Europa verliest met Robert Spaemann een groot eigenzinnig denker..
kwam vrijheid voort uit denken tegen de trend in
Hoe waren de reacties op je boek? Best fijn, antwoordde Martin Mosebach,
auteur van Die 21. Ins Land der koptischen Märtyrer. Nou, dan moet
je je afvragen wat je fout gedaan hebt. Die laatste reactie tekende de
vraagsteller ten voeten uit: voor de Duitse filosoof Robert Spaemann (1927-2018)
kwam vrijheid voort uit denken tegen de trend in. De emeritus
hoogleraar filosofie was niet beschroomd om door het leven te gaan als
conservatief en als filosoferende katholiek.
Fataal
Robert
Spaemann stamde uit een links-cultureel Berlijns milieu. Zijn vader,
Heinrich Spaemann, was kunsthistoricus en redacteur van het tijdschrift
Sozialistische Monatshefte, zijn moeder, Ruth Kraemer, danseres in de
traditie van de expressionistische dans van Mary Wigman. In 1930
bekeerde het ouderpaar zich tot het katholicisme.
Na
het vroegtijdige overlijden van zijn vrouw studeerde Heinrich theologie
en liet hij zich in 1942 tot katholiek priester wijden door bisschop Clemens August von Galen, de Leeuw van Münster zoals deze genoemd werd omwille van zijn verzet tegen het nationaalsocialistische regime.
*
Ook
de jonge Spaemann deelde niet het enthousiasme van veel van zijn
leeftijdsgenoten voor het nationaalsocialisme. Een Hitler-karikatuur had
hem in het voorlaatste oorlogsjaar fataal kunnen worden als de
weliswaar nationaalsocialistische schooldirecteur een onderzoek van de
Gestapo niet had tegengehouden.
Political Correctness
dat een democratische staat een rechtsgemeenschap is waarin niet alle mensen dezelfde waarden hoeven te delen.
Die
ervaring verklaart misschien mede de opvatting die hij zich na de
oorlog eigen maakte, namelijk dat een democratische staat een
rechtsgemeenschap is waarin niet alle mensen dezelfde waarden hoeven te
delen. Van de mensen mag en moet de Staat verlangen dat ze aan zijn
wetten gehoorzamen, maar niet dat ze zich bekennen tot unsere
Werteordnung. Als de Staat een waardengemeenschap was, zou het gevaar
van liberaal totalitarisme dreigen.
Vanuit
die gedachte leefde Spaemann ook verdraagzaamheid, in die zin dat hij
bij alle scherpe polemiek het gesprek met de andersdenkende niet uit de
weg ging. Political correctness was hem, de rebelse conservatief, dan
ook vreemd, of zoals hij het zelf uitdrukte: Dem vom Mainstream
Abweichenden wird nicht mit Argumenten erklärt, inwiefern er irrt,
sondern es wird ihm gesagt: Das hättest du nicht sagen dürfen.
(Degene
die afwijkt van de mainstream wordt niet met argumenten bijgebracht in
hoeverre hij zich vergist, maar er wordt hem gezegd: dat had je niet
mogen zeggen).
Onaangepast
Zijn liefde gold de Franse cultuur in de brede zin van het woord
Spaemann
promoveerde in 1952 aan de universiteit van Münster bij de bekende
filosoof Joachim Ritter (vader van de journalist Henning Ritter) met een
proefschrift over de Franse monarchist Louis de Bonald. Ook dat was
kenmerkend voor hem, dat internationaliteit niet per definitie gelijk
stond met opgaan in de wereld van het Engelstalige. Zijn liefde gold de
Franse cultuur in de brede zin van het woord, getuige zijn verdere
studies over de filosoof Jean-Jacques Rousseau en de theoloog François
Fénelon. Van 1962 tot 1992 doceerde Spaemann als professor in de
wijsbegeerte aan de universiteiten van Stuttgart, Heidelberg en München.
Daarnaast
publiceerde hij meer dan twintig boeken en mengde hij zich in het
maatschappelijke debat. Dat laatste deed hij het woord van de apostel
Paulus getrouw: Past u niet aan de wereld aan. Tot die onaangepastheid
behoorde zijn onwrikbaar geloof in God: ( .) da die Existenz Gottes
der ontologische Grund beider und in ihnen impliziert ist, beseitigt die
Leugnung Gottes die Grundlage aller Wahrheitsansprüche und aller
sittlicher Überzeugungen
(aangezien
het bestaan van God de ontologische grond van beide en in hen
geïmpliceerd is, vernietigt de loochening van God het fundament van alle
aanspraken op de waarheid en van alle morele overtuigingen).
De dood van God
de gedachte van Friedrich Nietzsche dat de dood van God ook de ondergang van het waarheidsbegrip inhoudt
*
Spaemann
herinnerde aan de gedachte van Friedrich Nietzsche (1844-1900() dat de
dood van God ook de ondergang van het waarheidsbegrip inhoudt, maar
draaide haar tegelijk in positieve zin om: Wenn und weil es Wahrheit
gibt, ist Gott (Als en omdat waarheid bestaat, is God).
Denken zonder waarheid (wat zou gebeuren door Gott weg[zu]nehmen) zou
leiden tot de Selbstabschaffung der Moderne (het zichzelf afschaffen
van de moderniteit). Zonder waarheid zou je alleen nog maar de
subjectieve perspectieven van de mensen overhouden, maar niet meer het
ware, want universele perspectief van God.
Die
opvatting over de waarheid bracht Spaemann tot het natuurrecht als
fundament van de ethiek. De volgende uitspraak van hem past in die lijn:
Der Relativismus, der heute die Voraussetzung des politisch Korrekten
ist, signalisiert den Verzicht auf Wahrheit. (Het relativisme dat vandaag de dag voorwaarde is voor het politiek correcte, signaleert het afzien van waarheid).
Dat de vorige paus, Benedictus XVI, in 2005 waarschuwde voor de
Dictatuur van het relativisme, ging terug op de invloed van Spaemann.
Ecologisch georiënteerd
In
het centrum van het denken van Spaemann stond, zoals Die Zeit schreef,
die Rettung des Lebendigen. Dat maakte hem in de Bondsrepubliek tot
een van de eerste ecologisch georiënteerde filosofen (Der Spiegel).
Hij verzette zich tegen de Verdinglichung van de mens het reduceren
van de persoon tot object ten gevolge van een ongebreideld geloof in
de maakbaarheid van de maatschappij en de technische vooruitgang.
De Groenen juichten echter te vroeg als ze daarom in hem een van de hunnen zagen
Concreet
hield dat zijn verzet in tegen dierenproeven, kernenergie,
stamcel-onderzoek en genetische manipulatie. De Groenen juichten echter
te vroeg als ze daarom in hem een van de hunnen zagen, want Spaemann
verwierp vanuit zijn verdediging van het leven als geschenk zowel
abortus als euthanasie (wanneer dit laatste geïnterpreteerd werd, niet
als hulp beim, maar als hulp zum Sterben). Volgens de linkse
socioloog Claus Leggewie verweet Spaemann de Groenen dat ze stonden voor
einen halben Lebensschutz (een halve bescherming van het leven). De
overtuiging van Spaemann dat bewaard moet worden wat het bewaren waard
is, bracht hem er ook toe in oktober 2017 samen met onder meer Roger
Scruton en Matthias Storme het initiatief te nemen tot de
Verklaring van Europa,
waarin
het respect voor de christelijke wortels van Europa wordt afgezet tegen
degenen die niet de gebreken herkennen van de post-nationale,
post-culturele wereld die ze najagen.
DE ODYSSEE NAAR EEN (NIET)ERKENNING ALS BEROEPSJOURNALIST
In
2018 waren er 2.326 beroepsjournalisten (volgens het rapport
Media-concentratie 2018). En na een jaar aanvragen, gehoord worden, in
beroep gaan en gehoord worden, ben ik er geen.
Ik verdien te weinig en Doorbraak bleek uiteindelijk een opinie-platform volgens de Erkenningscommissie. Of hoe klerken zonder creativiteit de zaak naar de verdoemenis helpen.
Vast in dienst
Beroepsjournalist
worden is makkelijk als je vast in dienst bent van een of andere grote
redactie. Je doet een aanvraag, toont je contract, vult de juiste
woorden in op de juiste formulieren en klaar is Kees.
*
Als
je een freelancer bent, dan wordt het een pak moeilijker. De
Erkenningscommissie eist niets minder dan inzage in je hele boekhouding.
Die pluizen ze uit op zoek naar één mogelijke publireportage of
commerciële activiteit die je zou gemaakt hebben om je karig loon aan te
vullen. Als ze die vinden, dan kan je naar je verkenning fluiten. Op
elke factuur moet staan dat het journalistiek werk betreft. De juiste
woorden tellen voor pennenlikkers, niet de realiteit.
Uit principe
Ik
diende uit principe een aanvraag in om erkend te worden als
beroepsjournalist. Ik werk al sinds 2010 voor Doorbraak. Sinds 2014 als
hoofdredacteur van
Dat
iseen voltijdse job, die ik nog nooit voltijds heb kunnen doen, wel
deeltijds en voor een beperkt loon. Doorbraak kan maar betalen wat het
heeft aan inkomsten. Ik ben al die tijd met volle overtuiging blijven
lesgeven in het secundair onderwijs.
Makkelijk
combineerbaar is dat nooit geweest. Na zes uur lesgeven, thuis aan de
slag gaan voor Doorbraak. Met volle goesting was dat niet altijd.
Bovendien was dat zonder de zekerheid dat er ooit loon naar werken zou
volgen. Idealisme heet dat.
We pionieren met Doorbraak.be in de nieuwe media in Vlaanderen omdat dat nodig is.
Onze exponentieel stijgende cijfers tonen ook dat er een behoefte, een
publiek voor is. Ik had gedacht daar in de beroepsgroep der journalisten
enige erkenning en respect voor te krijgen. Niet dus bij de
Erkenningscommissie.
Hoofdberoep
Mijn
argument om erkend te worden als beroepsjournalist is eenvoudig: ik
spendeer het meeste van mijn arbeidstijd aan Doorbraak en dus is
journalistiek mijn hoofdberoep.
De
Erkenningscommissie hanteert maar één criterium om te beslissen of
iemand beroepsjournalist is: het hoofdinkomen moet journalistiek zijn en
je mag geen commerciële nevenactiviteiten hebben die je
onafhankelijkheid in gevaar brengen. Copywriting is uit den boze!
Tijdsbesteding erkennen ze niet als criterium, want ik kan mijn tijdsbesteding niet bewijzen
Bij
mij is de rekening snel gemaakt: mijn hoofdinkomen is mijn halftijdse
onderwijsopdracht. Volgens mij geeft me dat de vrijheid om een
onafhankelijk journalist te zijn. Volgens de Erkenningscommissie is dat
een reden om aan mijn onafhankelijkheid te twijfelen én ervan uit te
gaan dat journalistiek niet mijn hoofdopdracht is. Tijdsbesteding
erkennen ze niet als criterium, want ik kan mijn tijdsbesteding niet
bewijzen.
Uiteindelijk
erkende de Beroepscommissie (maar dan zijn we al bijna tien maand, twee
beroepen en twee hoorzittingen verder) dat verloning niet het enige
criterium kan zijn. Maar die 5.000 euro die ik per jaar verdien, dat is
toch te weinig. (Wie ongerust is over mijn inkomen, het ligt in 2018,
een jaar waarin Ghelamco ons geen SLAPP bezorgde, gelukkig al hoger.)
Opinieplatform
Doorbraak is volgens de Beroepscommissie een opinieplatform en dus geen redactioneel product
Misschien
voelde de Beroepscommissie zich zelf niet helemaal comfortabel met die
weigering op basis van mijn inkomen. Ze kwam met een nieuw argument.
Doorbraak is volgens de Beroepscommissie een opinieplatform en dus
geen redactioneel product. Sterker nog, en ik citeer uit het verslag van
de Beroepscommissie: de feitelijke algemene (nieuws)berichtgeving en
de nieuwsgaring zijn zeer schaars. Nieuwsfeiten die worden aangehaald
strekken er quasi enkel toe de weergegeven analyses en opvattingen te
argumenteren. Lees: al besteed je daar het grootste deel van uw
werktijd aan, het is geen journalistiek.
Die
redenering is fundamenteel fout, een platform publiceert bijdragen
van medewerkers zonder tussenkomst van een redactie. Je sluit aan bij
het platform en publiceert waar je zin in hebt. Doorbraak is een
redactioneel geleide website, wij vragen auteurs om artikels te
schrijven, mee te werken aan artikelenreeksen en weigeren ook artikels.
Dat is makkelijk te weerleggen, maar er is geen beroepsmogelijkheid
meer, tenzij met een advocaat.
erkenningscommissie
ik ben niet alleen. Ik ben wel de enige die er openlijk over spreekt
Verschillende
volgers reageerden op mijn tweet over deze zaak. Ze oordeelden dat die
weigering politiek geïnspireerd is en tegen Doorbraak gericht is. Ik
vrees dat dat niet waar is. Het is nog véél erger dan
dat. Want ik ben niet alleen. Ik ben wel de enige die er openlijk over
spreekt. De meeste zwijgen naar buiten, misschien hebben ze daar goede
redenen voor en ik respecteer dat. Ik ben niet bang van (zelf)kritiek en
aan omerta doe ik niet mee.
De
Erkenningscommissie heeft bijvoorbeeld een groot probleem met
eindredactie. Wie in de aanvraag tot erkenning zet enkel
eindredactie te doen, een onmisbare schakel in goede journalistiek,
kan het vergeten. Volgens de Erkenningscommissie is eindredactie geen
journalistiek. Het gaat hier ook over eindredacteurs bij de grote
groepen, tot in de VRT toe.
Ook
andere journalisten die voor online media werken, hadden in het
verleden de grootste moeite om de commissie te overtuigen om erkend te
worden. Mits het voorleggen van hun volledige boekhouding kon het bij
hen wel. Wie dat wil weten in de journalistieke wereld, weet over wie
het gaat.
Echte
freelancers, dus geen schijnzelfstandigen met een vaste opdracht,
worden door de Erkenningscommissie behandeld als verdachten. Heb je als
freelancer een eigen website met plaatselijk nieuws? Dan moet je komen
bewijzen dat je daarvoor geen reclameboodschappen schrijft, kan je dat
niet, dan is het over en uit met je erkenning als beroepsjournalist.
Hetzelfde
geldt voor persfotografen. Sta je dag en nacht paraat om fotos te
maken van wat er ook gebeurt? Oh, u bent ook in dienst van een bedrijf
voor bedrijfsfotos, dan kan u geen erkenning krijgen. Maar bekende
tv-journalisten die aan politici goed betaalde mediatraining geven,
hebben nog nooit lastige vragen gekregen van de Erkenningscommissie.
Verraad van klerken
Het
is dus geen complot. Het is erger. Het is onkunde. Dit is wat er
gebeurt als je de erkenning overlaat aan klerken. Klerken die
overtuigd zijn dat ze belangrijk zijn en dat ze het hele systeem moeten
bewaken en bewaren.
Wat
ze doen is op de winkel passen. Hun eigen winkel. Ze zorgen dat alles
blijft zoals het altijd was, verstoken van het intellectuele inzicht dat
de wereld verandert. De commissie leeft in zwart-wit, in de tijd dat
redacteurs in vaste loondienst een artikel tikten voor krant of
tijdschrift. Met een sigaar in de mond, een glas whisky op tafel en een
knappe deerne op de schoot. Een tijd die nooit bestond.
En
o wee diegene die in hun winkel komt zeggen dat de wereld veranderd is.
Ze hebben niet de intellectuele reflex of capaciteit tot zelfreflectie.
Door krampachtig het oude systeem, los van de veranderende
werkelijkheid, in stand te houden, breken ze het af. Maar dat zien ze
niet in.
Is er dan geen steun van de Vlaamse Vereniging van Journalisten?
Neen. Je kan hun middelmatigheid aflezen aan de manier waarop ze zich
gedragen hebben tegenover hun eigen journaliste na de commotie in De
Journalist met Rik Torfs. Dapper zijn ze niet. Toen ik de zaak van
Doorbraak uiteen mocht zetten voor de commissie Media in het Vlaams
Parlement, kreeg ik een schouderklopje, een begripvolle blik en
medeleven. Daar moest ik het mee doen.
Ik
moet er eerlijkheidshalve ook aan toevoegen dat ik weiger lid te worden
van de VVJ zolang ik niet erkend ben als beroepsjournalist. En eens ik
lid ben zal ik kandidaat zijn op elk bestuursniveau in de VVJ én
kandidaat om lid te worden in de Erkenningscommissie.
Ik zeg het maar om misverstanden te vermijden. Een verwittigd lezer
Er bestaan inderdaad veel gelijkenissen met de jaren 30 van vorige eeuw. Denk daarbij aan de Conferentie van München (30/9/1938) Toen ging het om de Tsjecho-Slowakije, Sudeten Duitsers, om Heim ins Reich en om de Corridor naar Dantzig
Minder dan n jaar later viemen de Diotqe Socialisten van Nonkel Dolf het buurland Polen binnen
Allemaal afleidingen om de hoofdreden (Hoogmoed), namelijk wraakneming voor he vernederende Verdrag van Versailles uit 1919 waarmee WO I besloten werd.
*
Drie grote verschillen. Ten eerste de snelheid van de tegenwoordige communicatie via Tinternet. Ten tweede de intellectuele gedrevenheid van Trump en Poetin, de huidige twee bijzonderste machthebbers ter wereld. Ten derde,
last bit not least, de alerte oplettendheid van de man & vrouw in
de straat. Die nu al, lang voor het gevaar acuut wordt, in gans Europa
verandering willen
*
Het
is een verandering die de Gevestigde Waarde-bepalers (rreds in vrije
val, zonder dat te bneseffen) minachtend omschrijven als populisme en
Extreem Rechts EXTREEM omdat die maar àl te klaar zien.
Regeringen
komen en gaan. Vooral in Coburgia. Maar iedere stap in de goede
richting, hoe klein ook, die de volgende stap niet belet, is een goede
stap.
*
Enne,
wat met Zwitserland al die jaren goed geslaagd is, een eiland van
welstand en vrede in het hart van de Europese heksenketel, is
binnenkort, nà de VLExit, ook mogelijk voor de Republiek Vlaanderen, zijnde de Vrfije Herenigde Republiek der Lage Landen.
May God bless the Trump-America.
*
Analist London Global Policy Institute: 70% kans op oorlog tussen NAVO en Rusland
Waarom solliciteert het Westen zo openlijk naar deze toekomst? (Afbeelding: Getty Images (2)).
*
Dit
is een extreem gevaarlijke tijd, want er is vrijwel geen publieke
kritiek meer op beleid dat op een (kern)oorlog kan uitlopen.
