Verslag marathon 25 november 2012: 't is voor niks-loop Geldrop
Verslag t is voor niks-loop 25 november 2012
Dat mn zesde marathon een moeilijke ging worden werd me vannacht al duidelijk. Mn nachtrust werd verstoord door een lelijke huilende wind. Tijdens mn autorit naar mn coach in Dilsen was het eveneens opgepassen geblazen voor de vele rukwinden en op de inrit van Jacques kwamen de golfplaten van de buren me tegemoet gevlogen.
Tja, maar we ( Els, Jacques en ik ) waren ingeschreven, en zouden naar Geldrop gaan om hem uit te lopen. Dat moest zeker lukken binnen de limiet van zes uren.
Bijzonder aan deze marathon is dat ie volledig gratis is, vandaar zn naam. 1200 inschrijvingen was het maximum, maar dan over alle afstanden: 6-10-15-21-30-42 kms, zowel voor lopers als voor wandelaars.
Hetdecor voor deze marathon is de Stabrechtse Heide, na de Veluwe een van de grotere aaneengesloten bos-en heidegebieden. Lopen in t zand is sowieso niet evident, en zeker niet als je je nergens kan schutten voor de wind.
We halen ons startnummer af, dat van mij bleek al uitgedeeld te zijn aan een andere loper. Maar geen nood, ik krijg ipv mn oorspronkelijke nummer 54 een wel heel hoog nummer: 1229. Een drukte van jewelste in de cafetaria. Jacques wordt door de vele lopers aangesproken, tja als je al meer dan 200 marathons gelopen hebt beteken je wel iets. Maar ik vind het wel plezant dat ik via Jacques andere lopers leer kennen, lotgenoten mag ik ze vandaag wel noemen.
Na een deuntje van de plaatselijke fanfare klinkt er vooraan een startschot, de garmins worden opgedrukt en de massa komt stilaan in beweging. De 21-30 en 42 km vertrekken samen.
Wie denkt dat wij straffe mensen zijn, moet maar eens naar onderstaande foto kijken. Respect voor deze loper !
Ik verlaat Jacques en Els al van bij de start, ik loop voortaan op eigen tempo, samen met mn muziek. Al van in t begin haal ik her en der mensen in. Maar ik voel me goed, de eerste bevoorrading op km 9 sla ik over. Ik loop met mn camelback en heb eten en drinken genoeg bij. De zon maakt alles zoveel aangenamer, de mouwkes die ik aan heb, gaan snel uit.
Een mooi parcours, heel veel tussen de heide door, met hier en daar een ven. Houten planken om over te lopen. Ik geniet van het mooie uitzicht en het wilde gras dat spontaan knielt voor de wind.
Ik pep me op met de gedachte dat de wind mn vriend is, dat hij me sterker zal maken. Maar wat doet het deugd om af en toe eens een bochtje te mogen nemen om hem in de rug te krijgen !
Op km 15 is er een tweede bevoorrading. Ik denk dat ik warme thee aangeboden krijg, maar t is verdorie koffie ( en ik heb al vier weken geen druppel koffie meer gedronken ! ). Ach, misschien zou de cafeïne me hier wel kunnen helpen.
Ik kijk op mn garmin en verschiet van mezelf: 5min20 per kilometer. Ondanks het gevecht tegen de wind lijkt het me goed te gaan. Ik blijf lopers inhalen. Af en toe maak ik de tijd om een foto te maken.
Wind op kop is verschrikkelijk, niet zozeer het inbeuken tegen de wind, maar ik kon alleen maar ademhalen door mn gezicht weg te draaien. Waar zijn die 1200 mensen vandaag toch aan begonnen ? De goede muziek op mn mp3 speler doet me in een soort tunnel komen: ik tegen de wind. Ik loop en loop, en denk eigenlijk nergens aan. Tot de loper voor me in een stukje bos opeens onderuit gaat. Ik vraag hem of het gaat en als ie bevestigend knikt steek ik hem voorbij. Iets verder is er een bevoorrading en verzorgingspost. Op het terrein rijden constant mountainbikers rond, die rechtstreeks met een quad-ambulance in verbinding staan. Allemaal puik georganiseerd, marathons die zich dik laten betalen zijn vaak niet zo uitgerust.
Tussen kilometer 25 en 30 lopen we door het stuk Stabrechtse Heide dat in 2010 afgebrand is. Twee jaren later is het daar nog steeds zwart geblakerd.
Op kilometer 30 is de laatste bevoorrading. Hier besluit ik toch om een gelleke te nemen, met flink wat water. Net na de bevoorrading wil ik opnieuw een foto maken en merk dat ik mn kodakske verloren ben. Ik kan mezelf voor het hoofd stoten maar teruglopen is geen optie.
Het zware stuk door de duinen dat zich aanbiedt leidt mn aandacht van t verlies af. Een loper vlak voor me valt twee keren op nog geen twintig meter. De man kon zich niet meer concentreren door vermoeidheid.
Mijn vermoeidheid trekt weg dankzij het gelleke. Maar t is nog een heel eind te gaan. Mn gemiddelde tempo zakt naar 5min30 per kilometer, wat op zich natuurlijk niet slecht is.
Het stuk na de duinen is, wat de wind betreft, het ergste. Wind tegen zo fel dat het zand me in het gezicht vliegt. Hier word ik ook gedwongen om 200 meter te wandelen, dat is zelfs al moeilijk. Als we t bos induiken kunnen we even op adem komen. Een paar keer word ik bekogeld met denneappels die uit de bomen vallen.
Een loper die mij inhaalt, en ik hem, en hij mij weer vraagt of ik voor een tijd loop. Ik lach en grap dat ik loop om zo snel mogelijk op de massagetafel te liggen.
De rest van de marathon is ook nog wel best pittig. Het zand en de wind maken het verschrikkelijk moeilijk, maar anderzijds kon ik gerust binnen de vier uren finishen. Uiteindelijk doe ik dit ook, met 3u52. Nooit gedacht dat het op zon marathon ging gebeuren, mn eerste duik onder de vier uren. Op dit moment ben ik net twee jaren aan t lopen, en moet ik volgens de boekjes zelfs blij zijn dat ik al eens één marathon heb kunnen lopen. Maar waar een wil is, is een weg, en menige vrienden glimlachen nu wellicht want weten dat mn wil, mn honger zeer groot is.
Ik ga me douchen en laat aan het secretariaat mn gegevens achter in de hoop dat mn kodakse misschien toch nog ergens opduikt.
Ik moet wachten op Jacques en Els en ga in het cafetaria wat drinken, sponsoren voor de mooie gratis loop die we gekregen hebben. Eerst verbroeder ik met enkele mensen uit Apeldoorn, nadien ga ik met mensen van de VACH aan tafel zitten, waarvan ik er al een paar goed begin te kennen. Het wereldje van de marathonlopers is klein.
Jacques en Els komen pas na 5u30 binnen door de rugpijn die Els had. Soms kan het je dagje niet zijn, maar ze hebben hem wel uitgelopen, wat ook al veel waard is.
What doenst kills you, makes you stronger. Ik heb het gevoel dat ik vandaag weer een heel stuk sterker geworden ben. Met dank aan mn trainingsmaatje die het beste in me boven haalt.
De goesting was er wel, maar er leek telkens wel iets tussen te komen. Ik was al lange tijd niet meer bij de 3x20 mee gaan fietsen. In de zomer was het door hun lange afstanden en mijn looptrainingen niet haalbaar. Maar nu er aan wintertempo gefietst werd mocht ik voor mezelf geen excuses meer maken. Ik had het fietsen wel onderhouden tijdens de ritjes van de Lutselusgroep maar das toch niet hetzelfde. Met een klein hartje vertrok ik, op een klein verzetje richting 3x20.
