32 graden, af en toe een wolk die voor de zon schuift. De warmte juist draagbaar als de wolk niet te snel verdwijnt. Puffen en zweten terwijl we naar boven wandelen over een pad dat we eigenlijk niet gepland hadden. “Ja, als we het pad vanuit El Puente nemen, dan komen we sowiso wel in de Barranco de Mascun terecht, dan kunnen we daar wat chillen op het gras en wat zwemmen in de rivier”.

’s Morgens toch voor onszelf uitgemaakt dat, na 3 dagen van klimmen, het lichaam toch wel wat rust had verdiend. Dan gaan we tegen den avond ons nog effe smijten, maar ni te zwaar, want zo na die voedselvergiftiging en zo moeten we toch eigenlijk nog niet te zot doen als we hier in Rodellar voor de rest van de week nog iets willen presteren.

Zondag 8 augustus hier aangekomen, na een omzwerving via Alquezar en Riglos. In Alquezar hebben we dan even uitgeziekt van een slechte biefstuk die verkeerd gevallen was, Riglos gingen we even gaan bekijken en uitproberen, want dat zou qua moeilijkheidsgraad beter meevallen dan Rodellar. Nou… Riglos was qua klimmen zeker geen giller. Een zeer vreemdsoortige steensoort om op te klimmen. Een hoop keien op mekaar, die door de tijd en de druk een rotsmassa hadden gevormd. Met het gevolg dat de persoon beneden best wel wat stof te slikken kreeg. Daarbij kwam dan ook nog eens dat we gewoon zijn om te “sportklimmen” en dat Riglos in hoofdzaak een “trad – climbing” crag blijkt te zijn. We konden daar dus niet echt genieten, hoewel het er best wel mooi was met zijn gieren die rond de Mallos de Riglos cirkelden.

De knoop maar ineens doorgehakt en alle hoop op Rodellar gezet. Het is een massief waarvan we weten dat het eigenlijk heel zwaar is en in de klimbijbel staat het ook omschreven als “the place to be for strong climbers”. Nou, onder die categorie rekenen we onszelf nu niet, maar ja, Rodellar is nog zo veel meer dan klimmen alleen, dus ja, dan zullen we daar toch nog wel wat te doen hebben zeker?

Maandag nemen we het dan voorzichtig op. We duiken de Barranco in en gaan rustig op zoek naar een rotswand waar we toch een sportprestatie kunnen leveren. De eerste klim is ineens een voltreffer en de wrevel van de afgelopen dagen zijn we ineens vergeten. We bouwen rustig op, zwemmen op de middag wat, zodat het lijf wat kan afkoelen en tegen de late namiddag zoeken we nog een ander wandje op, waar we dan de topo verder kunnen aanvullen. Hier komen we morgen zeker terug, zeggen we tegen elkaar, want dit is wel leuk en mooi!

Dinsdagmorgen kreunt en steunt het ene lijf na het andere het bed uit. Miljaar, Rodellar kruipt toch in de spieren zenne!!! Zullen we dan eerst misschien even een wandelingske doen, dan heeft Brela ook wat aandacht en beweging, want ja, een klimwandje omhoog doet ze nu nog niet direct. OK, is goed. En dan kunnen we ’s middags rustig op de camping eten en een laatavondklimmeke placeren. Geweldig plan. Na de fikse wandeling komen we uiteindelijk terug op de camping met het gevoel dat het eigenlijk wel mooi geweest is voor de dag. Maar Karen had de dag ervoor haar zinnen gezet op een 5^e – graadsroute en die moet er vandaag aan geloven. Ok, ’t is goed, ik ga mee, maar ik denk dat er voor mezelf niet te veel meer inzit. Aan de wand aangekomen, kriebelt het natuurlijk weer langs alle kanten en beginnen de projecten zich weer in mijn hoofd te vormen. Mede door het feit dat er een hele familiebende aan het klimmen is, kan Karen juist haar 5^e graads klimmen en zijn we dan genoodzaakt om naar moeilijkere routes uit te wijken. Niet wetende of we er iets van gaan bakken natuurlijk.