De in New York levende Hongaarse researcher
George Szamuely,
werkzaam voor het London Global Policy Institute, waarschuwt dat er inmiddels 70% kans is op een oorlog tussen de NAVO en Rusland.
Hij
heeft geen goed woord over voor het Westen, dat volgens hem de feiten
verdraait en doelbewust uit lijkt op een militaire confrontatie over het
conflict in Oekraïne.
Waar
hij zich ook grote zorgen om maakt is dat er geen enkele publieke
kritiek (in de Westerse media) is op deze oorlogs-hitserij. Erger nog:
dat stemmen die deze nieuwe oorlog niet willen en weer in gesprek willen
gaan met Moskou als Russische pionnen of agenten van het Kremlin
worden weggezet. Dit is een extreem gevaarlijk moment in de tijd.
Sinds
2014 woedt er een proxy oorlog in Oekraïne, waar de NAVO achter het
regime van Poroshenko staat, en het Kremlin de Russische sprekende
dissidenten en separatisten in het Oosten steunt. Ook in het conflict om
de Straat van Kerch staat de NAVO achter Oekraïne.
Zodra NAVO soldaten Russische soldaten doodschieten of vice versa, dan
ontstaat er een schietoorlog. Wie er ook als eerste begint, de andere
kant zal zich gedwongen zien te reageren, en dan heb je een oorlog
tussen Rusland en de NAVO of een NAVO lidstaat.
*
In
Oekraïne zijn vooral Amerikaanse en Britse special forces actief, dus
die lijken het eerst betrokken te raken bij hete vijandelijkheden met
de Russen.
Oekraïne provoceert Rusland, niet andersom
Szamuely
zegt dat in het hele conflict om de Straat van Kerch en de Krim de
Russen het gelijk aan hun kant hebben, en niet het Westen. Zo hebben
Moskou en Kiev jaren geleden afgesproken dat Oekraïense schepen vrij van
de Straat van Kerch gebruik mogen maken, mits ze een Russische loods
gebruiken. Onlangs stuurde Oekraïne echter een paar kleine marineschepen
door de Straat zonder gebruik te willen maken van zon loods. Omdat het
om Russische territoriale wateren gaat, was het niet meer dan logisch
dat die ingrepen.
En
die reactie was beslist niet buitenproportioneel, betoogt de analist.
Waren het de Amerikanen, dan hadden ze die (Oekraïense) schepen meteen
vernietigd. Wat Oekraïne deed was dan ook een bewuste provocatie,
waarmee Poroshenko vermoedelijk opnieuw probeerde om de VS en de NAVO
uit te lokken in te grijpen en zo vrijwel zeker een oorlog te beginnen
tegen Rusland.
De Krim hoorde altijd al bij Rusland
Ook
wat de Krim betreft wordt er in het Westen misleidende propaganda
verspreid. Het schiereiland hoorde meer dan 200 jaar bij Rusland en
heeft altijd al een autonome status gehad. In de jaren 50 werd de Krim
puur om administratieve redenen bij Oekraïne, toen nog vallend onder de
Sovjet Unie, gevoegd. Na de val van het IJzeren Gordijn vergat
president Boris Yeltsin mogelijk omdat hij vrijwel continu een slokje
teveel op had - deze onnatuurlijke situatie te herstellen, waardoor
uiteindelijk de huidige crisis is ontstaan.
Van
annexatie van de Krim door Rusland, zoals de Westerse media en
politici steevast beweren, is dan ook geen enkele sprake. Net zo min van
een Russische bezetting of invasie, want Russische troepen bevonden
zich in het kader van een verdrag met Oekraïne al tientallen jaren op
de Krim. Bovendien sprak de bevolking van de Krim zich in een
democratisch referendum bijna unaniem uit voor vrijwillige aansluiting
bij Rusland.
Westen erkent alleen regimes die het zelf aan de macht helpt
Als
het Westen betrokken is bij een opstand, zoals in Oekraïne, erkent
het de onafhankelijkheid van de regering die het zelf aan de macht
helpt. Maar het erkent niet de constitutionele autonomie van de Krim,
die er eerder was dan de Oekraïense revolutie of illegale coup, hoe je
die ook noemt, omdat dit niet in hun plannen past.
Geen Russische, maar Amerikaanse/NAVO agressie
De
VS en Rusland hebben altijd om plausibele redenen afspraken gemaakt om
te voorkomen dat ze in conflicthaarden in het buitenland op elkaar
zouden gaan schieten. Toen President Trump in april 2017 de Russen van
tevoren waarschuwde dat hij een basis in Syrië met kruisraketten zou
gaan bestoken, was dat dan ook niet meer dan logisch, zo stelt Szamuely.
Maar Hillary Clintonen de media
begroetten het als bewijs dat de hele operatie door Trump en Putin was
bekokstoofd om de aandacht van Russiagate af te leiden. Wat een onzin.
Daarbij
komen de elkaar voortdurend opvolgende massale NAVO oefeningen zoals
onlangs in Scandinavië, waar ook het voorheen neutrale Finland en Zweden
aan meededen. Dat zou allemaal bedoeld zijn om de Russische agressie
af te schrikken. Echt belachelijk, vervolgt de analist. Het zijn
juist de Amerikanen die hun troepen en bases over de hele wereld en
langs de Russische grenzen hebben. Rusland heeft geen (permanente)
militaire bases buiten zijn grenzen, die
nu min of meer net zo omsingeld zijn als in 1939, toen de USSR was
omgeven door landen die zich maar al te graag bij Hitler aansloten.
Washington
noemt Rusland een existentiële vijand... en de NAVO partners staan zij
aan zij tegen Russische agressie, wat in realiteit Russische
verdediging is. Nu hebben we dus een explosieve situatie die zomaar op
een oorlog kan uitlopen.
Verbijsterend dat er geen publieke kritiek meer is op dit beleid
Ik
vind het verbijsterend dat we zoveel jaren na de Koude Oorlog op het
punt zijn gekomen dat er bijna geen publieke kritiek is op beleid dat
ertoe heeft geleid dat de VS een belangrijk wapenverdrag gaat opzeggen
(het INF verdrag uit 1987). Er is vrijwel geen publieke kritiek dat de
VS op de drempel van Rusland bij een gewapend conflict betrokken raakt,
in Oekraïne, Syrië, Iran, of mogelijk zelfs Scandinavië.
Buitengewoon gevaarlijke tijd die op kernoorlog kan uitlopen
Aangezien het in 2011 gesloten New Strategic Arms Reduction Treaty
in 2021 verloopt en er niets op wijst dat er iets voor in de plaats
komt, is dit een buitengewoon gevaarlijk moment in de tijd.
Veel
hiervan hebben we te danken aan de liberalen* (*in de VS de term die
doorgaans enkel voor linksen en links-liberalen / de Democraten) wordt
gebruikt, en inmiddels ook van toepassing is op veel Europese partijen
zoals de VVD), besluit de analist. Zij hebben de anti-Russische agenda
omarmd. Tijdens de Koude Oorlog hadden ze nog het standpunt dat we op
zijn minst wapenreductie verdragen moesten nastreven. We hadden dan wel
niets met de communisten, maar we hadden wel verdragen nodig om een
kernoorlog te voorkomen.
Die
voorzichtigheid hebben ze niet meer. Iedere vijandigheid tegen Rusland
is nu goed en gerechtvaardigd. Er is vrijwel geen weerstand meer tegen
het pad naar een oorlog met Rusland, zelfs niet als dit een kernoorlog
kan worden.
*
En
dat de 70% (!!) kans op die oorlog beslist niet overdreven is blijkt
wel uit de recente oproep van de Atlantische Raad, de meest invloedrijke
denktank van het Westen, aan Oekraïne om een terreur- en/of oorlogsdaad
tegen Rusland te begaan, en dan de NAVO uit de nodigen om in te grijpen
(zie link 2 december onderaan).
Als
je dan zó openlijk solliciteert naar een oorlog moeten we straks niet
vreemd opkijken als er inderdaad plotseling een overweldigende zwerm
raketten uit het oosten op ons wordt afgeschoten. De totale
verwoestingen die dan volgen zullen we dan geheel en enkel aan onszelf
en aan ons blinde vertrouwen in de media en politiek - hebben te
danken. Alleen zal er dan waarschijnlijk vrijwel niemand meer in leven
zijn om de verantwoordelijken daarop aan te spreken.
En
dan zijn daar de alternatieve media, waar er geen Groot Kapitaal
achter steekt, zoals bij de zelfverklaarde kwaliteitsmedia met alsmaar
tanende oplage-cijfers voor hun duur betaald gazetten-plp.. De lullen
mar onder elkaar uit hun nek en verspreiden hun eigen (verkochte) mening
als de enige juiste voor alles wat leeft.. Journalistiek, een beroep
met een missie, is verworden tot ordianar kopieerwerk door dik betaalde
klerken van laag alloi.
*
Van
familie, vrienden en kennissen verneem ik dat haast niemand ze nog in
huis haalt. Uitzondering gemaakt voor t Pallieterke, dat al 60-70 jaar
vecht tegen de overmacht.
Dat
(vechten tegen de overmacht) doe ik nu al sedert jaren, sè. En dat komt
vooral niet dor mijn slechtziendheid, maar door mijn betere smaak.
Zelfs De Krantenkoppen op Tinternet hebben afgedaan. Omdat ik voordien al weet wat er niet zal te lezen staan.
*
Ook
al omdat de zeldzaam schijnbar actuele artikels alleen tegen betaling
leesbaar zijn. Daar waar we nog geld zouden moeten toe krijgen om ze te
wlllen lezen!
Eerst betalen, tenzij ze gaan over negatieve berichtgeving in verband met andersdenkenden.
*
Maar zo lang er vrije menngs-garing bestaat, zijn daar gelukkig de idealisten van Het Goede Woord.
Vandaar
dat de lezer hier regelmatig op deze blog sedert enkele dagen DOOBRAAK
vindt, een platvorm dat inderdaad aan de Goede Kant van de
Geschiedenis staat. Het helpen verspreiden is mijn manier om hen te
steunen, door hun bestaan zoveel mogelijk uit te dragen.
Ook
de voorbije week werden veel vragen gesteld en waren er ook vragen
die te weinig of helemaal niet gesteld werden. Aan het begin van de
nieuwe week kunnen er misschien nog enkele vragen meer opgeworpen
worden. Zoals:
Heeft een failliet bedrijf een afgeslankte kas?
(Aan
de VRT, waar ze het operette-kabinet Michel II maar blijven omschrijven
als een afgeslankte of vervelde versie van Michel I.
De rode loper, altijd n perpetuum mobile..
*
Mensenlief, de federale regering is gevallen. Tel de resterende Kamerzetels en trek uw conclusies.)
Wat is er misgelopen in jullie jeugd?
(Aan alle landgenoten die in Marrakesh én in Katowice zo wanhopig graag bij de besten van het internationale klasje willen horen.
*
Zij
zouden tekenen voor de meest onhaalbare ambities, ongeacht de gevolgen,
om toch maar op een goed blaadje te staan bij de wereldgemeenschap.
Enkele toppolitici klauwen natuurlijk naar een uitbol-baantje bij een
supranationale instelling, maar wat bezielt al die andere mensen om
blind te hengelen naar de goedkeuring van globalisten?)
Sinds wanneer is de zaligverklaring van een Vlaming geen nieuws meer?
(Aan
de Vlaamse kwaliteitskranten, die de voorbije twee weken geen letter
hebben gewijd aan de zaligverklaring op 8 december van Charles Deckers.Deze Witte Pater uit Antwerpen
stierf in 1994 de christelijke martelaarsdood in handen van de
Algerijnse Groupe Islamique Armé (GIA). De Standaard, De Morgen en De
Tijd raken nooit uitgeschreven over Pater Damiaan, maar misschien ligt
lepra politiek niet zo gevoelig.)
Hoe loyaal hebben jullie samengewerkt met Theo Francken?
(Aan de Dienst Vreemdelingenzaken (DVZ), die luttele uren na het ontslag van Francken op eigen houtje
besloot om een ontradings+campagne offline te halen. DVZ deed dat
zonder overleg met de nieuwe voogdijminister Maggie De Block. Wat zegt
deze gretigheid over DVZ? Hoe lang borrelt bij de dienst al onvrede over
de migratie-kritische koers van Francken? En welke impact heeft dat
gehad op de samenwerking?)
Wat vinden jullie nu eigenlijk zo verkeerd aan de term Marrakesh coalitie?
*
(Aan
de media die nu al vier jaar schrijven over de kamikaze coalitie en
het kibbelkabinet, maar Marrakesh coalitie plots te gekleurd vinden.
Welke kwalijke connotatie kleeft er misschien aan Marrakesh? Of Marokko?)
Hoe ver bent u buiten uw bevoegdheden gegaan om Alibaba naar Luik te halen?
(Aan Charles Michel, nu De Tijd schrijft dat het kabinet van de premier zware politieke druk heeft uitgeoefend om een verdeelcentrum van de Chinese internetreus Alibaba naar Luik te halen. Twee conclusies uit dat artikel:
1) Dit hele zaakje stinkt uren in de wind.
2)
De sluwe Chinezen hebben Charles Michel zo goed als zeker gerold, want
opeens zijn de plannen van Alibaba veel kleinschaliger en is alleen een
beperkte investering van 75 miljoen euro echt concreet vastgelegd. De
beste gronden aan de luchthaven van Luik zijn nu wel verpatst.)
*
Wat zegt dat over dit land?
(Aan Mark Eyskens,
die in Dag Allemaal het falen van Charles Michel en ook zijn eigen
falen als premier in 1981 probeert te relativeren met de opmerking:
Ach, in België mislukken ten slotte álle eerste ministers.)
Hoezo, niemand wil open grenzen?
(Aan iedereen die volhoudt er is niemand die pleit voor open grenzen, nu 2/3de van het Europees Parlement pleit voor een humanitair visum
dat verkrijgbaar moet zijn in elke Europese ambassade. Met zon systeem
kunnen massas mensen zeer makkelijk naar Europa komen en worden de
grenzen nog meer opengezet. Groen, SP.a en Open VLD steunen dit systeem
en ook CD&V had niet de ruggengraat om tegen te stemmen. Om te
onthouden.)
Viel de aanslag in Straatsburg al onder de nieuwe media-richtlijnen uit het Migratiepact van Marrakesh?
(Aan
de auteurs van berichten over de schietpartij (=aanslag) in
Straatsburg, waar een schutter (=terrorist) toesloeg. Zijn
jihadistisch motief werd zoveel mogelijk in de marge gehouden, terwijl
het de essentie is. Je vraagt je af waarom de opstellers van het
Migratiepact de moeite hebben gedaan om de media een migratievriendelijk
discours voor te schrijven. De meeste media censureren zichzelf al heel
lang.)
Hoe zou deze klantvriendelijkheid nu misplaatst zijn?
(Aan Nathalie Debast van de
vzw Mycadis,
die
met de volle steun van N-VA-minister Philippe Muyters
praktijk-testen uitvoert bij dienstenchequebedrijven. Na 1.350 mystery
calls is de steen des aanstoots gevonden: klanten die vragen of er een
vrouw kan komen poetsen en dus géén man. Vaak gaat het bedrijf in op
zon vraag uit misplaatste klantvriendelijkheid, maar het blijft
discriminatie. En wat dan met de bejaarde weduwe, die zich niet veilig
voelt met een vreemde man in huis? Als gehoor geven aan haar vraag
misplaatst is, dan wil ik niet goedgeplaatst zijn.)
Knack zet op die website
Alles over vzw Mycadis
Vlaamse dienstenchequesector gaat mystery calls invoeren tegen discriminatie.
In
de loop van volgend jaar komen er zogenaamde 'mystery calls' bij
Vlaamse dienstenchequebedrijven. De bedoeling is om na te gaan hoe zo'n
bedrijf reageert op een discriminerende vraag van een klant en hen
hiertegen te wapenen. Het initiatief voor de mystery calls gaat uit van
de werkgevers, ter uitvoering van het actieplan van minister van Werk
Philippe Muyters (N-VA) tegen discriminatie in de dienstenchequesector.
*
Wat was de échte reden voor uw vertrek uit New York City?
(Aan choreograaf Andros Zins-Browne,
die tien jaar geleden naar België kwam om, volgens De Morgen, het
erbarmelijke cultureel-economische beleid in New York te ontvluchten.
Wij dachten dat New York een van de culturele en economische hoofdsteden
van de wereld was? Maar nu blijkt dat het culturele en economische
klimaat veel beter is in het kunstencentrum Netwerk van de Oost-Vlaamse provinciestad Aalst, waar
(Aan de Universiteit van Ghana, waar een standbeeld van Mahatma Gandhi verwijderd werd na een racisme-rel. Gandhi heeft de Afrikanen namelijk weleens kaffers
genoemd, toen hij nog een jonge Indiase advocaat in Zuid-Afrika was. Op
een dag zal nog eens blijken dat iedereen die geboren werd voor het
jaar 2000 een vieze vuile racist was.)
*
Zit u zelf ook nog met vragen? Blijf er niet mee zitten. Stel ze hardop in een reactie op dit stuk.
Blair accuses Nigel Farage of 'stigmatising' foreigners to win over angry white working class voters
*
In
een interview verklaarde de oud-premier van het Verenigd Koninkrijk dat
een tweede Brexit-referendum almaar waarschijnlijker wordt. Nigel Farage, sinds kort partijloos, herhaalde dat gevoel op een bijeenkomst van Leave means Leave.
Dat is een platform voor eurosceptici van allerlei pluimage. Zowel
parlementairen van Labour, de Conservatives als de DUP maken er deel van
uit. En Farage.
*
Flauw afkooksel van Thatcher
*
achtte
men de optie van een tweede referendum over het Britse Lidmaatschap van
de Europese Unie als iets onrealistisch. Alleen verbolgen Remainers
geloofden daarin. Echter, de voorbije tumultueuze weken waarin premier
Theresa May haar Brexit Plan probeert te verkopen aan het parlement én
de natie, hebben dit (de remaining) veranderd.
*
De
Premier redde dan wel haar politieke nekvel in de eigen partij, ze
staat nog steeds voor de onmogelijke opdracht om haar gecontesteerde
akkoord door het Lagerhuis te krijgen. Ondanks haar Thatcheriaanse
handtassen-gezwaai in Brussel, waarbij ze zelfs Jean Claude Juncker boos
aanpakte voor zijn denigrerende houding, willen de leiders van de EU
van geen wijken weten.
*
Juncker noemde May nebulous of onduidelijk. Zij sprak hem boos aan. En dit maken de Britten ervan. TheresaMay nebulous = Britsehumor
Welke
opties liggen er nog op de politieke tafel? Theresa May dreigde er
tijdens haar zogezegde Thatcher moment in Brussel mee haar plan toch
nog voor Kerstmis aan het afkerige Lagerhuis voor te leggen.
