Zonnig, 28 graden
Om 8.30 u vertrokken. Aan het ontbijt nog lang gepraat met 2 Nederlanders per fiets. Ze waren naar Santiago gevlogen en keren nu weer al fietsend. " Je bent sportief op weg" , zeg ik. Het antwoord: " Jullie ook". Ja, een camino is toch eigenlijk nog iets meer. Pieter snapt dat ook al.

Picasso gegroet, voorbij de Santa Mariakerk gelopen waar de pelgrims van overzee uit Engeland en Ierland verzamelden na hun landing in de haven van Bermeo. Van hieruit trokken ze verder te voet. Bij de eik van Baskenland merkt Pieter op dat ook in Afrika de dorpswijzen vergaderen onder een boom.

Het binnenland in, dus ook de bergen in. Langwerpige, roodbruine eucalyptusbladeren op het rotspad. Gras onder de voeten. Als je hier "schijt je rijk" zou spelen, word je kampioen! ( Pieter heeft mij dat spel uitgelegd. Je kiest een zone op een weide, je wedt erop, er wordt een koe opgestoken. Wie het meeste drollen heeft op zijn lapje, is gewonnen). Volkse humor op de camino...

Blinkendzwarte paarden in de wei. Wat hogerop zie ik de eigenaar. Basken houden paarden voor het vlees en om te kweken. soms staan er meer paarden dan koeien te grazen. Bij Picasso staat het gekwetste paard ook centraal.
Onder de autoweg door. Aan het San Estebankapelletje staan er 2 kastjes met telkens 10 brievenbussen. De mensen moeten hier zelf om hun post komen. Die wordt niet thuisgebracht in zo'n afgelegen gebieden. 2,5 km asfalt. Ik verkies modder. Mijn gebed wordt verhoord. En hoe! Pieter wacht me op in Goikolexea. Hij trakteert met een pint. We picknicken. De jongeren vertrekken van daar naar Bilbao. Pieter twijfelt.

De kerk van Goikolexea is gewijd aan de Baskische heiligen San Emetorio en San Celedonio. Er staat ook een mooi, oud kruisbeeld aan de kant van de weg waar de heer van Vizcaya langskwam op zijn route naar Guernika om de vrijheden van zijn inwoners te erkennen. Zondagmiddag: iedereen is buiten in Larrabetzu, een gezellig dorpje met oude herenhuizen. Om 3.45 u zijn we in Lezama. Pieter beslist door te lopen naar Bilbao, ik zie het niet zitten om weer te beginnen klimmen in de middaghitte.

Heel hartelijk bedankt, Pieter. Je hebt altijd trouw op me gewacht. Hopelijk kom je niet te laat toe in Bilbao om nog een geschikte plaats te vinden!

De nieuwe albergue van Lezama ( met donativo) wordt beheerd door de Asociación de los Amigos del Camino de Santiago. We zijn met zijn tienen, hebben een volle wasmachine en een moderne linnendroger.
Alles is wel dicht hier op zondag ( het restaurantje gelukkig niet) en het is al twee keer niets, dit dorpje! Ik begrijp Pieter heel goed. Hij zal mij morgen ergens in Bilbao opwachten waar gele pijlen staan. Een afspraakje onder pelgrims! Om 6.40 u krijg ik al een sms'je. Hij is gearriveerd. 
 

16-06-2013, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Bewolkt met opklaringen, 22 graden.
Ontbijt met druivensap en een croissant. Nog een omhelzing van Gabriel en daar gaan we ( eerst nog een koffie voor Pieter om wakker te worden) om 8.15 u.

Modderfeest naast een klaterend beekje met waterval. De klok slaat 10 u in Bolibar, het dorp waar de familie van Simón Bolívar woonde. Hijzelf werd geboren in Venezuela en bevrijdde heel wat landen in Zuid-Amerika van de Spaanse overheerser o.a. Colombia en Venezuela. Zo werd hij de held van Colombia.

