Het verhaal over de driehoek was meer dan waarschijnlijk nooit tot stand gekomen, zo ik een paar weken geleden bij het doorbladeren van een oude klasagenda van het schooljaar 1952-53 – ik was toen 12 jaar en zat in het tweede middelbaar –  dit stukje bruin papier niet gevonden had. Er staat een vrij ingewikkelde algebraïsche formule op.

Het heeft even geduurd voor ik er achter ben gekomen, maar nu staat alles mij weer klaar voor de geest. Mijn leraar wiskunde was toen mijnheer Decock. In de meetkundeles leerden we over de driehoek: met drie lijnstukken kan men één (slechts één) driehoek construeren, op voorwaarde dat niet één van de drie lijnstukken langer is dan de som van de beide andere. Die constructie diende te gebeuren door middel van een passer. Ik merkte op – bolleboos die ik was – dat er met de gegeven lijnstukken niet één, maar twee driehoeken konden gemaakt worden. En mijnheer Decock gaf mij “gedeeltelijk” gelijk. De twee driehoeken waren van die aard dat ze elkaars spiegelbeeld waren en perfect dezelfde oppervlakte hadden. We konden de driehoeken evenwel niet met elkaar laten samenvallen door ze te verschuiven in het vlak van het blad: dat kon wél door de ene driehoek uit te knippen en te kantelen over de andere (volgens de stippellijn op de tekening).

De oppervlakte van onze “abc-driehoek” is ½ a.h, zijnde de helft van het product van één zijde (bv. a) met de hoogte h (loodlijn op de zijde). Bij een schriftelijke ondervraging was ik één van de weinigen die het antwoord op de vraag “wat is de oppervlakte van de abc-driehoek?” niet hadden gevonden.

- Niet klaar gekomen met mijn berekening, zei ik.

- ½ a.h, daar moet ge – toen bestond “je” nog niet in Vlaanderen – toch geen uur over nadenken.

- Maar h was toch niet gegeven; ik dacht dat ik de oppervlakte moest berekenen in functie van de zijden a, b en c.

- Dat lukt nooit, zei Decock.

- Dat moét lukken, zei ik. Als met de gegevens a, b en c de oppervlakte van de driehoek vastligt moet uit die gegevens ook die oppervlakte te berekenen zijn.

- Ge kunt gelijk hebben, maar ge slaagt er nooit in.

’s Anderendaags had ik de oplossing mee naar school. Ik had er uren op gezwoegd. Ik had de h berekend in functie van a, b en c. Mijnheer Decock bekeek het nogal sceptisch. In de eerste plaats twijfelde hij aan de juistheid van mijn berekening. Hij zou het natrekken en mij ’s anderendaags zijn conclusie meedelen. Het bleek te kloppen! Ondanks de minder goede punten op de schriftelijke ondervraging kreeg ik op mijn maandrapport 10 op 10 van mijnheer Decock. Ik ben er hem nu nog dankbaar om. Al ben ik ervan overtuigd dat hij eraan twijfelde of ik dat helemaal alleen gevonden had, of niemand mij geholpen had, in casu mijn vader… Mijn vader! Een eenvoudige werkman die slechts tot zijn twaalfde naar school was gegaan, en dan nog slechts op de dagen dat ze thuis zijn hulp niet te hard nodig hadden bij het aardappelrooien of het binnenhalen van de oogst. Mijn vader had ongetwijfeld een flinke dosis gezond verstand maar “a kwadraat” zei hem niets, laat staan “a tot de vierde”

De reactie van mijnheer Decock sterkte mij in de overtuiging dat ik iets nieuws had uitgevonden. Ik vermoed dat ik de formule op dat stukje bruin papier heb geschreven om het aan nonkel Roger te tonen, die schoenmaker was maar in zijn vrije tijd wiskunde studeerde als voorbereiding op een aanwervingsexamen bij de post. Nonkel Roger was voorzeker de enige in de familie die het kon begrijpen. Maar ’t was rond die tijd dat nonkel Roger in ongenade viel bij de rest van die familie en zo ben ik er nooit toe gekomen om hem mijn “wiskundige uitvinding” te laten zien. Ik wist toen nog niet dat zo’n tweeduizend jaar eerder die formule al bekend was bij de oude Grieken…

Denk maar niet beste lezer dat dit hele verhaal mij ineens te binnen geschoten is bij het vinden van het bruin papiertje. De hele reconstructie heeft een tijdje geduurd. Het is immers zestig jaar geleden… Ik neem mij voor om het allemaal opnieuw uit te zoeken. Hoe ben ik toentertijd tot die formule gekomen? Eén zaak staat vast: mijn hersencellen werkten toen véél beter dan op de huidige dag. En ’t gaat alleen maar verder bergaf…

(Over de Bermudadriehoek, de driehoeksverhouding en de stelling van Pythagoras, alias Pietje van ’t Hazegras, heb ik het nog wel een volgende keer).

Bijlagen:
formule.jpg (19.1 KB)   

’t Is vijfenvijftig jaar geleden: we zaten in op dezelfde bank in de klas, naast elkaar, Olav en ik. In ’t laatste jaar latijn-wetenschappen. Olav was een paar jaar ouder dan ik en we hadden uiteenlopende interesses. Hij was vooral geïnteresseerd in de meisjes, terwijl ikzelf meer geboeid was door de wiskunde en meer in ’t bijzonder de vlakke meetkunde. We konden niettemin goed met elkaar opschieten, Olav en ik. Hij is de enige Olav die ik ooit gekend heb. In ’t begin dacht ik dat het een Russische voornaam was en per vergissing sprak ik hem aan als “Boris” – ’t was ’t jaar dat Boris Pasternak de Nobelprijs voor literatuur won, denk ik. Toen begon hij mij zelf Boris te noemen en dat was voor mij de reden waarom ik hem ook Boris ben blijven noemen. Voor elkaar waren wij “Boris”, maar bij mijn weten heeft nooit één van de andere leerlingen één van ons beiden “Boris” genoemd. ’t Klonk anders wel grappig als we elkaar ’s morgens vóór de wiskundeles ontmoetten:

- Hallo, Boris! Gisterenavond weer uitgeweest?

- Ach, Boris jong, weeral een nieuw lief opgescharreld. ‘k Heb er de hele nacht liggen aan denken.

- En de les van meetkunde niet geleerd, zeker? Ik denk dat we een schriftelijke ondervraging krijgen.

- Zwijg er mij van, Boris. ‘k Heb het deze morgen nog eens nagekeken, maar ‘k begrijp er niks van. Ik kan die Sonja maar niet uit mijn kop krijgen. ‘k Zal ’t weer van jou moeten afschrijven, vrees ik.

Onze vriendschap was een soort win-win relatie. Ik was intern in de school en in een vroeger verhaal en ook in mijn memoires (O jerum, 2006)  heb ik reeds verteld dat ik gepest werd in de kostschool, zowel door de studiemeesters als door de leerlingen. In mijn klas echter, waar al mijn medeleerlingen, op Jan Cappelle na, externen waren, was dat helemaal niet het geval. Dat had ik ongetwijfeld te danken aan mijn vriendschap met Olav. Hij was eerder klein van gestalte maar kloek gebouwd, vriendelijk en sociaal, allesbehalve een vechtersbaas en desalniettemin door al de medeleerlingen gerespecteerd. Dat had wellicht ook te maken met het feit dat hij een jaartje ouder was dan de meesten en al wat meer levenservaring had, in de eerste plaats met de leden van het andere geslacht. Het was dan ook niet meer dan normaal dat ik, als goede vriend van Olav, door niemand werd gepest. Ze moesten het eens gedurfd hebben: hij zou het zeker voor mij opgenomen hebben.

Ik zei al dat onze vriendschap een win-win relatie was. Daar stond dus van mijn kant iets tegenover. Tijdens de schriftelijke ondervragingen liet ik hem afschrijven en soms fluisterde ik hem het antwoord in. Hij was sluw genoeg om niet alles letterlijk over te nemen en we raakten zo goed op elkaar ingespeeld dat het bedrog bij mijn weten nooit aan het licht is gekomen. Wel viel het op dat Olav mindere punten haalde op zijn mondelinge ondervragingen en ook op het eindejaarsexamen tijdens hetwelk de leerlingen niet met twee naast elkaar mochten zitten. Als men hem dáár mee confronteerde weet hij dat aan de zenuwen die hem parten speelden bij de ondervragingen aan het bord en ook bij de grote proefwerken. Onze leraar wiskunde, de heer Maeckelberge zaliger, had er inderdaad een handje van weg om de leerlingen nerveus te maken, al zal dát allerminst zijn bedoeling geweest zijn. Zo’n tien minuten vóór het verstrijken van de toegemeten tijd  begon het: “Doe maar kalm verder, ge hebt nog exact tien minuten… Vooral niet opjagen, ge hebt nog acht minuten… Nog zes minuten, doe maar rustig verder… Laat u niet afleiden, nog vier minuten… Ge hebt nog tijd, nog twee minuten… Rustig blijven, nog één minuut… Nog een halve minuut… pennen neer!” Ik nam het hem niet kwalijk, want op ’t ogenblik dat de “geruststellende” litanie begon was ik meestal al lang klaar. Ik hield wel van die vriendelijke innemende mijnheer Maeckelberge, hetgeen voorzeker voor een deel te wijten was aan het feit dat wiskunde mijn lievelingsvak was: rekenen, algebra, infinitesimaalanalyse, meetkunde, goniometrie. De gewone vlakke meetkunde boeide mij nog het meest van al. Mijn meest geliefde meetkundige figuur was de driehoek. ’s Nachts, terwijl Olav - alias Boris - van Sonja lag te dromen, lag ik wakker met een driehoek in mijn hoofd…

(hier laat ik het verhaal even rusten, beste lezer; het vervolg kunt u lezen op deze blog, over enkele dagen; het zou een té lang verhaal worden; het wordt er één in afleveringen)

08-03-2013 om 00:03 geschreven door kris vansteenbrugge  

1° Marc Chagall?

2° Elke Ottevaere?

3° Roger Raveel?

22-02-2013 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

16-02-2013 om 18:26 geschreven door kris vansteenbrugge  

Beste Karel,

Dat gij Roger Raveel een hoog “Eddy Wally gehalte” toedicht doet mij veel plezier. Eddy Wally was toch de absolute koning van het lied (chanson!) en terecht werd hij “mister Europe” genoemd, in zijn vak. So let it be with Raveel. Of bespeur ik daar een vleugje ironie in uw uitspraak? Weet dan dat ironie mij vreemd is, alleszins als het gaat om ernstige zaken zoals kunst.