Onderweg werd ik al uitbundig begroet door Noenke Flor die wegens te hoge bloeddruk zn fiets een aantal weken aan de haak moest hangen. Ook hij kwam mee, omdat geblogd werd aan een rustig tempo .
Suske Tsjiep Tjiep ( Marcel ) zat ons al op te wachten, en snel volgden de anderen. Goed ingeduffeld want de vertrektemperatuur was maar 3°C.
Snel werd duidelijk dat we naar Aubel gingen ( joepie ! ) , en het parcours niet te moeilijk gemaakt ging worden. Valère pikte Jean-Pierre als kopman uit, het startsein werd gegeven. Omdat ik niet wist hoe mn benen deze rit gingen verteren koos ik al maar direct mn kleine molen, conditie had ik genoeg.
Reitje, Schalkhoven. Na de beklimming in Werm wilde ik voor de afdaling terug op mn buitenblad maar dat lukte niet zomaar. Jongens toch, tot Jos Bollen riep dat ik links moest schakelen. Dit maar even om aan te geven hoe lang het geleden was dat ik nog eens een rit met hoogtemeters gedaan had met de koersfiets. Rijkhoven, langs t wijnkasteel in Genoelselderen, en dat alles onder een koud stralend zonnetje. Bassenge, en dan de Hautain op, op een rustig tempo. Maar ik had de indruk dat het me wel goed af ging. Boven op de Hautain op verzoek van Edgard een plaspauze. Tijd voor mn banaantje op te peuzelen.
Snel volgde de Richelle, wat hou ik van die beklimming. Onder een mooi kleurenpallet naar boven peddelen. Dalhme, Mortroux, Saint Jean Sart en dan nog doorklimmen tot Aubel.
Flor en ik trakteerden de taart, zo content waren we dat we probleemloos mee konden.
Na de koffies en chocos reden we door de mooie Voerstreek richting Visé waar de weg langs het water gekozen werd.
Aan wintertempo werd blijkbaar niet meer gedacht, misschien doordat we het koud hadden omdat het zonnetje weg was ? Maar iedereen kon gemakkelijk mee, waarom dan niet hé ?
Remi reed ergens lek, weer wat tijd om bij te tanken.
Tja, en als ze de stal ruiken zijn ze snel thuis: Mopertingen, Munsterbilzen, Schoonbeek en t Paenhuys waar Miet ons verwelkomde met lekkere koeken, bedankt Miet !
Heb ik genoten van het gezelschap en de rit, t was inderdaad veel te lang geleden en eigenlijk moet ik me geen zorgen maken dat ik het tempo niet meer aan kan. Alleen maar een motivatie om terug meer mee te gaan !
Ritgegevens: 113 kms, 861 hms, mijn gemiddelde ( dat raar maar waar een halve km/uur lager lag dan dat van de rest ): 27,5 km / uur ( wat gaat dat in de zomer geven ? )
Bedankt aan de super-kopmannen Valère en Jean-Pierre
Gereden door: Valère, Jean Pierre, Jos B, Remi, Yvan, Flor, Marcel, Leon, Edgard, Vanessa
Met slechts 10 aan de 3x20, maar dit maakt het niet minder pittig. Wintertempo-ritje naar Aubel was het voornemen, Helaas besliste het lot er anders over door enkele problemen. Te Visé werd Omer tegen de spiegel en een motorkap gesmeten. Dit door een lompe onoplettende chauffeur van andere dwergplaneten. Hij meende nog in zijn recht te zijn, Een maneuver op de hoofdweg (?), dan krijg ik al tandpijn. Omer in zijn recht, Maar toch blijft het brute pech. Voor alle zekerheid Politie erbij. Dan smelten de minuten weg gelijk lekkernij. Besluit was een vlaaike in Visé, En iedereen ging mee. Zo konden we nog op een behoorlijk uur nog wat touren, En dit in de Voeren. Te Bilzen viel de Pechvogel van de dag Omer nog plat, en ook nog Etgard boem patat. Een dagje in mineur eindigde toch in 't Paenhuys. En zo was er dan toch een Marcel-buis. Voldaan en niet helemaal tevree, zeg ik dan maar weer "Sjamayee".
dagggegevens: 110km - 744hm - gemiddelde had al lang geen belang meer deze pechdag
Marcel, Omer, Jos Bollen-trui, Valère Bielen, Etgard, Leon, Yvan, Martin, JP, Didi
t Mag dan wel geen fietsweer zijn, loopweer is het in ieder geval wel. Gedaan met de warme temperaturen, als het alleen al maar eens droog wilde blijven. Maar we mogen niet klagen, deze marathon gaat door, het zal je maar overkomen trainen voor NY en dan lassen ze hem op t laatste moment af.
Coach Jacques had me vorige week tijdens de trail in Gembloux warm gemaakt om me in te schrijven voor de mooie Rursee marathon. Ik wist niet wat dat ging geven, zo twee weken achter elkaar een marathonafstand lopen, maar als ik het niet probeerde zou ik het zeker nooit weten.
Els, Jacques en ik zakten al vroeg af naar de Rursee, in het Duitse Eifelgebied. In de auto beseften we meer en meer dat dit geen gemakkelijke marathon zou zijn, door de vele heuvels. Maar het zicht vanuit de wagen was al prachtig, boven het meer hing een sluier van mist, amper 4° maar, heel belangrijk, droog !
Ik had ook vandaag gekozen voor mn trailschoenen, off-road lopen op natte bladeren is sowieso oppassen geblazen. Ook mn camelback ging mee, maar ik denk dat ik uiteindelijk maar twee anderen gezien heb die een waterzak aan hadden. Drinken, daar zal ik nooit zonder kunnen.
Alleen het startnummer afhalen was al een heel gedoe. De organisatie kon gewoon niet volgen, uiteindelijk is de marathon ook pas een kwartier later van start kunnen gaan, om 10u45. Voor ons dus tijd om wat rond te kijken, nog snel een tas koffie te drinken en te verbroederen met de weinige Nederlandstaligen die hier mee liepen.
Gewoontegetrouw starten we als laatsten. Inhalen is nu eenmaal leuker dan ingehaald worden.
Op t gemakske zou ik deze marathon doen, maar na één kilometer beslis ik om Jacques en Els al achter te laten, vooraf was afgesproken dat Jacques bij Els zou blijven. Ik had me hierop wel voorzien en al snel ging mn mp3 mn metgezel worden. Ik had niet de behoefte om in het Duits te communiceren. Voor het vertrek liet er een Duitser zn gemanierdheid al blijken aan de toiletten, ik hoorde hem iets brabbelen van Scheisse machen, mn Duits is niet goed maar dat hadden Els en ik wel snel begrepen.
De mp3 speler aan, mn windjasje al snel uit. Schrik om te weg kwijt te geraken had ik niet, we moesten eigenlijk gewoon helemaal rond het meer. Al vanaf de eerste kilometers bleven we niet gespaard van hoogtemeters. De eerste bevoorrading met lekkere gesuikerde thee was op km 7 zeer welkom.
Tja, hoe doe je dat, zo alleen lopen ? Ik zocht me telkens iemand uit die ongeveer even snel liep als mij, en zo probeerde ik mn fictieve haas bij te blijven. Maar ik merkte dat ik mn haasjes telkens moest achter laten. Wellicht heeft de stevige muziek in mn oortjes hier wel mee te maken.
Veel vals plat, en waar het echt bergop ging nam ik mezelf voor me niet het licht uit te lopen, maar stevig door te wandelen. Die tactiek blijkt toch altijd te helpen, want bergaf steek je alle lopers terug voorbij die jouw al lopend voorbij staken.