Een klim langs een rotsig pad naar het klooster van Zenarruza. Oorspronkelijk hadden we daar gisteren willen slapen. Onrealistisch natuurlijk. Het is prachtig gelegen midden de natuur, aan de voet van een berg. Een koppel trouwers laat zich fotograferen in dit unieke decor, voor de 15de-eeuwse kerk. Alles staat open, ook de renaissance kloostergang. De trappisten hier waren de eersten die gastvrijheid boden aan pelgrims en ze doen het nog!
In het bos zijn Gil, Florence en Gilbert aan het bidden! Pieter had mij al verteld dat Gilbert erg religieus is. Gisteren had hij zich aan de hospitalero bekend gemaakt als " completamente peregrino". Hij had gratis mogen slapen, had proviand, een hemd en nog een gebedenboek meegekregen voor vandaag. Hoe verrassend mensen kunnen zijn!
Bruno en Martine zijn nog een dag gebleven bij hun gastheer in Markina, wist Florence. Bruno was gisteren uitgegleden in de modder en heeft een pijnlijke nek. Martine heeft artritis aan de knie. Dappere oude mensen!

Even verder is het pad afgesloten met politielint. We stappen nu langs de rijweg. In elke bocht kamperen rallywatchers, vanmiddag wordt hier een autorally gereden. Gilbert klopt plots aan bij een caravan en vraagt een café con leche! Hij krijgt 4 koffiekoeken voor ons. Vraag en ge zult krijgen! Ik zou het nooit gedurfd hebben. Zijn fiere antwoord. " C'est Gilbert!"
De 3 blijven eten in het dorpje Munitibar. Ik stap nog door, want ik weet dat Pieter ergens op mij wacht. Hij draagt trouwens de picknick in zijn rugzak.
Wel 5 keer een beek overgestoken en talloze modderplassen. Ben al wijzer geworden en overschouw de situatie op het terrein voor ik eraan begin! Een oude man vertelt mij dat pelgrims in de regenweken voordien tot aan hun knieën door modder moesten ploeteren !!! Varens en amandelwolfsmelk. Bij een afslag Pieter gevonden, aan het dutten op een stenen tribune onder een afdak. Lekker gepicknickt. Hier worden Baskische folkloristische spelen gehouden. Een man met zijn ezel moet een plat granieten blok met ijzeren stangen aan 3 kanten, voortslepen over 4 opeenvolgende vakken van 6 meter en zo weer terug. Na 20 min worden de vakken opgeteld. Een beetje zoals " schijt je rijk" bij ons, vergelijkt Pieter! 

Een mooie kapel, weer met voorportaal ( ermita San Pedro y San Cristóbal). Weer door bos. Rozen, fuchsia's aan de huizen met een palmboom, vijgenboom, kiwistruiken en een boomgaard, een moestuin met staakbonen, aardappels, uien, artisjok en een plastic serre met sla, tomaten, komkommer. Landelijke rust, een vredige bevolking, op 26 april 1937 wreed verstoord door een luchtbombardement. Hitlers troepen proberen met goedvinden van Franco een techniek uit die tijdens WO II volop zou toegepast worden... Marktdag in Guernika: de stad volledig in puin, 2000 doden. Picasso's schilderij heeft Guernika wereldberoemd gemaakt. Ook de vrijheidsboom van de Basken ( waar hun vertegenwoordigers vergaderden in het bijzijn van de koninklijke gezant) werd verwoest in het bombardement. Een stuk van de stam van de oude eik wordt nu beschermd door een tempeltje. In het park spelen kinderen aan de 2 grote beelden die deze nutteloze slachting herdenken: " Het huis van onze vader " van Chillida en " Grote figuur in een schuilhok" van H. Moore. Zaterdagavond: drukke, levendige pleinen, jonge pelgrims gaan op stap ( Pieter gaat mee op pintxostocht), ik zoek eerst de keramiekwand met de voorstelling van Picasso's schilderij en ga daarna naar een internetlokaal. Pieter en ik communiceren door mondelinge berichtjes door te geven aan collega-pelgrims ( Pieter had zijn gsm vergeten in de albergue). Onmogelijk om hem terug te vinden. Hij staat er wel om mij 's avonds binnen te laten.

