Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
07-10-2016
07 oktober De basiliek van Koekelberg
Ik was
uitgenodigd op een feestje vanavond, in de basiliek van Koekelberg. Het is
misschien niet algemeen geweten maar onder de basiliek is er een restaurant
feestzaal, Le Basilic . Het was niet de eerste keer dat ik er kwam en ook
deze keer kon de cabaret voorstelling die we na een copieuze maaltijd te zien
kregen de vergelijking met gekende Parijse etablissementen best doorstaan. Aan
mooie, niet altijd overdadig geklede dames was er geen gebrek en dat ze ook nog
uitstekende actrices en danseressen bleken was lekker meegenomen, zonder de
boys uit de goed in elkaar geknutselde show te vergeten.
Ik was een beetje vroeger vertrokken. Je weet maar nooit op een nationale stakingsdag
misschien zat het verkeer naar Brussel wel in een gordiaanse knoop, daarenboven
was er de internationale voetbalwedstrijd België Bosnië op de Heysel. Ik was toch
ruim op tijd ter plaatse en dat gaf mij de gelegenheid enkele Koekelbergse
cachen uit hun schuilplaats te halen en de nodige fotos te schieten
natuurlijk.
In het
zorgpakket voor bejaarden zijn vrijwilligers belangrijk, onmisbaar eigenlijk. Eén
keer per jaar wil het zorgtehuis waar wij ons het ganse jaar voor inzetten de
waardering hiervoor tonen door ons een vrijwilligersfeest aan te bieden. Een
lekker etentje, voldoende lavenis voor de dorstigen, gezellig samenzijn en er
zijn meestal nog wel wat extraatjes. Deze keer waren er enkele dames ingehuurd
die voor ieder die dat wenste een hoedje op maat in elkaar knutselden. Hoe
later op de avond, hoe meer mensen er met een opvallende hoofdtooi bij liepen,
een beetje oneerbiedig uitgedrukt zou ik zeggen dat ik meer en meer aan de
Waregemse koerse ging denken. Ik heb uiteraard zo ongeveer elke creatie
gefotografeerd en ook vele echtparen en vriendengroepjes passeerden de revue.
Een groepsfoto leek me toen een prima idee. Ik kon niet alle hoedjesdragers
samen op de foto krijgen, sommigen waren al naar huis, anderen druk in gesprek
en voor een enkeling hoefde het niet, maar zij die wél op de foto wilden vormen
samen een leuk geheel vond ik.
De gegevens: 24 mm-f 4-1/60-ISO
2000 -niet geflitst.
Westerlo, de
parel der Kempen of de ronkende benaming terecht is, daar wil ik me niet over
uitspreken, er zijn nog parels zou ik voorzichtig durven suggereren. Maar
redenen om aanspraak te maken op dat predikaat hebben ze natuurlijk wel in
Westel, er is natuurschoon in overvloed en daar zijn wij niet ongevoelig voor. Het
was vandaag niet de eerste keer dat we een wandeling ondernamen in de Beeltjes in
de buurt van het Boshuis. Tussen de Beeltjes en de Kwarekken, het natuurgebied
aan de overkant van de drukke weg Zoerle-Westerlo, hebben ze, tot heil van de
wandelaars, enkele jaren geleden een voetgangers-brug opgetrokken. Ik wist wel
van het bestaan er van maar zelf waren we nog nooit die kant op getrokken
tijdens onze tochten. Vandaag kwamen we er eerder toevallig terecht en ik ben
meteen aan de slag gegaan met mijn camera. Mijn twee favoriete modellen wilden graag poseren op een zonbeschenen plekje aan de Kwarekken-kant.
Onderweg
naar Vessem deze morgen, mijn cachemaatje Jackie aan het stuur. Plots gooit hij
alle remmen dicht en stuurt hij de wagen de parking van een soort camping-café
op terwijl hij iets mompelt als Godallemachtig, hedde da gezien?
