De voorbije dagen waren erg zwaar. Veel kms doen vinden we niet meer erg, ganse dag zon zonder schaduw is moeilijker, maar constant wind op kop is de doodsteek! We hebben dit traject gekozen op aanraden van een ander belgisch fietserskoppel en zijn nog steeds blij dat we deze keuze gemaakt hebben (ipv terug naar Phnong Phen met de bus), maar zij reden het in omgekeerde zin, met wind van achter en dat is een hemelsbreed verschil. Terwijl ik in Thailand soms blij was met de wind om de warmte te koelen, verfoei ik hem nu. Gisteren zijn we vol goeie moed begonnen aan de 80km langs een baan die de chinezen aanleggen, maar nog lang niet af is. Voordeel: zeer weinig verkeer. Nadeel: je "eet" stof als er een vrachtwagen voorbij komt. (foto) Ipv 20km/u wat we gewend zijn, rijden we met veel goeie wil 12/u. Ik voel dat mijn mentale draagkracht het aan 't begeven is, mede door het feit dat we niet slapen 's nachts. In de laatste 3 dorpen was er telkens een huwelijk aan de gang en voor het feest begint is het hier de gewoonte om het ganse dorp te laten mee'genieten' van luide muziek de godganse dag door tot ongeveer 01u. Om 5u begint het opnieuw, maar dan ben je toch al wakker door de hanen. Ons ritme op zo'n lange tocht = eten om 18u en bed in voor 20u, Het gebrek aan voedsel begint ook te wegen. We hadden een voorraad fruit opgedaan op de markt, maar tijdens de siëste eergisteren (lagen we even onder een brug in aanbouw uit de zon) hebben ze het fruit gepikt. We hebben nog een blikje tonijn en een beetje muësli en gelukkig kunnen we wel water kopen onderweg. Na 30km duwen op klein verzet word ik heel boos op de wind, maar dat haalt natuurlijk niets uit. M speelt de taaie om mijn moed hoog te houden, maar zodra blijkt dat hij dit ook niet leuk vindt en dat hij eigenlijk even moe is, beslissen we om de fietsen op een auto te gooien, maar wie stopt er hier? Mad Max kwam net op tijd: GEWELDIG! Wat een zalig gevoel om vervoerd te worden op dit vehikel! Onderweg moeten we nog helpen met auto's die vastgereden zijn in het zand, zakken we zelf van de "weg" in de gracht...maar alles komt goed en we worden afgezet aan de pier waar we de overzet moeten nemen. Nu kunnen we lunchen in Stung Treng aan de Mekong!!!! We voelen ons gelukzakken en beslissen hier een dagje te blijven. We vinden een kamer aan de rivier net buiten het centrum en hebben vannacht allebei als rozen geslapen.
28 - 29.01
Het kan niet anders dan lange ritten te maken om de grens met Laos te bereiken. Hoofd op nul en enkel rijden, want de omgeving is hier niet bepaald mooi en hoe meer we noordelijk rijden, hoe meer het leger aanwezig is. M zou graag de tempel zien van Preah Vihear en daar kan je niet overnachten, dus doen we dat in een nabijgelegen dorp. Hier willen we niet langer blijven dan nodig! Onvriendelijke mensen, (invloed van het leger?) vuil en geen fatsoenlijk guesthouse te vinden. Als je bedenkt dat onze normen niet al te hoog liggen, kan dit eigenlijk niet! Er is slechts 1 guesthouse met een venster in de kamer, dus daar gaan we voor. De deur gaat niet op slot en wij gaan de volgende dag naar de tempel... op de WC ga ik niet zitten, het water loopt de ganse nacht, de kakkerlak blijft gelukkig op de grond en midden in de nacht heeft M de rat moeten buiten laten, omdat die aan de deur aan 't krabben was. (zelfs de ratten zijn niet opgevoed) Ik hoor jullie al vragen: waarom dan niet kamperen