15-06-2013, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Zonnig, 23 graden
Om 8.30 u vertrokken na een koffie met croissant op het marktpleintje. Daar Erik ontmoet. Hij stapt al sedert 20 april vanuit Lokeren, heel Frankrijk door. De brug over en weer de hoogte in. Erik en ik stappen voorop. Een half uur gewacht op Pieter. De gsm heeft geen bereik. Men stelt me gerust. Hier zijn zoveel gele pijlen dat Pieter vast een andere weg genomen heeft. Blijkt te kloppen ook. Misverstand opgelost. Loslaten, die zorgen!

In het bos een groen metalen kastje met een beeldje van de madonna van Itziar. Geur van de boerenbuiten. Vingerhoedskruid. Vrolijk vogelgekwetter. In de schaduw van de bomen klimmen naar de col van de Arno ( Arnote). Bruno, de man van Martine applaudisseert als ik eraan kom. Pieter had hem dat gevraagd. " Il est bien devant vous, votre fils!" Valt nog mee.
Bosontginning. Het ruikt lekker naar de gevelde dennen en eucalyptussen. Pieter ziet mij van ver komen, de zon reflecteert in het plastic mapje met de wegbeschrijving dat ik om de hals draag. Pieter en Gilbert en nog een ander koppel uit Nice: Gil en Florence, staan te keuvelen. Op de camino francés zijn er dit jaar 43% meer pelgrims dan vroeger, vooral Amerikanen en Engelsen. Invloed van de film " the Way": een Amerikaanse dokter stapt de hele weg van uit St-Jean-Pied-de-Port. Zijn zoon was omgekomen op de eerste etappe. De dokter draagt de as van zijn zoon mee... Een ontroerende film die goed de spirit van de camino weergeeft.

En op onze beurt applaudisseren wij als Bruno en Martine ook toekomen. Van alteratie verliest Martine haar evenwicht. We picknicken aan de bron aan de col van de Arnoberg. Vanaf nu zijn we in de Baskische provincie Vizcaya. Overal vingerhoedskruid. Heel modderige bospaden en toch weer een steile afdaling naar het stadje Markina-Xemein. In de ronde kapel van San Miguel staan 2 enorme rotsblokken met daartussen een klein altaar en een standbeeld van Michael, de drakendoder.

In Markina slapen we in een klooster. Ook weer donativo en een heel behulpzame hospitalero, Gabriel. Gabriel bedient een ouderwets drogertje. Ideaal om onze kleren droog te zwieren, maar je hebt geduld nodig! Er zit geen rem op de motor. Als je het deksel omhoog doet, moet je nog 5 minuten wachten tot het apparaat vanzelf stilvalt. Pelgrims zijn met alles tevreden !!! Voor Gil en Florence, Bruno en Martine is er geen plaats meer, zij slapen bij een plaatselijke inwoner. We zien ze terug in het restaurant. Martine heeft enorme blaren...
 

14-06-2013, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Regen tot 14 u
Terwijl ik gisteren internette, zat Pieter nog met een biertje bij Gilbert. Hij zucht over zijn vrouwelijk gezelschap: Juliette en Yvette. Gilbert is erg vrijgevochten en Yvette weet goed wat ze wil...
In de krant stond op de voorpagina een grote foto met vrolijke badgasten. Gisteren blijkbaar de 1ste zonnige dag sedert lang.

Vanmorgen fijne, aanhoudende regen. Pas vertrokken om 8.40 u , je kon maar ontbijten vanaf 8 u. We kunnen kiezen: de weg langs de kust: je ziet de zee, maar je hoort voortdurend auto's of de oude , middeleeuwse weg met hoogteverschillen, dan moet je wel de strijd aanbinden met de dalen en beken die van zuid naar noord lopen en die je dus moet oversteken. Rarara, wat doen we?

Langs wijngaarden naar omhoog. Txakoli is de naam van de plaatselijke wijnstruik ( voor een goede witte wijn). Na een tijd splitsen zich onze wegen. Pieter neemt de GR door het binnenland, ik volg de gele pijlen tot Getaria. Het loont de moeite af te dalen naar het stadje, de kerk is open en ik vind meteen de 4 roltrappen om weer boven te geraken. Hellende straatjes rond de gotische San Salvadorkerk. Die past zich wonderwel aan het ongelijke terrein aan, allemaal trappen rondom en binnen helt het schip naar boven naar het altaar toe. Een restauranthouder poseert fier met zijn piepschuimen bak vis: salmonitas ( kleine zalm, geen salmonella) en nog een andere vissoort, lenguado. Een meneer met een Baskische pet onder een zwarte paraplu wijst me terecht. " Ga jij naar Santiago, dan mag je niet mee met de roltrap!" Maar als ik uitleg dat ik van boven kwam met de trap en nog het kerkje binnen geweest ben, krijg ik toch nog zijn zegen.

