Het artikel dat in de "Krant van West-Vlaanderen", meer bepaald "Het Wekelijks Nieuws" verscheen... Klik hier!
VOLGENDE WEDSTRIJD(EN) HERMES, 4 OKTOBER
OLIFANT 18 OKTOBER
Over mijzelf
Ik ben Francis Coucke
Ik ben een man en woon in Veurne (Belgie) en mijn beroep is Beroepsmilitair.
Ik ben geboren op 12/07/1967 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lopen, MTB, muziek, lectuur, informatica,....
BESTTIJDEN
MTLG: 2,4 km in 8'14" (15 april 2008)(3'26" de km) Trio-triathlon: 3,5 km in 11'58" (7 nov 2006) Korpscross: 4,1 km in 14'04" (14 nov 2006) Westerkwartier: 5 km in 17'52" (19 sept 2008)(3'34" de km) Westerkwartier: 6 km in 21'38" (19 sept 2008)(3'36" de km) Westerkwartier: 8,66 km in 31'32" (19 sept 2008)(16.5 km per uur)(3'38" de km) Keignaert (Oostende): 9 km in 33'47" (06 juni 2008) Oostkamp: 10 km in 36'56" (5 aug 2006)(3'41" de km) Gistel: 12 km in 46'15" (18 nov 2006) Dwars door Brugge: 15 km in 56'30" (7 mei 2006) Sluis (10 Mijl): 1h02'55" (15 maart 2009)(3'55" de km) Sluis: 1/2 Mar in 1h22'38" (15 maart 2009)(3'55" de km) Parijs: Marathon in 2h55'51" (05 april 2009)(4'10" de km)
1.LOMBARDSIJDE : 10,8 km in 42'34" op 6 jan 2.MOL : 1O km in 38'34" op 14 jan 3.SAS : 6 km in 21'59" op 4 feb 4.GROBBENDONK: 7,8 km in 31'17" op 15 feb (cross) 5.OOSTENDE-BRUGGE: 10 Mijl in 1H04'36" op 4 maart 6.SLUIS: 1/2 mar in 1h 27'08" op 18 maart 7.DAMME: 9 km in 34'17" op 25 maart 8.HAZEGRAS: 11 km in 43'27" op 7 april 9.ST.-JANSLOOP: 10 km in 40'59" op 22 april 10.DWARS DOOR BRUGGE: 14.3 km in 55'52" op 6 mei 11.REMBERTCORRIDA TORHOUT: 10 km in 38'07" op 11 mei 12.GAILLY TE EUPEN: 1/5de marathon in 34' op 16 mei 13.KEIGNAERT: 9 km in 34'53" op 18 mei 14.PAREL DER KEMPEN (MALLE): 10 mijl in 1h 04' 41" op 20 mei 15.20 VAN BRUSSEL: 20,1 km in 1h 23'28" op 27 mei 16.MCBRIDE: 1/2 marathon in 1h 32' 17" op 3 juni 17.JEAN BART: 11,1 km in 42'17" op 15 juni 18.NVV MARATHON: 42,195 km in 3h08'03" op 22 juni
NA ENKELE MALEN NET NIET DE MAGISCHE GRENS VAN DRIE UUR TE BREKEN, SLAAG IK DAAR DIT JAAR DAN TOCH IN TE PARIJS: 2H55'51". KAN HET NOG BETER? WE ZULLEN ZIEN...
21-08-2009
Mariakerke.
Vrijdag 14 augustus was er de wedstrijd te Mariakerke, de 10de wedstrijd uit het Oostends loopcriterium. Voor mij was het de negende dit jaar. Al enkele weken liep ik meer dan 100 km per week. Het was dus afwachten wat dat ging geven?
Ook vreesde ik wat voor de warmte. Geen ideale omstandigheden. En toch weet ik dat ik een goeie "warmteloper" ben, als ik deftig ben voorbereid natuurlijk.
En het was een dikke meevaller. Ik loop hier altijd vrij goed. Ik vermoed dat de meesten hier goed lopen, want je hebt lange stroken zonder al te veel bochtwerk. Ik loop hier mijn beste jaarprestatie, in volle voorbereiding van de Leiemarathon. Het werd een goeie test. Een beetje vroeger dan gepland, maar meegenomen natuurlijk! Het was de eerste keer dat ik de 16 per uur haalde dit jaar. In de uitslag staat dat ik zelfs 16,4 liep maar ik reken op een afstand van 9,5 km en niet 9,75 zoals de uitslag vermeld. De GPS-ers hadden allemaal een afstand van om en bij de 9,5.
Vanavond dan toch onverwacht aanwezig op de strandloop. Eigenlijk stond er gewoon een intervalsessie op het programma, maar lopen van het strand naar de dijk staat voor mij een beetje gelijk aan interval. Een andere reden is dat ik (onverwacht) op een derde plaats algemeen sta in het klassement. Normaal gezien ging ik nog drie wedstrijden moeten missen dit jaar en dan zat de kans er in dat ik zelfs uit de top tien ging vallen. Dus speel ik liever op zeker met een extra wedstrijd. De marathon staat op nummer één dit jaar en het OLC is daaraan ondergeschikt. En toch... Het feit dat ik vorige vrijdag heel goed was heeft mij de plannen ietwat doen aanpassen. Nu maar hopen dat ik het mij niet beklaag.
Vanavond wordt sowieso een zware dobber. Strandlopen liggen me niet. In de eerste plaats zit het gewicht me niet mee. Mannen zoals Peter Hamers en Alain Poppe hebben een lengte voorsprong.
Ben eens gaan kijken op de site van http://savechildrenofhope.org/ en er is nog niet veel beweging hé mensen! Steun Wim in zijn opzet! En win een waardebon van 25 euro! Uw goede daad van de dag/week/maand/jaar/...
Om alle misverstanden te voorkomen; dit is een mailtje dat ik ontving van een vriend. Ik doe geen traitlon, maar hij wel: WIM SYNAEVE.!
Hallo
Zoals je waarschijnlijk weet heb ik één grote passie en dat is triatlon.
Op zaterdag 29 augustus 09 zal ik deelnemen aan mijn eerste volledige triatlon (3,8 km zwemmen, 180 km fietsen en 42 km lopen) in Almere, Nederland.
Deze uitdaging wil ik koppelen aan het steunen van een goed doel: Save Children of Hope.
Save Children of Hope is een jonge Belgisch-Keniaanse organisatie die weeskinderen in Kenia ondersteunt in het naar school gaan door hen te voorzien van schooluniformen en een dagelijkse warme maaltijd .
In maart van dit jaar ben ik zelf nog de projecten gaan bezoeken in Kenia.
Hoe wil ik triatlon en Save Children of Hope nu combineren? Ik wil dit doen door middel van een wedstrijdje waarbij ik jouw steun nodig heb. Om mij moreel te steunen en de weeskinderen in Kenia financieel te steunen kan je mijn eindtijd van mijn eerste volledige triatlon schatten;
De winnaar (= diegene die de juiste tijd heeft kunnen schatten of deze het dichtst heeft benaderd) krijgt een waardbon ter waarde van 25 geschonken door triathlonshop.be
Hoe gaat de wedstrijd nu in zijn werk:
-Je mailt me de door jouw geschatte tijd door waarop ik de triatlon zal beëindigen, dit in uren minuten seconden.