Jackie, die naast fervente geocacher ook paardrijder en paardenliefhebber is
had dit tweespan gespot achter de groenwal die fungeert als afsluiting langs de
doorgaande weg. Als absolute leek in de paardologie vond ik dit toch ook wel leuk
en ik ben dan maar mee uitgestapt om dat alles wat beter te bekijken, een
praatje te slaan met de trotse eigenaars en om de nodige fotos te maken
natuurlijk. Ik meen verstaan te hebben dat dit twee Oostenrijkse gevlekte
Noriker paarden waren, het vlekkenpatroon is uiterst zeldzaam en er worden
ieder jaar maar enkele zulke paarden geboren wow. Jackie attendeerde me ook
nog op de koets, helemaal uit roestvrij staal man, man, man da zal ook wel
nie goedkoop zijn .
Ik vond het al bij al een interessante, leerzame en op fotogebied vruchtbare
tussenstop.
Phaido heeft
een zesde zintuig. Zelfs als ie in de allerdiepste rust verzonken is schiet ie
plotsklaps vol leven als baasje op de PC heeft gezien dat er een nieuwe
geocache in de buurt is verschenen. Baasje denkt er aan daar maar eens naar toe
te rijden, het is niet erg ver en een avondwandeling kan net zo goed daar als
in de ons vertrouwde Smallebroeken. Phaidos zesde zintuig vertelt hem dat hij
mee mag
Voor de tweede keer in een week tijd kwam ik in het Olens Broek terecht,
prachtig wandelgebied inderdaad, en deze keer was er nog een extraatje de
hemel stond in brand. Na dat ik enkele voor de hand liggende opnames gemaakt
had om de omgeving en de kleuren in het westen vast te leggen begon ik uit te
kijken naar een origineel standpunt en toen deze plas midden op het wandelpad
zich aandiende hoefde ik niet lang na te denken om nog eens iets voor mijn
spiegelingenverzameling te schieten.
Er sluipt
weer een vreselijk bomen verslindend monster doorheen de bossen. Deze morgen
kon ik hem op de foto te pakken krijgen terwijl ie zijn roes stond uit te
slapen. De slachtoffers van de strooptochten van de voorbije dagen zijn ook
goed te herkennen in beeld en als de schurk morgenvroeg uitgeslapen is vrees ik
dat er opnieuw veel onschuldigen zullen sneuvelen.
Ik begrijp dat onze dennenbossen vroeger zijn aangeplant als houtwinning en dat
die ooit gerooid moeten worden, daar heb ik geen problemen mee. Dat ik het
jammer vind is ook waar, het zal weer een tijdje duren voor het op die plekken
in het bos opnieuw even mooi is. Waar ik voor vrees is dat er nu binnenkort
weer van die grote vrachtwagens over de boswegeltjes zullen komen denderen om
al dat hout op te pikken, alles stuk zullen rijden en dat we de volgende maanden onze
dagelijkse tocht zullen moeten ondernemen over nauwelijks begaanbare
wandelwegen. We hebben hetzelfde vorig jaar zien gebeuren aan de andere zijde
van de Kasterleesteenweg namelijk.
Het gebeurt
uiterst zelden, bijna nooit eigenlijk ik heb vandaag geen enkele foto gemaakt.
Tijdens de ochtendwandeling was het er niet van gekomen en de geplande geocache
tocht deze namiddag is in het water gevallen, letterlijk dan met al die regen.
Ik heb me dan maar verder doorheen mijn fotos van ons midweekje aan de Rijn gewerkt
en zodoende kan ik toch nog iets tonen wat wel vandaag gemaakt is nl. een
panorama samengesteld uit 9 staande fotos.
Tijdens de terugrit hadden we er voor gekozen nog even langs de Rijn te blijven
en pas in Boppard draaiden we richting snelweg. Bij een uitzichtpunt stopten we
om nog een laatste keer achterom te kijken en deze serie fotos kwam als vanzelf
in mijn toestel. Die zijn dus weliswaar eergisteren gemaakt maar de bewerking
om ze tot een breed beeld samen te voegen is vandaag gebeurd. Het stadje Boppard, een grote Rijnbocht, een prachtige wolkenpartij, het geaccidenteerde reliëf van de streek, de uitgestrekte wouden met de eerste tekenen van de herfst, meer moet dat niet zijn. Zo kan ik me toch
aan de mij zelf opgelegde routine houden: alle dagen eentje. J Jammer dat het formaat dat hier kan getoond worden verre van voldoende is om alle details weer te geven die er in zo'n samengesteld panorama verborgen zitten.
