Zondag 25 juli. De eerste nacht Torla voor Maarten. Na 4 weken Jefke Logistiek te spelen,  is de vakantie begonnen. Karen heeft zowat al een halve week vakantie gehad, want ze heeft de afgelopen week de keuken in Torla mogen verzorgen i.p.v. in Escalona. En toen ik gisteren toekwam, snapte ik meteen wat ze bedoelde met haar berichtje van “ik mis Escalona”. Torla is een omgeving, gewoon geweldig!!! Een atmosfeer en een uitzicht dat je maar zelden tegenkomt op kamp / vakantie. Maar er is ook helemaal die hectiek niet van 100 – 160 deelnemers, er heerst een hele andere ambiance. En je moet jezelf best wel weten entertainen. Dat lukt bij Karen behoorlijk, maar het was wel even wennen om daar aan te komen.

Vandaag doen we het rustig aan, want morgen staat onze 1^e trekking op het programma, met een kinderdroom van Karen als hoofddoel: op de top van de Monte Perdido staan.

’s Anderendaags, na een uitgebreid afscheid van de X – crew van Torla en Rhino, rap nog even langs Torla – city om de kaartjes voor de thuisblijvers te posten. Dju, weer 2 kilometer meer te malen. ;-) Brela heeft er zin in, want de leiband staat geen seconde minder strak dan gespannen. Eenmaal op het pad richting de Refugio de Soaso weet ze dan ook met haar energie geen blijf en loopt ze maar op en af, niet wetende dat we, als we straks aan de Refugio de Soaso komen, moeten doorsteken naar de Refugio de Goriz, vermits we bij de Soaso geen kampement mogen opzetten. Dit is wel een beetje zuur, want op het einde van al wat een redelijk stevige dag was, krijgen we er ineens nog zomaar even een klim van 460 hoogtemeters bij, op een korte afstand. Behoorlijk steil dus…  De kilometers zitten duidelijk nog niet in de benen, de heupen zijn nog niet gewend aan de zware rugzak.

Dinsdag is het zover, Karen haar kinderdroom kan werkelijkheid worden. We kunnen het zo regelen dat we de rugzakken herverdelen, het zware materiaal aan de hut kunnen laten en juist dat meenemen wat we nodig hebben voor de klim naar El Perdido. We zullen zowat 1200 m stijgen en dezelfde weg terug moeten dalen. Tussen het gepiep van de fluitende marmotten en onder een brandende zon, vatten we vol moed de trip naar de 3355 m hoge top aan. Mijn allereerste bergbeklimming van een 3000’er zonder technische hulpmiddelen. Een klein hartje, want de laatste keer Pyreneeën was niet zonder slag of stoot. (é Hendrik  ) Vandaag wel genoeg energie? Hopelijk geen last van hoogteziekte!!! Uiteindelijk, niet zonder moeite maar met zeer grote voldoening , toppen Karen, Brela en ik de Monte Perdido. Moe maar voldaan verteren we ’s avonds rotverbrand onze Spaghetteria.

Vandaag een rendez – vous met een oude bekende: la Brecha de Rolando, of beter bekend als den Brèche de Roland. De vorige keer langs de Franse zijde aangelopen, nu langs de naar het schijnt iets technischere Spaanse kant. En technisch zeer zeker! De laatste sneeuw is volgens de meeste bronnen halverwerge juni gevallen, dus nog zeer veel sneeuwvlakken te passeren! Niet zonder gevaar, maar in mijn ogen nog altijd aangenamer dan een puinhelling. Uiteindelijk hebben we er geen problemen mee ervaren en kunnen we ’s avonds genieten van een absolute rust en een waanzinnig mooi uitzicht in Llano de las Sorres de Salarons .