-Je stort minimum 5 euro voor een schatting van mijn eindtijdboven de 10 uur. Of je stort minimum 10 euro voor een schatting van mijn eindtijd onder de 10 uur.
(Voor amateur triatleten als mezelf is de 10 uren grens een magische grens, waaronder iedereen graag zou duiken.
Dus hoe meer mensen denken dat ik onder de 10 uur ga, hoe meer ik gemotiveerd zal zijn om dit ook te betrachten en hoe meer baat de weeskinderen er bij hebben).
-Het bedrag schrijf je over op het rekeningnummer van Save Children of Hope: BE09.8601.0543.6857 met de vermelding TRIATLON
-Je naam, je geschatte eindtijd en de datum van storting worden op de website van Save Children of Hope geplaatst onder de rubriek: Triatlon wedstrijd.
-De wedstrijd wordt afgesloten op donderdag 27 augustus om 20 uur.
-De tijd die vermeld wordt op de website van de triatlon in Almere www.upc-hollandtriathlon.nl is de bepalende tijd.
-In geval van een DNS (did not start) of een DNF (did not finish) of DSQ (disqualified) zal een onschuldige kinderhand de winnaar van de waardebon bepalen.
-Bij een gelijke schatting van de eindtijd geldt het tijdstip van overschrijven.
-Uiteraard kan je meer dan één poging wagen, mits telkens een overschrijving te doen.
Alvast bedankt voor je steun namens mezelf en namens de weeskinderen.
Op bosklassen naar het Zwarte Woud en de Ironman in Zurich meepikken op zondag 12 juli (als toeschouwer welteverstaan). Misschien pikken we nog de start mee van de Tourrit die vertrekt in Colmar op 18 juli. En misschien lopen we dan wel de Schorreloop op 20 juli, maar bbq-en doen we zeker! Tot dan!
Vorige vrijdag (12 juni) was er de Vuurtorenloop te Oostende. Sinds een paar weken ben ik mij aan het voorbereiden op mijn volgende marathon ( de Leiemarathon op 20 september). Daarvoor ben ik dus vooral weer aan de basis aan het werken: kilometers malen in een extensief duurlooptempo. De week daarvoor (op 6 juni) heb ik nog een keer een lactaattest ondergaan, om te kijken hoe de conditie vergaan was sinds de marathon van Parijs.
Daaruit bleek dat er toch enige sprake van verval was. Maar de prestatie, geleverd op de loopband, was toch bevredigend. De snelheden/hartslagen waren goed, maar er kwam op elk niveau te vroeg lactaat in het bloed. Mijn extensief duurlooptempo hartslagzone is herlegd naar 115-125. Ik ben hier nu al een paar weken in aan het trainen en ik mag zeggen dat er snel vorderingen zijn gekomen. Ik loop om en bij de 12 km per uur voor een hartslag van 125. Er is dus nog steeds sprake van een positieve evolutie.
Terug naar 12 juni. Ik had er totaal geen zin in. Ik had in de week al heel wat km's afgelegd en had er vooral geen goed oog op. Moe en geen goesting. Sjarlot moest mij in de auto duwen (om te rijden zelfs geen zin...). Ze merkte ook op dat ik op zo'n "slechte" dagen meestal wel goed presteer. Dat weet ik ook wel, maar die vrijdag zag ik het heel somber in.
Dus komen we aan in Oostende en ik maar iedereen geruststellen dat ik hier niet ga scoren.... Beetje opwarmen (tegen mn zin) en we trekken naar de start. Ik praat nog even met Peter Hamers die me er attent op maakt dat we binnen enkele seconden gaan starten. Oei, ik heb helemaal geen wedstrijdgevoel... Het startschot klinkt en we komen langzaam uit de startblokken. Er passeert mij een deftig pak deelnemers en na enkele honderden meters, loop ik in het zog van Peter Liekens en Johan Rammant. Hier bij blijven zou mooi zijn vandaag. Toch voel ik al gauw dat ik onder mijn mogelijkheden loop en ik begin te versnellen. Het wordt een inhaalrace. Om het kort te houden, ik eindig vlak na Jan Janssen en een sterke Johan Watthy (dat had ik niet echt verwaccht vandaag). En ik loop hier zelfs een PR op het parcours. 41'09" op 10, 85 km. Ja, jongens en meisjes. De GPS liegt niet...
Ik ben dus dik tevreden na afloop. Basistraining alleen al werpt mooie vruchten af. Het is toch nog even inhouden om dan wat aan snelheid te werken. Nadien lichtjes gevierd met een Westmalleken of twee.
Dinsdag stond er een specialleke op het programma. Het was 16 juni precies een jaar geleden dat Tom Compenolle verongelukte. Dat werd in zijn eenheid (Lombardsijde) herdacht met een cross in de duinen over 8 km. Voor mij stond er een fartlektraining op het programma. Eén ronde hield ik dat vol om mij dan over te geven aan mijn strijdersgevoel. Terwijl iedereen zich in de eerste ronde had te pletter gelopen op de zandhopen, zat er bij dus nog heel wat reserve. De tweede ronde gaat het kraantje dus open (toch poog ik niet boven het omslagpunt te komen) en beland ik onverwacht op een vierde plaats in mijn categorie. Dus met een beejte meer elan geraak ik hier op het podium. Maar als en dan tellen hier niet vandaag. Zeer tevreden na deze "training" en deze keer vier ik dat met enkel cola. Maar het gezelschap waarin ik verzeild geraakte (Etienne Devillage...) vierde dat met het geelachtige vocht. We zijn niet anders gewend. Heel leuk trouwens om met jullie beiden wat gekeuveld te hebben. Beetje familiair, hou ik wel van...
En ondertussen blijven we trainen hé. Het bloggen is iets minder, maar dat hoort zo in deze mooiere weersomstandigheden...
Niet slecht, zelfs parcoursrecord denk ik. En terug 15,8 per uur, ondanks de steken in de zij vanaf km 5. Als ik ze niet had gehad, kon ik een plaats of vijf opgeschoven zijn. Want ik moest afremmen toen ik de steken had en in die "pauze" liepen er mij zeker een vijftal personen voorbij. Gelukkig duurde het probleem maar een vijfhonderd meter. Volgt een beetje uitleg over steken in de zij.
Steken in de zij worden bijna altijd veroorzaakt door een gasophoping in de darmen. Deze gasophoping wordt veroorzaakt doordat er bij lichamelijke inspanning een herverdeling van de bloedvoorziening plaatsvindt van het maagdarmstelsel af naar de arbeidende spieren (benen). Voeding kan een belangrijke factor zijn om steken in de zij te krijgen. Veel groene groenten, met name koolsoorten, en melkprodukten kunnen extra klachten geven. Verder is een uitgebreide warming up aan te raden. Door een heel geleidelijk opgebouwde warming up krijgt het lichaam meer tijd de herverdeling van het bloed goed te laten plaatsvinden. Vermindering van de loopsnelheid leidt bijna altijd tot verdwijning van de pijn, zodat net zolang stoppen totdat de pijn weg is voor de hand ligt. Adem diep uit en in. Ook kan het helpen om flink met de vuist op de zere plek te drukken, terwijl u stilstaat. Begin daarna weer heel rustig met hardlopen.