Zo lopen rond een meer heeft wel iets, had de zon geschenen was dit wellicht nog mooier geweest. Maar ik was al blij dat het niet regende. Moest het dat toch gaan doen, had ik een wegwerpcape mee. Nat worden en dan nog uren moeten lopen zou alleen maar onderkoeling kunnen uitlokken.
Meer en meer steek ik andere lopers voorbij, ik merk dat ik goed zit, van die 48 kms van vorige week heb ik alleen maar deugd gehad.
Iedere bevoorrading warme thee, of cola indien beschikbaar. Aan de sportdrank heb ik me niet gewaagd, mn druivensuikertjes moesten me maar genoeg snelle suikers verschaffen.
Tja, en dan maar lopen en lopen. Fotos maken, en vooral opletten dat je niet onderuit gaat op de stenen die verstopt waren onder een bladerdek.
Op km 37 krijgen we een serieuze helling voor de benen. Iedereen wandelt deze naar boven, de ene al vlotter dan de andere. Op de top van de helling, zoals bij alle hellingen, staan de hulpdiensten paraat.
En dan begint het te druppelen, telkens een beetje harder. Maar ik kan gelukkig al aftellen, ben bijna binnen. Op km 42 zie ik plots een bekende lopen, Renée Pipeleers, samen lopen we hand en hand de finish over.
Ik zoek me een plaatsje in de tent, geniet van een koffie en een stuk taart. Ga uiteindelijk bij de loopgroep van Kiewit zitten, alleen is ook maar niets. Meer dan een uur later komen Jacques en Els drijfnat de tent binnen. We haasten ons naar de auto, pikken onze sporttas op en gaan snel op zoek naar een warme deugddoende douche.
Een mooie maar niet te onderschatten marathon, ik ben een tevreden mens !
Mijn Garmin-tijd: 4u12, 681 hms
Officiële gegevens: netto tijd: 4:13:03
Ranking: algemeen: 186 v/d 370 vrouwen: 21 v/d 59 vrouwen W35: 4 e plaats
Verslag Trail de la Vallée dOrneau 29 oktober 2012
Sinds mn eerste marathon droomde ik er stiekem van ooit eens een ultra te doen, dus de marathonafstand overstijgen. Bedoeling was dat ik in La Roche de 50 zou doen, maar een blessure ten gevolge van een val op mn knie besliste daar anders over. Maar soit, de conditie is nog steeds prima, van blessures heb ik intussen geen last meer gehad. Eind september nog 30 kms getraild op de Sint Pietersberg. Vorige week nog 36 kms gelopen op een trail in Diest, mn voorbereiding was optimaal. Jacques koos een trail uit in Gembloux, want ultralopen moet je ook stap voor stap opbouwen: 48 kms zouden het gaan worden.
Onder een deken van mist zakten Jacques, Suzanne en ik af naar de provincie Namen. Suzanne zou er de 22 kms gaan lopen.
Uit de franstalige briefing konden we opmaken dat er twee lussen gelopen moesten worden: 22 kms, en dan verder naar de 48 kms. Suzanne, Jacques en ik konden dus een groot stuk samen lopen. Op de meeste trails kennen ze geen startschot, de massa komt gewoon langzaam in beweging. De eerste lus liep voornamelijk door velden en weien, veel modder en natte voeten tot resultaat. Maar een trail zonder modder is voor mij geen echte trail. En natte voeten drogen na verloop van tijd. Voor mij was het het belangrijkste dat het niet te warm was, en het zonnetje toch mooi scheen. De herfst is en blijft het mooiste seizoen bij droog weer. Suzanne versnelt haar tempo, laat maar gaan denken we, die moet er maar 22.
Op een gegeven moment roept Jacques en nu nog ne marathon. We doseren bergop, we kennen het intussen wel. Je kapot lopen op de stukken bergop heeft geen enkele zin. Hoewel we als laatsten vertrokken zijn beginnen we her en der al wat lopers in te halen. Maar we zien niet of het er van de 48 of van de 22 kms zijn.
Tussen km 9 en 10 zien we het middeleeuwse Kasteel van Corroy voor ons liggen.
Op 11 km krijgen we onze eerste bevoorrading: energiedrank, cola, water, rozijnen, chocoladecake, gewone cake, tuc koekjes, zwarte chocolade, appelsienen, bananen, suikerwafels we konden bijna picknicken ;-).
Terug op pad, weer wat glibberen op de veldwegjes, maar het deert ons niet, de schoenen zijn toch al vuil. Met in het achterhoofd dat niets zo vettiger kan zijn dan le 4 feuilles in Olne, peppen we ons op.
Waar straten overgestoken moeten worden staan seingevers, een dikke proficiat aan de organisatoren. Voor het eerst een trail inrichten en het zo tot in de puntjes uitwerken, super gewoon !
Km 16, mn darmen beginnen wat te grommelen, ik hoop dat de tweede bevoorrading, op km 22 aan de finish van de korte afstand is, dan moet ik nergens een maïsveld induiken.
Op km 18 halen we plots Suzanne in, een beetje grommelend over het vettig parcours. Ik heb er wel lol in hoor !
Km 22: yes, bevoorrading aan de start/finish. Ze roepen naar me dat ik de vijfde vrouw ben. Snel naar t toilet, ik gris een stuk suikerwafel mee en ga op zoek naar Jacques die verder ging wandelen. Ik moet niet lang zoeken, want vlak na de bevoorrading is ie een steentje uit zn schoen aan t vissen. We lopen verder, even bedenk ik dat ik beter mn waterzak bijgevuld had, ik hoop dat ik de volgende bevoorrading (op km 33 ) nog haal met wat rest in mn rugzak.
Tja, het doel voor vandaag was mn eigen grenzen verleggen, maar als je dan weet dat je de vijfde vrouw bent, begin je toch eens na te denken. Jacques, een telwonder, rekent uit dat het vandaag misschien zelfs mogelijk is om binnen de zes uren te finishen.
Maar wat we dan voorgeschoteld krijgen, pff. De ene helling na de andere. Op km 27 bereiken we het hoogste punt. De kerk van St Amand in Spy maakt dan toch wel indruk. Hier is het wel even opletten dat we de wegmarkeringen en linten niet uit het oog verliezen. Maar we hebben samen vier ogen en doen het uitstekend. Een tijdje zien we weer niemand voor ons lopen, dan is het extra opletten geblazen. Steegjes in, steegjes uit, de moeite waard.
En dan is t plots 80 hoogtemeters dalen, we beseffen dat we ook weer uit het gat gaan moeten klimmen. Maar de benen zitten goed, misschien dankzij een stevigere compressiebroek die ik me gisteren nog heb aangeschaft.
In het mooie rode Bois de Terre volgen de hellingen elkaar snel op. Bergaf is het telkens oppassen voor de stenen die onder het bladerdek liggen.
Op km 33 is de derde bevoorrading, ik vul mn waterzak. Snel wat chocolade en rozijnen, en doorgaan. Te lang stilstaan zou alleen maar verzuring uitlokken.
Het volgende bos dat op ons wacht is het Bois de Betche Aux Roches, waar de grotten van de Neanderthalers van Spy gelegen zijn. Onze klimkunsten worden op de proef gesteld door ons de helling op te laten klimmen met behulp van verschillende touwen. Mn scoutsjaren hebben me zeker geen windeieren gelegd.
Intussen zijn we de vierde vrouw al gepasseerd. Op zoek naar de volgende. Vlak voor km 40 komen we eindelijk aan de Orneau, de zijriviervan de Vesder waarnaar deze trail genoemd werd. Een stukje langs het water op, onder de E42 door, en dan weer maar eens klimmen. We halen de vierde vrouw in, ik zie aan haar gezicht dat ze er door zit en dat geeft mij alleen maar vleugels. Maar Jacques weet me in te tomen want we weten niet wat er nog gaat komen. Van een klop heb ik nog helemaal geen last.
