dag17 Santa Maria Del Paramo - Villa Del Bierzo 144 km
Hallo , De Wim hier,
Nadat Paul H. gisteren de rit gewonnen heeft, hebben we gisteren nog een klacht ingediend bij de leiding wetende dat Paul K. ons verkeerd stuurde zodanig dat Paul H. kon winnen, en dat nu juist deze 2 mensen de leiding hebben kan je raden dat er nog hevig gediscuteerd is na afloop !!!!!!!!!! Na weer lekker gegeten te hebben ( maar altijd zo laat in Spanje, en ook alles wordt in een razend tempo opgediend) en nog iets gedronken te hebben bij een Spaans avondweertje hebben we vroeg onze bedden opgezocht omdat de rit van vandaag als een bergrit bestempeld werd ! Iedereen zoals de vorige dagen op tijd op post, goed morgenmaal genuttigd en fietsen buitengehaald........mol ??????.......Swa : plat, Koen : buitenband stuk !!! Vertrokken we in gestrekte draf ( als we konden door fietsen, want op een bepaald moment moesten we een spoorweg over, maar hoe ?, via een steile ijzere brug met wel 6 bochten van 90 graden erin kwamen we boven, om langs de andere kant op dezelfde manier naar beneden te rijden : dit was kunstfietsen op grote hoogte) onder leiding van de 2 Paulen naar de berg waar elke pelgrim zijn steen aan het kruis ( boven op de col) kan achterlaten, dewelke symbool staat voor zijn verdriet. Het was na ongeveer 37 km dat we eraan begonnen en het zou duren tot km 62 dat we boven waren, dat wil dus zeggen 25 km bergop en ik kan u verzekeren, er kwamen steile stukken in, maar eens op een hoogte gekomen van 1505 m was het toch emotioneel om het kruis te zien staan in al zijn glorie, prachtige uitzichten waren er ook te zien, en ook vele wandelende jonge pelgrims kwamen we daarboven tegen. RESPECT VOOR DEZE MENSEN. Boven op de top weer lekker gegeten en dan de afdaling aangevat.......het was een lange spectaculaire en gevaarlijke afdaling waarbij zowat iedereen ( behalve Dirk W. en de flying Keynen) krampen kreeg in zijn handen en armen tot bijna achter zijn oren maar waarbij er ook geen enkel risico genomen werd en we met zijn allen veilig beneden geraakten. Beneden aangekomen bleek dat Dirk W. voor de 3de keer vandaag plat reed achteraan, daar hij met een wiel van de Paul H. aan het rijden was besloot hij om toch maar zijn eigen tikkende wiel terug te steken om naar het hotel te rijden. Ondertussen was het 37 graden geworden en werden we op 15 km van het einde verrast door onze begeleiders met een.....lekkere frisse magnum, en smaken dat het deed........bedankt voor het schitterende idee. Terug vertrokken, werd zoals de laatste dagen het tempo nog een beetje verhoogd, wetende dat het dan nog een golvend parcours was, gebeurde het onvermijdelijke, de groep in stukken en aangekomen in ons hotel bleek dat we 3 mannen die tussen de 1ste en de laatste reden kwijt waren, Marina terug het straat op in de hoop dat ze onze verloren schapen ergens zag, na een tijdje de Swa en ik ( de Wim) terug onze fiets op om ze te gaan zoeken en na enige tijd kwamen de Koen, de Walter en de Fred ons tegemoet gereden, de mannen hadden een verkeerde afslag genomen, wij blij dat iedereen terug bijeen was en dit onmiddelijk gevierd met een grande cervessa !!! Wederom prachtig hotel met lekker eten ( de meesten zullen zwaarder terugkomen dan ze vertrokken waren !!!!), vroeg in onze nest gekropen omdat de laatste grote rit zich wederom als zwaar laat beschrijven, maar ik ben er gerust in dat zonder pech iedereen het einde, dat stilletjes aan in zicht komt, zeker zal halen !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Zonnige groetjes aan de thuiszitters..................Wim
P.S. Wegens internet problemen zal dit verslagje een dag later de bezichtigen zijn ...SORRY !!
Dag 16 Carion De Los Condoz - Santa Maria Del Paramo 124, 5 km gemiddelde 27,1 km/uur
Hallo iedereen, Ik ga onze naam veranderen denk ik. In plaats van het ZZ cycling team ga ik beter naar de naam Het Zz flying Cycling team. Deze morgen stonden wij op met een stralende licht blauwe hemel zonder één wolkje, een aangenamen temperatuur van omen bij de 19 graden. De wind stond gunstig, zekers niet in het nadeel maar lichtjes schuin mee. Gisteren avond lekker gegeten in het Monestairo. begonnen met een lekkere Lasangna, Dan een Cannard bil, neen niet de bil van onze monsieur Guy Cannard, zou trouwens géén mals vlees zijn van zijn aangespierde billen, begeleid met lekkere wijn en afgesloten met een lekker taartje als toetje. Persoonlijk heb ik gisteren geprofiteerd van de relatief rustige rit. we zijn de Pyreneeen uit en de wegen gaan nu wel op en af maar niet zo hevig dat je kunt spreken van echte beklimmingen. Het is wel zo dat er pittige stukken tussen komen van een paar km lang van 5 a 6% en dat is ook niet niks geloof mij vrij. Maar de dagen vorderen en we werden, jaja alleùmaal, een beetje sterker. Een semi klasiekerke in Belgie, is voor ons nu een ritje rond de kerketoren geloof mij vrij. Toch even wat ongerustheid bij monsieur Cannard. Hij heeft de voorbije nacht een keer of 5 of zelfs 6 een intern Walterke moeten doen. Gevolg vlichaam leeg en zekers géén goed gevoel. Tourista misschien toegeslagen. Enfin hij heeft toch het zeer smakelijke ontbijt tot zich genomen. Het parcours zag er zeer goed uit. Niet te lastig met een gunstige wind. Na het gebruikelijk tafereel, opstaan, wassen, poepke insmeren ( ieder het zijn ) beentjes insmeren , aankleden, bagage inpakken , baggae inldan ontbijten en ga zo maar door en uiteindelijk de fietsen op voor de volgende ettappe. Zoals gewoonlijk in en de Paul Keynen namen de eerste 15 km voor onze rekening.Ik had het zoien aankomen bij het bestuderen van de komende rit. ge kunt haast niet verloren of verkeerd rijden. Rechte stukken van 15 of 20 km waren géén uitzondering. Neem daarbij de eerste 30 km in zeer licht dalende lijn en de wind mee hadden wij het eerste uur een gemiddelde van om en bij de 28 km per uur. Na goed 47 km onze eerste stop. Daar bleek al dat monsieur Cannard geen gemakkelijke dag zou doormaken. Zijn lichaam voelde leeg aan en alles deed een beetje pijn. Hij nam wat voedsel tot zich maar moest al zeer snel onzen boskakker achterna gaan doen en een plaatsek zoeken om zijn Walterke te doen. De Walter kon zich toch niet laten kennen en ging ook zijn plaatske in de natuur opzoeken. Ik heb hen nog gezegd , ga met 2 tegelijk dan kunt ge rug tegen rug zitten, is wat gezelliger. Na goed gegeten te hebbenwij terug op weg. Wederom zeer lange op en af gaande rechte wegen al waerden deze nu wel wat pittiger. Wij passeerden de graanschuur van Spanje. Ge moet dat zien, een oneindige lange rechte weg voor U. Op een gegeven moment denk je dat je recht de hemel in rijd en dat er daar achter niets meer is. links en rechts zie je niets anders, zover als je kan zien enorme graan velden die ze nu aan het maaien zijn met af en toe een stukje verld dat bezaaid is met zonnebloemen die zoals in Frankrijk hun hoofdjes lichtjes naar beneden hangen om ons als het ware nederig te begroeten voor onze pelgrimstocht. Echt intersant om te fietsen, nee, voor mij veel te eentonig. Steeds in dezelfde houding begint alles pijn te doen. Rug, poepke, schouders, kortom, je zag ze allemaal even recht op de trappers gaan staan om even een andere houding aan te nemen. Wat is het dan pijnlijk om terug je zitvlak op het zadel tye plaatsen. Niets aan te doen, hier is géén enkele andere mogelijk om gebruik te kunnen maken van kleinere wegen om wat afwisseling te kunnen brengen. er liggen er gewoon géén andere. Na goed 89 km onze tweede stop. Aan een naftstion, is gewoon de enige mogelijkheid, was er een parking waar onze begeleiders zich hadden opgesteld. Zij hadden blijkbaar een bakker leeg gekocht en zij verasten ons met zeer lekker koffiekoeken. Het gemiddelde van deze rit lag nog zeer kort bij de 27 km per uur. Hup, op weg voor de laatse 35 km. Ik had hun verwittigd, de eentonigheid zou verder blijven duren. nog een 12 km rechtdoor , dan even links af en dan de laatste 20 km ook rechtdoor. Wij waren pas weg of anderen die een GPS op hun fiets hadden staan kwamen mij vragen ofdat hun toestel niet stuk was daar er al km lang slecht één lijn te zien was. Ik stelde hun gerust en toonde hun dat het bij mij ook zo was. Onderweg kregen wij biuten onze enorme korenvelden ook nog wat groepen ooievaars te zien die blijkbaar hun maaltijd aan het zoeken waren in de afgemaaide koerenvelden. Dan weer was er een zeer dikke slang te zien die over het hete asfalt zijn weg aan het zoeken was ( Swoike Kerchofs heeft blijkbaar arends ogen want ik heb ze niet gezien. Dan weer plotseling een gevecht van een 3 tal roofvogels ( arenden, gieren of iets dergelijks die een rondje aan het boksen waren vlak in ons gezichtsveld. Dit gepaard gaande met om de 10 of 15 km een klein dorpje gaf toch een klein beetje afwisseling aan deze eentonige reisweg. Plotseling waren de korenvelden verdwen en doken de wijngaarden op. ik zal als ik thuis ben deze streek eens gaan opzoeken. Zo plotseling als ze opdoken verdwenen de wijngaarden en verschenen er loofbossen. Op goed 15 km van ons einddoel een drukte van jewelste naast de rijbaan. Een groot recreatiepark was de aanleiding. Dit is maar het bewijs waar de Spanjaarden vertoeven daar wij ze onderweg bij het doorkruisen van de dorpjes ons allen afvroegen waar ziiten de bewoners, wij zien er géén, hier dus blijkbaar. Even verder aan de linkerkant een Camping vlak naast de rijbaan. Blijkbaar zwemmen de meisjes hier in monokinnie. Was een prachtig gezicht waar de eersten meer hebben van genoten dan de anderen die in het wiel zaten. Ik zelf had meer oog voor het sillouet van bergen die steeds meer nadrukkelijk voor ons opdoken. Dit is voor morgen waar wij wederom zullen over moeten kruipen. Dan op goed 5 km van het einde. Paul Keynen vrioeg me ofdat ik,vandaag de etappen zou willen winnen. Oke afgespreken. bij het binnenrijden van ons einddoel riep Paul Keynen onze navigator van dienst de Swoi Kerchofs toe, deze wilde recht af, de volgende straat nemen. zij rechtdoor en ik , zat achteraan, sloeg rechts af zodat ik met enkele seconden voor hun het eiddoel bereikten zodat mijn plaats in het klassement, ik sta bij de eerste 10, waarschijnlijk zal kunnen behouden blijven. Aangekomen met een gemiddelde snelheid van 27,1 km per uur mag ik wel zeggen dat het vandaag een vluchtkoers was. De snelste etappe van de voorbije 16 dagen. Dit was het voor vandaag. Nog allen bedankt voor de fijne reacties die wij elke dag doorlezen en persoonlijke boodschappen worden eveneens persoonlijk doorgegeven. Jhon , blijkbaar heeft U ook plezier. Je hebt de groeten van ons allen en wij zien U over enkele dagen of je moest wederom een verassing in petto hebben zoals in FrankrijkDe groeten van ons allen aan iedereen die dit blog bezoekt. Wij kijken er naar uit, het is bijna ( helaas) voorbij. Asioa Amigos, tot morgen
Dag 15 Los Toùilares - Carion de Los condes 119 km
Hallo iedereen, Gisteren een rustige avond gehad. Hotel lag een 11 tal km van de rand van de stad Burgos, dus het was in het hotel blijven. Na de toch redelijke zware rit van gisteren begind iedereen stillaan toch ook de vermoeidheid te voelen. Niets aan de hand, het einde is in zicht. het was een prachtig hotel met een gek van een garcon. Wanneer wij gewassen en gestreken waren even de bar in om een verdiende servessa te nuttigen vooralleer aan te schuiven voor het avondeten. Bleken er daar ook een paar Belgen te verblijven die ook de Camino aan het fietsen waren maar dan wel op zijn Liers ( Zij waren van Lier), de wereld is klein zoals ge ziet. Zij waren hier met hun vrouwen die met de auto volgden. Vandaag hadden zij een rit op het prgramma staan van 200 km waarvan zij er een 100 tal met de wagen zouden doen en wij, wij doen allens met de fiets. Zij waren trouwens vertrokken aan de Frans Spaanse grens. Zij waren vooral geinterseerd in ons parcours en dan , zo ben ik , heb dan maar even de laptop naar benenden gehaald en hun ons parcours laten zien. Zij stonden vol; bewondering dat wij zulke wegen zouszn volgen, voor hub totaal onbekend. Terug naar de orde van de dag. Bij het ontwaken leken de weersomstandigheden er zeer goed uit te zien. de zon verdeelde haar eerste zonnestralen en de hemel zag er niet bewolkt over. Mijnn maatje had slecht geslapen door het drukke verkeer op de route National die juist naast ons hotel lag.Zelf heb ik wer weinig last van gehad. Naar beneden voor de dagelijkse sleur om de bagage terug in te laden en daarc bleek er eentje die zich helemaal niet goed voelde. Een beetje teveel servessa denk ik , maar wat er juist aan de hand is geweest weet ik niet, trouwens hijzelf ook niet. Bij het ontbijt, een Croique messieur , een verse appelsien , een glas vers fruitsap en een tas koffie met voor elks nog een geroosterde boterham met konfituur en een garcon die steeds maar sprak van jamjam jamjam bevestigde mijn vermoeden dat er de avond tervoren in de bar wel degelijks iets heeft plaats gevonden waar ik géén weet van had. Wat, ik weet het eingenlijk nog niet. Wij op weg voor onze rit. De temperatuur sloeg echter een beetje tegen, amper 11 graden en de wind lichtjes mee. Dus de regenvestjes, windvestjes en trui met lange mouwen maar aangetrokken. Het parcours zou vandaag redelijk vlak zijn , als ge hier 1 a 2% omhoog ook vlak mag rekenen. ik en mijn maatje Paul Keynen zoals elke dag de eerste 15 km voor onze rekening. Viel zeer goed mee, steeds in dalende lijn over de Route Natioale. We reden dwars door de grote stad Burgos, dat viel tot de GPS van de Keynen uitviel. Batterijen plat , niet tegenstaande ik ze een hele nacht had opgeladen. Ik heb het sterk vermoeden dat het hotel een besparingssysyteem heeft voor het verbruik van water en elektriciteit en daaarom de de batterijen niet zijn opgeladen. Ik zal zien wat het dezen avond geeft, maar 4 batterijen in een keer stuk, dat geloof ik niet. In Burgos moesten wij links af over het water doch de brug was weg. Hola , Hola, de Swoi naast mij en ieders op zijn GPS gekeken. Even een toerke rond en wij hadden al gauw een andere weg gevonden die ons terug op het juiste spoor zette. Dit alles maakten dat wij het eerste uur bijna 27 km hadden afgelegd, en dit over de Spaanse wegen juist na de uitlopers van de Pyreneen, geloof mij ge moet het maar kunnen na 14 slopende dagen. Na goed 48 km onze eerste stop aan een zeer mooik pleintje aan een XI eeuws kerkje. Diegenen met de jamjam van gisteren avond had niet al teveel zin om iets tussen zijn tanden testeken , maar toch hij heeft wel iets binnen gewerkt zodat hij de nodige krachten kon opdoen voor de verdere rit. De anderen lieten het zich smaken en de temperatuur was intussen wel wat opghelopen. De WXalter heeft zijn dagelijks walterke gedaan tegen de muur van de omheing van het pleintje in een zeer smal steegje. hij dacht dat wij niet wisten waar hij zat maar toch, aan ons ontsnapt niets. Na wat gelachen , gegeten en gedronken te hebben terug op pad. Onze begeleiders kregen de opdracht om een nieuwe stop te houden op goed 95 km. Bij het vertrek krgen we onze dagelijkse boterham klimwerk voorgeschoteld. Wel niet zo steil en zolang als de dagen tervoren maar ja, 3 , 4 , 5 % een km of drie is toch wat zekers als de snelheid in de groep gehandhaafd word. De jasjes werden één voor één in de wagen gedropt omdat de zon begion te branden op de ruggen. 29 graden, wat een verschil met deze morgen.Zo was de groep al snel uiteen, de berggeiten vooraan, de muilezels achteraan. Géén nood ze berggeiten wachten de anderen steeds op en na goed 91 km stond Marina Een Andre ons op te wachten voor onze tweede stop. Dit bleek op de plaats te zijn waar wij de provincie Burgos verlieten en de Procincie Palletia binnen reden , op een plelitje waar de Camoino riutes samen komen. , je zag het veel wandelaars die deze Caminaote voet aan het afleegen waren, anderen met de mountenbike, anderen met een gewone fiets en zelfs met een moto., Wij waren amper een paar km terug op weg en toen, psssttttt platten band vooraaan voor de Koen Sels. De Swoi vliegensvlug deze band hersteld en wij op weg voor de laatste 31 km. Met de wind in de zeilen en niet al te veel klimwerk maakte dat wij zeer voorspoedig ons hotel bereikten. Tijdens dit stuk hebben wij vele wandelaars gezien die over de speciale wandelwegen deze Camino lopen. ik heb bewondering voor deze mensen. in deze hitte, lichtjes bergop, een doek over hun hoofd om hen te beschermen tegen de felle zon jongens jongens wat moeten die afzien. Ons hotel , een oud klooster, een Monasterio. Mooie accomodatie en het eten zullen wij afwachten. de wandelaars die de echte Camino lopen zullen het met veel mider moeten doen als ik de plaatsen heb bekeken waar zij tercht kunnen om iets te eten te drinke of te overnachten. (Staat aangegeven met wegwijzers en wij zijn er een paar gepasseerd. Stel er niet teveel van voor. ik denk dat wij in achtertuin veel betere en mooiere hokken hebben staan Wij kunnen maar eerst op 21 uur gaan eten, morgen het ontbijt pas om 8:30 uur dus een zeer goede rustdag kan dit worden. Allemaal is goed en wel gezond en goed gehumeurd Dus tot morgen Aan iedereen de beste groeten van heel de groep. Daaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaag
Hallo iedereen, Hier het verslag van de 3de pyreneenrit op rij. Na een zeer rijke maaltijd (reeds vermeld door onze president, ook wortel genoemd sinds korte tijd) zijn we het wondermooie Laguardia (ook Luguardia genoemd) gaan bezoeken. Het is een ommuurd stadje met nauwe straatjes en een mooi binnenplein. De wandeling duurde exact 15 minuten toen ons oog op een plaatselijke bar en schone viel. Na een paar consumaties (!!!) zijn we terug naar het hotel gegaan (we moesten van de hoteluitbater om 11 uur binnen zijn). Toch nog even vermelden dat een vol glas wijn 60 cent kostte en er ook overheerlijke tapas te krijgen waren voor een prijsje. Vooral dat eerste vonden de Fred (alias Suske) en den André geweldig nieuws. Toen ook nog bleek dat achteraf een hele fles wijn in het hotel maar vier euro kostte, kon bij de Fred de pret niet op. Groot was dan ook zijn ontgoocheling toen bleek dat ook de Koen vier euro had betaald voor dezelfde fles. Voor alle duidelijkheid : een fles wijn kostte 8 euro in het hotel. Moe maar zonder dorst konden we dan ook onze kamer opzoeken. Na alweer een verkwikkende nachtrust (al dan niet met oordopjes) en een overheerlijk ontbijt konden we de weg op voor de koninginnerit van onze Compo-STELLA missie (let vooral op de woordspeling).
