Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
06-07-2016
06 juli Waterski
Het begint
er op te lijken dat we toch nog een beetje zomers gevoel gaan mogen plukken. We
hadden 2016 al in de verdomhoek van zomerloos jaar geklasseerd maar eindelijk
kregen we vandaag iets wat de deur lijkt open te zetten naar enig terras-,
waterkant- of zonnebadweer. En het leuke er aan is dat, naar men zegt, het de
volgende dagen alleen maar beter wordt. Wat het waterkant gedeelte van die
vaststelling betreft is zoonlief meteen in de opportuniteit gedoken. Een
avondje Albertkanaal was een snelle en logische keuze om de nieuwe motor van
zijn boot wat vaaruren te gunnen en kleinzoon Jefke alvast weer wat uit de
waterski-winterslaap te halen.
Pake Pol wil zelf ook nog wel eens op de skis en zijn vaarbewijs is altijd
handig in geval zoonlief over het kanaal wil gaan slalommen, maar vandaag was het
evenwel aan de jeugd en dan blijft pake Pol aan de kant zitten met de telelens
op zijn fototoestel.
Ik moet toch eens aan de kapitein vertellen dat ze de volgende keer best eens
wat dichterbij mogen komen voor wat close ups trouwens
In de loop
van de avond klaarde het op en ik verwachtte een mooie zonsondergang. Ik ben
daarom met de camera en statief iets na achten de Smallebroeken ingetrokken om
te zien of ik daar geen leuke plaatjes uit kon puren. Naarmate de zon dichter
bij de horizon kwam, roder werd en mooier kwamen er in de verte toch weer
enkele wolken. Terwijl de dazen en de muggen me met huid en haar begonnen op te
vreten kwamen er gelukkig de nodige gaten in die verre wolkenlaag. Omdat het interessante
deel van het schouwspel zich afspeelde in een klein hoekje heb ik dan maar de
tele op mijn toestel gezet. Landschapsfotografie met de 300 mm, het is weer
eens wat anders. Het is maar een smal stukje dat ik in beeld genomen heb en
door het tele-effect lijkt het allemaal een beetje samengedrukt, maar de zon
komt voldoende groot precies goed door een opening piepen en daar doe ik het
voor. Het is een HDR opname geworden, drie shots, een goed belichte, een met
twee stops onderbelichting en een met twee stops overbelichting. De samengestelde
HDR die DynamicPhoto er van maakte vond ik al best OK maar toch heb ik er in
Photoshop nog enkele lagen uit de originele fotos aan toegevoegd. Het gedeelte
met de zon heb ik zo uit de onderbelichte versie gehaald en de ganse onderste
helft met de voorgrond uit de overbelichte. Dat laatste leek me dan toch weer
net iets te flets zodat ik daar weer de filter Dark Shadows van Nik Color EFEX
Pro4 op losgelaten heb. Qua sfeer is het nu zo ongeveer waar ik naar zocht. Met
al dat gestapel en gefilter ben ik wel een beetje scherpte verloren meen ik,
maar als ik moet kiezen tussen sfeer en scherpte is het niet altijd de scherpte
waar ik voor ga
De rij
bandjes waarin ik ooit speelde is lang. Ik ken nog veel ex-collegas, met
sommigen heb ik nog contact, anderen heb ik helemaal uit mijn geheugen gewist,
maar de relatie met de vrienden van The Lonely Boys ( whats in a name? ) waar
ik van 1966 tot 69 mee optrok is altijd intact gebleven. Vanaf 2001, dik 30
jaar na datum, kwamen er zelfs regelmatig reunies, vaak gepaard gaand met een
reunie-optreden. Na het aller-, aller-, allerlaatste optreden zijn die reunies
zelfs een jaarlijkse traditie geworden. En dan komt dus het moment dat je er
eentje mist Jack, onze Amerikaanse bassist is helaas niet meer bij ons, hij
verloor eerder dit jaar de strijd tegen de vreselijke ziekte, het was een
beetje onwezenlijk toen we vandaag samen zaten. Ik heb geprobeerd dezelfde foto
die ik naar ik me meen te herinneren 4 jaar geleden maakte vandaag opnieuw te
maken het plekje waar Jack toen zat hebben we vrij gelaten Okee, Jack was
iets breder dan dat vrije plekje, maar ik hoop dat ie ons dat foutje niet
kwalijk neemt
Ik begin
weer een beetje te functioneren. Jetlag en slaapgebrek worden steeds verder
weggeduwd en ik ben er al in geslaagd in de fotobewerking te duiken wat heb
ik een hoop werk voor de boeg en ook de dagelijkse routines komen vanaf nu quasi
normaal voorbij. In de loop van de dag heb ik enige fotos gemaakt van Phaido
tijdens de wandeling, van een verdwaalde vlinder in de tuin en van een
neerpletsende regenbui vanmiddag niets waarvan ik vond dat het wereldschokkend
was evenwel en zeker ook niets wat nog niet eerder voorbij gekomen was in deze
blog.