Ter hoogte van km 42 mogen we door het clubhouse van de Golfclub van Mazy lopen, en dan een dikke kilometer langs het golfterrein op. De marathonafstand zit er op.
Bergop blijven we wandelen, we moeten er alleen maar voor zorgen dat de dame achter me, me niet voorbij steekt. Maar das niet het geval. Nu nog proberen te finishen onder de zes uren, het zal krap worden. Op km 47 is er een bevoorrading met Gluhwein en streekbieren. Ik moet nog naar huis rijden en loop door, Jacques blijft wel even staan. Ik loop, en loop en voor ik het goed en wel besef bereik ik als derde vrouw de finishboog. Avec een grand souri hoor ik mensen aan de aankomst zeggen. Maar dat is ook waar ik gelukkig van word: op eigen tempo trailen, genietend van de natuur, grenzen verleggen.
De benen lijken nauwelijks te hebben afgezien, een beetje stretchen, drinkend aan een warme thee die ik aangeboden krijg. Ik zie Jacques nog arriveren. Dat hebben we weer goed gedaan, ben fier op je zegt ie. Ik besef meer en meer dat ik een duurloper, misschien wel een ultraloper aan t worden ben. Wat zou het mooi zijn moest ik volgend jaar de zwaarste van Limburg kunnen lopen, 60 kms, dat zijn er maar 11 meer, met dezelfde benen van vandaag zeker haalbaar.
Een marathonloper die ik ken sms-te me wat het prijzengeld was met mn derde plaats, maar zo zit trailen ( gelukkig ) niet in elkaar. We lopen voor onszelf, voor de eer. Ik heb wel een stukje taart op kosten van de organisatie gekregen, meer moet dat niet zijn !
Een verslag binnen gestuurd door Yvan, waarvoor m'n dank !
Verslag rit zaterdag 27 oktober 2012: Hoei
Ondanks de vriestemperaturen deze morgen kregen we toch 8 moedigen in het zadel voor een rit naar Hoei : Remi, Jean-Pierre, Valère P, Edgard, Rudi, Omer, Marcel en Yvan.
Met een flets zonnetje gingen we van start onder leiding van Valère P en Jean-Pierre naar Rapertingen Wimmertingen Wellen Vrolingen Kerniel - Borgloon Bommershoven Vechmaal Oreye Bergilers Hodeige Lamine Remicourt Limont Donceel Haneffe Seraing-le-Chateau Chapon-Seraing Fize-Fontaine Villers-le-Bouillet om na een korte afdaling halt te houden in Hoei.
Hier trakteerden de 2 jarigen Marcel en Yvan op koffie en taart.
Omdat de temperatuur slechts langzaam klom werd besloten om de terugtocht niet al te zwaar meer te maken.
Zo reden we via Hoei Ampsin Amay Engis Awirs Warfusee Hozémont Fexhe-le-Haut-Clocher Fooz Villers-lEveque Othée Rutten - Tongeren- Henis Riksingen Sint-Huibrechts-Hern Schalkhoven Romershoven om zo in het Paenhuys te arriveren.
Hier werden we door Jan getrakteerd op lekkere suikerwafels bij onze gebruikelijke drankjes en kregen we nog gezelschap van Vanessa (die even los ging rijden voor haar trail van 48 km morgen), Wivine (nog steeds noeste arbeid verrichtend in de GB) en Leon voor wie het deze morgen te koud was. Zo konden we een leuke fietsdag op gepaste wijze afsluiten.
Het verslag uit de hand van Yvan, foto's uit de gsm van Peter. Bedankt mannen !
Verslag rit zaterdag 20 october 2012 : Gemmenich
Met liefst 15 man stonden we vanmorgen aan de 3x20 voor een ritje naar Gemmenich in omgekeerde richting als we gewend zijn : Jos B, Edgard, Valère P, Jean-Pierre, Leon, Marcel, Omer, Peter, Quinten, Valère B, Remi(terug na maanden afwezigheid), David, Yvan, Danny V en Gody J.
Bij de start moesten we even wachten want Peter stond al dadelijk lek maar met de nodige pomphulp van Marcel was het euvel vlug hersteld waarna we konden vertrekken. Niet voor lang, want in Romershoven moest Peter opnieuw een lekke achterband herstellen.
Omdat hij geen reserveband meer had, reed hij samen met Quinten, Danny en Gody langs Hoeselt om reservemateriaal bij te halen.
Wij vervolgden onze rit via Romershoven Schalkhoven Sint-Huibrechts-Hern Alt-Hoeselt Rijkhoven Membruggen Genoelselderen Millen Roclenge-sur-Geer en in Bassenge werden we terug ingehaald door onze profs en reed David terug omdat hij last had van een kwetsuur.
Zo reden we verder via Houtain-Saint-Siméon Heure-le-Romain Oupeye Hermalle-sous-Argenteau Richelle Dalhem Mortroux Val Dieu Aubel. Hier reden Quinten, Danny en Gody richting Diepenbeek terwijl wij verder reden via Hombourg Plombières Völkerich om op onze vertrouwde stek te landen. Hier werden de nodige koffie en frisdranken samen met lekkere taart genuttigd zodat we er weer tegenaan konden voor onze terugweg.
De terugweg verliep via Sippenaeken Beusdal Sinnich Veurs Sint-Martens-Voeren Schophem s Gravenvoeren Moelingen Lixhe waar langs het kanaal Edgard lek reed. Zodra dit hersteld was ging het onder een strak tempo verder richting Kanne Vroenhoven Kesselt Hees Mopertingen Eigenbilzen Munsterbilzen Schoonbeek om zo in het Paenhuys aan te komen.
Hier werden we door Jan getrakteerd op lekkere suikerwafels bij onze gebruikelijke drankjes en werd er ook heel wat bijgepraat over wat er allemaal in het echte profpeloton gebeurd vandaag de dag.
Een dikke proficiat aan alle kopmannen van de dag Valère P, Peter, Omer, David, Jean-Pierre.
Aanwezigen : Jos B, Edgard, Valère P, Jean-Pierre, Leon, Marcel, Omer, Peter,
Quinten, Valère B, Remi, David, Yvan, Danny V en Gody J
Afstand : 135 km, gemidd 29,1 km(voor de bus !!!), hoogtemeters : 1.100
Dit verslag kwam tot stand door NV Verding-Bex-Jacobs, merci mannen !
Het was druk aan het buskotje: met twaalf waren we om eindelijk de rit naar Huy te rijden. Vandaag waren de weergoden ons wel gunstig gezind: we zouden een droge rit rijden en dat was al een tijdje geleden.
Er werd afgesproken welke route we zouden volgen.
Peter en Quinten namen de groep op sleeptouw en dat zouden ze de ganse rit doen.
Er was wat tegenwind maar dat voelen die jonge mannen niet en bovendien maakte de zon alles goed.
Onderweg genoten we van de mooie plaatjes, her en der wel wat vuile wegen door het oogsten van de boeren.
Bij het afdalen naar de Maas stampte Peter zijn brommer aan de gang en ging het tegen meer dan 50km/u naar beneden.
Zo kwamen we snel bij de bakker in Huy waar we onze rijstvla, koffie en choco bestelden.
Nadat we voldaan waren werd de terugrit aangevat met onze luxe kopmannen.
We kregen tijdens de terug rit enkele stevige kuitenbijters voor de wielen, maar de 3x20 ers geven niet vlug op.
Bovendien opnieuw tegenwind maar de goede sfeer bleef er in en arriveerden we vlug in ons vertrouwd Paenhuys waar weer straffe verhalen verteld werden.
Nog ne dikke proficiat voor onze sterke kopmannen Peter en Quinten.
Deelnemers waren:Yvan,Edgard,Leon,Valere B,Omer,Marcel,Jos B,Peter,Quinten, Didi, Marc en Flor.