Vrijwilligerswerk
houdt uiteraard niet op bij het uitvoeren van dat gedeelte van de taken
waarvoor je gekozen hebt. De manier waarop je omgaat met de bewoners is al even
belangrijk als de fysieke inzet.
Als wij met ons groepje vrijwilligers elke vrijdag weer op wandel gaan met de
bewoners van Hoevezavelvinden wij het
ook belangrijk dat we onze passagiers behandelen als volwaardige medemensen. In
de mate van het mogelijke proberen we dan ook contact te maken, te praten,
emoties te delen, de dingen die je binnen een vriendenkring ook zou doen.
Tijdens de rustpauze gedurende zon wandeling loop ik altijd met de camera op
scherp om dat soort momenten te vangen. Ik word ondertussen aanvaard als
huisfotograaf en ik bezorg elk beeld ook consequent aan de medewerkers.
Dit vond ik weer zon hartverwarmend moment. Vrijwilligster Linda ( rechts J ) had een intiem gesprek met haar
toevallige gezel en je kunt uit de beide gezichten aflezen dat ze het leuk
vonden en er van genoten . Daarvoor doen we het.
Ik heb ooit
met een bandje waarin ik speelde een cover-versie opgenomen van de bekende Deep
Purple hit Smoke on the Water. In het Lommels werd dat Domp op ut woater
waarbij woater voor niet geoefende dialectologen nauwelijks uit te spreken is,
de beste benadering verkrijg je door met woweter te beginnen als uitgangsbasis
Dit gezegd zijnde heb ik meteen een aanknopingspunt om bij dit beeld te komen,
geschoten tijdens een erg vroege ochtendwandeling langs de Rijn met Phaido. Ook
tijdens vakanties en weekend- of midweek trips moet ie regelmatig de
gelegenheid krijgen om zijn natuurlijke behoeften te doen snappie? Hotel
Landsknecht in Sankt Goar, waar we enkele nachten verbleven, ligt pal langs de
Rijn, alleen een smalle, meer dan rustige wandelweg loopt er nog tussen. Das
natuurlijk ideaal. Gewapend met een poepzakje zijn we er elke morgen nog voor
het ontbijt op uit getrokken en het lukte ook steevast, bravo voor Phaido. Ik
slaag er niet vaak in mijn nachtleven gewoon zijnde lijf zo vroeg uit bed te
krijgen en als er dan situaties zoals deze zijn heb ik natuurlijk de camera ook
altijd bij me.
Ook vandaag werd het weer een erg mooie dag aan de Rijn en dat kondigde zich al
vroeg aan. Terwijl de rondvaart - en cruiseboten zich naar hun uitgangsposities
begaven hing er nog behoorlijk wat nevel. Bij de nabewerking in Photoshop heb
ik er de functie nevel verwijderen op los gelaten en dat zorgde er voor dat
zowel Burg Maus als de kerk van het gehucht Wellmich aan de overkant nog
voldoende herkenbaar zijn hoewel dat in het echt nauwelijks het geval was. Net
boven het water was die nevel evenwel net iets te onvermurwbaar voor Photoshop
en die is dan ook echt zichtbaar aanwezig op de foto. De link was snel gelegd. Ik
noem m Domp op ut woater
Van het hotel naar de aanlegsteiger van de Rijn-rondvaartboten in Sankt Goar is toch wel 3,5 km. Hoewel de hoteleigenaar een gratis shuttle-dienst aanbiedt vonden wij door onze jeugdige overmoed dat we dat wel te voet aankonden. Achteraf gezien was het misschien niet zo slim want omdat we in Bacharach ook nog een en ander bewandelden en we vanavond ook nog terug moesten bleek onze stappenteller deze avond behoorlijk in het rood te staan. Phaido ligt ook in diepe coma terwijl ik dit intik trouwens.