Met verbazing – “verbijstering” zou hier evenzeer op zijn plaats zijn – verneem ik dat het everzwijn dat ’s nachts ronddwaalt rond uw huis in Frankrijk, in feite geen everzwijn is maar een hert. Niet dat het mij verbaast dat ge het hert aanvankelijk voor een everzwijn hebt aanzien – die beesten lijken per slot van rekening heel erg op elkaar – maar de angst slaat mij om het hart als ik er nog maar aan denk dat gij met het hert hetzelfde zoudt voorhebben als met het vermeende everzwijn. Zeker als het een vrouwelijk hert, zegge een hinde, zou zijn. Hinden zijn namelijk heilige dieren, die gewijd zijn aan de godin Artemis. Het zou niet de eerste keer zijn dat Artemis zich meedogenloos wreekt op diegene die een aan haar gewijde hinde doodt! En vaak lijdt ook nog zijn nageslacht onder die wraak. Om maar één voorbeeld te noemen: Agamemnon, de opperbevelhebber van de Griekse troepen in de Trojaanse oorlog, werd door Artemis gedwongen zijn dochter Iphigineia te offeren, als straf omdat hij een aan haar gewijd dier zou gedood hebben (cf. mijn boek “Uit het schuim van de zee”, pag. 242). Maar in de veronderstelling dat gij ál mijn waarschuwingen aan uw laars lapt, ongelovig als gij nu eenmaal zijt, en het hert uiteindelijk toch in uw diepvries belandt, kunt gij het misschien wel op prijs stellen dat ik u hierbij in bijlage een recept stuur voor de bereiding van een “tournedos van hert”.

Wat ik u niet wil onthouden – ook al omdat ik u een lange brief beloofd heb – is het relaas van mijn uitstap naar Gent, de dato 6 februari, zijnde eergisteren. Het hoofddoel was een symposium over de chirurgische behandeling van slokdarmaandoeningen. Zoals ge weet heb ik in mijn studentenjaren meer lessen gebrost dan bijgewoond en het moet zijn dat nu, meer dan een halve eeuw na datum, de behoefte de kop opsteekt om de schade in te halen. Deze keer ben ik met de auto gegaan: in dit gure weer altijd iets comfortabeler dan met de trein, maar in de eerste plaats om de efficiëntie van mijn gratis parkeerkaart op de proef te stellen. Als oud-student van de faculteit heb ik altijd al recht gehad op zo’n kaart, maar door nalatigheid ben ik die kaart pas vorige maand gaan afhalen aan het “badge-centrum” van het UZ. Nadat ik de kaart in de gleuf had gestoken kwam zij er weer uit en op een scherm verscheen: “kaart omdraaien a.u.b.”  Maar de omgedraaide kaart kwam er ook weer uit en ook weer met de melding “kaart omdraaien a.u.b.” De slagboom ging niet omhoog en terugkeren was geen optie want er stond al een hele rij auto’s achter mij. Ik heb dan maar weer een “betaalticket” genomen… Nu weet ik wat er fout gegaan is: mijn parkeerkaart is er een die niet voor de gleuf bestemd is, maar ’t is eigenlijk een “badge”, die voor een elektronisch oog dient gehouden te worden en hopsa, de slagboom gaat omhoog! ’t Was nog vroeg in de middag, amper half drie en het symposium was pas om half negen. Een zee van tijd om nog eens de stad af te dweilen. Met de bus, respectievelijk de tram.

Op de bus die mij naar het Wilsonplein moest brengen zat een eindeloos dikke dame, kennelijk van Midden-Afrikaanse origine. Ze nam de hele bank in beslag, die bedoeld was voor twee tot drie personen. Tegenover haar zat een klein zwart kleutermeisje, een ukkie van hooguit een jaar of drie, met een strikje in d’r haar, mooie grote oogjes en hagelwitte tandjes: een hemels mooi poppetje. En het poppetje zei, wijzend op een toestelletje – een i-pad, een e-pad of weet-ik-wat-voor-pad – dat op de schoot lag van de dikke ebbenhouten dame, die haar moeder was, zoals dadelijk zal blijken:

- C’est quoi ça, maman?

Het stemmetje klonk vlekkeloos mooi, zoals je dat van zo’n piepklein kuikentje niet zou verwachten.

De corpulente moeder vertrok geen spier en bleef zonder te antwoorden somber voor zich uitkijken.

En weer vroeg het zwarte engeltje, met meer aandrang dan de eerste keer:

- C’est quoi ça, maman?

Er kwam weer geen antwoord. En de vraag werd herhaald, tot vijf keer toe, telkens een beetje luider en telkens met meer aandrang. Net toen ikzelf wilde tussenbeide komen met «n’insiste pas, ma chérie, ne vois-tu pas que ta mère est fatiguée? », gromde de mère iets onverstaanbaars in ‘t Frans, al kan het ook Swahili geweest zijn…

Toen wees het poppetje naar een knopje op de ik-weet-niet-wat-voor-pad en het sprak:

- Est-ce qu’il faut appuyer ici, maman?

Geen reactie, noch enige zweem van vertedering op het gezicht van de moeder. Ik vergeet  te zeggen dat er naast het kindje op de bank nog een handtas stond, waaraan een touwtje hing met een soort flocheke. En dat er naast de handtas ook nog een hondje zat. Het hondje kreeg het flocheke in ’t oog en begon ermee te spelen. En dat had het klein zwart poppetje gezien:

- Dat mag jij niet doen, zei het. Je gaat het kapotmaken.

En dan weer tot de moeder:

- Il ne peut pas faire ça, n’est-ce pas, maman.

En tot het hondje :

- Zie je nu wel, stoute hond.

Het liet de moeder allemaal onverschillig. Het tweetalig kindje en het Vlaamstalig hondje had ik zó willen meenemen. Maar voor mij was het tijd om uit te stappen.

Van ’t Zuid tot aan boekhandel De Slegte is een kwartiertje wandelen. De Vanderdoncktdoorgang heb ik rechts laten liggen en de Kuiperskaai links, al kan ik het niet helpen dat de herinnering aan De Kelder, De Zolder, De Don Carlos, De Don Quichotte en De Fons mijn hart doet bloeden. De Slegte ligt vlak naast de aula van de universiteit, in de Volderstraat. In 1957 woonde ik hier de opening van het academisch jaar bij en een halve eeuw later heb ik hier zelf een voordracht gehouden. Bij De Slegte kwam ik een doe-het-zelfgids zoeken ter herstelling van de vochtschade in onze kelder. Qua boeken hebben ze bij De Slegte alles en tegen een spotprijsje: 3,99 in mijn geval…

Aan ’t eind van de Volderstraat de tram genomen naar het Sint-Pietersstation. Daar een koffie gedronken in “The Walker” en De Gentenaar doorbladerd. Bij het buitenkomen klampt een jonge kerel mij aan en vraagt mij om een financiële steun, om pampers te kopen voor zijn drie kleine kinderen. Ik heb wat kleingeld in mijn broekzak en ik geef het hem: één euro en éénenvijftig cent. Hij is zwaar ontgoocheld. Daar kan ik geen pampers voor kopen, zegt hij. Hij stopt het kleingeld in zijn zak en loopt door zonder dankuwel. Ik ben al blij dat ik er zonder kleerscheuren vanaf kom.

De rest van de dag is evenzeer zonder kleerscheuren verlopen. Omdat ik nog anderhalf uur tijd over had vóór de aanvang van het symposium, heb ik eerst nog een bezoek gebracht aan een kennis, die al weken opgenomen ligt in het UZ op de afdeling psychiatrie, gebouw K12, blok F, afdeling “stemmingsstoornissen”, kamer kweetniemeerhoeveel. Ga daar maar eens naar op zoek als ge over een oriëntatievermogen als het mijne beschikt: het UZ is een stad op zichzelf. Gelukkig is het personeel uiterst behulpzaam, ofschoon ze daar heus wel andere dingen aan hun hoofd hebben dan pre-demente bezoekers de rechte weg te wijzen. Zoals in alle ziekenhuizen zijn ze hier onderbemand, en dat ondanks het feit dat er zo’n vijf keer meer personeelsleden zijn dan liggende, of liever opgenomen patiënten. Geen wonder dat er voor één ligdag zo’n vijfhonderd euro dient betaald, alleen voor “het liggen” wel te verstaan. Overigens dient “liggen” hier niet al te letterlijk genomen. Ik heb daar in feite op de afdeling “stemmingsstoornissen” niemand zien “liggen”: ze zaten in de TV-kamer, in de leeskamer of in de eetzaal en de stemming leek opperbest…

Het symposium (in blok B auditorium E) is heel goed meegevallen: de professoren De Looze en Pattyn zijn niet alleen uitstekende artsen, maar ook knappe sprekers. Ten bewijze: ik heb er heel wat van opgestoken. Niettemin heb ik het na de eerste twee sprekers – er kwamen er daarna nóg twee – voor bekeken gehouden. Daar waren een aantal redenen voor: eerstens vind ik een uur volgehouden aandacht al meer dan genoeg, tweedens was er mijn oude studiegenoot Jan Bogaert die naast mij zat en er op dat moment eveneens de brui aan gaf, derdens hadden ze mij verzekerd dat de slides van de spreekbeurten op www.ugent.be/ge/oudstudenten kunnen teruggevonden worden.

En om af te sluiten wens ik u en Ireentje nog veel gelukkige jaren in la douce France. 

Kris. 

P.S. Zopas heb ik op TV de grote kok Wouter Bru horen zeggen dat er niets onaangenamers bestaat dan een champignon op je bord krijgen, waar nog zand in zit. Denk er dus maar aan bij elke tegenslag: ’t had altijd nog erger kunnen zijn, ge hadt een champignon op uw bord kunnen krijgen waar nog zand in zit…

10-02-2013 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Brief aan mijn ouwe vriend Karel die vorig jaar het door criminaliteit overspoelde Zuidwestvlaanderen  definitief heeft ingeruild voor het zonnig land van Alphonse Daudet. ’s Nachts doolt er een everzwijn rond zijn woning in de Provence.

Beste Karel,

Eén dezer dagen, meer bepaald op 9 februari, zijt gij zeventig jaar: hartelijk gefeliciteerd! Een heel bijzondere dag voor de schilderkunst: niet alleen omdat het uw verjaardag is, maar ook omdat op die dag de grootste Vlaamse schilder aller tijden begraven wordt (Raveel). Wij durven veronderstellen dat gij deze mijlpaal in uw bestaan zult vieren met een natje en een droogje, anders gezegd -  nu ge toch in de zonnige Provence woont -  un petit liquide et un petit sec. In bijlage twee suggesties voor wat betreft het droogje: twee bereidingswijzen van everzwijn. Voor het geval natuurlijk dat ge tegen de bewuste datum het everzwijn al hebt geschoten, dat ’s nachts op uw landerijen ronddwaalt…

Toch zou ik u willen aanraden enige voorzichtigheid aan de dag leggen, wat dat everzwijn betreft. Zoals moge blijken uit de bijlage (“foto” uit een Grieks boek) en uit het verhaal nummer  19 uit mijn boek “Uit het schuim van de zee” zou dat everzwijn wel eens een vermomde godheid kunnen zijn (goden zijn onsterfelijk!) en zo zoudt ge wel eens de vloek van de goden op u en uw hele nageslacht kunnen laden. Er zijn voorbeelden genoeg van dergelijke drama’s in de Griekse mythologie. Enfin, ge ziet wel. Ge zijt nu oud genoeg om in deze zelf te beslissen en uw verantwoordelijkheid op te nemen.