De rit van vandaag was zeker eentje die opmerkelijk was
(eentje die zeker in de annalen kan opgenomen worden -> euhwel niet verkeerd lezen aub)
De weersvoorspelling dezer dagen kan je echt wel
wisselvallig en onstandvastig noemen.Het
ene moment geven ze goed weer en daarna verandert het terug in
regenachtig.Maar bij het naar buiten
loeren deze morgen door het venster, zag
het er al grijs en somber uit. Niet veel goeds dus.
Om 8u reed ik mijne fietsmaat Didi al tegemoet.Lang ben ik niet droog gebleven en al snel kon
ik mijn regenjasje bovenhalen.We zouden
toch afzakken naar Diepenbeeken kijken
wat het tussentijds zou doen.
Groot was onze verbazing toen we er uiteindelijk toch met
zn tienen stonden (Valere Ph, Omer, Leon, Marcel, Yvan, Didi, Martin, Peter,
Sabine en Marc).De fijne miezerregen
was volgens Marcel maar van tijdelijke aard en dus zou de rit naar Huy
doorgaan.
Van Diepenbeek ging het richting Kortessem, maar nog maar
net over de brug van de autostrade(Tierstraat) waren de fijne druppels al aangezwollen tot dikke
druppels.Sabine en Martin hielden het
voor bekeken en draaiden al terug huiswaarts.
Het geklaag in het overblijvende peloton groeide met de
meter.Niemand zag er het nut van in om
door deze regen naar Huy te rijden.Het
idee werd geopperd om naar het paenhuys te rijden en daar een bakje
troost/koffie achterover te slaan en het weer wat af te wachten.
Miet viel bijna achterover om ons al zo vroeg het paenhuys
te zien binnen stappen.Volgens Marcel
zou de regen over Limburg slingeren en lang zouden we niet moeten wachten.Maar van ene koffie ging het naar twee, naar
drie, .Regen hier en daar ?????Vooral hier en weinig daar hahahaha
The godfather van het weerbericht : Armand Pien
Frank de Boosere in zijn jonge jaren
Sabine met hare balkon voor de Balkan
Combinatie van al deze weergoeroe's : Marcel Hagedoren
Yvan, Omer en Leon gaven de moed op en gooiden in het
trappisten-nat !Voor hen geen fietsen
meer vandaag.
Dus een kort verslag over een kort ritje.Laten we hopen dat het aanstaande zaterdag
wat beter wordt.
Tot gauw dus ;-)
Ritgegevens : 5 km, over gemiddelde snelheid en hoogtemeters nog maar gezwegen
Aanwezigen : Valere Ph, Omer, Leon, Marcel, Yvan, Didi, Martin, Peter,
Sabine en Marc
Van uw reporters ter plaatse: Yvan voor 't verslag en Peter voor de foto's ( bedankt mannen ! )
Verslag rit zaterdag 29 september 2012 : Gemmenich
Met 11 stonden we vanmorgen aan de start voor de laatste rit van de maand september : Sabine, Martin, Leon, Edgard, Valère P, Marc, Marcel, Omer, Peter, Quinten en Yvan.
Nadat Sabine nog tevergeefs probeerde om haar wederhelft Ollivier te overtuigen ook mee te fietsen ging het onder commando van het jonge geweld Peter en Quinten via Schoonbeek Munsterbilzen Eigenbilzen Mopertingen Hees Kesselt Vroenhoven Kanne (waar Marc de terugtocht reeds aanvatte om op tijd thuis te zijn) Lanaye Moelingen Voeren Schophem Sint-Martens-Voeren waar we de privé weg (Kwinten genaamd) van Quinten namen om zo boven op de Planck te arriveren. Van hieruit ging het verder richting Teuven en de klim naar Sippenaeken om zo in Gemmenich te arriveren.
Bij onze vriendelijke gastvrouw Marie-José werden we op een koffie getrakteerd en deed onze kersverse gepensioneerde Valère P ook zijn deel door de lekkere rijsttaart te betalen waarvoor onze dank.
Na wat overleg werd besloten om de terugweg over Nederland te laten verlopen en dus moesten we dadelijk klimmen richting drielandenpunt in Vaals waar heel wat dagjesmensen nog wat profiteerden van het goede weer. Met nu Omer en Valère P als kopmannen ging het van hieruit naar Vijlen Partij Wittem Wijlre Schin-op-Geul Valkenburg Broekhem Oensel Geverik Elsloo om via Kotem terug in België te arriveren.
Spijtig genoeg begon het hier te regenen zodat we in Maasmechelen even moesten gaan schuilen voor een fikse bui. Hier werd door enkelen reeds aan de ijzervoorraad gewerkt, terwijl sommigen met hun neus in de slagroom hingen.
Na een half uurtje pauze konden we dan onze tocht verder zetten via de Mechelse heide Zutendaal Munsterbilzen om zo in het Paenhuys te landen waar we door Miet getrakteerd werden op wafels bij de gebruikelijke drankjes.
Ritgegevens :
Aanwezigen : Sabine, Martin, Omer, Leon, Edgard, Valère P, Peter, Quinten, Marc, Marcel en Yvan
Verslag zaterdag 29 sept 2012: Sint Pietersbergtrail
Sinds La Roche mn trailschoenen niet meer aangedaan. Maar vandaag was het weer zo ver. Trails genoeg dit weekend: Xhoffraix, Eco-Trail en de Sint Pietersbergtrail. Deze laatste ging het worden: dichtbij ( Maastricht ) en een mooie afstand ( 30 kms ).
Voor t eerst zou ik alleen een trail lopen. Gislain heeft het trailen voorgoed vaarwel gezegd. Marc is geblesseerd en Tina had andere prioriteiten. Vladka kwam wel opdagen, maar samen lopen zou er niet inzitten, ze heeft jaren meer loopervaring en dat uit zich ook in haar sterkere snelheid.
Uit de briefing bleek vooral dat we het noodnummer moesten bij hebben en dat we de gele pijlen moesten volgen. De rode pijlen waren bestemd voor het fietsgedeelte van de off road duatlon, later op de dag.
De start vond plaats in de ENCI-cement groeve die normaal niet toegankelijk is voor onbevoegden. Het rondje door de groeve was toch wel bijzonder: de steile mergelwanden deden ons denken aan de kliffen aan de Engelse kust. Het natte cement trok onze trailschoenen, in een mum van tijd had niemand nog propere benen.
Eens uit de groeve bood de eerste helling zich aan: een lange klim naar de top van de observant. De observant is een kunstmatige heuvel, ontstaan in de jaren 1939-1967 door het afschrapen van de deklaag om aan mergel te kunnen.
Regelmatig herken ik stukken die ik al eerder met Marc liep, wel in de andere richting. In de afdaling krijgen we een glimp van de Maas te zien. Op en neer, we passeren de duivelsgrot. Foto trekken en hup, weer vooruit.
Intussen ben ik het al gewend om bergop vooral flink door te stappen, maar vandaag heb ik ook redelijk wat bergop gelopen, telkens met in mn achterhoofd de gedachte dat ik me niet in de verzuring mocht lopen. Ik zie een tweede loper die opgeeft, met pijn doorlopen heeft hier, na amper 12 km, echt geen zin.
Door de Jekervallei dalen we richting Chateau van Neerkanne, een prachtig zicht, de Limburgse wijngaarden. We lopen omhoog door het Kannerbos. Boven worden we getrakteerd op een bevoorrading.
Een mooie singeltrack naar beneden, hier is het toch wel even oppassen om de gele bordjes niet uit het oog te verliezen. Joggers en wandelaars alom.
