18 en 19. 01
Grote contrasten in deze stad tussen arm en rijk. Veel toeristen, maar niet storend. Leuk om over de dijk te wandelen of te fietsen. M en ik nemen voor 't eerst een toektoek naar de Chinese markt. Ik heb een broek gevonden en een hemd met lange mouwen, elk voor minder dan 2 euro. (ik heb ook belgische fietsers ontmoet die mijn broek en hemd die ik vergeten ben in BKK waarschijnlijk zullen ophalen.) We nemen geen malariamedicatie en dan zijn mouwen en lange pijpen in Laos geen overbodige luxe! We maken van de gelegenheid gebruik om wat te chillen en de fietsen beetje te verzorgen: ketting smeren, vijzen vastzetten, ... Door het schudden op de slechte wegen is de kilometerteller van Michel er af gevallen, maar ook andere zaken zijn beetje los gekomen. Phnong Penh is een leuke stad, maar ik kan hier niet lang blijven: voor 't eerst worden we geconfronteerd met het bedelen en dat is heel moeilijk. 's Avonds zie je overal kinderen spulletjes verkopen terwijl die in bed zouden moeten liggen, veel kinderprostitutie, mensen met een handicap die bedelen,... De regering zorgt hier duidelijk niet voor z'n mensen. Het is een absoluut corrupt land waar diegene die uit het systeem vallen aan hun lot worden over gelaten. Ik kan hier slecht tegen, temeer omdat we er zo weinig kunnen aan doen en we beslissen zondagmorgen te vertrekken naar het noorden. Zaterdagavond zijn we gaan eten in een chique tent op de dijk en nemen het er eens goed van ( 6 euro voor een hoofdschotel!!! ), want vanaf morgen is het opnieuw noodrandsoen onderweg, vermits het eten hier absoluut niet veilig is, groot contrast met Thailand. We hebben een fantastische avond om de ervaring in het geciviliseerde Phnong Penh af te sluiten. De foto's komen per onderwerp. Ik stuur alvast door hoe ze hier ijs breken voor in je drankje en hoe een dokterspraktijk er uit ziet...
17.01
Weer vroeg op om naar de hoofdstad te fietsen en de hitte te mijden. Weer landelijke tafereeltjes onderweg en het belooft een mooie dag te worden. Fotos van de lokale beenhouwer, diesel in colaflessen, en een kraam met franse baguetjes! Na een tiental km veranderde de sfeer: de weg is hier zo slecht! Vol putten waarvoor je erg geconcentreerd moet blijven, zo smal dat de bussen en vrachtwagens je letterlijk van de weg duwen als je niet reageert op hun voortdurend getoeter. En dan nog wind tegen...Het verkeer is zo agressief, dat er geen lol meer aan is. Michel heeft een toetertrauma van Portugal, ik niet, maar ik kan hier tegen het einde van de 8Okm ook niet meer tegen. We beslissen daarom onmiddellijk om het eerste stuk van dezelfde highway naar het noorden met de bus te doen vauit Phnon Penh. We willen hard fietsen, lang fietsen, maar het moet nog een beetje leuk en veilig blijven... Het binnen rijden van de hoofdstad ging anders heel vlot. Je mag niet letten op verkeersregels, dan gaat het fout. Het principe "go with the flow" zoals ons was aangeraden lukt prima, maar aan een groot kruispunt moet je dan 4 paar ogen hebben, want the flow komt van alle kanten! We zoeken een guesthouse dat betaalbaar is, want hier gelden andere normen. In een kamer van 6 dollar wat wij gewend zijn, kan je hier niet slapen: te vuil. We belanden op een degelijke kamer voor 15 dollar in een guesthouse met een zeer vriendelijke gastvrouw, die akkoord is om de fietsen 's nachts binnen te stallen. Dat was het grootste probleem in deze grootstad. We zitten vlak bij de Mekong en die is wel indrukwekkend! De dijk is erg rustgevend, groot contrast met het gekrioel in de binnenstad. Voor ons even aanpassen: opnieuw "normale" WC's met toiletpapier (op het platteland is er geen papier, wel een spuit om je te wassen met water op toilet), eten dat betrouwbaar is... back to civilisation.