Dus zit ik hier weer met een dubbel gevoel. Er zijn een aantal redenen die mij tevreden moeten stemmen, maar toch wegen de schaduwen meer door. De steken remden mij af, dus weet je dat het beter kon. Ik vertrok snel, maar niet te. Halfweg de eerste ronde rapen we al snelle starters op. Ik loop bij de Janssen-brothers en voel dat ik er bij kan blijven. We lopen ts de 16 en 17 per uur. Het gaat dan beter dan vorige week. Langzaam kruipen we naar Peter Hamers toe. Dat is mijn dichtste en sterkste concurrent en ik weet dat ik bij hem in de buurt moet blijven. Maar door mijn miserie neemt hij uiteindelijk weer afstand. Door het vertragen zie ik ook Vince van me weglopen. Ik had hem trouwens bijgebeend in de loop van de eerste ronde. Hij had ook last van de verkoudheid die ik hem vorige week heb geschonken. En toch kon ik de gevolgen daarvan niet verzilveren. Djuu toch. Ook Peter Liekens komt terug uit de achtergrond tijdens mijn calvarie. Als de pijn wegebt, kom ik terug dichtbij. Maar hij heeft het in de gaten en ik kom er niet voorbij. Maar het moet gezegd dat hij sterker voor de dag kwam dan vorige week. Net of hij vorige week de taktiek uitteste om me vandaag te verslaan. Maar het is geheel jouw verdienste Peter. Mooi zo! Uiteindelijk kon ik dan nog Clint eraf lopen. Dat betekende voor mij toch dat het al beter ging dan vorig week. Alain kon ik in de eerste ronde ook verschalken, maar door de steken kon hij terug voorbij komen. Bijna...nog s, djuu toch.
Maar er is ook goed nieuws....ik wip naar plaats vier in de stand. Maar er is geen vreugde aan gekoppeld hoor. Het is eerder toeval. Of een tijdelijk verblijf. Volgende keer sta ik mss op zes of zeven. Dus we gaan zeker niet zweven. Als ik zo blijf lopen, gaan de concurrentjes langzaam maar zeker over mij springen.
Toch heb ik een beetje moeite met deze situatie. Ik heb een keuze gemaakt, ik weet het. Ik ga voor de marathon(s). Dwz dat ik dit jaar maar twee keer mag (moet) pieken. Als je in het criterium echt goed wel presteren, dan moet je wel het hele jaar goed presteren (maar weet dat je ook hier piekmomenten kan inbouwen). En dan moet je er een andere vorm van trainen op nahouden. Beide kan dus niet. En dan zoek je ergens een tussenoplossing. Maar die is enkel op papier gemakkelijk. In je geest is het telkens wikken en wegen, aanpassen, balen, toch proberen tevreden te zijn, balans maken, evenwicht zoeken,... Maar ik maak me sterk....Augustus en september staan we terug scherp. Letterlijk en figuurlijk.
We gaan nu verder met marathontraining. Het wordt tijd dat we het trainingsvolume wat gaan verhogen, want het gewicht gaat traag maar zeker omhoog. Het steeg deze week nog een beetje. Hoe is het mogelijk!
Ik vergeet soms wel s dat "hoe minder je traint, hoe minder je moet eten"...
Bwaaaah. Misschien toch wel een beetje tevreden. Ik voelde me niet goed (verkoudheid), de vorm was weg en toch....bracht ik het er nog redelijk vanaf. Ik had op voorhand gezegd dat ik moest realistisch zijn, maar hoopte niettemin toch op een deftige positie in de uitslag (om niet teveel puntjes prijs te geven).
Na Parijs was de opdracht vooral om wat rust te nemen, om mij daarna nog s klaar te stomen voor een tweede marathon op hoog niveau dit jaar. Eigenlijk moet je dan niet teveel wakker liggen van randactiviteiten, zoals daar zijn : "Het OLC en dergelijke". Nu passen sommige van die wedstrijden toevallig in het programma en vermits ik het er tot nu toe redelijk goed vanaf bracht, stond ik redelijk hoog in het klassement. Dus wordt het OLC eigenlijk, ongewild eerder, een iets minder onbelangrijke randactiviteit. Nochtans was er bij aanvang van mijn marathontraining van Parijs besloten om er ons niet teveel op toe te leggen.
De maand mei is, na de rustmaand april, een overgangsmaand. Er wordt terug aandacht besteedt aan de basis, maar een wedstrijdje meepikken kan nu echter geen kwaad. Het houdt je scherp (en je gewicht op peil). Zaterdag bleek ook dat ik niet zoveel van mijn pluimen was verloren. Met een gemiddelde snelheid van 15.7 per uur tov 15.8 per uur op de Noordzeeloop, is er niet zo'n groot vormverlies. Eerlijkheidshalve moet ik er wel bij vertellen dat ik zaterdag véééél meer moeite moest doen dan op de Noordzeeloop. Ik verschuil me er niet achter, maar gebruik toch het excuus van een verkoudheid. Mijn longen deden na aankomst toch wel redelijk pijn hoor. En zoals sommigen opmerkten, was de scherpte ook letterlijk een beetje verdwenen. Een kleine drie kilo erbij sinds Parijs, dat viel sommigen toch op.
Anderzijds moet gezegd dat velen ook beter presteerden dan ongeveer een maand geleden. Er is inderdaad al wat meer getraind sinds de Noordzeeloop en dat werpt zo zijn vruchten af. Het was een beetje de rollen omkeren zaterdag. Ik werd er deze keer gewoon afgelopen. Na de verschroeiende start dacht ik van rustig achteraan wat te bengelen en te wachten tot ik de elementen uit deze overmoedige bende kon oprapen. Maar het waren slechts een paar enkelingen die ik bij de lurven kon vatten.
Wat verwacht ik voor vrijdag? Eigenlijk niet zoveel beters... De verkoudheid heb ik er precies uitgelopen zaterdag. Maar ik neem vrede met mijn huidige conditie en plaats in het peloton. In juni zal het al heel wat schelen. Dan zijn we terug 100% bezig met de marathon.
Voorspelling: "Vrijdag blijven we, net zoals vorige zaterdag, weer tot de laatsten hangen" Sjarlot trakteert, want ze wordt donderdag 27!
Stene is eigenlijk wel een gezellig dorpje, after hours. Of lag het aan het gezelschap?
Ja, sorry. Ik laat jullie een beetje in het ongewisse. Het is niet omdat ik niet veel zin heb om te bloggen dat jullie er niet minder nieuwsgierig op worden.
Sinds de laatste week van april ben ik weer rustig aan het opbouwen. De maand april is een schandelijke maand geworden, althans voor een sportmens. De discipline die er de laatste maanden was, was mijlenver uit de buurt.... Heer, vergeef mij. Heb het er een beetje teveel van genomen. Ik moest rusten, maar ik twijfel er toch een beetje aan of dat mocht gekoppeld worden aan een te Bourgondische levenstijl.
Soit we gaan er terug tegenaan.