Iedereen was verwittigd dat het een zeer zware rit zou worden, en dat hebben we ook aan de lijve ondervonden. Na een frisse afdaling van een tiental km en daarna een golvend parcours zijn we aan onze eerste klim van de dag begonnen met veel moed en vooral volharding. Er werd gekreund en gezwoegd (Fred vroeg zich nog maar eens af wat hij hier kwam doen) maar we geraakten allemaal zonder (grote) problemen boven.
Na een afdaling van ongeveer 15 km en een korte (???) maar pittige klim zagen we opeens Marina en den André verschijnen zoals een Fata Morgana in de woestijn, maar dan in het echt. De vitamientjes, worsten met mosterd, Spaans brood (eindelijk was het Frans brood op) en natuurlijk de choco voor onze vriend Wim (van de diétiste natuurlijk) en Spaanse bananen gingen er als zoete broodjes (?) in. Waarschijnlijk is het in de vorige blogs al wel eens vermeld, maar ik kan het niet genoeg benadrukken : Marina en den André zijn van goudwaarde voor ons, zonder hen geen Compostella voor ons. Laat ze in Berlaar al maar beginnen met het oprichten van een standbeeld, dat kan gezien hun politiek verleden toch niet zo moeilijk zijn hé Walter Horemans.
Dan kwam de melding van de Flying Keinen (zijn nieuwe roepnaam) dat we na een vijftiental km gingen beginnen aan 30 km klimwerk weliswaar verdeeld over 4 klimmekes. Allé, begint er maar aan. De Walter was blijkbaar niet in zijn gewone doen, want na een rijke maaltijd had hij nog steeds zijn Walterke niet gedaan. Ondergetekende (GC, ik ken mijne bijnaam in deze groep niet) zette zich met den Dirk mee aan kop om de hele groep af te zetten aan de voet van de klim. Na het volgende dorp Santo Domingo, mooie naam hé, begon de weg stillekesaan op te lopen. Ik begon dit reeds zeer snel te voelen maar den Dirk blijkbaar niet. Enfin, na 22 km dacht ik, wanneer zijn we nu eindelijk aan de voet van de klim. Toen bleek dat we er al een stukje op de klim zaten. We hebben dan maar ons regenpakjes uitgedaan (voor de afdaling ???) en zijn er aan begonnen. Opeens waren we den Dirk kwijt; bleek al gauw dat hij een Walterke gaan doen was. Na een mooie klim (qua uitzicht) werden we bovenaan verrast door onze begeleiders met drinken en meloen. Wat een feest toch na al dat klimwerk. Na een sigaretteke of twee zijn we dan verder en verder en verder blijven klimmen (we moesten er immers nog 3 afwerken) om dan uiteindelijk rustig in dalende lijn naar Burgos te fietsen, dat dachten we toch.
Wat er toen gebeurde weet ik eigenlijk niet zo goed maar één ding weet ik zeker : iedereen wilde blijkbaar deze koninginnerit winnen. Ik kreeg de opdracht om de lont aan het Stellavat te steken en we gingen in razende vaart de laatste tien km in. Ik had eigenlijk na een drietal km al geweldig veel spijt van wat ik veroorzaakt heb, maar ik kon niet meer terug, ik wilde eigenlijk ook deze rit wel winnen.
Alle gekheid op een Compostellastokje en eigenlijk ook om het thuisfront gerust te stellen, het enigste gevolg van deze spannende finale was dat we een halfuurtje eerder binnen waren dan gepland en we er dus ook ene meer gedronken dan gewoonlijk, niks dan voordelen eigenlijk.
We zijn hier weeral met ons gat in de choco gevallen, een prachtig hotel met de welklinkende naam "Camino de Santiago".
Weeral een pluim op den hoed van onze organisatoren. Ik krijg nu wel heel grote honger na deze blog, maar ik twijfel er niet aan dat ook hier mijn stoutste dromen (weliswaar over eten en drinken) zullen vervuld worden.
Hallo iedereen, Hier zijn we weer voor de 13de keer. Het is aan het afkorten Voor de thuisblijvers eerst een gezondheidsbuletijn. er zijn er die klagen van rugproblemen en het zijn er meer dan drei maar Walterke blijft zitten met zijn scheiterij. De rugproblemen weten we van waar ze komen, het slopingswerk van de Spaanse Pyreneeen en de wegen hier doen hun werk voortreffelijk, mùaar Walterke zijn dagelijkse behoeften daar stellen wij vele vragen bij. Volgens de mening van de ganse groep is hij een echte natuurmens die zijn behoefte moet doen onder de blauwe lucht , in gehurkte toestand zodat hij tenvolle kan genieten, tot zover het gezondheidsbulletijn. Nu terug naar de orde van de dag. De trip van vandaag was voorzien over een afstand van 85 km. We wisten op voorhand dat het anders zou uitdraaien. Tijdens de verkenning hadden we problemen om ons niet over de autostrade te sturen en vandaar had ik het parcours bij mij thuis aangepast op de pc. Daar wij het zaakje niet echt vertrouwden bersloten wij om gisterenavond voor het avondeten het parcours nog gaan te verkennen, het gedeelte dat wij niet kenden. Het was een ferme hap dat kan ik wel zeggen. Eeen serieuze bekmlimming, een zeer mooie maar een zeer lange van geliddeld 7% gedurende een 15 tal km. Dat mag géén probleem meer zijn voor onze groep berggeiten was mijn gedacht en dus besloten wij om de groep in te lichten voor deze aanpassing. De aanpassing zou de afstand op 96 km brengen. Gen enkel probleem voor de groep maar toe we aankwamen in puante de la Reine zagen we op een groot scherm een weerbericht dat zeer weinig goeds voorspelde. Onweer, regen ,gedonder alee alles wat ge kunt verdenken . We besloten in groep om de morgen af te wachten en zekers een uurtje later te vertrekken. Dus appel een uur later hetgeen ook gebeurde . Persoonlijk ben ik redelijk vroeg naar bed gegaan, omstreeks 21:30 u bezocht ik de bedstee, ik was moe, echt waar moe was ik. Een half uurtje later, ik was juist niet ingedommeld tik tik tik tik tik op de deur. Het crisiscentrum moest weer optreden. Marina had problemen met het doorzenden van de kaarten op de PC. Ook dit was redelijk snel opgelost opgelost zodat ik aan mijn verdiende nachtrust kon beginnen. Omstreeks half 8 , een uurtje later, het bekende seintje taxi taxi taxi, het geluid uit de gsm van mijn trouwe kamergenoot die ons elke dag op tijd en stond wekt zodat wij tijdig op het appel verschijnen. Elke dag hetzelfde taferee, bagage terug inpakken hetgeen met zich meebrengt dat ik elke dag moet reorganiseren om alles in de resterende zakken te krijgen. Goed en wel, alles gelukt, op naar beneden en bagage in de remorque laden. Dan het ontbijt, het was zeer verrassend om te horen in de eetzaal " Wat wil U drinken?". Jaja in het nederlands. Bleek dit een Belgisch meisje te zijn die al twintig jaar in Spanje vertoefd. Haar ouders waren uit de streek van Kortrijk en hadden besloten om even op reis te gaan en ze zijn nu reeds 20 jaar in Spanje. Zijzelf werkt hier in dit hotel voor een periode van 2 maanden, voor ons prettig meegenomentrokken.. Een zeer goed en uitgebreid ontbijt lieten wij ons welgevallen maar het weer , oei, oei, het bleef maar regenen. Wij besloten om nog een beetje te wachten en wonder boven wonder het hield op met regenen. Veiligheidshalve trokken wij onze regenvestjes toch maar aan, je weet nooit. Dus wij op wag en na goed 5 km begonnen wij aan de beklimming van ruim 10km met een gemiddelde van 7 %. Daar ik bang had van deze rit besloot ik deze zeer voorzichtig aan te pakken, nikske forceren, en blijkbaar had ik de anderen bang gemaakt daar velen onder ons dezelfde houding aannamen. Het was een mooie klim met op het einde, naar een hoogte van om en bij de 725 m het steilste gedeelte over een afstand van ongeveer een 3 tal km. Het was de moeite waard omlangs daar te rijden. Zeer prachtige vergezichten. De Swoi is cineast van dienst, . Ge moet het maar kunnen vooruit rijden , genoeg voorsprong nemen om de anderen te kunnen opwachten om deze te kunnen filmen. Bedankt Swoikke, we zullen als de film klaar is deze nog dikwijls ter hand nemen om deze onvergetelijke momenten terug voor onze ogen te laten verschijnen. Op de top werden nog foto's genomen aan de plaat met de naam en de vermelde hoogte vooralleer samen de afdaling aan te vatten. Ik had ze de avond daarvoor nog gewaarschuwd voor deze stijle afdaling en bedankt jongens voor Uw gedrag. Toch waren de eersten vergeten om in volle afdaling even links af te slaan. Gelukkig konden wij deze nog tijdig verwittigen en moesten zij slechts een 100 tal meters terug omhoog om terug op het goede spoor te zitten maar het zijn echte berggeiten, dus voor hun géén probleem. Samen en in groep bereikten wij terug de begane grond en vervolgeden wij onze weg. En toen, Ja en toen begon de cirque. Wij moesten links af maar dat was een weg voor de Camino voetggangers, onverhard waar wij géén risico namen ommet onze fietsen door te rijden. Dus even gekeken en op weg naar de volgende mogelijkheid. Ook dit was een weg waar ooit eens asfalt heeft opgelegen,volledig kapot met nog enkele restanten van asfalt die je kab meenemen als souvenier, maar zekers niet geschikt is voor onze fietsen. Er zat niets anders op naar het stadje Estella ter fietsen en daar trachten het parcours terug te pakken te krijgen. Op en af, niet zoals bij in het Brabantse maar veel langer en pittiger. Dit valt wel op ten opzichte van Frankrijk. Daar kun je bij een afdaling genoeg snelheid halen om bijna boven te geraken, maar hier, vergeet het gewoon. In elk gevval, wij los door de drukke stad en na heel wat gekronkel hadden wij het parcours terug te pakken. Ja ik had het terug te pakken en dacht het juiste spoor te hebben genomen. Na een 8 tal km begon mijn GPS te zeggen " keer ne keer were ". Ik wist niet wat ik zag en riep de route terug op. Volgens mij en de GPS was ik juist maar na een 2 tal km weer hetzelfde " Keer ne keer were". Ik stopte en vroeg aan de mannen ik denk dat we terug aan het vrijden zijn in de verkeerde richting. Ook Paul Keynen zijn GPS was al een tijdje "Keer ne keer were" aan nhet brabbelen. Uiteindelijk stopte ik toch; de anderen vroegen aan de plaatselijke bevolking de juiste richting en deze lieten op de kaart zien dat wij wel degelijk de verkeerde kant opgingen. Terug keren was de boodschap en terug de GPS in werkking gezet, in tegengestelde richting en alles was oke. Na goed 56 km vonden wij onze zeer bezorgde begeleiders langs de kant van de weg waar zij ons stonden op te wachten met wat drank. Daar controleerde ik de GPS van mij en kwam tot de conclusie dat er nop 56 km dienden worden afgelegd om onze bestemming te bereiken. Ik heb mij gexuseerd voor mijn mis inzicht hetgeen ongenblikkelijk werd aanvaard met de nodige zeer goed bedoelde commentaar. Bedankt jongens voor Uw begrip. Alles verliep verder zeer voorspoedig tot km 80. Daar kreeg de Walter Ceulemans af te rekenen met een lekke band. De Swoi mecanieker, cineast en noem maar op kon je niet voor zijn om deze te herstellen. De buitenband werkte wel een beetje tegen, en is dit normaal een klusje van niets voor de Swoi, ditmaal had hij heel wat inprovisatie nodig om de binnenband in den buitenband te krijgen(op de juiste plaats). Goed terwijl de Swoi bezig was met de herstellingwerken besloot de Guy Cannaerts een Walterke te doen( een grote boodschap in Spanje achterlaten in de natuur) in een patattenveld, er was anders géén keus. Walter maakte mij hierop attent om dit eveneens te vermelden aan het thuisfront hetgeen met deze is geschied. Wij verder op weg en na 90 km begonnen wij aan een beklimming van 26 km met een gemiddelde van 6,5%. Het was een mooie maar onregelmatige klim. Wij gingen naar 978 m hoogte. Den Dirk kwam mij met mijn trouwe maatjes Paul Keynen en Jos Vranke tegen gereden met de boodschap nog een 700 m en je bent boven . Wij kwamen boven ja, bocht naar links en bocht naar rechts en je werd haast van je fiets geblazen van de sterke tegenwind. Ik had al snel in de gaten dat wij nog helemaal niet boven waren. De anderen waren gestopt om hun jasje aan te doen om dat ze dachten om de afdaling aan te vatten. Ik niet, reed door en er wachte nog een fikse beklimming van een goede 5 km vooraller wij helemaal boven waren. En dan uiteindelijk de bevrijding. Een afdaling van 15 km met tussendoor wat stukjes om bij te trappen om boven te geraken. Luguardia kwam in het zicht en wij bereikten zeer voorspoedig ( ik had een maximum snelheid van 61 km per uur in deze mooie recht afdaling) de rand van het zeer mooie oude stadje. Wij dachten dat het voorbij was maar om ons hotel te bereiken moesten wij nog een 1 km bergop. Vergelijk het maar in Heist op den Berg aan het politiebureel langs de kasseitjes omhoog maar dan 2,5 keer zolang. Ook dat was géén probleem, ieder op zijn eigen tempo naar boven en tevreden werd een frisse pint naar binnen gegoten. Zeer mooie kamers , wassen geblazen en dan het avondmaal. Jongens, jongens, Eerst een zeer smakelijke soep met Choritzo, Patatten, stukjes varkenribbetjes en noem verder zelf maar op. Dan een frisse salade met smakelijke tomaten gevolg door twee vleesschotels eentje met rundsvlees en eentje met schapenvlees. Jonges smakelijk dat dat was en de hoeveelheid, kun je niet geloven. Dan nog een stukje taart met frisse verse meloen achter na en dit alles begeleid met zeer goede wijn. Alles dik in orde dus en de verbruikte calorieen waren mùeer dan rzeug aangevuld. Dus na een zeer zware rit, zeg maar de konniginnerit, sluit ik deze dag af, een beetje moe maar zeer tevreden. Allemaal is nog steeds gezond en wel en van heel de groep de allerbeste groeten uit Spanje Hopelijk heb ik morgen verbinding en dan ben ik er weer, of misschien een vervanger wiet weet. Daaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaag
Hallo iedereen, Vandaag stond de eerste Pyreneenrit op het prgramma. Ik had een hele slechte nachtrust met het voorvalvan de Marc zijn tas. Ik heb dit aan Marina verteld terwijl de bagage geladen werd. Zij was erg met mij begaan en zij had de oplossing. Drie politieagenten van de gemeente Berlaar waren dezelfde dag met de fiets toegekomen in Lourdes als wij. Zij heeft voorgesteld om deze mensen op te zoeken in hun hotel om ze te vragen om de tas van Marc mee te nemen en deze in de Kroon af te leggen. Ik wilde de Marc bellen maar kreeg géén gehoor. Er werd toch besloten om dit voorstel van Marina uit te voeren, zo gezaegd zo gedaan en inderdaad deze mensen hebben de tas meegnomen op de TGV zodat de Marc zijn spullen Donderdag zou terug hebben. Ik was opgelucht en heb de hele dag geprobeerd om de Marc te bereiken maar helaas is mij niet gelukt. Daar ik al een beetje opgelucht was met deze oplossing vertrokken wij met een beetje vertaging voor onze opdracht omLourdes te verlaten en St Jean Pie Du Port op te zoeken. Een gransstadje waar vele Compostellagangers samenkomen en vertrekken. Wij moetsen wel de Pyreneen over. Amaai, géne kak. Al hebben de bulte waar wij over moesten geen naam , ze kunnen wel tellen. 14 - 15 - 16% was géén aardig heid. Geef er zo eens twee na mekaar en dan weet ge pas wat op de pedalen trappen is. Als ge dan weet dat er nog eentje ligt te wachten van een km of 9 lang met een gemiddelde van 7,5% is het helemeaal klaar. In elk geval, het was warm, de zon brande, en het was zweten, trappen en vloeken geblazen om de rit ot een goed einde te brengen. Het is gebeurd , 116 km met een gemiddelde van bijna 21 km per uur. Wa wilde nog meer, de benen zullen iets anders aanvoelen morgenvroeg denk ik. Alleman heeft het overleefd, géén ongevallen ondanks toch serieuze snelheden bij de afdalingen. Een zeer goed hotel wachte op ons. Mooie fijne kamers en zeer vriendelijke mensen. Samen gaan eten op hun advies en ik moet zeggen ook dat was af. Redelijk vroeg naar bed gegaan, blog was niet gelukt, door het hevige onweer géén verbinding kunnen maken. Vandaar dat het nu verschijnt Tot de volgende
Dag 12 St Jean Pied de Port - Puneta La Reina 107 km
Hallo, Hier is vandaag een andere reporter, de andere is parcours gaan verkennen. Na gisteren avond in Saint Jean Pied De Port een onweer gehad te hebben, en er geen internetverbinding was, is er hier terug een verslagje van de rit van vandaag, waarbij we voor het eerst op Spaanse bodem kwamen. Na een goed morgenmaal achter de kiezen gekregen te hebben, wilden we vertrekken richting Puente La Reina, maar eerst moest onze nieuwe man in het peleton ( den Dirk ) nog een buitenband vervangen, de anders zo handige harry, was een beetje zenuwachtig denk ik, want bij het oppompen liep er iets fout waardoor nu zijne binnenband stuk was .....opnieuw beginnen was de boodschap. De eerste kilometers begonnen een beetje op en neer, maar dan, aan de Frans - Spaanse grens aangekomen begon er een colleke, ongeveer een 20 kilometer lang, waarbij we een hoogte moesten overwinnen van ongeveer 950 meter. Was dit eviva espana, onze groep viel al snel in stukken en iedereen reed de zeer mistige col, waaraan blijkbaar geen einde kwam op zijn eigen tempo naar boven. Eens de top bereikt werden we door Marina ontvangen met nen dikke proficiat en werd er in het cafeetje daarboven iets warm gedronken en werden er droge kledij en - of regenvestjes aangetrokken. Verder werd er afgesproken om door te rijden tot we terug het zonneke zagen om onze eerste stop te houden. Volgens de Keynen was het nu nog enkel afdalen tot op onze eindbestemming........maar blijkbaar kent hij het verschil tussen omlaag of omhoog fietsen niet zo goed !!!!! want er kwamen nog een paar lastige molshopen in. Na ongeveer 54 km onze eerste stop gehouden en wederom verwend te zijn door Marina en Andre, reden we in blok verder langs de Spaanse wegen, waarbij we terug van weggeweest te zijn de aanwakkerende wind terug op de kop kregen. Rustig tempo nu, en de groep bijeenhouden was de boodschap, op kilometer 80 nog een rijstpappeke of puddingeske gegeten en terug de fietsen op richting eindbestemming, maar een paar kilometer voor ons hotel, wat er juist gebeurd is weet ik niet, bij de éne was het de GPS die flaterde, bij de andere was het verkeerd afslagen, maar in ieder geval was er iets niet juist daar we plotseling voor een bruggeske stonden waar wij fietsers wel ondere door konden, maar onze volgers met het buske niet, omdat het toch maar om een paar kilometer ging werden onze wegen gescheiden, buske terug naar de grote baan en wij verder onder de brug......we zouden er later spijt van hebben daar we plots nen heel steile muur van een paar 100 meter moesten op fietsen, en nog was het leed niet geleden,want,........het liep daarboven dood, enkel een kerkhof was er, we waren wel moe, maar nog niet klaar om daar te gaan liggen. Dan de GPSsen terug in de goede richting gezet en vlotjes aangekomen in ons hotel waar onze volgers al op ons zaten te wachten. Morgen starten we onze laatste week, en alles gaat goed, dus is er grote hoop dat we met zijn allen Compostella bereiken.
Groeten aan iedereen in het verre Belgie......................de Wim
Hallo Iedereen Het beloofde een zeer zonnige dag te worden en dat werd het ook. Het zonneke scheen al direckt in de groep wanneer wij enkelen onder ons mochten verwelkomen , volledig uitgedoist met een zonnenbril die voor meer dan één hoofd gemaakt was. Een soort was ook nog één van de attributen die ze bij zich hadden. Eeen beetje nader verklaren, zij waren de avond tervoor op bezoek geweet van La Féte de Madeleine. Dat is een soort berlaar heikermis maar dan in het groot.Stierenloop door de straten in Berlaar Heikant zie ik nog zo niet zitten. Al maar goed dat deze stierenloop al gedaan was als zij daar naar toe trokken, we zouden wat gezien hebben denk ik. In elk geval het humeur was opperbest in de groep en met de gedachte dat wij de eerste opdracht , Lourdes bereiken , zouden volbrengen kon onze dag niet meer stuk. Alles verliep zeer spoedig dachten wij tot wij plots een baantje insloegen dat niet voor fietsers is geschikt, ruwe gravel en zulke zaken, dus even op de gps gekeken en een kleine omweg gemaakt. Oké dachten wij, maar goed 40 km problemen met de aanleg van de nieuwe autostrades, verdorie ze hebben onze weg gewoon laten verdwijnen in het niets. Weer even omrijden om terug op het juiste spoor te geraken, ook dit was weer snel keglarrd tot de Marc zijn ketting in twee brak. Ik met Paul Keynen op zoek naar de volgwagen om deze te laten terug keren, wij waren nog niet aangekomen of de bende , arm in arm hebben de Marc in groep voorts geduwd tot aan de volgwagen, dus ze zijn nog niet moe, geloof mij. Eerste werk van de Kerckhofs, wie anders, was de kettingbreuk herstellen van de Marc. Het was ook de laatste rit van de Marc daar deze huiswaarts keerde en de Winckelmans zijn plaats zou innemen. Onze eerste stop na goed 50 km. Ik val in herhaling maar Marina moet volgens mij een eigen zaak beginnen. Met zulke beperkte middelen dat allemaal op tafel gooien, awel, ik daag iedereen uit om het na te doen. Natuurlijk moest onzen boskakker zijn ding weer doen, anders is hem ziek en zitten wij daarmee, dus wij zeggen al tegen hem waar de mooiste plekjes te vinden zijn. Eens deze klus geklaard wij terug op weg. Het ging gestatig omhoog en wij zaten op 515 m zonder dat wij het wisten. Nog even een kleine rustpauze ingelast en dan op wag naar Lourdes. Voor sommigen onder ons de zoveelste keer, voor anderen de eerste keer en ik moet zeggen ze waren onder de indruk. Campagnille hotel was voor ons géén plaats dat wisten wij maar op aanraden van hun Permies classe. Ik geef U de raad neem dit nooit. Zeer kleine kamertjes , een echte blokkendoos waar je je amper in de douche kon bewegen. Neem daarbij alle soort insekten die op onze kamer vertoefden, dan weet je het wel zekers. Dat wij géén plaats hadden in de Campagnille was zeer duidelijk. De sponsor van de gele trui van de Tour de France hadden heel het hotel afgehuurd. Den Dirk had voor ons allemaal een gele pet van de tour vastgekregen en oik heb zelfs een gele trui losgepeuterd gekeregen. Daar de Marc deze avond terug huiswaarts vertrok en hij een deel bagage zou meenemen werd er besloten om alle groene zakken mee te geven. De Marc heeft zijn autosleutels aan de Guy en de Koen gegeven zodat hij met Andre even Lourdes kon bezoeken. Marc heeft zich gewassen in de kamernr 57 van de Guy. De wagen werd geladen en nadat wij samen in Lourdes hadden gegeten heeft Marc afscheid genomen van de groep. Ik moet zeggen er kwamen wel wat emoties los. Zelf ben ik met de Marc terug tot aan het hotel gegaan om persoonlijk afscheid te kunnen nemen. Daarna ben ik terug gekeerd om een grote kaars aan te steken na het bezoek aan de grot. Anderen hebben de kaarskenprocessie meegedaan, anderen hebben zich op het terras geplaatst voor een frisse pint(Duvel). Er zijn er die echt geduveld waren. Toen ik terug op de kamer kwam heeft Wim mij gezegd dat de marc had gebeld en deze zeer teleurgesteld was. Na veel ^proberen heb ik de Marc aan de lijn gehad . Wat is gebleken, de Marc vond zijn groene tas niet met al zijn persoonlijke spulle, zijn GPS, zijn loopscjhoen, zijn loopkousen, zijn geldbeugel met klein geld enz.... Ge zou voor minder teleeur gesteld zijn. Ik ben op zoek gegaan en de tas van Marc stond nog op kamer 57. Wat er is misgelopen, ik weet het niet. In elk geval ik heb Marc beloofd om op zijn tas te passen zodat er zekers niets kan aan miskomen. Meer kon ik dat moment niets doen. Maar aan zijn laatse woorden heb ik de volgende dag nog heel dikwijls terug voor mijn ogen zien verschijnen en ik kon er echt nierts aan doen. Ik heb er de ganse nacht aan gedacht en kon maar géén oplossing vinden om de Marc zijn spullen zo snel mogelijk terug bezorgen. Ik dacht echt dat ik een goede vriend zou verloren zijn.