*
Dat
dreigement waarmee het hele akkoord in duigen ligt, maakte blijkbaar
weinig indruk. Dus zal ze ongetwijfeld nog terugkeren naar de EU-tafel
in de hoop iets van toegevingen al waren het maar wat holle woorden op
papier los te weken om de twijfelende tegenstanders in Londen aan
haar kant te krijgen.
Een softe brexit?
*
Dit bezorgt haar de vrijheid om een softere Brexit-deal uit te werken dan diegene die ze nu in handen heeft.
Doordat
ze de vertrouwensstemming in de eigen partij won, behoeden de
partijregels haar een jaar tegen een nieuwe motie van wantrouwen. Dit
bezorgt haar de vrijheid om een softere brexitdeal uit te werken dan
diegene die ze nu in handen heeft. Door het VK bijvoorbeeld toch binnen de Europese Markt te houden.
Zo kan ze een deel van de Labourfractie verleiden haar toch te steunen.
May riskeert daarbij wel dat ze nog verder vervreemdt van een
belangrijk aandeel van de eigen partij. Die boze parlementairen kunnen
dan de hele werking van de regering beginnen boycotten.
Nieuwe verkiezingen?
Samen met de Noord-Ierse DUP kan de socialistische partij een vertrouwensstemming eisen in het Lagerhuis.
En dan is er nog de zogezegde nucleaire optie
van Labour. Samen met de Noord-Ierse DUP kan de socialistische partij
een vertrouwensstemming eisen in het Lagerhuis. Als de 117 boze Tory
parlementairen zich daarbij aansluiten, is het sowieso over and out voor
May. Er volgen dan parlementsverkiezingen. Maar de DUP is als de dood
voor prime minister Jeremy Corbyn, net als die 117
conservatieve opstandelingen. Is de Brexit hen dat waard? Bovendien zit
indien Labour die verkiezingen wint Corbyn plots met de hete
brexit-aardappel. Wil hij zich daaraan wel verbranden? Zowel voor de DUP
en de conservatieve factie als voor Labour is dit pad bewandelen
uitermate riskant.
Jeremy Corbyn (°194) , Leider Labour Party
*
Een tweede referendum?
De premier staat bijna met de rug tegen de muur. Haar enige uitweg lijkt een volksraadpleging.
Zo
komen we bij dixit Theresa May de absoluut uitgesloten optie: een
nieuw brexitreferendum. De premier verklaarde ooit met even veel
zekerheid dat ze nooit verkiezingen zou uitschrijven. Tot ze die
uitschreef en daarmee zelfs Buckingham Palace verraste. Naast de Queen,
was ook de modale Brit not amused door die zet van de Premier. Ze
hield er een minderheidskabinet aan over dat nu overleeft dankzij de
steun van de DUP. Meer dan een jaar lang speechte de Maybot zoals ze
spottend wordt genoemd dat no deal beter was dan een bad deal.
Tot ze een akkoord aan de natie presenteerde dat door iedereen een bad
deal wordt genoemd. En nu zweert ze bij hoog en bij laag dat no deal
geen optie is in het belang van de natie. Dus, moet men haar dan nog
geloven als ze even resoluut een tweede referendum blijft afwijzen?
De
Premier staat bijna met de rug tegen de muur. Haar enige uitweg lijkt
een volksraadpleging. Maar hoe verloopt dat pad precies?
Praktisch verloop
*
Officieel verlaat het VK de EU op 29 maart 2019.
Een nieuw referendum kan enkel plaatsvinden wanneer het parlement
daarvoor de juiste wetgeving voorziet. Volgens The Guardian moet je voor
dat hele proces minstens 22 weken rekenen. Dat betekent dat een nieuw referendum ten vroegste einde mei kan plaatsvinden. Het VK stelt de brexit dan uit. Het Europese Hof verklaarde vorige week nog dat het land dat kan.
Deze timing bezorgt nog een bijkomende kopzorg. Er vinden immers in die periode ook Europese verkiezingen plaats.
Wat doet het VK in dit geval? Die verkiezingen toch laten plaatsvinden
om de verkozen parlementairen bij een nieuwe brexitstem kort te
laten zetelen in het Europees Parlement? Of de verkiezingen niet
organiseren en riskeren dat het VK bij een niet-brexitstem er geen
vertegenwoordigers heeft?
De vraag van 17,4 miljoen kiezeers
Want, welke opties leg je voor? Geen deal, de deal van Theresa May of in de EU blijven?
Maar
welke vraag zou er op het stemformulier staan? Niet zo eenvoudig, zo
blijkt. De premier kan proberen de bevolking te laten kiezen tussen haar
deal en geen deal. Maar je kan er donder op zeggen dat het parlement
zon voorstel amendeert. En dan wordt het ingewikkelder. Want, welke
opties leg je voor? Geen deal, de deal van Theresa May of in de EU
blijven?
Het
staat vast dat op deze manier geen enkele optie 50% van de stemmen
haalt. Dat zorgt ervoor dat het resultaat gecontesteerd blijft.
Men kan ook werken met een tweede keuze-optie. In de zin van als uw keuze het niet haalt, waar kiest u dan wel voor?.
Het
hoeft niet te verwonderen dat zelfs eurofiele parlementairen zeggen dat
een tweede referendum toxic is voor de stemming in het VK. De
overtuigde brexiteers zien er een typische EU-truuk in: laat de
bevolking stemmen tot ze juist stemt. Tot ze stemt zoals de EU dat
wil. De meest overtuigde Remainers vinden dat er maar twee keuzes moeten
zijn op het stemformulier: de deal van de premier of in de EU blijven.
*
(*) 17,4 miljoen kiezers stemden op 23 juni 2016 voor een brexit.
Blair accuses Nigel Farage of 'stigmatising' foreigners to win over angry white working class voters
*
In
een interview verklaarde de oud-premier van het Verenigd Koninkrijk dat
een tweede Brexit-referendum almaar waarschijnlijker wordt. Nigel Farage, sinds kort partijloos, herhaalde dat gevoel op een bijeenkomst van Leave means Leave.
Dat is een platform voor eurosceptici van allerlei pluimage. Zowel
parlementairen van Labour, de Conservatives als de DUP maken er deel van
uit. En Farage.
*
Flauw afkooksel van Thatcher
*
achtte
men de optie van een tweede referendum over het Britse Lidmaatschap van
de Europese Unie als iets onrealistisch. Alleen verbolgen Remainers
geloofden daarin. Echter, de voorbije tumultueuze weken waarin premier
Theresa May haar Brexit Plan probeert te verkopen aan het parlement én
de natie, hebben dit (de remaining) veranderd.
*
De
Premier redde dan wel haar politieke nekvel in de eigen partij, ze
staat nog steeds voor de onmogelijke opdracht om haar gecontesteerde
akkoord door het Lagerhuis te krijgen. Ondanks haar Thatcheriaanse
handtassen-gezwaai in Brussel, waarbij ze zelfs Jean Claude Juncker boos
aanpakte voor zijn denigrerende houding, willen de leiders van de EU
van geen wijken weten.
*
Juncker noemde May nebulous of onduidelijk. Zij sprak hem boos aan. En dit maken de Britten ervan. TheresaMay nebulous = Britsehumor
Welke
opties liggen er nog op de politieke tafel? Theresa May dreigde er
tijdens haar zogezegde Thatcher moment in Brussel mee haar plan toch
nog voor Kerstmis aan het afkerige Lagerhuis voor te leggen.
*
Dat
dreigement waarmee het hele akkoord in duigen ligt, maakte blijkbaar
weinig indruk. Dus zal ze ongetwijfeld nog terugkeren naar de EU-tafel
in de hoop iets van toegevingen al waren het maar wat holle woorden op
papier los te weken om de twijfelende tegenstanders in Londen aan
haar kant te krijgen.
Een softe brexit?
*
Dit bezorgt haar de vrijheid om een softere Brexit-deal uit te werken dan diegene die ze nu in handen heeft.
Doordat
ze de vertrouwensstemming in de eigen partij won, behoeden de
partijregels haar een jaar tegen een nieuwe motie van wantrouwen. Dit
bezorgt haar de vrijheid om een softere brexitdeal uit te werken dan
diegene die ze nu in handen heeft. Door het VK bijvoorbeeld toch binnen de Europese Markt te houden.
Zo kan ze een deel van de Labourfractie verleiden haar toch te steunen.
May riskeert daarbij wel dat ze nog verder vervreemdt van een
belangrijk aandeel van de eigen partij. Die boze parlementairen kunnen
dan de hele werking van de regering beginnen boycotten.
Nieuwe verkiezingen?
Samen met de Noord-Ierse DUP kan de socialistische partij een vertrouwensstemming eisen in het Lagerhuis.
En dan is er nog de zogezegde nucleaire optie
van Labour. Samen met de Noord-Ierse DUP kan de socialistische partij
een vertrouwensstemming eisen in het Lagerhuis. Als de 117 boze Tory
parlementairen zich daarbij aansluiten, is het sowieso over and out voor
May. Er volgen dan parlementsverkiezingen. Maar de DUP is als de dood
voor prime minister Jeremy Corbyn, net als die 117
conservatieve opstandelingen. Is de Brexit hen dat waard? Bovendien zit
indien Labour die verkiezingen wint Corbyn plots met de hete
brexit-aardappel. Wil hij zich daaraan wel verbranden? Zowel voor de DUP
en de conservatieve factie als voor Labour is dit pad bewandelen
uitermate riskant.
Jeremy Corbyn (°194) , Leider Labour Party
*
Een tweede referendum?
De premier staat bijna met de rug tegen de muur. Haar enige uitweg lijkt een volksraadpleging.
Zo
komen we bij dixit Theresa May de absoluut uitgesloten optie: een
nieuw brexitreferendum. De premier verklaarde ooit met even veel
zekerheid dat ze nooit verkiezingen zou uitschrijven. Tot ze die
uitschreef en daarmee zelfs Buckingham Palace verraste. Naast de Queen,
was ook de modale Brit not amused door die zet van de Premier. Ze
hield er een minderheidskabinet aan over dat nu overleeft dankzij de
steun van de DUP. Meer dan een jaar lang speechte de Maybot zoals ze
spottend wordt genoemd dat no deal beter was dan een bad deal.
Tot ze een akkoord aan de natie presenteerde dat door iedereen een bad
deal wordt genoemd. En nu zweert ze bij hoog en bij laag dat no deal
geen optie is in het belang van de natie. Dus, moet men haar dan nog
geloven als ze even resoluut een tweede referendum blijft afwijzen?
De
Premier staat bijna met de rug tegen de muur. Haar enige uitweg lijkt
een volksraadpleging. Maar hoe verloopt dat pad precies?
Praktisch verloop
*
Officieel verlaat het VK de EU op 29 maart 2019.
Een nieuw referendum kan enkel plaatsvinden wanneer het parlement
daarvoor de juiste wetgeving voorziet. Volgens The Guardian moet je voor
dat hele proces minstens 22 weken rekenen. Dat betekent dat een nieuw referendum ten vroegste einde mei kan plaatsvinden. Het VK stelt de brexit dan uit. Het Europese Hof verklaarde vorige week nog dat het land dat kan.
Deze timing bezorgt nog een bijkomende kopzorg. Er vinden immers in die periode ook Europese verkiezingen plaats.
Wat doet het VK in dit geval? Die verkiezingen toch laten plaatsvinden
om de verkozen parlementairen bij een nieuwe brexitstem kort te
laten zetelen in het Europees Parlement? Of de verkiezingen niet
organiseren en riskeren dat het VK bij een niet-brexitstem er geen
vertegenwoordigers heeft?
De vraag van 17,4 miljoen kiezeers
Want, welke opties leg je voor? Geen deal, de deal van Theresa May of in de EU blijven?
Maar
welke vraag zou er op het stemformulier staan? Niet zo eenvoudig, zo
blijkt. De premier kan proberen de bevolking te laten kiezen tussen haar
deal en geen deal. Maar je kan er donder op zeggen dat het parlement
zon voorstel amendeert. En dan wordt het ingewikkelder. Want, welke
opties leg je voor? Geen deal, de deal van Theresa May of in de EU
blijven?
Het
staat vast dat op deze manier geen enkele optie 50% van de stemmen
haalt. Dat zorgt ervoor dat het resultaat gecontesteerd blijft.
Men kan ook werken met een tweede keuze-optie. In de zin van als uw keuze het niet haalt, waar kiest u dan wel voor?.
Het
hoeft niet te verwonderen dat zelfs eurofiele parlementairen zeggen dat
een tweede referendum toxic is voor de stemming in het VK. De
overtuigde brexiteers zien er een typische EU-truuk in: laat de
bevolking stemmen tot ze juist stemt. Tot ze stemt zoals de EU dat
wil. De meest overtuigde Remainers vinden dat er maar twee keuzes moeten
zijn op het stemformulier: de deal van de premier of in de EU blijven.
*
(*) 17,4 miljoen kiezers stemden op 23 juni 2016 voor een brexit.
Macron beschuldigd van landverraad door Franse generaals, omdat hij het VN-migratiepact heeft ondertekend .
Generaal
Antoine Martinez heeft de brief geschreven, die ondertekend werd door
tien andere generaals, een admiraal en een kolonel en de voormalige
Franse minister van Defensie Charles Millon.
*
Zij geven een krachtige waarschuwing af dat Macron´s ondertekening van het VN-migratiepact nog meer soevereiniteit van Frankrijk afpakt en nog meer reden voor een al gepijnigd volk om in opstand te komen.
*
De
hoog gedecoreerde militaire medeondertekenaars verklaren dat de onder
vuur liggende Macron schuldig is aan het ontkennen van democratie of
verraad tegenover de natie, omdat hij het migratiepact heeft
ondertekend zonder het aan het volk voor te leggen.
LÉtat, cest moi
*
De
Franse staat realiseert zich laat dat het onmogelijk is om teveel
mensen te integreren uit volledig andere culturen, die zichzelf de
afgelopen veertig jaar gehergroepeerd hebben in gebieden die zich niet
langer onderwerpen aan de wetten van de Republiek, staat er in de
brief. Ook staat erin dat massa-immigratie de Franse culturele
eigenheden uitwist.
Het
pact, waartegen geprotesteerd werd door de gele hesjes-beweging in
vijf landen, werd afgelopen maandag in Marrakesh ondertekend door 164
landen, meestal tegen de wil van de burgers in tientallen landen, zoals
blijkt uit desbetreffende petities.
Na
een stukje dadaïstisch absurd theater is ze er, Michel II, een regering
van Oempa Loempas en Smurfen die hoogmoedswaanzin tot kunst verheven
hebben. De politieke dwergen hebben minder stemmen achter zich dan Bolle
Gijs Dhaeseleer in Ninove, maar willen regeren zonder parlementair
vertrouwen.
*
Terwijl
Grote Smurf Michel in Marrakesh applaus kreeg voor zijn staatsgreep van
de onverantwoordelijkheid, vochten klungelsmurf De Croo en
loempe-Oempa Loempa Peeters afgelopen zondag in De Zevende Dag om op
elkaar schouders te staan.
*
De chaostheorie van Prigogine valt het surrealisme van Magritte in de armen.
Vóór
Marrakesh was het parlement het huis van de democratie, maar nadien is
het voor Michel en de zijnen een keutelachtig koffiekransje. Het is
duidelijk, Michel II pleegt geen harakiri door het vertrouwen te vragen
aan het parlement en elke oppositiepartij weet verdomd goed dat het
indienen van een motie van wantrouwen
een uriasbrief is.
*
Wikipedia
zegt
over een Unia-breif Iedereen die zich binnen België gediscrimineerd
voelt of getuige is van discriminatie, kan bij Unia aankloppen. We
informeren je over je rechten en zoeken samen naar een oplossing. Unia
lanceert ook campagnes vóór gelijke kansen en tegen discriminatie,
formuleert aanbevelingen aan overheden en brengt tools, publicaties en
statistieken uit.
*
Een Mexican standoff tussen oppositie en regering. Maar, ceci nest pas un gouvernement.
De chaos-theorie van Prigogine valt het surrealisme van Magritte in de
armen. Binnen de chaos-theorie organiseren instabiele elementen zich tot
structuren van een hogere orde, in dit geval een spookregering van
ministers zonder meerderheid en zonder steun.
Michel II is een leeggezogen lijk dat naar de uitgang strompelt hopend op een bloedtransfusie.
*****
*
Mars tegen Marrakesh
*
Een
week nadat 164 van 193 VN-landen hun steun aan het Marrakesh-pact
bevestigden, organiseren rechtse jongerenbewegingen een mars tegen
Marrakesh. Het gele hesje in de kast en een rode fez op het hoofd met de
boodschap: We zijn niet akkoord met wat jullie in Marrakesh HEBBEN
GEDAAN. Water hozen als het schip gezonken is begint stilaan een rechts
trekje te worden. Nu het voetbal toch een omgekochte boel is gebleken
hangen ook de hooligans zondag hun sjerp aan de haak voor een mars tegen
gedane zaken. Politiek engagement van hooligans, is dat een aanzet tot
een politieke partij van de hooligans? De PVDH met als
verkiezingsslogans: Geen haar en boter op het hoofd of We zetten ons
beste bottineke voor
*
Staken om het te maken
Om
goed uitgerust te zijn voor de betoging van zondag in Brussel beslisten
de politievakbonden om donderdag een stakings-rustdag in te bouwen. De
met matrakken, pepperspray en pistool uitgeruste politieagenten
protesteren tegen de groeiende agressie tegen gezag. Ocharme, wat zijn
het toch sukkelaars die broze agenten van de buurtpolitie. Intussen
moeten leerkrachten, buschauffeurs, treinconducteurs en loketbedienden
diezelfde agressie tegen gezag ondergaan zonder wapens en beschermende
kledij.
Naar
verluidt werd de politiestaking in Dendermonde het best nageleefd. Daar
staakten de flikken omdat er geen toiletpapier meer was. Die kan je
best geen poepje laten ruiken.
Meer loon, minder lang werken en minder belastingen.
*
Omdat
een verlengd weekend tijdens de kerstinkopen handig is, riepen de
vakbonden op voor een staking op vrijdag 14 december. Om zoveel mogelijk
stakers te motiveren om een verlengd weekendje te nemen werd de meest
populistische slogan uit hun arsenaal bovengehaald: Meer loon, minder
lang werken en minder belastingen. Iets waar ongeveer 100% van de
Belgen achter staat en waarmee men eigenlijk op de kar van de gele
hesjes springt. Gele koleire omdat water en
elektriciteit duurder worden door klimaattaksen, woede omdat het
openbaar vervoer duurder wordt door dure groene diesel.
Iedereen wil gezondere lucht en een beter klimaat, maar niemand wil er voor betalen.