En dan weer een bekend beeld: de muizenberg op, maar ter hoogte van het fietspad duiken we een koeienwei in. Maar maak je maar geen zorgen: Muizenberg of niet, er moet toch geklommen worden.
Ik wen intussen aan het alleen lopen, kilometers aan een stuk kom ik geen andere trailers tegen, de muziek van vandaag is niet StuBru maar het fluiten van de vogels en het waaien van de wind. Gelukkig is het droog, zelfs warm, ben ik blij dat ik met korte mouwen loop.
Een heel stuk oerwoud moet doorkuist worden: bramen, netels, ongelijke ondergrond, oppassen geblazen.
We komen uit aan het Albertkanaal. Steken de brug in Kanne over: de slingerberg moet overwonnen worden. Wandelen is voor mij de beste manier.
En dan passeer je snel het fort van Eben Emael dat vele dagjestoeristen lokt. De gele pijlen doen ons klimmen, en klimmen tot boven op het oninneembare fort. Her en der zien we koepels waarlangs de vijand destijds binnen gedrongen moet zijn. Ook dit terrein was me niet onbekend.
Weer een stukje oerwoud, om dan uit te komen aan de brug van Lanaye: tweede bevoorrading.
Ik vul mn waterzak die bijna leeg is. Nog acht kilometer te gaan. Deze beginnen gemakkelijk, gewoon langs het kanaal op, de sluis van Lanaye over, waar ik opeens door de wegwerkzaamheden even de bordjes niet meer zie. Ik geraak toch uit de wirwar en loop langs de Maas richting finish. De zware klim naar Caestert brengt ons terug de landgrens over. Ik probeer tussendoor ook af en toe wat te eten, later blijkt dat ik het nodig zal hebben.
Net als ik aan t denken ben dat dit de eerste trail is waar ik propere handen aan over hou zie ik opeens een stuk mergel voor me opdoemen. De pijl wijst inderdaad omhoog. Een medeloper ziet het niet zitten en laat mij voor. Op handen en voeten ( ben dat intussen al wel gewend ) kruip ik omhoog, me vasthoudend aan de wortels van de bomen. Loodzwaar maar gelukkig niet gevaarlijk. Telkens ik zon stuk klim ( er komen 5 van die wanden ) recupereer ik even door te wandelen en raap ik de moed bijeen terug te lopen. De laatste kilometers zijn bergaf en doen de zware inspanning snel vergeten.
Ik eindig na 3u40 mn 30 kms en 834 hms, een voldaan gevoel !
Ik kijk nog naar de start van de duatlon waar Niko en Eric aan meedoen. Als ik samen met Vladka naar mn auto wandel merk ik dat ik mn autosleutel ergens verloren ben. Het thuisfront dan maar bellen om de reservesleutel te brengen .. en intussentijd supporteren voor de duatlon. Ja, ook vandaag weer toffe mensen leren kennen.
Een mooie trail, voor mij veeleer het maken van een puzzel, doordat ik al vele stukjes al eerder doorkruist heb. Deze stukjes zijn vandaag één geheel geworden. Een puike organisatie, mooi weer, een pracht van een landschap ! Op naar de volgende uitdaging !
Verslag rit dinsdag 25 september 2012: Scherpenheuvel Zichem
Een verslagje binnen gestuurd door Yvan, waarvoor m'n oprechte dank !
Verslag rit dinsdag 25 september 2012 : Scherpenheuvel/Zichem
Omdat de weersvoorspelling niet te geweldig was slecht 6 moedigen aan de start : Sabine, Marcel, Leon, Martin, Omer en Yvan.Volgens buienradar situeerde het slechte weer zich vooral beneden de taalgrens en dus werd besloten om onze geplande rit naar Amay te vervangen door een rit naar Scherpenheuvel.
Onder commando van Omer en ouderdomsdeken Leon ging de rit via Rapertingen Wimmertingen Sint-Lambrechts-Herk Stevoort Herk-de-Stad Donk Halen Loksbergen Waanrode Wersbeek Bekkevoort Scherpenheuvel. Hier werd even rondgekeken voor een gepaste lokatie, doch we besloten verder te rijden tot in Zichem waar we in De Heren van Zichem slappe koffie en frisdrank nuttigden bij een lekker stuk taart.
Jammer genoeg werd de lucht steeds dreigender en vielen bij aanvang van onze terugtocht reeds enkele regendruppels.Vol goede moed reden we via Diest Schaffen Meldert Lummen. Hier moesten we halt houden en extra regenkledij aandoen. We vervolgden onze weg langs Tiewinkel Stokrooie (waar Martin lek reed) - Godsheide- LUC om in het Paenhuys te arriveren waar we door Miet getrakteerd werden op lekkere koekjes en wafels, waarvoor onze dank.
Terwijl we ons ijzerniveau bijwerkten verscheen intussen een schuchter zonnetje wat bij het naar huisrijden wel aangenaam voelde zodat we toch weer allen tevreden waren na onze rit.
Ritgegevens : aanwezigen : Sabine, Martin, Omer, Leon, Marcel en Yvan
Of iemand anders in zijn plaats die het ook moch(t).
Met de ketting goed gespannen, trokken we richting Wellen.
Maar daar begon Omer zijne band wel serieus te zwellen.
Bang en een cartouche was nodig,
ook al leek het bij Omer overbodig.
Iets verder hield ons Florke het voor bekeken.
Hij ging met zn slechte benen naar Moeke voor n Chocomel of was hij op ons uitgekeken?
Via groene wegen arriveerden we in Andenne,
De Brocante was overal vertelde de GPS zn schotelantenne.
Maar helaas was de tarte de riz OP,
Dus was onze noen n dikke flop.
Brioche is ook welgoed,
Maar n rijsttaartje geeft je toch wat meer levensmoed.
Nog steeds de ketting gespannen,
Leken we wel n Noorvrouw en -mannen .
Ik had nog 2 flesjes Duvel op mijn rug,
Maar die cartouchen hield ik tot aan de brug.
Welke, vraagt men zich af.
t Moet rijmen anders sta je niet paf.
n Rijsttaartje niet in de buik,
begint ge toch te merken na n tijdje in de kuit.
Gelukkig waren we net op tijd in t Paenhuys voor wat vocht.
Anders werd het misschien nog een kruistocht.
Voldaan & tevree.
Zeg ik dan toch maar weer Sjamayee.
..
Gegevens v/d dag:
140km 840hm avg 30.4km/u
3x20s v/d dag:
Valère Ph. ; ook eens moegestreden voor n keer.
Omer ;pechvogel v/dag, maar mag volgende keer zeker weer mee als hij mag.
Peter zijne motor happert nooit en rijdt steeds met de glimlach.
David;zijne 39 is overbodig, n echte coureur lijkt het wel.
Martin; met zijn 15.000km. Was dit losrijden?
Marcel zijne mond gaat sneller dan zijn knieën kraken.
Olivier voor n 1ste keer en moegestreden, kan en mag hij volgende keer zeker weer mee.
Leon blijft ne krak in zijn vak.
Flor drinkt misschien ook chocomelon de rocks
Sabine trapt gezwin mee en zegt Sjamayee voor ons twee.
DidiDuvel: Het ondeugende zit in zn bolleke of toch de kuiten, maar met zijn oud ijzer smaakte en ging de DuvEL na ons tochtje erin gelijk niks of beter gezegd razendsnEL.
Bij Leven & Welzijn en mooi en droog weer, tot volgende keer:
Met dank aan Yvan voor het verslag en Peter voor de foto's !
Verslag rit dinsdag 18 september 2012 : Blegny / Aubel
Ondanks de frisse temperatuur en niet zo prettige weersvoorspellingen deze morgen toch 8 fietsers aan de start : Sabine, Peter, Paul, Omer, Jos B, Leon, Marcel en Yvan.