En wat “hypocrietgehalte” betreft. Ik kan niet anders dan het een goede woordspeling vinden. Met dat woord hadt ge kunnen meedingen naar “Het woord van het jaar 2012”, al vrees ik dat gij toch maar weinig kans hadt gemaakt. Kijk maar wat er van mijn voorstel “epocriet” terechtgekomen is: klik hier maar eens op www.bloggen.be/pierpont/archief.php=ID2061164 .

Laat ondertussen de weldaden van “La douce France” maar rijkelijk over u heen stromen, beoefen verder de kunst, zoniet de schilderkunst dan toch de levenskunst in ’t algemeen en vergeet vooral niet mijn groeten en wensen over te maken aan Jaklientje.

01-02-2013 om 20:32 geschreven door kris vansteenbrugge  

Duiding bij een “lauwe” nieuwjaarswens.

Was ’t oude jaar niet altijd even fijn,…

Dat het oude jaar niet altijd even fijn was, beste lezer, daarmee zult u het ongetwijfeld eens zijn.

In het wapenvriendelijke Amerika werden in een klas alle leerlingen doodgeschoten en vorige week knalde daar iemand de brandweerlieden neer toen ze zijn huis kwamen blussen hetwelk hij zelf in brand had gestoken.

Een bom in de wielersport. Lance Armstrong, de man die na zijn genezing van – in longen en hersenen uitgezaaide! – teelbalkanker, zeven maal de Ronde van Frankrijk won, werd betrapt op doping en moet al zijn titels, ook die van wereldkampioen, plus al het verdiende prijzengeld teruggeven.

Het jaar 2012 was er weer één van crisis en ongelijkheid tussen de mensen, een jaar van oorlogen, massale slachtpartijen en hongersnood.

… ’t nieuwe jaar zal heus wel beter zijn.

In  Amerika gaan ze het aantal vuurwapens verdubbelen. Ieder kind zal tot de tanden gewapend naar school trekken teneinde zich behoorlijk te kunnen verdedigen tegen een eventuele dolle schutter. Het afschrikkend effect zal ongetwijfeld niet uitblijven.

Er komt een zekere vorm van rehabilitatie voor Armstrong, in deze zin dat al zijn tegenstanders en die andere tourwinnaars nu eindelijk gaan toegeven dat ook zij doping hadden genomen. De diverse erelijsten zullen akelig leeg worden, maar de wielersport zal eindelijk bevrijd zijn van het zwarte dopingspook dat het al jaren torst.

Er komt een eerlijke verdeling van de welvaart: de inkomens van álle burgers van dit land, zullen op hetzelfde niveau gebracht worden. Er zal een kleine toeslag zijn voor bouwvakkers, brandweerlui en  chauffeurs van de Lijn, vanwege: gevaar voor lijf en leden, hard labeur, verantwoordelijkheid voor mensenlevens, weet je wel.

Ook in de “ontwikkelingslanden” gaat men in 2013 stilaan het belang van de geboortebeperking door anticonceptie inzien. Voorlopig slaagt men er nog niet in de toename van de wereldbevolking in te dijken: alle heil wordt nog steeds verwacht van de uitroeiïng door oorlog, hongerdood en epidemieën. Maar een kentering kondigt zich dus aan. De paus gaat een andere interpretatie geven aan het “gaat heen en vermenigvuldigt u”: hij gaat inzien dat dit bijbels decreet niet geldt tot in de eeuwigheid.

Wij wensen u een jaartje zonder pijn…

U wou iets positievers? Ach, kom nou, lieve lezer. Denk hier maar eens goed over na: een jaar zonder één ziertje pijn, nóch naar lichaam, nóch naar ziel, een heel jaar lang! Ja, dát en niets minder wens ik u toe voor 2013. Omdat ik u héél erg gaarne zie.     

… en af en toe een beetje zonneschijn…

Dat bedoel ik in de eerste plaats figuurlijk: een beetje zon in je hart, een beetje vreugde, een beetje geluk. Maar ook een beetje “letterlijke” zon en wat minder regen. Al ben ik bang dat we ’t komend jaar toch weer heel veel neerslag gaan krijgen. Door de opwarming van de aarde, het wegsmelten van de poolijskappen. Al dat water zal op ons hoofd terechtkomen, de zeespiegel zal stijgen, laag gelegen gebieden zullen van de kaart geveegd worden, overstromingen zullen talloze levens eisen. Weer een poging van de natuur om het evenwicht te herstellen… 

En tot slot… Vergeef me deze sombere bui aan het begin van dit nieuwe jaar. Is het de leeftijd? Of is het de “13” in het jaartal? Of doodgewoon het feit dat ik mij niet wens te distantiëren van de wijzen van de federatie?


Uit "Het Laatste Nieuws" d.d. 26.12.2012.

En dan de goede voornemens:

1. De stad Kortrijk wordt in 2013 geruild voor het landelijke Wortegem-Petegem.

2. "Odysseus op Aiaia" verschijnt in de loop van het jaar. Of het een verhaal wordt of een toneelstuk is een nog onopgeloste vraag. Er is ook nog geen beslissing getroffen over wie het boek zal "mogen" uitgeven...

3. De horoscoopverhaaltjes (uit de Griekse mythologie) met bijhorende tekeningen van Kurt Vangheluwe (van De Druivelaar 2012) laat ik nog tot eind 2013 staan op mijn blog (klik hier www.bloggen.be/dzeus). Het komend jaar en ook in 2014 zult u op de Druivelaar tevergeefs zoeken naar een verhaaltje van mijn hand. Voor 2015 evenwel - De Druivelaar is dan honderd jaar oud -  beloof ik u een daverende come-back.

4. Er komt, te beginnen in januari, een verhaal uit de Griekse mythologie (het aangrijpend drama van koning Oidipous) op mijn blog (klik hier www.bloggen.be/mythos). Het verhaal zal om de week verschijnen in verscheidene korte afleveringen, geschreven in een begrijpelijke taal en geschikt voor kinderen vanaf tien jaar. Opdat de nieuwe generatie reeds vroeg kennismake met het werk van onze "culturele voorouders"...
 
5. Aangezien de posttarieven maar weinig verhoogd worden in 2013, zal ik ook tijdens het nieuwe jaar de verzendkosten van mijn boek "Uit het schuim van de zee" te mijnen laste nemen. Terloops: het lijkt erop dat dit boek stilaan hét referentiewerk voor Griekse mythologie aan het worden is in de Nederlandse en Vlaamse scholen.  

01-01-2013 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Ten eerste (TV1). In een school in Amerika schiet een man zevenentwintig mensen dood. Onder de slachtoffers achttien kinderen.

Er is duidelijk iets mis met de wapenvergunningen in Amerika. Je zal als schoolkind maar neergeknald worden zonder in de mogelijkheid te verkeren om je behoorlijk te verdedigen. Wanneer gaan ze in Amerika eindelijk inzien dat ieder schoolgaand kind dient voorzien te zijn van een degelijk vuurwapen?

Ten tweede (Het Laatste Nieuws). Een klokvaste afspraak bij de arts kost 22 euro extra.

Ikzelf heb mij  tijdens mijn hele loopbaan aan klokvaste afspraken gehouden, zonder ooit één cent supplement aan te rekenen. Waarom zou ik ook? Bij klokvaste afspraken zijn beiden gebaat: de patiënt én de arts. Een arts die bijvoorbeeld 44 euro aanrekent voor een consultatie die normaal 22 euro mag kosten en daarenboven het ontvangen bedrag niet invult op het getuigschrift voor verstrekte hulp zal vermoedelijk belast worden op 22 euro: pakweg 11 euro. Hij houdt aan zijn consultatie drie keer zoveel over als de arts die zich aan het vast tarief houdt. Ook de patiënt heeft schuld aan deze mistoestand: homo vult decipi (d.i. “de mens wil bedrogen worden”). Een dokter die meer geld vraagt zal wel beter zijn, zeker… Dokter Longueville was er zo één. Hij was “gespecialiseerd” in de inwendige geneeskunde, maar van de geneeskunde had hij maar weinig kaas gegeten. Dat hij zijn patiënten astronomische erelonen aanrekende was algemeen bekend. Hij was een statussymbool voor de gegoede reumatieke vrouwelijke bourgeoisie uit mijn stad. Bij de slager en de bakker, te pas en te onpas, pakten ze uit met hun “rendez-vous” bij dokter Longueville.

Een ander voorbeeld haal ik uit mijn memoires (“O jerum jerum jerum…):

... Na aftrek van de kosten en de belastingen bracht een operatieve neuscorrectie mij vijftienhonderd frank op:  drie uur supergespecialiseerde chirurgie plus de nazorg. Daar kon mijn vrouw één keer mee naar de kapper, maar dan mocht het niet de duurste van de stad zijn.

Er was toen een jonge dame uit mijn kennissenkring, een halve filmster, die bij mij inlichtingen inwon omtrent het verkorten van haar neus. Toen ze hoorde hoeveel ik voor zo'n operatie aanrekende, begon ze er waarschijnlijk serieus aan te twijfelen of ik het wel goed kón. Ze heeft haar neus dan maar laten opereren in een andere stad door een plastisch chirurg "met naam". De ingreep kostte haar vierhonderdvijftigduizend frank. In 't zwart! De peulschil die ze  aan mij zou betaald hebben, zou ze dan nog integraal teruggetrokken hebben van het ziekenfonds. Die Antwerpse chirurg verdiende zijn centjes in ieder geval nogal vlot, als je dat vergelijkt met mijn povere vijftienhonderd frank… En het resultaat vond ik nog niet eens zo denderend: ik had het ongetwijfeld beter gedaan…

Rijk ben ik er dus vanzelfsprekend niet van geworden. Integendeel…

14-12-2012 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Latent talent.

