Zon en wolken. Stortbuien na 17.30 u.

Vertrokken om 6.55 u. De avond voordien had ik uit Marleens boek de route voor vandaag genoteerd. Ik kon een stuk inkorten, gelukkig.

Zo vroeg is het land nog in nevel gehuld. Nochtans schijnt de zon al achter mij. De toppen van de eucalyptussen vangen het zonlicht op. Enige gezelschap voorlopig: de vogeltjes en wat laterde windmolens in de verte.Eenkrasse,Spaanse zeventiger - " een viervoeter" , noemt hij zichzelf,vanwege zijn onmisbare stokken - vertelt me dat de camino levantino vanuit Valencia zeer zwaar is omdat je La Mancha doorkruist: veel zon en zeer weinig schaduw ! Je kan ook starten in Toledo. Vanaf Astorga valt die weg samen met de camino francés.

Theepauze in Boimorte. Daar is er een alternatieve route via O Pino voor wie naar Santa Irene wil. Aan het gezondheidscentrum loop je 10 km rechtdoor over een kleine, provinciale asfaltweg ( DP - 0603 ). Lunchpauze om 11.30 u aan de kapel van A Mota. Veel schaduw van hoge, slanke, afgepelde eucalyptussen. Daarna 420 m links over de grotere weg CP - 0603 in de richting van Arzúa en weer een kleinere asfaltweg op, rechts naar Parroquia de Oins. Appelpauze daar. Praatje gemaakt met 2 oude mensen die een karretje achter zich meeslepen met van die grote koolbladeren ( berzas) . " Voor de caldo gallego of voor repollo", voegt het mevrouwtje eraan toe.

Daarna nog 5 km gestapt met Jean-Marc, een Fransman uit Pau. Al vanaf San Vicente De Barquera op de Camino del Norte loopt hij op sandalen en hij voelt er zich zeer goed bij. We klimmen de Alto de Santa Irene op. Een wel heel agressief hondje daar. Ik hou de dazzer in aanslag maar de Fransman zwaait kordaat met zijn stok. Hij heeft blijkbaar ervaring. Je moet zo'n hond raken aan de poten, beweert hij. Dat zou heel effectief zijn ...?

Vanmorgen had ik bij de albergue privado in Santa Irene gereserveerd. Geen probleem. Nog eens bevestigen om 15 u en om 16 u gearriveerd. Verwonderlijk: er is niet veel volk onderweg op de camino francés ... Waarschijnlijk beginnen de pelgrims heel vroeg aan hun dag! De eerste albergue heet hier " The Way" naar de film die zoveel Amerikanen en Engelsen in beweging zet. Anne-Marie is al in Santiago, alles is compleet volzet volgens haar ... Dus morgen heel vroeg vertrekken. Afspraak aan de kathedraal.

22-06-2014, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Zon en wolken. Stortbuien 's namiddags.

Zomerzonnewende! Dat wordt gevierd in Santa Eulalia de Bóveda.Marleen en ik zullen samen lopen vandaag. We volgende de Spaanse wegbeschrijving. Je kan die downloaden op www.estradasecorredoiras.blogspot.com.

Wat een verschil met gisteren! De groene pijlen kloppen voor 95 %. We vinden alleen enkele shortcuts niet, daardoor hebben we iets meer km afgelegd.

Schuin voor Pensión Benigno begint een mooi aangelegd pad naast het riviertje Narla. We hoeven alleen de groene pijlen te volgen. Meestal langs rustige, onverharde wegen door bos en platteland via Ordoñez en Xia. De honden verdedigen hun terrein hier goed !!! Jonge maïs op de velden. In Fonteseca is er een wegje rechts 50 m voorbij een bakstenen waterreservoirtje (rechts onder een boom ). Amper te zien. Gelukkig tankt een boer juist water. De zo typische "vochtige " corredoiras of holle wegen in Galicië zijn gemakkelijk begaanbaar na deze droge lente.

We vinden het wegje naast de Narla niet, maar via de groene pijlen komen we toch in Laxe de Arriba, het hoogste punt voor vandaag ( 720 m). We openen en sluiten 2 metalen hekken. Hier leven wilde paarden, zogezegd ongevaarlijk voor voorbijgangers - maar we hebben het niet aan den lijve ondervonden .