In ons guesthouse ontmoeten we Flore en Wim, dochter van Kristine, vriendin van Michel. We zijn samen lekker gaan eten in een Indisch restaurant: za-lig! Een grootstad heeft ook z'n voordelen natuurlijk...
16.01.2013
Het is heel moeilijk om te weten hoeveel km we moeten fietsen tot een bepaalde plaats, omdat de kaarten helemaal niet kloppen. Van Kep naar Takeo zou het tussen 80 en 100 km zijn, het zijn er 100 geworden. We plannen een vroege start, niet wetende hoe de tocht zal verlopen. Wekker om 5.30u, ontbijt op de kamer en om 6.30u rijden we Kep uit met een mooie zonsopgang (foto). Het heeft wel iets om zo vroeg te vertrekken: de kinderen gaan naar school (sommigen niet, die zorgen voor het kleine broertje), mannen hangen samen in het lokale café, vrouwen rijden naar hun werk, de monniken gaan op stap om te bedelen voor hun ontbijt... de dorpen ontwaken.
Het was een aangename, maar zware dag: door erg landelijke landschappen, waar koeien aan de leiband lopen, eenden nog vrije vogels zijn, waar boeren ploegen met waterbuffels... Het was echter veel zwaarder dan de 120 km in Thailand om verscheidene redenen: de wegen zijn slechts half aangelegd en je rijdt dus vaak over grint of stoffige aarde of door putten... niet evident. In Thailand heb je overal gelegenheid tot eten, hier niet (we hadden brood en bananen bij); de rustplaatsen zijn in Thailand om de zoveel km te vinden, hier geen enkele en het is heet. En dan zijn er nog de agressieve chauffeurs! Ze toeteren je van de baan en je moet dus regelmatig van en op de baan ( als die er tenminste is) Mijn ischiaspijn komt pas op na 60 km, dat valt mee, maar nog 40 te gaan met pijn is ook niet niks. Onderweg roepen alle kinderen "hello", niet te doen! Buiten de chauffeurs kunnen wij niet klagen van onvriendelijkheid of oneerlijkheid, in tegendeel. We komen voorbij de voorbereiding van een huwelijk en worden prompt uitgenodigd. Om 12.30u, nog te ver van onze bestemming om hier te beginnen feesten, maar voor eventjes wel fijn.
Ainaz scheurt af vanaf de 'highway' (benaming om mee te lachen!) en fietst sneller dan wij naar haar guesthouse. Die heeft nog jonge benen... Onder de douche kleurt alles rood! We voelen ons nadien herboren en eten aan een lokaal kraam en kruipen vroeg in bed, want morgen wachten er 70km naar Phnon Peng.
Vandaag vertrekken we zonder Daryia die ergens op een goeie wei zit naar de peperplantages. Eerst nog lans de lokale markt om wat fruit te kopen voor de lunch. De vrouwen dragen hier allemaal van die 'pyama's' met hartjes of beertjes. (foto) Leuke tocht en we komen toevallig terecht bij een Cambodjaanse vrouw die voor de rode Khmer naar Parijs is gevlucht en daar 35 jaar heeft gewoond. Haar man en zij zijn nu met pensioen en teruggekeerd naar hier. Ze is apetrots als we haar peper- bananen- en mangoplantages willen bezoeken. We hebben op voorhand duidelijk gemaakt dat we niets kunnen kopen vanwege het gewicht en de beklimmingen die ons nog te wachten staan de volgende weken. Geen probleem, in tegendeel: ze neemt ons mee naar haar huisje waar we onder een afdakje ons brood met bananen en sticky rice hebben gegeten. Terug in Kep trakteer ik op een coctail in de zeilclub waar we gelukkig geen das moesten om doen. Chique, met zicht op zee, om het glas te heffen op mijn schoondochter die net vernomen heeft dat ze geaccepteerd is voor haar eerste keuze specialisatie neurologie. SCHOL !