Is het je ooit overkomen, beste lezer van de derde leeftijd, dat je tijdens een wandeling plots oog in oog komt te staan met een goede kennis. Je weet dat haar naam die is van een bloem. Een bloem die bestaat in talrijke variëteiten en kleuren: rood, wit, roze en geel. De rode is het symbool van de liefde.  Sommige variëteiten geuren heerlijk. De takken en de stengels bevatten stekels. Alleen, op ’t moment van de ontmoeting kan je niet op de naam van de bloem komen, en dus ook niet op de naam van… Roos. Je zou het duizend keer willen zeggen, maar het woord schiet je nu niet te binnen. Hoe hard je ook je best doet. Precies omdát je zo hard je best doet, waarschijnlijk. Je kent de naam wel. Straks schiet het je wel te binnen, als je er niet meer aan denkt. Laten ze je tien, neen honderd, namen van bloemen voorleggen en je haalt er die ene uit, de roos! Een bewijs toch dat je de naam ként. Je kon er alleen niet opkomen op ’t ogenblik dat het nodig was… 

Stel dat het jou overkomt, beste lezer van de derde leeftijd. Dat je vrouw Jasmijn heet en dat je niet verder komt dan… Hyacint. Ik ken een man die vreest dat het hem ooit zou kunnen overkomen en die, ten einde dit soort situaties te voorkomen, zijn lieve echtgenote al jaren aanspreekt met de koosnaam “baby”.

Maar laat ik nu maar gauw komen tot het punt waar het mij om te doen is. Hebt u, beste leeftijdgenoot, al vaak mensen van de derde leeftijd zien deelnemen aan een quiz? Laat staan, winnen? Het antwoord is “neen” en de verklaring is deze: die mensen kunnen er, ondanks hun uitgebreide kennis, “niet zo direct opkomen”. Maak er een “multiple choice quiz” van, zo predik ik al járen, en je krijgt een heel ander beeld van de mentale gesteldheid van onze senioren. En na mijn lang prediken in de woestijn heeft TV6, onze nieuwste televisiezender, daar eindelijk op ingespeeld met de gloednieuwe quiz “Latent”.

Er worden vragen gesteld. Er is keuze uit drie mogelijke antwoorden. Eén antwoord is het juiste, een ander is er één helemaal naast de kwestie, een derde houdt het midden tussen de beide andere. Ik geef een voorbeeld. Stel dat de vraag luidt: “Wie won de Tour de France in 1969?” De drie mogelijke antwoorden zijn: A/Lance Armstrong, B/Eddy Merckx, C/Ivo Vandamme. Men kan op drie mogelijke manieren antwoorden: 1° men kiest voor één van de drie oplossingen (is het antwoord juist dan krijgt men 2 punten, is het fout dan verliest men 1 punt); 2° men kiest voor twee van de drie oplossingen (indien één van de twee juist is krijgt men 1 punt, zo niet dan verliest men 2 punten); 3° men antwoordt niet (men wint noch verliest punten). Gokken kan, maar als het aantal vragen voldoende groot is, kan het niet anders of de olie (zegge de latente kennis van de senioren) komt bovendrijven. Het Vlaamse quizlandschap zal er dus weldra anders uitzien.  

10-12-2012 om 12:04 geschreven door kris vansteenbrugge  

In Het Laatste Nieuws van heden lees ik op pagina 4 dat de hele Fortis-top officieel  beschuldigd wordt van oplichting, valsheid in geschrifte en koersmanipulatie in de zaak Fortis, het goedehuisvader-aandeel : het aandeel zakte in geen tijd tot op een fractie van zijn waarde, nadat “de top” het de hemel had ingeprezen. Menig goede huisvader werd alzo in armoede gedompeld. De mannen van de Fortis-top werden “beloond” met een ontslagpremie van enkele miljoenen euro’s, op kosten van de goede huisvaders – van wie anders? – en ze gingen elders aan ’t werk in een goedbetaalde job. De man die de voormalige Fortis-top in verdenking heeft gebracht is onderzoeksrechter Jeroen Burm, zoon van niemand minder dan de acteur en cabaretier wijlen Jef Burm. Jeroen Burm wordt in de krant voorgesteld als een integer man en toch durf ik er een flink deel van mijn schamel pensioen op verwedden dat die gewezen toplui aan ’t eind van ’t spel nog een flinke duit van hun immens “zuur vergaard” fortuin zullen overhouden en dat een vergoeding voor de goede huisvader er, nadat de advocaten betaald zijn, “uiteraard” niet zal inzitten. Ik verklaar dit nog nader in de loop van dit betoog…

Pagina 5 is gewijd aan het gratis drankbonnetje dat jeugdvoetballers of andere jonge sporters krijgen na een wedstrijd. Er zal taks moeten betaald worden op die bonnetjes… en dat kunnen de clubs zich niet veroorloven. Laten de clubs hiertegen protesteren: de fiscus zal ongetwijfeld aan het langste eind trekken en daar zullen ze niet eens Jeroen Burm voor nodig hebben. Ha, men is goed op weg bij de fiscus: nu enkel nog het grootkapitaal aanpakken en we zijn er! 

In dezelfde krant van 4 december lees ik, onder de titel “brief van de dag”, het verhaal van een jongetje dat in de kostschool door zijn medeleerlingen gepest werd en… uitgehongerd. Als het jongetje zijn beklag ging doen bij de studiemeesters, schaarden deze laatsten zich helemaal aan de kant van de pesters. Van het jongetje hoefden ze immers niets te vrezen. De pesters daarentegen durfden al eens een mes bovenhalen. Het is achtenvijftig jaar geleden. Hoe ik dat zo precies weet? Het jongetje was ík! U kan het volledig, uit het leven gegrepen verhaal lezen door hier te klikken op  www.bloggen.be/kris/archief.php?ID=123515 of beter nog door het boek “O jerum jerum jerum” te bestellen via e-mail (kvansteenbrugge@gmail.com) alwaar u ook nog kunt lezen dat het met het jongetje ondanks alles nog redelijk goed gekomen is.

En dan nog dit…

Mundus vult decipi, ergo decipiatur. Het is een oude latijnse spreuk en het betekent: “De wereld wil bedrogen worden, laat hij dus bedrogen worden”…

Het is de ondertitel van een verhaal van Jan Bauwens op zijn weblog dd. 5.12 (www.bloggen.be/tisallemaiet). In zijn zoektocht naar de oorzaak van de financiële crisis en de groeiende kloof tussen arm en rijk, komt hij tot de volgende conclusie:

… (de wereld wil bedrogen worden) misschien wel de ultieme verklaring voor het dan toch bijzonder onwaarschijnlijke gemak waarmee vandaag, en dan nog op een volstrekt transparante manier, het arme leeuwendeel van de Europese bevolking door een vermogende minderheid wordt afgeroomd, en dit niet langer via de gekende weg van de handel, de productie en de consumptie, doch quasi geheel rechtstreeks door de overheveling van het kapitaal van deze naar gene bankrekeningen. Ja, dat geen haan daar naar kraait kan pas worden begrepen indien het inderdaad zo is dat het volk dit tenslotte ook zo hebben wíl.

En over de onaantastbaarheid van de allerrijksten schrijft Bauwens:

Het is immers een feit dat de allerrijkste Europeanen Griekse reders zijn, beroepsgenoten van de legendarische reder, wijlen Aristoteles Onassis, ooit de rijkste man op aarde. Griekenland is een schiereiland in het centrum van het welvarendste wereldcontinent en de reders maken er sinds oudsher gigantische fortuinen. Ze betalen evenwel helemaal geen belastingen, de meesten onder hen plaatsen hun winsten in het buitenland, bijvoorbeeld op Cyprus of in Zwitserland om aan alle taksen te ontsnappen en zodoende wordt de Griekse overheid opgelicht en komt de staat in geldnood. Zeer onlangs publiceerde een Grieks journalist op het internet een lijst met de tweeduizend rijkste Griekse belastingontduikers, samen goed voor het veelvoudig oplossen van de Griekse staatsschuld, maar amper enkele dagen na die publiekmaking zat de dappere man al in de cel.

Zou Jeroen Burm erin geslaagd zijn om het kostschoolkrapuul tegen de haren in te strijken? En de Griekse reders? Begrijpt u, beste lezer, waarom ik de zoon van Jef maar weinig kans op slagen geef in de Fortis-affaire?

Pesterijen, ongelijkheid, geweld: geen democratie die er zijn tanden niet op stukbijt.

06-12-2012 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Het boek “De Wereld volgens Louis Tobback” gelezen? Ik alvast niet en dat boek van Louis zal ook nooit in mijn bibliotheek  te vinden zijn. Net zo min als in de bibliotheek van aartsbisschop Léonard, althans volgens dezes woordvoerder. En dat ondanks het feit dat “Duimelot” Louis  in zijn boek  schrijft: “Léonard is een man naar mijn hart omdat hij consequent is”. Alhoewel…  Mocht Louis er ooit toe komen om mijn laatste boek te kopen – ’t mag ook mijn vóórlaatste zijn – dan wil ik misschien mijn mening herzien. Ik had hem over mijn boek willen spreken toen ik hem onlangs ontmoette in Leuven, ter gelegenheid van de verkiezing van “Duimelot” als nieuwe naam voor de boekhandel van het Davidsfonds (klik hier:  www.bloggen.be/pierpont/archief.php?ID=2025012 en www.bloggen.be/pierpont/archief.php?ID=2024822). Louis bood mij evenwel de gelegenheid niet, want nadat ik hem gelukgewenst had met zijn herverkiezing tot burgemeester, liet hij duidelijk verstaan dat ons gesprek lang genoeg geduurd had. En via Het Laatste Nieuws zal hij mijn boek(en) evenmin leren kennen want tussen Het Laatste Nieuws en mijzelf komt de liefde duidelijk van één kant.

Dit weekend wijdt Het Laatste Nieuws twee volle pagina’s aan het boek van Louis Tobback. Het artikel in de krant gaat over de reacties van politici en andere “vooraanstaanden” die in het boek een veeg uit de pan krijgen. Eén van die reacties komt van Bert De Graeve, CEO bij de firma Bekaert, alwaar hij in 2012 naast zijn jaarwedde van rond de 2 miljoen euro, nog een bonus opstrijkt van anderhalf miljoen euro, wat dus neerkomt op een jaarinkomen dat zo’n tweehonderd maal groter is dan wat een arbeider bij Bekaert verdient.  Ziehier wat keizer Louis daarover schrijft: “Het getuigt van cynische gewetenloosheid jezelf te verrijken op de kap van hetzelfde bedrijf dat honderden mensen ontslaat. Ik denk ook niet dat Bert De Graeve zijn bonus wou uitstellen, want dat veronderstelt een schaamtegevoel dat zulke mensen niet hebben”. En ziehier wat Bert De Graeve daarop antwoordt, via zijn woordvoerder: “Op die onzin reageer ik niet, ik heb wel belangrijker dingen aan mijn hoofd”.