Maar Maarten heeft toch meer goesting dan hij initieel voelde. De eerste 6 wordt langs de smaakpapillen geleid en geeft smaak naar meer! Uiteindelijk ronden we de dag af met een 6B+, beste voorklimprestatie ever!!! Nog even en het zal moeilijk beginnen worden om tegen zaterdag terug te zijn op X-Adventure! ;-)

Climbin’ greetz,

The travellin’ Dudes x

12-08-2010 om 00:00 geschreven door kaZemtTa  

Zondag 25 juli. De eerste nacht Torla voor Maarten. Na 4 weken Jefke Logistiek te spelen,  is de vakantie begonnen. Karen heeft zowat al een halve week vakantie gehad, want ze heeft de afgelopen week de keuken in Torla mogen verzorgen i.p.v. in Escalona. En toen ik gisteren toekwam, snapte ik meteen wat ze bedoelde met haar berichtje van “ik mis Escalona”. Torla is een omgeving, gewoon geweldig!!! Een atmosfeer en een uitzicht dat je maar zelden tegenkomt op kamp / vakantie. Maar er is ook helemaal die hectiek niet van 100 – 160 deelnemers, er heerst een hele andere ambiance. En je moet jezelf best wel weten entertainen. Dat lukt bij Karen behoorlijk, maar het was wel even wennen om daar aan te komen.

Vandaag doen we het rustig aan, want morgen staat onze 1^e trekking op het programma, met een kinderdroom van Karen als hoofddoel: op de top van de Monte Perdido staan.

’s Anderendaags, na een uitgebreid afscheid van de X – crew van Torla en Rhino, rap nog even langs Torla – city om de kaartjes voor de thuisblijvers te posten. Dju, weer 2 kilometer meer te malen. ;-) Brela heeft er zin in, want de leiband staat geen seconde minder strak dan gespannen. Eenmaal op het pad richting de Refugio de Soaso weet ze dan ook met haar energie geen blijf en loopt ze maar op en af, niet wetende dat we, als we straks aan de Refugio de Soaso komen, moeten doorsteken naar de Refugio de Goriz, vermits we bij de Soaso geen kampement mogen opzetten. Dit is wel een beetje zuur, want op het einde van al wat een redelijk stevige dag was, krijgen we er ineens nog zomaar even een klim van 460 hoogtemeters bij, op een korte afstand. Behoorlijk steil dus…  De kilometers zitten duidelijk nog niet in de benen, de heupen zijn nog niet gewend aan de zware rugzak.

Dinsdag is het zover, Karen haar kinderdroom kan werkelijkheid worden. We kunnen het zo regelen dat we de rugzakken herverdelen, het zware materiaal aan de hut kunnen laten en juist dat meenemen wat we nodig hebben voor de klim naar El Perdido. We zullen zowat 1200 m stijgen en dezelfde weg terug moeten dalen. Tussen het gepiep van de fluitende marmotten en onder een brandende zon, vatten we vol moed de trip naar de 3355 m hoge top aan. Mijn allereerste bergbeklimming van een 3000’er zonder technische hulpmiddelen. Een klein hartje, want de laatste keer Pyreneeën was niet zonder slag of stoot. (é Hendrik  ) Vandaag wel genoeg energie? Hopelijk geen last van hoogteziekte!!! Uiteindelijk, niet zonder moeite maar met zeer grote voldoening , toppen Karen, Brela en ik de Monte Perdido. Moe maar voldaan verteren we ’s avonds rotverbrand onze Spaghetteria.

Vandaag een rendez – vous met een oude bekende: la Brecha de Rolando, of beter bekend als den Brèche de Roland. De vorige keer langs de Franse zijde aangelopen, nu langs de naar het schijnt iets technischere Spaanse kant. En technisch zeer zeker! De laatste sneeuw is volgens de meeste bronnen halverwerge juni gevallen, dus nog zeer veel sneeuwvlakken te passeren! Niet zonder gevaar, maar in mijn ogen nog altijd aangenamer dan een puinhelling. Uiteindelijk hebben we er geen problemen mee ervaren en kunnen we ’s avonds genieten van een absolute rust en een waanzinnig mooi uitzicht in Llano de las Sorres de Salarons .

