Zonnig, 23 graden
Om 8.30 u vertrokken na een koffie met croissant op het marktpleintje. Daar Erik ontmoet. Hij stapt al sedert 20 april vanuit Lokeren, heel Frankrijk door. De brug over en weer de hoogte in. Erik en ik stappen voorop. Een half uur gewacht op Pieter. De gsm heeft geen bereik. Men stelt me gerust. Hier zijn zoveel gele pijlen dat Pieter vast een andere weg genomen heeft. Blijkt te kloppen ook. Misverstand opgelost. Loslaten, die zorgen!

In het bos een groen metalen kastje met een beeldje van de madonna van Itziar. Geur van de boerenbuiten. Vingerhoedskruid. Vrolijk vogelgekwetter. In de schaduw van de bomen klimmen naar de col van de Arno ( Arnote). Bruno, de man van Martine applaudisseert als ik eraan kom. Pieter had hem dat gevraagd. " Il est bien devant vous, votre fils!" Valt nog mee.
Bosontginning. Het ruikt lekker naar de gevelde dennen en eucalyptussen. Pieter ziet mij van ver komen, de zon reflecteert in het plastic mapje met de wegbeschrijving dat ik om de hals draag. Pieter en Gilbert en nog een ander koppel uit Nice: Gil en Florence, staan te keuvelen. Op de camino francés zijn er dit jaar 43% meer pelgrims dan vroeger, vooral Amerikanen en Engelsen. Invloed van de film " the Way": een Amerikaanse dokter stapt de hele weg van uit St-Jean-Pied-de-Port. Zijn zoon was omgekomen op de eerste etappe. De dokter draagt de as van zijn zoon mee... Een ontroerende film die goed de spirit van de camino weergeeft.

En op onze beurt applaudisseren wij als Bruno en Martine ook toekomen. Van alteratie verliest Martine haar evenwicht. We picknicken aan de bron aan de col van de Arnoberg. Vanaf nu zijn we in de Baskische provincie Vizcaya. Overal vingerhoedskruid. Heel modderige bospaden en toch weer een steile afdaling naar het stadje Markina-Xemein. In de ronde kapel van San Miguel staan 2 enorme rotsblokken met daartussen een klein altaar en een standbeeld van Michael, de drakendoder.

In Markina slapen we in een klooster. Ook weer donativo en een heel behulpzame hospitalero, Gabriel. Gabriel bedient een ouderwets drogertje. Ideaal om onze kleren droog te zwieren, maar je hebt geduld nodig! Er zit geen rem op de motor. Als je het deksel omhoog doet, moet je nog 5 minuten wachten tot het apparaat vanzelf stilvalt. Pelgrims zijn met alles tevreden !!! Voor Gil en Florence, Bruno en Martine is er geen plaats meer, zij slapen bij een plaatselijke inwoner. We zien ze terug in het restaurant. Martine heeft enorme blaren...