Ja, eindelijk is hij daar!!! Het lang beloofde sneeuwfront! Gisteren heeft het gesneeuwd, hier in Oostenrijk naar Belgische normen weliswaar, maar toch. Aan de Berghut lag er een centimeter of 5. Niet gigantisch veel, maar toch al blij dat er winterbanden onder Rhino haar gat staan!
Na een week van stevig door te klussen, zoals schilderen, houten wand plaatsen e.d. (waar later veel meer over) is het eens tijd om de zweep eraf te leggen. Naar het natuurpark dus!!! Daar lag, toen ik vorige week wat ging mountainbiken best al een pak sneeuw en toen het hier regende, konden we er wel vanuit gaan dat het daar sneeuwde. Dus er kon alleen maar meer sneeuw zijn dan vorige week. Rhino van stal, boards de bus in en naar boven met die handel.
Daar aangekomen was de sneeuwruimer nog volop aan de gang, fantastische condities dus! Verse poedersneeuw, fantastisch zonnetje en zolang we in het bos waren, geen wind. Daar het juist heeft gesneeuwd en we geen toerski's onder onze voeten hebben, maar sneeuwraketten, voelen we wel een degelijk verschil. Soms zakken we echt kniediep weg in de verse poeder. We merken dat het moeizaam gaat, op sommige momenten is het afzien, dus moeten we even de verwachtingen bijstellen. Niet zoals gedacht naar Grosser Silberpfennig, maar het plateautje juist onder de top (2498m ipv 2600m). Het scheelt ons een halfuurtje baggeren door zware sneeuw en het zou ons juist 3 minuten aan snowboarden extra opleveren.
Dat is inderdaad ongeveer de verhouding tussen de inspanning en de ontspanning van het freeride - boarden. Maar desalniettemin is het fantastisch. Het weer is geweldig, het uitzicht prachtig en het lijf heeft nog eens kunnen werken. Laat ik ophouden met tetteren, het volgende vertelt veel meer: De sfeerfoto's!!!
Het is
weeral een tijdje geleden dat we nog iets hebben gepost op onze blog. En met
dat de tijd niet stilstaat, is er ook vanalles gebeurd. Ondertussen zitten we
in de Berghut, het pension in Rauris, Oostenrijk, waar we het winterseizoen
zullen doorbrengen. De 1e dag snowboarden zit er al op. Afgelopen
zaterdag zijn we een dagje gaan boarden op de gletsjer van Kaprun en het was
toch wel even wennen om terug de plank onder de voeten te hebben. De sneeuw was
goed, maar de pistes op vele plaatsen zeer ijzig en de poeder was nog een
beetje aan de magere kant, zodat we af en toe een steen raakten met onze
onderkant. Ach ja, kan weer allemaal hersteld worden, so no biggie.
De laatste
keer dat ik jullie liet meelezen, was vanuit Frankrijk en daar hebben we nog
het bezoek gekregen van Karens ouders. Die kwamen 2 weken op vakantie in de
streek van Les Raspes du Tarn en de Cévennes. Een gezellig bezoek, een zeer
regenachtige wandeling en veel hulp in het boswerk later, zeggen we op 5
november elkaar tot ziens. Karen en ik vertrekken richting Montpellier, Dirk en
Lea zetten hun reis verder en Frans, hij lijkt ons zeer gelukkig met het werk
dat we voor hem hebben verzet.
Voor ik
Karen op het vliegtuig richting België zet, gaan we eerst nog klimmen in
Castelnau en genieten van de rust en de gezelligheid van Montpellier. Een mooie
stad, die proper en aangenaam aandoet. Dan vertrekt Karen naar België, om als
verrassing Ines trouw bij te wonen. Karen en Ine zijn al een leven lang goede
vriendinnen, dus dat kon ze toch niet laten liggen. Het zal haar ook even deugd
doen om eens een ander klankbord te hebben dan mezelf. Ondertussen rij ik door
naar Nîmes, om Pieter, mijn broer, op te halen. Hij komt een weekje naar
Frankrijk om hier de streek wat te bekijken en samen door de Cévennes te gaan
stappen.
Eerst
rijden we door naar het zuiden, naar de hoofdstad van de Camargue, Saintes
Maries de la Mer, vlak aan de Middellandse Zee. Daar willen we wat gaan
paardrijden. Maar daar aangekomen, is het groot feest. Het is namelijk tijd
voor de Abrivado, het drijven van de stieren vanop het strand naar de arena.
Een heel ander concept dan in Pamplona, maar wel een leuk spektakel en veel
dierenvriendelijker dan zijn Spaanse tegenhanger. (hebben we ons toch laten
wijsmaken.) Dus s morgens eerst BullRun, s middags dan zelf het paard op. s
Avonds rijden we door naar Florac, in de Cévennes, waar we de volgende morgen
aan onze trektocht beginnen.
Na een overnachting
in Le Pont de Montvert, stappen we de volgende morgen in een aangenaam
herfstzonnetje richting Mont Lozère. Waar het weeral eens hard aan het waaien
is. En tot onze aangename verrassing mogen we zelfs de laatste 3OO meter naar
de top door de sneeuw doen. Na ons kampement in de bossen van Les Laubies te
hebben opgeslaan, vertrekken we de volgende morgen in ongelofelijk veel wind en
mist terug richting Florac. Man, wat kan het daar waaien!
Terug in
Florac, laden we alles in Rhino, om dan via de mooie kloof van de Tarn door te
tuffen naar Roquefort sur Soulzon. Pieter wil graag de kelders van de heerlijke
kaas ontdekken en vermits ik vorige keer teleurgesteld was over ons bezoek,
besluit ik samen met hem de kelders van Société aan te doen. Ok, deze zijn wel
betalend, maar ze zijn zeker hun geld waard! Dan beginnen we rustig terug
richting Montpellier te knarren, zodat hij op tijd is om zijn vliegtuig te
halen en ik ook op tijd ben om Karen op te pikken om dan richting Oostenrijk te
vertrekken.