Onder leiding van Paul en Omer werd het startschot gegeven. Onder een schuchter zonnetje ging de tocht over Hoeselt Rijkhoven Membruggen Genoelselderen Millen Bassenge Houtain-Saint-Siméon -Heure-le-Romain Oupeye Hermalle-sous-Argenteau Richelle Saint-Rémy Blegny Mortier Julémont Wadeleux om onder een druilerige regenbui te arriveren in Aubel.
Hier werd de inwendige mens voorzien van koffie, warme choco en taart.
Eens te meer moesten we vaststellen dat ons Sabine haar korstjes niet opat ondanks alle goeie raad van de mannen.
Doet ze het of doet ze het niet ?
Nadat het opgehouden was met regenen en Jos B zijn nieuw carbon gerief op foto was vastgelegd, werd de terugweg aangevat met nu Peter en een onvermoeibare Omer op kop.
Ondanks de harde tegenwind zat het tempo er goed in en reden we via Veurs Sint-Martens-Voeren s Gravenvoeren Moelingen Lixhe Kanne Vroenhoven Lafelt Vlijtingen Rosmeer Mopertingen Eigenbilzen Munsterbilzen Schoonbeek om in ons vertrouwde Paenhuys te arriveren waar we door Miet getrakteerd werden op lekkere koekjes, waarvoor onze dank.
Terwijl we aan het nodige ijzer waren begonnen, kwam Edgard ook binnen na zijn ritje naar Jodoigne.
Een dikke proficiat aan onze kopmannen vandaag die ondanks de wind een goed tempo hebben aangehouden zodat iedereen kon genieten van een aangename rit.
Ritgegevens : aanwezigen : Sabine, Peter, Paul, Omer, Jos B, Leon, Marcel en Yvan
Afstand : 118 km, gemidd 27,75 km, hoogtemeters 1000m
Het was geleden van 7 augustus dat ik voor het laatst had
meegereden met de 3x20 groep.Dus
vanmorgen keek ik zeker uit om nog eens mee te kunnen fietsen.Met zn 10en stonden we om negen uur aan het
bushokje.Flor had afgezegd omdat hij
voor ene keer moest werken.Wat doet
hij anders ? hahahahaha grapje hé Flor
Tegenwoordig is het maar magertjes gesteld met onze
vrouwenafdeling.Helaas geen girlpower
aan de startstreep. Snik snik :-(
We zouden vandaag naar Esneux rijden, maar waarom altijd
hetzelfde doen.Afwisseling maakt het
des te leuker.Dus werd er gekozen om
het gebruikelijk traject eens andersom te rijden.Het is dezelfde weg maar lijkt toch heel
anders.
Daarom werd er koers gezet Romershoven, St Huibrechts Hern,
Membruggen en Genoelselderen.Het
wijnkasteel aldaar doet gouden zaken want s morgens vroeg stond er al een bus met bezoekers.Zouden die s ochtends al aan de wijn zitten
????
Na Millen draaiden we rechtsaf richting Glons.Door de rit in deze richting af te werken,
zouden we toch wel menig wat hellingen voor de wielen krijgen.De één maakt er een krachttraining van door
met een zwaar verzet omhoog te stoempen terwijl anderen licht peddelend (al dan
niet met de bus mee) zich een weg naar boven banen.Maar boven geraken we allemaal op ons eigen
tempo.
Jos Bollen had vandaag niet veel tijd voorhanden en verliet
van hieruit de groep om eerder huiswaarts te rijden.
Pech komt altijd ongelegen.Omer had achteraan ne leegloper.Hij
is nog niet zo snel als in de formule 1 maar een pitstop bij Omer duurt nooit
lang.
Om het drukke stuk van Herstal en Jupille sur meuse te
ontwijken werd er eens gekozen om richting Wandre te rijden.Voor mij nog een onbekend stukje.
Daarna rij je dan een kilometer parallel aan de drukke A25
autostrade.Niet echt een rustige fietsweg
maar al snel draai je linksaf op Rue de la Forêt.Wielertoeristen weten dat het hier steil
omhoog loopt.
gelukkig was het niet zo steil
De volgende 9,5 km konden hier
weer een 200 hoogtemeters gesprokkeld worden.Zo kom je dus in Fléron terecht.Je
zou denken dat we wat masochistisch zijn.Eerst naar boven rijden en dan vervolgens weer naar beneden.Tja wees gerust het doet echt geen pijn om
een beetje gek te zijn.
Hup, lekke band nummer 2 voor vandaag kwam er voor Yvan !!
Volgende doortocht was Chaudfontaine, door de meesten wel gekend
voor zijn bron van drinkbaar water en thermen.Maar goed dat iedereen over wat
klimmersbenen beschikt want het gaat van hieruit terug omhoog via Beaufays naar
Dolembreux.
80 kilometer later (vanuit Diepenbeek gerekend) sta je dan
in Esneux.3 rijstvlaaien werden gehaald
bij de bakker en werden aangesneden op het terras in het naburige cafeeke.De cafébazin verschoot een beetje omdat er
eens gene warme choco werd besteld !!!!!
hier doen we het allemaal voor
Na het stilzitten op het terras waren onze spieren toch
aardig wat afgekoeld maar lang zou het niet duren of het warme bloed raasde
weer door elke spiervezel.Het was weeral
klimmen geblazen voor de volgende 9 km tot in Neupré.
De anders zo zware 36 bochten-klim was, omwille van de averechtse
rijrichting, eens de 36 bochten afdaling.Klak klak, de ketting op de grootste versnelling en tegen strak tempo
naar beneden zoevend.
De laatste klim ging dan vanuit Engis naar Fexhe le haut
clocher.Omer werd echt niet gespaard
door Murphy.Weeral ne leegloper voor
hem achteraan.Djuu toch hé.
Het vlaams landsgedeelde werd binnengereden via Vechmaal.Volgens mij konden ze van hieruit al het
Paenhuys rieken want met stijve ketting en gespannen kuitspieren werd er aardig
doorgereden naar Jesseren, Kortessem en thuishaven Diepenbeek.David wees gerust.Ge waart echt niet de enige die de bodem van
zijn benzinetank gezien heeft.Ik heb er
nog een paar zien sterven waaronder ikzelf.
Bij Jan werd er terug bijgetankt.Nee niet met super 95 of 98 maar met nog
straffer spul.Met een lekker pintje
achteraf loopt ons motorke zeker zo goed.
Merci aan de kopmannen !!! (en zeker Valère Ph die zich
vandaag weer heel de dag heeft uitgesloofd voor ons en regelmatig eens een blik
naar achter wierp om zich over ons te ontfermen)
Ritgegevens : 173 km (157 km Dpbk-Dpbk) ; 28,2 km/h avg ;
1400 hm
Aanwezigen : Valere Ph, Marcel, Omer, Leon, Edgard, Quinten,
David, Jos B, Yvan en Marc
een verslag dat door stand kwam dankzij Yvan en Peter, bedankt mannen !
Verslag rit dinsdag 11 september 2012 : Hannuit
Ondanks de minder gunstige weersvoorspellingen en het grijze weer vanmorgen toch 8 dapperen aan de start : Peter, Quinten, Edgard, Omer, Leon, Paul, Marcel en Yvan.
De rit verliep onder de leiding van Peter en Quinten over Romershoven Gors-op-Leeuw Haren Vechmaal Otrange waar we de bordjes volgden van de Blés dor route. Spijtig dat Edgard in Otrange moest afhaken wegens slechte benen. Zo reden we verder via Fize-le-Marsal Momalle - Jeneffe Haneffe Viemme Les Waleffes om halt te houden in Hannuit.
Hier werd koffie en taart (traktatie van Quinten) genuttigd zodat we er weer tegenaan konden voor de terugweg. Intussen was het beginnen regenen zodat we na een korte pauze vol goede moed aan de terugweg konden beginnen.