We hebben afgesproken met de meisjes en David (Melbourne) om samen naar Kep te fietsen, dus 7.30u aan hun guesthouse. Als onze wekker gaat om 6.30u zijn we al lang wakker van de hevige regen én van de druppels die aantonen dat onze bungalow niet waterdicht is. We kunnen niemand verwittigen (geen wifi in bungalow) maar gaan er van uit dat we er alle 5 hetzelfde over denken. We ontbijten in de guesthouse en bereiken elkaar dan per mail. Het giet pijpestelen! Rond 10u lijkt het voorbij te zijn, nog steeds bewolkt, maar fietsbaar. Om 11u spreken we af en zijn we weg, wat de namiddag ook brengt. Het eerste stuk is niet geasfalteerd, rood zand + veel water = rode modder! Op een bepaald ogenblik lijkt het alsof we door een riviertje rijden, maar niemand klaagt...Aangekomen in Kep eten we op een hoog terras en nemen we afscheid van David die binnen 3 dagen zijn vlucht in Bangkok moet hebben om op tijd te zijn voor een huwelijk in Melbourne... Sommige mensen zijn toch geruste zielen! Kep is vrij mondain met dure resorts, maar wij hebben een adres gekregen van iemand in Kampot waar we slapen voor 6 dollar, prima in orde. 's Avonds hebben we gegeten met een ander avontuurlijk koppel die ook maanden door Azië fietsen. Ze hebben ons zeer goeie ideeën gegeven voor Laos én hun boekje met massa's nuttige info. Altijd fijn om gelijkgezinden tegen te komen...
Ik ben met Ainaz naar de lokale markt geweest, waar we oa fruit hebben gekocht, maar ook een hemd met lange mouwen tegen de muggen, want ik ben het mijne vergeten in het hotel in Bangkok... Het hemd kostte 20 eurocent (wel 2e hands...): foto's
Met Daryia heb ik een shiatsumassage gehad bij de blinden. (geen foto's...)
Ik heb al 3 weken last van een deel van de ischias in m'n linkerbil. (de Kris moest hier zijn natuurlijk!) De eerste 15km voel ik niets en daarna begint het eerst lokaal, dan straalt het uit tot m'n knieholte of enkel. Vrij vervelend, want het is moeilijk om enkel op de rechterbil te zitten. M heeft het stuur en zadel al aangepast, maar voorlopig zonder resultaat. Ben benieuwd wat de shiatsumassage kan doen...
We fietsen tot de gevaarlijke autobaan en vinden weer een minibus die de fietsen wil meenemen tot aan de weg naar Kampot die we willen fietsen. Waar ze ons 'afkappen' zie je dat Cambodja er veel vuiler uit ziet dan Thailand. In Thailand gebruiken ze vuilnisbakken, hier bestaat dat niet. Elke fles, zak of ander afval wordt gewoon op straat gegooid. Ook de mensen zijn anders en eten op straat zit er niet meer in om hygiênische redenen. Onderweg roepen alle kinderen "hello", maar volwassenen kijken vaak raar naar ons. We hebben nog niet goed door of het uit verlegenheid is, of argwanend, of iets anders, maar ze geven een onderdanige soms valse indruk. In het verkeer zijn ze in elk geval erg agressief. Zoals de Thai erg veel respect hebben voor de andere - zwakke - weggebruiker, is het hier letterlijk struggle for life en survival of the fittest! Ze toeteren luid dat ze er zijn, maar rijden gewoon door... je was immers verwittigd! Achteraf beschouwd weten we niet of het busje een veiligere oplossing was, want die chauffeur was krankjorum! De fiets op in een mooi landelijk landschap doet goed? 6Okm is geen probleem, maar het is een zware dag geworden door constante tegenwind en de weg die er af en toe niet is (werken zijn bezig) Michel bedenkt dat het onfair is in dit land dat er geen geld is voor nieuwe wegen of andere infrastructuur (electriciteit, drinkwater...), terwijl je om de 5 minuten een thai ziet rijden in een 4x4 lexus wat niemand hier kan betalen... Moe maar tevreden komen we aan in Kampot en vinden we een bungalow aan het water. Mooie plek en perfect timing om hier een dag te chillen. Ik heb mijn boek 'dorre bladeren' ingeruild voor " the road" en die is nu ook uit, maar in het hotelletje heb ik weer kunnen ruilen voor een nieuw. Daar gaan we even tijd voor nemen nu.
