We fietsen tot de gevaarlijke autobaan en vinden weer een minibus die de fietsen wil meenemen tot aan de weg naar Kampot die we willen fietsen. Waar ze ons 'afkappen' zie je dat Cambodja er veel vuiler uit ziet dan Thailand. In Thailand gebruiken ze vuilnisbakken, hier bestaat dat niet. Elke fles, zak of ander afval wordt gewoon op straat gegooid. Ook de mensen zijn anders en eten op straat zit er niet meer in om hygiênische redenen. Onderweg roepen alle kinderen "hello", maar volwassenen kijken vaak raar naar ons. We hebben nog niet goed door of het uit verlegenheid is, of argwanend, of iets anders, maar ze geven een onderdanige soms valse indruk. In het verkeer zijn ze in elk geval erg agressief. Zoals de Thai erg veel respect hebben voor de andere - zwakke - weggebruiker, is het hier letterlijk struggle for life en survival of the fittest! Ze toeteren luid dat ze er zijn, maar rijden gewoon door... je was immers verwittigd! Achteraf beschouwd weten we niet of het busje een veiligere oplossing was, want die chauffeur was krankjorum! De fiets op in een mooi landelijk landschap doet goed? 6Okm is geen probleem, maar het is een zware dag geworden door constante tegenwind en de weg die er af en toe niet is (werken zijn bezig) Michel bedenkt dat het onfair is in dit land dat er geen geld is voor nieuwe wegen of andere infrastructuur (electriciteit, drinkwater...), terwijl je om de 5 minuten een thai ziet rijden in een 4x4 lexus wat niemand hier kan betalen... Moe maar tevreden komen we aan in Kampot en vinden we een bungalow aan het water. Mooie plek en perfect timing om hier een dag te chillen. Ik heb mijn boek 'dorre bladeren' ingeruild voor " the road" en die is nu ook uit, maar in het hotelletje heb ik weer kunnen ruilen voor een nieuw. Daar gaan we even tijd voor nemen nu.
We hebben ons gehouden aan het oorspronkelijk plan en daar ben ik blij voor, want op die snelweg fietsen was idd levensgevaarlijk! Het is niet eens slechte wil, maar de chauffeurs hebben zelf amper plek om elkaar te kruisen en toeteren je dus van de baan als fietser. 's Morgens een rijstsoep op de lokale markt ( monniken, kaartende vrouwen, schoolgaande kinderen, ...) Daarna 55 km door zeer landelijk landschap: bijzonder mooi en vredig en mijn arm heeft niet stil gestaan met wuiven, want alle kinderen onderweg riepen 'hello'. Het klimmen zijn we ondertussen gewend, maar het wordt alsmaar warmer naarmate we verder reizen en dat is ook belastend. Ik vond het super om bij die mensen te slapen de vorige dagen, maar een echte douche (en een echt bed) is nu wel welkom, zeker in deze hitte, dus besluiten we een klein hotelletje te nemen waarvan de eigenaar een zweed is. M heeft kotbullar als avondeten en ik voor 't eerst een glas wijn! Ik heb het nog niet gemist, maar vandaag mocht het wel.
M maakt van de gelegenheid gebruik om onze lekke banden te laten maken.
Er zijn te veel loslopende honden die soms agressief zijn, maar ook op de boerderijen zijn er veel. Ons gastgezin had 5 puppies, maar ook 3 volwassen honden en die moeten allemaal eten...
