|
Het is
weeral een tijdje geleden dat we nog iets hebben gepost op onze blog. En met
dat de tijd niet stilstaat, is er ook vanalles gebeurd. Ondertussen zitten we
in de Berghut, het pension in Rauris, Oostenrijk, waar we het winterseizoen
zullen doorbrengen. De 1e dag snowboarden zit er al op. Afgelopen
zaterdag zijn we een dagje gaan boarden op de gletsjer van Kaprun en het was
toch wel even wennen om terug de plank onder de voeten te hebben. De sneeuw was
goed, maar de pistes op vele plaatsen zeer ijzig en de poeder was nog een
beetje aan de magere kant, zodat we af en toe een steen raakten met onze
onderkant. Ach ja, kan weer allemaal hersteld worden, so no biggie.
De laatste
keer dat ik jullie liet meelezen, was vanuit Frankrijk en daar hebben we nog
het bezoek gekregen van Karens ouders. Die kwamen 2 weken op vakantie in de
streek van Les Raspes du Tarn en de Cévennes. Een gezellig bezoek, een zeer
regenachtige wandeling en veel hulp in het boswerk later, zeggen we op 5
november elkaar tot ziens. Karen en ik vertrekken richting Montpellier, Dirk en
Lea zetten hun reis verder en Frans, hij lijkt ons zeer gelukkig met het werk
dat we voor hem hebben verzet.
Voor ik
Karen op het vliegtuig richting België zet, gaan we eerst nog klimmen in
Castelnau en genieten van de rust en de gezelligheid van Montpellier. Een mooie
stad, die proper en aangenaam aandoet. Dan vertrekt Karen naar België, om als
verrassing Ines trouw bij te wonen. Karen en Ine zijn al een leven lang goede
vriendinnen, dus dat kon ze toch niet laten liggen. Het zal haar ook even deugd
doen om eens een ander klankbord te hebben dan mezelf. Ondertussen rij ik door
naar Nîmes, om Pieter, mijn broer, op te halen. Hij komt een weekje naar
Frankrijk om hier de streek wat te bekijken en samen door de Cévennes te gaan
stappen.
Eerst
rijden we door naar het zuiden, naar de hoofdstad van de Camargue, Saintes
Maries de la Mer, vlak aan de Middellandse Zee. Daar willen we wat gaan
paardrijden. Maar daar aangekomen, is het groot feest. Het is namelijk tijd
voor de Abrivado, het drijven van de stieren vanop het strand naar de arena.
Een heel ander concept dan in Pamplona, maar wel een leuk spektakel en veel
dierenvriendelijker dan zijn Spaanse tegenhanger. (hebben we ons toch laten
wijsmaken.) Dus s morgens eerst BullRun, s middags dan zelf het paard op. s
Avonds rijden we door naar Florac, in de Cévennes, waar we de volgende morgen
aan onze trektocht beginnen.
Na een overnachting
in Le Pont de Montvert, stappen we de volgende morgen in een aangenaam
herfstzonnetje richting Mont Lozère. Waar het weeral eens hard aan het waaien
is. En tot onze aangename verrassing mogen we zelfs de laatste 3OO meter naar
de top door de sneeuw doen. Na ons kampement in de bossen van Les Laubies te
hebben opgeslaan, vertrekken we de volgende morgen in ongelofelijk veel wind en
mist terug richting Florac. Man, wat kan het daar waaien!
Terug in
Florac, laden we alles in Rhino, om dan via de mooie kloof van de Tarn door te
tuffen naar Roquefort sur Soulzon. Pieter wil graag de kelders van de heerlijke
kaas ontdekken en vermits ik vorige keer teleurgesteld was over ons bezoek,
besluit ik samen met hem de kelders van Société aan te doen. Ok, deze zijn wel
betalend, maar ze zijn zeker hun geld waard! Dan beginnen we rustig terug
richting Montpellier te knarren, zodat hij op tijd is om zijn vliegtuig te
halen en ik ook op tijd ben om Karen op te pikken om dan richting Oostenrijk te
vertrekken.
Maar
Rhino
heeft natuurlijk altijd het laatste woord! We zijn nog zo een 100 kilometer van
Montpellier verwijderd, of er hangt een immense dieselgeur in de bus. Stoppen,
hup, de motorkap open en wat merken we? Diesel druipt langs de flexibels van de
dieselpomp omlaag! Miljaar, t is geen waar!!! Wegenwacht komt erbij en stelt
me gerust. Geen probleem manneke, juist 2 bouten terug aandraaien en ge kunt
weer verder. Tja, had ik dat geweten, dan had ik jullie niet eens moeten
bellen, denk ik dan bij mezelf. Verder geraken we zonder problemen in
Montpellier, waar we lekker de stad induiken en genieten van een pizza.
De volgende
morgen, onder een stralend zonnetje en een scherpe wind zetten we koers naar de
luchthaven. Pieter checkt in, Karen stapt van het vliegtuig en de rit naar
Oostenrijk kan beginnen.
Echter,
Karen heeft in België even de tijd gehad om alles voor zichzelf op een rijtje
te zetten, de antwoorden te verwerken die ze tijdens onze reis op haar vragen
had verzameld en ze heeft een besluit voor zichzelf gevormd. Maarten, zegt
ze, ik denk dat we deze reis beter als vrienden verderzetten. Het hoge woord
is eruit. Wat nu?
We merken
dat we beiden Oostenrijk zeer graag willen doen, we zijn volwassen en rationeel
genoeg om te weten wat we anders zouden missen, dus we vertrekken richting
Oostenrijk en zien dan wel verder.
Groetjes,
Maarten
PS: de
fotos vind je hier
22-11-2010 om 00:00
geschreven door kaZemtTa 
Categorie:Oostenrijk
|
