Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
28-06-2016
28 juni Verrazano Bridge
Onderweg naar JFKennedy Airport... De Verrazano Bridge, bekend van de start van de NY-maraton, lange tijd de langste hangbrug ter wereld, lag mooi te wezen in de mist. De shuttle-taxi kon of wilde niet stoppen natuurlijk... Dan maar met de iPad door het raam van uit de rijdende wagen. De smurrie die in de verte rond de brug lijkt de hangen is niet het resultaat van onoordeelkundig fotobewerken maar wel degelijk van de rotzooi die door het verkeer wordt uitgestoten.
De terugreis komt snel dichterbij. We verblijven nu twee dagen in het Ramada hotel in Newark New Jersey, met zicht op de skyline van New York. De volgwagen en de RV vonden een plaats op de giga parking van het hotel. De meisjes kozen er voor in de camper te overnachten en de boys wilden allemaal wel in een echt bed... Na een verkwikkende nachtrust komt dan het minder leuke gedeelte: alles moet weer worden ingepakt en reisvaardig gemaakt. Herman en Rob onze twee wielren-specialisten waren al druk aan het demonteren en in de koffers aan het schikken toen ik daar nog redelijk slaapdronken kwam aan sleffen.
Tim heeft het geflikt. Wij hebben het geflikt. Rijder en crew hebben een prestatie neergezet die kan teller. Blij, fier, opgelucht, doodmoe... We lopen rond met een zeer gevarieerd aanbod aan gevoelens, het ene al intenser dan het andere. De vermoeidheid en de omstandigheden waarin ik deze pagina in elkaar zit te knuselen zorgen er voor dat ik me vandaag graag beperk tot een.foto van onze champ. Glorieuze Tim aan de aankomstlijn met zijn stalen ros.
Annapolis Maryland, is de eindbestemming van onze tocht. Deze nacht zijn we de staat ingereden. we maken weliswaar nog een ommetje doorPensylvania, maar we komen dicht bij het doel. Nog een dikke 250 km. het wordt kiele kiele, maar ik ga er toch van uit dat we het redden binnen de 12 dagen.
West Virginia, enkele uren wachten tot Tim bij dit time station aankomt, geen geocaches in de buurt... Dan ga je als oververmoeide coast- to-coaster in het gras liggen, je denkt aan John Denver, Country Roads, Shenandoah River en je slaapt in. Als je dan een uur later redelijk verbrand wakker wordt merk je dat je voor je insliep nog deze foto gemaakt hebt.
Automobilisten zijn niet altijd even fietsvriendelijk in de States. En hoffelijkheid is ook vaak erg ver weg. Fietsers rijden gewoon in de weg en hinderen het gemotoriseerde verkeer... Dat is zowat de algemene tendens. Fietsers horen gewoonweg niet thuis op het domein van koning auto... Zelfs bij een evenement als de race across Amerca word je daar regelmatig mee geconfronteerd. Deze morgen hadden we bijna een aanvaring met een of andere hufter die het erg vond dat er ook mensen met andere bezigheden rondlopen op deze planeet. Omdat ie meende dat wij veel te traag en te lang voor hem reden - wij reden gewoon uiterst rechts beschermend achter Tim aan tegen zeg maar zo 'n 30 km/h - probeerde het heerschap eerst ons en daarna Tim te rammen. Dat het niet op een vechtpartij uitdraaide had hoofdzakelijk met onze zelfbeheersing en ook wel met onze numerieke meerderheid te maken. Toen hij dan maar voor ons ging staan en alles blokkeerde hebben wij gewoon wat foto's gemaakt en die doorgemaild naar de organisatie. Die hebben de politie ingeschakeld en naar het schijnt hebben ze hem al opgepakt... Ons leverde het deze eerder ongewone selfie op.
We zijn vandaag de Mississippi gepasseerd, twee derde van de trip zit er op ondertussen. Ongeveer een kilometer voor de brug over de rivier is een benzinestation en daar was een van de timestations van de race. Wij waren voorop gereden met de mobilhome om eens een beetje te kunnen slapen in afwachting dat Tim daar aankwam en toen wij bij het krieken van de dag weer bij de levenden waren aanbeland ben ik om de stramme ledematen weer eens wat beweging te geven langs de brug tot aan de oever gewandeld. Daar sta je dan, aan die legendarische rivier, in de buurt van St. Louis notabene en een gekleurde medemens die daar met zijn zoontje zit te vissen, ik heb er een leuk gesprek mee gehad... het was een magisch moment en ik heb dat volgaarne vastgelegd, the blues was niet ver uit de buurt.