09.01
Uiteraard vroeg wakker met al die beesten die beginnen kraaien en kakelen, maar dat is toch nog beter dan de wekker! Dalya en Aznez hebben ons gisteren gezegd dat ze de trip tot aan de highway in 1 ruk gaan doen, wij niet. We gaan de volgende 50km klimmen en dan slapen in het dorpje, deels om ons niet dood te fietsen, deels omdat het logeren bij mensen zo goed is meegevallen. We eten onze muesli op het terras aan het water en zitten op de baan om 9u. Weer mooie rit, weinig verkeer, maar inderdaad: iedereen toetert hier en het is niet om goeiedag te zeggen... Het is uiteraard klimmen, maar valt mee tov gisteren, tot "dé klim" er aan komt, helemaal op het einde. We stappen allebei af en duwen de fiets omhoog. Drinkstop, bananenstop, we doen het zoals het hoort! Na 50 km zijn we in het dorpje en kunnen we er zelfs iets eten. De kamer in het enige guesthouse is niet te doen (en geloof me, onze norm is erg laag) en we besluiten raad te vragen aan een lokale NGO. Heel fijn: naast de school komen de kinderen hier om engels te leren van vrijwilligers. Heel gemoedlijke sfeer en we mogen onze tent hier opzetten straks. We praten met de vrijwilligers, waaronder Dor van Israel die aan de oudste leerlingen probeert uit te leggen dat de wereld groter is dan dit dorp. De Belgische vlag hangt er nog niet bij We hebben een gezin gevonden die de kamer van hun zoon wil verhuren, wat we graag aannemen, want het is beginnen gieten! Hte is daar nog een grotere beestenboel...We eten 's avonds met de vrijwilligers in de NGO, ook gezellig.
Tot nu toe zijn de cambodjanen heel vriendelijk, maar iets meer op hun hoede en meer verlegen dan de thai. Op de baan is het iets anders, daarom nemen we geen risico en gaan we morgen fietsen tot aan de grote baan en dan de bus op.
08.01
Dit is een van de zwaarste dagen die ik me kan herinneren en toch had ik hem niet willen missen. Na het lezen van blogs van fietsers die dit traject gedaan hebben, was het duidelijk dat wij de bus zouden nemen voor het eerste stuk Cambodja wegens aanhoudend klimmen. Na 'it was a bad idea to cycle it' enz geschreven door jonge mensen, hadden we wel geleerd. Ware het niet dat onze Duitse kameraad en de 2 Canadiennes ( Aiznez en Dalya) er anders over dachten! Gisteren gaan eten met Ronny, de Duitse infobom en Aisnez die oorspronkelijk Iranese is. Zelf klaar te maken squid met groentjes op een soort gourmetplaat, bier inbegrepen voor 2,5 euro pp. (foto) Ronny fietst hier al 10 jaar elke dag de regio rond en de meisjes zouden onze dochters kunnen zijn, da's toch geen referentie... We spreken af om het eerste stuk te fietsen en als het niet gaat, terug te keren en de bus te nemen. Om 6u uit de veren, om 6.30u klaar voor vertrek (slaapkopfoto) Gelukkig is de zon er nog niet zo vroeg en het klimmen valt mee: mijn benen laten me niet in de steek, m'n hart pompt hevig, maar te doen. We halen het en de meisjes applaudisseren. Nu een guesthouse zoeken? Neen, want 25km is niet zo veel en het is nog vroeg dag, dus die 3 willen nu tot het einde fietsen! Ik had me voorbereid op 20 km klimmen, maar niet op 60! Er is hier echter niets om te slapen en bussen stoppen hier niet, dus het kan niet anders... Ik heb afgezien, de langste klim was meer dan 4 km en dat was er net 1 te veel. Ben afgestapt en heb fiets geduwd. Men zegt wel eens dat je jezelf tegenkomt op zo'n reis, dat klopt ook. M voelde dat als een uitdaging aan en bleef flink in het zadel zitten. Vanaf 50 km kreeg hij ook last in de benen en is hij solidair af en toe mee afgestapt. Uiteindelijk zijn we elkaar waard fysiek, maar hij klimt beter. Ondertussen was het middag, erg warm en hadden we honger en net toen we het bijna niet meer zagen zitten was er de brug en zagen we de 2 Canadiennes.( die zelfs honden - en katteneten meesleuren...)foto Bijkomend probleem hier is dat je niet om de zoveel meter kraampjes hebt om drinken of eten te kopen en nog minder slaapgelegenheden dan in Thailand. We vinden toch een ecotourismbureau die kamers verhuren bij lokale mensen thuis. Een douche? Een ventilator? Maakt allemaal niks uit, als we maar kunnen slapen. Wij krijgen een kamer in een woning op palen waar de kippen, eenden, kuikens, poes varken en honden onder lopen. Mét terras op het water (foto) Geweldig authentiek! Doet me een beetje denken aan m'n eerste Thailandreis toen we bij stammen sliepen. Geweldig lieve mensen, communiceren met gebaren, een echt thuis-gevoel. Ik heb gevloekt vandaag, op m'n tanden gebeten, het was een stille rit omdat ik geen adem meer over had, maar ik ben blij dat ik er ben en de bus was een slecht alternatief geweest. Dan kom je niet op deze manier bij lokale mensen terecht, dan mis je de ervaring van de jungle, dan rijd je van A naar B en ben je niet onderweg. De gastvrouw heeft gekookt voor ons en dan kwam heel het dorp TV kijken met kinderen en ouderen... een heel sociaal gebeuren. Ze hebben een camionbatterij gehaald om ons licht te geven, want stroom is hier niet, laat staan wifi... Allemaal heel schattig en dus vroeg naar bed, niet erg, want wij zijn dood.