De volgende morgen mogen we daar in alle natuurpracht ook wakker worden met een horde gemzen. Prachtige beesten en als je je rustig houdt en wat met de verrekijker zit te staren, worden ze behoorlijk nieuwsgierig en komen ze tot op een afstand van 20 m van de tent. Dan begint de laatste afdaling van onze tocht, terug richting Torla. Circo de Carriata heeft best nog een pittige hellingsgraad voor de knieën in petto, waarbij Brela ook wat last ondervindt aan de loopkussentjes. De afdaling is bij momenten zo technisch, dat we de hond gewoon in de rugzak moeten steken om haar veilig beneden te krijgen. Maar eind goed al goed. We komen met z’n 3’en veilig beneden en na een voldoening brengende wandeling, gaan we vanavond pizza eten in Broto, volgens de meesten de beste pizza uit de buurt. Ieder is natuurlijk vrij om een mening te vormen.

Na een roadtripje Torla – Escalona met een uitgebreide stop langs het stuwmeer, nog even een vet feestje bouwen om de vertrekkende monitoren van de afgelopen weken gedag te zeggen. Daarna laten wij X ook eventjes voor wat het is en vertrekken richting Barcelona. “By night” is het eigenlijk al prachtig om zien, wat gaat die stad morgen geven? Jammer genoeg is het zondag en vindt Karen Barcelona een vrij doodse stad.

Hoewel een zeer mooie stad! Het is opmerkelijk hoe oude en nieuwe architectuur met elkaar verweven is, hoe proper het er is en hoe netjes gerestaureerd alles eruit ziet! We hebben de fietsjes en de Brelamobiel uit de koffer gehaald, laten de auto aan Parc de Montjuic staan en gaan zo heel de stad door. Effe wel deftig steken af en toe op die Barcelonese hellingen! Brela vindt het allemaal goed en wij kunnen op een ontspannen manier toch heel de boel bekijken.

’s Avonds denken we toch dat een douche fijn kan zijn, dus op zoek naar een camping. Wat niet zo evident blijkt in de buurt van Barça. We gaan dus wat moeten fietsen de volgende dag. Zo gezegd, zo gedaan. Na onze weg al te kennen rond de Sagrada Familia en zo van gisteren, vinden we de Ramblas zonder enige moeite en merken we ook dat er op maandag geweldig veel meer leven in de stad zit dan zondag. We zien behoorlijk wat van de highlights van de stad, zonder er echt diep op in te gaan. Kwestie van nog iets voor de toekomst te houden.

Tijd om terug naar Rhino te keren. De maag rammelt, de benen zijn moe. Jammer genoeg heeft Rhino voor ons een onprettige verrassing in petto. Blijkbaar heeft het cliché toch zijn waarheid en hebben we ongewenst bezoek over de vloer gekregen. Zonder veel erg, ware het niet dat ze mijn mooi uurwerk van mijn 28^e verjaardag uit onze bus hebben ontvreemd…  Nu moet ik het doen zonder dat geweldige cadeau dat ik van Karen heb gekregen. Dat gevoel heeft een vreemde uitwerking. We hebben beiden ineens genoeg van Barcelona, vinden het echt rot dat ze in onze wagen hebben gezeten terwijl we toch zo voorzienend zijn geweest alles uit het zicht te leggen… Blijkbaar niet genoeg!

Ook al hadden we nog een programma voor Barcelona, we zetten koers voor de bergen van Montserrat. De bergen stellen nooit teleur. Ook hier is het niet eenvoudig om een camping te vinden waar de hond in het hoogseizoen mee naar toe mag, dus hakken we de knoop door en gaan we een rustdag in de buurt van Riglos houden, waar we de rest van onze vakantie zullen gaan klimmen, wandelen, genieten, …

Ontspannen en toch ook een beetje (sterk) ontgoocheld, nog even hier de foto's van de afgelopen dagen. 

Dikke zoen,

Maarten, Karen, Brela en Rhino

PS: chiro, naar mijn weten T=0

04-08-2010 om 12:16 geschreven door kaZemtTa  

17-07-2010 om 15:07 geschreven door kaZemtTa  

12-07-2010 om 13:34 geschreven door kaZemtTa  

03-07-2010 om 21:18 geschreven door kaZemtTa  

27-06-2010 om 21:13 geschreven door kaZemtTa