De
vakbonden voeren een strijd tegen sluipende armoede. Nochtans doen we
het in Vlaanderen allesbehalve slecht als het op armoede aankomt.
**
*
Voormalig links coryfee Frank Vandenbroucke stampt de linkse droom van een verkiezingsthema rond armoede en sociale deprivatie aan diggelen. Zijn studie wijst uit dat de welvaart van Belgische gezinnen 12% boven het Europees gemiddelde ligt
en dat in Vlaanderen slechts 8% van de kinderen in armoede opgroeien?
Daarmee behoren we tot de best scorende regios van Europa. Het
riedeltje van Kitir, Almaci, Van der Maelen, Crombez en Calvo is
daardoor aan herziening toe.
Het onverstand regeert dit land
Onze onrechtstreekse democratie faalt wanneer een stokdove, blinde en lamme regering aan de macht kan blijven.
Staan
we aan de goede kant van de geschiedenis of aan de zelfkant van een
falend systeem. Onze onrechtstreekse democratie faalt wanneer een
stokdove, blinde en lamme regering aan de macht kan blijven. Zelfs
wanneer ze de meerderheid van de bevolking vertegenwoordigt heeft de
parlementaire oppositie geen waarde en wordt de onrechtstreekse
democratische stem van de burger genegeerd.
Staan
we aan de goede kant van de geschiedenis wanneer alle politieke
partijen panische angst hebben voor democratische verkiezingen?
Ook
het overleg-model tussen vakbonden en werkgevers faalt als we
vaststellen dat vóór het sociaal overleg al wordt gestaakt en gebouwen
worden gevandaliseerd. Neen Mia, niet de middenstand maar het onverstand
regeert dit land.
Na
een stukje dadaïstisch absurd theater is ze er, Michel II, een regering
van Oempa Loempas en Smurfen die hoogmoedswaanzin tot kunst verheven
hebben. De politieke dwergen hebben minder stemmen achter zich dan Bolle
Gijs Dhaeseleer in Ninove, maar willen regeren zonder parlementair
vertrouwen.
*
Terwijl
Grote Smurf Michel in Marrakesh applaus kreeg voor zijn staatsgreep van
de onverantwoordelijkheid, vochten klungelsmurf De Croo en
loempe-Oempa Loempa Peeters afgelopen zondag in De Zevende Dag om op
elkaar schouders te staan.
*
De chaostheorie van Prigogine valt het surrealisme van Magritte in de armen.
Vóór
Marrakesh was het parlement het huis van de democratie, maar nadien is
het voor Michel en de zijnen een keutelachtig koffiekransje. Het is
duidelijk, Michel II pleegt geen harakiri door het vertrouwen te vragen
aan het parlement en elke oppositiepartij weet verdomd goed dat het
indienen van een motie van wantrouwen
een uriasbrief is.
*
Wikipedia
zegt
over een Unia-breif Iedereen die zich binnen België gediscrimineerd
voelt of getuige is van discriminatie, kan bij Unia aankloppen. We
informeren je over je rechten en zoeken samen naar een oplossing. Unia
lanceert ook campagnes vóór gelijke kansen en tegen discriminatie,
formuleert aanbevelingen aan overheden en brengt tools, publicaties en
statistieken uit.
*
Een Mexican standoff tussen oppositie en regering. Maar, ceci nest pas un gouvernement.
De chaos-theorie van Prigogine valt het surrealisme van Magritte in de
armen. Binnen de chaos-theorie organiseren instabiele elementen zich tot
structuren van een hogere orde, in dit geval een spookregering van
ministers zonder meerderheid en zonder steun.
Michel II is een leeggezogen lijk dat naar de uitgang strompelt hopend op een bloedtransfusie.
*****
*
Mars tegen Marrakesh
*
Een
week nadat 164 van 193 VN-landen hun steun aan het Marrakesh-pact
bevestigden, organiseren rechtse jongerenbewegingen een mars tegen
Marrakesh. Het gele hesje in de kast en een rode fez op het hoofd met de
boodschap: We zijn niet akkoord met wat jullie in Marrakesh HEBBEN
GEDAAN. Water hozen als het schip gezonken is begint stilaan een rechts
trekje te worden. Nu het voetbal toch een omgekochte boel is gebleken
hangen ook de hooligans zondag hun sjerp aan de haak voor een mars tegen
gedane zaken. Politiek engagement van hooligans, is dat een aanzet tot
een politieke partij van de hooligans? De PVDH met als
verkiezingsslogans: Geen haar en boter op het hoofd of We zetten ons
beste bottineke voor
*
Staken om het te maken
Om
goed uitgerust te zijn voor de betoging van zondag in Brussel beslisten
de politievakbonden om donderdag een stakings-rustdag in te bouwen. De
met matrakken, pepperspray en pistool uitgeruste politieagenten
protesteren tegen de groeiende agressie tegen gezag. Ocharme, wat zijn
het toch sukkelaars die broze agenten van de buurtpolitie. Intussen
moeten leerkrachten, buschauffeurs, treinconducteurs en loketbedienden
diezelfde agressie tegen gezag ondergaan zonder wapens en beschermende
kledij.
Naar
verluidt werd de politiestaking in Dendermonde het best nageleefd. Daar
staakten de flikken omdat er geen toiletpapier meer was. Die kan je
best geen poepje laten ruiken.
Meer loon, minder lang werken en minder belastingen.
*
Omdat
een verlengd weekend tijdens de kerstinkopen handig is, riepen de
vakbonden op voor een staking op vrijdag 14 december. Om zoveel mogelijk
stakers te motiveren om een verlengd weekendje te nemen werd de meest
populistische slogan uit hun arsenaal bovengehaald: Meer loon, minder
lang werken en minder belastingen. Iets waar ongeveer 100% van de
Belgen achter staat en waarmee men eigenlijk op de kar van de gele
hesjes springt. Gele koleire omdat water en
elektriciteit duurder worden door klimaattaksen, woede omdat het
openbaar vervoer duurder wordt door dure groene diesel.
Iedereen wil gezondere lucht en een beter klimaat, maar niemand wil er voor betalen.
De
vakbonden voeren een strijd tegen sluipende armoede. Nochtans doen we
het in Vlaanderen allesbehalve slecht als het op armoede aankomt.
**
*
Voormalig links coryfee Frank Vandenbroucke stampt de linkse droom van een verkiezingsthema rond armoede en sociale deprivatie aan diggelen. Zijn studie wijst uit dat de welvaart van Belgische gezinnen 12% boven het Europees gemiddelde ligt
en dat in Vlaanderen slechts 8% van de kinderen in armoede opgroeien?
Daarmee behoren we tot de best scorende regios van Europa. Het
riedeltje van Kitir, Almaci, Van der Maelen, Crombez en Calvo is
daardoor aan herziening toe.
Het onverstand regeert dit land
Onze onrechtstreekse democratie faalt wanneer een stokdove, blinde en lamme regering aan de macht kan blijven.
Staan
we aan de goede kant van de geschiedenis of aan de zelfkant van een
falend systeem. Onze onrechtstreekse democratie faalt wanneer een
stokdove, blinde en lamme regering aan de macht kan blijven. Zelfs
wanneer ze de meerderheid van de bevolking vertegenwoordigt heeft de
parlementaire oppositie geen waarde en wordt de onrechtstreekse
democratische stem van de burger genegeerd.
Staan
we aan de goede kant van de geschiedenis wanneer alle politieke
partijen panische angst hebben voor democratische verkiezingen?
Ook
het overleg-model tussen vakbonden en werkgevers faalt als we
vaststellen dat vóór het sociaal overleg al wordt gestaakt en gebouwen
worden gevandaliseerd. Neen Mia, niet de middenstand maar het onverstand
regeert dit land.
Rusland: Vanaf nu militaire vergelding voor iedere Israëlische aanval in Syrië
aanvankelijke
goede verstandhouding tussen de Russische President Vladimir Putin en
de Israëlische Premier Benyamin Netanyahu is flink bekoeld.
(Afbeelding: Getty Images (2)).
*
Rusland
heeft Israël te verstaan gegeven dat het vanaf nu geen oogje meer
dichtknijpt voor (lucht)aanvallen op doelen in Syrië, ook niet als die
zijn gericht tegen Iraanse militaire installaties.
KREMLIN
heeft Syrië het groene licht gegeven om voortaan iedere aanval te vergelden met een vergelijkbare aanval op Israël.
Dus als Israël
de luchthaven van Damascus
bombardeert, kan het raketten op bijvoorbeeld zijn eigen grootste luchthaven bij
Tel Aviv
VERWACHTEN
**
Km 319.87 over de weg
De
Russen hielden tot nu toe Syrische en Iraanse vergeldingsaanvallen op
Israël tegen, maar stoppen daarmee omdat ze boos zijn dat de regering in
Jeruzalem zich niet zou houden aan de gemaakte afspraken, zoals het
niet aanvallen van militaire objecten die worden gebruikt voor de strijd
tegen ISIS en Al-Qaeda.
*
Moskou
heeft de regering Netanyahu duidelijk gemaakt dat er op vrijwel alle
Syrische en Iraanse bases Russische militairen zijn gestationeerd. Mocht
Israël dus toch doorgaan met beschietingen en bombardementen, inclusief
die van buiten het Syrische luchtruim worden ingezet, dan zouden
daarbij ook Russen om kunnen komen. En dat is iets wat president Putin
niet zal accepteren.
Een van de gevolgen zou het inzetten van de in Syrië opgestelde Russische S-300 afweerraketten kunnen
zijn, die gevechtsvliegtuigen die nog maar net van Israëlische bases
zijn opgestegen kunnen neerhalen. De Israëlische luchtmacht is met de
komst van deze luchtdoelraketten ook boven eigen land niet meer veilig.
*
Kortom: vanaf heden geldt wat Israël en Sy
rië/Iran/Rusland
betreft oog om oog, tand om tand. Het zal niemand hoeven worden
uitgelegd dat het bloedige conflict om Syrië hierdoor nog gevaarlijker
is geworden, mede omdat ook de VS, Europa, Saudi Arabië, Turkije en
Qatar er nog altijd een grote rol spelen en iedere partij zo zijn eigen
specifieke belangen nastreeft.
210.000.000 inwoners tegenover 742.000.000 in Europa. Amerika 326.000.000
*
Persoonlijke opmerking vooraf
Er
is geen enkele reden waarom Brazilë, dat reuenland aan de andere kant
van de wereld, mij doet denken aan het pipekleine Vlaanderen De
overeenkomsten zijn louer toeval.
210.000.000 inwoners tegenover 742.000.000 in Europa. Amerika 326.000.000
*
De verkiezing van Jair Bolsonaro
in Brazilië kwam voor velen onverwacht. Om de omwenteling van een
jarenlang links bestuur door de Arbeiderspartij (PT) van onder andere Dilma Roussef en Lula da Silva te kaderen, had Doorbraak een interview met
Eduardo
is een Braziliaans burger, maar met globale connecties. De voorbije
zeventien jaar reisde, woonde en werkte hij in het buitenland.
Hij
heeft een masterdiploma in Business and Finance, en ééntje in politieke
filosofie (beide behaald in de VS). Eduardo verdeelt zijn tijd over de
private sector, overheids agentschappen, politieke partijen en NGOs,
waardoor hij een perspectief kan bieden uit verschillende invalshoeken.
*
Eduardo beschouwt zichzelf als een culturele conservatief en een economische liberaal.
Dit interview verschijnt in drie delen. Vandaag deel 1.
Links heeft tweedracht gecreëerd
*
Het
Braziliaanse politieke kader gaat vooruit. Sommigen denken dat we
achteruit gaan, maar ik zie het anders. Ik zie hoe we eindelijk een
aantal economische, financiële, sociale, culturele, internationale en
milieu-problemen aanpakken waar we lang niets aan gedaan hebben.
Dit land kan lessen leren uit het vlot overhandigen van de macht
*
Brazilië is een Christelijk land, met ongeveer 60% katholieken en 25% Evangelische Christenen. Het Braziliaanse gezin heeft veel aandacht voor het gedrag van politici.
Dat is één van de redenen waarom Bolsonaro zo veel publieke steun
kreeg. Wanneer ik naar mezelf kijk, in het midden van al dit gedoe, ben
ik oprecht gelukkig. Drieëndertig jaar lang, sinds het einde van de militaire dictatuur in 1985,
werden we geregeerd door linkse leiders. Sommige van hen waren meer
gematigd, andere meer extreem. Dit land kan lessen leren uit het vlot overhandigen van de macht, zoals andere landen in bijvoorbeeld Europa en Azië ook doen. We kunnen kijken naar wat er de voorbije dertig jaar bereikt is, maar ook kritiek geven en een aantal premissen aanpassen.
Je
stemde voor Bolsonaro. Kan je me de voornaamste redenen geven waarom je
hem verkoos boven andere kandidaten, zoals bijvoorbeeld Haddad van de
Arbeiderspartij?
Partido dos Trabalhadores
*
Ik
woon in Brazilië en ik voel de druk. Ik voel hoe mensen bang zijn om
buiten te gaan, ik voel hoe slecht het politieke systeem geworden is. We
hebben het over veiligheid, ja, maar ook gewoon over het gebrek aan
respect dat mensen voor elkaar hebben, hoe mensen met elkaar omgaan.
Links heeft tweedracht gecreëerd in ons land. Vóór Lula (de voormalige linkse president van Brazilië, nu opgesloten voor corruptie, nvdr)
was dit land niet verdeeld tussen de haves en de have-nots. Blanken
tegen zwarten. De LGBTQ-gemeenschap. Linkse leiders hebben die
tweedracht geïntroduceerd in de samenleving, dat onderscheid was vroeger
nooit zo belangrijk.
Laten
we het hebben over veiligheid. 63.000 mensen per jaar worden vermoord
in Brazilië. Per jaar. In Brazilië worden meer mensen gedood dan in
conflictzones als Irak. Het is droevig om te zien hoe een land als
Brazilië, met zon groot potentieel en zo veel rijkdom, verkeerd
bestuurd wordt, naar mijn mening.
Kijk
naar het aantal agenten dat gedood wordt, het zijn er meer dan eender
waar ter wereld (in 2016 stierven 437 politieagenten in Brazilië, in de
VS 135, nvdr). Elk land dat zijn wetten wil doen naleven heeft een
slimme veiligheidsstrategie nodig. Je hebt middelen nodig, veel
training. Je moet er voor zorgen dat je agenten zich veilig voelen. Als ze zich niet veilig voelen, kunnen ze de burgers niet beschermen. Veel mensen verdedigen de criminelen, maar we verdedigen niet de mensen die ons beschermen. Daar moeten we iets aan doen.
In Coburgia schafte Louis Tobback
(SP-a), toenmalig Minister BiZa, met het Pinksterplan op 5 Juni 1990
de RIJKSWACHT af Dit militaire elitekorps had bestaan van 10 juli 1796 tot 1 april 2001.
Hiernavolgend leest U hoe de nieuwe Braziliaanse President Bolsonaro, om door het Volk verkozen te raken, het net andersom deed
Hallo, BDW, bent U niog daar?
*
Toenemende militarisering?
Bolsonaro
presenteerde zichzelf als de kandidaat van de openbare orde en
veiligheid. Hij beloofde onder andere meer privébezit van wapens toe te
laten, om de politie meer vrijheid te geven om dodelijk geweld te gebruiken. De vorige president, Temer, stuurde het leger naar de Staat Rio de Janeiro om de orde te herstellen. Zie je een toenemende militarisering van de ordehandhaving? Ligt daar een mogelijk probleem?
De corruptie in de overheid is onvoorstelbaar
*
Rio de Janeiro is een failed state.
De staat heeft zo veel slechte gouverneurs gehad de afgelopen decennia.
Gouverneur Pezão is onlangs gearresteerd. De laatste drie of vier
gouverneurs zitten ofwel in de gevangenis of staan op het punt naar de
gevangenis gestuurd te worden. De corruptie in de Overheid is
onvoorstelbaar. Die Staat daar heeft geen geld, voor niets, zelfs niet
om haar eigen ambtenaren te betalen. De georganiseerde misdaad neemt de
Maatschappij in Rio volledig over en infiltreert de overheid.
Ik
denk dat wat er in Rio met het Leger gebeurd is, noodzakelijk was, maar
dat het niet op volle capaciteit gebeurde. De militaire interventie nam
enkel de ordehandhaving over, om bezittingen en burgers te beschermen.
Het Leger is niet verantwoordelijk voor het Bestuur van de Staat, er was
geen politieke overname. Ik denk dat het niet goed gedaan is: bij een federale interventie moet je alles kunnen overnemen, niet slechts de ordehandhaving.
De
interventie loopt tot het einde van dit jaar, dus de nieuwe President
zal moeten beoordelen of ze in haar huidige vorm kan doorlopen, of ze
een versnelling hoger moeten schakelen.
Wat bedoel je met een versnelling hoger?
*
Gezien
de ernst van de situatie zal men moeten bekijken hoe men een systeem
kan installeren dat de Wet en veiligheidsmaatregelen doet respecteren.
Laten
we even uitzoomen en naar het bredere plaatje kijken. Bolsonaro en
leden van zijn team hebben bewondering uitgedrukt voor het militaire
regime en een aantal daden van dat regime verdedigd. Sommigen in
Brazilië, maar ook in de internationale gemeenschap, maken zich zorgen
over die combinatie van bewondering voor de militaire dictatuur (uit het verleden) en de ordehandhavingsretoriek. Deel je die bezorgdheid?
Ik
denk niet dat we terug zullen afglijden naar een dictatuur. Het
Brazilië in de tijd van de dictatuur was een heel ander Brazilië. We hadden geen politiek geëngageerde burgers, we hadden geen instituties als de federale politie, de juridische agentschappen
Bolsonaro
is al langer politicus dan hij ooit militair was, al 27 jaar. Hij is
een politicus, geen soldaat. Ik denk niet dat we ons zorgen moeten maken
over een democratisch afglijden.
Hij moest in debat gaan met een hele boel linkse politici die zich altijd negatief uitlaten over de militaire dictatuur zoals de media
dat noemt, maar wat we eigenlijk moeten benoemen als de tijd dat het
Leger aan de macht was. Bolsonaro verdedigde de goede dingen die toen
gebeurd zijn. Brazilië stond voor de keuze: één bepaalde ideologie
(communisme, nvdr) nastreven, of terugvechten en deel uitmaken van de
vrije wereld. Het militaire regime creëerde onder andere de publieke
infrastructuur.
Hoe
Bolsonaro spreekt is niet noodzakelijk hoe hij zal regeren. Om dingen
te veranderen, moet je eerst de aandacht zien te trekken, de discussie
winnen, en dat doe je door wat meer explosief uit de hoek te komen. Dat gebeurt niet enkel in Brazilië, maar wereldwijd: Italië, Oostenrijk, de VS.