Na Foxo do Cabrito lopen we weer op asfaltwegen. Al snel duiken de gele pijlen op: we voelen ons weer thuis. De Camino de la Costa sluit hier aan op de weg naar Santiago. Om 14 u lunchpauze in Bar Suso in O Mesón. En net als we binnen zijn begint het te stortregenen ...

Daarna nog 5 km door een frisse natuur, droog naar Sobrado dos Monxes. De kerktoren slaat 4 u als we er aankomen. Het is een cisterciënzerklooster dat naar goede middeleeuwse gewoonte zijn deuren openstelt voor pelgrims. We logeren in de voormalige paardenstallen die uitkomen op de 17^de- eeuwse Claustro de los peregrinos. Nette doucheruimtes, goed voorziene keuken. Angstige Engelsen inspecteren zorgvuldig de matrassen op sporen van bedwantsen ( bedbugs, punaises de lits). Onder ons gezegd en gezwegen, er wordt gefluisterd dat de monniken 14 dagen geleden gespoten hebben tegen dit vervelende ongedierte ... De Engelsen vertrouwen het niet en hoepelen op. In feite een goede truc om zeker plaats te hebben in de herberg. Je komt buiten al krabben en beweert dat er bedwantsen zijn. Gegarandeerd dat er een bed voor je vrijkomt!

Ik ben blijkbaar te vroeg voor de douche: ijskoud water. Marleen heeft iets later meer geluk. We kunnen vrij de gebouwen van het klooster bezoeken dat na de burgeroorlog heropgebouwd werd. Een enorme, lege kerk in barokstijl met mos op de muren! Een mooie kloostergang ook. Opzij de 17^de- eeuwse keuken met een centrale ruimte waar vuur gestookt werd onder een hoge schouw. Om 19 u zijn er vespers, om 21.15 u completen om de dag af te sluiten ( niet in de kerk, wel in een intieme kapel). Er zijn 22 monniken en ze zingen prachtige psalmen. Meestal eenstemmig, soms met vraag en antwoord of met een prima voorzanger. Bij de stille momenten horen we vogels om 19 u, bij de completen om 21.15 u pletsende regen. " Heer bescherm ons, terwijl we slapen. Señor, protejanos mientras dormimos" . Emoties uitgezongen, uitgepuurd. Rustgevend, inspirerend, ontroerend ...

21-06-2014, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Zon en wolken.

Vertrokken om 6.30 u naar goede gewoonte. In Lugo hangen nog groepjes luidruchtige jongeren rond. Gisterenavond was er Corpus Christi feest met processie in de kathedraal. Of hebben zij een eigen agenda op donderdagavond?

In Lugo is er al 2 weken een staking van de vuilnisophalers aan de gang. Het wordt hard tegen hard gespeeld. Soms stinkt het werkelijk in de hitte. Vorig weekend waren er Romeinse feesten en de straten waren niet proper. De foto's haalden de kranten.

We vertrekken net als de pelgrims op de camino primitivo voor de kathedraal, door de stadspoort van Santiago en daarna over de Romeinse brug over de rivier de Miño. We lopen langs de rivier. Vanaf het kinderzwembad volg je een pad met houten vlonders tot onder de viaduct van de autosnelweg door. Naast een basketbalplein moet je omhoog. Ik combineer de Spaanse en de Duitse beschrijving in het begin, want ze wijken af van elkaar. Waar je niet onmiddellijk door kunt volgens de Duitse weg, volg je de asfaltweg omhoog en rechts vind je dan het bospad dat op het pad naast het riviertje Mera ( of Narla) uitkomt. Heel schilderachtig, het pad is zelfs geschikt voor fietsers als ze af en toe bereid zijn de fiets te dragen op trappen. Voorbij een watermolen. We nemen niet het eerste stenen brugje, maar wel het volgende houten brugje over het bergriviertje. Aan het tweede informatiebord zie je verder al groene pijlen naar rechts. Jammer genoeg zijn ze verderop schaars, die groene pijlen. Ik aarzel en neem een GR-paadje tussen stenen muurtjes naar rechts. Ik kom uit op een asfaltweggetje door het bos. Niemand aan wie ik de weg kan vragen… Teruggekeerd . Had ik maar de richting van de groene pijlen blijven volgen! Aan het informatiebord ga ik deze keer naar rechts langs de asfaltweg, zoals in de Duitse beschrijving. Ik probeer logisch te denken. Geen verkeer ... Op de andere helling loopt een drukkere autoweg. Daarheen ! Ik vraag een landarbeider naar Veral. Dat is rechts van de grote autoweg ( LU - 232 ). Ik wandel 4 km links omhoog naar Alta Santa María. Daar staat welgeteld 1 groene pijl. Al heel snel geraak ik weer gedesoriënteerd. Ondertusen weet ik al dat de LU-P 2903 naar Santa Eulalia de Bóveda leidt. Een mooie troost voor de vele km, veel te veel ...