Perfect geslapen in een grote kamer, nog goedkoper dan in Thailand.
De meisjes zouden voor 7u vertrekken, maar ze zijn nog hier! Gisteren hebben ze een Duitse fietser ontmoet, een historicus die al 10 jaar rondtoert in Azië en blij is ons wat wegwijs te kunnen maken. We spreken af met hem om 15u voor tips. 's Morgens is M de meisjes gaan wekken om "naar de kaart te kijken" ;-) (foto) Ik heb er alle vertrouwen in... We maken er een lokale dag van, vind ik niet fout, want altijd onderweg is ook vermoeiend. Alvast geen rijstsoep als ontbijt, maar een heuse croissant! (foto) Mijn hoofdpijn is helemaal verdwenen, m'n nek draait nog niet. Op een lokale markt koop ik een soort tijgerbalsem van een Thaise vrouw die me met gebaren begrijpt en me een massage geeft aan haar kraampje. Ze neemt m'n linkerarm ook in behandeling en warempel: mijn nek draait opnieuw... Ik betaal voor het potje balsem en wil haat iets geven voor de massage, maar dat weigert ze resoluut. Van de Duitser vernemen we heel wat nuttige info, oa dat je bij een ongeval zo snel mogelijk naar een Thais ziekenhuis gaat en zeker niet in een Cambodjaanse kliniek mag belanden. Wij zijn niet van plan om in gelijk welke kliniek te belanden, maar dan moeten we ons traject best aanpassen. te gevaarlijk op sommige wegen. M en the girls stippelen de route uit en waarschijnlijk gaan Darya en ik een deel met de bus doen, terwijl hij en Ainez het zullen fietsen. Vreselijke klimpartijen...We passen de route aan en skippen een stuk Cambodja, maar gaan wel even naar Vietnam. Fantastisch om zo iemand tegen te komen die de regio goed kent, de gevaren bespreekt, maar nog steeds verliefd is op de regio! We nodigen hem vanavond uit voor een Khmer-maaltijd en morgen vroeg op, want het eerste stuk klimmen ga ik mee proberen. Sfeer is super, we'll go with the flow...
06.01
Bewogen dag vandaag. Idyllisch in een tent slapen op het strand heeft ook z'n nadelen... Ik ben opgestaan en kon m'n nek noch naar links noch naar rechts bewegen. Dat zat er deze reis aan te komen, maar leuk is wat anders, want binnen het uur had ik barstende hoofdpijn. We moesten niet veel kms bollen, dus daffalgan en nog wat luieriken. Na de lunch vertrokken, op en neer die baan! Geen probleem meer voor mij, maar bij elke klim voelde ik de aders in mijn hoofd pompen... M wilde stoppen, maar dat had niet veel opgelost, dus wij verder naar de grens. Na 55km waren we daar en wie stond er nog? De 2 Canadese fietsende vriendinnen die we gisteren ontmoet hebben in Trat, ook fietsers. Samen de grensovergang gemaakt, wat een hele belevenis was! Aan Thaise zijde geen probleem, maar voor Cambodja lieten ze ons eerst 20 dollar betalen voor de 'quarantaine'. Welke quarantaine? M vroeg een ontvangstbewijs en dat kwam er niet, dus wij hebben niet betaald. In het kantoor stonden we klaar met 20 dollar voor het visum (zoals het internet vermeldt), maar het moets plots 1000 bath zijn. Zo niet hé mannekes! Een gediscussiëer, met de 2 Canadezen erbij, maar niets aan te doen tot M 1000 bath geeft en dreigt naar de ambassade te bellen. Hij heeft nog steeds een diplomatiek paspoort... De ambtenaar belt met zijn baas, ze bekijken het paspoort en plots moet hij helemaal niets betalen en wij elk netjes de 20 dollar zoals het hoort. Wat een corrupt begin! Nu nog voor 't donker in een guesthouse geraken aan de andere kant. Dat lukt niet meer, de nacht valt hier snel. Het is ook even aanpassen om opnieuw rechts te rijden. Na 10 km fietsen rijden we een lange brug over en vinden we zonder enig probleem een plek om te slapen waar de fietsen in de kamer kunnen, want hier betrouwen we het zootje niet. Lekker gegeten voor weinig geld, maar dit is duidelijk geen Thailand meer.