We hebben ons gehouden aan het oorspronkelijk plan en daar ben ik blij voor, want op die snelweg fietsen was idd levensgevaarlijk! Het is niet eens slechte wil, maar de chauffeurs hebben zelf amper plek om elkaar te kruisen en toeteren je dus van de baan als fietser. 's Morgens een rijstsoep op de lokale markt ( monniken, kaartende vrouwen, schoolgaande kinderen, ...) Daarna 55 km door zeer landelijk landschap: bijzonder mooi en vredig en mijn arm heeft niet stil gestaan met wuiven, want alle kinderen onderweg riepen 'hello'. Het klimmen zijn we ondertussen gewend, maar het wordt alsmaar warmer naarmate we verder reizen en dat is ook belastend. Ik vond het super om bij die mensen te slapen de vorige dagen, maar een echte douche (en een echt bed) is nu wel welkom, zeker in deze hitte, dus besluiten we een klein hotelletje te nemen waarvan de eigenaar een zweed is. M heeft kotbullar als avondeten en ik voor 't eerst een glas wijn! Ik heb het nog niet gemist, maar vandaag mocht het wel.
M maakt van de gelegenheid gebruik om onze lekke banden te laten maken.
Er zijn te veel loslopende honden die soms agressief zijn, maar ook op de boerderijen zijn er veel. Ons gastgezin had 5 puppies, maar ook 3 volwassen honden en die moeten allemaal eten...
09.01
Uiteraard vroeg wakker met al die beesten die beginnen kraaien en kakelen, maar dat is toch nog beter dan de wekker! Dalya en Aznez hebben ons gisteren gezegd dat ze de trip tot aan de highway in 1 ruk gaan doen, wij niet. We gaan de volgende 50km klimmen en dan slapen in het dorpje, deels om ons niet dood te fietsen, deels omdat het logeren bij mensen zo goed is meegevallen. We eten onze muesli op het terras aan het water en zitten op de baan om 9u. Weer mooie rit, weinig verkeer, maar inderdaad: iedereen toetert hier en het is niet om goeiedag te zeggen... Het is uiteraard klimmen, maar valt mee tov gisteren, tot "dé klim" er aan komt, helemaal op het einde. We stappen allebei af en duwen de fiets omhoog. Drinkstop, bananenstop, we doen het zoals het hoort! Na 50 km zijn we in het dorpje en kunnen we er zelfs iets eten. De kamer in het enige guesthouse is niet te doen (en geloof me, onze norm is erg laag) en we besluiten raad te vragen aan een lokale NGO. Heel fijn: naast de school komen de kinderen hier om engels te leren van vrijwilligers. Heel gemoedlijke sfeer en we mogen onze tent hier opzetten straks. We praten met de vrijwilligers, waaronder Dor van Israel die aan de oudste leerlingen probeert uit te leggen dat de wereld groter is dan dit dorp. De Belgische vlag hangt er nog niet bij We hebben een gezin gevonden die de kamer van hun zoon wil verhuren, wat we graag aannemen, want het is beginnen gieten! Hte is daar nog een grotere beestenboel...We eten 's avonds met de vrijwilligers in de NGO, ook gezellig.