Nog steeds onder het sterke kopwerk van Peter en Quinten reden we via Poucet Trognéé
Goed doorweekt arriveerden we ruim op tijd in het Paenhuys waar we koeken en wafels,door het huis aangeboden, nuttigden samen met andere ijzerhoudende dranken.
Ritgegevens : aanwezigen : Peter, Quinten, Edgard, Omer, Leon, Paul, Marcel en Yvan
Mn eerste marathon na mn knieblessure. Met een bang hartje vertrok ik richting Dilsen, van waaruit Jacques zou rijden naar Meerssen.
In Meerssen halen we ons startnummer in de sporthal op en vullen we op de achterzijde onze medische gegevens in. We helpen Els ( onze looppartner ) wat flyeren voor de Maasrun en we socializen een beetje met andere lopers. Ghislain D ( kennis van Els en Jacques ) komt al lopend van bij zn thuis, en heeft er voor de start van de marathon al 12 kms opzitten, het plan is dat ie na de marathon ook nog eens naar huis loopt een ultraloper die op 29 sept de Spartathlon ( 246 kms ) loopt moet immers kilometers vreten.
Nog anderhalve kilometer van de sporthal naar de markt in Meerssen wandelen, nog snel in één van de talrijke cafeetjes een sanitaire stop, en dan haasten naar de start. We vertrekken samen met de lopers van de halve marathon. Zij lopen het parcours één keer, wij twee keer. Ook de atleten van de aflossingsmarathon vertrekken samen met ons. Gewoontegetrouw vertrekken we helemaal achteraan, dan heb je minder met geduw en geexcuseer te maken.
Onder een verschroeiende hitte komt de marathon om 11u30 in gang. Ik ben een langzame starter, mn eerste kms verlopen altijd moeizaam. Door de hitte heb ik vooraf veel ( te veel ? ) gedronken en krijg al meteen af te rekenen met steken in mn zij. Maar daar geraak ik wel door. Voor we aan km 5 komen krijgen de Kruisberg voor de voeten geschoven, het enige schaduwrijke plekje van de hele lus. Lopen heeft op dit steile stuk geen zin, aan een stevige wandelpas bereiken Jacques en ik de top, en frisser dan Els die ( zoals de meeste andere lopers ) hardnekkig blijft lopen. Aan de afdaling komen de wandelaars en de lopers elkaar weer tegen.
Een loper die uit de streek komt weet ons te zeggen dat we een stuk naast de autobaan moeten lopen, en dat het dan weer bergop is. De twee ergste hellingen van het parcours zouden we dan gehad hebben. Weer wat wandelen dus. Ik heb de indruk dat we hier zeker niet voor een goeie tijd kunnen gaan, binnen de limiet van 4u45 binnen komen zal op zich al een hele uitdaging zijn in die hitte.
De waterposten zijn gelukkig op t laatste moment nog van iedere 5 km op iedere 2,5 kilometer gebracht. Water, dat lauw is, af en toe wat sportdrank. En sponsen, veel sponsen.
Na een kilometer of 7 begint het me te gaan, de pijn is weggetrokken. We babbelen veel, en hebben besloten om gezond te finishen. Op kilometer 10 zien we een eerste slachtoffer van de warmte in een ambulance instappen.
Positief is dat er regelmatig motards rondrijden die alle lopers controleren op hun uiterlijke kenmerken van fitheid. Alle kruispunten zijn afgesloten, en daardoor is het hele traject bijna verkeersvrij.
Het mooie mergelland wat snakte ik vandaag naar de afkoeling die ik op de fiets wel heb. Zon, zon, zon Els ziet het op km 12 niet meer zitten om aan ons tempo verder te lopen en kiest er voor om op eigen tempo de lijdensweg voor te zetten.
Het heetste stuk dat we tegenkomen is langs de luchthaven van Maastricht waar we langs betonnen panelen lopen die de warmte nog eens extra weerkaatsen.
Als de wind een beetje komt opzetten, zijn we zo blij. t Is wind, wel wind tegen, maar zelfs dat is beter dan die verschroeiende hitte. Als we door woonwijken passeren worden we aangemoedigd door mensen die in hun tuintje staan. Verschillende bewoners staan ons op te wachten met de tuinslang, wat een verfrissing !
De sfeer is geweldig, zeker tijdens de eerste ronde. Doordat we nog tussen de lopers van de halve marathon lopen zien we gelukkig nog wat mensen afzien.
In de verte horen we de speakers, de eerste ronde zit er bijna op. Als we de overvolle terrassen in Meerssen passeren, worden we door de luidkeelse aanmoedigingen weer mentaal geruggesteund. Zeker het moment dat ik mn ouders zie staan, doet het me toch enorm deugd !
Ronde twee verloopt heel eenzaam. We beginnen meer en meer af te zien en beseffen jammer genoeg wat nog allemaal gaat komen. Mentaal gezien was één grote ronde lopen wellicht minder zwaar geweest. Maar we blijven verstandig lopen, niets overhaasten. Jacques is er van overtuigd dat we de limiet niet halen. Dat zou jammer zijn, maar toch zouden we sowieso de afstand uitlopen. Maar onze naam zou niet voorkomen in de uitslagen, alsof we hem nooit gelopen zouden hebben.
Bergop weer wandelend, de landschappen ogen minder mooi maar zijn in feite nog altijd hetzelfde. Je weet gewoon wat gaat komen, dezelfde gelverpakking op de weg, hetzelfde ezeltje, dezelfde geparkeerde wagens, dezelfde supporters, en een nog hetere zon.
Jacques drinkt nooit tijdens het lopen, omdat ie daarvan maagproblemen krijgt. Toch grijpt ie op een gegeven moment op een bevoorrading naar een bekertje ( warm ) water. Wat volgt is onbeschrijfelijk. Maagproblemen, naar het overgeven toe ( willen maar niet kunnen ). Ik mag van geluk spreken dat ik wel gewend ben te eten en te drinken tijdens een looptraining.
We houden vol, de ene pept de andere op en stilaan beginnen we hier en daar zelfs lopers in te halen. In de verte horen we weer een ambulance en beseffen we maar al te goed dat heelhuids binnen geraken het enige doel van vandaag mag zijn. Spreken tegen elkaar doen we amper, als je afziet heb je hier geen nood aan.
We kunnen stilaan de kilometers beginnen af te tellen. Een marathon begint normaal pas op kilometer 30-35. Deze marathon begon aan kilometer 1 en is nooit gemakkelijk geweest. Wat snakt een mens op zon momenten naar regen !
Op kilometer 36 beginnen we te cijferen en lijkt het binnen komen voor de limiet nipt haalbaar. Hier putten we energie uit, we versnellen onze looppas ( of dat denken we in ieder geval ). Op kilometer 40 roept Jacques naar me dat ik moet doorlopen, dat ik het dan wel haal. Onder luid applaus kom ik door de finish, waar ze al aan t opruimen zijn. Ik wacht Jacques op, die net op de valreep binnen komt. Bij aankomst gaat ie over een nadar hangen, doodop. Op zoek naar drank en gratis Limburgse vlaai. En naar mn fiere ouders.
Na een koffie en een alcoholvrij biertje zijn onze reserves al een beetje aangevuld.
We strompelen terug naar de sporthal, Els ( die na rillingen heeft moeten opgeven na km 33 ) pikt ons met haar wagen op en brengt ons naar de sporthal waar we samen nog wat nakaarten over de onmenselijke omstandigheden waarin we gelopen hebben.
Was dit mn eerste marathon geweest had ik er wellicht nooit geen meer durven lopen.
Er waren 75 starters, waarvan er slechts 55 binnen de tijdslimiet aangekomen zijn, waaronder 6 vrouwen