Ik ben er om kwart voor 1 en kan het nog bezoeken. Het is een laat-Romeins heiligdom uit de 3de of 4de E, gewijd aan Cybele, de godin van Moeder Aarde. Er is een groot, vierkant doopbassin in het midden, een trede lager, tussen 4 zuiltjes. Op de verdieping erboven werden stieren geofferd en de mensen beneden vingen het bloed op met de mond als helende doop. Vogels dienden als orakel. Er zijn prachtige originele fresco's van vogels en ook bas-reliëfs met dansende mensen en een soort ex voto's : iemand toont een misvormd been, de ander een misvormde arm. Voordien in de Keltische tijd werden in het heiligdom al nimfen, godinnetjes van het water, vereerd. Later is het gekerstend en toegewijd aan Santa Eulalia.

Lunchpauze voor de ingang van het informatiekantoortje met mijn voeten oneerbiedig op stompen van Romeinse zuilen. Van de bewaker krijg ik water en toegang tot het toilet. Voor de rest is er niets, helemaal niets in dit typisch Galicisch dorpje, zelfs geen drankenautomaat.

Daarna kalme asfaltweggetjes, landelijke rust, wel heel verstilde gehuchten Vilanova en Valín. Geen menselijke ziel te bespeuren, of tocht: een landbouwer laadt met een hijskraan hele boomstammen uit zijn kar en stapelt ze op langs de weg.

3 u 's namiddags. Ik wandel op de heuvelkam ( 695 m hoog) met uitzichten aan de 2 zijden. Ha, die leeuwerik! Heet op het asfalt en geen schaduw daar! Weiden en braakland met doornige struiken, heide en brem. Soms zijn die struiken zelfs afgebrand. Er staan bordjes met " Zona de adestramento de cans" . Hier wordt met honden getraind en gejaagd in het jachtseizoen. Gek, dat Galicische " cans" voor " perros" ( honden) . Daarna bergaf naar Guimaral ( een hoge, lompe kerk). En in dit godvergeten stuk Spanje is zelfs de enige bar in Pardellas gesloten!

Een lastige dag vandaag. Aangekomen om 18 u in pensión Benigno in Friol. Ben ik overmoedig geweest? Misschien ... Om 19 u komt Marleen aan, een Nederlandse theologe die ik ook al in Oviedo had gezien. Zij was compleet verdwaald vandaag en heeft kilometers langs de grote, drukke autoweg moeten lopen. In dit pension worden we wel verwend. Een individuele kamer met eigen badkamer, een lekker avondmaal en nog een ontbijt voor € 28.

20-06-2014, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Zonnig, 28 graden.

Om 6.30 u vertrokken in de mist. Een ochtendlijke klim naar Alto de A Boqueriza ( 900 m ). Ginderboven al wat blauwe schijn in de lucht. We worden verwelkomd door een leeuwerik.

Alouette, gentille alouette
Alouette, je te plumerai la tête
Je te plumerai la tête ( 2x )
Et le bec, et le bec
Et la tête, et la tète
Alouette, alouette
Alouette, gentille alouette ...

Ik herinner me dat dit een Frans liedje was dat mijn mama nog geleerd had op de lagere school. Ze kende ook nog een ander. Anne-Marie herinnert zich de woorden.

Au clair de la lune
Mon ami Pierrot
Prêtes-moi ta plume
Pour écrire un mot
Ma chandelle est morte
Je n' ai plus de feu
Ouvres-moi ta porte
Pour l' amour de Dieu. 

Heerlijke herinneringen! We dalen en komen weer in de mist terecht. Opzij van het pad onder de bomen een mooi, oud kapelletje met zijportaal en een gebeeldhouwde kop van Sint-Jakob boven de eenvoudige toegangspoort.

En dan midden in een onooglijk dorp: de kathedraal van Santa María de Villabade, een gotische kerk bovenop wat ooit een klooster was, gesticht door Franciscus van Assisi.

Castroverde is de enige plek waar we nog boodschappen kunnen doen maar we hebben nog brood en toespijs.