in de natuur? Omdat er hier nog te veel mijnen liggen is dat te gevaarlijk. Enfin, voor 1 nacht overleven we dit wel, maar hoe meer we naar t noorden rijden, hoe slechter ons gevoel wordt over dit land. De mensen op het platteland blijven even vriendelijk, maar de helft zit hier in het leger en die hebben we op 30.01 in escorte zien rijden: geen tanks of legerjeeps, maar allemaal lexus 570, tientallen op rij. M zegt dat hij dat in geen enkel Afrikaans land heeft gezien en hij heeft daar jaren gewerkt en gewoond. Een voordeel van de aanwezigheid van het leger is dat zij fatsoenlijk moeten eten en wij eten 2 avonden zeer goed. We hebben ons voorgenomen om bij lange ritten om de 10km een stop te houden voor drank en/of fruit. We kopen ook sap van suikerstokken dat we vermengen met water (foto) De tempel bezoeken we met de fiets zonder bagage (wat een luxe) Het laatste stuk word je gebracht op een moto of 4x4, want dat is bijzonder steil... Voor de volgende rit is het niet duidelijk hoeveel kms we moeten doen, waarschijnlijk een 70-tal. Het zijn er veel meer geworden. Op zich geen grote prestatie, maar we hebben de ganse weg wind op kop gehad en dat houdt tegen!!! Bovendien is er geen dorpje onderweg om schaduw te zoeken en het is bloedheet. Het landschap is vrij saai en smeult bijna de ganse trip. (foto) Men is hier heel der bossen aan 't verbranden... We slaan even een pad in op vraag van een monnik om de Wat te bezoeken. Misschien kunnen we daar overnachten en de trip in 2 kappen, maar de Wat blijktk een barak te zijn, dus beslissen we om terug te keren naar de hoofdweg en op onze tanden te bijten tot we er zijn. Enkel het laatste stuk is weer mooi en de zon kleurt alles zacht rood vanaf 16u... Na 101km bereiken we het stadje, vinden we een degelijke kamer (met warm water!) en eten we bescheiden maar goed. De mensen zijn hier opnieuw vriendelijker. Het was een lange dag, maar we hebben het gehaald zonder kleerscheuren en de volgende 180km tot de grens kunnen in 3 stukken, da's goed nieuws.
27.01 verder naar het noorden
Om 6u op, muesli met lactasoy en om 7u bollen we al. We waren goed op dreef tot we een frans koppel tegenkwamen: Martine en Dominique uit de Alsace. We kruisen elkaar, zij komen uit Thailand net toe in Cambodja, terwijl wij Cambodja verlaten op weg naar Laos. Ze zijn een jaar onderweg met de fiets! Ervaringen uitgewisseld... zij zijn erg enthousiast over de "Stannen". Dat hebben we dus toegevoegd aan ons agenda voor de toekomst Het is erg warm vandaag en we hebben tegenwind. We doen er iets langer over dan voorzien en nemen een rustpauze van 12.30u tot 13.30u. M valt als een blok in slaap, ik blijf rechtop zitten, moet anders te veel hoesten. Na de voorziene 80km vinden we een guesthouse waar we na de douche doodop op bed vallen. M vindt het raar dat we moe zijn, ik niet. Het virus speelt ons zeker parten en ik denk dat we beter moeten eten, maar dat is niet evident! We eten geen vlees uit schrik voor infectie (het hangt hier rauw in de zon) en bijna geen groenten omdat die niet goed gewassen zijn. Enkel op rijst en bouillon gaan we het niet halen! We zijn elk zeker 5 kg afgevallen. We compenseren wat met nootjes, maar dat is niet voldoende. Vanmiddag at M brood met 4 bananen en ik brood met 3 tomaten. Op zich gezond, maar onvoldoende voor deze inspanning. Vanavond stellen we een "eetplan" op ;-), want we moeten nog maanden verder...