Hallo hier zijn we dan. Volgens mijn inlichtingen heeft de mol vanacht weer ergens toegeslagen. Geen technische dingen maar als ik het zekers weet laat ik het U wel weten. Ik heb zeer sterke vermoedens over de mol, maar kan niets ondernemen vooralleer ik 100% zekers ben en dan zal het niet van de poes zijn dat krijgt hij ongetwijfeld terug. Vandaag zag ik er enkelen die duidelijk gebrek aan slaap hebben gehad. Was het de gerusstelling dat er vandaag een kleine rit op het prgramma stond van slechts 95 km doch ik had hun voorgelogen dat de 95 km zouden tellen voor 180 ( wie zal het zeggen) Swoit na het ontbijt wij op weg. Onder een wolkeloze blauwe hemel trokken wij ons opgang. ikzelf en de Paul Keyenen namen zoals elke dag de eerst 10 km voor onze rekening. Niks te klimmen of te dalen, rustig op hetzelfde niveau tot we na een doede 15 km de helling moesten verwerken. Wat deed dit pijn. Zo kwamen er nog ssn stuk of drie tot we rond km 30 op een plateau waren beland waar we de ganse dag zouden op vertoeven. Het landschap was wederom totaal veranderd. De wijngaarden, de zonnebloemen, de twarwevelden, niets daarvan, alles was plotseling verdwenen en we vertoefden in een bos waar géén eiden aan zou komen. na goed 43 km onze eerste halt. Daar kregen we het bericht dat de weg die wij moesten volgen een beetje verderop was verdwenen en de autobaan die op of onderdoor meosten nog niet af was. Ik ,¨Paul Keyenen en de Fred op de fiets een kijkje gaan nemen. Het was inderdaad zo doch er was een andere weg aangelegd dat maakte dat wij een drietal km moetsen omrijden. Terug naar de groep die rustig zaten te eten dat alles in orde was en allemaal was gerust gesteld. Vorraleer wij konden vertrekken moest onze vast boskakker zijn behoefte doen daar de klok 11 sloeg. Ook een andere moest zeer dringend zijn grote behoefte doen en vroeg aan WC waar het paier was. Deze wees droog naar de plaats waar hij had gezeten met de vermelding dat hij het maar een beetje had gebruikt. hilariteit in gans de groep. Nadat het lachen voorbij was wij terug op weg. De wind volledig mee, een stalende zon en een wolkeloze hemel en in licht dalende lijn ( een kaarsrechte baan van 25 km) wat kan een mens nog beter verwachten. Alles verliep zeer voorspoedig zodanig zelfs dat wij besloten in Roquefort om een terras op te zoeken . Na hier even verpoosd te hebben terug de weg op. De klok wees even na 14 uur wanneer wij onze plaats van bestemming bereikten. ook hier géén frisse pint te krijgen, géén vergunning, maar zij maakte voor ons een uitzondering en in het TV zaaltje kregen wij een frisse consumatie aangeboden. Marina haalde de worstjes en de mosterd erbij. Wij lieten het ons smaken en nog moe van de dag ervoor , die heeft duidelijk wel wat sporen achtergelaten , zochten wij de kamers op. De één ging zijn fiets terug onder handen nemen, de andere brachten de camoionette terug wat in orde, ikzelf den blog bijwerken en de valiezen wat her schikken daar er morgen bagage kan terug meegegevn worden; Een kort verslag van een korte overgangsrit. 100,6 lkm met een gemiddelde van 25,4 km per uur in stralend zomerweer mety een lichte rugwind. tot morgen Paul Huybrechts
Hallo Ik ben persoonlijk terug in de ether. Gisteren veel teveel werk gehad om het tussen mijn 2 oren terug wat in orde te krijgen. ik krijg verdorie de kriebels in mijn hersencellen om elke tip in verband met de mol grondig na te chekken. Is het de mol geweest, gisteren mijn foto's binnen gehaald op de pc, verdorie de laatste 50 kan ik niet lezen. Heb geprobeerd op verschillende wijzen, niets aan te doen, weg zijn ze. Kaartje gefomateerd en bingo, alles werkt terug. Dus heeft de mol volgens mij weer toegeslagen. Ik trek mij dit alles niet meer aan (heb de mannen dat wijsgemaakt) en concentreer mij volledig op de rit die komen gaat. Het zal een zware rit worden. de langste van de hele onderneming. 153 km richting Lourdes. Deze morgen verschenen diverse twee deelnemrs met nieuwe atributen op hun fiets. Swoike Kerchofs heeft de avond voordien een helen klus gehad om de fietsen in orde te brengen. Jos Vranken zijn voor derailleur of hoe schrijfde de dat, was volledig uiteen gespat. Gelukkig is de Swoi een kerel met ondervinding en had een reserve bij. Heeft deze gemonteerd op de Jos zijne fiets en de Jos heeft bijna een hele nieuwe fiets. Hij heeft al nieuwe nieuwe pedalen , nu een andere voorversnelling dus als ge een nieuwe fiets wil, ga met me mee voor een meerdaagse tocht en dan heb je een nieuwe fiets Dat wij géén pintje meer konden krijgen na het eten was voor ons volledig nieuw. Normaal in de Campagnille hotels is er enkel bier te verkijgen of ook iets anders tijdens het serveren van de maaltijden. Gisterenavond wij hadden gedaan omstreeks 8.45 u met eten, niets meer te krijgen. Dus noodgedwongen de kamers opgezocht en vroegtijdig de bedstee ingedoken voor een aangename nachtrust voor de rit van vandaag. Dus de Jos met een halve nieuwe fiets en de Marc met een zeer goed achterwiel,(heeft trouwens gevraagd om dit te mogen kopen) verschenen wij allen gazond en wel op het appel om de dagelijkse sleur van de bage te laden. Iedreen trouwens goed op tijd. De hemel was gekleurd met enkele grijze wolkenslierten hetgeen het ergste deed vermoeden. De temepratuur was zeer aangenaam, eigenlijk ideaal fietsweer met een lichte wind die zekers niet in het nadeel blies. de eerste 12 km nam ik en Paul Keynen voor onze rekening, had ik het maar geweten. Een fikse beklimming van om en bij de 4 km aan gemiddeld 7% stond op het menu, dan een afdaling en dan terug 2.5 km aan 8%. Een zeer goed morgend ontbijt zou zo zeggen ware het niet dat ik al uitgebreid had ontbeten. Blijkbaar was ik niet alleen die deze eerste 11 km zeer goed gevoeld hebben. Het zou zo de hele 155 km blijven duren. Constant op en af. De hellingen waren in tegenstelling tot de dagen daarvoor wel een paar % steiler maar ook langer zodat het echte slopingswerk was begonnen.Om de 10 km twee verse krachten op kop. Natuurlijk dat de beteren het tempo telkens iets omhoog trokken doch wijselijk, ik had al de hele dag mijn plaatske gezocht aan het staartje van het peleton, besloot ik telekns mijn eigen ritme te zoeken zodat ik zonder mij te forceren alle hellingen kon nemen. Het kwam goed uit, zo kon ik afstand hpuden tijdens de afdalingen nen kon ik het tempo aangeven voor de Jos die het telkens moeilijk kreeg wanneer er zich twee of drie hellingen aanboden direckt na mekaar. Daar de hellingen maar ook de afdalingen veel langer waren maakt dit dat wij bij onze eerste stop, op een zeer yidylich plaatkse aan een kerje uit de XII eeuw een gemiddelde hadden van om en bij de 25,7 kmper uur. Niet mals voor zulk een ritje. Nog enkele foto"s genomen in het kerkje waar er trouwens een beeltenis staat van Jeanne Darc. Onze vaste klant die er niet omheen kan om zijn dagelijkse grote boodschap in Franrijk achter te laten ( steeds rond de klok van 11uur) had zijn werk gedaan en wij terug op weg. Hat landschap dat onder onze ogen voorbij schoof veranderde nu wel degelijk. de enorme korenvelden moeste plaats maken voor ongekende wijdse velden vol zonnenbloemen. Allemaal schtitterden zij met hun goudkleurige gloed in het zonnelicht , hun kopjes licht neerwaarts gebogen zodat het leek dat zijn ons nederig groeten waneer wij hun passeerden. Ook de prachtige gelen velden maakte stillaan plaats voor enorme wijngaarden. Dit betekende dat wij in een bekende wijnstreek waren beland Bergerac. Hier vielen er ook enkele druppels uit een dikke grijze wolk en in besloot om mijn GPS van het stuur te halen en op te bergen in mijn achterzak om deze te vrijwaren van het neervallende vocht. Het was echter niet nodig geweest daar de gevallen druppels eingelijk het vernoemen niet waard zijn. Voor de eerste maal heb ik zulke wijngaarden in ogenschouw mogen nemen hetgeen mijn verwondering alleen nog maar kon opdrijven. Wij hadden goed 112 km in de benen en onze begeleiders hadden een plekje uitgezocht waar zij een laken en een deken op het gras hadden kunnen uitspreiden. Dankbaar maakte velen onder ons daar gebruik van om de stillaan vermoeide lichamen een beetje neer te kunnen leggen om te genieten van een welverdiende rust. De Swoi en de Marc keerden echter op hun stappen terug , namen hun fiets en met een camera en een fototoestel zij een paar km terug om wat beelden te schieten. Eenmaal dit achter de hand wij terug op weg voor de laatste 48 km. Was het de eerste km zeer aangenaam fietsen met zeer lichtjes op en af dan was de pret er terug af wanneer de hellingen terug hun normale proportie inamen en zij hun slopingswerk konden verder zetten. Tijdens zulke beklimming (lange van 8%) was het de Jos die zijn eigen tempo had gezocht met in zijn spoor Paul Keyenen. Daar ik wat achterstad had van de vorige afdaling ( ik ben daar genen echten held in ) zette ik tijdens mijn beklimming een tandje bij, ging recht op de pedalen om wat snelheid te maken en zag het achterwiel van de Paul iets te laat. Daar ik uitweek naar links zag ik plots Walter Ceulemans naast mij zodat ik vollop in de remmen moest. Gevolg achterwiel omhoog en ik met fiets en al tegen de wereld. Gelukkiglijk is alles goed en wel verlopen en heb zelfs géén schrammetje maar was toch even schrikken. Niets aan de hand dus en wij verder op weg. Na goed 155 km bereikten wij onze bestemming waar wederom een grote teleurstelling ons te beurt viel. Vermoeid van deze uitputtende rit dachten wij een frisse pint te kunnen drinken, helaas, ook hier werd er niet getapt voor het avondeten. De marc had een zeer goede tip. Recht erover was een soort GB en nadat wij gewassen en gestreken waren hadden hebben wij daar een frisse pint gaan drinken. Jongens dat smaakte, kun je niet geloven hoe lekker 1664 kan zijn. de Jos en Marina deden de inkopen voor de volgende dagen en bij het verlaten heb ik mij even in de winkelkar gezet om mij te laten transporteren zodat ik mijn vermoeide benen wat kon sparen; Dan op naar het avondeten, koud buffet a volonté stond op het prgramma. We leietn het ons lekker smaken begeleid met een rosé wijntje. Na het eten zetten wij ons uit het zonneke op het grasperk waar ik verdorie ben ingedommeld. Ben pas wakker geschrokken wanneer enkele van mijn maatjes zich rond mij hadden geschaard en zij van een slapende Paul een fot namen. Na nog wat nagepalverd te hebben ging ik mijn kamer opzoeken om dezen blog bij te werken en de GPSsen in orde te maken. dat was naast Koentje Sels gerekend dieons vereerde met een bezoek dat geduurd heeft tot de klok van 2 u in de morgen. Mijnen blog niet bijgewerkt, de routes juist gemaakt en dat was het dan. Ben drieckt in slaap gevallen en geloof mij, het was zeer snel terug opstaan. De rit van vandaag was 155,5 km lang, wij haalden een gemiddelde van 24,3 km per uur en hebben 1650 hoogtememeters gemaakt met een zwakke zijwaartse wind. Voila tot morgen Paul Huybrechts
Hallo , Hier zijn we voor de zevende dag. Beste vrienden, ik, André Martens, begeleider, ben je verslaggever voor één dag. Dit op vraag van onze president de Polle die imens veel werk heeft en veel slaap tekort komt. Dit zie je echter niet onderweg waar hij heel goed meefietst. Gisteren zorgde de Polle voor de mop van de dag. Nadat de garçon de zoveelste bestelling geleverd had, vroeg hij of hij de 'note' (rekening) mocht brengen. Polle had het anders begrepen: 'Neen, we hebben geen nootjes meer nodig' antwoordde de Polle. Vlakkke wegen behoren voorgoed tot het verleden. We vertrokken vanmorgen voor een lange rechte weg van 17 km met steeds bergop en bergaf. Nadien begaven we ons over rustige landelijke wegen waar de mooie zonnebloemen troef waren. om te picnicken hadden we geluk met het vinden van een idylisch plekje met tafel en bank. Marina zorgde voor macedoine met tonijn en de laatste vleestomaten van Jan Dillen. Marina zorgde ook, op aanvraag, voor speculoos en peperkoek. Er werden bijna drie broden 'pain coupé' verorberd. Tot nu toe was alles rimpeloos verlopen. Het eerste slachtoffer met pech was Jos Vrancken. Het voorste verzet was afgebroken. Swake loste het probleem op. De tweede pechvogel was Marc Jansens. Achterwiel werd vervangen.Het volgend slachtoffer was Swake zelf. Platte band. Was dit toeval of het werk van 'de mol'. Onder de groep doet het gerucht de ronde dat er onder ons een 'mol' aan het werk is: banden staan plat, navigatiesystemen worden onklaar gevonden, .... Na de tweede stop werd een bar open gevonden: 8 'presioens grande', 2 Pelforts, 2 Orangina (o.a. voor de begeleider). Verderop kwamen we een herkenningspunt van de Camino tegen. Alsook geschilderde voeten op het wegdek. Guy Cannaerts reed lek maar kwam als eerste aan in het hotel. 's Avonds aten we friet met biefsteak (die de grill maar eventjes gezien had) en we dronken Rosé en water. Een bezoek aan de bar was voor velen een tegenslag: om 21.00u gesloten! We zullen morgen allen fris vertrekken voor een rit van 153 km. Vele groeten van ons allemaal!