Het politiek-institutionele landschap
Wat is het institutionele landschap in Brazilië? Welke controle mechanismen bestaan er?
Brazilië
is een presidentieel systeem, met een scheiding der machten die elkaar
in balans houden. We hebben een hooggerechtshof met elf rechters,
waarvan de meeste corrupt zijn (lacht).
*
Hoe worden rechters in het hooggerechtshof benoemd? En voor hoe lang?
Ze
worden benoemd door de president, voor het leven geloof ik (er bestaat
geen maximum termijn, maar wel een verplicht pensioen op 75, nvdr).
Daarom had het Lula-oordeel zon groot effect (het Hof bevestigde Lulas
veroordeling tot 12 jaar cel, nvdr): hij kreeg zes stemmen tegen. Het
was erg nipt, hij verloor met maar één stem.
De
reden dat hij veroordeeld is, is omdat het leger duidelijk maakte dat
Brazilië een rechtstaat is. Generaal Eduardo Villas Boas, commandant van
het Leger, tweette dat het Hof zijn functie moest uitoefenen en dat
corrupte mensen niet zo gemakkelijk vrij zouden mogen komen.
Nog altijd kijken onze gazettenvullers (1)
als gebiologeerd de andere kant op, niettegenstaande de grond onder hun
voeten openscheurt. Overal in de beschaafde wereld is het begrip
democratie totaal ontspoord en verworden tot de speelplaats van de
verkleuterde zakkenvullers die bij de Antieken de woestijn zouden zijn
ingestuurd..
Overal
waar daartegen verzet groeit, wordt dat ten aanzien van het volk, naar
ouder Linkse gewoonte, belast en beladen, met de eigen fouten. Neo Nazi
als voorbeeld, want Nziis, dat waren toch de Duitse Socialisten van de jaren 30?!
Ander voorbeeld.
De
Russische inmenging in de Amerikaanse Verkiezingen die Clinton
verloor. Zelf wat verkeerds peuteren, en als het misloopt, dan het
zaakje vliegensvlug omdraaien op de rug van de tegenstrever. Oder het
motto er kleeft wel wat aan de knikker, dat voelt iedereen aan zijn
elleboog, maar wij, we weten van krommenhaas.
*
Herinnert
U zich de helikopter-fraude met Agusta? Waar de bewijzen op tafel
lagen. Bij Willy Claes (SP-a) vond het Gerecht 2 miljoen omkoopgeld
verstopt op zolder, maar officieel bleek dat om door zjn vrouw
gesmokkeld huishoudgeld te gaan. Want zij veesde al langer dat hij van
aar wou scheiden .
Loewie
van Leuven, toen een soort Schatbewaarder van de Partij, hield vol dat
de 1.000.000 Bef commissie di de Pärtij had opgestreken, wel daelijk
in de boekhouding ws vermeld: twee keer op verschillende data Bef
500.000 als ontvangsten geboekte verkoop van steunkaarten.
Kasboek als bewijs aanvaard.
2 x 5 = 10
Dat wisten de Oude Grieken en de Atieke Romeinen al
*
Het zal toch niet war zijn, dat de Simsoms bij den Ouden Toebavzak op stage zijn geweest
*
(1)
Mijn excuses voor het woord hoernlaisen dat hier vroeger al eens
gebruikt werd om gazettenvullers aan te duiden. Zukken de Dames van de
Betaalde Liefde mij dat niet kwalijk nemen, AUB
NET ROND CLINTONS SLUIT ZICH: GETUIGEN EN DOCUMENTEN BEWIJZEN OMKOPING EN BELASTINGONTDUIKING
Hoe
lang wordt één van de beruchtste en crimineelste echtparen uit de
Amerikaanse geschiedenis nog de hand boven het hoofd gehouden?
(Afbeelding: Getty Images (3)).
*
Aantal
donaties aan Clinton Foundation met 90% afgenomen Senator Graham,
aankomende voorzitter parlementaire comité Justitie, wil ook illegale Uranium One deal
tussen Clintons en Russen onderzoeken CIA-FBI infiltrant: Koffers
vol miljoenen dollars omkoopgeld aan Clintons overhandigd
*
Het
net rond het criminele Clinton echtpaar begint zich langzaam te sluiten
nu drie klokkenluiders, (voormalige) medewerkers van de Clinton
Foundation, bereid zijn tegenover het Congres te getuigen over
grootschalige omkoping en belastingontduiking. Daarvoor zouden ze al in augustus 2017 zon 6000 paginas aan documenten aan de FBI en de IRS (belastingdienst) hebben overhandigd.
Afgevaardigde
Mark Meadows, voorzitter van de Vrijheidscommissie van het Huis van
Afgevaardigden, verklaarde dat het onderzoek in de media weliswaar niet
veel aandacht krijgt, maar dat er explosieve beschuldigingen worden
gemaakt die met bewijzen kunnen worden onderbouwd.
Misbruik machtspositie
Zo
is het uitermate verdacht dat het aantal donaties aan de Clinton
Foundation onmiddellijk fors steeg op het moment dat Hillary Clinton
minister van Buitenlandse Zaken was geworden, weer daalde toen ze was
teruggetreden, en wederom steeg toen ze zich kandidaat stelde voor het
presidentschap.
Op
basis van de getuigenverklaringen en documenten kan voorlopig worden
geconcludeerd dat de Clintons een vorstelijk leven konden leiden omdat
ze miljoenen stalen uit de kas van hun eigen liefdadigheidsstichting,
die in totaal al zon $ 2,5 miljard heeft binnengehaald. Vanwege de
stroom aan berichten over fraude en omkoping daalde het aantal giften
aan de Clinton Foundation tussen 2014 en 2017 met maar liefst 90%.
Toen
Hillary nog Obamas minister van BuZa was keurde dat ministerie voor $
151 miljard aan Pentagon deals goed met 16 landen die hoge donaties
gaven aan de Clinton Foundation. Dat was een toename van 145% ten
opzichte van een even lange periode tijdens de regering Bush.
Belastingontduiking, handjeklap, persoonlijke uitgaven met giften
Een
klokkenluider gaf duizenden paginas aan documenten met bewijs dat de
Clintons voor miljoenen dollars de belasting hebben ontdoken en een
cultuur hebben gecreëerd waarin de regels stelselmatig worden genegeerd.
De
stichting ontkent ten stelligste iets fout te hebben gedaan, maar
erkent dat in de eigen interne rapporten tussen 2008 en 2011 medewerkers
werden geciteerd die zich zorgen maakten over louche handjeklap deals
met donoren van de stichting, en het op ongepaste wijze vermengen van
persoonlijke zaken en die voor de stichting. Zo zou Bill Clinton
regelmatig op kosten van de stichting forse persoonlijke uitgaven hebben
gedaan, zoals het maken van dure (zaken)reizen.
In
sommige gevallen zou de Clinton Foundation doelbewust de IRS hebben
misleid of voorgelogen. Zo zou de stichting een prijsopgave voor een
fundraising in Utah hebben ingetrokken nadat ambtenaren van de staat
weigerden om de opgegeven bedragen te corrigeren, dus zeg maar
creatief aan te passen. In Nederland wordt zoiets belastingontduiking
genoemd.
De
stichting heeft enkele fouten reeds toegegeven, maar liet weten dat
deze niet erger zijn dan kleine verkeersovertredingen. (1)
Ook onderzoek naar Uranium One deal met Russen
*
Senator
Lindsey Graham, die naar verwachting voorzitter wordt van het
parlementaire comité van Justitie, zei afgelopen maandag in een
Tv-interview dat alle zaken rond de Clintons moeten worden onderzocht,
inclusief de zeer verdachte Uranium One deal tussen de Clintons en
Russische officials.
De
FBI weigerde in oktober om 37 paginas over deze uraniumdeal met de
Russen openbaar te maken omdat de nationale veiligheid daarmee in het
geding zou komen. In werkelijkheid probeert de FBI speciale aanklager
Robert Mueller uit de wind te houden, want die was tijdens het sluiten
van de illegale deal directeur van de FBI, en wist volgens voormalig
CIA- en FBI undercover veteraan William Campbell overal vanaf.
Koffers vol miljoenen dollars omkoopgeld
Campbell
had nauwe banden met de nucleaire industrie in Rusland en Kazachstan,
en werd eerst door de CIA en later ook door de FBI voor spionage
activiteiten ingezet. Terwijl hij undercover was werd hij door de Russen
(met de zegen van de FBI) gedwongen om grote sommen geld wit te wassen.
Volgens Campbell zijn er 5000 documenten en ook video opnames met
bewijs dat koffers vol miljoenen dollars omkoopgeld aan de Clinton
Foundation werden overhandigd.
Het
bewijs werd in de tijd verzameld dat Hillary Clinton als minister
pleitte voor betere betrekkingen met Rusland, en haar man Bill in Moskou
op één dag $ 500.000,- incasseerde met het geven van een toespraak. De
regering Obama gaf ondertussen achter de schermen het groene licht voor
de verkoop van Uranium One aan het Russische Rosatom. De Obama deal met
de Russen was zeer controversieel, omdat de Amerikaanse wet dergelijke
deals met nucleair materiaal waar kernwapens mee kunnen worden gemaakt
verbiedt.
Fake Rusland dossier over Trump
Ook
zal er volgens Graham worden gekeken naar het beruchte, inmiddels fake
gebleken Rusland-dossier over Trump, waar via de Clinton Foundation
flink wat geld voor werd betaald. Graham gaat onderzoeken hoeveel van de
(valse) beschuldigingen aan het adres van Trump gebaseerd zijn op dit
nepdossier, en in hoeverre hier onder ede over werd gelogen.
Putten
graven voor anderen en er dan zelf in vallen. Het lijkt wel een
aangeboren fabricagefout te zjn bij alles en iedereen die Slinxks,
Schots en Scheef is.
Neel nu, jaren geleden, de vaststelling dat er in de kas van de Socialisten 5 miljoen
zwart geld zat waar niemand raad mee wist. Buiten de toenmalige
Partijvoorzitter, de latere Minister Frank Vanden Broucke, die dan maar
officieel aan het Partij Bestuur de raad gaf het te verbranden om ervan
af te zijn ..
*
En
dan ng iets in verband met het stukje van daarjuist va de hand van
Johan Sanctorum over Jean-Pierre Van Rossem. Die man is in mijn ogen de
archislecht uitgevallen imitatie van den Donald. Hij had er de allure en
de talenten voor, maar was er wel een paar honderd maatjes te klein
voor. Een betere vergelijking zou zijn, dat elk iets met aplomb
uitstraalt uitstraalde -: de ene het Goede, en de andere het Kwade.
Bij Van Rossem Iets meer in de zin van het Duivelskoppel Bill &
Hitlary Clinton.
Verdient de huidige regering-Michel een Romeins cijfer twee achter haar naam?
Is
het een nieuwe regering, of toch maar een voortzetting van de vorige,
maar dan zonder N-VA? Een regering-anderhalf of een heus nieuw kabinet?
Kniesoren uit de Wetstraat-perimeter die erover vallen. En
grondwetspecialisten natuurlijk.
Elke grondwetspecialist zijn interpretatie
*
Grondwetspecialisten
zijn het er evenmin over eens. Elke grondwet-specialist zijn
interpretatie, lijkt het wel. Neunundneunzig Professoren, O Vaterland
du bist verloren.
Neun und Neunzig Luftballonen
*
Logisch
ook, want in de Grondwet vind je hier niets over, laat ik me vertellen.
Juristen moeten dus terugvallen op gewoonterecht, zoekend naar
precedenten uit het verleden om het heden te verklaren. Het lijkt op een
stukje common law, en maakt de discipline plots . veel sexier.
*
Of
Michel een II verdient en een vertrouwensstemming in de Kamer een
noodzaak is, inclusief een nieuwe regeringsverklaring zoals de N-VA
eist is dus een vraag waarvoor je eerder in historische werken moet
duiken dan wel in de Grondwet. Ook om te weten of een
minderheidsregering überhaupt kan in een Belgische context, brengt de geschiedenis soelaas.
Drie cases uit de naoorlogse geschiedenis.
Wie
de geschiedenis maar een detail vindt, kan meteen, onderaan dit stuk,
de lessen lezen die ik trek uit deze spannende vaderlandse geschiedenis.
Minderheidsregering Eyskens I breidt uit tot Eyskens II
*
Vader Gaston Eyskens
(1905-1988)
*
Regeringen in dit land zijn niet altijd even duurzaam
Bart De Wever had eerder al verwezen naar de christendemocratische minderheidsregering in 1958.
Met de steun van twee liberalen en het enige Volksunie-Kamerlid Frans
Van der Elst staat die geboekstaafd als de regering die het Schoolpact
realiseerde. Gaston Eyskens was toen premier, en wel van 23 juni tot 4
november 1958. Regeringen in dit land zijn niet altijd even duurzaam.
*
Na
drie weken formatie kwam de regering tot stand. De toen nog unitaire
CVP had een meerderheid in de Senaat, maar niet in de Kamer. Een
ernstige handicap, toen het tweekamerstelsel nog vereiste dat élke wet,
na goedkeuring in de ene kamer, ook groen licht nodig had van de andere.
Toch kreeg de regering het vertrouwen van de Kamer. Theo Luykx schrijft
in zijn standaardwerk Politieke geschiedenis van België dat dat tegen
elke verwachting in was.
In
zijn memoires schrijft Gaston Eyskens dat hij een regering tot stand
bracht die een eind kon maken aan de scherpe politieke strijd van de
naoorlogse jaren. Hij sloot geen enkele coalitieformule uit en stelde
bij aanvang geen exclusieven. Hij wou immers een nieuw politiek
klimaat mogelijk maken, door de schoolkwestie en het Kongovraagstuk
uit de politieke strijd te halen.
Nog
in juli 1958 voerde de regering haar kiesbeloften uit, schrijft Luykx.
Het klinkt als een sprookje, maar toen kon dat nog. Zelfs in België. En
zelfs met een minderheidsregering. Althans, 60 jaar geleden toch. Er
was wel een stok achter de deur. Al begin juli van datzelfde jaar had
Eyskens gesprekken aangeknoopt met de eveneens nog unitaire
liberalen. De liberale partijvoorzitter Destenay had Eyskens beloofd een
minderheidskabinet te steunen door zich in de Kamer te onthouden, en om
na verloop van tijd de regering te versterken.
Evident volgde er een regeringsverklaring en een vertrouwensstemming
Op 4 november 1958 diende premier Eyskens het ontslag van zijn regering in. Twee dagen later, toen het Schoolpact
op 6 november werd ondertekend door liberalen, socialisten en
christendemocraten, was ook de nieuwe rooms-blauwe regering-Eyskens III
een feit. De premier noemt het in zijn memoires een uitbreiding van de
regering, en wat verder mijn tweede regering. Er vond een
herschikking plaats van de bestaande regering-Eyskens I. Volgens Eyskens
wilden de liberalen duidelijk maken dat het om een nieuwe regering
ging. Daarom had hij zijn ontslag eerder aangeboden aan de koning.
Evident volgde er een regeringsverklaring en een vertrouwensstemming.
Toch werd de regering niet bepaald enthousiast onthaald, ook niet in
zijn eigen CVP, waar misnoegdheid heerste over de ministers die moesten
opstappen.
De
regering-Eyskens III hield het uiteindelijk 2,5 jaar vol. Regeringen
die een hele legislatuur uitzitten, zijn echt een recent fenomeen in de
Belgische geschiedenis.
Leo Tindemans
(1922-2017)
*
Tindemans I: bijna drie regeringen, twee regeringsverklaringen
Een
eerder gevormde regering die een partij buiten duwt, is dat een nieuwe
regering, of is dat de vorige regering die voort doet? De vraag beheerst
vandaag de krantenkolommen en VRT-studios. Wat leert ons de
vaderlandse geschiedenis in dit geval?
We
schrijven 1974. Op 25 april van dat jaar treedt Tindemans voor de
eerste keer aan als premier van een minderheidsregering. Minderheid is,
net als in 1958, met een korrel zout te nemen. De minderheidsregering
van Michel heeft 31% van de Kamerleden achter zich. Eyskens en Tindemans
hadden er net geen 50% en kregen telkens bijkomende steun van
oppositiepartijen of individuele verkozenen al dan niet door hun
onthouding.
Op
30 april las Tindemans het regeerakkoord voor in Kamer en Senaat.
Tindemans: Ik had vermeden een al te gedetailleerde tekst op te
stellen. De deur stond op een kier voor verdere uitbreiding van de
regering. En inderdaad, al op 11 juni wordt de roomsblauwe regering
versterkt met de regionalistische Rassemblement Wallon (RW). Theo Luykx:
Aldus werd voor de eerste maal een niet-nationale en communautaire
partij als lid van een Belgische regering opgenomen. Een historisch
moment dus. Het hieraan voorafgaande conclaaf in Steenokkerzeel noemt
Luykx het eerste gesprek van gemeenschap tot gemeenschap, doch bracht
uiteindelijk het communautair probleem niet dichter bij zijn
oplossing. Het verklaart waarom Tindemans toen al een taalpartij
zoals Volksunie (VU), RW en FDF toen werden genoemd aan boord moest
halen.
In dat conclaaf van Steenokkerzeel Tindemans noemt dat in zijn memoires een uiterst boeiende oefening hadden de taalpartijen
beslist de minderheidsregering Tindemans I door onthouding te laten
regeren. Maar omdat er vaart moest gemaakt worden van de gewestvorming
van België, bleef Tindemans hengelen naar de steun van de drie
communautaire partijen. Met het FDF kon geen compromis bereikt worden
(over de grenzen van Brussel). VU en RW wilden toetreden tot Tindemans
I, maar de RW stelde zijn veto tegen de Volksunie. De Vlaamse deelname aan de regering zou te dominant worden, zonder ook het FDF erbij, toen de grootste partij in Brussel.
Er werd een nieuwe regeringsverklaring voorgelezen
Op
11 juni kwam dan een mini-verruiming tot stand. De roomsblauwe
minderheidsregering Tindemans I werd uitgebreid met de RW. Voortaan
beschikte ze in de Kamer over 115 zetels (op 212). Er werd een nieuwe
regeringsverklaring voorgelezen op 14 juni 1974. De voorlopige
gewestvorming en de invoering van drie regionale ministercomités waren
de meest opvallende noviteiten. Het aansluitende Kamerdebat duurde
volgens Theo Luykx maar liefst twaalf uur eer de vertrouwensstemming kon
plaatsvinden. In de Kamer haalde de regering nog 109 stemmen. Tindemans
I kon nu echt van start gaan.