Voor de kerk staat er een mooie fontein: een groepje kinderen onder een druppende paraplu. We wandelen langs stille gehuchten, met kleine boerderijen. Soms op asfaltweggetjes, maar meestal op onverharde paden onder de bomen: kastanjes, eiken, berken, sparren. Hier en daar een jonge aanplant van eucalyptus.

In Souto de Torres voorbij het kerkje fotograferen we het eenvoudige calvariekruis met aan de ene zijde Jezus, aan de andere kant Maria in een lange mantel. Onder Jezus’ kruis staat Jakobus afgebeeld.

De aangekondigde frisdranken- en koffieautomaat in Vilar de Cas is dicht,maar de volgende in Santa María de Gondar is super geschikt voor onze picknick. Uitnodigend in de schaduw: enkele plastic stoelen met 2 tafels onder een parasol. Net wat we nodig hadden.

Voorbij een nieuwe grindgroeve zien we de eerste graffiti op de camino primitivo aan een betonnen bushokje onder en eeuwenoude kastanje.

Jammer genoeg is even verder het pad gesloten. " Finca particular: prohibido el paso". We moeten 1,5 km lopen langs een drukke autoweg. We naderen Lugo, een grote stad van 90 000 inwoners. De autosnelweg over. Hier is het wel vreselijk heet op een braakliggend terrein met heidestruiken, stekelbrem en uitgebloeide brem. Toch een troost: heerlijke geur van boerenjasmijn en bloeiende liguster. Voorbij de spoorweg, op naar de oude stad.

Lugo heeft een zeer goed bewaarde Romeinse omwalling. Indrukwekkend: 4 tot 7 m dik, 12 m hoog, 2 km lang. Opgebouwd uit graniet, leisteen en cement uit de Romeinse tijd. Langs de Poort van San Pedro komen we het oude centrum binnen. Daar vlakbij ligt de nieuwe albergue. Aangekomen om kwart voor 3. Goed gestapt!

We gaan samen een menu del día eten op het plein dichtbij de kathedraal, waar eeuwenlang aan gebouwd werd. Hé, we kunnen binnen in de kerk en krijgen als pelgrims een gratis rondleiding in het Frans. In de absis steek ik enkele elektrische kaarsjes aan voor een innig O-L-Vr-beeld: la Virgen de los Ojos Grandes. De Maagd biedt haar borst aan en Jezus kijkt verzaligd naar haar op. In deze kathedraal hebben ze ook een splinter van Jezus' kruis!

Ik fotokopieer enkele pagina's uit de Duitse pelgrimsgids en zoek op internet ook de Spaanse wegbeschrijving op voor de volgende etappes: de noordelijke , oudere route via Friol - Sobrado dos Monxes. De meeste pelgrims die ik ondertussen al ken wagen zich er niet aan, ze kiezen voor de vertrouwde gele pijlen en caminopaaltjes met de schelp.

Over de Romeinse muur teruggewandeld tussen de joggers en afgesproken met Anne-Marie in Santa Irene over 3 dagen. Ik zal enkele dagen alleen stappen ...

19-06-2014, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Zonnig, 26 graden.

Gisterenavond nog naar de pelgrimsmis geweest en voor het slapengaan een kleine teek ontdekt op mijn linkerkuit.

België - Algerije: 2-1 eindscore. Een pluim voor de Belgen! Toon, de Nederlander glimlachte eergisteren al meewarig toen ik hem vertelde dat de Belgen dinsdag zouden spelen. Toch gewonnen!

Ovsasatipolagranafon! Daar gaan we weer: Oviedo - San Juan de Villapañada - Salas - Tineo- Pola de Allande - Grandas de Salime- A Fonsagrada . 

Vertrokken om 7 u. 

Door het hoge gras, langs het sparrenbos, schuift de maan naar Montouto
Door het natte gras, op het rotsig pad , klimt de pelgrim naar Montouto
Langs het kolenveld, onder de ochtendzon, klimt de schaduw van de pelgrim naar Montouto
De maan, de frisse pelgrim, de gretige schaduw klimmen samen naar Montouto
Stille getuigen, de wieken van de molens
Naar Montouto, naar Montouto
Allen samen naar Montouto 

Alto de Montouto: op 1030 m hoogte, een magisch-mystieke plaats. Hier stond ooit het belangrijkste pelgrimshospitaal in de hoge bergen van Galicië. Nu zijn delen van de ruïnes gerestaureerd: de keuken waar je vuur kan stoken en één sober kapelletje. Jaarlijks is er een processie of romería al sedert Keltische, voorchristelijke tijden. Getuige daarvan de dolmen in de weide grenzend aan de ruïne. Een plaats waar stilte heerst, en respect voor wat was....