Ook pech voor jullie: het fototoestel is stuk. Bij het vervangen van de geheugenkaart heeft die waarschijnlijk een pinnetje geraakt, waardoor het scherm blijft zeggen 'error memory card'. We gebruiken nu het reservetoestel van M, maar die lens moet je handmatig openen, wat betekent dat ik geen foto's meer kan nemen van op de fiets... JAMMER! We kijken in Vientiane uit naar een ander, hier is dat onvindbaar of onbetrouwbaar. We zullen ook enkele dagen geen internet hebben vrees ik, dus niet ongerust zijn als de berichten uitblijven hé. Ik ga nu op zoek naar een internetcafé in het dorp om de laatste dagen te posten.
24, 25, 26.01
Na 1 nacht in de kamer met warme douche verhuizen we naar de overkant. Een zeer vriendelijke Cambodjaan heeft er een kamer voor 5 dollar per nacht. Douches en toilet zijn voor 't eerst niet op onze kamer, maar het geheel is nog geen 5 maanden open en zeer clean. Wij hebben de enige kamer, in de grotere slaapzaal kan je terecht voor 2 dollar per nacht. We voelen ons hier veel beter bij. Ontbijt nemen we deze dagen in de "blue Pumpkin", wat 2 keer onze kamer kost, maar dat nemen we er graag bij: echte croissants met fabuleuze latte, vers geperst sienaassap... alles er op en er aan! We zijn allebei verkouden/grieperig en fietsen de eerste dag rustig door Ankor Wat om het terrein te verkennen. Het wordt snel duidelijk dat we de volgende dag zeeeeer vroeg moeten gaan, willen we er iets aan hebben, want hier is het op de koppen lopen... Chinese invasie!!! (foto) Er is tot eind april bvb geen enkele gids meer te verkrijgen... Vooral chinezen, japanners en zuid-koreanen lopen hier rond met veel lawaai. Ze worden met toektoeks rond gereden van de ene tempel naar de andere. De tweede ochtend staan we op om 5.30u om de zon te zien opkomen (foto) en om dan Michels favoriete tempel te bezoeken. (diegene die overwoekerd is door bomen: foto) We zijn er quasi alleen. Op die manier kan je er toch een uurtje van genieten voor de massa er aan komt. We doen dan de 'grote' toer, waar de toeristen nog niet aan toe zijn en rond 12.30u hebben we gezien wat we wilden zien en fietsen we terug naar de stad. Na de lunch neem ik iets koortswerend/pijnstillend en kruip in bed. Michel heeft ook hoofdpijn, onze sinussen spelen ons parten... Twijfelend of we morgen verder kunnen, gaan we vroeg slapen. 's Morgens voelen we ons allebei beter, enkel nog wat snotteren en we wagen het er op. Onderweg stoppen we aan een tempel die weinig mensen bezoeken, omdat hij verder ligt, maar met de fiets en op onze weg is dat geen probleem. Het loont de moeite! Voor ons de best bewaarde tempel, niet groot, maar niet alles moet groot zijn om mooi te zijn. We fietsen verder tot de watervallen waar afbeeldingen te zien zijn van Shiva, Brahma en Visnoe (ook op de weg) en vernemen dat er geen guesthouse is in de buurt. We komen terecht bij een stel boswachters waar we onze tent mogen opstellen. We wagen ons aan een soort petanque, maar ik verlies al onmiddellijk 2000 riel (1/2 dollar) dus 1 spelletje is genoeg. De kamer met warm water was bezet ;-) dan maar een andere manier om me te wassen. Hier op het platteland en zeker in de jungle wassen de mensen zich met een sarong aan (foto) De boswachters zijn erg gastvrij: koken voor ons. Als ze vernemen dat wij geen vlees eten, tenzij kip, haalt er iemand een gans bij de buren (levend...) Veel heb ik er niet van gegeten. Het is ook een rare gewoonte dat zij nooit samen eten met hun gasten. Wij 2 eerst en dan zij. Voor ons is dat vreemd, maar in Thailand gaat het ook op die manier. Vroeg tent in, morgen 80 km...
Om 6.30u staan wij aan de boot als eersten, want de lokame mensen weten natuurlijk dat die toch niet vertrekt om 7U...