Vandaar dat ik als foto van de dag zou willen kiezen van een plaatje dat ik
tijdens de race across America schoot ergens in Indiana, maar dat ik vandaag
door Photoshop haalde bij mijn eigen grote selecteer- en fatsoeneer-inhaal-race.
Deze Amerikaanse eekhoorn was zo gewillig enkele standjes aan te nemen voor me
zodat ik er een hele gevarieerde serie van kon schieten.
Er kwam een
monster naar me toe gekropen ergens in de Smallebroeken. Ik had de macrolens er
niet opzitten maar wel de all-round 24-105. Gezien de minimale
scherpstelafstand van 45 cm van die lens en de snelheid van ongeveer 1 cm per
minuut die ik mijn onderwerp toedichtte had ik dus een zee van tijd om m goed
in beeld te nemen. De natte ondergrond noopte me evenwel om toch niet al te
lang op mijn buik te blijven liggen. Na op de schrikwekkende uitsteeksels te
hebben gefocust heb ik me toch maar uit de voeten gemaakt. Je weet maar nooit
of zon prehistorisch ondier in de gaten heeft dat je nog last hebt van de
naweeën van een Americareis en je aanvalt
De beste
manier om over de jetlag te geraken is je meteen weer in het thuis-uurrooster
storten, zo vertellen lieden die het weten kunnen. Ik probeer dus op te staan
op een uur dat ik vroeger ook aanhield en de oude geplogenheden weer op te
pikken, in mijn geval wil dat zeggen rond half elf een wandeling door de
Smallebroeken met Phaido en op vrijdag namiddag als vrijwilliger op pad met de
bewoners van zorgtehuis Hoevezavel in Lommel. De tocht bracht ons vandaag langs
tuincentrum Pelckmans waar enkele personeelsleden naar binnen slipten om wat
planten- en bloemenpracht in te kopen. De rest van het gezelschap bleef buiten
onder de overkapping wachten. De grote spiegelende raampartijen zorgden voor
leuke fotomogelijkheden en daar heb ik dan ook gebruik van gemaakt.
Is het een
foto? Jazeker, het is een foto, zij het zwaar bewerkt. De meesten van mijn
vrienden en kennissen zullen ondertussen wel op de hoogte zijn van het feit dat
ik niet vies ben van een potje photoshoppen en dat enig geëxperimenteer met de
grenzen van de fotografie ook wel aan mij besteed is. Vandaag heb ik me dus nog
maar eens laten gaan.
Ondanks de jetlag, het zombie-gevoel en het k****weer heb ik deze morgen toch
maar met Phaido de dagelijkse routine hervat en zijn we aan de wandel gegaan.
Zoals gebruikelijk was ook de camera weer van de partij maar er wilden maar
geen bruikbare mooie plaatjes inkomen. Enkele plassen, modderpartijen en natte
weilanden bracht ik mee naar huis en tegen beter weten in heb ik alles toch
maar in de PC geladen. Omdat ik niet de puf had om aan wat meer ernstig werk te
beginnen heb ik er wat filters, en andere tools op losgelaten en langzaamaan
werd ik in een bepaalde richting geleid. Deze hartvorm, resultaat van enig
kopieer en spiegelwerk, gevolgd door wat poolcoordinaten, vervagingen en
filters en nog wat knopjes en schuifjes vond ik uiteindelijk het bewaren waard.
Wat het eigenlijk is doet er niet toe, de kunstenaar hoort zijn geheimen niet
prijs te geven toch? Ik vermoed dat het niet erg origineel overkomt, maar ik
wil dit werk Hart noemen, opgedragen aan het vrouwtje en Phaido die me zolang
hebben moeten missen.
Ik hoop morgen voldoende doorheen de naweeën van onze zware tocht te zijn
geraakt om weer wat inspiratie te vinden voor meer realistisch werk.
Terug thuis!