De koeien staren me aan als ik hijgend voorbijkom. Ik let goed op aan de kruisingen. Soms is de gele pijl overgroeid door een wijnrank en de nevel komt op, het begint ook feller te regenen. Bij de afdaling naar Zumaia zoeven 3 bicigrinos ( pelgrims per fiets) mij voorbij. Zonder te remmen, durvers! Pieter heeft Zumaia bereikt voor de regen. Hij wacht me op aan een terrasje. We eten belegde broodjes in een bar, kwestie van wat op te drogen.

Regen tot na 14 u. De hemel klaart op. Net voor Elorragia kiezen we voor de GR langs de rotskust. dan hoeven we niet te klimmen naar het dorpje Itziar. Wat een grandioze natuur! Een witte wolkensliert blijft hangen net voorbij de horizon boven de Atlantische Oceaan. Bossen en weiden glooien af naar zee, dal na dal. door modderige weiden: hekjes open, hekjes dicht. Koeien: ik zie de uiers hangen... Pieter roept van de overkant van het dal: " Let op, modder beneden". Geen probleem met de stokken. Door een dennenbos met hoge varens. Bloeiende hondsroos. Geiten op het pad, bewaakt door een hond. Die laat het stuk argwanende pelgrim voor wat het is. Geitengemekker ook achter mij. Pieter loopt even op sandalen, trekt dan droge sokken aan, maar zijn schoenen zijn doorweekt. Een flyschwand, loodrecht op de kust, 50 miljoen jaar oud, nog van voor de Pyreneeën omhoog gestuwd werden.  Paarden lopen wild een weide op. Misschien opgeschrikt door Pieter. Ik volg het paadje waar zij uitkwamen, beland in struikgewas. Ik roep. " Op je passen terugkeren, je hebt een hekje gemist". Inderdaad. Ik word meteen beloond met een prachtige orchidee. Volgende aanwijzing uit de verte: " je moet een beek oversteken". Ik geraak er droog over, maar blijf haperen aan een prikkeldraad: 2 winkelhaken in de regenhoes van mijn rugzak. En dan moet ik nog 2 meter  over modderwater naar de GR. Ik hou er natte voeten aan over... Pieter wacht op me aan een parking. Blijkbaar was het 10 m stroomopwaarts veel gemakkelijker om over het beekje te geraken... Beter opletten dus! Een breed pad, misschien wel een vroegere spoorwegbedding. Een enkele eucalyptus. De Gr leidt ons via een waterzuiveringsstation naar de weg. Nog 4 km naar Deba. Pieter is verder gewandeld over  de GR.  Op het einde waren de stenen zelfs naar beneden gerold. Blij dat ik dat niet geriskeerd heb!

In het toeristisch bureau kun je je slaapplaats in de albergue regelen voor € 5. Daar zien we ze allemaal terug. Yvette en Juliette, Gilbert, Martine en haar man. Ook Francisco die we al in Irún ontmoet hadden. Slaap wel, peregrinos! ( 1 blaartje op mijn linkerhiel...)

13-06-2013, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Vanaf 7.30 u konden we ontbijten. We betalen hier ¤ 13,50 alles inbegrepen. Pelgrims betalen minder dan andere gasten. Pieter was gisterenavond stijf, maar nu is hij weer helemaal fit. Hij had goed gestretcht en had zijn spieren gemasseerd. We vertrekken om 8.30 u, meteen de berg Igueldo op. Een gewezen Santiagoganger biedt de pelgrims fris water en een stempel aan. Op de muur staat " Ultreïa". Ik zing voor Pieter het pelgrimslied. De strofen zijn 20ste-eeuws , maar het refrein is de oude, middeleeuwse pelgrimsgroet.
 