Als alles volgens plan verloopt, kom ik eind deze week aan een goeie 68 km. Zes duurloopjes van maximum een uur. Gemiddelde hartslag zal rond de 127 liggen. De maximumgrens voor de zone "extensieve duurloop" is verlaagd van 135 naar 130. Dit zou me in een nog betere basisconditie moeten brengen dan de conditie die ik had opgebouwd voor Parijs. Ditmaal werk ik toe naar de Leiemarathon. Daar wil ik nog beter doen dan in Parijs. Het wordt daar trouwens een "webloglopers onderonsje". Ik hoop alleen maar dat de wind goed zit daar. Want als ik helemaal opgeladen aan de start ga moeten verschijnen van een marathon met wind op kop, dan zal ik daar niet gelukkig mee zijn. Toch s over denken wat ik als alternatief uit de mouw kan schudden dan...
Naast deze hoofddoelstelling, zijn er nog de wedstrijdjes uit het OLC die ik meepik. Om de scherpte er in te houden. Nu ga ik daar niet specifiek voor trainen, maar toch las ik hier en daar een versnellingsje in tijdens mijn duurlopen. Echt intervaltraining zit er dus weer niet in. Toch geen specifieke 10K-intervals, die ik zo dikwijls bij de "twitters" tegenkom. Maar zonder die intervaltrainingen kon ik de laatse wedstrijden uit het OLC ook wel mijn mannetje staan. Dus ik kijk er met goede moed tegenaan. Al twijfel ik wel of ik het er volgende week goed ga afbrengen na al die losbandigheid...
Dus ik loop de Wijkloop, de Keignaert, de Vuurtoren en dan moet ik een beetje uitkijken en plannen. Ik kijk er wel naar uit. Het is weer een eind geleden dat we elkaar nog eens zagen (zweten).
Mocht dit het echte jaaroverzicht zijn dan kon ik vandaag al besluiten dat het jaar geslaagd was. Pr op de halve en de hele marathon. Een podiumplaats in het OLC en mocht het jaar daadwerkelijk afgesloten worden, dan sta ik op nummer twee in het klassement in mijn categorie. Maar er zijn idd nog maar drie wedstrijden gelopen.
Gisteren trokken we dus naar het Hazegras om er nog wat punten uit de brand te slepen. Ik ga een aantal wedstrijden missen in de loop van het jaar, dus moest ik toch voor wat reserve zorgen. Het klassement is dit jaar geen doel op zich (net als vorig jaar), maar een mooie ereplaats is altijd meegenomen. En daarbij, het is altijd leuk om bekende gezichten tegen te komen en ermee (uitgebreide) nabesprekingen te houden.
Met de marathon in de benen was het (weeral eens) koffiedik kijken. Maar al gauw was het duidelijk dat de marathon mijn batterijen deftig had leeggezogen. En niet alleen bij mij... De vleugels die ik had twee weken geleden op de Noordzeeloop, bleven netjes opgevouwen zitten. Het vlotte niet. Maar op karakter kon ik toch beslag leggen op een mooie ereplaats. Geen tweede stek deze keer, maar toch een zesde plaats in een toch redelijk sterk deelnemersveld.
Geert, een vriend van mij, had mij beloofd om in het eerste deel van de wedstrijd kop te trekken. Het werd uiteindelijk een grappige bedoening. Als we dat hadden gefilmd... Hij mistte zijn start kompleet en moest zich al reppen om bij mij te komen. Kompleet in het rood lopend, bood hij mij toch nog efkes zijn diensten aan. Misschien heeft het geholpen...kan het niet met zekerheid zeggen. Nadien klampte hij aan en eindigde (een keer op het einde van de derde ronde, en dan nog eens op het einde van de vierde ronde) op een verdienstelijke 31ste plaats. Geert dacht dat de wedstrijd maar drie ronden duurde, maar had al vlug door dat we bleven lopen....vier ronden dus! Lol! Beetje mijn schuld mss.... had hem maar drie keer gezegd dat er vier ronden waren....
Ikzelf startte vooraan, maar hield mij toch ietwat in. Had ergens iets gelezen van 3'45" en zag daar wel iets in. Doch het parcours op het Hazegras is er eentje om u tegen te zeggen, dus deze ambitie al vlug laten varen. Ik zag Gino al snel vertrekken. In het zog Alain en Koen Tacx. Pfff, zo vlug dacht ik. De andere marathoniens gleden mij voorbij. Vince, Peter, Diederik, en dan ook nog Clint, Johan,.... Hopelijk kan ik hier aanklampen! En dat lukt wel. Ik voel dan al dat ik plafoneer, maar ik heb ietwat meer karakter meegebracht dit jaar en ik volg. Elke keer als iemand versnelt, klamp ik aan. Eén voor één proberen ze ons groepje te verlaten. Ik klamp overal aan en hang plots alleen achter Diederik. Iedereen heeft dan al zijn beste pijlen verschoten. En ook Diederik moet vertragen. Ik ga er voorbij en loop plots alleen. Alain hebben we ondertussen ook al ingehaald. Dan zie ik dat ik nader op Frederik Fiers. Een tijdje geloof ik erin, maar tegen het einde aan berg ik ook deze ambitie op. Ondertussen zie ik dat mijn km-tijden langer worden. Hopelijk verzwak ik niet teveel! Maar blijkbaar heeft iedereen het moeilijk op dit lastig parcours. Tegen het einde van de derde ronde zie ik nog dat Koen Tacx het moeilijk krijgt. Moest ik over hem gaan, dan kom ik (samen met hem) op plaats twee in het klassement! Zogezegd, zogezegd. Ik kom bij Koen en ga erover. Op het einde van de vierde ronde komt hij kreunend terug bij mij. Ik vermoed dat hij "ip en ten" is en hoop hem eraf te lopen in de laatste rechte lijn. En het lukt! Zesde plaats vandaag in de categorie H2 en een sprongetje naar plaats 2 in het klassement. Beter kan het nooit worden!
Na de wedstrijd voelen mijn benen efkes hetzelfde als vorige week in Parijs. Rust! Rust! En dat ga ik nu ook doen. En toch proberen die kilo's te beperken. Al zal het moeilijk gaan, als ik me ga gedragen zoals gisterenavond....er liepen hier vandaag een paar katerkes rond in Veurne. Man man man. Niks meer gewend. Maar het doet me beseffen dat het beter is om toch ietsje gezonder te leven. Hoewel, het was toch wel toegestaan zeker voor die ene keer?! 't Was plezant...
Na het teruggeven van het borstnummer, kregen we nog 's een zakje met een paar dingen in. Daarbij een multifunctioneel hoofddeksel (zie foto). We konden het direct aandoen om te douchen. Het kan eveneens dienstdoen als alpin. Het stond me wel (en mn dochter ook).
Zo ik ga jullie een tijdje met rust laten, denk ik toch. Er zal hier niet veel te melden vallen de volgende dagen. De tsjingtsjangsloop laat ik ook aan me voorbijgaan. Wss er terug bij op 16 mei. Benieuwd hoe de conditie (en het gewicht) dan zal zijn.
