we verder. De politie stuurt ons een zijstraat in en we rijden en rijden: prachtig, overal water, mangroven, heel mooi, maar er kwam geen eind aan! Eindelijk zijn we er, maar grote desillusie: schitterende bungalows op het water, splinternieuw, niet voor onze geldbeugel. Bovendien zijn ze volzet... We hadden al besproken om eventueel onze tent op te stellen aan de tempel, maar waarom niet hier? Keivriendelijke eigenaar, begrijpt dat wij na 74km om 18.30u niet echt verder willen en laat ons blijven op de meest idyllische plek van deze reis. (foto) De kokkin woont op 100m, kookt voor ons en we mogen haar douche en toilet gebruiken. Als we willen afrekenen, begrijpt de man niet wat we willen betalen. We geven dan enkel iets aan de kokkin en haar gezin. Is dit geen schitterend land?
https://maps.google.be/maps/ms?msid=201445170335243366574.0004d1e7af0776e9f4378&msa=0
Iemand zei dat het prettig zou zijn om te kunnen volgen op een plan ipv enkel de namen van de stadjes te vermelden. Wel: u vraagt, wij draaien!
;-)