Tous les matins, nous prenons le chemin
Tous les matins nous allons plus loin
Jour après jour la route nous appelle
C'est la voix de Compostelle
 
Ultreïa, ultreïa y sus eya, Dios adjuva nos
( Steeds hoger, steeds verder, God sta ons bij)
 
Het wijsje blijft in mijn hoofd hangen, ik neurië als ik alleen ben. Pieter fluit dan. We hebben een prachtig zicht op de Cantabrische kust: blauwe zee, blauwe lucht , geen wolkje aan de hemel. We zien " El ratón" van Getaria ( rotsen in de vorm van een muisje) en nog verder de kaap van Machichaco.
De rotskust is minder ruig: glooiende weiden en boerderijen, dicht bij zee. Het Baskische lanbouwgebied, wel geen akkerland, behalve enkele tuintjes bij de dorpjes in de valleien. In San Sebastián was de stedelijke onderhoudsdienst het granieten terras voor de Windkammen van Chillida aan het uitbreiden. Hier komen de gewone Basken samen om hun doden te gedenken, de slachtoffers van de terreur van de gewelddadige ETA.
Pieter is al weer ver voor. Ik stap op het wijsje van een Taizélied dat we met het koor brengen. " El alma que anda en amor ni cansa, ni se cansa." ( De ziel die in liefde wandelt, vermoeit de anderen niet, en wordt ook zelf niet moe). Ideaal voor een pelgrim!
Een modderig bospad. Kastanje, eik, es, beuk, berk. Pieter heeft ook eucalyptus gezien, ik heb dat niet opgemerkt. Af en toe grote, platte, grijze natuurstenen. De natuursteen gisteren was okerkleurig, zoals veel gebouwen in San Sebastián. Op open plekken steekbrem, bloeiende bramen, heide, en het felblauwe bloempje, "bleuet de montagne" , beweert een Franse pelgrim. De doorwinterde pelgrim van gisteren blijkt een zwerver te zijn, Gilbert, echt wel een speciaal exemplaar! Er is ook een Frans koppel. De vrouw, Martine, ziet niet zo goed, ze gaf gisteren bijna op...
Gisteren sliepen we met 8 pelgrims in de jeugdherberg. In Irún waren er dat veel meer, maar van daaruit kan je ook de camino del interior stappen.
Groene, glooiende heuvels aan de voet van het Cantabrische hooggebergte. De boeren zijn volop aan het hooien. We dalen af. Gebulder van auto's. We lopen onder de autoweg A 8 door. Net daarna komen we langs een romaans kerkje, gewijd aan Sint-Maarten van Tours, patroon van pelgrims en reizigers. De pelgrims sliepen vroeger in het voorportaal. We picknicken in het kustdorp Orio. Ook hier is er een voorportaal aan de San Nicoláskerk. Ik vind er Pieter terug met een roséwijntje op een terrasje aan de markt, in een levendig gesprek gewikkeld met Gilbert. Te laat voor de stempel in het informatiebureau ( net over 13 u).
We steken de zee-inham over op de brug en gaan weer bergop langs een wijngaard. Al om 15 u arriveren we in Zarautz: 27 graden. We hadden de bedoeling hier te verblijven in de jeugdherberg, omdat de albergue enkel open is tijdens de zomermaanden juli en augustus. Ik had vanmorgen al willen bellen om te reserveren, maar mijn gsm gaf altijd " fout bij verbinding". Blijkbaar is het niet nodig om 0034 voor het Spaanse nummer te draaien. Ontgoocheling aan de albergue Iguerrain aan het andere eind van het stadje: " completo". De verantwoordelijken voor de middelbare school hier, instituto de Monte Albertia gebruiken enkel hetzelfde gebouw en hebben niets te zien met de jeugdherberg. We wachten nog tot 16 u. Geen mens te zien, wel nog 5 andere pelgrims waaronder de uitgeputte Martine. We kunnen terugkeren met bus / trein naar Orio of nog 7 km bergop stappen naar Getaria - Askizu. Geen optie voor Pieter: hij is ook moe. Telkens ik probeer te bellen krijg ik de foutmelding als de mensen de telefoon niet opnemen, en het is hier nog siësta! In het boekje van de Fransen staat nog een andere mogelijkheid: Hotel Norte ( 1 ster) vlakbij de Santa María La Realkerk van Zarautz. Daar heb ik succes. Met zijn 7 kunnen we binnen aan pelgrimsprijs: 3 kamers met een dubbel bed ( cama de matrimonio ) en Gilbert slaapt dan maar op een extra bed in de kamer van de Vietnamees-Franse met haar vriendin. Op voorwaarde dat hij niet naar zijn radio luistert! Hij belooft oortjes te gebruiken!... oef! Het is niet eens ver wandelen...
We hebben uiteindelijk een kamer met zicht op zee. Daar maken we gebruik van: een duik in de Atlantische Oceaan. Het water is even koud als dat van de baden in de grot in Lourdes, waar ik vorige week was als vrijwilligster  met Ziekenzorg. Toen voelde ik de kou niet, omdat ik mij concentreerde op mijn gebedsintenties. Hier spelen we als kinderen, we springen over de aanbeukende golven. 's Avonds eten we een menú del día op de brede dijk. Zarautz is een familiebadplaats, een beetje zoals Sint-Idesbald waar mijn broer een appartementje heeft. Palen met stoffen kleedhokjes op het strand, het voorhangsel kan je bevestigen aan een soort waslijn ervoor, voor de schaduw. Surfers op de aanstormende golven. Ze richten zich op in het schuim en surfen mee tot de golf uitloopt. We keren terug langs het water, Pieter met zijn voeten in de zee, ik op het nat zand...
Nog wat koninklijk nieuws voor Roland, grote fan van het koningshuis: In Getaria is Fabiola's moeder geboren. Fabiola heeft haar verloving in Zarautz aangekondigd en ze heeft hier haar bruidsjurk besteld. Gisteren was het haar verjaardag !... 
 