Maar Rhino
heeft natuurlijk altijd het laatste woord! We zijn nog zo een 100 kilometer van
Montpellier verwijderd, of er hangt een immense dieselgeur in de bus. Stoppen,
hup, de motorkap open en wat merken we? Diesel druipt langs de flexibels van de
dieselpomp omlaag! Miljaar, t is geen waar!!! Wegenwacht komt erbij en stelt
me gerust. Geen probleem manneke, juist 2 bouten terug aandraaien en ge kunt
weer verder. Tja, had ik dat geweten, dan had ik jullie niet eens moeten
bellen, denk ik dan bij mezelf. Verder geraken we zonder problemen in
Montpellier, waar we lekker de stad induiken en genieten van een pizza.
De volgende
morgen, onder een stralend zonnetje en een scherpe wind zetten we koers naar de
luchthaven. Pieter checkt in, Karen stapt van het vliegtuig en de rit naar
Oostenrijk kan beginnen.
Echter,
Karen heeft in België even de tijd gehad om alles voor zichzelf op een rijtje
te zetten, de antwoorden te verwerken die ze tijdens onze reis op haar vragen
had verzameld en ze heeft een besluit voor zichzelf gevormd. Maarten, zegt
ze, ik denk dat we deze reis beter als vrienden verderzetten. Het hoge woord
is eruit. Wat nu?
We merken
dat we beiden Oostenrijk zeer graag willen doen, we zijn volwassen en rationeel
genoeg om te weten wat we anders zouden missen, dus we vertrekken richting
Oostenrijk en zien dan wel verder.
Ik had jullie beloofd om ook eens uit te wijden over onze activiteiten tijdens het vrijwilligerswerk. Wel, toen we 15 oktober hier arriveerden, zijn we er ineens in gevlogen. Samen met Frans hebben we eerst terug even de rondleiding gedaan op het terrein, om zo ook even de update te kunnen bekijken die andere vrijwilligers deze zomer hebben bewerkstelligd. Vorige winter zijn we namelijk prospectie komen doen en er is hier een hele hoop gebeurd!!!
Er ligt een dak op de schuur, maar dat is nog niet volledig klaar. Wij zullen dat dus afwerken. Er blijft water in de schuur staan, een rioleringske leggen dus. Alles wat er nog aan hout ligt over heel het terrein, sorteren en of verbranden of verder laten uitdrogen zodat het als stookhout kan gaan dienen later. Frans heeft het idee om op het terrein een droogtoilet te zetten, even kijken of we al voorbereidingen kunnen treffen. En zo kunnen we nog wel even doorgaan.
Maar we moeten beginnen bij het begin, dus we zijn eerst het aanlooppad naar Bosc Couvert beginnen ontruimen, nadat een boom daar overheen was gegaan. Om ervoor te zorgen dat we geen problemen krijgen met de aangekondigde regen, nemen we de dag erna het dak onder handen. Stukken moeten worden afgezaagd, bijgepast en afgewerkt worden en het zou eveneens leuk zijn moest het dak een ventilerende functie krijgen, want het plan is dat de schuur een schuilplaats kan worden voor ezeltjes. Zo gezegd, zo gedaan, beide zijden van het dak hebben nu een stevige luchtdoorlaat, zodat het er wel droog blijft, maar constant geventileerd is.
Terwijl ik me 2 dagen op het dak heb bezig gehouden, heeft Karen ondertussen haar rug kromgewerkt om in de stenige / rotsige ondergrond een greppel te graven, waar de drainagebuis van de schuur in zal komen te liggen. Hup, de PVC erin, stenen erop en klei erover, zodat de ezeltjes de buis niet stuktrappen. Tegelijkertijd is ze ook heel de tijd bezig geweest met al het groen puin, dat ondertussen verdord is en tijdens de zomer niet verbrand mag worden, op te stoken. Ja, het ziet er hier al anders uit ...
Vermits het vrijwilligerswerk is, mag de boog zelfs nog minder gespannen staan dan tijdens "echt" werk, dus zijn we zaterdagvoormiddag bijvoorbeeld mee naar de plaatselijke markt in St Affrique geweest en zondagmiddag hebben we genoten van folklore rond "de kastanje".
Hier zagen we nog een omgevallen berk weg, daar ruimen we nog een hele hoop groenafval op en dan ... is het tijd voor KLIMMEN! Ja, waar we in België tevreden hadden moeten zijn met een binnenmuur, kunnen we hier even naar het gigantische massief van Tarn - Jonte rijden en even actief bekomen van de werkweek.
Natuurlijk doen we ook iets anders dan enkel de rots van naderbij onderzoeken en zijn we bijvoorbeeld naar Roquefort geweest. Lekkere, heerlijke kaas, die je kan proeven na een rondleiding door de 'caves de Papillon'. Jammer genoeg vonden wij het bezoek aan de kelders wat mager, maar de romige smaak van een van Frankrijks meest bekende schimmelkazen maakte veel goed.
Na een fijn weekend vol actie te hebben gehad, kon ik de afgelopen 2 dagen de boom in. Letterlijk weliswaar. Er staan op Bosc 3 bomen die uit 1 wortelstel groeien. De ideale plaats om een natuurlijk hutje van te maken, of een droogtoilet. Alleen, kastanjes van 15 meter hoogte, het is niet echt nodig. Dus toppen die handel! Stukje bij beetje zagen we de bomen naar beneden, zodat er nu nog 2 staken van 4 meter en 1 van 5 meter rechtstaat, om heel deze handel dan te gaan omvormen naar een droogtoilet.
Op algemeen verzoek vind je onze sfeerfoto's hier en de rest van de verhaaltjes is voor een volgende keer!
Ja jongens, niet verschieten, hier zijn we met een nieuw verhaal. Ja, ondertussen zijn we al 3 dagen in La Jourdanie, bij Frans, waar we hem gaan proberen te helpen bij het verder ontwikkelen van Bosc Couvert. Dat verhaal zal binnenkort nader toegelicht worden, eerst gaan we het hebben over vakantie! (ik hoor jullie al denken, sjongejonge, hoe kan de Maarten het nu over congé hebben, hij heeft er een van 14 maanden aan een stuk? Wel...)