Tot nu toe zijn de cambodjanen heel vriendelijk, maar iets meer op hun hoede en meer verlegen dan de thai. Op de baan is het iets anders, daarom nemen we geen risico en gaan we morgen fietsen tot aan de grote baan en dan de bus op.
08.01
Dit is een van de zwaarste dagen die ik me kan herinneren en toch had ik hem niet willen missen. Na het lezen van blogs van fietsers die dit traject gedaan hebben, was het duidelijk dat wij de bus zouden nemen voor het eerste stuk Cambodja wegens aanhoudend klimmen. Na 'it was a bad idea to cycle it' enz geschreven door jonge mensen, hadden we wel geleerd. Ware het niet dat onze Duitse kameraad en de 2 Canadiennes ( Aiznez en Dalya) er anders over dachten! Gisteren gaan eten met Ronny, de Duitse infobom en Aisnez die oorspronkelijk Iranese is. Zelf klaar te maken squid met groentjes op een soort gourmetplaat, bier inbegrepen voor 2,5 euro pp. (foto) Ronny fietst hier al 10 jaar elke dag de regio rond en de meisjes zouden onze dochters kunnen zijn, da's toch geen referentie... We spreken af om het eerste stuk te fietsen en als het niet gaat, terug te keren en de bus te nemen. Om 6u uit de veren, om 6.30u klaar voor vertrek (slaapkopfoto) Gelukkig is de zon er nog niet zo vroeg en het klimmen valt mee: mijn benen laten me niet in de steek, m'n hart pompt hevig, maar te doen. We halen het en de meisjes applaudisseren. Nu een guesthouse zoeken? Neen, want 25km is niet zo veel en het is nog vroeg dag, dus die 3 willen nu tot het einde fietsen! Ik had me voorbereid op 20 km klimmen, maar niet op 60! Er is hier echter niets om te slapen en bussen stoppen hier niet, dus het kan niet anders... Ik heb afgezien, de langste klim was meer dan 4 km en dat was er net 1 te veel. Ben afgestapt en heb fiets geduwd. Men zegt wel eens dat je jezelf tegenkomt op zo'n reis, dat klopt ook. M voelde dat als een uitdaging aan en bleef flink in het zadel zitten. Vanaf 50 km kreeg hij ook last in de benen en is hij solidair af en toe mee afgestapt. Uiteindelijk zijn we elkaar waard fysiek, maar hij klimt beter. Ondertussen was het middag, erg warm en hadden we honger en net toen we het bijna niet meer zagen zitten was er de brug en zagen we de 2 Canadiennes.( die zelfs honden - en katteneten meesleuren...)foto Bijkomend probleem hier is dat je niet om de zoveel meter kraampjes hebt om drinken of eten te kopen en nog minder slaapgelegenheden dan in Thailand. We vinden toch een ecotourismbureau die kamers verhuren bij lokale mensen thuis. Een douche? Een ventilator? Maakt allemaal niks uit, als we maar kunnen slapen. Wij krijgen een kamer in een woning op palen waar de kippen, eenden, kuikens, poes varken en honden onder lopen. Mét terras op het water (foto) Geweldig authentiek! Doet me een beetje denken aan m'n eerste Thailandreis toen we bij stammen sliepen. Geweldig lieve mensen, communiceren met gebaren, een echt thuis-gevoel. Ik heb gevloekt vandaag, op m'n tanden gebeten, het was een stille rit omdat ik geen adem meer over had, maar ik ben blij dat ik er ben en de bus was een slecht alternatief geweest. Dan kom je niet op deze manier bij lokale mensen terecht, dan mis je de ervaring van de jungle, dan rijd je van A naar B en ben je niet onderweg. De gastvrouw heeft gekookt voor ons en dan kwam heel het dorp TV kijken met kinderen en ouderen... een heel sociaal gebeuren. Ze hebben een camionbatterij gehaald om ons licht te geven, want stroom is hier niet, laat staan wifi... Allemaal heel schattig en dus vroeg naar bed, niet erg, want wij zijn dood.