We zitten ondertussen in Missouri. De landschappen worden ondertussen al wat groener en gevarieerder dan in Kansas maar echt spectaculair zou ik het nog niet durven noemen. Als we eenmaal over de Mississippi zijn en de Apalachen induiken betert dat wel weer. Voorlopig richt het fotogaferen zich hoofdzakelijk op de race, daar ben ik tenslotte voor naar hier gekomen. Nog maar eens even foto van mijn teammaatje Rob die Tim voorziet van de nodige calorien. De fotograaf is in het gras gaan liggen voor een laag standpunt.
We waren met de mobilhome tot in Greensburg gereden. Daar zouden we van crew verwisselen in de volgwagen. Het ging iets minder vlot met Tim en we moesten iets langer wachten dan gepland. Bleek dat Tim net voor Greensburg toch zijn tweede adem gevonden had en besloten had er zonder stoppen nog maar een timestation bij te doen. Dan moet je snel zijn als fotograaf... Ik had sowieso al alles ingesteld voor het shot dat ik wilde maken maar dit werd een totaal ander beeld, eentje van de voorbij flitsende renner. Ik ben dan ook bijzonder blij dat ie precies goed is...
Mijn laptop heeft de geest gegeven. Ik moet dientengevolge deze blog verder dagelijks onderhouden met de iPad. Niet dit een enorm probleem is. Met dat ding kun je ook best goede foto's maken. Het intikken van een tekstje vergt wat oefening en minder dikke vingers, het is waar, maar ik red het wel. De foto die ik met 6D maak komen allemaal mee naar huis in een datatank en daar zal ik tot nog wel enige tijd zoet mee zijn. Uit het pakket van vandaag koos ik voor dit plaatje van Tim op de Cuchara. Van de drie Joekels die we de voorbije 24 uur te verwerken kregen, nl. de Wolfcreekpass, de La Veta pass en de Cuchara vind ik dit de mooiste, dat vond ik de vorige keer ook al trouwens.
Ik had de eer vandaag kennis te maken met de kersvers verkozen Miss Rodeo Kansas. Met een hele groep vierende cowboys en cowgirls waren ze naar de plaatselijke Mac Donalds afgezakt om de overwinning te vieren ( met een copieuze maaltijd ). Ik zat daar ook om gebruik te maken van hun free WiFi en toen de dame in kwestie hoorde van de race Across America wilde ze per se met mij op de foto... Omgekeerde wereld. Voor mijn eigen thuisfront wilde de entourage er ook nog wel eentje maken met mijn iPad.
We hebben eindelijk eens een beetje kunnen doorslapen. Gisteravond zijn we met de camper ( RV noemen ze dat hier, van recreational vehicle ) vertrokken in Durango en we zijn rechtstreeks naar Alamosa gereden, 2 timestations verder. Terwijl Tim en de mannen in de volgwagen op Wolfcreekpass aan het zwoegen zijn en de Duivels Ierland in de pan aan het hakken zijn genieten wij van de aangename ochtendwarmte. Straks wordt het weer heet... Aha, 2-0 Witsel... Goe bezig manne ... Wij supporteren mee.
Tim heeft het wel eens moeilijk, wat wil je als je dit soort prestaties wil leveren, meer nog dan een fysieke is het een mentale kwestie. Een van de voornaamste taken van de crew is dan ook het hooghouden van de moraal Als de nood hoog is help een bemoedigend gesprek soms... De wonderbaarlijk mooie omgeving van Colorado is zonder twijfel het ideale decor voor rustbrengende raadgevingen maar of Tim daar op zulk moment og voor heeft durf ik te betwijfelen.
Waarom moest ik ineens aan dat liedje van Boudewijn de Groot denken? This is the South-West. Ergens tussen Parker en Congress in Arizona beukt Tim tegen de helling, de tegenwind en de eenzaamheid... Nog 4200 km te gaan, nog 10 dagen en half.
Op het ogenblik dat ik dit zit te tikken zit ik in een behoorlijk schuddende mobilhome ergens tussen California en Arizona. We zijn vertrokken. Onze eerste shift zit er op. Rob en ikzelf hebben de spits afgebeten in de volgwagen en de eerste 250 km op de teller gezet. De meisjes rijden nu achter Tim aan en Herman en Kristof brengen de camper met inhoud hopelijk veilig naar het volgende rendez-vous punt: Parker Arizona. Deze buiten het naar 16x9 formaat knippen onbewerkte foto illustreert perfect een routine die we nog kennen van de vorige keer. Bij een bevoorrading rij je voorbij de fietser, dan even stoppen om iets aan te reiken. Bevoorrading van uit de wagen is strikt verboden. Hier is Rob aan het werk, bewonder zijn stijl en zijn lichtvoetige elegantie.