Het was dus de afgelopen 10 dagen verlof, rust, congé, gelijk ge het maar wilt. Het begin van de vakantie hebben we in het vorige bericht al beschreven, en die was niet zo bijster fantastisch gestart. Maar ondertussen heeft Rhino het weeral 700km vol gehouden, zodat we toch alweer een klein beetje vertrouwen in haar krijgen. Langs de andere kant vertelt ons gezond verstand dat we nu per kilometer dichter naar de volgende panne rijden. Laten we hopen dat die nog behoorlijk veraf is. (en met de tijden in Frankrijk zoals ze nu zijn, weten we eigenlijk niet of we nog veel zullen rijden, want de pompen vallen hier naar het schijnt stuk voor stuk droog door een staking in de meeste raffinaderijen van het land)
We hebben onze vakantie hier in de buurt van La Jourdanie gehouden, om een beetje meer precies te zijn, een 20-tal kilometer van Millau. Daar bevinden zich de Gorge de la Jonte, die op haar beurt uitkomt in de Tarn. We hebben daar leuk kunnen klimmen, het weer was mooi en het massief best overweldigend. Zo overweldigend soms, dat ik er moeite mee had om me zeker te voelen op de rots. Een gevoel dat ik voor het eerst in mijn klimcarrière heb moeten onderkennen. Maar mooie omgeving en een heleboel prachtige gieren die langsvliegen op een paar meter terwijl je in je multipitch van 130 meter lang zit. Echt fantastisch.
Dan hebben we omwille van regen en felle wind een paar dagen het touw in de zak gelaten en de wandelschoenen aangetrokken. Wie niet van klimmen houdt, kan hier eigenlijk ook perfect zijn hart ophalen aan wandelen, fietsen of mountainbiken. Daarna zijn we de kloof haaks op de Jonte, de overbekende Gorge du Tarn eens gaan verkennen. Eerst te voet, dan al klimmend en daarna lekker chill Rhino aan het werk gezet om ons al sightsee-end ons rond te voeren. Terwijl ik dit allemaal zo hier aan het neerpennen ben, merk ik eigenlijk, hoe fantastisch klimvakanties ook zijn, hoe saai het is om erover te vertellen. Dus, ik stop met kletsen en laat jullie gewoon hier van onze foto's genieten.
Eigenlijk
zouden jullie ons hier eens moeten zien zitten De hond op onze voeten, natte
sokken, die boven ons hoofd hangen te drogen. Alle moeite moeten doen om de was
gedaan te krijgen, want een wassalon? in Frankrijk? Hier in Millau toch al niet
gevonden. Op dit moment geen internet, dus rap heel de boel in Word bij elkaar
typen, dan op het terras van de Mc Donalds gaan zitten om het op de blog te posten
(want daar heb je gratis internet),
Ja, ik hoor ze het nog zeggen, allé Maarten, alleen Europa?! (precies of
hier geen avontuur te beleven valt! ;-))
De laatste
dagen waren weer wat ze moesten zijn sè! Lekker geklommen, OK, het weer is niet
meer wat het geweest is sinds we Spanje achter ons hebben gelaten, maar toch
zeker beter dan datgene wat België ons getrakteerd heeft! Jaja, jullie lezen
het goed, we zijn jammer genoeg terug naar België moeten komen. Karen haar
enkel had medische aandacht nodig om er zeker van te zijn dat het niet erger
was dan gedacht. En al een geluk was er niets van gewrichtsbanden of dergelijke
afgescheurd, dus met een maandje kiné was ze weer goed gesteld! Ondertussen nog
een paar leuke feestjes mee kunnen pikken, een fijn weekje golfsurfen (met
Jacques, zijn nieuwe VW-bus en Jessie) en een fantastische opwarmer voor deze
winter (een première van een fantastische snowboardfilm).
Nu ja,
zaterdag 2 oktober was het zo ver Dé aftersummerparty van X-Adventure. Op
voorhand hadden we afgesproken dat dit ons allerlaatste feestje in België zou
zijn en dat we daarna echt terug in Europa zouden duiken. Zo gezegd, zo gedaan,
een goed feestje gesmeten, het was fijn iedereen van de afgelopen, toffe zomer
terug te zien. De volgende morgen starten we Rhino zonder enig probleem (ah ja,
want na heel wat gedoe de afgelopen weken heeft ze nog wat onderhoud gehad én
een nieuwe startbatterij!) en vertrekken we richting de Tarn. Zonder de
intentie te hebben er snel te zijn, nemen we de Routes Nationales en komen zo
op het diner tijdstip aan in Fontainebleau. Waarop ik tegen Karen zeg: Anders
slaan we hier ons kamp op, dan kunnen we vanavond en morgen nog wat klimmen, alvorens
de resterende 500km af te hapselen. Ware het niet dat Rhino een andere planning
had!!!! Ineens een roodgloeiend lichtje op het dashboard: oververhitting. Het
is niet waar he! We zijn al genoeg getrakteerd geweest! Rap Rhino aan de kant
en jawel, het is jammer maar waar, koelvloeistof all over the place. Radiator
naar de knoppen. Djudjudju Daar ging het plan om leuk wat te boulderen
alvorens door te rijden.
Even Roger
van VAB bellen dan! En jawel, daar was Roger aan de andere kant van de lijn.
Fijn verder geholpen en goed gedepaneerd, liggen we 5 uur later terug voor
Parijs in onze bus te maffen, te wachten tot de garages open gaan. Ja meneer,
dien heb ik niet op stock, die radiator k Zal da moeten bestellen. Hoe lang
gaat da duren? Bwaa, da kan er straks al zijn, maar misschien ook pas over een
dag of 5. Stonden we daar, een voorstad van Parijs, waar niks te zien was,
zonder auto. Dan maar onze fietskes, de Brela-mobiel er achter, op zoek naar
een mooie plek om te gaan wandelen. Zo hebben we ons 2 dagen weten bezighouden om
vervolgens, met herstelde Rhino, verder richting Tarn te kunnen trekken.
En nu
zitten we hier, voor we aan ons vrijwilligerswerk in Bosc Couvert beginnen, nog
wat te genieten van de wonderschone omgeving waar ze ons hierop trakteren. Wat
wandelen, fietsen, klimmen, van de natuur te genieten,
Hopelijk
gaat met jullie in België of de rest van de wereld alles goed, want ook al zijn
we niet ver van huis, echt veel weet van de wereld hebben we niet.