Perfect geslapen in een grote kamer, nog goedkoper dan in Thailand.
De meisjes zouden voor 7u vertrekken, maar ze zijn nog hier! Gisteren hebben ze een Duitse fietser ontmoet, een historicus die al 10 jaar rondtoert in Azië en blij is ons wat wegwijs te kunnen maken. We spreken af met hem om 15u voor tips. 's Morgens is M de meisjes gaan wekken om "naar de kaart te kijken" ;-) (foto) Ik heb er alle vertrouwen in... We maken er een lokale dag van, vind ik niet fout, want altijd onderweg is ook vermoeiend. Alvast geen rijstsoep als ontbijt, maar een heuse croissant! (foto) Mijn hoofdpijn is helemaal verdwenen, m'n nek draait nog niet. Op een lokale markt koop ik een soort tijgerbalsem van een Thaise vrouw die me met gebaren begrijpt en me een massage geeft aan haar kraampje. Ze neemt m'n linkerarm ook in behandeling en warempel: mijn nek draait opnieuw... Ik betaal voor het potje balsem en wil haat iets geven voor de massage, maar dat weigert ze resoluut. Van de Duitser vernemen we heel wat nuttige info, oa dat je bij een ongeval zo snel mogelijk naar een Thais ziekenhuis gaat en zeker niet in een Cambodjaanse kliniek mag belanden. Wij zijn niet van plan om in gelijk welke kliniek te belanden, maar dan moeten we ons traject best aanpassen. te gevaarlijk op sommige wegen. M en the girls stippelen de route uit en waarschijnlijk gaan Darya en ik een deel met de bus doen, terwijl hij en Ainez het zullen fietsen. Vreselijke klimpartijen...We passen de route aan en skippen een stuk Cambodja, maar gaan wel even naar Vietnam. Fantastisch om zo iemand tegen te komen die de regio goed kent, de gevaren bespreekt, maar nog steeds verliefd is op de regio! We nodigen hem vanavond uit voor een Khmer-maaltijd en morgen vroeg op, want het eerste stuk klimmen ga ik mee proberen. Sfeer is super, we'll go with the flow...
06.01
Bewogen dag vandaag. Idyllisch in een tent slapen op het strand heeft ook z'n nadelen... Ik ben opgestaan en kon m'n nek noch naar links noch naar rechts bewegen. Dat zat er deze reis aan te komen, maar leuk is wat anders, want binnen het uur had ik barstende hoofdpijn. We moesten niet veel kms bollen, dus daffalgan en nog wat luieriken. Na de lunch vertrokken, op en neer die baan! Geen probleem meer voor mij, maar bij elke klim voelde ik de aders in mijn hoofd pompen... M wilde stoppen, maar dat had niet veel opgelost, dus wij verder naar de grens. Na 55km waren we daar en wie stond er nog? De 2 Canadese fietsende vriendinnen die we gisteren ontmoet hebben in Trat, ook fietsers. Samen de grensovergang gemaakt, wat een hele belevenis was! Aan Thaise zijde geen probleem, maar voor Cambodja lieten ze ons eerst 20 dollar betalen voor de 'quarantaine'. Welke quarantaine? M vroeg een ontvangstbewijs en dat kwam er niet, dus wij hebben niet betaald. In het kantoor stonden we klaar met 20 dollar voor het visum (zoals het internet vermeldt), maar het moets plots 1000 bath zijn. Zo niet hé mannekes! Een gediscussiëer, met de 2 Canadezen erbij, maar niets aan te doen tot M 1000 bath geeft en dreigt naar de ambassade te bellen. Hij heeft nog steeds een diplomatiek paspoort... De ambtenaar belt met zijn baas, ze bekijken het paspoort en plots moet hij helemaal niets betalen en wij elk netjes de 20 dollar zoals het hoort. Wat een corrupt begin! Nu nog voor 't donker in een guesthouse geraken aan de andere kant. Dat lukt niet meer, de nacht valt hier snel. Het is ook even aanpassen om opnieuw rechts te rijden. Na 10 km fietsen rijden we een lange brug over en vinden we zonder enig probleem een plek om te slapen waar de fietsen in de kamer kunnen, want hier betrouwen we het zootje niet. Lekker gegeten voor weinig geld, maar dit is duidelijk geen Thailand meer.
