Hallo, Een beetje later dan anders maar ja, ik heb ook meegefeest
Deze nacht zeer goed geslapen als was het kort.
Heb eerst nog wat aan de reisweg gewerkt, de kaarten overgezet op de GPS van de Swoi,route nagekeken en overgezet, een kleine test en klaar was kees
Dan nog aan de blog begonnen van de eerste reisdag .
Was me dat ook nog een tegenvaller. Ik was eraan begonnen maar zoals telkens bij de andere Campagnilla hotels viel de WiFi verbinding telkens weg en was ik telaat om de geschreven tekst te saven zodat ik reeds een vijftal keer opnieuw begonnen was.
Ik wilde het opgeven daar de klok reeds ver over middernacht was en ik hem zijn nachtrust wilde gunnen. Hij wilde er niet van weten en stond erop dat ik de blog verder zou afwerken zoals de afgelopen dagen. Nog eerst een sigaretje opgestoken, ( buiten want binnen mag niet) en dan de blog afgewerkt.
Nu pas kom ik tot het bessef dat ik mijn trouwe kamergenoot " Onze Wim " een geweldige vent , zekers als hij voor de spiegel staat , zal moeten missen.Het zal raar aanvoelen daar ben ik zekers van. Ook van de andere metgezellen moet ik straks afscheid nemen maar van een geweldige kerel waar je 21 dagen lief en leed hebt gedeeld geeft totch nog dat ietsje meer.
Gisteren avond, bij het nuttigen van een servessa, kregen we van Monsieur Canaar nog een belangrijke mededeling die volgens hem de ganse groep aan belangde. Zijn boodschap was " Het zijn terug worstjes." Blijkbaar was den Jhonny ervan overtuigd dat Marina terug was van weggeweest om hotdogs te maken maar de boodschap van Monsieur Canaar sloeg wel degelijk op hem persoonlijk daar hij volgens hem juist op tijd verlost was van den toerista die bij hem de afgelopen dagen had toegeslagen.
Alle dat was het resterende gedeelte van de vorige avond. Afspraak was gemaakt om om 6:30 u te ontbijten zodat we op tijd en stond konden vertrekken om tijdig thuis te zijn.
Iedereen verscheen tijdig op het appel, gewassen en gestrekenn behalve Paul Keynen en Jos Vranken die iets later waren. We lieten het ons smaken en dan vliegensvlug de wagens in.
Wagen 1 met Swoikke terug aan het stuur met naast hem Paul Keynen en achteraan Jos Vranken en ons Suske De Fred.
Wagen 2 met aan het stuur den Jhonny en zijn vrouw met achteraan op de eerste bank Koentje Sels, Monsieur Cannaar en Dirk Winckelmans. Op de tweede bank ikzelf ,Walter Ceulemans en Wimmeke De Bruyn.
Alles verliep zeer voorspoedig; prachtig weer , Weinig verkeer zodat de km voorbij vlogen. Na goed 300 km een eerste stop. Een tankbeurt en nog wat kleine inkopen om te smikkelen. Enkelen waren verbaasd dat zij rechtover het station een Steackhouse genaamd Paul zagen staan.
Toe heb ik maar toegegeven dat ik ook nog andere zaken deed dan alleen maar biij Van Hool te werken.Een fotoshoot van den >Jhonny was het gevolg zodat achteraf de bewijzen kunnen geleverd worden.
Groot gelach in de groep en zodoende werd het tweede gedeelte aangevat in zeer goed gemutste toestand.
Alsof dat niet gnoeg was bracht den Jhonny nog wat meer animo in het spel door eventjes met zijn remmen te spelen juist terwijl er achteraan wat water werd ingegoten om een dorstige keel te smeren tot grote hilariteit van de anderen.
Daar alles zo voorspoedig verliep was er ondertussen afgesproken om het oorspronkelijk plan om naar huis te rijden Via Abbeville te laten varen en het risico te nemen om over Parijs huiswaarts te keren.