Hallo iedereen, hier zijn we dan. Vandaag ben ik er gedeeltelijk terug. Gisteren na de rit ik de wanhoop nabij. mijn GPS deed ( onogal een beetje seriues uitgedrukt) zeer eigenaardig. ik had géén kaarten meer, kon er niet in om alles na te chekken en noem verder maar op. ook mijn internetverbinding werkte niet meer, Keynen zijn GPS deed het ook niet meer en ga zo maar door. Niemand kan mij op dit vlak helpen, dat weet ik maar al tegoed en de anderen ook. Ik was de wanhoop nabij en wist echt niet meer hoe ik deze problemen zou aanpakken. ik had ook nog ander werk, ook mijn fiets was vuil, smerig en dringend aan een beetje onderhoud toe na die bijna hele dag in de regen gereden te hebben. Dus problemen overhoop en ik zag echt géén licht in de duisternis. De anderen waren al gewassen en gestreken, hun fietsen waren gekuist en waren klaar om aan het avondmaal te beginnen. Ik was echt hopeloos en na heel wat gevechten geleverd te hebben tegen de elektronica, waar ik trouwens telkens ik iets probeerd het onderspit moest delven, besloot ik om de handdoek in de ring te gooien en mij ook te gaan wassen. Dit voorbij begon ik mijn fiets een poetsbeurt te geven , al was het maar zeer oppervlakkig. De anderen hadden blijkbaar in de gaten dat ik op zijn zachts gezegd zeer slecht gehumeurd was. De Kerchofs kwam spontaan helpen om mijn fiets te kuisen en sprak mij enkele bemoedigende woorden toe welke zeker hun inpackt niet hebben gemist. Ook de Mark de Wim kwamen een helpende hand uitsteken aan het oppoetsen van mijn fiets. Bedankt jongens , het was een nieuwe. Daar zij bezig waren aan mijn fiets ondernam ik nog enkele pogingen om de GPS aan de praat te krijgen, helaas ik ùoest mij telekens gewonnen geven. Het uur van avondeten was geslagen en ik besloot om niet te gaan eten en verder te zoeken naar oplossingen om de euvels weg te werken. Dat was naast Paul keyenen gerekend die mij rustig kwam opzoeken en mij heeft meegenomen naar hetv restaurant. Ik moet zeggen, het was af. Koud buffet a volonté gevolgd door desserts a volonté. Dar het eten smaakte hoefde ik niet te vragen als ik de borden zag die telekens terug gevuld werden. Hoe smakelijk ik de anderen zag eten , hoe smakelijk er alles uitzag, ik nam een klein bord en verdween even snel als ik gekomen was terug naar de kamer om verder naar oplossingen te zoeken. Hoe goed ik ook mijn best deed, ik moest mij telkens gewonnen geven. Dan maar de andere reserve GPS boven gehaald en deze klaar gemaakt om die dan alsnog te kunnen gebruiken. Het zal zekers van fustratie geweest zijn maar heeft een hele poos geduurd dat ik dat klaar heb gekregen. Ondertussen kwam mijn maatje, ( bedankt Paul) mij terug halen voor een tas koffie te komen drinken. Even terug weg van de miserie liet ik de koffie smaken en ging samen met de anderen ook een glas bier drinken. Daar vernam ik dat Marina ook aan het worstelen was met de GPS van mijn maatje ( Paul Keynen) en zij die ook niet aan de praat kreeg. Ik dronk mijn glas leeg en zocht Marina op om te trachten haar te helpen. Ook hier heb ik géén oplossing kunnen vinden hoezeer ik ook mijn best heb gedaan. Omstreeks 22:30 u begaf ik mij terug naar de anderen om nog iets te drinken, helaas de bar was gesloten en ik moets met veel dorst terug naar de miserie. Heb nog van alees geprobeerd , maar helaas. uiteindelijk heb ik geprobeerd om slapen te gaan maar alles spookte rond in mijn hoofd. uiteiendelijk kreeg ik nog een ingeveing en zocht de Marck Janssens op om zijn GPS erbij te halen en zijn gegevens van zijn geheugen kaart in mijn PC te laden. ik bespaar U de details maar omstreeks 2:45 in de morgen had ik het apparaat terug aan de gang. Een hele opluchting, geloof me vrij. Daar de Mark zijn dagelijks looppartij richting stad had gedaan had hij een mooie foto genomen van het kasteel aan de Loire. Ik wilde deze op mijn PC overzetten maar had het juiste kabeltje niet , dan de geheugenkaart eruit gehaald en in mijn pc gestoken. hellas had ik niet gezien dat het kaartje te klein was voor mijn lezer, je raad het al de kaart in de pc en krijg ze er maar terug uit. Heb me nooit zo hopeloos gevoeld en tocht, omstreeks 3:15u in de mrogen was alles oke. Het was een hele opluchting, ik was terug in de bewoonde wereld en vleide mijn lichaam neer om alsnog wat te rusten. Sorry Wim, mijn kamer genoot voor mijn onrustig gedrag die zeker en vast zijn nachtrust heeft belet. Maar anderzijds, zijn diversiteit aan darmgassen die hij laat ontsnappen is ook niet van de poes, geloof mij vrij. Omstreeks 7 uur liep de wekker af voor onze tocht van vandaag. 95 km stonden op het programma. Ik was een gelukkig man als ik de anderen kon zeggen dat alles terug in orde was behalve de gps van mijn maatje. Geen nood, hij zegde wel dat hij zijn toestel achter onder wielen van zijnen Vito wil leggen en alzo er eventjes over te rijden, maar toen heb ik hem opgemonterd zoals hij met mij de avond voordien heeft gedaan. ik hrb mijn reserve toestel op zijn fiets geplaats zodat hij ook een overzicht heeft en het parcours kan volgen. Ebfin, een zeer goed ontbijt zat op ons te wachten. Wij waren allemaal terug goed gezind als ik de woordenschat aan de tafel heb gehoord. Er moet zekers kontakt opgenomen worden met Van daele voor de nieuwe woorden die stillaan zijn onstaan. ik denk aan een boskakker bv die wij elke dag minstens 1 keer meemaken. Je kunt het al raden, het is nog altijd dezelfde van een paar dagen gelden. Veel gelach aan de tafel maar de tijd staat niet stil. AZllemaal terug present op de zeer zorgvuldig gekuiste fietsen. Je zag het maar hoorde het ook wanneer onze groep zich in gang zette. Géén gekraak, gepeiep of ratelende kettingen, in tegendeel een was een zeer fijn geluid van vakkundig gesmeerde machines. het weer was zekers niet slecht, een graad of 14 met wel wat wind die zekers niet tegn zat. Eindelijk zou ik zeggen. Aan een zeer gezapig tempo werden de km afgemaald. Koentje S<els heeft wel de goden niet mee. Weer platten band bij onze eerste stop na goed 47 km. Het is al de derede keer dacht ik. Onze begeleiders hadden een plaatske uitgezocht dat er heerlijk uit zag. Een paar banken zodat wij even konden rusten. vers brood, tomaten kaas,choco, sausises, Chips en noem verder zelf maar op wij hebben echt niets te kort , in tegendeel. Een ding ,waren op dat plaatske vliegen, vliegen en nog eens vliegen, niet te geloven. Daar ik hier gepland had om wel wat langer te vertoeven ,daar wij anders reeds s'middags de rit achter de rug zouden hebben, viel wel in duigen door die vliegen. Even nog gewacht op onzen boskakker die weer eens zijn behoefte hoefde achter te laten, mischien waren de vleiegen den boskakker gevolgd , wie weet, en wij terug op weg. Een mooi golvend parcours met tussendoor een verassing van 18%. Halo Halo, even een paar keer serieus met de billen zwadderen om boven te komen, maar géén nood alleman heeft dit overleefd. Zeer voorspeodig smolten de km onder onze wielen voorbij tot we plots weer een lekke band te verwerken kregen. Ra ra ra ra ra , jajajaj, weer Koentje Sels. Waarschijnlijk op een scherpe steen gereden en een kleine sne in het loopvlak. Een reserve wiel genomen, terug op weg om de laatste km verder af te malen met in de laatste 2 km toch nog een pittige beklimming om alzo in dalenende lijn Parthenay te bereiken. Bij een goede frisse pint met allemaal zeer positief ingesteld mensen, een lekker knackworst emt mosterd en vers fran brood werden de afspraken gemaakt hoe de wasbeurt van de kledij zou gaan verlopen. JaJa wij hebben een wasmachientje en een drrogzwierder bij. Alleman kreeg de sleitel van de kamer, de bagage werd uitgepakt, de kledij aan Marina bezorg en de wasbeurt is begonnen. Ik ben nu aan dezen blog bezig en de wasbeurt is nog steeds vollop bezig. Dus aan het thuisfront, allemaal bedankt voor de fijne reacties. Moest er ietje zijn reageer en ik geeft het door. Alles zou in princiepe kunnen, privé mailtjes sturen enz... doe maar. Van ons allemaal, de beste groeten en tot de volgende Paul Huyb rechts
Hallo, hier zijn we weer voor het verslag van vandaag. Dat ze deze morgen weer allemaal op tijd en stond present waren om de bagage in te leveren is ondertussen géén nieuws meer. En na onze magen gevuld te hebben in ons campanille hotel (dewelke eenvoudig, maar toch heel goed zijn om te slapen en te eten), vertrokken we op onze fietsen, die door de meesten zelfs gekuist waren ! Er was er zelfs éne bij waarvan we zijn stalen ros niet meer van herkenden, wij dachten allemaal dat de Marc een nieuwe fiets gekocht had, maar wat bleek, hij had een spoedcurcus van de Fred gekregen en had voor de eerste keer in zijn fietscarriére zijnen Eddy Merckx gekuisd !!! Dan maar op pad voor een tochtje van 137 km, bij een rustige wind ( voor de eerste keer sinds ons vertrek), en bij een bewolkte hemel. Eigenlijk ideaal om het prachtige parcours tot in Bagneux op een rustig tempo af te leggen, 2 per 2 naast elkaar en om de 10 km twee andere frisse mannen op kop. Nadat we op een door Marina en Andre op een schitterende locatie, weer werden bediend van allerlei's lekkers, en nadat onzen boskakker zoals gebruikelijk zijn dagelijkse behoefte had gedaan fietsten we verder op rustige licht (????) golvende wegen, maar dan.......na ongeveer een kilometer of 50 gingen plots de hemelsluizen open, 2 dagen hadden we al geluk gehad, vandaag jammer genoeg niet, maar het is nu eenmaal een pelgrimstocht en stoppen is geen optie, dus snel onze regenjassen aangetrokken en weer de fiets op, het was wel even aanpassen, want bij regenweer naar beneden rijden is toch wel opletten geblazen ! Onderweg werd er door onze sportbestuurders besloten om in een cafe te stoppen zodanig dat we met een dak boven ons hoofd ( en vooral droog dus) een tweede stop zouden maken, maar vind maar eens een cafeetje langs het parcours dat wij volgen, zo rustig, ik denk dat zo niemand via Lourdes naar Compostella rijdt, bedankt en chapeaux aan de parcour bouwers !!!!!!!!!!! En toch........plots.....een dorpje, en hoera.....er is een cafe, maar zouden daar een hoop natte waterkiekes binnen mogen ? De Jos weer even zijn beste Frans boven gehaald, en ja, de bazin had compassie. Wij daar binnen, een eerste besteld, en dan maar besloten om er nog een comsumatie te nutiggen omdat het nog wat harder was gaan regenen, ons eten er opeten durfden we niet (er was ook een restaurantje aan), dit hebben we dan maar snel aan de camionette gedaan, het was een lekker rijstepappeke ( maar zonder gouden lepelke). Terug vertrokken bleek dat de wind geweldig was aangewakkerd, en nog altijd pal op onze neus stond, dus een beetje harder duwen was de boodschap, maar na enkele kilometers, joepie, het was opgehouden met regenen, vlug onze regenjassen uitgetrokken en terwijl een plasstop gedaan en dan de laatste rechte lijn richting eindpunt. Dit werd bereikt na nog een pittig klimmetje gedaan te hebben, waarbij boven aangekomen te zijn bleek dat de fietsers er door konden, maar de camionette niet, na terug gedraaid te zijn kwamen we voldaan als groep aan op onze bestemming. En zoals elke dag al zijn we binnen voor de renners in de ronde van Frankrijk, zouden we beter zijn ???? Na ons gebruikelijk ritueel, dwz twee consumatie's nuttigen, werden de sleutels uitgedeeld, maar hierbij was er een probleem omdat we in de vorige hotels altijd 2 persoonskamers hadden, en nu waren er 2 kamers van 3 personen, dus moesten er koppels waartussen al iets moois aan het bloeien en groeien was uitéén getrokken worden ( hartverscheurende taferelen gezien !!!!) En nog was alle misserie niet van de baan, want mijn slaapgenoot (de Polle) zijne GPS was onder water gelopen en werkt bijgevolg niet meer, degene die de Polle een beetje kennen zullen wel weten dat het even alle hens aan dek was, maar nadat hij tot rust was gekomen heeft hij ( terwijl de Swa en de Marc zijne fiets een beetje proper maakte) zijnen oude GPS in orde gebracht en op zijn blinkende fiets gezet zodanig dat we ons morgen weer geen zorgen hoeven te maken om op onze volgende bestemming te geraken. Nu nog even iets gaan nuttigen en morgen terug in form om rit 6 richting Parthenay , een korte van 95,7 km aan te vatten.
Hallo iedereen hier is dag 4 Zoals de voorbije dagen gisteren avond lekker gegeten. Mooie kamers en zeer vriendelijk personeel. Ik heb gisteren gezien dat er serieuze vriendschappelijke banden zijn ontstaan, zekers bij diegenen die al een paar dagen samen slapen. Ik denk dat er meer aan de hand is. Velen zullen terug komen als een andere man. Géén paniek, ik bedoel dit allemaal zeer positief. Heb dus genen bang ze blijven wel normaal, niets aan de hand. Gisteren één groot probleem. ik wilde mijn vrienden pelgrims wat uitleg geven over den blog doch mijnen beste vriend die mijn pc ging halen heeft er iets mee uitgestoken, wie weet wat met als gevolg géén verbinding mogelijk. Heb alles geprobeerd , niets aan te doen géén verbinding. Dan maar gaan slapen. Binnen gekomen op de kamer was er een zeer vreemde geur waar te nemen. Ik heb er aan gedacht om de brandweer te bellen omdat ik dacht dat er ontploffings gevaar was. Bleek dat mijn kamergenoot , ietjes vroeger dan ik was gaan rusten, had er blijkbaar van geprofiteerd om zijn darmgassen lustig te laten vliegen. Ik zelf nog heel mijn valiezen gesorteerd en de nodige verzorgings behandelingen doorgevoerd zodat ik eindelijk mijn bed kon opzoeken om de nodige rust op te doen. Om 6:30 u het signaal Taxi Taxi , blijkbaar een singnaal op mijn roommate zijn GSM om de wekdienst te activeren. Gewassen en gestreken naar de volgwagen voor het laden van de bagage. iedereen trouwens weer op tijd aanwezig. Eenmaal dit geladen vertrok de hotelbaas met de boodschap " Ik ga brood halen". Ale ale, wetende dat dat zijn gasten om 7/30U ontbijten en dan nog géén brood aanwezig. Alles was blijkbaar vlug in orde zodat wij konden aanschuiven voor een zeer smakelijk ontbijt. In tegenstelling van de weersvoorspelling van de hotelbaas, 37° en weinig of géén wind, was de werkelijkheid helemaal anders. Een overtrokken hemel en een zeer zeer lichte regenval was de werkelijkheid zodat er besloten werd om de regenfrakskes aan te trekken. Op weg dus met zeer zeer licht regen. Paul Keynen had de anderen wijsgemaakt dat de eerste 2 km bergaf was. hola Hola, 200 m ja, maar dan 3,5 km bergop met een gemiddelde van 7;5%. dat om de spieren op te warmen . Dan een lichte afdaling en terug bergop gedurende een 4 tal km aan 5% gemiddeld met peieken van boven de 9% om de opgewermde spiren even te testen , geloof mij dat kan tellen De weersomstyandigheden veranderden zeer snel, de wag was amper nat en tijdens de beklimming was het regenfrakske meer last dan deugd. De zon kwam er zeer snel, door en de frakskes werden terug in de volgwagen gelegd. We hebben ze amper 60 min aan gehad. Tijdens het verdere verloop van de rit hebben wij géén regen meer gezien, enkel zonneschijn en een temperatuur van om en bij de 27,8 graden, gepaard gaande met een fotrse tegen wind was het echt ideaal weer om te fietsen. Sommigen in het peloton voelden zich vanmorgen niet in vorm,en dus kwam deze helling wat te vroeg.Anderen wilden deze helling gebruiken om ineens op bedrijfstemperatuur te zijn.Of het gelukt is weet ik niet. Het was een pittige helling, maar ze "liep" wel goed, nietwaar Koen? Vandaag was de dag van de technische problemen die de kop opstaken.Het krakende pedaaltje van de Wim op zaterdag was peanuts met het gekrijs dat nu uit een pedaal van de Jos z'n fiets kwam. blijkbaar was hij à la Cancellara een pedaal in smos aan het duwen.Hij is precies in vorm. Het euvel is s'avonds wel opgelost door tovenaar Paul K., maar de doos Dafalgan is na het avondeten wel rondgegaan. het was dus erg ,geloof mij! "Suske" had zich al herhaaldelijk druk gemaakt over de slechte staat waarin de Merckx van de Mark zich bevindt.