De volgende morgen mogen we daar in alle natuurpracht ook wakker worden met een horde gemzen. Prachtige beesten en als je je rustig houdt en wat met de verrekijker zit te staren, worden ze behoorlijk nieuwsgierig en komen ze tot op een afstand van 20 m van de tent. Dan begint de laatste afdaling van onze tocht, terug richting Torla. Circo de Carriata heeft best nog een pittige hellingsgraad voor de knieën in petto, waarbij Brela ook wat last ondervindt aan de loopkussentjes. De afdaling is bij momenten zo technisch, dat we de hond gewoon in de rugzak moeten steken om haar veilig beneden te krijgen. Maar eind goed al goed. We komen met z’n 3’en veilig beneden en na een voldoening brengende wandeling, gaan we vanavond pizza eten in Broto, volgens de meesten de beste pizza uit de buurt. Ieder is natuurlijk vrij om een mening te vormen.

Na een roadtripje Torla – Escalona met een uitgebreide stop langs het stuwmeer, nog even een vet feestje bouwen om de vertrekkende monitoren van de afgelopen weken gedag te zeggen. Daarna laten wij X ook eventjes voor wat het is en vertrekken richting Barcelona. “By night” is het eigenlijk al prachtig om zien, wat gaat die stad morgen geven? Jammer genoeg is het zondag en vindt Karen Barcelona een vrij doodse stad.

Hoewel een zeer mooie stad! Het is opmerkelijk hoe oude en nieuwe architectuur met elkaar verweven is, hoe proper het er is en hoe netjes gerestaureerd alles eruit ziet! We hebben de fietsjes en de Brelamobiel uit de koffer gehaald, laten de auto aan Parc de Montjuic staan en gaan zo heel de stad door. Effe wel deftig steken af en toe op die Barcelonese hellingen! Brela vindt het allemaal goed en wij kunnen op een ontspannen manier toch heel de boel bekijken.

’s Avonds denken we toch dat een douche fijn kan zijn, dus op zoek naar een camping. Wat niet zo evident blijkt in de buurt van Barça. We gaan dus wat moeten fietsen de volgende dag. Zo gezegd, zo gedaan. Na onze weg al te kennen rond de Sagrada Familia en zo van gisteren, vinden we de Ramblas zonder enige moeite en merken we ook dat er op maandag geweldig veel meer leven in de stad zit dan zondag. We zien behoorlijk wat van de highlights van de stad, zonder er echt diep op in te gaan. Kwestie van nog iets voor de toekomst te houden.

Tijd om terug naar Rhino te keren. De maag rammelt, de benen zijn moe. Jammer genoeg heeft Rhino voor ons een onprettige verrassing in petto. Blijkbaar heeft het cliché toch zijn waarheid en hebben we ongewenst bezoek over de vloer gekregen. Zonder veel erg, ware het niet dat ze mijn mooi uurwerk van mijn 28^e verjaardag uit onze bus hebben ontvreemd…  Nu moet ik het doen zonder dat geweldige cadeau dat ik van Karen heb gekregen. Dat gevoel heeft een vreemde uitwerking. We hebben beiden ineens genoeg van Barcelona, vinden het echt rot dat ze in onze wagen hebben gezeten terwijl we toch zo voorzienend zijn geweest alles uit het zicht te leggen… Blijkbaar niet genoeg!

Ook al hadden we nog een programma voor Barcelona, we zetten koers voor de bergen van Montserrat. De bergen stellen nooit teleur. Ook hier is het niet eenvoudig om een camping te vinden waar de hond in het hoogseizoen mee naar toe mag, dus hakken we de knoop door en gaan we een rustdag in de buurt van Riglos houden, waar we de rest van onze vakantie zullen gaan klimmen, wandelen, genieten, …

Ontspannen en toch ook een beetje (sterk) ontgoocheld, nog even hier de foto's van de afgelopen dagen. 

Dikke zoen,

Maarten, Karen, Brela en Rhino

PS: chiro, naar mijn weten T=0

04-08-2010 om 12:16 geschreven door kaZemtTa