KAN MAANDAG DE LEEUW NOGMAALS AUB
In zijn "Journaal" van 22 april jongstleden schrijft Mark Grammens aan het einde van zijn stuk "De 'oplossing'" het volgende :
"De na-oorlogse repressie was, in Vlaanderen, het festival van de Vlamingenhaat, ter ondersteuning van een Belgisch-nationalistische staatsgreep. Honderden Vlamingen werden terechtgesteld of gemarteld tot later de dood erop volgde. Duizenden Vlaamse vrouwen werden verkracht. Honderdduizenden werden van hun rechten en hun bezittingen beroofd, en in de ellende gestort. Een onbekend aantal kinderen werd door een staat die later wereldvermaard werd wegens zijn onvermogen om zijn kinderen in bescherming te nemen (Dutroux), aan hun lot overgeleverd en voor het leven getekend".
Voor wie uitspraken van Grammens en andere Vlaamsgezinden als ongeloofwaardig zou willen aanduiden, kan bijvoorbeeld ook eens te rade gaan bij Peter Schrijvers, meer bepaald bij zijn boek "De schaduw van de bevrijding" (bespreking hier). Hoewel hij de naoorlogse repressie daar slechts zijdelings behandelt - omdat de Amerikaanse troepen, aan wie hij vooral zijn aandacht besteedt, daar in het algemeen niet bij betrokken waren of er niet wensten bij betrokken te worden - zijn er her en der in het boek toch stukken te vinden die ernaar verwijzen. Het onderstaande bijvoorbeeld :
"Het waren barbaarse uren en dagen en velen haalden uit naar vermoedelijke verraders met geen enkel ander oogmerk dan zo veel mogelijk vernedering en pijn te veroorzaken. Mensen werden gedwongen spitsroeden te lopen zodat ze konden worden bespuugd en gekrabd en geschopt en geslagen met vuisten, knuppels, riemen en zwepen. Op foto's is het ene na het andere tafereel te zien van collaborateurs met blauwe, gezwollen, bloedende gezichten die onder dwang door de straten worden geleid of in vrachtwagens worden afgevoerd. Andere foto's tonen vrouwen die gedwongen worden zich uit te kleden en spiernaakt de Hitlergroet te brengen. Er is sporadisch bewijs dat duidt op een patroon van verkrachtingen, maar tot op heden zorgt een sterk taboe ervoor dat daarover een diep stilzwijgen wordt bewaard. Diep stilzwijgen heerst ook als het gaat om lynchpartijen en straatexecuties; zelfs een halve eeuw na de oorlog zijn mensen in interviews vaak slechts bereid om in bedekte termen te spreken over wat er is gebeurd of ontkennen ze gewoon dat iets dergelijks ooit zou zijn voorgevallen. Toch weten we zeker dat bijvoorbeeld alleen al in de provincie Limburg straatrechtspraak tijdens de eerste uren van de bevrijding leidde tot de executie van vijf mensen in Tongeren, terwijl in Wellen drie anderen werden gedood met een nekschot."
Geplaatst door Björn Roose op zaterdag, april 24, 2010 |