Dit betekende een 200 tal km minder te moeten rijden. Zeer voorspoedig bereikten wij Parijs en het verkeer , jaja , onze pelgrimstocht heeft zijn vruchten afgeworpen , het verkeer verleende zijn volledige medwerking zodat wij zonder al teveel problemen Parijs achter ons hebben kunnen laten zodat de terugreis tot hier toe buitengewoon goed is opgeschoten.
Dit betekende ook dat het uur van aankomst in Berlaar hoogst waarschijnlijk tussen 18 en 19 u zal plaats vinden wat een tijdwinst van een dikke 3 uur zal betekenen ten opzichte van de het eerste geplande uur.De famillie , vrienden en sympatisanten zuller blij mee zijn , en wij niet zekers.
Even buiten Parijs zijn we gestopt voor ons middagmaal. Iedereen netjes op een rijtje met onze kassier op kop. Paella, Gerookte Ham, Gebakken vis , vegetarische schotel, salades, alles passeerde de revue begeleid met Coke, Fanta of rode wijn;
Omstreeks 15 het laatste gedeelte aanvatten was de boodschap.
Ik had ondertussen van wagen 1 de boodschap gekregen dat Marina en André waren geland en reeds thuis waren. Zij haddenden volgens hun het vliegtuig gemist door voor mij sigaretten aan te kopen in de luchtaven , hadden controle gehad van de douane en hadden teveel bij.
Dus met al die heisa zouden zij de aansluiting gemist hebben met hun vliegtuig in Madrid.
Ik was er echt van overtuigd dat zij de waarheid spraken en voelde mij zeer schuldig en probeerde Marina te bereiken doch zij was onbereikbaar. Heb dan maar naar mijn vrouw gebeld en deze wist mij te vertellen dat dit allemaal larie was. Grote leugens om met mijn voeten te spelen.
Ik had het nochtans moeten weten als ik goed geluisterd had. Ze hadden erbij verteld dat André een halve sloef sigaretten had moeten oproken om de zaak in de minne te regelen.
Zulle ze nog bekopen, de mol gaat terug in het spel komen, daar moeten wij géén 21 dagn voor onderweg zijn, anders kan ook geloof mij vrij.
In elk geval Marina en Andre zijn zeer goed opgevangen door de betrokken maatschappij en hebben een kamer gekregen in half pension in een 4 sterren hotel, prachtig meegenomen zou ik zeggen.
Wij dus verder op pad en geloof het of niet, de vreemde rare geuren van gisteren staken terug de kop op. Onze vriend Wim De Bruyn heeft zich laten gaan en zijn sas volledig opengetrokken. Volgens hem ligt dit bij den Jhonny die gisteren gezegd heeft wie een scheet laat in een volle groep en daarvoor uitkomt veel repeckt verdiend. Daarom laat hij zich nu gaan.
Paul Keynen aan het stuur voor het laatste gedeelte van om en bij de 324 km.
Nu de Wim zijn gangen aan het gaan was begon het bij mij ook op te komen.Wilde het nog verdoezelen maar eerlijkheidshalve heb ik het ook maar toegegeven zodat ik ook het respeckt verkoos boven het kramperige gevoel.
De km vlogen wederom voorbij en bij het paseren van de grens Frankrijk - Belgie nog even stoppen voor een laatste tankbeurt en een bakje koffie drinken. De klok wees ondertussen 17:15 u aan en nog 130 km te gaan. Dus nog een uurtje en 45 minuten rijden is de opdracht.
Ge moet niet zien dat je in Belgie terug bent. Even gaan plassen tegen een verzinkte plaat 30 eurocent. In Spanje en Frankrijk overal gratis gaan plassen en dan nog in zeer propere en verzorgde wc's.
Wanneer wij op Belgische bodem kwamen begon de wagen heen en weer te schommelen, jajja,aan het wegdek en de wegenwerken kun je voelen en zien dat je terug in ons vaderland bent.