 

12-06-2013, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

 
Gewekt met zachte pelgrimsmuziek om 6.15 u. Daarom waren er dus geen deuren aan de kamers... Pieter komt zo wel meteen in de pelgrimsspirit ! Amparo, zo heet de hospitalera, heeft een lekker ontbijt klaargezet. We vertrekken om 7.20 u.

De eerste gele pijl op een wegje tussen bloeiende ligusterhagen met daarachter volkstuintjes. We lopen rond een beschermd natuurgebied, de moerassen van Jaitzubia. Dan bergop naar het kloostergebouwtje van Guadalupe. Pieter neemt meteen voorsprong. Een mini-regenbuitje om de gedachten op te klaren. Weelderig-witte aronskelken aan de boerderijen. Geurige kamperfoelie in de hagen. Nog even te vroeg om rijpe kersen te plukken. Op het pleintje voor de kerk ontmoeten we een doorwinterde pelgrim, al 6 maand onderweg op de jakobswegen. Hij heeft duidelijk de microbe te pakken ( ik ook een beetje).

We lopen verder over een breed onverhard pad halfweg de berghelling van Jaizkibel. Door een loofbos, veel kastanjes, eiken en ook wel dennen. Af en toe een doorkijkje op de Pyreneeën en de baai van Hendaye - Irún. Varens, bloeiende heide en ook een felblauw bloempje dat ik niet kan thuisbrengen. Bergbeekjes kruisen het pad. Voldoende stenen om droog te blijven. Tot mijn verrassing haal ik Pieter in bij een bron. Ereprijs in de bermen. Toch wel een steile afdaling naar het kustdorp Pasajes de San Juan, langs een betonwegje, met diagonale strepen doorkerfd, om de vaart wat te minderen.
Aan de diepe zee-inham bevindt zich de bedrijvige haven van San Sebastián, maar het dorp zelf ligt meer naar de zee toe, beschermd door hoge rotsen erachter. We nemen het veerbootje voor € 0.70 . Aan het kerkje staat er een bronzen standbeeld van een vissersvrouw. Vroeger waren het de vrouwen die de pelgrims en de reizigers overzetten met de veerpont. Aan de overkant, in San Pedro, picknicken we met zicht op de authentieke huisjes. Een oud vrouwtje kijkt van op haar groengeschilderde balkon op ons neer. Ze zit te glunderen te midden van haar vogelkooien. Sympathiek!