Morgen start de race. Met de laatste formaliteiten zijn we de hele dag druk bezig geweest. Tijd om nog eens langs diezelfde lekkere Mexikaan te gaan voor een pikante hap hebben we nog wel kunnen uittrekken. Nadat ons wagenpark en de fietsen waren geïnspecteerd en gecontroleerd hebben we alles even achter gelaten op de grote parking langs het strand en zijn we daar nog eens gaan genieten. Het was toevallig weer ongeveer 3 uur en happy hour... Waarom deze foto dan, die eigenlijk niet terzake doek qua Mexikaan en ook al nie wat de titel van dit stukje betreft? Wel het gele huisje links is het huisje waar de meeste huiselijke scenes voor de film Top Gun ( met Tom Cruise ) werden opgenomen. Ze hadden het ons verteld en ongelovige Thomassen als wij zijn hebben we dat ter plekke gecontroleerd. En inderdaad, er staat een gedenkplaat.
Het wordt nu echt gemeend. De voorbereidingen voor de race nemen alle tijd in beslag. De fietsen zijn gemonteerd en naar de racereglementen in orde gemaakt, ons wagenpark is met de nodige stickers en veiligheidsvoorzieningen gepimpt, er worden voorraden en accessoires aangekocht voor de tocht, de nodige vergaderingen met de organisatie en de mensen van de security komen voorbij, kortom, we hebben het nog even druk. Gelukkig hadden we deze avond een prachtige zonsondergang om weer helemaal Zen te worden, maar da's ook weer niet zo abnormaal, prachtige zonsondergangen hebben ze hier wel meer...
Na enkele dagen L.A. zijn we vandaag verder gereisd naar Oceanside en we zijn ook meteen maar naar het Race across America headquarters getogen om de inschrijving te doen en de eerste formaliteiten te vervullen. De stemming is nog steeds opperbest, we hebben weer Mexikaans gegeten, we zijn er weer in geslaagd een gezellige kroeg te vinden gedurende happy hour tijd ( twee consumpties voor de prijs van één ) en er is weer behoorlijk wat afgelachen. Uiteraard zijn we ook naar het strand getogen en de meisjes waren danig onder de indruk van de gesixpackte redders. Ze hadden het plan opgevat om baywatchke te spelen, te doen alsof ze verdronken en gered te worden door zo'n jonge god, maar toen ze eenmaal te water waren realiseerden ze zich dat ze dan met natte kleren terug naar het motel zouden moeten. Tja, dan maar niet..., ze zijn ook niet gered.
Voor het echte werk begint zijn we voorlopig nog druk bezig met acclimatiseren en het bekomen van de zeer vermoeiende lange reis. We zijn vandaag de camper gaan ophalen. Wat een beest !!! Bij die gelegenheid heb ik ook mijn eerste Amerikaanse geocache te pakken gekregen daar in de buurt. Omdat het lekkere lenteweertje er ons toe uitnodigde hadden we beslist eens een kijkje te gaan nemen bij Venice Beach en de strandwandeling anex bezoek aan de pier leidde ons onvermijdelijk naar een van de gezellige kroegen. de stemming was snel opperbest en dat kwam niet in de laatste plaats door het feit dat de beide dames beslist hadden de cocktails van de kaart eens uit te proberen. Voeg daarbij het gegeven dat het happy hour was en dat de cocktails in dat etablissement sowieso nogal groot uitgevallen zijn... Gelukkig loopt ondergetekende er tot het eind van de race althans nog altijd helemaal alcoholvrij bij maar soms is het moeilijk... :)
Na anderhalve dag reizen met o.a. een vlucht van 12 uur van Amsterdam naar Los Angeles zijn we nog maar eens de waarheid gaan uit testen dat er in elke Mc Donalds wifi is. Ondertussen zijn we er ook achter dat we in ons hotel ook op het net kunnen en daar gaan we gebruik van maken... morgen dan want nu zijn we te moe. ondertussen een beeld van de surfende groep. California is bekend voor zijn surfers toch?
Tim heeft het wel eens moeilijk, wat wil je als je dit soort prestaties wil leveren, meer nog dan een fysieke is het een mentale kwestie. Een van de voornaamste taken van de crew is dan ook het hooghouden van de moraal Als de nood hoog is help een bemoedigend gesprek soms... De wonderbaarlijk mooie omgeving van Colorado is zonder twijfel het ideale decor voor rustbrengende raadgevingen maar of Tim daar op zulk moment og voor heeft durf ik te betwijfelen.