De
regeringsdeelname en teleurstellende resultaten bij de
gemeenteraadsverkiezingen van 1976, zorgden echter voor een crisis in de
RW. Voorzitter Paul-Henry Gendebien bereidde een linkse wending voor
van de pluralistische partij. Het leidde volgens Tindemans tot een
implosie van de RW. Gendebiens voorganger en toenmalig minister
François Perin zag dat niet zitten. Met zijn acolieten en
staatssecretarissen Jean Gol en Etienne Knoops, stapten
ze over naar de Waalse liberale partij en herdoopten die tot Parti des
Réformes et de la Liberté de Wallonie (PRLW). Dat zorgde voor een
onevenwicht in de regering-Tindemans: de RW had maar één (linkse)
staatssecretaris meer Robert Moreau en de Franstalige liberalen
waren oververtegenwoordigd.
De
regeringsaanpassing liep niet van een leien dakje, schrijft Luykx. Ze
bracht op 8 december 1976 een grote reshuffle met zich mee; het werd
een zeer beroerde dag in onze parlementaire geschiedenis. Tindemans
noemt het in zijn memoires zelfs een tragikomedie. Al schrijft
François Perin-biograaf Jules Gheude dat Perin voor de
derde keer Tindemans vel redde door zelf op te stappen. Toch kreeg de
regering diezelfde dag het vertrouwen. Er volgde geen
regeringsverklaring. Logisch allicht, omdat het nog altijd dezelfde
partijen waren die van de regering deel uitmaakten, ook al had er een
stoeltjesdans plaatsgevonden en hadden twee van de vijf deelnemende
partijen hun programma en ideologie drastisch gewijzigd.
Lang
duurde dit liedje niet. De overgebleven RW-verkozenen weigerden op 3
maart 1977 hun steun te geven aan de begroting. Tindemans was de RW zat.
Vanop de Kamertribune vroeg Tindemans toen dat de RW-ministers de
regering zouden verlaten. Die onverwachte speech, leverde hem een
daverend applaus op de regeringsbanken op, maar opende in feite een
regeringscrisis. Want toen ze dat niet goedschiks deden, werden ze s
anderendaags op mijn vraag door de koning ontheven uit hun functie,
schrijft Tindemans.
de enige uitkomst, met hoop op de toekomst, lag bij verkiezingen
Zoals
de N-VA-ministers vorige week werden buiten geduwd gebeurde dus
hetzelfde met de RW in 1977. Met een nieuwe reshuffle van de regering
tot gevolg, ook al omdat de regering paritair dient samengesteld te
zijn. Tindemans schrijft: het was voor mij duidelijk: de enige
uitkomst, met hoop op de toekomst, lag bij verkiezingen. Op 9 maart
werd de Kamer ontbonden. Op 17 april vonden parlementsverkiezingen
plaats, waar dan later de Egmontregering uit ontstaan is: Tindemans II.
Ouaarde Ouielfriede Martens
(1936-2013)
*
Martens I en II, III: met het FDF als het moet, zonder als het kan
Voor de verandering in dit overzichtsartikel was de eerste regering-Martens geen minderheidsregering. Na het Egmontdebacle
en de daaropvolgende verkiezingen en de overgangsregering-Van den
Boeynants, mocht de unionistisch-federalistische CVP-voorzitter Wilfried
Martens een regering in het zadel helpen die zou doen wat twee
voorgaande regeringen al hadden moeten doen: de staatshervorming verder
organiseren. Luykx: Van Martens werd verwacht dat hij zonder veel
moeite zou slagen waar Tindemans, al dan niet met opzet, niet slaagde:
het wettelijk realiseren van een nieuwe gemeenschapsovereenkomst.
Wilfried Martens schrijft daarover in zijn memoires echter: Volledig
tegen mijn zin werd ik dan door de koning gevraagd een regering te
vormen.
De
regeringsvorming duurde bijna 100 dagen. In de voorafgaande rooms-rode
overgangsregering - Van den Boeynants zaten ook de taalpartijen VU en
FDF. De voornaamste verdienste van VDBs regering was de
grondwetsartikelen aanduiden die moesten herzien worden in het kader van
de defederalisering. De Volksunie wilde echter niet meer meedoen. Onder
druk van koning Boudewijn zou het FDF wel mee aan tafel schuiven.
Martens rept (uiteraard) niet over de koning, hij legt de
verantwoordelijkheid hiervoor bij de PS.
Maar
al na een paar maanden werd het FDF uit de regering gewerkt. Martens II
was meteen geboren. Luykx: Er was plaats voor de tweede regering
Martens, zonder de federalisten. Martens I duurde zo van 3 april 1979
tot 15 januari 1980. Martens II trok het nog minder lang. Na drie
maanden trok de CVP er de stekker uit. Opnieuw Luykx: Het was sinds Leuven-Vlaams in 1968
geleden dat een Belgische regering nog struikelde in het Parlement, dit
keer zelfs bij een stemming, voor de ogen van iedereen. Brussel was
toen de struikelsteen. En dus besliste men werk te maken van de
staatshervorming voor Vlaanderen en Wallonië en Brussel later op te
lossen. VUB-historica Els Witte schrijft zelfs dat het Brusselse
probleem met de hervorming van 1980 tussen haken wordt gezet.
Wilfried
Martens las op 5 april de regeringsverklaring voor in Kamer en Senaat.
Vijf dagen later kreeg hij ruim het vertrouwen in de Kamer.
CVP-Kamerleden Hugo Weckx en Jan Verroken onthielden zich. De nieuwe
coalitie had in de Kamer geen grondwettelijke meerderheid, in de Senaat
wel, maar slechts met één zetel overschot. Martens: Mijn
manoeuvreerruimte was dus al bij de aanvang ingeperkt.
De
hele regering lang was het FDF stoorzender. Vele CVPers werden het
optreden van de Fransdolle partij beu. Eric Van Rompuy heeft er in die
tijd zijn strepen voor verdiend door de FDF chantage te verwijten. Als
CVP-Jongerenvoorzitter stak hij op het CVP-congres van 16 december 1976
een scherpe speech af tegen regeringspartner FDF en ontketende daarmee
in CVP-rangen een opstand tegen Martens regeringscoalitie. De jonge
Van Rompuy wou, nog volgens Martens, met de CVP-Jongeren alles op alles
zetten om het FDF in het najaar uit de regering te stoten. Zijn woorden
zouden waarheid worden.
Vooral
binnen het FDF rommelde het immers. Zoals het er in de Volksunie
telkens aan toeging, als die regering deel uitmaakte van de Belgische
regering, zaten regeringsleden en verkozenen niet altijd op dezelfde
golflengte. Een geheim, maar vroegtijdig, gelekt akkoord tussen de
Franstalige meerderheidspartijen PS, PSC en FDF, bleek de
spreekwoordelijke druppel. Zonder veel moeilijkheden werd het FDF
weggewerkt. Martens in zijn memoires: het CVP-congres liet me feitelijk
geen andere keuze dan het FDF uit de regering te zetten. Het FDF hield
er als enige partij immers een andere federalistische en Brusselse
visie op na. Na een bezoek aan Laken op 16 januari 1980 werd op
voorstel van de eerste minister ontslag verleend aan de FDF-ministers.
Diezelfde avond circuleerden de namen van de nieuwe ministers al op de
radio. Het was trouwens ook via de radio dat het FDF lucht kreeg van het
ontslag.
De
FDFers waren woedend, volgens Martens memoires. In een brief aan de
koning stelden zij dat ze geen ontslag hadden genomen, noch gevraagd. Op
de collegas van het Franstalige front van PS en PSC moesten ze niet
meer rekenen. Volgens Martens was een zieke Boudewijn opgelucht dat er
een einde kwam aan de regeringsdeelname van het FDF. Het is meteen de
laatste keer dat het FDF deel uitmaakte van een Belgische regering.
Martens II was een doorzetting van Martens I, maar dus zonder het FDF
Omdat
nieuwe verkiezingen in het toenmalige klimaat uitgesloten waren, werd
een tweede kabinet-Martens gevormd. Martens II was een doorzetting van
Martens I, maar dus zonder het FDF. Een reshuffle van de regeringsposten
moest zorgen voor een correct evenwicht en de vereiste taalpariteit. De
regering had echter geen tweederde meerderheid, waardoor er niet verder
aan de staatshervorming kon gesleuteld worden. Maar, ook al leek de
regering op een doorslag van de vorige, er werd een nieuw regeerakkoord
gesloten tussen de continuerende coalitiepartners. Op 24 januari werd
dan de nieuwe regeringsverklaring voorgelezen in beide Kamers. Martens
verontschuldigde zich zelfs uitdrukkelijk voor de manier waarop de
FDF-ministers hun ontslag hadden vernomen. Voor het overige werd de
regeringsverklaring van het eerste kabinet Martens gewoon overgenomen,
schrijft chroniqueur Luykx. Alleen werden de prioriteiten wat verlegd en
de timing van de beleidsdoelen bijgesteld. De vergelijking met Michel
I, het ontslag van de N-VA en Michel II ligt voor de hand
Een
dikke twee maanden later moest Martens echter aan de koning het ontslag
aanbieden van zijn regering. Ze was er niet in geslaagd de drieledige
gewestvorming in wetteksten om te zetten en gestalte te geven. De
parlementaire basis van het tweede kabinet was veel te beperkt: men had
nog een partner nodig. Die partner werden de liberalen van noord en
zuid; Martens III werd een nationale regering, een Vlaams-Waalse
tripartite. En ook die zong het maar vijf maanden uit
Lessen uit het verleden
Als er één les is die we kunnen trekken uit het verleden, is het dat de mens geen lessen trekt uit het verleden.
Het
zou een citaat kunnen zijn van vader of zoon Eyskens. Welke lessen
kunnen we echter trekken uit de beschreven regeringsvormingen, die
Michel en zijn collegas niet zullen volgen?
*
1
Een regering die er een partij extra bijneemt, legt een bijkomende
regeringsverklaring af. Logisch zou het betekenen dat als er een partij
afvalt, er evenzeer een regeringsverklaring komt. Al bestaat voor dat
laatste geen precedent.
2
Een regering die een partij wipt en haar partners ontslaat, neemt kort
nadien zelf ontslag, gaat naar het parlement om het vertrouwen te vragen
op basis van een nieuwe regeringsverklaring of schrijft verkiezingen
uit. Sowieso is er een nieuw kabinet, een nieuwe regering, een nieuw
Romeins cijfer dat wordt toegevoegd aan de naam van de zittenblijvende
premier.
3
Minderheidsregeringen kunnen in dit land. Al was dat land toen nog niet
gedefederaliseerd, en bestond er nog niet zoiets als een bijzondere
meerderheid om in te grijpen in de staatsstructuur. Het is dan wel
hengelen naar partners in de oppositie die zich bij cruciale stemmingen
willen onthouden of zich constructief opstellen.
Verdient de huidige regering-Michel een Romeins cijfer twee achter haar naam?
Is
het een nieuwe regering, of toch maar een voortzetting van de vorige,
maar dan zonder N-VA? Een regering-anderhalf of een heus nieuw kabinet?
Kniesoren uit de Wetstraat-perimeter die erover vallen. En
grondwetspecialisten natuurlijk.
Elke grondwetspecialist zijn interpretatie
*
Grondwetspecialisten
zijn het er evenmin over eens. Elke grondwet-specialist zijn
interpretatie, lijkt het wel. Neunundneunzig Professoren, O Vaterland
du bist verloren.
Neun und Neunzig Luftballonen
*
Logisch
ook, want in de Grondwet vind je hier niets over, laat ik me vertellen.
Juristen moeten dus terugvallen op gewoonterecht, zoekend naar
precedenten uit het verleden om het heden te verklaren. Het lijkt op een
stukje common law, en maakt de discipline plots . veel sexier.
*
Of
Michel een II verdient en een vertrouwensstemming in de Kamer een
noodzaak is, inclusief een nieuwe regeringsverklaring zoals de N-VA
eist is dus een vraag waarvoor je eerder in historische werken moet
duiken dan wel in de Grondwet. Ook om te weten of een
minderheidsregering überhaupt kan in een Belgische context, brengt de geschiedenis soelaas.
Drie cases uit de naoorlogse geschiedenis.
Wie
de geschiedenis maar een detail vindt, kan meteen, onderaan dit stuk,
de lessen lezen die ik trek uit deze spannende vaderlandse geschiedenis.
Minderheidsregering Eyskens I breidt uit tot Eyskens II
*
Vader Gaston Eyskens
(1905-1988)
*
Regeringen in dit land zijn niet altijd even duurzaam
Bart De Wever had eerder al verwezen naar de christendemocratische minderheidsregering in 1958.
Met de steun van twee liberalen en het enige Volksunie-Kamerlid Frans
Van der Elst staat die geboekstaafd als de regering die het Schoolpact
realiseerde. Gaston Eyskens was toen premier, en wel van 23 juni tot 4
november 1958. Regeringen in dit land zijn niet altijd even duurzaam.
*
Na
drie weken formatie kwam de regering tot stand. De toen nog unitaire
CVP had een meerderheid in de Senaat, maar niet in de Kamer. Een
ernstige handicap, toen het tweekamerstelsel nog vereiste dat élke wet,
na goedkeuring in de ene kamer, ook groen licht nodig had van de andere.
Toch kreeg de regering het vertrouwen van de Kamer. Theo Luykx schrijft
in zijn standaardwerk Politieke geschiedenis van België dat dat tegen
elke verwachting in was.
In
zijn memoires schrijft Gaston Eyskens dat hij een regering tot stand
bracht die een eind kon maken aan de scherpe politieke strijd van de
naoorlogse jaren. Hij sloot geen enkele coalitieformule uit en stelde
bij aanvang geen exclusieven. Hij wou immers een nieuw politiek
klimaat mogelijk maken, door de schoolkwestie en het Kongovraagstuk
uit de politieke strijd te halen.
Nog
in juli 1958 voerde de regering haar kiesbeloften uit, schrijft Luykx.
Het klinkt als een sprookje, maar toen kon dat nog. Zelfs in België. En
zelfs met een minderheidsregering. Althans, 60 jaar geleden toch. Er
was wel een stok achter de deur. Al begin juli van datzelfde jaar had
Eyskens gesprekken aangeknoopt met de eveneens nog unitaire
liberalen. De liberale partijvoorzitter Destenay had Eyskens beloofd een
minderheidskabinet te steunen door zich in de Kamer te onthouden, en om
na verloop van tijd de regering te versterken.
Evident volgde er een regeringsverklaring en een vertrouwensstemming
Op 4 november 1958 diende premier Eyskens het ontslag van zijn regering in. Twee dagen later, toen het Schoolpact
op 6 november werd ondertekend door liberalen, socialisten en
christendemocraten, was ook de nieuwe rooms-blauwe regering-Eyskens III
een feit. De premier noemt het in zijn memoires een uitbreiding van de
regering, en wat verder mijn tweede regering. Er vond een
herschikking plaats van de bestaande regering-Eyskens I. Volgens Eyskens
wilden de liberalen duidelijk maken dat het om een nieuwe regering
ging. Daarom had hij zijn ontslag eerder aangeboden aan de koning.
Evident volgde er een regeringsverklaring en een vertrouwensstemming.
Toch werd de regering niet bepaald enthousiast onthaald, ook niet in
zijn eigen CVP, waar misnoegdheid heerste over de ministers die moesten
opstappen.
De
regering-Eyskens III hield het uiteindelijk 2,5 jaar vol. Regeringen
die een hele legislatuur uitzitten, zijn echt een recent fenomeen in de
Belgische geschiedenis.
Leo Tindemans
(1922-2017)
*
Tindemans I: bijna drie regeringen, twee regeringsverklaringen
Een
eerder gevormde regering die een partij buiten duwt, is dat een nieuwe
regering, of is dat de vorige regering die voort doet? De vraag beheerst
vandaag de krantenkolommen en VRT-studios. Wat leert ons de
vaderlandse geschiedenis in dit geval?
We
schrijven 1974. Op 25 april van dat jaar treedt Tindemans voor de
eerste keer aan als premier van een minderheidsregering. Minderheid is,
net als in 1958, met een korrel zout te nemen. De minderheidsregering
van Michel heeft 31% van de Kamerleden achter zich. Eyskens en Tindemans
hadden er net geen 50% en kregen telkens bijkomende steun van
oppositiepartijen of individuele verkozenen al dan niet door hun
onthouding.
Op
30 april las Tindemans het regeerakkoord voor in Kamer en Senaat.
Tindemans: Ik had vermeden een al te gedetailleerde tekst op te
stellen. De deur stond op een kier voor verdere uitbreiding van de
regering. En inderdaad, al op 11 juni wordt de roomsblauwe regering
versterkt met de regionalistische Rassemblement Wallon (RW). Theo Luykx:
Aldus werd voor de eerste maal een niet-nationale en communautaire
partij als lid van een Belgische regering opgenomen. Een historisch
moment dus. Het hieraan voorafgaande conclaaf in Steenokkerzeel noemt
Luykx het eerste gesprek van gemeenschap tot gemeenschap, doch bracht
uiteindelijk het communautair probleem niet dichter bij zijn
oplossing. Het verklaart waarom Tindemans toen al een taalpartij
zoals Volksunie (VU), RW en FDF toen werden genoemd aan boord moest
halen.
In dat conclaaf van Steenokkerzeel Tindemans noemt dat in zijn memoires een uiterst boeiende oefening hadden de taalpartijen
beslist de minderheidsregering Tindemans I door onthouding te laten
regeren. Maar omdat er vaart moest gemaakt worden van de gewestvorming
van België, bleef Tindemans hengelen naar de steun van de drie
communautaire partijen. Met het FDF kon geen compromis bereikt worden
(over de grenzen van Brussel). VU en RW wilden toetreden tot Tindemans
I, maar de RW stelde zijn veto tegen de Volksunie. De Vlaamse deelname aan de regering zou te dominant worden, zonder ook het FDF erbij, toen de grootste partij in Brussel.
Er werd een nieuwe regeringsverklaring voorgelezen
Op
11 juni kwam dan een mini-verruiming tot stand. De roomsblauwe
minderheidsregering Tindemans I werd uitgebreid met de RW. Voortaan
beschikte ze in de Kamer over 115 zetels (op 212). Er werd een nieuwe
regeringsverklaring voorgelezen op 14 juni 1974. De voorlopige
gewestvorming en de invoering van drie regionale ministercomités waren
de meest opvallende noviteiten. Het aansluitende Kamerdebat duurde
volgens Theo Luykx maar liefst twaalf uur eer de vertrouwensstemming kon
plaatsvinden. In de Kamer haalde de regering nog 109 stemmen. Tindemans
I kon nu echt van start gaan.