Na een lange en vermoeiende reis en met een bijzondere vermelding voor de firma
KLM die ons in de allerbeste omstandigheden eerst vanuit Brussel via Amsterdam
naar Los Angeles vloog en daarna ook weer terug van uit New York JFK naar Brussel heb ik
deze namiddag mogen genieten van de eerste Duvel(s) na bijna 6 weken. Man, man,
man smaken dat het deed, en toch was de ervaring niet helemaal 100%. Mijn hele
bioritme ligt in een knoop namelijk. Na zon periode met weinig en onregelmatige
slaaptijden en met lange periodes van wakker blijven, zowel overdag als s
nachts, weet mijn lijf het allemaal niet meer, voeg daar de jetlag bij en dan
kom je tot quasi zombie-gedrag.
Deze foto maakte ik naar mijn gevoel vandaag bijvoorbeeld. Gisterenmorgen, om 7
uur New-York tijd, dat is 1 uur s middags hier, werd ik wakker en zag ik van
uit het raam van ons hotel het ene vliegtuig na het andere landen op Newark
Liberty airport, met de skyline van New York op de achtergrond. Bij dit toestel
van de wereldwijd opererende pakjesdienst FedEx viel het me op dat er een
vrachtwagen van hetzelfde bedrijf op de snelweg er onder reed. Dat vond ik een
opname waard. We zijn ondertussen goed 34 uur verder en ik heb nog steeds niet
geslapen zodat ik met recht kan zeggen dat het een foto van vandaag is.
Onderweg naar JFKennedy Airport... De Verrazano Bridge, bekend van de start van de NY-maraton, lange tijd de langste hangbrug ter wereld, lag mooi te wezen in de mist. De shuttle-taxi kon of wilde niet stoppen natuurlijk... Dan maar met de iPad door het raam van uit de rijdende wagen. De smurrie die in de verte rond de brug lijkt de hangen is niet het resultaat van onoordeelkundig fotobewerken maar wel degelijk van de rotzooi die door het verkeer wordt uitgestoten.
De terugreis komt snel dichterbij. We verblijven nu twee dagen in het Ramada hotel in Newark New Jersey, met zicht op de skyline van New York. De volgwagen en de RV vonden een plaats op de giga parking van het hotel. De meisjes kozen er voor in de camper te overnachten en de boys wilden allemaal wel in een echt bed... Na een verkwikkende nachtrust komt dan het minder leuke gedeelte: alles moet weer worden ingepakt en reisvaardig gemaakt. Herman en Rob onze twee wielren-specialisten waren al druk aan het demonteren en in de koffers aan het schikken toen ik daar nog redelijk slaapdronken kwam aan sleffen.
Tim heeft het geflikt. Wij hebben het geflikt. Rijder en crew hebben een prestatie neergezet die kan teller. Blij, fier, opgelucht, doodmoe... We lopen rond met een zeer gevarieerd aanbod aan gevoelens, het ene al intenser dan het andere. De vermoeidheid en de omstandigheden waarin ik deze pagina in elkaar zit te knuselen zorgen er voor dat ik me vandaag graag beperk tot een.foto van onze champ. Glorieuze Tim aan de aankomstlijn met zijn stalen ros.
Annapolis Maryland, is de eindbestemming van onze tocht. Deze nacht zijn we de staat ingereden. we maken weliswaar nog een ommetje doorPensylvania, maar we komen dicht bij het doel. Nog een dikke 250 km. het wordt kiele kiele, maar ik ga er toch van uit dat we het redden binnen de 12 dagen.
West Virginia, enkele uren wachten tot Tim bij dit time station aankomt, geen geocaches in de buurt... Dan ga je als oververmoeide coast- to-coaster in het gras liggen, je denkt aan John Denver, Country Roads, Shenandoah River en je slaapt in. Als je dan een uur later redelijk verbrand wakker wordt merk je dat je voor je insliep nog deze foto gemaakt hebt.
Automobilisten zijn niet altijd even fietsvriendelijk in de States. En hoffelijkheid is ook vaak erg ver weg. Fietsers rijden gewoon in de weg en hinderen het gemotoriseerde verkeer... Dat is zowat de algemene tendens. Fietsers horen gewoonweg niet thuis op het domein van koning auto... Zelfs bij een evenement als de race across Amerca word je daar regelmatig mee geconfronteerd. Deze morgen hadden we bijna een aanvaring met een of andere hufter die het erg vond dat er ook mensen met andere bezigheden rondlopen op deze planeet. Omdat ie meende dat wij veel te traag en te lang voor hem reden - wij reden gewoon uiterst rechts beschermend achter Tim aan tegen zeg maar zo 'n 30 km/h - probeerde het heerschap eerst ons en daarna Tim te rammen. Dat het niet op een vechtpartij uitdraaide had hoofdzakelijk met onze zelfbeheersing en ook wel met onze numerieke meerderheid te maken. Toen hij dan maar voor ons ging staan en alles blokkeerde hebben wij gewoon wat foto's gemaakt en die doorgemaild naar de organisatie. Die hebben de politie ingeschakeld en naar het schijnt hebben ze hem al opgepakt... Ons leverde het deze eerder ongewone selfie op.