En of Bert De Graeve gelijk heeft! De keizer van Leuven kan toch niet verlangen dat Bert de grote som geld die hem aangeboden wordt, weigert. Dat doet toch geen méns. Ikzelf zou het alvast niet doen en Louis Tobback evenmin! Bert treft geen verwijt. De fout ligt enkel bij diegenen die er niet in slagen dat de inkomens van de werkende mensen genivelleerd worden: niemand, Louis, zou een groter jaarlijks inkomen hoeven te hebben dat meer dan twee keer zo groot is als dat van een hardwerkende arbeider bij Bekaert, plus de arbeidsvreugde daar bovenop. U bent daar niet in geslaagd, mijn beste Duimelot, en u hebt het nochtans jaren lang mede voor ’t zeggen gehad...

01-12-2012 om 16:51 geschreven door kris vansteenbrugge  

28-11-2012 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Uit Het Laatste Nieuws van donderdag 22 november 2012.

Pag. 1, 12, 13:

Laten we maar beginnen met hét nieuws van de dag: “Het koningspaar bezoekt de redactie van Het laatste Nieuws”. Een grote foto van Albert en Paola, al of niet toevallig met de krant in de handen, siert de voorpagina. Mét verwijzing naar  de pagina’s 12 en 13 die volledig gewijd zijn aan het hoog bezoek. Eens nagaan hoeveel pagina’s de andere kranten aan dit bezoek gewijd hebben…

Pag. 7:

Een artikel dat handelt over een pas verschenen boek van paus Benedictus. In het boek maakt de paus komaf met een aantal leugens en verzinsels omtrent de geboorte van Christus. Er was een stal en een kribbe, in de vrieskou. Vergeet echter de drie koningen maar: puur verzinsel! En er waren evenmin drie wijzen uit het Oosten. En dan kan er ook geen sprake geweest zijn van geschenken: goud, wierook en ... vooral mirre. En de os en de ezel? Driedubbele onzin! Die waren er niet. En kamelen evenmin –  maar omdat ik die tóch niet heb in mijn kerststal kan dát mij eigenlijk weinig schelen. Over de schaapjes wordt weinig of niets gezegd en dat geldt evenzeer voor de herdertjes die bij nachte lagen in het veld. Misschien is dat punt nog niet helemaal opgehelderd. Engelen waren er wel. Maar zingen deden ze beslist niet. Ze zullen ongetwijfeld wel iets gezegd hebben, maar volgens het diepgaand onderzoek van de paus – het artikel vermeldt dat hij elke vrije minuut van zijn tijd aan dat onderzoek heeft gewijd – hebben ze beslist niét gezongen. De ster, die was er: dat kan Benedictus aantonen, met “grote wetenschappelijke zekerheid”. En met zo mogelijk nog meer wetenschappelijke zekerheid stelt de paus dat de “onbevlekte ontvangenis” van de Maagd Maria geen mythe is maar waarheid.

Het boek is uitgebracht op één miljoen exemplaren – da’s meer dan mijn laatste twee boeken, “O jerum” en “Uit het schuim van de zee”, samen. Het is dan ook een heel belangrijk wetenschappelijk werk dat een nieuw licht laat schijnen op de geboorte van Christus, geschreven door iemand van wie de onfeilbaarheid vaststaat. In “geloofszaken” wel te verstaan, niet in zaken als geboortebeperking, homosexualiteit, en dergelijke. Misschien kan de paus zich dan ook het best beperken tot het domein waarin hij op zijn best is: in geloofszaken.

En tóch laat ik alles staan: mijn drie koningen met hun goud, hun wierook en hun mirre, mijn os en mijn ezel. En Jozef op de achtergrond: de stiefvader. Hij staat er bij en kijkt ernaar. De ezel.

Pag. 8:

De 17-jarige Tyler Alred uit Oklahoma is veroordeeld voor het doodrijden, in stomdronken toestand, van zijn vriend. Het verdict is zwaar: Tyler moet zich een jaar lang onthouden van drugs en alcohol en daarenboven moet hij tien jaar lang naar de mis. Ja, Tyler jong, wie zijn gat verbrandt moet op de blaren zitten!

Pag. 21:

In Kortrijk krijgen de CD&V-schepenen en de voorzitster van het OCMW een “outplacementregeling”. Dat krijgen ze omdat ze vanaf komend jaar hun job kwijt zijn. Werkloos dus. Dat geldt evenwel niet voor de huidige CD&V- burgemeester, omdat die nog een andere job heeft, naar ik vermoed. Heel onzekere jobs zijn het, aan ’t bestuur van onze steden en gemeenten. En zeggen dat Kwikkie hemel en aarde bewogen heeft – met succes overigens – om de nieuwe burgemeester te worden in deze stad, die al sinds mensenheugenis door de katholieken geregeerd wordt: een ministerpost en het vice-premierschap heeft hij er zelfs voor opgegeven. Wat een outplacementregeling precies inhoudt begrijpt wellicht zo goed als geen enkele inwoner van de stad. Maar ze beseffen genoegzaam dat het hun geld gaat kosten. En het zijn voorzeker in de eerste plaats de niet CD&V-ers die het ongepast vinden dat zij daarvoor moeten opdraaien. Eigen schuld dikke bult, zeg ik dan: ze hadden maar massaal voor CD&V moeten stemmen! Hopelijk hebben de Kortrijkse burgers nu hun les geleerd en stemmen zij bij een volgende verkiezing voor diegenen die de komende zes jaar aan ’t bewind zullen zijn, anders zullen ze ook nog moeten instaan voor hún outplacement. En toch ben ik er bang voor dat ze in Kortrijk hun les niet zullen geleerd hebben: een ezel stoot zich weliswaar geen twee keer aan dezelfde steen, maar… Kortrijkzanen zijn geen ezels.

Pag. 20:

Hier lees ik dat bij een inwoner van de Don Boscolaan in Kortrijk vogels werden gestolen. Dat zou een aantal dagen geleden reeds gebeurd zijn, maar het nieuws raakte pas nu bekend. Daar gebeurt nogal wat in die buurt. Amper een maand of twee geleden las ik in de krant dat er in diezelfde buurt een poging tot diefstal van een GSM is geweest. Om dan nog niet te spreken van de inbraak die drie jaar geleden in mijn woning  werd gepleegd en waarbij het hele huis werd overhoop gehaald en alle familiejuwelen en al het geld verdwenen: dát nieuws is tot op de dag van heden onbekend gebleven…

Pag. 14:

Op deze pagina staan twee onopvallende artikels. Eerst is er het artikeltje waarin vermeld wordt dat er in ons land een instroom is van Roemeense artsen en waarin verwezen wordt naar de krant “Le Soir” die benadrukt dat deze mensen tevreden zijn met een loon van amper drieduizend euro in de maand. Alsof drieduizend euro in de maand een hongerloon is. Alsof men met drieduizend euro in de maand niet zou kunnen rondkomen. Mijn vrouw en ik doen het met 750 euro in de maand, elk. En dat volstaat ruimschoots. Enkele tips? Mijn kapster knipt en brusht voor 7 euro, witte producten zijn tot vijftig procent goedkoper en gemiddeld niet minder van kwaliteit, in een friettent eten kan even lekker en even gezond zijn als in een chic restaurant en tot tienmaal goedkoper, water van de kraan is honderd maal goedkoper en zeker zo gezond als flessenwater, een goedkope kamer in een ouderwets hotel is vaak gezelliger dan een designkamer in een duur vijfsterrenhotel…

Het ander artikel handelt over onze Guy Verhofstadt die zijn Engelse collega Farage beledigt door te beweren dat dezes wedde als Europees parlementslid een grote verspilling is. Guy zal wel gelijk hebben. Maar Guy’s wedde dan? Zou die meer bedragen dan de wedde van die Roemeense artsen?

Niet uitgesloten dat ik komend jaar in de politiek stap. Een politiek mandaat lijkt mij, gezien mijn gevorderde leeftijd, het enige waartoe ik nog bekwaam moet geacht worden. Welnu, als dát gebeurt – bij leven en welzijn, wel te verstaan – dan zal dat met een onafhankelijke lijst zijn (genre LDD). Als ik dan minister word in één van onze regeringen of europarlementslid en ik t’allenkante door journalisten allerlei bestookt word met vragen zoals “wat heeft u tot de politiek gebracht?” dan zal ik niet nalaten te verwijzen naar die twee onooglijke artikeltjes op pagina 14 van Het Laatste Nieuws van donderdag 22 november 2012. 

Pag. 11:

En omdat het niet altijd kwel en kommer hoeft te zijn, heb ik dit op zijn minst hartverwarmend bericht voor ’t laatst gehouden: “De moeders van 83 Spaanse kinderen poseren naakt voor een erotische kalender om met de opbrengst een schoolbus te betalen die wegens bezuinigingen werd afgeschaft”. Mooi zo! Daar heeft  iedereen toch wat aan, nietwaar?

23-11-2012 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

De bladen staan er dezer dagen vol van: Carmen (*cf. foto HLN), die gebuisd was in ’t vijfde jaar van ’t middelbaar onderwijs, is naar de rechter gestapt en ’t gevolg daarvan is dat de school de buis ongedaan moet maken en haar toch moet laten overgaan naar ’t zesde jaar. Voor iedere dag dat de school daarmee talmt dient ze daarenboven 1250 euro schadevergoeding te betalen aan het meisje. Laat de school maar talmen, zal ze ongetwijfeld denken: 1250 euro per dag! Da’s ongeveer het inkomen waar mijn vrouw en ik een hele maand mee moeten toekomen! Vier buizen had ze: minder dan de helft van de punten. En dat het nu net de vier hoofdvakken moesten zijn! Goed dat we in een tijd leven waar de leerling in beroep kan gaan bij de gerechtelijke instanties. Vroeger was dat wel even anders…

Ik vergeet nooit wat één van mijn vrienden overkomen is, een halve eeuw geleden. Ik noem hem bij deze gelegenheid Marc. Hij studeerde voor burgerlijk ingenieur aan de Gentse universiteit. De eerste drie jaar telkens geslaagd met grote onderscheiding. En toen kwam de kat op de koord. Marc moet zich iets hebben laten ontvallen dat bij één van de proffen in een verkeerd keelgat was geschoten. De prof reageerde woedend: “Bij mij hoef je nooit meer examen af te leggen, ik laat je d’r toch nooit meer door!” Marc kreeg dat jaar een zware “onvoldoende” voor die prof, in de eerste zittijd en ook in de tweede zittijd. Hij moest zijn jaar, zijn vierde dus, overdoen, maar ’t was weer van ’t zelfde. Ten einde raad trok Marc naar Leuven om er zijn vierde jaar te doen. Maar onder zijn lesgevers was er daar één die bevriend was en onder één hoedje speelde met de rancuneuze Gentse prof en… ’t werd wéér niks. Het jaar daarop was Marcs zwart beest met pensioen. Marc keerde terug naar Gent en slaagde daar op een schitterende manier in zijn vierde en zijn vijfde jaar. Hij is een gerenommeerd ingenieur geworden, ofschoon hij drie jaar te laat aan zijn carrière is kunnen beginnen. Hoeveel schadevergoeding had deze affaire hem niet opgeleverd indien het gerecht zich daarmee had bemoeid! Maar in die tijd bemoeide het gerecht zich niet met dat soort zaken…