32 graden, af en toe een wolk die voor de zon schuift. De warmte juist
draagbaar als de wolk niet te snel verdwijnt. Puffen en zweten terwijl we naar
boven wandelen over een pad dat we eigenlijk niet gepland hadden. Ja, als we
het pad vanuit El Puente nemen, dan komen we sowiso wel in de Barranco de
Mascun terecht, dan kunnen we daar wat chillen op het gras en wat zwemmen in de
rivier.
s Morgens toch voor onszelf uitgemaakt dat, na 3 dagen van klimmen, het
lichaam toch wel wat rust had verdiend. Dan gaan we tegen den avond ons nog
effe smijten, maar ni te zwaar, want zo na die voedselvergiftiging en zo moeten
we toch eigenlijk nog niet te zot doen als we hier in Rodellar voor de rest van
de week nog iets willen presteren.
Zondag 8 augustus hier aangekomen, na een omzwerving via Alquezar en
Riglos. In Alquezar hebben we dan even uitgeziekt van een slechte biefstuk die
verkeerd gevallen was, Riglos gingen we even gaan bekijken en uitproberen, want
dat zou qua moeilijkheidsgraad beter meevallen dan Rodellar. Nou Riglos was
qua klimmen zeker geen giller. Een zeer vreemdsoortige steensoort om op te
klimmen. Een hoop keien op mekaar, die door de tijd en de druk een rotsmassa
hadden gevormd. Met het gevolg dat de persoon beneden best wel wat stof te
slikken kreeg. Daarbij kwam dan ook nog eens dat we gewoon zijn om te
sportklimmen en dat Riglos in hoofdzaak een trad climbing crag blijkt te
zijn. We konden daar dus niet echt genieten, hoewel het er best wel mooi was
met zijn gieren die rond de Mallos de Riglos cirkelden.
De knoop maar ineens doorgehakt en alle hoop op Rodellar gezet. Het is
een massief waarvan we weten dat het eigenlijk heel zwaar is en in de
klimbijbel staat het ook omschreven als the place to be for strong climbers.
Nou, onder die categorie rekenen we onszelf nu niet, maar ja, Rodellar is nog
zo veel meer dan klimmen alleen, dus ja, dan zullen we daar toch nog wel wat te
doen hebben zeker?
Maandag nemen we het dan voorzichtig op. We duiken de Barranco in en
gaan rustig op zoek naar een rotswand waar we toch een sportprestatie kunnen
leveren. De eerste klim is ineens een voltreffer en de wrevel van de afgelopen
dagen zijn we ineens vergeten. We bouwen rustig op, zwemmen op de middag wat,
zodat het lijf wat kan afkoelen en tegen de late namiddag zoeken we nog een
ander wandje op, waar we dan de topo verder kunnen aanvullen. Hier komen we
morgen zeker terug, zeggen we tegen elkaar, want dit is wel leuk en mooi!
Dinsdagmorgen kreunt en steunt het ene lijf na het andere het bed uit. Miljaar,
Rodellar kruipt toch in de spieren zenne!!! Zullen we dan eerst misschien even
een wandelingske doen, dan heeft Brela ook wat aandacht en beweging, want ja,
een klimwandje omhoog doet ze nu nog niet direct. OK, is goed. En dan kunnen we
s middags rustig op de camping eten en een laatavondklimmeke placeren.
Geweldig plan. Na de fikse wandeling komen we uiteindelijk terug op de camping
met het gevoel dat het eigenlijk wel mooi geweest is voor de dag. Maar Karen
had de dag ervoor haar zinnen gezet op een 5e graadsroute en die
moet er vandaag aan geloven. Ok, t is goed, ik ga mee, maar ik denk dat er
voor mezelf niet te veel meer inzit. Aan de wand aangekomen, kriebelt het
natuurlijk weer langs alle kanten en beginnen de projecten zich weer in mijn hoofd
te vormen. Mede door het feit dat er een hele familiebende aan het klimmen is,
kan Karen juist haar 5e graads klimmen en zijn we dan genoodzaakt om
naar moeilijkere routes uit te wijken. Niet wetende of we er iets van gaan
bakken natuurlijk.
Maar Maarten heeft toch meer goesting dan hij initieel voelde. De eerste
6 wordt langs de smaakpapillen geleid en geeft smaak naar meer! Uiteindelijk
ronden we de dag af met een 6B+, beste voorklimprestatie ever!!! Nog even en
het zal moeilijk beginnen worden om tegen zaterdag terug te zijn op
X-Adventure! ;-)
Zondag 25
juli. De eerste nacht Torla voor Maarten. Na 4 weken Jefke Logistiek te
spelen, is de vakantie begonnen.
Karen heeft zowat al een halve week vakantie gehad, want ze heeft de afgelopen
week de keuken in Torla mogen verzorgen i.p.v. in Escalona. En toen ik gisteren
toekwam, snapte ik meteen wat ze bedoelde met haar berichtje van ik mis
Escalona. Torla is een omgeving, gewoon geweldig!!! Een atmosfeer en een
uitzicht dat je maar zelden tegenkomt op kamp / vakantie. Maar er is ook
helemaal die hectiek niet van 100 160 deelnemers, er heerst een hele andere
ambiance. En je moet jezelf best wel weten entertainen. Dat lukt bij Karen
behoorlijk, maar het was wel even wennen om daar aan te komen.
Vandaag
doen we het rustig aan, want morgen staat onze 1e trekking op het
programma, met een kinderdroom van Karen als hoofddoel: op de top van de Monte
Perdido staan.
s
Anderendaags, na een uitgebreid afscheid van de X crew van Torla en Rhino,
rap nog even langs Torla city om de kaartjes voor de thuisblijvers te posten.
Dju, weer 2 kilometer meer te malen. ;-) Brela heeft er zin in, want de leiband
staat geen seconde minder strak dan gespannen. Eenmaal op het pad richting de
Refugio de Soaso weet ze dan ook met haar energie geen blijf en loopt ze maar
op en af, niet wetende dat we, als we straks aan de Refugio de Soaso komen,
moeten doorsteken naar de Refugio de Goriz, vermits we bij de Soaso geen
kampement mogen opzetten. Dit is wel een beetje zuur, want op het einde van al
wat een redelijk stevige dag was, krijgen we er ineens nog zomaar even een klim
van 460 hoogtemeters bij, op een korte afstand. Behoorlijk steil dus De kilometers zitten duidelijk nog niet
in de benen, de heupen zijn nog niet gewend aan de zware rugzak.
Dinsdag is
het zover, Karen haar kinderdroom kan werkelijkheid worden. We kunnen het zo
regelen dat we de rugzakken herverdelen, het zware materiaal aan de hut kunnen
laten en juist dat meenemen wat we nodig hebben voor de klim naar El Perdido.