We dalen af door dennenbossen. Aan de bar van Paradavella is het gezellig druk. We kiezen voor de volgende bar. Wat een steile klim, wat een kuitenbijter in de hitte! Anne-Marie is weer in topvorm. Vriendelijk van haar om me telkens op te wachten. Gelukkig stappen we in de schaduw van eiken, kastanjes, berken en sparren ...

Ontgoocheling in A Lastra. De bar is dicht vanwege de verjaardag van een sterfgeval. ( Hé! Vandaag is het mijn huwelijksverjaardag. Proficiat Roland! )

Op de tanden bijten en verder klimmen.... Picknick en coca-colapauze in de bar van Fontaneira. Ik ben weer opgekikkerd, ben volop het landschap aan het bewonderen. Naast de weg staat een ronde hórreo met een strooien dak. Daarvoor zagen we al exemplaren met leien daken . In gedachten verzonken, verstrooid ... De pijlen gemist voor het kerkhof van Fontaneira.Verdwaalde pelgrim ! Niet zo erg, ik kan me wel redden in het Spaans, maar waar zit Anne-Marie ondertussen? Zal ze zich zorgen maken om mij ? Stom alweer, dat we mekaars gsm niet hebben ...

Alles komt altijd terecht. Ze heeft op mij staan roepen, is terug naar de bar gegaan, haastig vertrokken naar de albergue in Cádavo Baleira en heeft een plaats voor mij gereserveerd .

Geen bib hier, uitrusten ...

Wat een lekkere menu del día in Casa Eligio ( € 9 ) . Paella, kabeljauw en kiwi. Nog kabeljauw meegekregen voor vanavond .

18-06-2014, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Zonnig , 24 graden.

Bij het ontbijt mijn goede daad verricht voor vandaag: met mijn tekentangetje een teek verwijderd op de arm van de snurkende medepelgrim Manuel. Hij is trouwens superlief ! Na San Juan de Villapañada gaat hij zich telkens in de keuken leggen op te slapen, om niemand te hinderen !

Vertrokken om 6.35 u, mijn record tot nu toe ! Al heel snel weer door een bos, langs glooiende weiden en hooilanden. In de verte groene heuvels met witte windmolens als speelgoed draaimolentjes . Bij elke bocht verandert het landschap. In tegenlicht: beboste heuvelkammen op het voorplan; donker afstekende toppen aan de horizon; wazige dalen tussenin; witte, uitwaaierende vliegtuigstrepen in een lichtblauwe lucht. Magie !

Al 3 oude kapelletjes gepasseerd o.a. Ermita de San Lázaro de Padraira, waar melaatse pelgrims en mensen met huidziekten opgevangen werden. Het moderne, witte kerkje van Castro niet gevonden in het bos.

Op de autoweg naar de bergpas van Acebo (Alto del Acebo) Louis uit Limburg ontmoet. Hij fietst voor de 2de keer naar Compostela, nu langs de camino del norte en de primitivo. Hij is ook al 2 keer hospitalero in Los Arcos geweest.

Goed, op naar de bergpas ! ( 1030 m ) Grandas de Salime lag op 630 m.

Wat een kleurenweelde bergop ! Felblauw, stralend wit ( windmolens) , grijsblauw ( de maan ) , sparregroen, heidepurper, bremgeel, vuil oker ( aarde in de zon ) , roodbruin ( aarde in de schaduw ). Om lyrisch van te worden ! In de verte een bergtop met sneeuw. Aan de andere kant van de heuvel wat meer wind. Mijn witte wimpel waait over mijn schouder ...

We steken de grens over tussen Asturias en Galicia. Hier geen paneel met enthousiaste graffiti zoals op de camino francés. Wel een sobere steen met het symbool van Galicië: de kelk van O Cebreiro.