(De Mark is ne vetzak!)Hij heeft de Mark geleerd hoe hij z"n fiets moet kuisen, maar het kwaad was geschied:de klem van z'n zadelpen is aan het barsten. Nog efkes en hij kan zoals de nonnekes op de buis gaan zitten... Plat rijden kan iedereen, en na 35 km was het de Koen zijn beurt.Toeval of niet,maar pas ervoor maakte ons Wimmeke de opmerking dat sommigen gewoon over alle hindernissen in het wegdek overknallen.Het zal dus wel zijn eigen schuld zijn.Nu nog zorgen dat alle reservebandjes goed geplakt zijn,dan zullen we de volgende keer wat minder tijd verliezen! De hellingen bleven maar komen, alles aan 2 a 3% dit tijdend gans de eerste 90km. Geloof het vrij , 2 a 3% is zacht uitgedrukt , er waren stukken tussen van meer dan 10% en niet voor 100 of 200 meters maar wel 4 a 5n km. Met andere woorden het wordt lastiger en lastiger . Neem daarbij nog een stevige tegenwind die tegen de middag nog straffer was dan gisteren dan weet je wel dat het lastiger wordt. Veel dank aan de koptrekkers van dienst ( vrijwillig ) De Koen, Fred, Walter, Wimmekke, Guy (in mindere mate maar tocht) ,en de Mark. Een speciale vermelding voor de Swoi Kerckhofs. Koptrekker en navigator van dienst, ( wat is die eigenlijk nu blij dat hij zijn GPS eindelijk kan gebruiken) het geluk en het plezier dat hij eraan heeft kan je zo van zijn geluk, aflezen. Ook onze begeleiders verdienen een speciaal woordje van dank. Perfeckte tussenstoppen. Elek 50 km een perfeckte stopplaats met gedekte tafels. Vandaag tomaten, in blokjes gesneden hesp met een massedoinne en mayonaise , wat kan je beter hebben na de eerste 50 km. De tweede tussenstop werd begeleid met fruit in siroop. Annanas en perzikken. Er waren erbij die dachten dat zij aan een andere perzik aan het sabberen waren ( dat heb je als je de vrouw moet thuis laten.) . alles op een rijtje gezet, vandaag een zeer pittige rit. Voor sommigen onder ons heeft de forse tegenwind een negatief effeckt. De vermoeidheid en de stress slagen toe en het geadcht om om de groep niet meer te kunnen volgen maakt dat de benen echt niet meer mee willen.. Géén panniek, dit is ook de vierde dag. Ik weet uit ervaring dat iedereen, maar dan ook allemaal , een mindere dag zal tegenkomen. Tijdens mijn eerder meerdaagse tochten heb aan den lijve ondervonden en gezien van anderen persoonlijk dat tussen de derde en de zesde dag de moeilijkste dagen kunnen komen. Vandaag ik en morgen een andere. Wat meer dan 10 dagen betekend weet ik ook niet, dat zullen we dan wel zien. De sfeer in de groep is echter geweldig wij zijn er voor elkaar en iedereen in bereid om de minste te helpen en bij te staan op elk moment hem er wel door te sleuren. Wij hebben slechts één doel " samen deze pelgrimstocht volbrengen." Dat is wederom gebleken bij de aankomst vandaag. Het piepende en uitserst irriterende geluid van Jos zijn pedalen werd aangepakt door een paar deskundigen die een stel nieuwe pedalen hebben gemonteerd. Zij werden bijgestaan door een paar assitenten om alles aan te geven en controle uit te oefenen op de werkzaamheden terwijl nog anderen de Jos helemaal hebben opgemeten ( van kop tot teen ) om zijn nieuwe schoenplaatjes ( zijn nodig voor de nieuwe pedalen) in de juiste houding te kunnen monteren. Dit is zeer belangrijk, anders zit je verkrampt op de fiets en krijg je allerlei andere mediche klachten. Bij al die opmetingen door de experts is gebleken dat de Jos zijn benen en voeten van verschillende afmetingen zijn. Ook de verhouding van op de grond tot aan de flut was ook niet goed zodat de zadelstand, het stuur en nog alleRhande aanpassingen aan zijn fiets diende te gebeuren. Dit alles gebeurde terwijl ik bezig was (met Jos) op de pc omwat mails te versturen om wat orde op zaken te stellen in verband met de hotels . Jos moest even weg om wat oefen km te rijden met zijn nieuwe hoefijzers zodat alles kon gecontroleerd worden dat alle aanpassingen aan zijn vehickel hem géén andere problemen zou bezorgen. Blijkbaar hebben ze hun werk goed gedaan, morgen afwachten wat alles zal betekenen na een rit van 138 km die op stapel staat. De weersvooruitzichten zijn goed . 29 graden maar wederom die rotte tegenwind. Wederom staat er pittige rit op het programma. Dat weten wij op voorha,d maar toch de smeerige wind baart iedereen toch wat kopzorgen. Wij zullen er ons wel doorheen slaan. Hier wat gegevens van vandaag , 145,380 km een gemiddelde van 22,380 km per uur maximale sneldeid van 51 km per uur ( tijdens een schare afdaling) en 7054 calorien verbruikt. Neem daarbij dat wij 980 hoogtemeters hebben overwonnen dan weet U dat dit echt géén ge<oon dag uitstapje was. Allemaal zijn ze goed en wel gezond, hebben allemaal nog een goed humeur en zien alles nog rooskleurig in. Allemaal die op deze blog een kijkje komen nemen, de beste en vriendelijkste groeten . Voor de echtgenotes een kus van jullie nieuwe man. Ge zult me nog dankbaar zijn. Tot morgen Daaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaag
De derde dag maandag 12 juli 2010 Nog even terug komen op gisteren. Bij de overhandiging van de sleutels van de kamers, kreeg Marina en Paul kamer 120. Bij het betreden van hun kamer vonden zij een koppel in het bed. Zij schrokken zich zzn bult en verlieten schrijlings deze kamer om een andere te gaan vragen. Hoe kan dat nu in zulk hotel dat zulke zaken plaats vinden. Stel je het eens anders voor, je krijgt de sleutel, gaat naar de kamer en vind er niemand aanwezig. Iemand met zeer slechte bedoelingen zal wel merken dat er bepaalde zaken aanwezig zijn. Heeeft deze echt slechte bedoelingen dan ben je wel wat spullen kwijt dat kan ik je wel garanderen. Gisteren avond bij en frisse pint de match meegemaakt live op TV finale wereldkampioenschap voetbal. Ik was persoonlijk zeer blij dat de Spanjaarden het gehaald hebben. Anderen misschien iets minder maar ja dat is hun keuze. Daar wij in onze groep een pronostiek hadden aangemaakt om de juiste score te voorspellen, 1 per beurt, was iedereen natuurlijk benieuwd wie de pot zou winnen. Er hangt natuurlijk een prijskaartje aan vast. Diegene die de pot wint moet een pint betalen. Oei, 3.80 voor een gewoon pintje x 12 personen reken zelf maar uit. Winnaar van deze match was den Jhonny die ons veraste met zijn bezoek zoals ik in mijn vorige blok reeds vermeld had. Dan verder over de rit van vandaag. 141 km stonden erop het prgramma. Iedereen was wederom op het afgesproken uur present om de bagage tijdig te kunnen laden. iedereen fris en monter op ééntje na die op de dessel van de rmorque met zijn helm tegen zijn hoofd terug in slaap was gevallen. ( teveel pintjes ?) tot grote hilariteit van de anderen. Alleman schoof netjes aan voor het ontbijt, niets op aan te merken, alles was aanwezig; Ik kan n iets opnoemen wat er niet was dat ik thuis ook zou eten, in tegendeel er was veel teveel keuze. Om 8;30 uur zette ik samen mett Paul Keynen de groep in beweging. Onder een grijze overtrokken hemel met een temperatuur van om en bij de 14° en vooruitzichten volgens internet dat wij regen zouden krijgen was dit géén prettig vooruitzicht. In tegenstelling tot de berichten over de stevige wind viel dit nogal mee. Na goed 17 km besloot de bus te stoppen en onze begeleiders gaven ons de raad om onze regenfrakkes in de zakje op onze rug op te bergen daar zij on gingen verlaten om een benzinestation te zoeken. De bus reed ons even voor en parkeerde aan de de linkerzijde waar 2 wagens waren geparkeerd. Wij kwamen daar aan en eente van die twee wagen deed teken dat de andere ging vertrekken en wij zodoende plaats genoeg hadden. Diegene die s'morgens terug in slaap was gevallen op den dessel van de remorque zette zijn fiets toch tegen de wagen zekers die ging vertrekken. Juist op het moment dat zij zijn fiets daar tegen wilde zetten zette de wagen zich in gang. Hij schrok zich een aap en zette het bijna op een lopen met zijn fiets in zijn hand. Als hij nu niet klaar wakker is wanneer dan wel ?? Nadat het lachen was beeindigd , de van de bende die zih met dit voorval kostelijk amuseerde, werden de regenfrakskes opgeborgen en gingen wij verder op pad. Na goed 47 km was de volgwagen terug bij ons, nog niets gevonden om bij te tanken maar zij wilden ons eerst bevooraden. We lieten ons de pannekoeken en de frikadellen smaken en diegene die smorgens op den dessel lag te slapen, diegene die zijne fiets tegen de wagen wilde zetten die gelijktijdig vertrok, dezelfde besloot om tussen de bomen een grote behoefte achter , om de bome te mesten zekers. Stiekem nam ik mijn fototoestel en legde dit evenement vast op de gevoelige plaat tot grote hilariteit van de anderen. Hij vervoegde zich terug bij ons en na een tijdje zocht hij zijn bril. Deze was zekers uit zijn zakken gevallen wanneer hij zijn trui ouit heeft gedaan om zijn broek te kunnen afdoen. Hij terug naar de plaats waar hij zijn behoefte had achter gelaten, was makkelijk te vinden wegens de lichte damp die tussen de boemen te bespeuren was. Hij kreeg wel de boodschap mee dat hij zijn bril misschien wel moest gaan zoek onder den hoop die hij daar achter gelaten had. Eenmaal alles terug had gevonden, de anderen genoeg gegeten en gedronken hadden terug op weg. Het weer was er niet beter op geworden , de wind was ondertussen verder aangewakkerd en af en toe een lichte regendruppel, heel heel weinig maar je kon voelen dat er water in de lucht hing. De bus eindelijk terug op weg. Het parcours werd er ook niet gemakkelijker op. Steeds op en af met af en toe een fikse nijdige helling van om en bij de 12% er bij als toetje. Neem daarbij de fikse tegenwind en stillaan maar zekers begon de vermoiedheid bij sommigen parten te spelen. Na goed 91km bij het afslaan op een klein baantje naast een soort boerderijtje lag er een steen midden op de weg. De voorrijders hadden wel teken gedaan maar de Fred had blijkbaar oog voor iets anders en reed vlak op de steen , gevolg lekke band en buitenband stuk. Een eerste reactie van de Fred was een gevloek en een gemiljaar maar niets aan te doen herstellen is de boodschap hetgeen dus ook gebeurde. Terug op pad en na een fikse beklimmig van om en bij de 5 km stond onze volgwagen wederom langs de kant op een plaats waar blijkbaar veel hout wordt gekapt. Een open ruimte tussen de bomen, iedeaal voor ons om te piknikken Het weer was ondertussen fel vebeterd, de regenfrakskes zouden niet nodig zijn , mooie zonneschijn en een temperatuur van een graad of 28. Onze volgwagen zpo ons even verder terug verlaten om een tankstation trachten te vinden hetgéén hier blijkbaar niet zo ivident is. Wij waren nog maar pas terug op pad of diezelfde die deze morgen lag te slapen op den dessel , dezelfde van zijn fiets tegen de wagen en dezelfde die zijn bril was verloren bij het achterlaten van zijn grote boodschap had nu zijn drinkebus vergeten op de plaats waar wij een bevoorading hadden gehad. mam man man man toch , hoeveel pech kunde op enen dag hebben?? of is dit géén pech maar ligt het aan iets anders ?? Wie weet. Goed, reserve bdrinkebussen hebben we genoeg dat is géén porobleem en de moeite niet om terug te keren. Verder op pad was de boodschap. Na goed 10 tal km verder gereden te hebben dee de Koen Sels plots een zeer verdachte beweging. wat is gebleken, een dazerijk was in zijn trui terecht gekomen en wilde hem steken. Effen stoopen, ik niemand ooit zo vlug zijn trui zien uitdoen. Dat beest verd verwijderd en wij terug op pad. voor de laatste 38 km. De afpraak werd gemaakt dat het eerste en beste café zou bezocht worden voor een frisse consumatie. Wij zijn er géén tegen gekomen en besloten daan op 13 km van de eindmeet zelf een kleine stop te houden met de volgwagen. De drinkebussen werden een laatste maal gevuld.Iedereen dacht dat het klimwerk gedaan was, op goed 8 km van het einde werd iedereen verast door een venijnig ding. begonnen aan 7 % oplopende tot een goed 13% en uitlopend tot 4 % over een afstand van goed 2,8km. Ge zou voor minder in uw broek doen. Eenmaal boven was het nog 5 km afdalen om met een laatste 2 km door de stad Louviers te navigeren om alzo onze Chateaux ( Het hotel is een echt voud kasteel) te bereiken. 3Een ritje van 141,342 Km met een gemiddelde van 22,43 km per uur . 1058 hpoogtemeters stondden op de teller en 6658 calorien werden er door mij verbuikt. Nu gaan opmaken, wassen en aan tafel schuiven. Alleman is nog steeds gezond en wel. Diegenen die aan het raden zijn. Diegene die vandaag zoveel pech heeft gehad is niet de Guy en ikke ben het ook niet dus rararararararararararararaaaaaaaaaaaaa Met Andre , onze beleider is hetaan de beter hand, nog wat stijf en stram van zijn val gisteren in de badkamer, maar het ziet er goed uit; tot morgen
11 Juli 2010 Hem ( Roubaix ) Frankrijk - Abbeville 137 km
Alle afspraken die gisteren avond gemaakt werden in verband met ontbijt, tijdig opstaan , valleizen pakken enz.... werden perfekt nageleefd. Omstreeks 6.45 u waren de eersten al beneden om hun gepakte koffers aan te bieden. Vroeg gaan slapen was niet moeilijk geweest, om 22 uur werd de kas opgemaakt en afgerekend en was er niets meer te krijgen. Closed , finito. Iets ergens anders gaan zoeken zat er niet in. Ik had en heb géén goesting om nog eens een 10 tal km te wandelen om nog iets te drinken. Neen, een goede nachtrust is veel meer waard Alles werd netjes ingeladen en om 7:30 u schoven wij aan voor het ontbijt. Alles was vooradig om de maagen goed te vullen naar ieders smaak. Om 8:30uu werd het peleton in gang gefloten. Na goed 800 m een eerste verassing. Pavee de Hem, beter bekend van Paris - Roubaix ( de laatste kasseistrook ) werd on gepersenteerd. Goe d3 km dobberen over de kasseien was de boodschap al viel dit goed in de smaak van alle deelnemers. Goed of niet goed, wij moeten er over . Dooreen gerammeld door de kasseien werd een andere strook aangeboden. Dat wij die extra ritten in de ardennen hebben ingalst kwam nu zeer goed van pas. Het parcours diende zich aan mety constante hellingen, km aan een stuk van steeds klimmen van 2 a 3 %. temperatuur in de morgen zo rond de 21 graden en een forse tegenwind van windkracht 3. wat dat dit betekend kan ik niet uitleggen maar wat die 3 betekend als je hem vlak op je gezicht krijgt hen ik nu wel ondervonden. Neem daarbij een serieus tempo van 25 a 26 km per uur dan weet je wel dat ik ondertussen op mijn tandvlees aan het rijden was. Van de kop af was de boodschap en anderen namen het na 15 km over. Ik hab gehoord dat ze een afspraak hadden gemaakt om om de 10 km over te nemen , dus dat betekend dat we elks 3x aan kop zouden moetenj komen. Wat was ik blij dat we na 49 km onze eerste stop hielden om ons te bevooraden, een gemiddelde op dit parcours van om en bij de 24,5 per uur was voor mij tyoch iets teveel, dat had ik de anderen dan ook verteld.. Frikadellen van Marina werden bovengehaald met krieken confituur. Deze vonden gretig hun afzet. Ik hield me vandaag bij een bananendieet. Na goed 3/4 uur terug de weg op. Wijselijk zette ik mij achteraan in het peleton daar de wind nog steeds in het nadeel blies. De hellingen werden steeds langer , de temperatuur was ondertussen opgelopen tot goed 30 graden en je zag hetr aan het tempo. Ook de anderen hadden blijkbaar een beetje last van de tegenwind of hadden zij een beetje compassie met de minderen. Ik denk het laatste zodat het tempo een beetje gedrukt werd. Het was achteraan prettig mee pedaleren tegen een snelheid van om en bij de 23 a 24 per uur. De hellingen van om en bij de 3 a 4 % werden genomen tegen goed 21 per uur. Wanneer wij deze hellingen afdaalden en bij trapten haalden wij amper 26 km per uur hetgeen aangeeft hoe hard de wind wel in het naddel blies. Na goed 95 km onze tweede stop. Onze begeleiders Andre en Marina kweten zich uitstekend van hun taak. Alles stond netjes opgesteld. frikadallen met kriekenconfituur, Bananan, Chips om het zougehalte terug op peil te brengen, gecionfijt fruit, pannekoeken met siroop, versd appelsienen en verder noem het zelf maar op, alles was voorhanden. Frisse cola en water a vollonté, een laken uitgespreid over het grasveld zodat wij even kondeen gaan liggen, alles was vooradig. bedankt André en Marina. Na een rustpauze waar wij hebben van genoten terug de baan op met de afspraak dat wij de laatste 49 km in twee zouden doen. Zo geschied ook en na goed 115 km werd er een teraas opgezocht. belgisch bier in alle soorten behalve Cola light. Dat even een tegenvaller voor mij zodat ik een Eau gazeuze heb gevraagd met in het vooruitzicht dat de in de laatset 15 km nog een zeer lange helling diende genomen te worden. Iedereen zeer voldaan terug op pad voor het laatste gedeelte. Pas weg was het even schrikken .Een helling van gemiddeld 7% dook voor onze neus op. Achteraf is gebleken dat deze 5 km lang was. begonnen aan 9 % gedurende een 450 tal meters, dan 2,5 k aan 6 % en verder uiotlopend tot 2 %. De Guy had zich blijkbaar laten verassen en wilde schakelen maar helaas, zijn ketting eraf zodat hij even voet aan grond moest zetten om dit euvel te verhelpen. Wijselijk ben ik verder gereden op eigen tempo zodat ik haast gelijk boven was met de anderen. Deze schrokken zich een bult dat ik er al was maar ja, eau de gazeuze kan wonderen doen. Dan verder op naar de lange beklimmin gedurende de laatse 9 km. Plotseling reeed er een mottard naast ons die iets mompelde en het antwoord op mijn vraag wat die had gezegd " Weet ik niet, Ik spreek géén frans." Dienen mottard bleek niet minder dan den Jhonny te zijn. de man achter de firma Liss die mede dit evement ondersteund door sponsering en het idee had gekregen om ons te verassen en ons op te zoeken met zijne moto. Gezellig om zo iets te mogen meemaken. De laatste helling aan gemiddeld 5 % bleek mee te vallen. de wind was iets gedraaid zodat wij deze niet meer tegen hadden. Aan een zeer gezapig tempo werden de laatste km afgehaspeld zodat wij voorspoedig ons hotel in Abbeville bereikten. Een Mercury hotel, vlak in het centrum van Abbeville,naar het schijnt ook het duurste uit de reeks boekingen. Alleszins een zeer mooie acoomodatie met alle faciliteiten maar den drank in Frankrijk is overal even duur en het zal er niet op beteren. Wij hebben alleszins drank genoeg bij (??????). Steak met frieten is vandaag de menu. Juist voor het eten gaan kwam ik beneden en Marina was onze begeleider Andre aan het verzorgen. Hij is blijkbaar uitgegleden in de doorloopdouche en heeft een opgezwollen en stijve elleboog. Hopelijk kan hij morgen terug het stuur ter hand nemen en moeten wij niet verder met hem naar een dokter of iets dergelijks. Even afwachten tot morgen. Morgen terug een rit op het programma van een 145 tal km. Van Abbeville naar Louviers. Parcours is mij onbekend en zoals ik heb al kunnen ontdekken zou de temperatuur goed zijn 15 tot 28 graden. Wind zou toenenem naar windkracht 4 en we zouden hem weer in het naddel hebben. Afwachten zou ik zeggen , we zien wel. Aan an diegenen die reeds hebben gereageerd op dit blok. Van harte bedankt voor de steun. Reageer gerust ik breng de boodschappen wel over. Voor de geinterseerden De rit van vandaag was 137,5 km een gemiddelde van 23,41 km/uur maximun snelheid tijdens een mooie rechte afdaling 58;65 km per uur 5/52 u gereden en 6448 calorien verbruikt.