We zullen zowat 1200 m stijgen en dezelfde weg terug moeten dalen. Tussen het
gepiep van de fluitende marmotten en onder een brandende zon, vatten we vol
moed de trip naar de 3355 m hoge top aan. Mijn allereerste bergbeklimming van
een 3000er zonder technische hulpmiddelen. Een klein hartje, want de laatste
keer Pyreneeën was niet zonder slag of stoot. (é Hendrik ) Vandaag wel
genoeg energie? Hopelijk geen last van hoogteziekte!!! Uiteindelijk, niet
zonder moeite maar met zeer grote voldoening , toppen Karen, Brela en ik de
Monte Perdido. Moe maar voldaan verteren we s avonds rotverbrand onze
Spaghetteria.
Vandaag een
rendez vous met een oude bekende: la Brecha de Rolando, of beter bekend als
den Brèche de Roland. De vorige keer langs de Franse zijde aangelopen, nu langs
de naar het schijnt iets technischere Spaanse kant. En technisch zeer zeker! De
laatste sneeuw is volgens de meeste bronnen halverwerge juni gevallen, dus nog
zeer veel sneeuwvlakken te passeren! Niet zonder gevaar, maar in mijn ogen nog
altijd aangenamer dan een puinhelling. Uiteindelijk hebben we er geen problemen
mee ervaren en kunnen we s avonds genieten van een absolute rust en een
waanzinnig mooi uitzicht in Llano de las Sorres de Salarons .
De volgende
morgen mogen we daar in alle natuurpracht ook wakker worden met een horde
gemzen. Prachtige beesten en als je je rustig houdt en wat met de verrekijker
zit te staren, worden ze behoorlijk nieuwsgierig en komen ze tot op een afstand
van 20 m van de tent. Dan begint de laatste afdaling van onze tocht, terug
richting Torla. Circo de Carriata heeft best nog een pittige hellingsgraad voor
de knieën in petto, waarbij Brela ook wat last ondervindt aan de
loopkussentjes. De afdaling is bij momenten zo technisch, dat we de hond gewoon
in de rugzak moeten steken om haar veilig beneden te krijgen. Maar eind goed al
goed. We komen met zn 3en veilig beneden en na een voldoening brengende
wandeling, gaan we vanavond pizza eten in Broto, volgens de meesten de beste
pizza uit de buurt. Ieder is natuurlijk vrij om een mening te vormen.
Na een
roadtripje Torla Escalona met een uitgebreide stop langs het stuwmeer, nog
even een vet feestje bouwen om de vertrekkende monitoren van de afgelopen weken
gedag te zeggen. Daarna laten wij X ook eventjes voor wat het is en vertrekken
richting Barcelona. By night is het eigenlijk al prachtig om zien, wat gaat die
stad morgen geven? Jammer genoeg is het zondag en vindt Karen Barcelona een
vrij doodse stad.
Hoewel een
zeer mooie stad! Het is opmerkelijk hoe oude en nieuwe architectuur met elkaar
verweven is, hoe proper het er is en hoe netjes gerestaureerd alles eruit ziet!
We hebben de fietsjes en de Brelamobiel uit de koffer gehaald, laten de auto
aan Parc de Montjuic staan en gaan zo heel de stad door. Effe wel deftig steken
af en toe op die Barcelonese hellingen! Brela vindt het allemaal goed en wij
kunnen op een ontspannen manier toch heel de boel bekijken.
s Avonds
denken we toch dat een douche fijn kan zijn, dus op zoek naar een camping. Wat
niet zo evident blijkt in de buurt van Barça. We gaan dus wat moeten fietsen de
volgende dag. Zo gezegd, zo gedaan. Na onze weg al te kennen rond de Sagrada
Familia en zo van gisteren, vinden we de Ramblas zonder enige moeite en merken
we ook dat er op maandag geweldig veel meer leven in de stad zit dan zondag. We
zien behoorlijk wat van de highlights van de stad, zonder er echt diep op in te
gaan. Kwestie van nog iets voor de toekomst te houden.
Tijd om
terug naar Rhino te keren. De maag rammelt, de benen zijn moe. Jammer genoeg heeft
Rhino voor ons een onprettige verrassing in petto. Blijkbaar heeft het cliché toch
zijn waarheid en hebben we ongewenst bezoek over de vloer gekregen. Zonder veel
erg, ware het niet dat ze mijn mooi uurwerk van mijn 28e verjaardag
uit onze bus hebben ontvreemd Nu moet ik het doen zonder dat
geweldige cadeau dat ik van Karen heb gekregen. Dat gevoel heeft een vreemde
uitwerking. We hebben beiden ineens genoeg van Barcelona, vinden het echt rot
dat ze in onze wagen hebben gezeten terwijl we toch zo voorzienend zijn geweest
alles uit het zicht te leggen Blijkbaar niet genoeg!
Ook al
hadden we nog een programma voor Barcelona, we zetten koers voor de bergen van
Montserrat. De bergen stellen nooit teleur. Ook hier is het niet eenvoudig om
een camping te vinden waar de hond in het hoogseizoen mee naar toe mag, dus
hakken we de knoop door en gaan we een rustdag in de buurt van Riglos houden,
waar we de rest van onze vakantie zullen gaan klimmen, wandelen, genieten,
Ontspannen
en toch ook een beetje (sterk) ontgoocheld, nog even hier de foto's van
de afgelopen dagen.
Hannelore! Een gezonde kleine meid van een half metertje groot! Deze nacht geboren, en de dochter van Liesbeth en Johan, (schoon)zus en schoonbroer. Een deftige reden om deze morgen ineens van start te gaan met een champagne - ontbijt! Liesbeth en Johan, een dikke proficiat! Mam, proficiat met je eerste kleindochter!