We zijn vandaag de Mississippi gepasseerd, twee derde van de trip zit er op ondertussen. Ongeveer een kilometer voor de brug over de rivier is een benzinestation en daar was een van de timestations van de race. Wij waren voorop gereden met de mobilhome om eens een beetje te kunnen slapen in afwachting dat Tim daar aankwam en toen wij bij het krieken van de dag weer bij de levenden waren aanbeland ben ik om de stramme ledematen weer eens wat beweging te geven langs de brug tot aan de oever gewandeld. Daar sta je dan, aan die legendarische rivier, in de buurt van St. Louis notabene en een gekleurde medemens die daar met zijn zoontje zit te vissen, ik heb er een leuk gesprek mee gehad... het was een magisch moment en ik heb dat volgaarne vastgelegd, the blues was niet ver uit de buurt.
We zitten ondertussen in Missouri. De landschappen worden ondertussen al wat groener en gevarieerder dan in Kansas maar echt spectaculair zou ik het nog niet durven noemen. Als we eenmaal over de Mississippi zijn en de Apalachen induiken betert dat wel weer. Voorlopig richt het fotogaferen zich hoofdzakelijk op de race, daar ben ik tenslotte voor naar hier gekomen. Nog maar eens even foto van mijn teammaatje Rob die Tim voorziet van de nodige calorien. De fotograaf is in het gras gaan liggen voor een laag standpunt.
We waren met de mobilhome tot in Greensburg gereden. Daar zouden we van crew verwisselen in de volgwagen. Het ging iets minder vlot met Tim en we moesten iets langer wachten dan gepland. Bleek dat Tim net voor Greensburg toch zijn tweede adem gevonden had en besloten had er zonder stoppen nog maar een timestation bij te doen. Dan moet je snel zijn als fotograaf... Ik had sowieso al alles ingesteld voor het shot dat ik wilde maken maar dit werd een totaal ander beeld, eentje van de voorbij flitsende renner. Ik ben dan ook bijzonder blij dat ie precies goed is...
Mijn laptop heeft de geest gegeven. Ik moet dientengevolge deze blog verder dagelijks onderhouden met de iPad. Niet dit een enorm probleem is. Met dat ding kun je ook best goede foto's maken. Het intikken van een tekstje vergt wat oefening en minder dikke vingers, het is waar, maar ik red het wel. De foto die ik met 6D maak komen allemaal mee naar huis in een datatank en daar zal ik tot nog wel enige tijd zoet mee zijn. Uit het pakket van vandaag koos ik voor dit plaatje van Tim op de Cuchara. Van de drie Joekels die we de voorbije 24 uur te verwerken kregen, nl. de Wolfcreekpass, de La Veta pass en de Cuchara vind ik dit de mooiste, dat vond ik de vorige keer ook al trouwens.
Ik had de eer vandaag kennis te maken met de kersvers verkozen Miss Rodeo Kansas. Met een hele groep vierende cowboys en cowgirls waren ze naar de plaatselijke Mac Donalds afgezakt om de overwinning te vieren ( met een copieuze maaltijd ). Ik zat daar ook om gebruik te maken van hun free WiFi en toen de dame in kwestie hoorde van de race Across America wilde ze per se met mij op de foto... Omgekeerde wereld. Voor mijn eigen thuisfront wilde de entourage er ook nog wel eentje maken met mijn iPad.
We hebben eindelijk eens een beetje kunnen doorslapen. Gisteravond zijn we met de camper ( RV noemen ze dat hier, van recreational vehicle ) vertrokken in Durango en we zijn rechtstreeks naar Alamosa gereden, 2 timestations verder. Terwijl Tim en de mannen in de volgwagen op Wolfcreekpass aan het zwoegen zijn en de Duivels Ierland in de pan aan het hakken zijn genieten wij van de aangename ochtendwarmte. Straks wordt het weer heet... Aha, 2-0 Witsel... Goe bezig manne ... Wij supporteren mee.