De
regeringsdeelname en teleurstellende resultaten bij de
gemeenteraadsverkiezingen van 1976, zorgden echter voor een crisis in de
RW. Voorzitter Paul-Henry Gendebien bereidde een linkse wending voor
van de pluralistische partij. Het leidde volgens Tindemans tot een
implosie van de RW. Gendebiens voorganger en toenmalig minister
François Perin zag dat niet zitten. Met zijn acolieten en
staatssecretarissen Jean Gol en Etienne Knoops, stapten
ze over naar de Waalse liberale partij en herdoopten die tot Parti des
Réformes et de la Liberté de Wallonie (PRLW). Dat zorgde voor een
onevenwicht in de regering-Tindemans: de RW had maar één (linkse)
staatssecretaris meer Robert Moreau en de Franstalige liberalen
waren oververtegenwoordigd.
De
regeringsaanpassing liep niet van een leien dakje, schrijft Luykx. Ze
bracht op 8 december 1976 een grote reshuffle met zich mee; het werd
een zeer beroerde dag in onze parlementaire geschiedenis. Tindemans
noemt het in zijn memoires zelfs een tragikomedie. Al schrijft
François Perin-biograaf Jules Gheude dat Perin voor de
derde keer Tindemans vel redde door zelf op te stappen. Toch kreeg de
regering diezelfde dag het vertrouwen. Er volgde geen
regeringsverklaring. Logisch allicht, omdat het nog altijd dezelfde
partijen waren die van de regering deel uitmaakten, ook al had er een
stoeltjesdans plaatsgevonden en hadden twee van de vijf deelnemende
partijen hun programma en ideologie drastisch gewijzigd.
Lang
duurde dit liedje niet. De overgebleven RW-verkozenen weigerden op 3
maart 1977 hun steun te geven aan de begroting. Tindemans was de RW zat.
Vanop de Kamertribune vroeg Tindemans toen dat de RW-ministers de
regering zouden verlaten. Die onverwachte speech, leverde hem een
daverend applaus op de regeringsbanken op, maar opende in feite een
regeringscrisis. Want toen ze dat niet goedschiks deden, werden ze s
anderendaags op mijn vraag door de koning ontheven uit hun functie,
schrijft Tindemans.
de enige uitkomst, met hoop op de toekomst, lag bij verkiezingen
Zoals
de N-VA-ministers vorige week werden buiten geduwd gebeurde dus
hetzelfde met de RW in 1977. Met een nieuwe reshuffle van de regering
tot gevolg, ook al omdat de regering paritair dient samengesteld te
zijn. Tindemans schrijft: het was voor mij duidelijk: de enige
uitkomst, met hoop op de toekomst, lag bij verkiezingen. Op 9 maart
werd de Kamer ontbonden. Op 17 april vonden parlementsverkiezingen
plaats, waar dan later de Egmontregering uit ontstaan is: Tindemans II.
Ouaarde Ouielfriede Martens
(1936-2013)
*
Martens I en II, III: met het FDF als het moet, zonder als het kan
Voor de verandering in dit overzichtsartikel was de eerste regering-Martens geen minderheidsregering. Na het Egmontdebacle
en de daaropvolgende verkiezingen en de overgangsregering-Van den
Boeynants, mocht de unionistisch-federalistische CVP-voorzitter Wilfried
Martens een regering in het zadel helpen die zou doen wat twee
voorgaande regeringen al hadden moeten doen: de staatshervorming verder
organiseren. Luykx: Van Martens werd verwacht dat hij zonder veel
moeite zou slagen waar Tindemans, al dan niet met opzet, niet slaagde:
het wettelijk realiseren van een nieuwe gemeenschapsovereenkomst.
Wilfried Martens schrijft daarover in zijn memoires echter: Volledig
tegen mijn zin werd ik dan door de koning gevraagd een regering te
vormen.
De
regeringsvorming duurde bijna 100 dagen. In de voorafgaande rooms-rode
overgangsregering - Van den Boeynants zaten ook de taalpartijen VU en
FDF. De voornaamste verdienste van VDBs regering was de
grondwetsartikelen aanduiden die moesten herzien worden in het kader van
de defederalisering. De Volksunie wilde echter niet meer meedoen. Onder
druk van koning Boudewijn zou het FDF wel mee aan tafel schuiven.
Martens rept (uiteraard) niet over de koning, hij legt de
verantwoordelijkheid hiervoor bij de PS.
Maar
al na een paar maanden werd het FDF uit de regering gewerkt. Martens II
was meteen geboren. Luykx: Er was plaats voor de tweede regering
Martens, zonder de federalisten. Martens I duurde zo van 3 april 1979
tot 15 januari 1980. Martens II trok het nog minder lang. Na drie
maanden trok de CVP er de stekker uit. Opnieuw Luykx: Het was sinds Leuven-Vlaams in 1968
geleden dat een Belgische regering nog struikelde in het Parlement, dit
keer zelfs bij een stemming, voor de ogen van iedereen. Brussel was
toen de struikelsteen. En dus besliste men werk te maken van de
staatshervorming voor Vlaanderen en Wallonië en Brussel later op te
lossen. VUB-historica Els Witte schrijft zelfs dat het Brusselse
probleem met de hervorming van 1980 tussen haken wordt gezet.
Wilfried
Martens las op 5 april de regeringsverklaring voor in Kamer en Senaat.
Vijf dagen later kreeg hij ruim het vertrouwen in de Kamer.
CVP-Kamerleden Hugo Weckx en Jan Verroken onthielden zich. De nieuwe
coalitie had in de Kamer geen grondwettelijke meerderheid, in de Senaat
wel, maar slechts met één zetel overschot. Martens: Mijn
manoeuvreerruimte was dus al bij de aanvang ingeperkt.
De
hele regering lang was het FDF stoorzender. Vele CVPers werden het
optreden van de Fransdolle partij beu. Eric Van Rompuy heeft er in die
tijd zijn strepen voor verdiend door de FDF chantage te verwijten. Als
CVP-Jongerenvoorzitter stak hij op het CVP-congres van 16 december 1976
een scherpe speech af tegen regeringspartner FDF en ontketende daarmee
in CVP-rangen een opstand tegen Martens regeringscoalitie. De jonge
Van Rompuy wou, nog volgens Martens, met de CVP-Jongeren alles op alles
zetten om het FDF in het najaar uit de regering te stoten. Zijn woorden
zouden waarheid worden.
Vooral
binnen het FDF rommelde het immers. Zoals het er in de Volksunie
telkens aan toeging, als die regering deel uitmaakte van de Belgische
regering, zaten regeringsleden en verkozenen niet altijd op dezelfde
golflengte. Een geheim, maar vroegtijdig, gelekt akkoord tussen de
Franstalige meerderheidspartijen PS, PSC en FDF, bleek de
spreekwoordelijke druppel. Zonder veel moeilijkheden werd het FDF
weggewerkt. Martens in zijn memoires: het CVP-congres liet me feitelijk
geen andere keuze dan het FDF uit de regering te zetten. Het FDF hield
er als enige partij immers een andere federalistische en Brusselse
visie op na. Na een bezoek aan Laken op 16 januari 1980 werd op
voorstel van de eerste minister ontslag verleend aan de FDF-ministers.
Diezelfde avond circuleerden de namen van de nieuwe ministers al op de
radio. Het was trouwens ook via de radio dat het FDF lucht kreeg van het
ontslag.
De
FDFers waren woedend, volgens Martens memoires. In een brief aan de
koning stelden zij dat ze geen ontslag hadden genomen, noch gevraagd. Op
de collegas van het Franstalige front van PS en PSC moesten ze niet
meer rekenen. Volgens Martens was een zieke Boudewijn opgelucht dat er
een einde kwam aan de regeringsdeelname van het FDF. Het is meteen de
laatste keer dat het FDF deel uitmaakte van een Belgische regering.
Martens II was een doorzetting van Martens I, maar dus zonder het FDF
Omdat
nieuwe verkiezingen in het toenmalige klimaat uitgesloten waren, werd
een tweede kabinet-Martens gevormd. Martens II was een doorzetting van
Martens I, maar dus zonder het FDF. Een reshuffle van de regeringsposten
moest zorgen voor een correct evenwicht en de vereiste taalpariteit. De
regering had echter geen tweederde meerderheid, waardoor er niet verder
aan de staatshervorming kon gesleuteld worden. Maar, ook al leek de
regering op een doorslag van de vorige, er werd een nieuw regeerakkoord
gesloten tussen de continuerende coalitiepartners. Op 24 januari werd
dan de nieuwe regeringsverklaring voorgelezen in beide Kamers. Martens
verontschuldigde zich zelfs uitdrukkelijk voor de manier waarop de
FDF-ministers hun ontslag hadden vernomen. Voor het overige werd de
regeringsverklaring van het eerste kabinet Martens gewoon overgenomen,
schrijft chroniqueur Luykx. Alleen werden de prioriteiten wat verlegd en
de timing van de beleidsdoelen bijgesteld. De vergelijking met Michel
I, het ontslag van de N-VA en Michel II ligt voor de hand
Een
dikke twee maanden later moest Martens echter aan de koning het ontslag
aanbieden van zijn regering. Ze was er niet in geslaagd de drieledige
gewestvorming in wetteksten om te zetten en gestalte te geven. De
parlementaire basis van het tweede kabinet was veel te beperkt: men had
nog een partner nodig. Die partner werden de liberalen van noord en
zuid; Martens III werd een nationale regering, een Vlaams-Waalse
tripartite. En ook die zong het maar vijf maanden uit
Lessen uit het verleden
Als er één les is die we kunnen trekken uit het verleden, is het dat de mens geen lessen trekt uit het verleden.
Het
zou een citaat kunnen zijn van vader of zoon Eyskens. Welke lessen
kunnen we echter trekken uit de beschreven regeringsvormingen, die
Michel en zijn collegas niet zullen volgen?
*
1
Een regering die er een partij extra bijneemt, legt een bijkomende
regeringsverklaring af. Logisch zou het betekenen dat als er een partij
afvalt, er evenzeer een regeringsverklaring komt. Al bestaat voor dat
laatste geen precedent.
2
Een regering die een partij wipt en haar partners ontslaat, neemt kort
nadien zelf ontslag, gaat naar het parlement om het vertrouwen te vragen
op basis van een nieuwe regeringsverklaring of schrijft verkiezingen
uit. Sowieso is er een nieuw kabinet, een nieuwe regering, een nieuw
Romeins cijfer dat wordt toegevoegd aan de naam van de zittenblijvende
premier.
3
Minderheidsregeringen kunnen in dit land. Al was dat land toen nog niet
gedefederaliseerd, en bestond er nog niet zoiets als een bijzondere
meerderheid om in te grijpen in de staatsstructuur. Het is dan wel
hengelen naar partners in de oppositie die zich bij cruciale stemmingen
willen onthouden of zich constructief opstellen.
Is de dolle week die we achter de rug hebben van aard om de burger weer met de politiek te verzoenen? Dat is ver van zeker.
**
*
Er
blijft een indruk van gekonkel hangen: de N-VA trekt zich terug uit de
Zweedse coalitie, na haar reserves tegen het ondertekenen van het
VN-migratiepact, maar de eerste-minister vermijdt een crisis door voort
te doen aan het hoofd van zijn geamputeerde coalitie, die nu in de
minderheid is. Twee keer uit de pot scheppen en het taalevenwicht was
hersteld, de bevoegdheden herverdeeld. De koning moet enkel nog de
besluiten tekenen want bij de machinaties liet men hem langs de kant
staan.
Voor
de cameras geven de demissionaire N-VA-ministers een serene indruk en
reageren ze relatief kalm. Bij de MR bedankt men hen voor hun
samenwerking sinds 2014. Voorzitter Olivier Chastel gaat zelfs verder:
Ik sluit niet uit dat met N-VA later nog kan geregeerd worden.
steun, geval per geval
Charles
Michel neemt zich voor de vijf nog resterende maanden te benutten voor
duidelijke maatregelen inzake economie, veiligheid en klimaat. Hij
rekent op de verantwoordelijkheidszin van de oppositie voor steun, geval
per geval. Hij gaat ervan uit dat N-VA de voltooiing niet zal
ondergraven van projecten die zijzelf altijd heeft gesteund.
Wat weten we niet?
op poten zetten van het confederalisme de prioriteit
Zijn
er tussen Charles Michel en Bart De Wever engagementen aangegaan? Dat
valt niet uit te sluiten, ook al kan men zich moeilijk voorstellen dat
met verkiezingen in het vooruitzicht de Vlaams-nationalisten zich wat
betreft communautaire kwesties niet radicaler zouden opstellen.
Immigratie en veiligheid mogen dan lievelingsthemas van hen zijn, men
kan beter niet uit het oog verliezen dat artikel één van hun statuten het ontstaan van een soevereine Vlaamse Republiek voorziet.
*
Eén
ding staat wel vast: Bart De Wever kan het zich niet permitteren om de
communautaire kwestie nog eens bijkomend vijf jaar in de koelkast op te
bergen. Jan Jambon heeft er trouwens aan herinnerd dat het op poten
zetten van het confederalisme de prioriteit blijft.
Om
een institutionele omwenteling van een dergelijk formaat te kunnen
verwezenlijken moet er een verklaring tot herziening van de grondwet
komen bij het eind van de legislatuur. Heeft de N-VA wat dit betreft
waarborgen gekregen, in ruil voor sporadische steun aan de huidige
rooms-blauwe coalitie?
De vraag mag gesteld worden.
De Wever heeft altijd gezegd dat hij geen revolutie, wel een evolutie beoogde. Confederalisme past in die logica: eerst wordt de staat gepluimd, en dan kan men hem als overbodig wegzetten.
*
Een
ander argument waarmee Bart De Wever rekening heeft moeten houden: de
N-VA leunt dicht aan bij het Vlaamse patronaat, en dat heeft duidelijk
laten weten dat een val van de regering desastreuze gevolgen zou hebben
voor de ondernemingswereld.
Onbestuurbaarheid?
De
jongste peiling geeft aan dat N-VA de grootste partij van het land
blijft met 28% van de kiesintenties. Dat is +3%. Voor de eerste keer
gaat die stijging niet ten koste van het Vlaams Belang dat van 11,3% op
11,7% uitkomt. Dit bevestigt nogmaals dat noord en zuid twee
tegengestelde democratieën zijn, wat België totaal onbestuurbaar kan
maken.
We
hebben N-VA-fractieleider Peter De Roover stevig uit de hoek zien komen
in het Kamerdebat. In 2016 al verklaarde hij op een debatavond van de
Vlaamse Volksbeweging dat, mochten het Vlaams Belang en de N-VA een
meerderheid halen, zij de onafhankelijkheid zouden uitroepen. En eerder
in 2016 had Liesbeth Homans al gezegd dat ze niet op een zoveelste
kleine staatshervorming uit waren. In 2019 zal het om andere dingen
gaan, dacht ze. De splitsing van België, of in elk geval de overdracht
naar de deelstaten van een maximum aan bevoegdheden, waardoor België
vanzelf zou verdwijnen. Ik hoop dat in 2025 België niet langer
bestaat, zei ze nog.
Genadeschot?
het koninkrijk België lijkt wel uitstel van executie te krijgen
Charles
Michel zag het nut niet in van een vertrouwensstemming, aangezien het
enkel om een herschikking van zijn coalitie ging, en de continuïteit
dus verzekerd was. Maar hij heeft nu te maken met een motie van de
voltallige oppositie, N-VA incluis dus. Wat zal het worden?
Nu,
vervroegde verkiezingen of niet, het koninkrijk België lijkt wel
uitstel van executie te krijgen. Om het te redden hebben de Franstaligen
altijd hun standpunt van demandeurs de rien opgegeven. Herhaalt zich
dit na de verkiezingen in Mei?
Bij
de socialisten is Elio Di Rupo vast van plan in Wallonië opnieuw aan
het roer te komen, als leider van een zogeheten progressistische
coalitie. Dat scenario kan enkel koren op de molen van de
Vlaams-nationalisten zijn. En zal de MR bereid zijn om te onderhandelen
over confederalisme?
Wat
betreft flamingantisme hebben de christendemocraten Van den Brande en
Beke niets van de N-VA te leren, zoals hier eerder al met citaten werd
bewezen. En vergeten we Jan Verroken niet met de kwestie-Leuven (1968),
en Eric Van Rompuy over het FDF ten tijde van een regering-Martens
(1980). En was het niet Yves Leterme die in 2004 het kartel CD&V/N-VA boven de doopvont hield?
*
De
toekomst kan geen zeventien kanten op. Ofwel wordt België confederaal,
en dus een lege schelp die snel nutteloos zal blijken, ofwel wordt het
onbestuurbaar en verdwijnt. In beide gevallen zal Wallonië zich op
zichzelf teruggewezen zien, en draagt het financiële
verantwoordelijkheid voor zijn politieke keuzes. Die toestand zal snel
onhoudbaar worden en een drastische daling van de sociale voorzieningen
meebrengen.
Is de dolle week die we achter de rug hebben van aard om de burger weer met de politiek te verzoenen? Dat is ver van zeker.
**
*
Er
blijft een indruk van gekonkel hangen: de N-VA trekt zich terug uit de
Zweedse coalitie, na haar reserves tegen het ondertekenen van het
VN-migratiepact, maar de eerste-minister vermijdt een crisis door voort
te doen aan het hoofd van zijn geamputeerde coalitie, die nu in de
minderheid is. Twee keer uit de pot scheppen en het taalevenwicht was
hersteld, de bevoegdheden herverdeeld. De koning moet enkel nog de
besluiten tekenen want bij de machinaties liet men hem langs de kant
staan.
Voor
de cameras geven de demissionaire N-VA-ministers een serene indruk en
reageren ze relatief kalm. Bij de MR bedankt men hen voor hun
samenwerking sinds 2014. Voorzitter Olivier Chastel gaat zelfs verder:
Ik sluit niet uit dat met N-VA later nog kan geregeerd worden.
steun, geval per geval
Charles
Michel neemt zich voor de vijf nog resterende maanden te benutten voor
duidelijke maatregelen inzake economie, veiligheid en klimaat. Hij
rekent op de verantwoordelijkheidszin van de oppositie voor steun, geval
per geval. Hij gaat ervan uit dat N-VA de voltooiing niet zal
ondergraven van projecten die zijzelf altijd heeft gesteund.
Wat weten we niet?
op poten zetten van het confederalisme de prioriteit
Zijn
er tussen Charles Michel en Bart De Wever engagementen aangegaan? Dat
valt niet uit te sluiten, ook al kan men zich moeilijk voorstellen dat
met verkiezingen in het vooruitzicht de Vlaams-nationalisten zich wat
betreft communautaire kwesties niet radicaler zouden opstellen.
Immigratie en veiligheid mogen dan lievelingsthemas van hen zijn, men
kan beter niet uit het oog verliezen dat artikel één van hun statuten het ontstaan van een soevereine Vlaamse Republiek voorziet.