Dat men, zestig jaar geleden, ook wel eens zonder slag of stoot, kon overgaan naar het volgend studiejaar, kan ik illustreren met het verhaal van een jongen die in de lagere school een jaar hoger zat dan ikzelf. Ik noem hem Jean-Luc. Hij was erg groot voor zijn leeftijd. Hij zat in ’t zesde leerjaar en kende nog maar zeven of acht letters van ’t alfabet. Met die zeven of acht letters maakte hij zijn opstellen en zijn dictees. Niemand raakte wijs uit zijn schrijfsels, hijzelf evenmin. Jean-Luc was geen echte debiel en in een gesprek kon hij soms redelijk intelligent uit de hoek komen. Hij moet een zware leerstoornis gehad hebben, of misschien had hij wel meerdere leerstoornissen tegelijk: dyslexie, dyscalculie, ADHD, NLD, ASS, allemaal aandoeningen waarvoor toen nog geen naam was uitgevonden. Hij hoorde thuis in het buitengewoon onderwijs natuurlijk, maar dat bestond alleen in de grote stad en hoe kon Jean-Luc in ’s hemelsnaam iedere dag naar de grote stad? En de meester kon die grote jongen toch niet eeuwig in ’t eerste studiejaar laten zitten. Zo is Jean-Luc dus met zijn beperkte kennis van zeven of acht letters in ’t zesde leerjaar geraakt. Zonder dat er een rechtbank aan te pas is gekomen…  

16-11-2012 om 14:48 geschreven door kris vansteenbrugge  

Stel: je bent betrokken in een ongeval, een botsing tussen twee auto’s. Zelf heb je geen schuld aan het ongeval om de simpele reden dat je slechts de passagier was in één van de auto’s. Er ontstaat een discussie tussen de beide chauffeurs. Van wat er gezegd wordt begrijp je niet veel, in de eerste plaats omdat je een beetje hardhorig bent. Maar je gaat er natuurlijk van uit dat jouw chauffeur helemaal “in zijn recht” is. En het is dan ook niet meer dan logisch dat je hem in deze een handje toesteekt. En wat doe je dan? Je grijpt een bosmaaier die toevallig in de auto ligt en je maait de bestuurder van de andere auto een been af. Gewoon. Om te helpen. Maar het wordt je duidelijk gemaakt dat je dit niet had mogen doen, dat je een advocaat zult nodig hebben of dat je anders misschien nog wel gestraft zult worden, voor een daad die nochtans goed bedoeld was, enkel maar om te helpen…

- We kunnen ongetwijfeld een verzachtende omstandigheid inroepen, zegt de advocaat.

- Natuurlijk, zeg je dan. Ik wilde immers alleen maar helpen.

- Dat is al een sterk argument. En zijn er nog redenen waardoor je misschien iets te assertief bent geweest, misschien een beetje ondoordacht zou kunnen gereageerd hebben?

- Ik heb een ongelukkige jeugd gehad, spanningen in het gezin, stress op het werk, depressies, ADHD…

- Echt goede argumenten zijn dat niet. Weinig rechters die daar nog in lopen. Maar… merk ik daar niet dat je gehoor niet al te best is?

- Dat klopt. Al veel in lawaai gewerkt…

- En dat je daardoor niet in de gaten had dat de discussie tussen de beide chauffeurs al was bijgelegd?

- Ja, dat kan.

- En dat je jouw chauffeur alleen maar hebt willen helpen? En dat je die andere chauffeur dus alleen maar per ongeluk dat been hebt afgemaaid?

- Precies, zo is het gegaan. Staan we nu sterk?

- Héél sterk.

Zelf kom je daar nooit op. Alleen een geniale advocaat komt daarop. Dat soort genieën bestaat: meester Thierry Goffart is er zo één. Er staat een foto van hem in de krant van heden (Het Laatste Nieuws).

15-11-2012 om 17:03 geschreven door kris vansteenbrugge  

Overproductie.

De autofabriek Ford gaat dicht. Logisch gevolg van de “overproductie”? Maar is de auto op zichzelf niet reeds een “overproduct”? En wat gezegd van de talloze steeds maar meer geperfectioneerde fitness toestellen die de homo sedens nodig heeft om zich, in ’t zweet zijns aanschijns, te ontdoen van overtollig vet, dat het gevolg is van de comfortabele auto waarmee hij zich “zittend” begeeft naar zijn werk en naar zijn… fitness centrum. En de mooi aangelegde wegen die uitnodigen tot te snel rijden, waardoor de behoefte aan spitsvondige snelheidsdrempels ontstaat. Zijn dát geen overproducten? En kan hetzelfde niet gezegd worden van de gesofistikeerde isolatietechnieken die bij de woningbouw toegepast worden en die de bouwers nopen tot het plaatsen van al even gesofistikeerde ventilatiesystemen? En de honderden miljoenen maagzuurremmende pillen die dagelijks geslikt worden door al diegenen die zich te pletter eten, die niet eten “om te leven”, maar “om te kotsen”: is dát geen overproductie?

Op zijn blog (www.bloggen.be/tisallemaiet/archief.php?ID=2031988) behandelt Jan Bauwens het thema van de overproductie. Bauwens is één van onze belangrijkste Vlaamse filosofen. De titel van zijn verhaal luidt: Het spook van de overproductie. In zijn betoog komt hij o.a. tot deze conclusie:

Misschien wel het allergrootste gevaar en ook de paradox bij uitstek van de overproductie is dat zij uiteindelijk gedoemd zal blijken om in haar tegendeel te verkeren, en dit zal niet gebeuren als een ongeluk doch als een in koelen bloede geplande, waanzinnige strategie met verschrikkelijke doch onomkeerbare gevolgen. Voorafspiegelingen van het doemscenario kan men nu reeds optekenen bij de observatie van de reeds algemeen gangbare dumppraktijken van bij uitstek levensmiddelen waardoor men geheel kunstmatig schaarste creëert teneinde aldus de marktwaarde van het voedsel de hoogte in te jagen en de winst te maximaliseren. Deze techniek bloeit in een economie die niet de bevrediging der behoeften op het oog heeft, niet het leven en de levensmiddelen, doch het domme ruilmiddel dat het geld is.

Maar Bauwens is een prekende in de woestijn. Net als Socrates, Malthus en zovele andere wijze mannen die hem zijn voorgegaan…

05-11-2012 om 11:18 geschreven door kris vansteenbrugge  

[Vervolg van 24.10.2012]

Er was al behoorlijk wat volk toen ik de boekhandel aan de Blijde Inkomststraat betrad. Bij de ingang stonden de burgemeester van de stad, naast een boomlange man, van wie mij later duidelijk zou worden dat hij de grote baas was van ’t Davidsfonds. ’t Was alleszins een ongewoon gezicht: de korte gestalte van de burgemeester, naast die lange bonestaak: “Goliath en David” of “De reus en Klein Duimpje”. Die ene, zou mijn goede vriend Jack Vanlichtervelde zaliger gezegd hebben, was zo lang, dat hij voorzeker op zijn knieën moest gaan zitten om zijn haar te kunnen kammen, en die andere moest wellicht op zijn tenen staan om op de grond te kunnen spuwen. Maar Jack kon altijd fel overdrijven: als hij de draak stak met mijn hoogtevrees vertelde hij dat ik al misselijk werd als ik uit een diep bord diende te eten, en dat was inderdaad fel overdreven. Ik drukte de burgemeester de hand en ik zei “dag meneer Tobback” en ik maakte aanstalten om mij voor te stellen. Hij zei “goedendag” en ik had de indruk dat hij het daarbij wilde laten. Toch probeerde ik het nog eens met mijn gelukwensen aan te bieden met de uitslag van de gemeenteraadsverkiezing van twaalf dagen geleden. Wist ik véél, hoe die uitslag er in Leuven heeft uitgezien, maar “goed” zijn die uitslagen altijd, ook als het stemmenaantal achteruitgegaan is ten opzichte van de vorige verkiezing, al was het maar omdat het verlies beduidend kleiner is dan algemeen werd verwacht. “Dank u” zei de burgemeester. Het drong nu toch echt wel tot mij door dat hij het “gesprek” als afgerond beschouwde…

Toen de winnaar – in dit geval een winnares – werd bekendgemaakt, bleek dat zij al van te voren op de hoogte was gebracht van haar overwinning, maar dat het ook voor háár een verrassing was omdat men haar tot op het laatste ogenblik in het ongewisse had gelaten over wélke van haar inzendingen het gehaald had: zij had er namelijk zestien opgestuurd! Had ik dát geweten, ik had er ook meerdere opgestuurd, voorstellen van alle slag: idyllische, poëtische, prozaïsche, ludieke, sprookjesachtige, romantische… Maar goed, ik zou het sowieso niet gehaald hebben, want de winnaar bleek een knaller van formaat te zijn, een effenaf schitterende vondst, zó geplukt uit het bekende vingersprookje van Duimelot, Likkepot, Langejaap, Korteknaap en Pinkeling: “boekhandel duimelot” met een voorarm en een opgestoken duim in het logo. Het is de opgestoken duim die we dezer dagen eindeloos terugvinden op facebook, om te zeggen “vind ik leuk”. En -elot is natuurlijk het Engelse “a lot”, zodat het geheel wil zeggen dat we de boekhandel leuk vinden en… niet zomaar een klein beetje. Daarenboven, zo merkte de directeur Langejaap terecht op begint “duimelot” met exact dezelfde letter als “Davidsfonds”: een belangrijke toegevoegde waarde en dus weer een sterk argument. Het was burgemeester Korteknaap die het doek wegtrok dat de naam verhulde. De winnares is ene Gonda Lesaffer, dichteres en schrijfster van menig jeugdboek, uitgegeven door het Davidsfonds. Ze stond er bij, gelukkig en blij, en fier. Terecht, want zelfs met tweeëndertig inzendingen waren ik noch enig ander er ooit in geslaagd háár leuke vondst te evenaren.

We zijn nog twee dagen in Leuven gebleven, tot de zondagavond. De zaterdag werd een uitgebreid gegidst bezoek gebracht aan het indrukwekkend stadhuis, waar Duimelot Tobback al sinds mensenheugenis de plak zwaait als burgemeester. Dat ander prachtig gebouw, de Sint-Pieterskerk annex museum (de schatkamer van Sint-Pieter) kreeg onze volle aandacht en ’s avonds hebben we er zelfs een heilige mis bijgewoond, mét heilige communie.

Een foto met Fonske op het Rector De Somerplein hoorde er ook bij. Fonske moet de student voorstellen, die zijn wijsheid uit de boeken haalt en ondertussen zijn brein voedt met geestverrijkend  gerstenat. Zijn volledige naam is Fons Sapientiae en hij staat er van in ’t jaar 1975.          

