32 graden, af en toe een wolk die voor de zon schuift. De warmte juist draagbaar als de wolk niet te snel verdwijnt. Puffen en zweten terwijl we naar boven wandelen over een pad dat we eigenlijk niet gepland hadden. “Ja, als we het pad vanuit El Puente nemen, dan komen we sowiso wel in de Barranco de Mascun terecht, dan kunnen we daar wat chillen op het gras en wat zwemmen in de rivier”.

’s Morgens toch voor onszelf uitgemaakt dat, na 3 dagen van klimmen, het lichaam toch wel wat rust had verdiend. Dan gaan we tegen den avond ons nog effe smijten, maar ni te zwaar, want zo na die voedselvergiftiging en zo moeten we toch eigenlijk nog niet te zot doen als we hier in Rodellar voor de rest van de week nog iets willen presteren.

Zondag 8 augustus hier aangekomen, na een omzwerving via Alquezar en Riglos. In Alquezar hebben we dan even uitgeziekt van een slechte biefstuk die verkeerd gevallen was, Riglos gingen we even gaan bekijken en uitproberen, want dat zou qua moeilijkheidsgraad beter meevallen dan Rodellar. Nou… Riglos was qua klimmen zeker geen giller. Een zeer vreemdsoortige steensoort om op te klimmen. Een hoop keien op mekaar, die door de tijd en de druk een rotsmassa hadden gevormd. Met het gevolg dat de persoon beneden best wel wat stof te slikken kreeg. Daarbij kwam dan ook nog eens dat we gewoon zijn om te “sportklimmen” en dat Riglos in hoofdzaak een “trad – climbing” crag blijkt te zijn. We konden daar dus niet echt genieten, hoewel het er best wel mooi was met zijn gieren die rond de Mallos de Riglos cirkelden.

De knoop maar ineens doorgehakt en alle hoop op Rodellar gezet. Het is een massief waarvan we weten dat het eigenlijk heel zwaar is en in de klimbijbel staat het ook omschreven als “the place to be for strong climbers”. Nou, onder die categorie rekenen we onszelf nu niet, maar ja, Rodellar is nog zo veel meer dan klimmen alleen, dus ja, dan zullen we daar toch nog wel wat te doen hebben zeker?

Maandag nemen we het dan voorzichtig op. We duiken de Barranco in en gaan rustig op zoek naar een rotswand waar we toch een sportprestatie kunnen leveren. De eerste klim is ineens een voltreffer en de wrevel van de afgelopen dagen zijn we ineens vergeten. We bouwen rustig op, zwemmen op de middag wat, zodat het lijf wat kan afkoelen en tegen de late namiddag zoeken we nog een ander wandje op, waar we dan de topo verder kunnen aanvullen. Hier komen we morgen zeker terug, zeggen we tegen elkaar, want dit is wel leuk en mooi!

Dinsdagmorgen kreunt en steunt het ene lijf na het andere het bed uit. Miljaar, Rodellar kruipt toch in de spieren zenne!!! Zullen we dan eerst misschien even een wandelingske doen, dan heeft Brela ook wat aandacht en beweging, want ja, een klimwandje omhoog doet ze nu nog niet direct. OK, is goed. En dan kunnen we ’s middags rustig op de camping eten en een laatavondklimmeke placeren. Geweldig plan. Na de fikse wandeling komen we uiteindelijk terug op de camping met het gevoel dat het eigenlijk wel mooi geweest is voor de dag. Maar Karen had de dag ervoor haar zinnen gezet op een 5^e – graadsroute en die moet er vandaag aan geloven. Ok, ’t is goed, ik ga mee, maar ik denk dat er voor mezelf niet te veel meer inzit. Aan de wand aangekomen, kriebelt het natuurlijk weer langs alle kanten en beginnen de projecten zich weer in mijn hoofd te vormen. Mede door het feit dat er een hele familiebende aan het klimmen is, kan Karen juist haar 5^e graads klimmen en zijn we dan genoodzaakt om naar moeilijkere routes uit te wijken. Niet wetende of we er iets van gaan bakken natuurlijk.

Maar Maarten heeft toch meer goesting dan hij initieel voelde. De eerste 6 wordt langs de smaakpapillen geleid en geeft smaak naar meer! Uiteindelijk ronden we de dag af met een 6B+, beste voorklimprestatie ever!!! Nog even en het zal moeilijk beginnen worden om tegen zaterdag terug te zijn op X-Adventure! ;-)

Climbin’ greetz,

The travellin’ Dudes x

12-08-2010 om 00:00 geschreven door kaZemtTa