Bijna 8u zijn we weg met een oorverdovend lawaai van de motor, geen hele dag vol te houden. We besluiten op het dek te gaan zitten: perfect!
Op een forum van reizigers hadden we enkel negatieve dingen gelezen over deze tocht: te weinig comfort, te lange tocht, saai... gelukkig zijn wij koppigaards en willen we sommige zaken toch zelf beoordelen. (of zijn wij misschien positiever ingesteld? ;-))
Zeer gezellige boottocht, echt couleur locale: we stoppen af en toe om zakken rijst naar de dorpjes aan het water te brengen, om mensen te laten op- en afstappen, komen bootjes tegen met koopwaar, een jongetje van mss 5 dat z'n mama komt ophalen (foto)... allemaal heel cosi. Het klopt dat de zon brandt en tss 12.30u en 13.30u ben ik beneden gaan zitten onder afdak. 's Namiddags werd het duidelijk dat de koeling van onze motor het niet meer deed en was het dus om het half uur stoppen... tja, ook dat hoort er bij! M was even ongerust omdat het duidelijk werd dat we niet om 14u, maar in het donker zouden aanmeren, maar zodra dat een feit was en geen weg terug ging ook de ongerustheid weg. Wij zijn ondertussen "echte" hé: in het donker nog 15km naar de stad gefietst en dan heeft de gps ons perfect naar een guesthouse geleid. Beetje afdingen en we krijgen de kamer voor 20 dollar, goed voor 1 nacht en warm water is welkom nu, want we plakken verschrikkelijk. De eigenaar van het hotelletje is afkomstig uit Gent en we praten nog wat na over onze bedenkingen dat Cambodja erg corrupt is? Ons vermoeden blijkt te kloppen en dan weten we nog de helft niet. Zo betaalt de regering de onderwijzers bewust slecht, om de leerlingen onwetend te houden en als je een echte les wil, moet je na de schooluren betalend les volgen. Jammer is ook dat de wereldbank geld geeft om bvb dammen te bouwen, maar dat dat geld naar belachelijk dure auto's gaat en er geen dam komt. Niemand blijkt te controleren waar het geld aan gespendeerd wordt...We hebben iemand ontmoet die met een nonnetje heeft meegewerkt om eerste zorgen te bieden aan zieken in kleine dorpjes. Haar verhalen zijn schrijnend. Kinderen met buikpijn worden met gloeiende staven verbrand op hun buik om de pijn te "verbranden". Waarom niet naar een ziekenhuis gaan? Op de spoeddienst in Phnong Penh moet je eerst 30 dollar betalen voor een dokter naar je wil kijken...Het land heeft veel gezichten, maar vanop de boot hebben wij geprobeerd de mooie plaatjes op te slaan.
Vandaag eerst onze ticketten voor de boot morgen gaan halen. We nemen de gewone boot om de oversteek te maken richting Ankor Wat. Sommigen klagen daarover op het internet (11u onderweg, zeer laag comfort...) maar dat geldt vnl in de andere zin. Van zuid naar noord vaar je met de stroom mee en zou het slechts 7u zijn. Een privéboot gaat sneller, maar dan mis je couleur locale waar ze de mensen oppikken onderweg, stoppen aan de markt... Wij proberen het met de lokale mensen. Dan hebben we een fietstocht gemaakt van een 50km zonder bagage: wat een luxe! We reden soms 28km/u zonder enig probleem op een moeilijke weg. Zeer mooie tocht langs het water. Ons doel was een van de oudste tempels waarop die van Ankor Wat zouden gebaseerd zijn. De meeste stukken zijn echter vernield door de rode Khmers en enkele staan in het museum van B. 358 trappen naar boven! De zonsondergang maakte veel goed. Vroeg in bed, want de boot vertrekt om 7u en wij zullen er wel een uur te vroeg zijn ;-)
20.01