Allemaal nog een goeden dag van ons allen, buiten Andre, dat gaan we even afwachten, is allemaal in zeer goede gezondheid.
D day en vertrek D day is eindelijk aangebroken. Waar ik al 7 jaar over aan het praten was is nu eindelijk werkelijkheid. Dus dromen zijn géén bedrog al zag het er verleden jaar met mijn ongeval wel anders uit. Dan zij de steun van mijn vrienden ben ik er toch boven op gereaakt en hopleijk tijdig klaar gestoomd om deze tocht te volbrengen. Samen met mijn vrouw om 6.30 uur op weg naar Berlaar, café " De Kroon waar wij allereerst nog spek met eieren tussen onze kiezen zouden steken. Nog even een kleine omweg naar Paul keynen voor de laatste helpende hand om de frisse drank in te laden en dan naar het lokaal. Er waren nog blijkbaaar vroege vogels daar zij al aan het smullen waren, waaronder de burgervaders van de gemeente Berlaar Dhr walter Horemans en dhr Vercammen Eddy van St Katelijne Waver. Dat zijn mannen van hun woord, zij hadden beloofd om acte de presence te geven en dat deden ze dus ook. Spoedig waren de anderen ook op het appel verschenen en reken daar onze vrienden , sympathisanten en famillieleden bij dat kun je wel denken dat het er een gezellige drukte van jewelste was. De klok tikt onverbiddelijk verder en het tijdstip van afscheid nemen was aangebroken. De vrouwen werden nog een allerlaatste keer dik in de armen genomen en de emoties staken de kop op. Menig traantje is te voorschijn gekomen. Dat is normaal maar de tijd tikt nog steeds verder. Allen werden bijeen geroepen voor een allerlaatste groepsfoto 'n de Burgervader van Berlaar , Walter Horemans gaf ons allen een halsdoek waarop het embleem van de gemeente gedrukt was dat dienst moet doen om ons te behoeden voor een zonneslag. Na nog wat bemoedigende woorden van de beide brugervaders en de achterblijvers floot ik het peleton in gang. Toch een kleine 20 man op pad. Wat mij enigzins veraste was dat wij op de weg vanaf Berlaar tot in Duffel regelmatig bekenden langs het parcours zag staan die ons langs de kant bemoedigende woorden toeriepen. In de buurt van de Mijlstraat stond de ganse famillie van Koen Sels on op te wachten. En één straat eerder stonden familieleden van Paul Keynen ons op te wachten: Florent en Lucienne,die ook in de mijlstraat wonen,kwamen hem uitwuiven. Na goed 25 km deed dit een eerste incident voor. Een gekletter en gerammel. De schelp van de Guy wilde blijkbaar ergens onderweg achterblijven en was van zijn fiets gedonderd. Guy moets even op zijn stappen terug keren om zijn schelp toch mee te kunnen nemen. waar hij ze gestoken heeft weet ik niet, alleszins niet op zijn fiets, zijn helm of achterzak, waar dan wel ? Na goed 39 km een tweede incicent, wegenwerken al is dat in Belgie wel normaal. Dat ze dan de omleiding nog slecht aangeven was een beetje van het goede teveel. Zo belanden wij in een straatje dat ook nog bleek dood te lopen. Noodgedwongen moesten wij op onze stappen terug keren en trachten het goede spoor terug te vinden. Al bij al viel alles nogal mee en hadden wij het juiste spoor al snel terug gevonden. Na goed 45 km kreeg ik plots telefoon. Wie of wat had ik het raden naar doch ik nam het telefoontoestel ter hand en na enig gesakker, zeer slechte verbinding, bleek dit een reporter van een krant te zijn die zich van dag had vergist en dacht dat wij pas morgen zouden vertrekken en men wat nadere inlichtingen wou over onze tocht. Met horten en stoten, ik op de fiets aan het pedaleren en de zeer slechte verbinding maakte dat ik mij niet meer op de weg kon concentreren met als gevolg dat ik niet tijdig in de gaten had dat de groep rechts afsloeg. Daar ik slechts één hand aan het stuur had en de andere aan het gsmen was kon ik niet voldoende tijdig remmen. St Jacob heeft me hier bijgestaan, met heel wat acrobatische bewxegingen kon ik me recht houden en mijn voorgangers alsnog ontwijken. Bedankt St Jacob, de schelp heeft toch blijkbaar geholpen om mij van een valpartij te vrijwaren. ik heb mij nu voorgenomen géén GSM meer op te nemen als ik aan het fietsen ben. Ik zal ze wel terug bellen als wij een rustpauze hebben ingelast. Na goed 58 km bereikten wij onze eerste stopplaats Wieze. Hier werden de sandwisches bovengehaald met als toetje een banaan. Eenmaal dit achter de kiezen kozen wij terug het hazepad en met een zeer gestatig tempo wij op weg naar de zwalmstreek. Een zeer mooie streek , lichtjes op en af met prachtige vergezichten, neem daarbij een temp van 29 a 30 graden met een klein beetje frissen tegenwind , het was zalig fietsen. De km vlogen voor bij en wij hadden 105 km zonder dat wij het wisten en wij aan onze tweede stop toe waren. De pannekoeken werden bovengehaald die gretig hun weg vonden naar de hongerige bekken. Een ganse famillie met enkele kinderen hadden zich ondertussen op het terras vervoegd en de blikken van de kinderen naar onze pannekoeken werd Marina te machtig en ze heeft deze kinderen met een lekkere pannekoek bedacht. Het euvel van de Wim zijn fiets , die kraakte als een oldtimer was intussen ook opgelost door de Marc. Een losse manuwrel bleek de oorzaak te zijn van een tergend geluid waar je op den duur hoofdpijn zou van krijgen. Alles opgelost, drinkebussen gevuld en wij terug op weg voor de laatste 45 km. Paul en ikzelf gaven terug het commando aan om het tempo iets te laten zakken, het ging sbel genoeg en hadden tijd zat om tijdig binnen te zijn. Zo bereikte wij aan een gezapig tempo Peque na goed 135 km. Daar zochten we voor de derde maal een café op om de dorsyigen te laven en even uit de hitte te verdwijnen. Het was zaling om even in een gekoelde ruimte te kunnen vertoeven. Eenmaal dit achter de rug niog even de drinkebussen vullen voor de laatste 15 km. Zeer voorspoedig , om 16:09 uur en zonder ongevallen bereikten wij Hem ( tegen Roubaix ) waar wij een hotel hadden geboekt. weer een opdoffer van formaat.Géén bier te krijgen voor het avondeten, dus géén frisse pint voor 19uur. Dan maar eerst allemaal een frisse cola, nen 33 cl achterover kappen, frisse douche nemen, en gaan avondmalen. Een groenteschoteltje, een kippebil met taiatelli kaar en een soort vinigrette, platte kaas met appelmoes en een tas koffie. Naar het schijnt is dit een menu sportive. Goed de dag is bijna voorbij, nu krijgen we wel een frisse pint dus dat gaan dan doen. Ik sluit deze dag af met de groeten aan iedereen. allemaal zijn ze gezond en wel en wij maken ons op voor de tweede dag. Wij hadden vandaag 151 km met een gemiddelde van 25,3 km per uur en ik heb voor mijn dietiste 7960 calorien verbruikt Daaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa, en tot de volgende
Hallo, Deze tocht werd speciaal ingelast om nog wat klimkm op te doen als voorbereiding van de grote tocht naar Compostella. Deze rit heb ik al een paar jaar op het programma staan, de streek is er uiterst mooi, zeer rustige wegen voor de fietsers maar verdorie , het is niet van de poes. Het is echter wel zo, ik vertoef er heel graag maar de afstand van de heimat is zo groot. Een dikke 160 km over Brussel en een dikke 180 km scheiden Lier van La Roche ons vertrekpunt. Niet tegenstaande dit alles besloot ik toch om deze rit nog eens te fietsen. Er komt heel wat klimwerk aan te pas met zeer nijdige hellingen en als toetje de muur van Maboge. Dit laatste gaf dat er enkelen zeer benieuwd waren naar deze reus waar ik alheel wat over verteld. Anderen hadden deze al gezien en overwonnen, anderen wilden het nog eens proberen om deze reus te vellen waaronder ik zelf. Ben er al een stuk of 10 keer geweest en slechts éénmaal heb ik hem kunnen bedwingen zonder éénmaal een voet aan de grond te hoeven zetten. Swoit, met deze gevens kunnen we verder. Omstreeks 5.30 uur was ik reeds in Berlaar om eventueel te helpen de fietsen in te laden. Het was vandaag jaarmarkt in Berlaar en zodoende was de parking op de markt niet beschikbaar. Dan maar de verborgen (privé) parking op zoeken die ik altijd gebruik wanneer er géén plaats is op de markt zelf. Was dat even misrekend. Ik lag al direckt in de clinch met één of andere pipo die mij wilde tegenhouden om deze parking op te rijden. Heb hem even duidelijk gemaakt dat ik met zijn taaltje en mannier van doen het verre van eens was en dat hij zodoende mijn klo.... kon kussen en ik daar wel een hele dag zou parkeren , uiteindelijk zei hij tegen mij dat ik voor 5 daar mocht blijven staan met als antwoord van mijnen wegen dat hij ze zelf mocht betalen.. Ik parkeerde mij, nam mijn fiets en bagage en liet hem voor wat hij was en begaf mij naar ons lokaal een 50 tal m verder. Daar waren de anderen reeds druk bezig om de fietsen in te laden. Dienen pipo van daarjuist kwam daar met zijn fiets voorbij en toen kwam ik van de anderen te weten dat het wel degelijk de eigenaar was van die privéparking en dat deze de politie durft bellen om mijn voeruig te laten wegslepen. Voor alle veiligheid heb ik mijn voertuig dan maar gaan parkeren bij Paul Keynen om alle heibel die er misschien kon van komen te vermijden. De klok wees ondertussen reeds 6.15 uur en zo begaven we met de Vito en de wagen van Jos op weg naar La roche. Ik dacht dat ze de weg wisten maar toen de Jos vroeg welke afslag wij moesten nemen werd de landkaart bovengehaald. We waren te ver gereden en via enkele kleine wegen zochten wij onze weg terug tot we terug op het goede spoor terecht kwamen. 2 u later en 12 km omgereden arriveerden we in La Roche op de afgesproken parking waar normaal de Ludo en den Erick ons zouden vervoegen. Géén van hun tweeen te zien en na een telefoontje bleek dat den Erick zich overslapen had en dat zij nu bezig waren met een ritje in de eigen contreien. Rond 8.35 uur gingen we de weg op met in ons spoor de Charel Put aan het stuur van de Vito als begeleider.Na goed 3 km bereikten we Place De Bronze de centrum van La Roche waar we Rechts afloegen en direckt Links aanhielden waar de eerste helling van 7 a 8 % ons lag op te wachten Na goed 2.3 km was de eerste helling een feit en kwamen we op een plateau terecht waar we even zouden vertoeven , lichtjes op en af zodat de opgespannen spieren van de eerste klim konden ontspannen. Via Hyves - Laveau - Cens - Tres Fontaines - Wyonpont - Bergueme - Outtheuville - Lavacherie St Onde bereikten we de weg naar ST hubert. Ik had ondertussen de kopossitie terug kunnen innemen om de anderen op het goede spoor te zetten. Het is nu eenmaal ik moet dit alles kunnen doen in mijn eigen tempo. Bergaf géén enkel probleem , maar berop dat is een ander paar mouwen. Ik kan en mag niet rechtstaan op de pedalen voor mijn rug, schouder en knieen. De letsels van het ongeval zijn voor wat ze zijn en zullen nooit meer verdwijnen. Ik zal er moeten mee leren leven. Na goed 25 km wachte de 2de helling ons op. Tijdens de venijnige maar korte klim naar St hubert riep ik den Dirk tot bij mij met de boodschap dat bij de volgende Y splitsing er een grote paarse eik zou staan en ze daar links moesten aanhouden en dan rechtdoor tot op de grote baan waar ik ze terug zou zien. Ik deed dat omdat ik wist dat er gedurende een 7 tal km gemiddeld tussen de 5 en de 7 % moets geklommen worden zodat we boven kwamen op 549 m en we waren gestart op 305 m. Samen met de Jos heb ik dat overbrugd en kwamen we boven op de col de Parradeux. Hier was mijn boodschap, jongens pas op in volle afdaling moeten we rechts af richting Jenneville. Van daar via Moircy richting Reamgne. Ik had er een paar verwittigd, pas op achter de kerk links af en zie dat je geschakeld hebt. We waren immers afgedaald naar een hoogte van 398 m en op amper 1,5 km gingen we terug naar 499 m. Stukjes van 12 en 16 % was hetgeen op de menu stond en we hadden een kleine 39 km onder de wielen zien voorbij schuiven. Via Tillet naar Laval. We waren terug afgedaald naar een 140 m tal meters en in Laval wachte ons een helling van een kleine 5% gedurende een 3 tal km. Eens dit achter de rug met lichtjes op en af bereikten we na 51km de Camping waar we even rust hielden. Enkelen namen een frisse pint, anderen een halve l Cocacola en nog anderen een leffe. Daar het maandag mijn verjaardag is heb ik mijn vrienden deze twee consumaties geoffreerd. Lag mijn parcours vanaf de Camping rechtdoor, langs de grote baan, heb ik dat even aangepast zodat deze eruit was maar dit was ook voor mij een verassing vann formaat. Direckt links af, 14% omhoog , 300 m lang en dan rechts af waar we gedurende een een 3 tal km 5 % te verwerken kregen tot in Roumont. Hier aan het kerkje was het even zoeken maar met de nodige aandacht en de gps in de gaten houden waren we al vlug terug op het goede spoor richting Wigny. Daar tussen de grote boerderijen door richting Berthogne. Een smerig stukske bergop tot helemaal boven aan het rondpunt waar den Dirk ons stond op te wachten met een fris colaatje dat hij daar even was gaan aankopen. Een mooie lange afdaling deed diegenen die het klimwerk niet zomaar verder zagen zitten wat opbeuren. Ook het gegeven dat de afstand vandaag wel een 110 tal km zou bedragen in plaats van de geplande 95 deed deze renners een grijns op hun gelaat te voorschijn halen.Verder langs Herlingval en Ortho richting Nisramont waar we even voorbij het centrum een stuwmeer konden aanschouwen. Verder langs een mooie afdaling was het plots even stil wanneer we lnksaf moesten. Een venijning stukje van een 15% lag daar op ons te wachten. Hier kreeg ikzelf een tik van de hamer. Te weinig of beter gezegd nog niet gegeten vandaag en dat brak me zuur op. De Charel even laten stoppen en heb dan maar mijn drie bananen naar binnen gewerkt. Daar dit voor enig tijdverlies zorgde waren de anderen ongerust over mijn wegblijven en kwam den Dirk mij terug opzoeken. Na enig klauterwerk was ook dit weer van de baan en was de groep terug volledig. Via Filly de grote weg op richting Nandrin. Hier in dit dorpje waren er anderen die ten einde krachten waren en een plaatselijk winkeltje kreeg bezoek van de halve bende die zich daar bevoorraden met drank en wat zoetigheid. eens dit naar binnengewerkt werd de weg verder gezet. Altijd op en af , echt slopend , Richtin Berisemil was de boodschap. Anderen waren reeds de mening toegedaan zij links af moesten richting La Roche maar dat was buiten mij gerekend. Rechtdoor was de boodschap en met enige tegenzin kwamen de anderen op hun stappen terug. Eenmaal Berisimil door en het klauterwerk was achter de rug een een mooie afdaling lag ons op te wachten. Diegenen die hier nog niet waren geweest kregen de verassing van hun leven te verwerken. Maboge kwam er aan. Aan het kerkje Links af , de camping door en aan het einde rechts af, bruggtje over en links af de muur van Maboge op. Een verschrikking van jewelste. 