*
Eén
ding staat wel vast: Bart De Wever kan het zich niet permitteren om de
communautaire kwestie nog eens bijkomend vijf jaar in de koelkast op te
bergen. Jan Jambon heeft er trouwens aan herinnerd dat het op poten
zetten van het confederalisme de prioriteit blijft.
Om
een institutionele omwenteling van een dergelijk formaat te kunnen
verwezenlijken moet er een verklaring tot herziening van de grondwet
komen bij het eind van de legislatuur. Heeft de N-VA wat dit betreft
waarborgen gekregen, in ruil voor sporadische steun aan de huidige
rooms-blauwe coalitie?
De vraag mag gesteld worden.
De Wever heeft altijd gezegd dat hij geen revolutie, wel een evolutie beoogde. Confederalisme past in die logica: eerst wordt de staat gepluimd, en dan kan men hem als overbodig wegzetten.
*
Een
ander argument waarmee Bart De Wever rekening heeft moeten houden: de
N-VA leunt dicht aan bij het Vlaamse patronaat, en dat heeft duidelijk
laten weten dat een val van de regering desastreuze gevolgen zou hebben
voor de ondernemingswereld.
Onbestuurbaarheid?
De
jongste peiling geeft aan dat N-VA de grootste partij van het land
blijft met 28% van de kiesintenties. Dat is +3%. Voor de eerste keer
gaat die stijging niet ten koste van het Vlaams Belang dat van 11,3% op
11,7% uitkomt. Dit bevestigt nogmaals dat noord en zuid twee
tegengestelde democratieën zijn, wat België totaal onbestuurbaar kan
maken.
We
hebben N-VA-fractieleider Peter De Roover stevig uit de hoek zien komen
in het Kamerdebat. In 2016 al verklaarde hij op een debatavond van de
Vlaamse Volksbeweging dat, mochten het Vlaams Belang en de N-VA een
meerderheid halen, zij de onafhankelijkheid zouden uitroepen. En eerder
in 2016 had Liesbeth Homans al gezegd dat ze niet op een zoveelste
kleine staatshervorming uit waren. In 2019 zal het om andere dingen
gaan, dacht ze. De splitsing van België, of in elk geval de overdracht
naar de deelstaten van een maximum aan bevoegdheden, waardoor België
vanzelf zou verdwijnen. Ik hoop dat in 2025 België niet langer
bestaat, zei ze nog.
Genadeschot?
het koninkrijk België lijkt wel uitstel van executie te krijgen
Charles
Michel zag het nut niet in van een vertrouwensstemming, aangezien het
enkel om een herschikking van zijn coalitie ging, en de continuïteit
dus verzekerd was. Maar hij heeft nu te maken met een motie van de
voltallige oppositie, N-VA incluis dus. Wat zal het worden?
Nu,
vervroegde verkiezingen of niet, het koninkrijk België lijkt wel
uitstel van executie te krijgen. Om het te redden hebben de Franstaligen
altijd hun standpunt van demandeurs de rien opgegeven. Herhaalt zich
dit na de verkiezingen in Mei?
Bij
de socialisten is Elio Di Rupo vast van plan in Wallonië opnieuw aan
het roer te komen, als leider van een zogeheten progressistische
coalitie. Dat scenario kan enkel koren op de molen van de
Vlaams-nationalisten zijn. En zal de MR bereid zijn om te onderhandelen
over confederalisme?
Wat
betreft flamingantisme hebben de christendemocraten Van den Brande en
Beke niets van de N-VA te leren, zoals hier eerder al met citaten werd
bewezen. En vergeten we Jan Verroken niet met de kwestie-Leuven (1968),
en Eric Van Rompuy over het FDF ten tijde van een regering-Martens
(1980). En was het niet Yves Leterme die in 2004 het kartel CD&V/N-VA boven de doopvont hield?
*
De
toekomst kan geen zeventien kanten op. Ofwel wordt België confederaal,
en dus een lege schelp die snel nutteloos zal blijken, ofwel wordt het
onbestuurbaar en verdwijnt. In beide gevallen zal Wallonië zich op
zichzelf teruggewezen zien, en draagt het financiële
verantwoordelijkheid voor zijn politieke keuzes. Die toestand zal snel
onhoudbaar worden en een drastische daling van de sociale voorzieningen
meebrengen.
Brief
groep Franse topmilitairen aan Macron: Met ondertekening van dit Pact
berooft u ons van ons thuisland De staat heeft te laat erkend dat
het onmogelijk is een groot aantal mensen uit een totaal andere cultuur
te integreren
*
Een van de ondertekenaars is voormalig minister van Defensie Charles Millon (links op de foto, genomen in 1996).(Afbeelding: Getty Images (2)).
12 Franse generaals, waaronder een voormalige minister van Defensie, hebben samen met een admiraal en een andere topcommandant een brandbrief
geschreven aan president Macron om het VN migratiepact in Marrakesh
niet te ondertekenen, omdat dit volgens hen betekent dat Frankrijk en
Europa de komende jaren met miljoenen migranten zullen worden
overspoeld, waardoor de kenmerken van onze beschaving zullen
verdwijnen. U berooft ons in de ware zin van het woord van ons
thuisland.
Net
als landen zoals Italië, Oostenrijk, Tsjechië, Polen, Slovenië,
Estland, de VS, Australië, Israël en Chili lezen de Franse generaals van
de vrijwilligerstroepen (VPF) iets heel anders in het Pact dan bijna
alle politieke partijen in Den Haag, namelijk dat er wel degelijk een
regulier recht op migratie wordt opgericht, dat via reeds bestaande
verdragen aan de Europese landen die het zoals Nederland wel
ondertekenen aan onze nationale wetten kan worden opgelegd.
Immigratie wordt met het Pact wel degelijk een recht
we
al eerder schreven is het Pact zelf weliswaar niet bindend, waar alle
media ook steeds op hun kenmerkende onvolledige en misleidende wijze op
hameren, maar dat doet feitelijk niet ter zake, omdat er zon 90 keer
het woord verplichten of verplichting in de tekst staat. Daarmee
kan iedere migrant via het Europese Gerechtshof alsnog voor elkaar
krijgen om toegelaten te worden, omdat dit Hof de EU-staten wèl kan
dwingen om haar uitspraken in nationale wetgeving om te zetten.
Er blijft vrijwel niets over van onze soevereiniteit
Het
lijkt erop dat de enige soevereiniteit die in Frankrijk (en dus ook
Nederland) blijft daaruit bestaat dat wij vrij mogen beslissen op wat
voor manier wij de doelen van het Pact (= de immigratie van tientallen
miljoenen mensen uit Afrika en het Midden Oosten zo makkelijk mogelijk
maken) gaan realiseren, concluderen de topmilitairen dan ook. Maar dat
mag Macron volgens hen nooit doen zonder het Franse volk naar hun mening
te vragen. Uit peilingen blijkt namelijk dat 80% van de Fransen
de immigratie juist drastisch willen beperken of helemaal willen
stopzetten.
Ondertekening is extra reden voor een opstand
Dus
als u op eigen houtje besluit dit Pact te ondertekenen, zal u aan de
woede van een reeds uitgezogen volk een extra reden voor een opstand
toevoegen, waarschuwen ze. U zou zich daarmee schuldig maken aan het
niet houden aan de democratie, of het verraad van het volk.
Om
de onbeperkte migratie die het Pact mogelijk maakt te financieren
zullen de toch al hoge belastingen verder moeten worden verhoogd, zo
vervolgen de generaals, en dat terwijl het vanuit het oogpunt van
veiligheid nu al dringend noodzakelijk is de gevolgen van het
binnenhalen van grote aantallen niet-Europese migranten (overbelasting
sociale zekerheid en exploderende criminaliteit) te beperken.
U berooft ons van ons thuisland
Feit
is dat de Franse staat te laat erkend heeft dat het onmogelijk is een
groot aantal mensen uit totaal verschillende culturen te integreren. De
laatste 40 jaar hebben zij elkaar gevonden in parallelle samenlevingen, die zich niet meer aan de wetten van de Republiek onderwerpen.
*
Tenslotte
kunt u niet negeren dat het wezen van de politiek daaruit bestaat om
veiligheid en harmonie te garanderen. Dat kan echter alleen worden
bereikt als er een zekere coherentie in de samenleving overeind blijft,
die in staat is gemeenschappelijk te handelen. Dat wordt nu steeds
problematischer.
Daarom
kunt u niet alleen beslissen om de kenmerken van onze beschaving uit
te wissen en ons in de meest ware zin van het woord van ons thuisland te
beroven. Wij eisen daarom dat u de ondertekening van dit Pact opschort
en de Fransen de mogelijkheid geeft om zich per referendum erover uit te
spreken. U bent tegenover de Fransen verantwoordelijk voor uw
handelingen. Dat u bent gekozen is geen blanco check.
Tekende de Tweede Kamer geruisloos voor onze ondergang?
Waarom
de ondertekening van dit Pact dan -op de weggehoonde protesten van PVV
en FvD na- geruisloos door de Tweede Kamer kwam, is ons een raadsel. Of
de parlementariërs zijn onwetend en naïef, of het was van meet af aan de
bedoeling om het Nederlandse volk te misleiden en te bedriegen, en ons
in de komende jaren voor het voldongen feit te stellen dat onze
samenleving miljoenen migranten zal moeten opnemen en door de in hoogste
versnelling gezette islamisering permanent zal veranderen en verarmen.
Storm- of Doodsklokken?
*
Met
andere woorden: het VN migratiepact luidt feitelijk het einde van onze
huidige democratie, vrijheid en welvaart in. Hebben de extreemlinkse
globalisten dan toch gewonnen.
In Duitsland heeft Angela Merkel het voorzitterschap van haar partij
doorgegeven aan haar rechterhand, ene Annegret Kramp-Karrenbauer (AKK
voor wie het simpel wil houden), ooit minister-president van Saarland,
die nu al de mini-Merkel wordt genoemd. Ze haalde het nipt, met de
hakken over de sloot
(51%)
van een tegenstander van Merkel, waardoor duidelijk wordt dat Merkels Christendemocratische partij, de CSU, grondig verdeeld is.
Dat laatste is ook het geval in Great (?) Britain, waar Theresa May wel
een vertrouwensstemming in haar eigen Tory-partij overleefde, maar
moest vaststellen dat zon derde van de leden niét voor haar stemden en
haar eerder weg zou willen hebben. Na een zoveelste bedelronde bij de
E.U. moet ze in januari zien een meerderheid te halen in het Britse
Lagerhuis, wat weinig waarschijnlijk zal zijn, omdat haar partij daar
geen meerderheid heeft en ze zelfs voor die Brexit stemming niet kan
rekenen op het Noord-Ierse partijtje dat haar na de laatste verkiezingen
tot nu toe gedoogsteun heeft gegeven. Die laatste landsverkiezingen
waren trouwens een stommiteit van diezelfde May. Daarvóór had haar
partij nl wél een meerderheid en door die nodeloze verkiezing uit te
schrijven is ze die kwijt geraakt. Wat er daarna met de Brexit gaat
gebeuren is nog koffiedik kijken, maar meer dan waarschijnlijk loopt het
slecht af, voor May, voor haar partij, voor Great (?) Britain en
misschien zelfs voor de E.U.
*
Tenslotte heeft in Frankrijk Macron bakzeil moeten halen voor het
straatgeweld van de gilets jaunes en zoveel toegegeven dat het de Franse
begroting zon 9 tot 10 miljard euro extra zal kosten, waardoor die
daar finaal de mist in gaat. Als Europa dat nog eens door de vingers wil
zien (het is al eens gebeurd), dan mag men het monetair beleid van de
E.U. helemaal vergeten en zitten de schuldenlanden Griekenland en Italië
(én België) op rozen.
Bij de bovenvermelde heibel zou men haast vergeten dat het ook in het
Koninkrijk België terdege fout zit en we tot volgende week zullen moeten
wachten of de door de oppositie gevraagde vertrouwensstemming er zal
komen en wat het resultaat ervan zal zijn. In heel deze chaos is maar
één zaak duidelijk: niemand wenst vervroegde verkiezingen en als die er
toch zouden moeten komen, is het de vraag wie met de zwarte piet zal
blijven zitten.
Tussendoor is er nog een tweedaagse politiestaking, een actiedag van de
vakbonden (wat dat ook moge zijn) op vrijdag (verlengd weekeinde!), een
zoveelste dreiging van de hoofdzakelijk Waalse versie van de gele
hesjes en een door de Brusselse PS niet toegestane Mars tegen
Marrakech door de studentenverenigingen KVHV en NSV, Voorpost, de
Vlaams Belang jongeren en Schild en vrienden, waarmee men rekening zal
moeten blijven houden..
In Duitsland heeft Angela Merkel het voorzitterschap van haar partij
doorgegeven aan haar rechterhand, ene Annegret Kramp-Karrenbauer (AKK
voor wie het simpel wil houden), ooit minister-president van Saarland,
die nu al de mini-Merkel wordt genoemd. Ze haalde het nipt, met de
hakken over de sloot
(51%)
van een tegenstander van Merkel, waardoor duidelijk wordt dat Merkels Christendemocratische partij, de CSU, grondig verdeeld is.
Dat laatste is ook het geval in Great (?) Britain, waar Theresa May wel
een vertrouwensstemming in haar eigen Tory-partij overleefde, maar
moest vaststellen dat zon derde van de leden niét voor haar stemden en
haar eerder weg zou willen hebben. Na een zoveelste bedelronde bij de
E.U. moet ze in januari zien een meerderheid te halen in het Britse
Lagerhuis, wat weinig waarschijnlijk zal zijn, omdat haar partij daar
geen meerderheid heeft en ze zelfs voor die Brexit stemming niet kan
rekenen op het Noord-Ierse partijtje dat haar na de laatste verkiezingen
tot nu toe gedoogsteun heeft gegeven. Die laatste landsverkiezingen
waren trouwens een stommiteit van diezelfde May. Daarvóór had haar
partij nl wél een meerderheid en door die nodeloze verkiezing uit te
schrijven is ze die kwijt geraakt. Wat er daarna met de Brexit gaat
gebeuren is nog koffiedik kijken, maar meer dan waarschijnlijk loopt het
slecht af, voor May, voor haar partij, voor Great (?) Britain en
misschien zelfs voor de E.U.
*
Tenslotte heeft in Frankrijk Macron bakzeil moeten halen voor het
straatgeweld van de gilets jaunes en zoveel toegegeven dat het de Franse
begroting zon 9 tot 10 miljard euro extra zal kosten, waardoor die
daar finaal de mist in gaat. Als Europa dat nog eens door de vingers wil
zien (het is al eens gebeurd), dan mag men het monetair beleid van de
E.U. helemaal vergeten en zitten de schuldenlanden Griekenland en Italië
(én België) op rozen.
Bij de bovenvermelde heibel zou men haast vergeten dat het ook in het
Koninkrijk België terdege fout zit en we tot volgende week zullen moeten
wachten of de door de oppositie gevraagde vertrouwensstemming er zal
komen en wat het resultaat ervan zal zijn. In heel deze chaos is maar
één zaak duidelijk: niemand wenst vervroegde verkiezingen en als die er
toch zouden moeten komen, is het de vraag wie met de zwarte piet zal
blijven zitten.
Tussendoor is er nog een tweedaagse politiestaking, een actiedag van de
vakbonden (wat dat ook moge zijn) op vrijdag (verlengd weekeinde!), een
zoveelste dreiging van de hoofdzakelijk Waalse versie van de gele
hesjes en een door de Brusselse PS niet toegestane Mars tegen
Marrakech door de studentenverenigingen KVHV en NSV, Voorpost, de
Vlaams Belang jongeren en Schild en vrienden, waarmee men rekening zal
moeten blijven houden..
In Duitsland heeft Angela Merkel het voorzitterschap van haar partij
doorgegeven aan haar rechterhand, ene Annegret Kramp-Karrenbauer (AKK
voor wie het simpel wil houden), ooit minister-president van Saarland,
die nu al de mini-Merkel wordt genoemd. Ze haalde het nipt, met de
hakken over de sloot
(51%)
van een tegenstander van Merkel, waardoor duidelijk wordt dat Merkels Christendemocratische partij, de CSU, grondig verdeeld is.
Dat laatste is ook het geval in Great (?) Britain, waar Theresa May wel
een vertrouwensstemming in haar eigen Tory-partij overleefde, maar
moest vaststellen dat zon derde van de leden niét voor haar stemden en
haar eerder weg zou willen hebben. Na een zoveelste bedelronde bij de
E.U. moet ze in januari zien een meerderheid te halen in het Britse
Lagerhuis, wat weinig waarschijnlijk zal zijn, omdat haar partij daar
geen meerderheid heeft en ze zelfs voor die Brexit stemming niet kan
rekenen op het Noord-Ierse partijtje dat haar na de laatste verkiezingen
tot nu toe gedoogsteun heeft gegeven. Die laatste landsverkiezingen
waren trouwens een stommiteit van diezelfde May. Daarvóór had haar
partij nl wél een meerderheid en door die nodeloze verkiezing uit te
schrijven is ze die kwijt geraakt. Wat er daarna met de Brexit gaat
gebeuren is nog koffiedik kijken, maar meer dan waarschijnlijk loopt het
slecht af, voor May, voor haar partij, voor Great (?) Britain en
misschien zelfs voor de E.U.
*
Tenslotte heeft in Frankrijk Macron bakzeil moeten halen voor het
straatgeweld van de gilets jaunes en zoveel toegegeven dat het de Franse
begroting zon 9 tot 10 miljard euro extra zal kosten, waardoor die
daar finaal de mist in gaat. Als Europa dat nog eens door de vingers wil
zien (het is al eens gebeurd), dan mag men het monetair beleid van de
E.U. helemaal vergeten en zitten de schuldenlanden Griekenland en Italië
(én België) op rozen.
Bij de bovenvermelde heibel zou men haast vergeten dat het ook in het
Koninkrijk België terdege fout zit en we tot volgende week zullen moeten
wachten of de door de oppositie gevraagde vertrouwensstemming er zal
komen en wat het resultaat ervan zal zijn. In heel deze chaos is maar
één zaak duidelijk: niemand wenst vervroegde verkiezingen en als die er
toch zouden moeten komen, is het de vraag wie met de zwarte piet zal
blijven zitten.
Tussendoor is er nog een tweedaagse politiestaking, een actiedag van de
vakbonden (wat dat ook moge zijn) op vrijdag (verlengd weekeinde!), een
zoveelste dreiging van de hoofdzakelijk Waalse versie van de gele
hesjes en een door de Brusselse PS niet toegestane Mars tegen
Marrakech door de studentenverenigingen KVHV en NSV, Voorpost, de
Vlaams Belang jongeren en Schild en vrienden, waarmee men rekening zal
moeten blijven houden..
oorbraak.be.
*