Rustig vertrek gepland: bus om 10.45u, wat ons toelaat een ontbijt te nemen in "the blue Pumpkin" op de dijk, waar ze koffiekoeken hebben à la Delafaille en een perfecte latte! We nemen een volkorenbrood mee voor onderweg en kopen op de markt nog wat ... bananen ;-) Ik heb gisteren op de lokale markt een kleine lichtgewicht waterkoker gekocht, waardoor ik nu zelf thee kan zetten met verse limoen en gember. Lekkere afwisseling voor het lauwe water overdag, want onderweg vind je geen koele flesjes water. IJs bestaat hier in het kappen van grote blokken die gemaakt zijn van leidingwater en soms op de grond hebben gelegen...daar wagen we ons niet meer aan. Ik heb in Kep 3 dagen reizigersdiarree gehad, vermoedelijk door ijs in een suikerrietdrank onderweg. De thee lijkt me gezonder. M kennende bij een vertrek, zijn we uren te vroeg aan de bus, geen probleem: de drukte daar gadeslaan is een activiteit op zich. Onze bus heeft 1,5u vertraging, wachten dus (foto)... ook geen probleem, maar dan komen we aan in Battam Bang als het al donker is. Er zijn voldoende guesthouses en de gps zal ons wel leiden. Onderweg zijn we blij dit stuk niet gefietst te hebben: de baan is meer kapot dan heel, geen zijstrook, erg gevaarlijk en saai landschap behalve het eerste stuk. Slechts 1 foto vandaag vanuit de bus, ik heb geslapen ;-)
foto6 = fuck you Michel... het bord "Cambodian people's party" had ik zien hangen en ik dacht dat daar een party ging komen... tot het bord er 10-tallen keren hing op enkele kilometers afstand van elkaar en blijkbaar in heel Cambodja. "party" heeft natuurlijk nog een andere betekenis... Michel wijst op deze foto naar het bord en roept " hier is weer een feestje straks"... haha
18 en 19. 01
Grote contrasten in deze stad tussen arm en rijk. Veel toeristen, maar niet storend. Leuk om over de dijk te wandelen of te fietsen. M en ik nemen voor 't eerst een toektoek naar de Chinese markt. Ik heb een broek gevonden en een hemd met lange mouwen, elk voor minder dan 2 euro. (ik heb ook belgische fietsers ontmoet die mijn broek en hemd die ik vergeten ben in BKK waarschijnlijk zullen ophalen.) We nemen geen malariamedicatie en dan zijn mouwen en lange pijpen in Laos geen overbodige luxe! We maken van de gelegenheid gebruik om wat te chillen en de fietsen beetje te verzorgen: ketting smeren, vijzen vastzetten, ... Door het schudden op de slechte wegen is de kilometerteller van Michel er af gevallen, maar ook andere zaken zijn beetje los gekomen. Phnong Penh is een leuke stad, maar ik kan hier niet lang blijven: voor 't eerst worden we geconfronteerd met het bedelen en dat is heel moeilijk. 's Avonds zie je overal kinderen spulletjes verkopen terwijl die in bed zouden moeten liggen, veel kinderprostitutie, mensen met een handicap die bedelen,... De regering zorgt hier duidelijk niet voor z'n mensen. Het is een absoluut corrupt land waar diegene die uit het systeem vallen aan hun lot worden over gelaten. Ik kan hier slecht tegen, temeer omdat we er zo weinig kunnen aan doen en we beslissen zondagmorgen te vertrekken naar het noorden. Zaterdagavond zijn we gaan eten in een chique tent op de dijk en nemen het er eens goed van ( 6 euro voor een hoofdschotel!!! ), want vanaf morgen is het opnieuw noodrandsoen onderweg, vermits het eten hier absoluut niet veilig is, groot contrast met Thailand. We hebben een fantastische avond om de ervaring in het geciviliseerde Phnong Penh af te sluiten. De foto's komen per onderwerp. Ik stuur alvast door hoe ze hier ijs breken voor in je drankje en hoe een dokterspraktijk er uit ziet...