En nog maar net is de foto genomen als een getalenteerde man van mijn leeftijd mij ongevraagd wat uitleg verschaft over de stad Leuven - ongetwijfeld zíjn stad - en haar vele bezienswaardigheden. Ik maak van de gelegenheid gebruik om hem te vragen waarom het bronzen beeld, een liggend naakt, aan de Tiensestraat verdwenen is. Ook dát had ik digitaal willen vereeuwigen… Met kennis van zaken doet de man het verhaal van de Fiere Margriet.

’t Was in het begin van de 13^e eeuw dat rovers een huis plunderden aan de Tiensestraat. De bewoners, een man en zijn vrouw, werden vermoord, alsook de dochter des huizes, de Fiere Margriet, dewelke de rovers eerst poogden te verkrachten. Maar de poging mislukte: zó hardnekkig had het meisje zich verzet. Haar lijk werd in de Dijle gegooid. Maar twee dagen later kwam Margriet bovendrijven geheel ongeschonden en met een glimlach op het gezicht. Een wonder! Vissers brachten het lichaam aan wal en begroeven het op de oever van de Dijle. Ze kreeg haar beeld, een levensgroot liggend naakt, aan de Tiensestraat in de buurt van de plaats waar de gruwelijke moord zich heeft afgespeeld.

Dat beeld is nu weggenomen vanwege de stadsverfraaiende werken in de Tiensestraat en het zal vermoedelijk een nieuwe plaats krijgen, aan de oever van de Dijle, waar de Fiere Margriet werd begraven. Ze zal er meer rust hebben. In het centrum van de stad werd zij, die zo zeer haar maagdelijkheid had verdedigd, maar al te vaak door drieste studenten onteerd met, zoals mijn gids het letterlijk zei, een kwak mayonnaise in haar “poeierdoos”. Ik zal mij dan maar tevreden stellen zeker, met het beeld van de zittende kotmadam op de Oude Markt?

De zondag heb ik voorbehouden voor de beroemde Norbertijnenabdij van ‘t Park in Heverlee. Zéér de moeite waard. Er waren geleide rondleidingen. Ik heb er een praatje geslagen met professor Zeger Debyser, één van Vlaanderens grootste wetenschappers, tevens voorzitter van de “Vrienden van de abdij”. ‘k Heb mijn bezoek afgesloten met een bezoek aan ’t kerkhof bij de abdij. Professor De Somer ligt er begraven, onder een eenvoudige grafsteen. Volstrekte verlatenheid. Geen mens die er naar omkijkt. Wat een verschil met de drukte op het Rector De Somerplein in het hartje van de stad. Sic transit gloria.

Met een blij hart verlaat ik Leuven, waar ik nooit gestudeerd heb, maar waar ik ongetwijfeld mijn hart zou verloren hebben, zo ik het wél had gedaan. Zoals ik nu mijn hart verpand heb aan Gent. Blij ook omdat professor Debyser mij heeft toevertrouwd dat hij mijn inzending voor ’t Davidsfonds beter vindt dan die van Gonda Lesaffer. Zeger en ik zullen voortaan onze boeken kopen bij DAFO-bib. Voor die 5.999.998 andere Vlamingen blijft het wel degelijk “Boekhandel Duimelot”…

25-10-2012 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

DAFO-bib en Leuven.

De mail van ’t Davidsfonds, een week of drie geleden, kwam heel onverwachts. Op vrijdag 19 oktober was ik uitgenodigd, mét partner, op een receptie in de Blijde Inkomststraat 79 te Leuven. Plus voor elk van ons beiden een gratis boek uit de boekhandel van het Davidsfonds en daarbovenop nog – wéér voor elk – een geschenkenpakket. Dat alles had ik te danken aan het feit dat ik in het voorjaar had deelgenomen aan een wedstrijd voor wie de mooiste naam kon bedenken voor de boekhandel. Het heeft een minuut of tien geduurd voor ik mij kon herinneren dat ik aan een dergelijke wedstrijd had deelgenomen en het heeft tot ’s anderendaags geduurd voor ik weer wist wát mijn inzending was geweest. Ongetwijfeld heeft dat te maken met het feit dat ik de tweede wereldoorlog nog bewust heb meegemaakt. Maar toen alles weer teruggekeerd was, begon ik mij plots illusies te maken: ik vond mijn inzending namelijk nog niet zo slecht. Er was namelijk een mooie prijs voor de beste inzending: een jaar lang gratis boeken! En niet te vergeten: de eeuwige roem! Wat zou dát mij goed uitkomen, nu mijn jongste boek “Odysseus op Aiaia” zo goed als af is. Het moet alleszins in 2013 verschijnen en er is nog geen uitgever voor gevonden. De Davidsfonds-uitgeverij zou nooit meer om mij heen kunnen…

Er waren meer dan tweehonderd inzendingen, stond er in de mail, en de winnende inzending zou pas bekend gemaakt worden tijdens de receptie. Spanning dus tot op het ultieme moment. En hoop was er voor alle deelnemers. Ook voor mij dus… En ziehier dan de naam die ik bedacht had voor de boekhandel van het Davidsfonds:

“DA” van Davids-, “FO” van -fonds, gevolgd door een horizontale streep en het voor zichzelf sprekende “bib”. Maar er is meer… Klinkt Dafobib niet als daffodil (dat ook wel als “dafodil” wordt gespeld) en is een daffodil geen mooie gele bloem, die het symbool is van liefde, trouw en geluk. De “liefde” voor het boek, de “trouw” aan de Davidsfonds-boekhandel en als gevolg van dat alles: het “geluk”? Een béétje illustrator maakt daarvan toch een mooi logo met een gele narcis, in de zin van:

En geel, op een zwarte achtergrond: dat zijn toch de Vlaamse kleuren en… is het Davidsfonds niet óp en tóp Vlaams? En er is nóg meer, voor het geval die eerste prijs zou te beurt vallen aan een Vlaamse auteur van mythologische werken zoals “Grijslokes Olympiade”, “Uit het schuim van de zee” en… “Odysseus op Aiaia”. Er is namelijk het ontroerend verhaal uit de Griekse mythologie, over Narkissos, die door de goden veranderd werd in een bloem, een narcis. Een gele wellicht…

Het verhaal gaat als volgt:

Er was eens een mooie jongeling: Narkissos. Talloos waren de jonge meisjes en de nimfen wier hart voor hem in liefde ontbrandde. Maar al hun toenaderingspogingen  bleven onbeantwoord. De goden zelf vonden het gedrag van de jongeman ongepast en ze besloten hem te straffen: “dat hij dan maar verliefd worde op zichzelf”. Die vervloeking voltrok zich toen Narkissos op een dag zichzelf weerspiegeld zag in het water van een beek. Op staande voet werd hij verliefd op zijn eigen spiegelbeeld en wel in die mate dat hij niet in staat was zijn ogen ook maar één ogenblik ervan af te wenden. Hij bleef als vastgenageld zitten aan de oever van de vliet, betoverd door zijn eigen beeld. Hij vergat te eten en te drinken en starend in het water, kwijnde hij weg en groeide vast in de grond. De goden kregen uiteindelijk medelijden met de jongen en ze veranderden hem in een mooie bloem, de narcis. 

[Hoe alles verder verlopen is leest u morgen 25.10.2012 op deze blog]

24-10-2012 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Een voordracht houden voor de Kolibri’s is altijd een waar genoegen geweest. In de jaren zeventig en tachtig heb ik drie keer voor hen opgetreden. Ik herinner ze mij nog alle drie: over het Peter principe, over het nut van het lange-afstandlopen, over de strijd tussen de Lapithen en de Kentauren. Later heb ik dat Peter principe  nog uitgewerkt en ik heb er mijn naam aan toegevoegd: het Peter-Vansteenbrugge principe dus. Dat maratonlopen positieve effecten heeft op de gezondheid trek ik nog steeds niet in twijfel, al weet ik nu met zekerheid – als “ervaringsdeskundige” – dat die regel allerminst opgaat voor de kniegewrichten. En nog ben ik niet vergeten de fijne opmerking van dokter Piet Houthuys toentertijd: dat er onder de leden van de Kolibri’s geen Kentauren waren en zelfs geen Lapithen, of ’t moest zijn dat Laverge er één was. Op heden is Laverge er niet meer bij en evenmin dokter Houthuys. Er waren toen vier dokters in de club. De enige van de vier die nog overgebleven is, is Armand Boosten, de ouderdomsdeken. De anderen:  business developer, commercial adviser, system engineer, project manager, sales manager en nog andere managers. Geen apothekers meer, geen tandartsen of timmerlui, geen onderwijzers of beenhouwers, kortom geen beroepen meer waar een mens die de tweede wereldoorlog nog heeft meegemaakt zich iets kan bij voorstellen.

Wat mijn voorwaarden waren om nog eens te komen spreken en waarover ik het eventueel had willen hebben? Ik vroeg of ze een verhaal over de Olympische goden zagen zitten en ik zei dat ik het gratis wilde doen op voorwaarde dat er meer dan honderd aanwezigen zouden zijn. Sedert het verschijnen van mijn boek “Uit het schuim van de zee” vorig jaar, en nu mijn nieuw boek “Odysseus op Aiaia” zijn voltooiing nadert, is de Griekse mythologie meer dan ooit mijn geliefkoosd onderwerp. Ik ben op mijn best voor een talrijk publiek. Een klein publiek bezorgt mij plankenkoorts: het lijkt dan of ze mij allemaal zitten aan te staren… Ja, dat verhaal over de Olympische goden, dat zagen ze zitten, maar die honderd man konden ze onmogelijk bij elkaar krijgen om de simpele reden dat de club amper een twintigtal leden telde… Ach, voor de Kolibri’s zou ik het dan toch maar doen, weze het voor een klein publiek. En gratis. Wat nog niet wilde zeggen dat ik een eventueel cadeautje zou weigeren… Je kan de werkuren die de voorbereiding van zo’n voordracht – mét power-point presentatie! – vergt, onmogelijk doorrekenen tegen een uurloon van pakweg het tarief van een bouwvakker, een loodgieter of een kapper. Je komt dan immers algauw uit bij een bedrag van tussen de vijfhonderd en de duizend euro. Tweehonderdvijftig euro zou redelijk zijn, zegt mijn nicht, die bestuurslid is van een vrouwenvereniging die zichzelf bescheiden “Intellectueel Denken” noemt: bij ons is dat het minimum-ereloon voor een spreker. Maar zij hebben dan ook rond de vijfhonderd leden en het lidgeld bedraagt vijfenveertig euro! De Kolibri’s steunen goede doelen en dat betekent dat iedere euro die ze aan mij zouden betalen er één minder is voor het goede doel. À propos, nu realiseer ik mij plots dat ik vrijwel uitsluitend voordrachten geef voor verenigingen die werken voor goede doelen en dat ik dus zelf al heel wat gepresteerd heb voor het goede doel. Wat jammer dat de hemel niet meer bestaat… en de aflaten. Ik zal mij dus wel weer moeten tevreden stellen met een fles wijn als vergoeding voor mijn “werk” en mijn “verplaatsingskosten”. Maar ’t zal ongetwijfeld rode wijn “van de beste” zijn. Alhoewel… ik drink eigenlijk geen wijn, tenzij zoete witte, genre Rijnwijn, of Moezelwijn, of Liebfraumilch. Een fles wijn, da’s een klassieker voor een spreker die geen “ereloon” vraagt. Ik heb het vaak genoeg ervaren. Eén keer was het maar slapjes: ’t was in Brugge dat ik een voordracht hield voor hellenofielen. Een flesje Retsina – om je dood te braken! – voor een voordracht van twee uur en een autorit van rond de honderd kilometer. Benzine inbegrepen in de Retsina! En ’t was niet eens voor een goed doel…

