Toen ik in 1973 mijn eerste schuchtere looppassen zette,
rond de Dries (voor de kenners in Zele) en op witte turnpantoffeltjes, had ik
nooit kunnen denken tot wat het ging leiden.
Van een moeizame 400 m die in 3 keren werd afgelegd, naar
vele podiumplaatsen, overwinningen, een Belgische titel en zelfs twee maal voor
een tijdje Belgisch recordhouder bij de masters op de steeple.
Blijven trainen, weer en wind trotseren, steeds maar
opnieuw. Elke gouden raad van mijn trainers ter harte genomen (bedankt Dolfken,
Luc, Eugeen en Guy ) en vooral
nooit opgeven.
Toen in 2004 mijn knie het niet meer zag zitten en er een
kraakbeentransplantatie volgde, viel de hemel op mijn kop. Met veel moeite
bleef ik steeds maar opnieuw beginnen en toen het net een beetje beter begon te
gaan, begaf mijn 2e knie het en begon alles van voor af aan.
Maar ondanks mijn 2 opgelapte knieën kon ik blijven joggen.
Al was het maar half zo snel meer als ervoor, ik was er nog bij! Daarvoor ben ik Dr Maes en Dr Peeters oneindig dankbaar , want
ze hebben er voor gezorgd dat ik mijn favoriete sport nog 15 jaar langer kon
blijven beoefenen. Bij mijn 1e operatie heeft de chirurg me ook
nooit kunnen zeggen hoe lang het goed zou blijven. Ik denk dat ik er het
maximale uitgehaald heb. Het moment dat ik wekenlang niet mocht steunen op mijn
been en in een brace zat had ik nooit kunnen denken dat ik nog aan de start zou
gestaan hebben van een halve marathon, laat staan de Mont Ventoux bedwingen.
Een stom voorval door van een zeilboot te stappen heeft er
nu anders over beslist. Sinds ik mijn linker knie bij dat maneuver te ver geplooid heb, is het niet meer goed
gekomen. Waarschijnlijk is mijn kraakbeen terug belast. Telkens ik wou lopen,
al was het maar een half uurtje traag op de loopband, eindigde ik met een dikke
knie.
Nog 4 maand heb ik me geweerd zoals een duivel in een
wijwatervat
maar het heeft geen zin meer. Noodgedwongen moet ik toegeven dat na
een loopbaan van 45 jaar mijn knieën de strijd gewonnen hebben.
2 weken heb ik me erbij neergelegd. Ontgoocheld, depressief,
geen zin meer
.
Maar bij de pakken blijven zitten, zo zit ik niet in elkaar
als we niet meer kunnen lopen, dan moet er
iets in de plaats komen!
Fietsen? Ja ok
maar niet in de winter in het donker.
Zwemmen? Neh
veel
te nat!
Wandelen? Euh nee, of ja
waarom niet? Laten we dat
proberen! Ik ben er nu een 2 tal maanden mee bezig en ik moet toegeven
ik
begin er stilaan plezier in te krijgen! In het begin ging me dat veel te traag.
10 km lopen of 10 km wandelen
dat duurt net even langer!
Maar daar tegenover staat dan dat je veel meer van de omgeving
ziet. Straten waar ik 100n keren voorbij gelopen heb
ik zie daar nu dingen
die ik nog nooit opgemerkt had! Onderweg even goeiedag zeggen tegen koeien,
schapen en paarden J Ja, waarom niet! J
Een nieuwe hobby, een nieuwe passie
en ja hoor, ook
tijdens wandelen kan je trainen
tempowissels en intervalletjes
. Sorry, ik
zal het nooit afleren. Gemiddelde snelheid
km/u ? Een kilometertje verder? Ja,
tegen die microbe bestaat geen medicijn!
Ondertussenn zijn enkele mensen ingeschreven voor een lessenreeks
start to walk. En zoals ik vroeger meer dan 1200 start to runners gehad heb en
mensen leren lopen heb
hoop ik nu evenveel mensen aan het wandelen te krijgen
Wie zin heeft
geef me een seintje
you never walk
alone! J
|