Tja, hij komt maar niet. De vreugde, de euforie. Misschien wordt dat uitgesteld? Raar toch. Net voor ik de laatste bocht in ga, besef ik het bereik van mijn prestatie en wellen de tranen op in mijn ogen. Maar ik duw ze aan de kant want ik wil de laatste honderden meters nog efkes voluit gaan. Grollend (mss zelfs een beetje brullend) leg ik deze af. Ik overschrijd de aankomstlijn en heb zoiets van "opdracht volbracht". En ik begin direct te resumeren en te beseffen dat dit beter kan...
Vorig jaar reeds was ik ervan overtuigd dat ik onder de drie uur zou geraken. Maar wanneer? Je moet erop rekenen dat de omstandigheden goed zitten, maar je moet ook in jezelf geloven. De omstandigheden hadden al eens tegen gezeten vorig jaar en anderzijds kon een sterkere mentale weerstand ook wel hebben geholpen. Ik liep altijd "voorzichtig". Op het randje van de muur, zo dacht ik. Maar soms moet je uitpakken met een beetje meer branie, jezelf overtuigen dat het kan. Al zal je er iets sneller voor moeten lopen.
Tijdens de voorbereiding voor de marathon van Parijs, was ook al gebleken dat ik vroeger niet het onderste uit de kan haalde. Ik heb het er al over gehad...energieverspilling. Maar je mag vooral niet vergeten dat ik een veel bredere basis heb gelegd deze winter dan voorheen. Vroeger modderde ik maar wat aan tijdens de winter en dan plots, 10 of 12 weken voor de marathon begin ik intensief te trainen. De conditie ging vlug omhoog, maar bereikte niet zijn top. Ik was kapot na een halve marathon voluit...en dan hopen dat je recupereert voor je marathon. De week voor de marathon loop ik een 10 km voluit en ik ontplof volledig. Het is een goeie test, maar een slecht resultaat.
Dit jaar gaat dat allemaal veel beter. De parameters zijn stukken beter, de resultaten ook. Het vertrouwen, de mentale sterkte groeit. Ik weet dat ik het haal als ik aan 4'10" de km vertrek. Dat staat vast. Dat ik het onderweg lastig zou kunnen krijgen, schuif ik aan de kant. Het mag niet. En als het toch gebeurt, dan heb ik in september een herkansing. Mensen vragen mij: "Wat als het niet was gelukt?". "Ging je dan niet in de put hebben gezeten?" Wel, ik denk het niet. Ik heb het vorig jaar al meegemaakt en toen kon ik het ook direct plaatsen. Ik weet dat ik het kan, maar wanneer doe ik het? Dat was de vraag.
Ik doe het dus op 5 april 2009.
Op 4 april rijden we samen met Alain,Rita,Jan,Martine naar Parijs. De anderen splitsen zich over de andere twee wagens van de OLC-ers. Wij hadden een extra dagje Parijs gepland en daardoor reden we samen. Aangekomen in Parijs, kunnen we reeds de bagage op de kamer zetten en gaan we eerst met de metro naar de Expo om onze nummers te gaan afhalen. Je wordt daar gedwongen om de commerciële zone in te gaan. Daar toont Gino mij de nieuwe Garmin 305. Ik wist nog niet dat deze bestond. We stappen vlug door naar het restaurant om snel een pastaatje binnen te draaien. Dessert: banaan. Ik kan er geen meer zien! En toch duw ik er nog één naar binnen. Dan vlug vlug naar de hotelkamer want ik wil vroeg onder de wol. Ik voel me niet zo lekker. Had de nacht ervoor niet goed geslapen, had hoofdpijn, een pijnlijke zweer in de mond... Ik was er niet gerust in. Stress? Wonderbaarlijk, ik slaap goed. Om 05h20 sta ik op en eet een rijsttaartje met kandijsiroop en een banaan. O ja, nog een boterham met gelei. Tegen zes uur schuif ik aan de OLC-ontbijttafel om nog een kop koffie te drinken. Dan nog vlug even naar boven om de darmen te ledigen en tegen 07h20 staan we terug beneden om naar de metro te stappen.
Op de metro is het druk. Je denkt dat er niemand meer bij kan, maar bij een volgende halte stapt er nog eens een hele hoop mensen op. Maar het valt allemaal wel mee. Als we boven komen aan de Arc de Triomphe zien we een massa volk. Maar er is ruimte genoeg. We maken ons klaar en trekken elk naar ons vak. Jan doopt nog eens vlug zijn schoenen en daar staan we dan, tussen meer dan 31.000 andere marathoniens. Komen we daar Peter Hamers toch niet tegen zeker! Ik denk dat we allen vrij ontspannen aan de start staan en voor we het weten klinkt het startschot. En wijle weg. Toch efkes opletten voor de flesjes met urine en de achtergelaten kledij. Ook lopen er een paar gekken met borden en spandoeken die vooral op TV willen komen, denk ik. Loop daar maar s achter.
Ik start vrij rustig en heb niet veel moeite om mijn tempo te vinden. Ik zie Jan al vlot weglopen, maar ik wil vooral mijn eigen wedstrijd lopen en geen domme dingen doen. Achteraf denk ik natuurlijk: "Mss als ik bij Jan was gebleven,..." Dat denk ik dikwijls. Maar zoals gezegd, ik wil safe spelen. Eerst onder die drie uur. Mss volgende keer dan.
Ik controleer mijn tempo en hartslag en alles verloopt zoals het hoort. Ik neem overal drank en hou mijn flesje bij. Ik doorsta de eerste 21km zonder kleerscheuren en wil dan een tandje bijsteken. Dat lukt maar even omdat het parcours altijd op en af gaat. Ik doseer bergop en laat me gaan bergaf. Veel versnellen zit er dus niet in. Ik hou het op safe. Versnellen, doseren. Als ik voor een eerste keer de tunnels in duik voel ik een pijnscheutje in mijn rechterquadriceps. Dat geeft me nog meer het gevoel dat ik moet doseren en niet aanvallen. Het blijft dus vooral controleren. Ik kom voor km 35 niet in het rood en dat geeft me meer en meer vertrouwen in een goede eindtijd. Aan km 35 staat Sjarlot met mn cola. Een extra suikertje....moet voorkomen dat ik in een dipje terechtkom. Maar ik heb onderweg goed gedronken en suikers genomen en krijg dus niet echt te maken van de man met de hamer. Bij de laatste sponzen loop ik nog iemand aan die plots gaat stil staan. Het is een patat van jewelste. De lucht gaat uit mijn longen. Maar ik kan hier nu niet talmen en zet terug aan. De man keilt een zakje vloeibare suikers achter me aan, maar ik kan enkel een verontschuldigend gebaar tonen...
Dan is het nog efkes doorbijten door het "Bois de Boulogne". Ondertussen begint het mij toch op te vallen dat ik meer en meer mensen voorbij loop. Af en toe zie ik iemand staan met krampen. Hopelijk overkomt het mij niet! En dan is het zover! Ik ben er! Voila, dat ist. I did it!