500 m aan 28% aub. Dan een 20tal m plat , kun je juist 2 keer ademenen en dan terug een stukje van een 600 m aan 12% met twee stukjes van een 50 tal m aan 21%, dit achter de rug een 1,5 km aan 5% en dan de verlossing , de afdaling naar La Roche. Die bereikten wij na goed 107 km. Dan nog even LaRoche door en de baan op waar onze wagen geparkeerd stond. De laatste 3 km waren voor sommigen een echte zegen daar zij het einde in zicht hadden. 111 km op de teller en vele vermoeide gezichten was de eindbalans. Goed dat ik mij voorzien had op een yeerikan met water zodat wij ons een beetje konden opfrissen vooralleer de terugreis konden aanvatten. Het was ondertussen reeds 15 uur en hadden nog een reis van 2 uur af te werken. Na een 15 tal km werden de wagens geparkeerd aan een bownlingtent waar er enkele frisse pinten achterover gegoten werden en dan de terugreis naar Berlaar. De verkeersproblemen bleven achterwege in Brussel en na omstreeks 17.20 h bereikten wij veilig en wel de thuishaven. Nog even ons lokaal op gezocht waar een mooie maar zeer vermoeiede dag werd afgesloten. Een zeer goede traing voor diegenen die vertrekken naar Compostella maar voor de anderen was het iets van het goede teveel. Paul Huybrechts
Wat gaat alles toch snel, zeer snel zeker wanneer je je rot amuseerd. Het is alweer tijd om huiswaarts te keren en tijd ommet een laatste pittige rit dit prachtig weekend af te sluiten. Het is wederom géén gemakkelijke rit , doch het allerzwaarste hebben we achter de rug en deze laatste 150km mag géén onoverkomelijke hindernis zijn om de thuishaven te bereiken waar de famillies en onze vrienden ons heelhuis terug verwachten. De weersomstandigheden zijn weer veel belovend, het ziet er schitterend uit. Allemaal verschenen ze op het afgesproken uur op het appel, volledig uitgedost in rennerplunje, valliezen gepakt en ingeladen , om op het afgesproken uur het ontbijt tot ons te nemen zodat wij op het afgesproken uur de laatste rit konden aanvatten. Op het ontbijt was wederom niets aan te merken en lieten het ons zeer goed smaken. De lunchpakketjes werden gemaakt en iedereen, zonder enige uitzondering was alles netjes op tijd klaar. Paul keynen en in zelf namen het commando en omstreeks 8:30 uur zette de groep zich in beweging. Al gauw werden wij geconfronteerd met de windrichting die vandaag ons bondgenoodschap had opgezegd. Niets aan de hand, dan maar de snelheid iets naar beneden halen om dat de opdracht was, met de ganse groep in blok proberen Berlaar , onze thuishaven te bereiken. Je mag plannen maken en alles in het werk stellen om een doel te bereiken, dat kan alleen als alleman zijn steentje bijdraagd. Wij werden geconfronteerd met eentje die het allemaal niet zo zag zitten en reeds bij de eerste beklimming de pijp aan maarten gaf en plaats nam in de volgwagen. Kwam het door de zon die hem de afgelopen twee dagen onverbiddelijk heeft geteisterd en hem heeft omgevormd tot een rode tomaat? Kwam het door het euvel aan zijn trapper dat wij niet definitief konden opgelost krijgen? Kwam het door zijn helm die deze morgen spoorloos verdwenen was of kwam het door het feit dat hij onvoldoende voorbereid was en daarom over te weinig conditie en wilskracht beschikte om dit redelijk zware Pinsterweekend te kunnen verwerken? ik weet het niet en ik heb ook niet recht om mij hierover uit te spreken. Dat moet ieder voor zich maar uitzoeken, maar men moet wel goed weten en beseffen dat dit Pinksterweekend de opzet heeft om hoofdzakelijk te fietsen, drie dagen lang en met de nodige km waar men zich een jaar lang kan op voor bereiden. Koppel daar gerust het gezellig samenzijn 's avonds na de rit maar aan en dan krijg je alvast een mix waarvan je echt kan genieten waar wij ieder jaar naar uitkijken of je krijgt een mix die je al de sterren van de hemel kan laten zien en je dit weekend kan laten vervloeken tot het diepste van de hel. ( heb ik zelf in het verleden aan den lijve ondervonden) Nogmaals, wie ben ik om te oordelen over anderen , dat recht heb ik niet en daarom onthou ik mij van enig commentaar. Ik weet enkel dat ik mijn eigen zelfve ondertussen heb leren kennen en heb ondervonden hoever ik kan en mag gaan om deze mix tot mij te nemen zodat ik nu al uitkijk naar de editie 2011 al ben ik nu nog onderweg om het laatste gedeelte van 2010 af te werken. Genoeg daarover en na goed 26 km, met een mannetje minder, reden wij via Eynatten - Walhorn - Lontzen - Busch - Montzen - Hombourg naar Aubel kwamen wij in mijn geliefde streek terecht . Een streek voor mij niet onbekend daar mijn bekende omloop van de Voerstreek zich hier doorheen kronkeld. Wij deden het nu wel in tegengestelde richting ehtgeen toch een andere kijk op het parcours geeft. Na aondertussen na goed 26 km afgelost te zijn aan de kop van de groep, een paar hellingen genomen te hebben kwamen wij zoals gezegd voor mij in bekend gebied. Via Himerich kwamen wij de bekende abdij Val Dieu. Daar wachte ons een route barré , wegenwerken deden ons genoodzaakt een wegomlegging te volgen met enkele pittige beklimmingen over redelijk slechte weg die deze beklimming iets onaamgenaam maakte. Mortroux - Dalhem en Richelle wachten ons op. Een zeer mooie afdaling met heuse haarspeldbochten doorheen een prachrige natuur. Wat wil je nog meer. Spijtiig dat een afdaling veel sneller achter de rug is dan een beklimming, maar ja dat zijn nu eenmaal de natuurlijke wetten waar je niets hebt tegen in te brengen. De Maas over en via Hermalle Sous Argentaux het Albert Kanaal over richting Oppeye. Daar wachte de laatste lange , niet zo lange beklimming. Je moet nu éénmaal de Maasvallei uit, hoe je het ook draait of keert, je moet eruit. Na goed 1,5 km was ook dit achter de rug en kregen mijn gedachten om in groep Berlaar binnen te rijden meer en meer gestalte. Herméé door , rechts af en links af de A601 onderdoor was de boodschap. Onder deze brug achte onze volgers, Jefke en Carinne het wijselijk om even halt te houden om iedereen wat te laten drinken en de drinkebussen bij te vullen. Dit was zeer welgekomen en iedereen maakte daar dankbaar gebruik van. De km teller stond op ongeveer een 49 tal km en het ergste was nu wel achter de rug en konden wij, zij het zeer langzaam maar zeker, de afdaling naar de provincie Antwerpen aanvatten. Via Liers - Juperelle - Xhnedremaal - Villers L'Eveque - Herstappe - Lauw - Vechmaal bereikten wij Heks en Broekhoven, ook de streek waar terug onze moedertaal gesproken werd. na goed 75 km stond onze wagen wederom aan de kant om de dorstigen wat te laven, diegenen die zo nodig moesten een kleine sanitaire stop te houden. Onze passagier in de volgwagen besloot hier om terug zijn stalen ros te bestijgen en de laatste 80 km verder mee af te haspelen. Met twee nieuwe koptrekkers en terug een volledige groep fietsen wij richting Hoepertingen over zacht glooiende wegen die op en af gingen. Met de wind in het naddel werd de snelheid toch iets naar beneden gehaald om de groep voltallig te houden. Van Hoepertingen naar Tereiken - Sint Joris - Kozen - naar Wijer . de teller stond ondertussen op 102 km. Hoog tijd om te stoppen en de hongerigen te spijzen. De volgwagen kreeg de opdracht om zo snel mogelijk een plaatske te zoeken waar wij rustig iets tussen de tanden konden steken. Een mooi afgescheiden weggentje werd gevonden waar wij ons instaleerden. Bleek dit een weggetje te zijn om de boeren toe te laten hun veld te kunnen betreden. Géén nood, Limburgers zijn rustige mensen. Hij gunde ons alle tijd om de weg eventjes vrij te maken zodat hij zijn weg kon vervolgen. Tijdens deze stop werd de afspraak gemaakt om in Wolfsdonk, een 20 tal km verder een terrasje op te zoeken om iets fris naar binnen te werken. Twee nieuwe koptrekkers, de wind op kop en af en toe uit de zij waren de gegevens voor de volgende 20 km. Via Rummen - Geetbets - Kortenaken - Waanrode , over licht glooiende en zelfs meer dalende wegen , belanden wij in Molenbeek Wersbeek. Daar werd ik opgeschrikt door eentje die blijkbaar deze streek goed kende en schakelen riep. Al maar goed want rechts af en daar lag nog een nijdig klimmetje waar menig onder ons nier meer op gerekend had. Dit wegeltje naar ne fruitboer vergeet ik ook niet meer. Niet dat het niet onoverkomelijk is, maar ik had er mij totaal niet aan verwacht hier zo iets nijdigd tegen te komen. Blijkbaar was ik niet alleen die verrat was af te gaan op de ratelende en krakende geluiden van versnellingsapparaten die plotseling in werking werden gezet gepaard gaande met hier en daar zelfs een licht gevloek die de wereld werd ingestuurd. Eenmaal dit achter de rug kwamen we cia Bekkevoort - Scherpenheuvel - Testelt richting Wolfsdonk. Daar gingen we even van het parcours om het duivenlokaal op te zoeken waar het terras op ons wachte en een paar onder ons een lekkere frisse pint achterover sloegen. Het thuisfront werd op de hoogte gebracht dat we reeds 128 km op de teller hadden staan en de laatste 265km dadelijk zouden aangevat worden zodat wij rond de klok van 17 uur zouden arriveren. De Ludo en den Dirk namen verder het laatste gedeelte voor hun rekening wat het kopwerk betrof. Alles verliep probleemloos al werd het wat stiller in de groep. Volgens mij werd het stilaan duidelijk dat er bijna een einde was aan dit werkelijk mooie weekend. Via Gijmel - Ramsel - Begijnendijk - Houtvenne - Booischot - Heist op den Berg en Itegem kwam de thuishaven in zicht. De laatste 5 km werd de snelheid nog wat gedrukt om de groep voltallig Berlaar te laten binnerijden. De laaste 2 km kreeg de volgwagen binnen ter rijden om de wachtende famillileden en vrienden onze komst kenbaar te maken. De Ludo en den Dirk lietn zich afzakken en gaven mij en Paul Keynen op kop van de groep de thuishaven bereiken. Eenmaal de fietskes geparkeerd werden wij hartelijk onthaald en hier en daar staken emoties de kop op. Den Bart en Linda en hun dienster kweten zich uitstekend van hun taak. Vakkundig stonden zij ons op te wachten met een frissen 33 tiger. Dat deze smaakt hoef ik hier niet te vertellen. Al gauw volgde een tweede, een derde en een ........ Carinneke, onze volgster kreeg nog een kleine attentie voor het prazchtig geleverde werk en daarna, ja daarna, werden de zakken schoorvoetend uit de volgwagen gehaald en meing pntke werd nog achterover geslagen. Stilaan werd het tijd om definitief het thuisfront op te zoeken. 2én voor één verdwenen de deelnmers richting thuis. De Marc als eerste maar heeft wel enig valliesje aan de huisdeur afgeleverd. Al bij al een werkelijk geslaagd Pinksterweekend. Zij het wel vermoeiend maar dat wist ik op voorhand. Dit weekend was ingelast als voorbereiding op de grote trip naar Compostella. Mijn welgemeende excuses aan diegenen die het te zwaar en te lang vonden. Voor mij was het een test hoever mijn lichaam zou hersteld zijn van mijn verkeersongeven een dik jaar geleden. Met af en toe een dafalganneke, wat doorzettingsvermogen, raadgevingen, bezorgdheid en heel wat vriendschap van al mijn vrienden hebik dit overleefd en moeten constateren dat ik; de grote trip waarschijnlijk tot een goed einde kan brengen. Van harte bedankt voor de morele en mentale steun die ik de voorbije drie dagen heb mogen ontvangen. Dit zijn de beste medicijnen die er zijn om de grote tocht met een redelijk gerust bgemoed tegemoet te zien. Een grote kaars die in in Lourdes en Compostella zal ontsteken is mijn bijdrage naar jullie toe. Paul Huybrechts Nog enkele gegevens van deze rit 152, 08 km was de rit lang gemiddelde snelheid van 22,3km/uur ergens maximum 51 per uur en 7138 calorieen verbruikt.