Ondertussen is het seizoen hier volledig op gang en hebben we een duidelijk idee wat een BOM-week betekent. Het is echt zeer frappant om te merken hoe rustig het was op het einde van juni en 2 weekjes later moeite te hebben om je hoofd bij elkaar te houden. De families zijn deze week ook aan hun vakanties begonnen, wat wil zeggen dat er dus ook een hele boel kinderen hier op het terrein rondlopen. Dit is wel eens handig om te ervaren, vermits ikzelf weinig met kinderen in aanraking kom en Brela zo ook eens de gelegenheid heeft om te wennen aan staarten- en orentrekkerij. Karen staat nog altijd in de keuken, waar ze met 5 anderen moet zorgen om het hongergevoel van 130 man te stillen. Ik denk, zie en voel dat dat een heus karwei is! Het allergrootste voordeel eraan is natuurlijk dat ze heel wat ervaring opdoet, zodat we toch niet als volledige groentjes straks in de Berghut achter het vuur staan.
Ik zit behoorlijk veel in de auto, klanten van de ene naar de andere activiteit te brengen en als er niet te veel gependeld moet worden, heb ik het voordeel dat ik ineens aan de activiteit kan meedoen. Zo zie ik heel wat van de streek, heb ik de mogelijkheid om veel buiten te zijn wat aan sport te doen en leer ik de klanten wat kennen. Zo hebben we hier vorige week een zeer enthousiaste bende Chiromeiden gehad die hun Aspi-kamp bij ons hebben doorgebracht. Leerrijk om te merken dat wat voor jezelf doorsnee is, toch zeer verrijkend en uitdagend kan zijn voor een ander! Ladies uit St. Agatha Berchem, het ga jullie goed en nog veel plezier deze zomer! Bedankt voor de fijne week!
Met alle drukte die er nu eigenlijk heerst, beginnen we langzaamaan sterk uit te kijken naar onze vakantie hier in Spanje. Het zal deugd doen om samen met ons 3'tjes volgens eigen tempo en interesse dingen te gaan doen. Zeker na Karen haar opmerking deze morgen: "Maarten, ik zie je hier minder dan thuis!"
Het is leuk om hier te zijn, de omgeving is prachtig, we doen echt leuke dingen en vooral: de bedoeling van onze 14 maanden is zeker niet utopisch. We hebben plezier en ondertussen leren we nog allerhande dingen bij over onszelf en andere tijdsbestedingen dan ons leven in België!
Voila se, we zijn der aan begonnen. Karen is zonder noemenswaardige problemen aangekomen, ik heb ondertussen toch een beetje de benen van onder mijn lijf moeten lopen om alles in orde te krijgen voor de eerste volgeboekte week met klanten.
Maar het loopt hier lekker, jammer genoeg moet ik al afscheid nemen van wat monitoren, zoals den Dandy en Kristien, waar we een toffe week mee hebben doorgebracht, maar ja, ook dat is seizoenswerk.
Karen heeft vandaag haar eerste dag in de keuken gedraaid en ze ziet er moe uit. Hoewel, de voldoening om in het zicht van de Monte Perdido voor klanten te kunnen zorgen straalt van haar af.
We zijn blij dat we er echt aan zijn begonnen, dat Rhino in Spanje is geraakt en dat Brela het weet te vinden met de klanten.
Terwijl Karen ondertussen nog berichten aan het posten is onder de categorie "voorbereiding", zit ik in Spanje, goed aangekomen na een rustige rit. Het gaat er hier rustig aan toe. Het weer is OK, en de stress voorlopig
niet aanwezig. We zitten hier dan ook maar met een minimale
bezettingsgraad qua deelnemers dus we hebben voor alles ruim de tijd. De enige onrust die er in de buik aanwezig is, is de hoop dat Karen zonder problemen tegen het einde van de week hier de wei optuft! Als ik het gebruikelijke gerammel van Rhino hoor, zijn we er helemaal aan begonnen. Want om eerlijk te zijn, ook al zit ik hier in Spanje, het is vooral eigenlijk voorbereiding.
We zorgen er hier voor dat het seizoen van X-Adventure zo vlot mogelijk kan verlopen. Deze morgen de aanloop naar de initiatie-canyon gaan checken en vrijmaken, de canyon gelijk afgedaald en dan deze middag op het kampterrein bezig geweest. Het uitsorteren van alle klim- en canyonmateriaal, de neopreenpakken, allerhande kleine kamptaakjes die gedaan moeten worden...
En dit gebeurt allemaal in de ongelofelijke omgeving van de Pyreneeën en de Monte Perdido.
Zaterdag 26 juni 2010 5u00, gestommel en gerommel, de douche staat aan... is het nu al 5u... 3u geleden in bed gekropen en nu er al weer uit, "Verdikke toch, het leven kan zwaar zijn!" 5u20 "Dju sebiet ben ik nog te laat, we moeten voortmaken." 6u00 auto X-adventure staat klaar, Sven staat al vrolijk te lachen en heeft duidelijk geen last van het ochtendgevoel. Maarten feitelijk ook niet echt, ik ben duidelijk de enige die zo stom was om zo laat in men bed te kruipen. Daar komen de 2 klanten aan, gepakt en gezakt en met een glimlach tot achter de oren. Duidelijk van plan de week van hun leven te gaan beleven. Enfin de sfeer zit goed, effekes afscheid nemen en dan terug naar huis om toch nog even het comfort van mijn bed te bewonderen. 10u00 ogen gaan voor de 2e maal open vandaag, plots daagt het besef dat Maarten daarnet in de auto is gestapt om zo maar even 14 maanden op reis te gaan, alsook het besef dat ik nu verantwoordelijk ben voor het feit dat al onze spullen vroeg of laat in Spanje moeten aankomen. Tijd om erin te vliegen dus... de laatste spullen in de auto stoppen, het huis kuisen, zorgen dat alles wat in dozen moet ook in dozen zal belanden, nog enkele kleine aankopen fiksen,... kortom de boel hier afronden om woensdag zo snel mogelijk zelf te kunnen vertrekken. En ja ik wil vertrekken! Het afscheid nemen begint me langzaam aan de strot uit te komen en de lol is eraf. Niet dat etentjes houden en ene gaan drinken niet leuk zijn. Maar het begint wel vermoeid te worden als je het 2 weken bijna elke dag doet en met hoofdzakelijk hetzelfde gespreksonderwerp. Hieruit heb ik dan meteen geleerd dat wanneer we nog eens een lange reis maken het één afscheidsfeestje zal worden voor iedereen.