Tijdens de wandeling naar Sankt Goar toe, met de zon pal in de ogen vond ik het nodig de schittering in de Rijn te fotograferen, tegen beter weten in eigenlijk. Het resultaat bleek echter ver onder de wegwerp-grens te blijven en na enig Photoshop-werk op de laptop vond ik dat het misschien wel eens een leuk plaatje zou kunnen zijn. De voorwaardelijke wijs gebruik ik hier omdat ik met de laptop en in totaal andere lichtomstandigheden nooit zeker weet of wat ik zie op het scherm ook wel waarheidsgetrouw is en bij dit soort beelden komt dat nog al nauw vind ik. Thuis op de PC, met een gecallibreerd scherm, zal ik het nog wel eens bekijken en eventueel fine-tunen.
Burg Maus is het slot dat wij aan de overkant van de Rijn zien van uit onze hotelkamer. Interessant object en dus heb ik al enkele keren aangelegd met de Eos voor we naar de eetzaal gingen om van een heerlijk culinair festijn te genieten. Ik heb 'm gefotografeerd met de 300 mm plus extender helemaal ingezoomd, helemaal uitgezoomd, met de 24-105 in alle mogelijke composities en dit totaalbeeld vond ik al bij al het meest geschikt om een dag lang de volle aandacht te krijgen op deze blog. Blauwe lucht, enkele mooie wolkenpartijen, het slot dat majestueus hoog boven het gehucht Wellmich uit torent en de alomtegenwoordige Rijn op de voorgrond.... meer moet dat niet zijn...
Naast het
bij de meeste mensen veel beter gekende fietsknooppuntennetwerk bestaat er ook
nog zoiets als het wandelknooppuntennetwerk ( das zelfs nog een lettergreep
meer ). Uiteraard weet ik als fervente wandelaar dat het bestaat maar heb ik
er ooit gebruik van gemaakt of een kaart ervan in mijn bezit gehad? Neen dus. Als
ik ga fietsen neem ik vaak het knooppunten systeem in mijn route op, al is het meestal
maar gedeeltelijk, maar als wandelaar loop ik de gekende paaltjes steevast gewoon
voorbij zonder op nummers of pijltjes te letten. Ik zou ook niet weten waar
knooppunt 10, 20 of elfendertig is en in welke richting ik 56 of 88 moet
zoeken. Ik heb daar nooit aandacht aan besteed moet ik toegeven.
Toen ik vandaag een ping binnenkreeg op de smartphone om me te vertellen dat er
op nauwelijks vijf kilometer van mijn deur een nieuwe geocache was gelegd en ik
dientengevolge nieuwsgierig op de site ging zoeken naar de gegevens las ik dat
de legger stelde dat dit een plek was die een ideale toegang was naar het Olens
Broek, een prachtig wandelgebied binnen het wandelknooppuntennetwerk volgens
hem. Stel je voor, zo dichtbij en ik was daar nog nooit geweest. Ik ben er deze
avond met Phaido naartoe getrokken, heb eerst de cache gevonden, een snelle
oppikker, makkie, stelde weinig voor, maar dan zijn we verder gelopen en we
hebben zeer genoten van de omgeving en van de mogelijkheden ons geboden door de
paaltjes. Toch maar eens wat meer aandacht aan besteden in de toekomst.
Ik mocht
vandaag mee met het personeel van het bedrijf Eriks tijdens een rondvaart
doorheen de Antwerpse haven. Je mag zoiets rustig een buitenkansje noemen voor
de schietgretige amateurfotograaf. De nodige interessante onderwerpen kwamen
voorbij op en langs het water, maar ook aan boord was er wel een en ander te
rapen. Deze trap met spiegel bijvoorbeeld, kon mij een hele tijd bezig houden.