Daarna de zigzagtrap omhoog om weer op de rotskust te geraken. De stokken doen goed hun werk. Ook daarboven zijn er picknickbanken. Meeuwen en krekels. "Cicaden", verbetert Pieter me. We volgen een GR-pad tuseen brem, struikgewas, varens. Niet gevaarlijk voor mensen met hoogtevrees zoals ik. Wel spectaculaire vergezichten over zee tussen fris acaciagroen. De einder is wazig, je kunt enkel vermoeden waar de zee overgaat in de hemel. Nog even op de tanden bijten voor de beklimming van de berg Ulía. Pieter verdwijnt weer ... En dan zien we San Sebastián al uit de verte, een levendige badstad aan de Atlantische Oceaan, prachtig gelegen aan de Baai van de Schelp ( Bahía de la Concha). 23 graden, zonnig, het strand vol badgasten. Vroeger kwam de Spaanse koninklijke  familie hier op vakantie. Nu verkiest Juan Carlos andere oorden.  We wandelen langs de Bulevar, voorbij het stadhuis en volgen de kustlijn. Om 16.15 u aan de jeugdherberg. (De albergue in de lagere school gaat enkel open in juli en augustus). We krijgen weer een kamer voor ons alleen.
´s Avonds gaan we nog kijken naar de Peines del Viento,  de windkammen in de branding van de Baskische beeldhouwer Chillida. Hij heeft reuze ijzeren krammen in de rotsen geslagen. Ze zijn te zien vanaf een granieten terras met windgaten in de stenen. Ga je erboven staan, dan voel je de wind langs je benen strijken en hoor je het gebulder van de zee. Een attractie voor kinderen en voor dames met rokken aan! Net iets voor Floris en Joene!
We proeven nog de pintxos van San Sebastián, hoofdstad van deze lekkere Baskische tapas en schrijven kaartjes naar huis...

11-06-2013, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Pieter slaapt in zijn oude bed thuis. Lang geleden! Om 6.53 u vertrokken uit Gent met de Thalys. In Parijs vlot van de Gare du Nord naar Gare de Montparnasse geraakt via lijn 4 van de metro, richting Montrouge ( vroeger Pont d' Orléans). 10 juni: de dag waarop de nazi´s in 1944 het dorpje Oradour-sur-Glane uitmoordden als wraak voor de landing in Normandië, lees ik in de Franse "Metro". We zullen tijdens onze tocht nog vaak met de erfenis van WO II geconfronteerd worden, want we stappen ook door Guernica.

Heel Frankrijk doorkruist onder een zwaar wolkendek. Vanaf Bayonne schijnt de zon. Dat belooft voor morgen. Met 6 minuutjes vertraging toegekomen in Hendaye om 16.17 u. De Franse spoorwegen verontschuldigen zich zelfs voor die lichte vertraging. In België kunnen we daar nog van leren!

De brug over de Bidasoa over en we zijn in Irún. Gemakkelijk de pelgrimsherberg gevonden. Pieter krijgt hier zijn geloofsbrief, gratis, voor niets. We slapen ook voor een donativo. Je mag dan zelf beslissen hoeveel je geeft. De hospitalera is bijzonder vriendelijk en geeft meteen al een heleboel informatie. Pieter trekt zich goed uit de slag met zijn Spaans van toen hij op stage was in Ecuador. We hebben er allebei zin in!

In de herberg krijgen we een "suite" met een stapelbed voor ons tweeën, het deurgat staat wagenwijd open: er is gewoon geen deur. Vanavond hangen  we nog de toerist uit: een biertje met tapas ( pintchos,  zeggen ze hier in Baskenland) en daarna een menú del día in de calle de la Estación, denken we! De kokkin komt niet opdagen - ondanks de crisis - en de kelner loodst ons naar een ander restaurantje van dezelfde eigenaar. We vragen "bonito", een plaatselijke vissoort met de typische Baskische pipperadesaus. Pieter vindt de vis smaken naar kip. Blijkbaar toch een heel stevige visfilet... Om kwart na 10 gaat het licht uit in de albergue.

10-06-2013, 00:00 geschreven door Anne Verschoore