Zondag 27 juni 2010 15u46 SMS:"Aangekomen na vlotte rit. Veel werk en eerste canyon al achter de rug! Zoen x tot vrijdag x Zoen" Positief, één van ons beide is al aangekomen, nu ik nog maar dat zijn zorgen voor woensdag en donderdag!
het contract bij de baas is ontbonden, de rugzak ingepakt, de auto ingeladen en van vrienden en familie is er afscheid genomen. Het lijstje To Do is zo goed als afgewerkt, dus is het straks zo ver. Over welgeteld 21 uur ben ik onderweg naar Spanje. Dan is het gewoonweg echt zover! De 14 maanden doorheen Europa kennen hun startschot!
Het is wel wat jammer dat Karen nog tot en met woensdag moet werken en dat we niet samen met Brela en Rhino kunnen vertrekken, maar ja, wie mij kent, geduld is niet mijn sterkste kant ;-)
Dus beste mensen, bedankt voor alle fijne momenten en de warme vriendschap van de afgelopen tijd, de goede raad, de welkome technische adviezen, de bemoedigende woorden, de jaloerse commentaren (;-D), de leuke, nuttige en mooie cadeau's, ik neem langs deze weg van jullie allen afscheid, maar zoals ze zeggen het is geen vaarwel, het is een tot ziens!
Goed nieuws: we hebben van de Technische Keuring een groene kaart gekregen! Rhino mag weer een jaar mee!!! Ondertussen doen we er alles aan dat ze ook nog een jaar mee kan. As I write, wordt de distributieriem vernieuwd, krijgen alle essentiële gewrichten en rollagers nog eens een deftige check-up en zal de rekening ook wel gepeperd zijn; ;-)
Ach ja, zo lang ze maar blijft bollen, zijn wij tevree!
Terwijl bij Griet en Joost de stress toeneemt om alles op tijd rond te krijgen voor de aankoop van hun huis, zijn Karen en ik druk bezig om de laatste familieverplichtingen te vervullen. Het begint echt te korten en naar mijn gevoel ook eens tijd dat we er aan beginnen. We zijn er al zo lang mee bezig, nu is het tijd voor actie! Maar eerst dit weekend nog eens relaxed het koersvloke op met de jongens (Pieter, Joost, Tim en mezelf) om een toertje te doen in Gent. Daarna op de koffie en de thee bij Oma en Grootmoe. Karens Bomma hebben we afgelopen weekend al vereerd met een bezoekje en haar Opa ziet ons juist voor vertrek.
Jammer genoeg brengt jolijt ook pijn met zich mee. We hebben vorig weekend met grote pijn in het hart afscheid genomen van onze reptielen. Niemand gevonden die daarvoor kon zorgen, dus hebben we hen moeten verkopen. Nu staan de terraria er zeer leeg en triestig bij, zonder enige vorm van leven. Wat toch wel zeer vreemd aandoet. Een klein stukje levenswerk dat toch wel een eyecatcher was in de living zal er niet meer zijn. Maar Yorko en zijn soortgenoten hebben al een goed onderkomen gevonden of zullen er nog wel 1 vinden.
Ondertussen is de beslissing op het werk ook genomen. Daar zal ik afscheid nemen van de collega's en de job, vermits er geen andere optie onder de mogelijkheden bleek te zijn. Voor mezelf niet zo interessant, maar iemand anders laten opdraaien voor je eigen dromen is ook niet echt fair natuurlijk.
2 weekends geleden hadden we trouwens het Teamweekend van X-adventure. Zeer leuk en interessant om kennis te maken met alle medewerkers en gidsen. De sfeer zat goed, lots of fun gehad en we hebben ook al een beetje kunnen merken wat de werklast zal zijn tijdens juli en augustus. ;-) Voor mezelf zal dat blijkbaar goed meevallen als logistiek medewerker en met het oog op Oostenrijk zal Karen al een behoorlijk culinaire basis hebben zodat we Hans en Nel een deftige hand zullen kunnen helpen tijdens het komende winterseizoen.
En over 2 weken is het dan eindelijk daar: de start van 14 maanden lang door Europa!!! Wat kijken we daar naar uit! Jipikajeee!
"Begint het al te jeuken?" is een vraag die langzaam maar zeker meer en meer gesteld wordt. Wees maar zeker dat het jeukt! Om even concreet te zijn, er zijn nog 36 dagen en dan is het de 1e juli. Het begint dus al zeker te korten. Langs de andere kant zijn er nog zoveel zaken te regelen, dat het soms de indruk geeft dat juli nog een oneindigheid in de toekomst ligt.
Zo zijn we dit weekend met de eerste, echt voelbare praktische voorbereidingen begonnen. OK, het bureau staat ondertussen al een dikke anderhalve maand volledig vol met reismateriaal, Griet en Joost wonen nu bijna een maand bij ons op zolder, maar toch. Dit weekend zijn de mobilhome-meubels uit de auto gehaald, zodat Rhino vandaag gekeurd kon worden. Raar maar waar, maar 1 knip gekregen en dan nog voor het feit dat de handrem niet genoeg pakt op de achterwielen. Dus onze aftandse camionette, zoals Rhino vaak benoemd wordt, staat er eigenlijk nog goed voor! Ze gaat binnen 2 weken nog eens een volledige verzorgingskuur tegemoet zodat we hopelijk 14 maanden lang van pech gespaard blijven.
De planning voor juni hebben we volledig opgesteld en zijn tot het besluit gekomen dat we geen tijd meer hebben voor een afscheidsfeestje te organiseren. Een beetje jammer, maar als we echt eerlijk gaan zijn, jullie zullen na 14 maanden zeggen, ah, al terug thuis? Maar nu we de planning hebben opgesteld, wordt het mee te nemen materiaal ook zeer concreet. En Karen, planmatig voorbereidend als ze is, heeft nu alles bij elkaar verzameld zodat we een duidelijk zicht hebben op de mee te nemen rommel. En, ... het wordt een hele uitdaging om het allemaal in ons camionetje geschikt te krijgen. 2 vouwfietsen, een hondenkar, snowboardgerief, klimmateriaal, sneeuwraketten, trekkingsmateriaal, boeken, winter-, zomer- en werkkledij, gezelschapsspelen, ... We zullen zien wat het geeft en wat niet in Rhino haar kraam past, blijft onder de hoede van Griet en Joost.
Waar we nog niet over verteld hebben, is X-Adventure. Dit is een Belgische reisorganisator, die zich specifiek op de avontuurlijke markt in de mooie Spaanse Pyreneeën profileert. Iets wat uiteraard mooi aansluit bij onze klimvakanties en we vinden dit dus een geweldige manier om 2 maanden daar mee de keuken te mogen ondersteunen en bij te springen in de logistiek. Om even een beeld te geven hoe voorbereid deze reizen van X-Adventure zijn, komend weekend hebben we een teamweekend, om mekaar te leren kennen, maar ook met workshops om onze taken te leren kennen, zodat we van wanten weten wanneer we in Spanje voor gasten mogen zorgen. Ook hebben we vorige week woensdag al een voorbereidende vergadering gehad en krijgen we nog de kans om een EHBO-opleiding te volgen. En dit is dan nog maar een klein stukje van al datgene wat ze doen om je het naar je zin te maken in een mooi stukje avontuurlijke natuur.
Het grote vraagteken voor juli - augustus 2010 is dus weggewerkt. Wat wel nog een heet hangijzer blijft, is mijn eigen werksituatie. Voorlopig heb ik er nog geen pasklaar antwoord op verzonnen, waarbij ik alle normen die ik zelf belangrijk vind, kan combineren. Maar misschien moet ik gewoon Maarten zijn, handelen en dan zien we wel wat de toekomst brengt. Binnen een maand weten we meer, want dan ben ik al op weg naar de Pyreneeën. OK, voor veel mensen niet de mooie start van 14 maanden samen weg, maar toch. Vermits ik kan kiezen wanneer ik vertrek, Karen haar taak op school tot 30 juni loopt en X-Adventure al iemand de week voor de Grote Vakantie kon gebruiken, zal ik dus een week vroeger dan Karen vertrekken maar zij zal er zeker niet minder van genieten!
Dus ja, nu is het nog even doorbijten en allerhande technische details afwerken om dan 14 maanden lang te genieten ...
Naar het
schijnt heeft 1 op 5 meer stress na een skivakantie dan voor ze op reis
vertrekken. Nu, dat is eigenlijk iets wat ik moeilijk kan geloven, want ik vind
dit het meest relaxste wat er maar is. De stilte die de sneeuw heeft, de extra
energie die je krijgt van berglucht, de gezellige eenzaamheid die je vindt
tijdens diepsneeuwtrips,
Het spreekt
dus voor zich dat er ook een degelijk luik winter- en bergsport in onze 14
maanden zit. En wie is er een betere partner dan de Berghut? De Berghut is
niet zomaar een berghut, maar een aparte benadering van heel het sneeuw- en
berggebeuren. Meer info over de Berghut, vind je uiteraard op hun website www.berghut.com .
We zijn met Pasen eens een week ter plaatse in Oostenrijk gaan kijken, want we zitten er waarschijnlijk van
december tot april, dus is het maar meer dan handig dat de karakters en de
visie overeenkomen. We hebben in ieder geval van ons verblijf in de Berghut bij
Hans en Nel genoten. We waren aangenaam verrast te merken dat Rauris, de vallei waar de
Berghut is gelegen, meer te bieden heeft dan enkel een klein skigebied van 30 km
groot.
Rauris is een dorp dat tussen Zell am See en Bad Hofgastein ligt, dus
veel mogelijkheden tot skiën en snowen. Ook ligt Rauris aan de voet van
het natuurgebied Hohe Tauern, dus geweldig veel mogelijkheden voor sneeuwschoenwandelen,
toerskiën, eventueel ijsklimmen, Rauris heeft dus meer te bieden dan een gewoon
skigebied. We hebben ons tijdens Pasen geweldig goed geamuseerd en ... mogen met trots zeggen dat wij aangenomen zijn als de huttenwarden van de Berghut voor het seizoen 2011. Bedankt Hans en Nel voor de fijne periode tot hiertoe en laten we er een fantastisch seizoen voor ons allemaal van maken!
Voor sommigen een donderslag bij heldere hemel, voor anderen oud nieuws. Karen en ik gaan voor 14 maanden doorheen Europa trekken. We vertrekken 1 juli 2010 en zijn terug in België rond midden augustus 2011. Wat gaan we gedurende heel die tijd doen? Wel...
We vertrekken (of dat is althans het plan) met ons 4'en: Karen, Brela (onze hond), Rhino (onze omgebouwde camionette) en ik. Rhino heeft als bedoeling ons van A naar B te brengen, maar dat kan behoorlijk spannend worden. Iedereen is behoorlijk sceptisch over onze bus, maar ze heeft 17 jaar trouwe dienst op onze Europese wegen, dus waarom zou ze het niet een jaar langer uithouden?
We hebben het idee opgevat om te reizen volgens onze interesses: vrijheid, natuur, bergen, activiteit, verbouwen, mensen leren kennen en mensen helpen. Concreet betekent dit dat we regelmatig vrijwilligerswerk zullen doen, waarbij we tussen 2 initiatieven de tijd nemen om van het ene naar het andere te reizen. Vermits het vertrek over 2,5 maand gepland staat, begint het hier best al te kriebelen.
Langs de ene kant omdat het vertrek nu dichterbij komt. Hierdoor krijgen we een beetje stress, want voor aankomende juli en augustus hebben we nog geen vrijwilligerswerk gevonden.
Langs de andere kant is Karen vandaag begonnen met de zolder op te ruimen. Niet dat het zo een stort was, maar Griet en Joost (mijn zus en haar vriend) komen op het einde van de maand bij ons op de zolder verblijven, zodat ze al een beetje kunnen wennen aan ons huis waar ze 14 maanden zullen wonen. Zo is de praktische invloed van ons avontuur stilletjes aan zichtbaar aan het worden. Best wel spannend!!!
) Vandaag wel
genoeg energie? Hopelijk geen last van hoogteziekte!!! Uiteindelijk, niet
zonder moeite maar met zeer grote voldoening , toppen Karen, Brela en ik de
Monte Perdido. Moe maar voldaan verteren we s avonds rotverbrand onze
Spaghetteria.
Nu moet ik het doen zonder dat
geweldige cadeau dat ik van Karen heb gekregen. Dat gevoel heeft een vreemde
uitwerking. We hebben beiden ineens genoeg van Barcelona, vinden het echt rot
dat ze in onze wagen hebben gezeten terwijl we toch zo voorzienend zijn geweest
alles uit het zicht te leggen
Blijkbaar niet genoeg!