Het wit gebouw zie je hier overal: luidsprekers met zwaluwgezang om de vogels te lokken. De nestjes van zwaluwen zijn zeer veel geld waard in China om een soort soep van de maken.
De gekleurde linten dienen om de geesten te verjagen voor de vissers
05.01
Gisteren nog niet helemaal op m'n plooi na het "griepvirus", niet erg, want we moesten 5u in de bus zitten naar Trat. Om 6u vertrokken in hotel Bangkok met de fiets om een uur later aan te komen in het busstation. Verkeer in BKK viel mee gezien het vroege uur. Ongeveer zoals onze spits, maar in de spits hier is het niet te doen! Eigenlijk mag ik dat niet zeggen, want de Thai zijn zo respectvol dat niemand zal dringen... Je hoort ook geen enkele toeter?! Wij vroegen hoe dat komt aan een Thai en die zei dat dat niet beleefd was... De enige chauffeurs die claxonneren zijn de wagens "on the road" om te supporteren. In Cambodja zal het andere koek zijn: M heeft veel blogs gelezen van fietsers daar en we hebben besloten om een bepaalde weg te vermijden en de bus te nemen. De chauffeurs toeteren daar wel, enkel om te zeggen "ga opzij", maar dat gaat niet, want er is geen 'pechstrook'. Je wordt daar als fietser letterlijk van de baan gereden en die agressie is het ons niet waard. Dit gaat enkel over de hoofdweg, we fietsen er nog wel op kleinere wegen. Trat is een lieflijk stadje, je voelt je er onmiddellijk thuis. We kozen voor een bungalow aan het water (foto) met een redelijk bed, wat de volgende weken moeilijk te vinden zal zijn. Vanmorgen rustig vertrokken, we plannen de 100 km naar de grens in 3 dagen. Ik ben weer in orde, beetje kracht verloren. Vermits het traject langs de kust gaat, gingen wij er van uit dat er overal te eten en te slapen valt... niet dus. Niets, maar dan ook niets gevonden, zelfs ons water was op! Bijkomend probleem is dat de borden hier enkel in het Thais geschrift zijn, wat wij niet kunnen lezen. De gps doet z'n werk, maar geen slaapplaats te vinden. Dan maar een duik in de zee om even af te koelen en verder. Na 70 km rijden we een soort resort binnen van het leger? Hier mogen we onze tent opstellen en krijgen we ook eten. Met de tentdeur op 5m van de zee... dat kan weer niet beter!
Na 50 km zijn we in het dorpje en kunnen we er zelfs iets eten. De kamer in het enige guesthouse is niet te doen (en geloof me, onze norm is erg laag) en we besluiten raad te vragen aan een lokale NGO. Heel fijn: naast de school komen de kinderen hier om engels te leren van vrijwilligers. Heel gemoedlijke sfeer en we mogen onze tent hier opzetten straks. We praten met de vrijwilligers, waaronder Dor van Israel die aan de oudste leerlingen probeert uit te leggen dat de wereld groter is dan dit dorp. De Belgische vlag hangt er nog niet bij 
We hebben een gezin gevonden die de kamer van hun zoon wil verhuren, wat we graag aannemen, want het is beginnen gieten! Hte is daar nog een grotere beestenboel...We eten 's avonds met de vrijwilligers in de NGO, ook gezellig.
Tot nu toe zijn de cambodjanen heel vriendelijk, maar iets meer op hun hoede en meer verlegen dan de thai. Op de baan is het iets anders, daarom nemen we geen risico en gaan we morgen fietsen tot aan de grote baan en dan de bus op.