Ik knuffel Peter en Jan, krijg felicitaties van Gino. Ik zoek iets te drinken en stap als een eend verder. De verkramping begint direct. Ik waggel via de fruittafels naar de letter P, waar we iedereen opwachten vooraleer we beginnen aan de eerste van een reeks martelingen door de metro. Waar zijn die verdomde roltrappen. In het hotel wordt er gedouched, gemasseerd, efkes gerust, afscheid genomen en dan trekken we terug het stad in. Mss was rusten beter geweest, want de benen krijgen het terug hard te verduren in de metro. Het slenteren gaat, maar die trappen!! Ik heb nog twee volle dagen enorme last. Woensdag zou het pas lukken om een rustig loopje te wagen.
We genieten nog van een dagje extra Parijs in goed gezelschap! Maar tegen maandagnamiddag is mijn kaarske deftig uit. Ik moet dringend rusten. We glijden via "Jardins de Luxembourg" en de metro terug naar de auto en geraken zonder kleerscheuren (maar stijf man!) terug thuis. Met dank aan onze sjoofeur Alain!
Plannen? Natuurlijk. Morgen mijn best doen. Drie weken rusten. Trainen. Leiemarathon. Beter doen. Hopelijk.
Ok, het plan was om aan 4'10" de km te vertrekken. Dat moest te doen zijn voor, laat ons zeggen 20 a 30km. Dan loop ik zogezegd een kleine twee uur aan een snelle duurlooptempo. Als ik dan nog goed zit, dan steken we een tandje bij. Of als het niet goed gaat, dan kunnen we toch nog wel een uurtje in het rood lopen. Toch?
Als ik voel dat het vanaf het begin niet goed zit, dan schakelen we over op 4'13" en dan komen we aan in 2h58 ipv 2h56... Maar het eerste opzet lukt!
Hieronder mijn gegevens van de GPS:
Ik leg 42,445 km en 98 cm af in 2h55'51". Het tempo is 4'08" per km ofte 14,5 per uur. Ik ben dus niet op de ideale lijn gebleven. De bevoorradingen lagen daar iets van weg. Ook kunnen er fouten in de meting zitten daar we herhaalde keren onder de grond gaan. De gemiddelde hartslag is 163. Dat is lager dan de vorige keren. Heeft alles met de trainingen te maken natuurlijk. Mijn omslagpunt is ongeveer 163. Ik blijf daar heel lang onder. Vanaf km 30 tik ik herhaaldelijk aan de grens om er rond km 37 over te gaan en daar te blijven. Vanaf dan ga ik volledig in het rood. Gelukkig maar vanaf dan. Maar, en dat is ook belangrijk, mijn snelheid zakt niet! Mijn laatste km is de snelste! Dat spreekt boekdelen!
Zoals je kan zien loop ik heel constant. En zoals zo dikwijls leg ik een langere afstand af ... Snel een kleine berekening maakt dat ik een marathon loop in 2h55' rond.
Effe dacht ik dat ik een negative split had gelopen, maar dat blijkt volgens mijn berekeningen niet waar te zijn. Ik maak integendeel 17" verlies. Ergens op één of andere beklimming (km 36-37).
Is er nu nog ruimte voor progressie? Ja, dat denk ik wel. We kunnen nog iets meer trainen om langer in een "ontspannen" zone te lopen en om langer in het rood te lopen. Maar hoeveel tijdwinst levert mij dat op? En hoeveel wil ik er nog in investeren? Vragen om ingevuld te worden!
De weg is alleszins vrijgemaakt. De mentale last is kleiner. De knop is omgedraaid. Het gaat niet zozeer meer om de muur van drie uur, maar om mijn grens...waar ligt ze ergens? Niet bang worden hoor! Ik voelde al tijdens mijn trainingen dat ik niet het onderste uit de kan moest/hoefde te halen. Ik loop mezelf niet naar de afgrond.
Deze namiddag een -start to runneke- gedaan met de dochter en nadien een spurtje er proberen uit te duwen. 14,5 Km per uur is rap zenne! Heb ik dat tempo bijna drie uur aangehouden zondag? Niet te geloven. Hopelijk zaterdag een beetje beter hersteld. Wil nog s goed doortrekken, voor ik drie weken rust neem. Naar het schijnt worden er soms PR's gezet tijdens de twee weken in de nasleep van een goede marathon. Dat lukte mij na IFF, mss lukt mij dat nu ook. Maar ik verwacht geen mirakels. Ik ben zondag diep geweest...
In 2005 laat ik mij meeslepen door een zootje ongeregeld uit Veurne om te starten met een marathontraining. Het item was een beetje ver van mijn bed. Ik was ooit eens een training begonnen voor de 20 van Brussel, maar daar hield ik allerhande kwetsuren aan over. Totdan hield ik het dus bij joggen.
Het joggen had ik altijd wel een beetje gedaan. Vooral om mijn conditie af en toe wat op te krikken. Als je jong bent, beschik je over tonnen energie. Met de jaren verdwijnt dat een beetje en moet je beginnen te werken aan je fitheid, met sport, met een gezondere levenstijl (wat ik ook niet altijd handhaafde).
Dus sprak ik met de bende af om eveneens de trainingen te starten en dan wel te zien waar ik uit zou komen. En alles verliep vlot. De eerste lange duurlopen zorgden weliswaar voor stijve benen in het begin, toch zou ik eraan wennen. Mettertijd verdween verzuring tijdens mijn trainingen. Als ik moe ben, gaat zicht dat in mijn hele lijf manifesteren. Niet enkel in de benen. Een trainingsbeest, dat ben ik wel. Maar ik ken nog ergere beesten hoor.
Ik zeg dus ja aan de marathon en schrijf mij in voor "De dag van Vlaanderen", een alternatief voor de "Nacht van Vlaanderen". Ivan Degrieck is de bezieler van deze marathon die plaatsheeft op 4 juni 2005. Later zal ik Ivan nog tegenkomen... Mijn eerste idee was om de marathon te lopen onder de vier uur. Tijdens de voorbereidingen heb ik al vlug door dat ik dat sneller ga kunnen. Ik doe een gok naar mijn eindtijd en durf al te hopen op iets minder dan 3h30'. En dat gebeurt ook. De marathon verloopt vlot en ik kom binnen in 3h23'. Ik ben ontroerd. Nooit liep ik zover, nooit liep ik zolang. Hé, ik kan een marathon lopen!
In de tweede helft van die wedstrijd, kan ik versnellen. Negatief split dus. Dat zet mij aan het denken. Ik kan dat sneller hé!
Het jaar erop schrijf ik mij in voor de Nacht van Vlaanderen. Ik wil er een hap uit bijten. Een goeie tien minuten lijkt mij te doen. En ik doe er bijna een kwartier af. 3h 08'43" is mijn tijd voor een tweede marathon. Ik kaap er zelfs prijzengeld mee weg! (30 euro!) Ik begin te dromen van de drie uur....
In 2007 volg ik een schema en neem dus ook intervallen mee op in het trainingsprogramma. Maar ik ben slordig met de energie. Ik loop teveel wedstrijden, hou mij dus niet strak aan het schema. Ik maak fouten, ben te nonchalant. Ik denk dat het zo ook wel zal lukken. Maar ik vergis mij. Ik kan er tijdens de Nacht maar 40" vanaf doen. Met mn voetjes terug op de grond, heet dat dan. Ik loop dat jaar nog een paar marathons voor de fun (ik werd verslaafd) en/of voor het goede doel. Ik heb er wel goede herinneringen aan, maar een PR is dat jaar niet meer aan de orde.