17.01
Weer vroeg op om naar de hoofdstad te fietsen en de hitte te mijden. Weer landelijke tafereeltjes onderweg en het belooft een mooie dag te worden. Fotos van de lokale beenhouwer, diesel in colaflessen, en een kraam met franse baguetjes! Na een tiental km veranderde de sfeer: de weg is hier zo slecht! Vol putten waarvoor je erg geconcentreerd moet blijven, zo smal dat de bussen en vrachtwagens je letterlijk van de weg duwen als je niet reageert op hun voortdurend getoeter. En dan nog wind tegen...Het verkeer is zo agressief, dat er geen lol meer aan is. Michel heeft een toetertrauma van Portugal, ik niet, maar ik kan hier tegen het einde van de 8Okm ook niet meer tegen. We beslissen daarom onmiddellijk om het eerste stuk van dezelfde highway naar het noorden met de bus te doen vauit Phnon Penh. We willen hard fietsen, lang fietsen, maar het moet nog een beetje leuk en veilig blijven... Het binnen rijden van de hoofdstad ging anders heel vlot. Je mag niet letten op verkeersregels, dan gaat het fout. Het principe "go with the flow" zoals ons was aangeraden lukt prima, maar aan een groot kruispunt moet je dan 4 paar ogen hebben, want the flow komt van alle kanten! We zoeken een guesthouse dat betaalbaar is, want hier gelden andere normen. In een kamer van 6 dollar wat wij gewend zijn, kan je hier niet slapen: te vuil. We belanden op een degelijke kamer voor 15 dollar in een guesthouse met een zeer vriendelijke gastvrouw, die akkoord is om de fietsen 's nachts binnen te stallen. Dat was het grootste probleem in deze grootstad. We zitten vlak bij de Mekong en die is wel indrukwekkend! De dijk is erg rustgevend, groot contrast met het gekrioel in de binnenstad. Voor ons even aanpassen: opnieuw "normale" WC's met toiletpapier (op het platteland is er geen papier, wel een spuit om je te wassen met water op toilet), eten dat betrouwbaar is... back to civilisation.
In ons guesthouse ontmoeten we Flore en Wim, dochter van Kristine, vriendin van Michel. We zijn samen lekker gaan eten in een Indisch restaurant: za-lig! Een grootstad heeft ook z'n voordelen natuurlijk...
Het is erg warm vandaag en we hebben tegenwind. We doen er iets langer over dan voorzien en nemen een rustpauze van 12.30u tot 13.30u. M valt als een blok in slaap, ik blijf rechtop zitten, moet anders te veel hoesten. Na de voorziene 80km vinden we een guesthouse waar we na de douche doodop op bed vallen. M vindt het raar dat we moe zijn, ik niet. Het virus speelt ons zeker parten en ik denk dat we beter moeten eten, maar dat is niet evident! We eten geen vlees uit schrik voor infectie (het hangt hier rauw in de zon) en bijna geen groenten omdat die niet goed gewassen zijn. Enkel op rijst en bouillon gaan we het niet halen! We zijn elk zeker 5 kg afgevallen. We compenseren wat met nootjes, maar dat is niet voldoende. Vanmiddag at M brood met 4 bananen en ik brood met 3 tomaten. Op zich gezond, maar onvoldoende voor deze inspanning. Vanavond stellen we een "eetplan" op ;-), want we moeten nog maanden verder...
Ook pech voor jullie: het fototoestel is stuk. Bij het vervangen van de geheugenkaart heeft die waarschijnlijk een pinnetje geraakt, waardoor het scherm blijft zeggen 'error memory card'. We gebruiken nu het reservetoestel van M, maar die lens moet je handmatig openen, wat betekent dat ik geen foto's meer kan nemen van op de fiets... JAMMER! We kijken in Vientiane uit naar een ander, hier is dat onvindbaar of onbetrouwbaar. We zullen ook enkele dagen geen internet hebben vrees ik, dus niet ongerust zijn als de berichten uitblijven hé. Ik ga nu op zoek naar een internetcafé in het dorp om de laatste dagen te posten.