Het wit gebouw zie je hier overal: luidsprekers met zwaluwgezang om de vogels te lokken. De nestjes van zwaluwen zijn zeer veel geld waard in China om een soort soep van de maken.
De gekleurde linten dienen om de geesten te verjagen voor de vissers
05.01
Gisteren nog niet helemaal op m'n plooi na het "griepvirus", niet erg, want we moesten 5u in de bus zitten naar Trat. Om 6u vertrokken in hotel Bangkok met de fiets om een uur later aan te komen in het busstation. Verkeer in BKK viel mee gezien het vroege uur. Ongeveer zoals onze spits, maar in de spits hier is het niet te doen! Eigenlijk mag ik dat niet zeggen, want de Thai zijn zo respectvol dat niemand zal dringen... Je hoort ook geen enkele toeter?! Wij vroegen hoe dat komt aan een Thai en die zei dat dat niet beleefd was... De enige chauffeurs die claxonneren zijn de wagens "on the road" om te supporteren. In Cambodja zal het andere koek zijn: M heeft veel blogs gelezen van fietsers daar en we hebben besloten om een bepaalde weg te vermijden en de bus te nemen. De chauffeurs toeteren daar wel, enkel om te zeggen "ga opzij", maar dat gaat niet, want er is geen 'pechstrook'. Je wordt daar als fietser letterlijk van de baan gereden en die agressie is het ons niet waard. Dit gaat enkel over de hoofdweg, we fietsen er nog wel op kleinere wegen. Trat is een lieflijk stadje, je voelt je er onmiddellijk thuis. We kozen voor een bungalow aan het water (foto) met een redelijk bed, wat de volgende weken moeilijk te vinden zal zijn. Vanmorgen rustig vertrokken, we plannen de 100 km naar de grens in 3 dagen. Ik ben weer in orde, beetje kracht verloren. Vermits het traject langs de kust gaat, gingen wij er van uit dat er overal te eten en te slapen valt... niet dus. Niets, maar dan ook niets gevonden, zelfs ons water was op! Bijkomend probleem is dat de borden hier enkel in het Thais geschrift zijn, wat wij niet kunnen lezen. De gps doet z'n werk, maar geen slaapplaats te vinden. Dan maar een duik in de zee om even af te koelen en verder. Na 70 km rijden we een soort resort binnen van het leger? Hier mogen we onze tent opstellen en krijgen we ook eten. Met de tentdeur op 5m van de zee... dat kan weer niet beter!
Na 50 km zijn we in het dorpje en kunnen we er zelfs iets eten. De kamer in het enige guesthouse is niet te doen (en geloof me, onze norm is erg laag) en we besluiten raad te vragen aan een lokale NGO. Heel fijn: naast de school komen de kinderen hier om engels te leren van vrijwilligers. Heel gemoedlijke sfeer en we mogen onze tent hier opzetten straks. We praten met de vrijwilligers, waaronder Dor van Israel die aan de oudste leerlingen probeert uit te leggen dat de wereld groter is dan dit dorp. De Belgische vlag hangt er nog niet bij 
We hebben een gezin gevonden die de kamer van hun zoon wil verhuren, wat we graag aannemen, want het is beginnen gieten! Hte is daar nog een grotere beestenboel...We eten 's avonds met de vrijwilligers in de NGO, ook gezellig.
Tot nu toe zijn de cambodjanen heel vriendelijk, maar iets meer op hun hoede en meer verlegen dan de thai. Op de baan is het iets anders, daarom nemen we geen risico en gaan we morgen fietsen tot aan de grote baan en dan de bus op.