In 2008 wil ik de puntjes op de i zetten. Mijn keuze valt op Visé. Maar de omstandigheden zijn niet ideaal. Het is er heet! Maar ik kom dichter in de buurt van "de muur": 3h02'48. Misschien had ik het dan al wel gehaald, zonder die hitte. Ik neem een herkansing datzelfde jaar in Flanders Fields. Ik kwam een oude bekende tegen... en die stuurde mijn trainingen een beetje bij. Toen had ik onder de drie uur moeten duiken, maar twijfel en misrekeningen onderweg houden mij nog altijd aan de verkeerde kant van die verdomde muur (3h01'34"). Onafhankelijk van het resultaat, belooft de bekende dat hij mij in 2009 onder de drie uur zal helpen.
En dat doet hij...met een aparte vorm van trainen... Ik stelde me er vragen bij, we hadden er discussies over, maar hij overtuigde mij. Het klopte wat hij me wijs maakte. Dat begon ik beetje bij beetje in te zien. Ik loop een PR op de halve, ik sta op het podium in Oostende, waarom zou ik dan geen marathon lopen in 2h55'51"? Dus doe ik dat dan gewoon hé!
Ik had een geweldig weekend! Ik besef nog niet goed wat er allemaal is gebeurd. Ik ben verschrikkelijk moe. Ik liep een marathon in 2h55'51". Een verslagje komt mss morgen of anders woensdag. Wim is de winnaar van een lekkere pater, hoewel ik heel lang dacht dat Joggerke hem ging winnen....
Tevreden, maar moe, damme plachten te zeggen.
Bedankt voor uw medeleven en mooie reacties. Ik heb onderweg aan velen van jullie gedacht!
Ok, maak me maar zot! Wie voorspelt mijn eindtijd in Parijs? Of komt er het dichtst van in de buurt? Deze persoon trakteer ik op een Westvleteren (of meerdere). Je zal er mss wel even moeten op wachten, net als Fré en Martin. Er waren ooit eens een paar data vooropgesteld, maar het paste nooit echt voor iedereen. Maar ik ben het niet vergeten hoor! One day...
Ik ben pas terug in het land maandagavond, dus even geduld voor het verslag. Misschien hebben ze wel internet in Parijs?
Vandaag nog een keer naar Oostende om er de tweede wedstrijd uit het OLC te lopen. De eerste maal dat deze wedstrijd werd georganiseerd. Had al gehoord dat het een lastig parcours was. En had het weerbericht ook al bekeken. Wind en regen. Met de regen zat ik zo niet, maar de wind verontrustte mij wel. Dus met een beetje tegenzin naar ginder. Als het niet snor zit, dan hou ik mij gedeisd. Dat was een beetje mijn plan. Ik was de hele week grieperig geweest en dat zou zich wel eens kunnen tonen vandaag, dacht ik. Anderzijds kwam ik deze morgen vrij fris uit bed. Dat was al een hele week geleden. Het gevoel was beter....
Aan de start verschenen veel "marathoniens". Mensen die volgende week een marathon op het programma staan hebben. Velen willen zich vandaag niet verbranden en lopen een gezapig tempo. Ik had al de ervaring van vorig jaar dat het niet veel uitmaakt of je nu 15 of 16 per uur loopt een week voor je marathon. Je moet maken dat je niet ontploft, hoewel dat eigenlijk ook niet veel uitmaakt. Je lichaam herstelt zich vrij vlug van een 10k. Dus opteerde ik toch om ervoor te gaan.
Al van bij de start ben ik goed weg. Ik heb het gevoel dat ik rustig start, maar ik bevind mij bij Gino, Steve, Frederik, enz. Uit gewoonte laat ik ze gaan en ik hou me vooral bezig met temporiseren. Want ik wil me eigenlijk liever toch niet verbranden. Ik heb gehoord dat er lastige stroken in zitten. Stukjes in de duinen, een trap,... De eerste ronde heb ik dus een goed gevoel. Mijn hartslag bengelt rond het omslagpunt. Ongevaarlijk dus. De tweede ronde waag ik mij aan wat speelsheid. Ik loop gaatjes toe, maak gaatjes en voel nog steeds niet echt de limiet. Onverwacht kom ik in de derde ronde alleen te staan en zie iets verder Gino, Frederic en Wim Coussement lopen. Een H3-er en twee H2-ers. Als ik die inhaal, komt een top drie plaats in zicht! Dat lijkt me te mooi. Ik plaats een tandje bij en ongelooflijk maar waar, ik ga er vlot naartoe. Ik wil mij even nestelen om uit te rusten, maar ik voel dat ik mijn tempo danig moet laten zakken. Dus loop ik op kop en (weeral) ongelooflijk maar waar, ze moeten eraf! Neen, het kan niet zijn...een top drie!!! Het motiveert me. Gino komt terug bij. Met twee moet dat wel lukken denk ik. Wanhopig probeert Frederic nog bij te komen, maar uiteindelijk lost hij toch. Dan maakt het mij niet veel meer uit wat Gino nog doet (andere categorie). Voor mij loopt Steve. Maar daar bij geraken... Misschien had ik van in het begin bij Steve moeten blijven? Misschien...
Ik kruip nog efkes in Gino zijn wiel, maar er zit nog petrol genoeg in mijn benen. Ik versnel terug, Gino laat me gaan en ik eindig zowaar ZEVENDE in het totaalklassement. Ongelooflijk. In mijn categorie ben ik tweede. Nooit gedacht...
Ik loop de 10,71 km in 40'45" of aan 15,8 per uur. Op een geaccidenteerd parcours kan ik daar alleen maar gelukkig mee zijn. Eerste en laatste km loop ik even snel. Aan 3'33" de km. Het zit goed. Alles dankzij een goede basisconditie. De korte en lange inspanningen worden goed verteerd. Het zit goed voor Parijs!
Morgen loop ik 20' los. Maandag rust. Zo gaat dat door tot zondag in Parijs. En morgenavond begint terug de "carbodownloading". Vanaf woensdagavond terug "loading".
Vanavond gingen we nog langs bij "Sassy's". Lekkere pizza gaan eten in een leuke locatie. Met Alain en Rita. Alain liep vandaag ook voor de eerste keer een tweede podiumplaats! Toevallig kwamen daar Chris Peeters en Heidi Hertveldt binnen. Geen tafeltje meer vrij, maar wij lieten ze bij ons aanschuiven. Het was best leuk!
Ik kruip onder de wol. Een korte nacht staat ons te wachten. En ik moet deze week slapen (rusten) wanneer het kan. Ik ga moeten slaap stelen deze week, want er staan nog drukke dagen op het programma!
Vandaag bevond Forrest zich te Oostende om er zijn 1000ste km dit jaar te vieren door deel te nemen aan de weblogloop.
