Terwijl Karen ondertussen nog berichten aan het posten is onder de categorie "voorbereiding", zit ik in Spanje, goed aangekomen na een rustige rit. Het gaat er hier rustig aan toe. Het weer is OK, en de stress voorlopig
niet aanwezig. We zitten hier dan ook maar met een minimale
bezettingsgraad qua deelnemers dus we hebben voor alles ruim de tijd. De enige onrust die er in de buik aanwezig is, is de hoop dat Karen zonder problemen tegen het einde van de week hier de wei optuft! Als ik het gebruikelijke gerammel van Rhino hoor, zijn we er helemaal aan begonnen. Want om eerlijk te zijn, ook al zit ik hier in Spanje, het is vooral eigenlijk voorbereiding.
We zorgen er hier voor dat het seizoen van X-Adventure zo vlot mogelijk kan verlopen. Deze morgen de aanloop naar de initiatie-canyon gaan checken en vrijmaken, de canyon gelijk afgedaald en dan deze middag op het kampterrein bezig geweest. Het uitsorteren van alle klim- en canyonmateriaal, de neopreenpakken, allerhande kleine kamptaakjes die gedaan moeten worden...
En dit gebeurt allemaal in de ongelofelijke omgeving van de Pyreneeën en de Monte Perdido.
Zaterdag 26 juni 2010 5u00, gestommel en gerommel, de douche staat aan... is het nu al 5u... 3u geleden in bed gekropen en nu er al weer uit, "Verdikke toch, het leven kan zwaar zijn!" 5u20 "Dju sebiet ben ik nog te laat, we moeten voortmaken." 6u00 auto X-adventure staat klaar, Sven staat al vrolijk te lachen en heeft duidelijk geen last van het ochtendgevoel. Maarten feitelijk ook niet echt, ik ben duidelijk de enige die zo stom was om zo laat in men bed te kruipen. Daar komen de 2 klanten aan, gepakt en gezakt en met een glimlach tot achter de oren. Duidelijk van plan de week van hun leven te gaan beleven. Enfin de sfeer zit goed, effekes afscheid nemen en dan terug naar huis om toch nog even het comfort van mijn bed te bewonderen. 10u00 ogen gaan voor de 2e maal open vandaag, plots daagt het besef dat Maarten daarnet in de auto is gestapt om zo maar even 14 maanden op reis te gaan, alsook het besef dat ik nu verantwoordelijk ben voor het feit dat al onze spullen vroeg of laat in Spanje moeten aankomen. Tijd om erin te vliegen dus... de laatste spullen in de auto stoppen, het huis kuisen, zorgen dat alles wat in dozen moet ook in dozen zal belanden, nog enkele kleine aankopen fiksen,... kortom de boel hier afronden om woensdag zo snel mogelijk zelf te kunnen vertrekken. En ja ik wil vertrekken! Het afscheid nemen begint me langzaam aan de strot uit te komen en de lol is eraf. Niet dat etentjes houden en ene gaan drinken niet leuk zijn. Maar het begint wel vermoeid te worden als je het 2 weken bijna elke dag doet en met hoofdzakelijk hetzelfde gespreksonderwerp. Hieruit heb ik dan meteen geleerd dat wanneer we nog eens een lange reis maken het één afscheidsfeestje zal worden voor iedereen.
Zondag 27 juni 2010 15u46 SMS:"Aangekomen na vlotte rit. Veel werk en eerste canyon al achter de rug! Zoen x tot vrijdag x Zoen" Positief, één van ons beide is al aangekomen, nu ik nog maar dat zijn zorgen voor woensdag en donderdag!
het contract bij de baas is ontbonden, de rugzak ingepakt, de auto ingeladen en van vrienden en familie is er afscheid genomen. Het lijstje To Do is zo goed als afgewerkt, dus is het straks zo ver. Over welgeteld 21 uur ben ik onderweg naar Spanje. Dan is het gewoonweg echt zover! De 14 maanden doorheen Europa kennen hun startschot!
Het is wel wat jammer dat Karen nog tot en met woensdag moet werken en dat we niet samen met Brela en Rhino kunnen vertrekken, maar ja, wie mij kent, geduld is niet mijn sterkste kant ;-)
Dus beste mensen, bedankt voor alle fijne momenten en de warme vriendschap van de afgelopen tijd, de goede raad, de welkome technische adviezen, de bemoedigende woorden, de jaloerse commentaren (;-D), de leuke, nuttige en mooie cadeau's, ik neem langs deze weg van jullie allen afscheid, maar zoals ze zeggen het is geen vaarwel, het is een tot ziens!