Er waren slechts elf Kolibri’s. Voor zo’n “ontalrijke menigte” heb ik nooit eerder gesproken. En tóch is ’t meegevallen. Het duurde weliswaar een vol uur vooraleer de apparatuur in orde was voor het afspelen van mijn power-point presentatie, maar daarna ging het vlotjes. Dankbaar werd er gelachen en zelfs geapplaudisseerd bij iedere mop of grappige woordspeling die ik uit mijn mouw schudde. Er was meer enthousiasme dan hetgeen men vaak ondervindt van een auditorium van wel tweehonderd man. Zoiets doet deugd aan het hart van een spreker, zeker als het er een is met een addertje onder het gras, zegge een atrioventriculair block. Iemand van de toehoorders kwam mij na de voordracht vertellen dat hij nog nooit van-ze-leven zo goed gelachen had, bij geen enkel one-man optreden van welke stand-up comedian dan ook. Dat zoiets deugd doet, zei ik dus al, beste lezer, maar wat ook bijzonder veel deugd heeft gedaan… Het laatste plaatje van mijn power-point presentatie ging over mijn boek “Uit het schuim van de zee”. Wie geïnteresseerd is, zei ik, kan er nu één bij mij kopen, ik heb er in mijn auto. Mijn woorden waren niet koud of er gingen één, twee, drie, elf vingers naar omhoog. En deugd dat zoiets doet! In een bui van dankbaarheid zei ik dat ze het boek konden krijgen aan de inkoopprijs. Stiekem had ik gehoopt dat ze daar in koor zouden tegen protesteren, maar ze deden het niet. Ach wat, die enkele euro’s… ’t Allervoornaamste is toch maar dat mijn boek geapprecieerd wordt, nietwaar? En er was ook nog wat te eten en te drinken achteraf: een lekkere Salade Niçoise met een niet minder lekkere rode wijn. Dat het laatste niet aan mij besteed was, begrijpt u ondertussen wel. Een pintje bier in de plaats zou mij wel gesmaakt hebben, maar dat durfde ik niet vragen, omdat er op mij – negen op de tien – nog een fles rode wijn lag te wachten: het zou de sfeer verpest hebben…

’t Bleek inderdaad een fles rode wijn te zijn. Heel zeker een klassewijn, een vin de Bourgogne van 2007, ongetwijfeld een uitstekend jaar:

Nuits-Saint-Georges

1er Cru Les Chaboeufs

Appellation Nuits-Saint-Georges 1er cru contrôlée

Domaine Maurice Gavignet, propriétaire à

Nuits-Saint-Georges-Bourgogne-France.

We hebben elkaar bij ‘t afscheid hartelijk bedankt, de Kolibri’s en ik. Zij voor het entertainment, ik voor de gemoedelijke sfeer, de belangstelling, de salade niçoise en de fles rode wijn. Ik zal de fles schenken aan een goed doel, da’s beloofd. En komend jaar mogen ze mij zeker wéér vragen. Aan ’t einde van de voordracht kom ik dan wel weer op de proppen met mijn laatste nieuw boek “Odysseus op Aiaia”.

03-10-2012 om 20:19 geschreven door kris vansteenbrugge  

Proficiat Christophe!

Wat zijn wij allen, studenten en oudstudenten van de Gentse stede, heden blij met de nieuwe codex. En wat zijn de Laetitianen fier dat één van hen de promotor was van dit initiatief. En dat dit gebeurt in het jaar dat de senior seniorum er één is uit mijn geboortedorp Anzegem: Jelle Demaré. Negenenveertig jaar later. O jerum, jerum, jerum…

De voorstelling van de codex op 18 september in het studentenhuis aan de Hoveniersberg was, om het met jouw woorden te zeggen, geen succes: het was een “overweldigend succes”! Het auditorium zat afgeladen vol. De rector was er spijtig genoeg niet, maar zoals het gaat met mensen op dat niveau: hij was niet afwezig doch zijn aanwezigheid was elders vereist. Overigens geen kwaad woord over de rector: hij heeft zijn volle medewerking verleend aan de totstandkoming van de codex. Zijn “lijfelijke absentie” werd overigens ruimschoots vergoed door de aanwezigheid van Yves Benoit, senior seniorum 1972-73, en heden ten dage misschien wel de wereldvermaardste professor aan de Gentse medische faculteit, tevens bekend als de stichter van het Kinderkankerfonds. Dat ik samen met Yves – als student heette hij “Ite”, en dat was hij voor de gelegenheid weer – de grote studentenmassa heb mogen toespreken was in feite een veel te grote eer: per slot van rekening heb ik maar ingestaan voor de laatste drie pagina’s van het boek, zegge amper 0,5 percent. Maar óf ik het gesmaakt heb. En wát een signeersessie hebben Yves en ikzelf daar gehouden! Een vol uur! En ’t waren meest porrekens. Of was de vrouwelijke vertegenwoordiging daar in de meerderheid? Daar heb ik niet zo goed op gelet. Ontroerend vond ik het toen een knappe “flink uit de kluiten gewassen” meid naar Yves toestapte om haar codex te laten signeren, met de mededeling dat zij als kind aan kanker had geleden en door hem met succes behandeld was: “dank dat ik nog leef, professor”.

Nogmaals gelukgewenst en bedankt, Christophe. En ook nog een woordje van dank aan Stephanie Burick, die ik niet vermeld heb in mijn toespraak: de duivel-doet-al, de rots in de branding, overvloeiend van sympathie. Die toespraak van mij moet er overigens min of meer als volgt uitgezien hebben:  

’t Is dus een tijd geleden dat er nog een echte Gentse studentencodex was. Ik had er zo één. Het dierbaarste boek dat ik in mijn leven ooit heb gehad. Het was zeven jaar oud, het was tientallen keren gedoopt met bier, ik had het een keer moeten opvissen uit de Leie en het had ook eens op een gloeiende kookplaat gelegen, waardoor een aantal pagina’s verbrand waren. Maar het was een uniek boek. Naast alles wat een student van het studentenleven dient te weten, naast een schat aan liederen, stond mijn codex propvol wijze woorden, geschreven door o zo vele commillitones.  Een halve eeuw geleden (48 jaar om precies te zijn) heb ik die codex voor ’t laatst in mijn handen gehad. ’t Was tijdens mijn allerlaatste clubavond (wij gebruikten toen niet vaak het woord “cantus”), mijn allerlaatste lied: “De oude roldersklacht”. Bij kaarslicht zongen wij op gedempte toon de ontroerende verzen, die we van buiten kenden, doch niettemin zongen met de codex in de hand. Met een krop in de keel zong ik: “Zij gingen, ’t hart gebroken, voort van hier naar ’t stil geboorteoord”. Toen brak inderdaad mijn hart en een paar dikke tranen leekten op mijn dierbare codex. Kon ik vermoeden dat op dat ogenblik niet alleen de mooiste periode uit mijn leven werd afgesloten, maar dat dit tegelijkertijd het definitief afscheid betekende van mijn codex, mijn bijbel, waarvoor ik al die jaren zoveel zorg had gedragen? Hoe hij die keer zoek is geraakt weet ik niet. Ik vond hem niet op mijn kot, toen ik de volgende ochtend opstond, met een kater. Ach, ik zou hem wel terugvinden: hij was al zo vaak zoek geweest… Maar… “Ik zocht hem langs mijn wegen weer en vond zijn sporen nimmermeer”!

Zo’n 35 jaar later, tegen ’t einde van de vorige eeuw, heb ik een nieuwe codex gekocht, bij Rita van de Salamander. Het heeft dan nog enkele jaren geduurd vooraleer ik doorhad dat het in feite een Leuvense codex was, toen mijn oog viel op de laatste strofe van “Tunke”, een lied vol bruisende levenslust: “Mein Löwen, du sollst leben, sollst reichen Stoff mir geben”, waar het natuurlijk moet zijn “Mein Gent…”. Ook dat “Werchters bier” uit “ De oude roldersklacht” stond mij niet aan. In de spiksplinternieuwe codex zijn deze en talloze andere “fouten” gecorrigeerd. Deze prachtig uitgegeven codex is een meesterwerk, op en top Gents, op en top van ons. Ik heb er al die mooie liederen van vroeger in teruggevonden en nog véél meer. Wie wordt er niet reeds bekoord door de originele titelpagina? En tenslotte ben ik blij dat ik in de nieuwe codex het verhaal heb mogen doen van de bezetting van de stad Damme door de Gentse studenten in 1964, een stunt die ook heel wat weerklank heeft gevonden, zij het natuurlijk veel minder dan de fameuze belegering van het Gravensteen in 1949.

De Leuvense codex staat geklasseerd in mijn boekenkast, tussen honderden andere boeken. Ik heb aan niemand gevraagd om er wat in te schrijven. De codex die vandaag voorgesteld wordt, draag ik nu al in mijn hart en ik zal hem koesteren alle levensdagen die mij nog gegund zijn, zoals ik die verloren gegane codex gekoesterd heb. Om te beginnen zou ik willen dat de verwezenlijkers van dit meesterwerk er een woordje in schrijven: Christophe Bostyn, Chriz De Clercq, Jan-Bart Demuelenaere en Jern Vermeiren. En last but not least de meest studentikoze rector die we in Gent ooit hebben gehad en die zijn volledige medewerking heeft toegezegd en die ik bij deze nog eens wil bedanken omdat hij mij een paar jaar geleden één van de mooiste momenten van mijn leven heeft bezorgd, toen wij samen een “ave confrater” hebben gedaan tijdens de modelcantus ter gelegenheid van het 80-jarig bestaan van moeder Laetitia.

Om te eindigen: deze codex gaat een grote toekomst tegemoet. Ik hoef het niet eens meer te wensen… 

23-09-2012 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge