Gisteren hebben we eens kunnen genieten van de luxe dat een heel seizoen in de winter met zich meebrengt. Geen topcondities? Dan doen we iets anders dan snowboarden. Het zicht was niet echt lekker, het was aan het sneeuwen en er stond best een kil windje... Naar de stad dan maar! Eens Oostenrijkse cultuur gaan opsnuiven en waar kan dat beter dan in Salzburg?! Naar het schijnt hebben zij een van de leukste kerstmarkten van het land, het lijkt een leuke stad te zijn en, voor zover mijn geheugen mij niet bedriegt, de geboorteplaats van Mozart. Niet dat we daar zo een grote fan van zijn, maar ken je klassiekers natuurlijk! 

05-12-2010 om 10:29 geschreven door kaZemtTa  

Ok, wat ik hoor van het thuisfront, neemt me alle schuldgevoel weg om nog wat sneeuwverhalen te schrijven. Jullie hebben zonder enige twijfel gelijk, hier betekent sneeuw inderdaad meer fun dan ellende, wat in België meestal andersom is, maar toch.

een voorbeeldje van de sneeuwval van afgelopen 3 dagen

Facebook vertelt me dat er een groot sneeuwballengevecht in Antwerpen tussen Noord en Zuid is, zonder enige twijfel staat de Kerstmarkt ook al recht, dus wat is er gezelliger dan warme choco, glühwein of jenever te staan slurpen in de sneeuw? Zo van op een afstand besef je toch wel dat er hele fijne, gezellige momenten zijn in ‘t Stad. Zeker nu dat Music For Life naar Antwerpen komt, is het ergens wel een beetje spijtig dat ik het mis. Maar al datgene wat ik hier meemaak, ik denk dat de balans toch in het voordeel van Oostenrijk doorweegt… ;-)

zicht op Rauris vanop de skipiste

Zo nam ik me gisterenavond voor om vandaag voor zonsopgang te vertrekken, zodat ik misschien wat mooie wildlife - foto's kon maken. Natuurlijk geraakte deze sufkop deze morgen niet op tijd uit zijn bed, dus het zijn enkel stillevens geworden.

 

Genietend van de stilte en de rust die er zo vroeg in de ochtend heerst (niet dat de vallei anders zo rumoerig is) ben ik dan maar eens gaan testen wat het splitboard juist inhoudt.

Splitboard, met wat is 'em nu weer bezig??? Wel, zoals iedereen toerskiën kent, naar boven wandelen op je ski's en dan lekker naar beneden skiën, kan je dat nu ook op een snowboard. Je bindt je boardski's onder, wandelt naar boven en eens boven, assembleer je je board, en stuift door de poeder naar beneden. Heerlijk! Het is een pak lichter dan te moeten wandelen op je sneeuwraketten, want het board zit onder je voeten, niet op je rug. En je hebt meer draagkracht in de sneeuw, je verliest dus veel minder energie wanneer je naar boven wandelt. (Nu kan je zeggen dat je naar boven wandelt, met sneeuwraketten bagger je vaak bij veel poeder.) Nu, denk niet dat het een sport is voor luierikken, want je moet nog altijd naar boven trotten, wat over een blauwe piste nog meevalt, over een rode piste dik op je gezicht is en een zwarte piste, daar wil ik zelfs nog niet aan denken. En los van pistewerk, gaan we meestal door de poeder naar boven, omdat daar de mooiste afdalingen te doen zijn. 

een splitboard

Sommigen hoor ik al denken, Maarten, waarom al die moeite doen? Er zijn toch skiliften? Ja, dat is waar. Maar, ooit al eens in de zomer gaan wandelen in de buurt van een skigebied? Ooit al eens stilgestaan naast een lift en geluisterd naar het lawaai dat het ding maakt? En daar ik ook regelmatig voor mezelf de bedenking maak hoe ik zonder te moeten gaan sporten, toch meer kan bewegen, vind ik dat splitboarden/toerskiën een heel goed iets. Dan weet je tenminste waar je 's avonds moe van bent. ;-) Plus je komt vaak op andere plaatsen waar anderen niet komen.

Ja, Oostenrijk is echt genieten...

Groetjes, 

Maarten

03-12-2010 om 16:13 geschreven door kaZemtTa  

27-11-2010 om 17:33 geschreven door kaZemtTa  

Het is weeral een tijdje geleden dat we nog iets hebben gepost op onze blog. En met dat de tijd niet stilstaat, is er ook vanalles gebeurd. Ondertussen zitten we in de Berghut, het pension in Rauris, Oostenrijk, waar we het winterseizoen zullen doorbrengen. De 1^e dag snowboarden zit er al op. Afgelopen zaterdag zijn we een dagje gaan boarden op de gletsjer van Kaprun en het was toch wel even wennen om terug de plank onder de voeten te hebben. De sneeuw was goed, maar de pistes op vele plaatsen zeer ijzig en de poeder was nog een beetje aan de magere kant, zodat we af en toe een steen raakten met onze onderkant. Ach ja, kan weer allemaal hersteld worden, so no biggie.

De laatste keer dat ik jullie liet meelezen, was vanuit Frankrijk en daar hebben we nog het bezoek gekregen van Karens ouders. Die kwamen 2 weken op vakantie in de streek van Les Raspes du Tarn en de Cévennes. Een gezellig bezoek, een zeer regenachtige wandeling en veel hulp in het boswerk later, zeggen we op 5 november elkaar tot ziens. Karen en ik vertrekken richting Montpellier, Dirk en Lea zetten hun reis verder en Frans, hij lijkt ons zeer gelukkig met het werk dat we voor hem hebben verzet.

Voor ik Karen op het vliegtuig richting België zet, gaan we eerst nog klimmen in Castelnau en genieten van de rust en de gezelligheid van Montpellier. Een mooie stad, die proper en aangenaam aandoet. Dan vertrekt Karen naar België, om als verrassing Ine’s trouw bij te wonen. Karen en Ine zijn al een leven lang goede vriendinnen, dus dat kon ze toch niet laten liggen. Het zal haar ook even deugd doen om eens een ander klankbord te hebben dan mezelf. Ondertussen rij ik door naar Nîmes, om Pieter, mijn broer, op te halen. Hij komt een weekje naar Frankrijk om hier de streek wat te bekijken en samen door de Cévennes te gaan stappen.

Eerst rijden we door naar het zuiden, naar de hoofdstad van de Camargue, Saintes Maries de la Mer, vlak aan de Middellandse Zee. Daar willen we wat gaan paardrijden. Maar daar aangekomen, is het groot feest. Het is namelijk tijd voor de Abrivado, het drijven van de stieren vanop het strand naar de arena. Een heel ander concept dan in Pamplona, maar wel een leuk spektakel en veel dierenvriendelijker dan zijn Spaanse tegenhanger. (hebben we ons toch laten wijsmaken.) Dus ’s morgens eerst BullRun, ’s middags dan zelf het paard op. ’s Avonds rijden we door naar Florac, in de Cévennes, waar we de volgende morgen aan onze trektocht beginnen.

Na een overnachting in Le Pont de Montvert, stappen we de volgende morgen in een aangenaam herfstzonnetje richting Mont Lozère. Waar het weeral eens hard aan het waaien is. En tot onze aangename verrassing mogen we zelfs de laatste 3OO meter naar de top door de sneeuw doen. Na ons kampement in de bossen van Les Laubies te hebben opgeslaan, vertrekken we de volgende morgen in ongelofelijk veel wind en mist terug richting Florac. Man, wat kan het daar waaien!

Terug in Florac, laden we alles in Rhino, om dan via de mooie kloof van de Tarn door te tuffen naar Roquefort sur Soulzon. Pieter wil graag de kelders van de heerlijke kaas ontdekken en vermits ik vorige keer teleurgesteld was over ons bezoek, besluit ik samen met hem de kelders van Société aan te doen. Ok, deze zijn wel betalend, maar ze zijn zeker hun geld waard! Dan beginnen we rustig terug richting Montpellier te knarren, zodat hij op tijd is om zijn vliegtuig te halen en ik ook op tijd ben om Karen op te pikken om dan richting Oostenrijk te vertrekken.

Maar… Rhino heeft natuurlijk altijd het laatste woord! We zijn nog zo een 100 kilometer van Montpellier verwijderd, of er hangt een immense dieselgeur in de bus. Stoppen, hup, de motorkap open en wat merken we? Diesel druipt langs de flexibels van de dieselpomp omlaag! Miljaar, ’t is geen waar!!! Wegenwacht komt erbij en stelt me gerust. “Geen probleem manneke, juist 2 bouten terug aandraaien en ge kunt weer verder.” Tja, had ik dat geweten, dan had ik jullie niet eens moeten bellen, denk ik dan bij mezelf. Verder geraken we zonder problemen in Montpellier, waar we lekker de stad induiken en genieten van een pizza.

De volgende morgen, onder een stralend zonnetje en een scherpe wind zetten we koers naar de luchthaven. Pieter checkt in, Karen stapt van het vliegtuig en de rit naar Oostenrijk kan beginnen.

Echter, Karen heeft in België even de tijd gehad om alles voor zichzelf op een rijtje te zetten, de antwoorden te verwerken die ze tijdens onze reis op haar vragen had verzameld en ze heeft een besluit voor zichzelf gevormd. “Maarten,” zegt ze, “ik denk dat we deze reis beter als vrienden verderzetten.” Het hoge woord is eruit. Wat nu? …

We merken dat we beiden Oostenrijk zeer graag willen doen, we zijn volwassen en rationeel genoeg om te weten wat we anders zouden missen, dus we vertrekken richting Oostenrijk en zien dan wel verder.

Groetjes,

Maarten

PS: de foto’s vind je hier

22-11-2010 om 00:00 geschreven door kaZemtTa