Als je over
de ring rond Herentals rijdt merk je er eigenlijk niks van. Hier stroomt de
Nete onder de vierbaansweg door. Er loopt een wandelpad langs de Nete en ook
daarvoor hebben ze voor een constructie en een doorgang gezorgd. Ik kende de
plek al langer want er is een geocache verborgen, niet eens zon makkelijke trouwens,
en toen ik er samen met mijn maatje Jacky voorbij kwam vorige week en ik hem er
op attendeerde zijn we er even naar toe gelopen. Als je dan bezig bent met
gewoon rond je kijken in plaats van gericht zoeken zie je wel eens beelden
waarvan je denk dat het wel eens een foto waard zou kunnen zijn. Toen had ik
jammer genoeg voor een zeldzame keer mijn trouwe Eos niet mee genomen.
Vandaag kwamen we er opnieuw langs en deze keer ben ik er bewust voor gestopt.
Het soort beelden dat ik graag maak bleek onmogelijk een perfecte symmetrie
kon niet omdatde Nete niet in een 90
graden hoek, maar ietwat schuin, onder die weg doorstroomt. Toch leek me de
spiegeling op zich interessant genoeg om m foto van de dag te maken.
Het gebeurt
niet alle dagen dat ik een 101-jarige voor de lens krijg. Lieske verblijft al
een hele tijd in zorgtehuis Hoevezavel en vandaag hebben we haar nog eens mee
uit wandelen genomen. Na afloop zitten we dan nog even samen in de grote zaal en
wij, vrijwilligers, krijgen een drankje aangeboden. Maar ook de bewoners worden
niet vergeten. In het geval van Lieske moeten ze haar wel eens helpen. Marcia,
een van de medewerkers van het tehuis, neemt die taak op zich en net op het
moment dat ik wil afdrukken realiseert ze zich dat ze in beeld genomen wordt.
Ondertussen is Heidi, een andere medewerkster iets komen vertellen aan Marcia
zodat ik drie straffe madammen in één plaatje kreeg voor de prijs van één.
Als je aan Lieske vraagt wat je moet doen om zo oud te worden is haar standaard
antwoord: Blijven ademen he jong J
Vandaag
eten we restjes Ja wadde
De foto is niet meteen een voorbeeld van productfotografie ik weet het wel. Als
wij met zn tweetjes aan tafel gaan leggen we niet ons beste tafelkleed op,
hebben we geen tralala als tafelversiering, het licht valt nogal ongelukkig
door het raam achter me en zo zijn er nog wel enige mogelijke commentaren te
bedenken maar daar gaat het hier niet over.
Het vrouwtje is een ongekroonde keukenprinses, dat wil ik bij deze even
vertellen, ere wie ere toekomt. Penne, dat aten we gisteren ook al, das waar,
boontjes, peulen, groene asperges, zongedroogd tomaten, erwtjes, spekjes, in schijfjes gesneden
olijven en dat overstrooid met rode ajuinsnippers, pijnboompitten en geitenkaas,
een beetje olijfolie met citroen er over en wat jonge sla er door gemengd,
daarbij twee gebakken geitenkaasjes in spek gerold en een glaasje rood. Restjes???
Er moet mij eens iemand komen vertellen in welk sterrenrestaurant je beter eet.
Mijn schatje zet dit soort heerlijkheden alle dagen op tafel gaat de liefde
van de man door de maag? Zeker weten, maar niet alleen door de maag, om het al
47 jaar met mij uit te houden heb je nog andere kwaliteiten nodig. J
Merci schatje.
Toen ik een
telefoontje kreeg van foto-maatje Alex of ik zin had om mee te gaan naar
Antwerpen om wat avond- en nachtfotos te maken van de nieuwe fietsbrug en
omgeving moest ik niet lang nadenken. Ja natuurlijk ben ik daar altijd wel voor
te vinden.
We hebben ons allebei meer dan behoorlijk kunnen amuseren met de vele
architecturaal interessante gebouwen en constructies in die buurt. Toen het nog
niet helemaal donker was kon ik dit plaatje al scoren. Doorheen de boog van de
ingang van de fietsbrug omhoog kijkend kon ik deze building mooi in een
compositie plaatsen.