Opgelet! Vanaf nu geven de stralen van de schelp de richting aan. In Asturias was dat het gesloten uiteinde van de schelp. … Hebbelijkheden van de autonome regio’s in Spanje ( heel vertrouwd voor ons, Belgen …)

Aan de bar O Acebo hebben ze geen tarta de Santiago meer. Dat maken we goed 6 km verder in Mesón Catro Ventos in Barbeitos, waar het pad de autoweg kruist. Er staan 2 bronzen pelgrimsbeelden voor de bar, één te voet, één met de fiets. In het brons zijn er letters uitgespaard. Die vormen het woord: tabernacelta.es. (Reclame voor een website, notabene!!!) .

Af en toe schaduw van dennenbomen. We beslissen te stoppen in A Fonsagrada. Er zijn 2 nieuwe albergues. Wij logeren in de albergue privado achter de kerk van Santa María. € 10 voor een bed met witte lakens, een volledig uitgeruste keuken, 3 doucheruimtes, wasmachines en linnendrogers! Anne-Marie kookt spaghetti voor zichzelf, ik ga eten in het bekende inktvisrestaurant Caldeira. € 12 voor de menu: caldo de berzas ( koolrabi ) , pulpo con pimientos ( inktvis met groene pepertjes ) , mousse de limón en thee manzanilla ( kamille ). Wat een luxe ! Een pelgrim onwaardig ? Welnee, dat mag ook wel een keer !

Nog geïnternet in de bib in Casa de Cultura. Op de googlesite een inktvisje met een aureool, en de Belgische en de Algerijnse vlag. Roland belt mij net op. Stand van de eerste speelhelft: 0 - 1 voor Algerije. Oeioeioei!

Mijn nieuwe gmailadres kunnen toevoegen in mijn blog. Problemen opgelost !

17-06-2014, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Zonnig, 24 graden.

Vertrokken om 7.20 u. Begin van de dag - wat had je gedacht ? - een klimmetje naar de kam van de windmolens. Een minuscuul kapelletje Santa Martina de Buspol, waar welgeteld één pelgrim kan overnachten in het voorportaal.

Daarna , volgens de gids, een " duizelingwekkende afdaling" naar het stuwmeer van Salime op de rivier de Navia.Zo spectaculair is het allemaal niet. Je daalt eerst over bergweiden, dan door een woeste ruigte met laag struikgewas, en ten slotte door een sparrenbos. Toch wel van 1080 m hoogte naar zo'n 300 m. Het laatste stuk via een zigzagweggetje door een kastanjebos. Af en toe heb je doorkijkjes op de muur van de stuwdam en de oude installaties om alle materialen ter plaatse te brengen. In 1954 was er een boycot door de Verenigde Naties van het Francoregime, maar Groot-Brittannië leverde in het geheim de nodige turbines en generatoren om elektriciteit op te wekken. Hele dorpen verdwenen natuurlijk, 300 arbeiders lieten hier het leven, maar de stuwdam kwam er.

We lopen een tijd over de autoweg naast het stuwmeer. Grandioze uitzichten: opeenvolgende beboste hellingen die afdalen naar het meer, de hemel puur azuur ! Een Spaanse pelgrim met meer energie dan ik zingt de bamba. " Arriba, arriba ( omhoog, omhoog ) , yo soy el capitán! " Er is een hotel - restaurant - bar met een bloementerras dat uitkijkt over de watermassa. Veel bekende gezichten hier. Een pelgrim met hond probeert zijn wapperende tent droog te krijgen op de balustrade. Bijna mijn stokken vergeten ... Anne-Marie zocht zich liever een plaatsje in volle natuur om wat te bekomen.

Oef ! Een bospaadje door hoge varens. Heerlijke harsgeur ... Om 12.30 u schrijven we ons al in in de nieuwe, moderne albergue van Grandas de Salime ( 24 plaatsen ). De 12^de-eeuwse kloosterkerk van het stadje, Colegiata de San Salvador, heeft een galerij met ronde bogen die helemaal rond de kerk loopt.

We gaan met zijn drieën eten in Pensión Arreigada. Wij, de 2 Belgische meisjes en de Nederlander Toon die in Irún vertrokken is dit jaar. We maken foto's aan de kerk. Leuk om door de galerijen te lopen ! We zijn als kleine kinderen blij met deze verrassing. Nergens anders konden we bij de voorportalen. Nog geïnternet in de bib ( Casa de Cultura ).

Geen mogelijkheid om water te warmen voor thee of koffie in onze mooie keuken met wasmachine. Geen pot of pan te vinden. Dan maar een thee met mijn broodmaaltijd in een bar ...

16-06-2014, 00:00 geschreven door Anne Verschoore