Deze "massaloop" (vreemd om dit te stellen omdat ik eigenlijk niet met de groep liep, maar ik liep wel op hetzelfde traject..) werd georganiseerd door Frank en Betty. Ik moet zeggen dat het dik in orde was. Als we het goed doen, dan doen we het goed hé!. Er was bevoorrading voorzien onderweg, maar door een navigatiefout miste ik mijn teusje. Doch de gastvrouw zou de gastvrouw niet zijn als ze me niet achterna kwam gereden om mij alsnog te kunnen bevoorraden. Als dat geen service is. Schitterend hoor! Bij mij sta je op het hoogste schavotje!
En om zeker te zijn dat ik toch weer gered zou worden tijdens de tweede ronde, kwam -Frank deze keer- mij nogmaals bevoorraden. Zomaar, zonder dat ik iets besteld had...
Zo had ik toch wat water, want ik had er vandaag toch wel wat nodig. Gisteren vreesde ik nl. voor buikgriep en dat moet je natuurlijk opletten voor uitdroging. De moraal zat dus vandaag niet zo goed. Ik ga vandaag toch geen krachten verspelen? Krachten die ik o zo nodig ga hebben binnen twee weken? Ik hield dus de hartslag dubbel goed in het oog vandaag! In het laatste kwart van de loop kwam Natalie Tijtgat mij nog vergezellen en krikte zo de moraal terug wat omhoog. Het was leuk tetteren. Blij je eens van wat dichterbij te hebben leren kennen!
Voor de geïnteresseerden mijn gegevens van vandaag: 30 km in 2h33'39". Hartslag gemiddeld 127. Het is al beter geweest.
Nadien nog kennisgemaakt met een paar Veurnaars (ge moet er voor naar Oostende afzakken). Beetje rondgekeken ook en wat namen kunnen plakken op nieuwe gezichten (met een beetje hulp natuurlijk).
Het eten was ook in orde. Alle faciliteiten die je als loper nodig hebt, waren er. Das al heel wat! Maar toen ik nog iets wilde bij gaan halen aan de groentenbar, was deze toch al wel opgekuist zeker... Mss maar goed ook of ik ging weer ruzie hebben met de weegschaal.
Deze week dus nog 88 km afgewerkt. Volgende week wordt het stevig afbouwen. Zaterdag loop ik nog wel in Oostende (weeral Oostende) 10,5 km en dan rust rust rust. Naar het schijnt is het een lastig parcours daar aan den Opex zaterdag, bah. Vind nie leuk, lastige parcours...
Heb een cd-tje opgelegd van Julian Cope (Peggy Suicide). Dat was al jaren geleden, en wat klinkt het mooi. Misschien klinkt alles wel mooi op dit moment, want ik ben dik tevreden.
Vandaag stond er een test op het programma. Een halve marathon lopen in 1h24 a 1h25 om te zien of we klaar zijn voor een marathon onder de drie uur binnen drie weken.
Gisteren nog een halfuurtje losgelopen, samen met Jan Janssen en ik voelde al dat het goed zat. Jan had al twee a drie dagen dikke benen, maar we waren er beiden eigenlijk gerust in dat het vandaag goed ging lopen. Maar het is pas bewezen....
Ik had eigenlijk al een paar dagen een goed gevoel. Het gewicht zat goed, het zweet had al eens naar amoniak geroken, ik heb zin om mijn baard te laten staan (eigenlijk GEEN zin om mij te scheren), allemaal tekenen aan de wand. Gemakkelijk gezegd achteraf. Maar het zijn positieve tekenen en alleen één of andere stormwind of onvoorzichtige chauffeur kan dan nog roet in het eten komen gooien.
Rond de middag zijn we in Sluis. Beetje opwarmen met een paar versnellingen en we trekken naar de start. Ik had al gevoeld dat de laatste vier kilometer (zoals gewoonlijk) weer de zwaarste gingen worden door een toch wel stevige noordwester. Dus een beetje op reserve lopen in het begin! Ik wil lopen aan 15 per uur de eerste 10 km en dan zien of er nog iets meer in zit en versnellen. Na het startschot loop ik al direct iets te snel ( what's new ). Voor mij een groepje dat iets sneller loopt dan 15 per uur, maar ik besluit dat het beter is om daar aansluiting te maken en daar te blijven omdat de wind toch wel een zekere rol speelt in het verhaal van vandaag. Het is dus sneller dan vooropgesteld maar ik heb een goed gevoel. Ik loop zeker niet op de limiet en ik hou reserve voor de laatste vier.
De bevoorradingen lopen perfect. Suiker en water ( toch iets te weinig ) komen op "fatsoenlijke" wijze in mijn maag, al zie ik hier en daar wat suiker rondvliegen. Bedankt voor de extra bevoorrading Martine!
Nu, het tweede deel was er uiteindelijk niet om te versnellen, maar om tempo te houden en ietwat te recupereren met het oog op een lastige laatste vier. Velen hebben al wat kruit verschoten en bij het begin van die laatste vier km lopen we met een man of zes. Ik hoop dat er samen zal gewerkt worden en begin met het kopwerk. Na de eerste bocht verlang ik aflossing maar ze komt er niet. Toch blijf ik doorsleuren. Blijkbaar loop ik de meeste eraf maar toch komen er nog twee opzetten om over te nemen. Daar is er ene bij van "Volharding" (Robby Maes) en hij kan het toch nog opbrengen om even over te nemen. Ik kijk op mijn gps en zie dat het tempo ietwat vertraagt en neem gezwind terug over. Ik hoop dat ik het houd, want het is dan nog twee km wind op kop. In de voorlaatste km moet ik toch wat vertragen en kijk even vragend achterom en ja hoor, Robby komt terug. Samen vliegen we naar de meet in een laatste (snelste) vliegende km. Aankomst in 1h22'38". Gem hartslag 167. Valt goed mee.
Daarna nog wat losgelopen en ik was ook een beetje op zoek naar het groepje bloggertjes. Ik was aan het speuren naar een rood legioen, en zag ze maar niet. Tot ik Julie hoorde roepen. Ah, daar zijn ze. Mijn kar gedraaid en had toch wel moeite om aan te pikken zeker! Ik was aan het loslopen en zij waren dan net aan het versnellen naar een goeie 12 per uur! Toch effe meegelopen en in de vlugte even kennis gemaakt met Berry.
Onderweg daar ook nog een blogger tegengekomen met lang haar die mij toeriep dat hij me kende. Wie ben jij?
Dan nogmaals teruggekeerd en Alain en Rita opgepikt en ook even begeleid. Sjapoo hoor Rita. Sterk van je!
Zo had ik wat losloopkilometers in de benen. En ze waren nodig want ik ging snel verzuren denk ik als ik het niet had gedaan.
Daarna een kouw doesjke en een loodzware pannenkoek. Effe checken of we geen fiets hadden uit elkaar te halen en tevreden maar moe naar huis!
Ook nog tegengekomen:
Roadrunnerke 1h20! Gino 1h20! Dirk 1h27! KoenJ ook iets van da! Gert Luyckx ook gelopen...
Ik had een geweldig weekend! Ik besef nog niet goed wat er allemaal is gebeurd. Ik ben verschrikkelijk moe. Ik liep een marathon in 2h55'51". Een verslagje komt mss morgen of anders woensdag. Wim is de winnaar van een lekkere pater, hoewel ik heel lang dacht dat Joggerke hem ging winnen....