Ik moet me aan de zelf opgelegde regel van slechts één foto per dag houden wat
deze blog betreft en dat is een beetje jammer want ik heb er nog wel enkele
leuke
Dat we na gedane taak ook nog in een toevallig voorbij komend gezellig café nog
iets geconsumeerd hebben hoeft de lezer niet te verbazen neem ik aan J
Ik heb er
vandaag samen met cachemaatje Jackie en zijn vrouwtje Annemarie een heerlijk
lange fietsdag van gemaakt. Bouwel, Nijlen, Grobbendonk was de regio waar we
van het schitterende nazomerweer wilden genieten en ik had niet zonder
voorbedachte rade voorzichtig een parking in de buurt van café De Slappe Uier
gesuggereerd om de fietsen van de dragers af te halen. Ik heb daar wel eens
vaker genoten van de uitgebreide verzameling streekbieren en ik had ook ooit de
kaart gezien met meer dan aantrekkelijke gerechten, zoals bizon-steak en bizon
zes-rib De uitbater van de zaak heeft namelijk sedert enkele jaren een kudde
bizons in de wei bij het café en naast de pandas in Pairi Daisa zijn dat
waarschijnlijk de meest gefotografeerde exotische dieren in het land. Voor wij
er, na onze tocht, op het terras neer streken zijn ook wij gestopt om het
spektakel eens wat beter te bekijken en te fotograferen. J
Eigenlijk
was het best aangenaam fietsweer vandaag en in de loop van de namiddag
realiseerde ik me dat ook. Na de Aarschot fashion night, en een weekend
Aarschot street catwalk had ik zon 1500 fotos in de bewerken/selecteren pipeline
zitten. Ik had al een aantal uren voor de PC gezeten toen ik vond dat een
beetje frisse lucht welkom zou zijn.
Een niet al te groot rondje Lichtaart langs niet voor de hand liggende wegen,
weggetjes en paadjes durf ik wel eens aanvatten, ik heb enige terreinkennis toch,
en zo belandde ik ongepland midden in het villapark. Bij de ronde vijver midden
in de grote rotonde lag ooit een geocache en die plek is me dus ook niet
onbekend. Toen ik dus daar langs fietste wilde ik nog wel eens via dezelfde
ingang gaan zien of er enig fotoplezier te rapen viel. Naast enkele detailfotos
maakte ik ook een panorama-overzichtsfoto van de locatie. Uit 7 staande fotos
had Photoshop er geen probleem mee om er deze samengestelde plaat uit te toveren.
Ook tijdens de
tweede dag van het streetcatwalk gebeuren in Aarschot waren de weergoden ons
super-welgezind. De dramatische voorspellingen waar wij een ganse week ongerust
tegenop gekeken hadden bleken nog maar eens onnodige bangmakerij. Ik heb weer
honderduit mijn gang kunnen gaan met fotograferen. Een geheugenkaartje van 32
Giga heb ik meestal in mijn toestel zitten en dat was weer meer dan half vol
toen ik thuiskwam vanavond.
Dan bekruipt me de zin om weer maar eens een foto te plaatsen van een van de
kleindochters die zonder complexen meeliepen tussen de groten, of van een van
de breakdance boys die ook vandaag weer vele monden lieten openvallen. Enkele
shots van de dames die de spulletjes van de deelnemende lingeriewinkels showden
vond ik ook best leuk om naar te kijken en dan was er nog de erotica shop die
ook dit jaar zorgde voor fel becommentarieerde beelden. Maar uiteindelijk
besloot ik deze keer te kiezen voor de essentie. Modellen showen kleding. De
keuze voor dit model is louter willekeurig of misschien toch ook weer niet.
Lang, mager, mooi, not my piece of cake maar wel precies wat de modewereld
verlangt van een model begrijp ik, en daarenboven was ze een van de enkelen die
met de camera wist te spelen als ze zag dat ze in beeld genomen werd.
Ik had al vrij snel begrepen dat ik, met altijd weer zoveel lucht in de
achtergrond, maar beter de flits op de Canon zette en dat bleek een goede zet,
voorkant van het model toch goed belicht ondanks redelijk opdringerig
tegenlicht.