Géén gezeur, géén geklaag, de thuishaven wacht op ons en in en rond Brussel kan er nog een verkeersprobleem opduiken dat het geplande uur van thuiskomst tussen 18 uur en 19 uur in de war kan sturen. Hopelijk staat St Jacob ons ook bij tijdens de laatste km zodat wij ook dit obstakel zonder al teveel problemen achter ons kunnen laten.
Een beetje sp. Auto ielerij tussen auto 1 en auto 2 op de snelweg naar Brussel auto1 wilde een boodschap en liet valzo auto 2 voorbij steken. Flying Keynen aan het stuur deed teken doch wij begrepen niet wat hij bedoelde. Dan kwam auto 1 naast auto 2 rijden en toen werd het duidelijk.
Dos Servessas por favor kwam in aantocht.
Rechtstreeks naar het adres van flying Keynen gereden om Marina en Andre op te pikken en dan, ja dan naar de plaats waar het allemaal is begonnen. Café " De Kroon".
Wat er daar te zien te horen zal zijn weet ik niet. Ik ben deze blog aan het schrijven op de autobaan naar brussel toe zodat ik het allemaal nog weet want morgen, ik weet niet ofdat ik nog in staat zal zijn om alles terug naar boven te halen.
Wij worden alleszins verwacht morgen zaterdag 31-07-2010 bij de flying Keynen voor het ophalen van onze resterende bagage en de rest dat wij hebben meegenomen.
Alleszins was het prettig om dit blog te schrijven al was de opdracht niet altijd eenvoudig. Elke dag had in nog een 2 a 3 uurtjes werk om de GPSsen klaar te maken,de routes te bewerken en deze in de gpsssen te steken en het blog bij te houden..Ik moest dit elke dag wel doen juist na aankomst omdat anders het gevaar zou bestaan dat ik een servessa teveel zou opgehad hebben en dat er dan niets van in huis zou gekomen zijn van de rest en waar waren we dan uitgekompen , en dit terwijl de anderen zich opfristen en een bezoekje links en rechts konden brengen, maar je kan niet alles hebben.
In elk geval van mijn zijde, een dikke proficiat aan mijn mede pelgrims die zich voorbeeldig hebben gedragen.
Dank zij hun is mijn droom werkelijkheid geworden. Het doet goed te ervaren dat je het niet voor niets doet en dit zeeer gewardeerd wordt.
Bedankt al diegenen die mijn blog hebben gevolgd en de betoonde intresse.
Nog een speciaal dankwoord aan den Jhonny en zijn vrouwtje.
Dank zij hun zijn wij heelhuids gezond en wel en op een snelle mannier thuis geraakt. Jhonny , bedankt kerel.
De schow is over, het is voorbij
Groetjes aan allemaal en misschien tot een volgende keer
Dag nr zoveel 1ste dag Terugreis Santiago - Bordeaux
Hallo iedereen, Ben er weer terug . Daar wij deze morgend vroeg wilden vertrekken waren de zakken reeds gisteren avond klaar gemaakt met nog slechts één handbagage voor de komende twee dagen. De rest moest dus ingapakt worden zodat we bij aankomst direckt de wagen en remorque konden laden vooraaleer ons te gaan wassen en de stad te bezoeken.
Zelf had ik gisteren een zeer emotionele dag. Het wonder was geschied, ik heb het gehaald dank zij de steun van mijn metgezellen. Bij aankomst heb ik de tranen laten vloeien, niet van pijn , in tegendeel maar van pure blijdschap. Het begon al bij het dagelijkse ritueel wanneer ik de eerste km samen met mijn coupain Paul Keynen voor mijn rekening nam. Het was alsof er iemand mij tegenhield om kracht te ontwikkelen om mij op de opeenvolgende hellingen naar boven te hijsen. Zo had ik meer tijd om de afgelopen dagen terug even door mijn ogen terug te halen. De af te leggen km minderden en mijn kracht werd steeds minder zodat ik achteraan , helemaal in mijzelf gekeerd , aan het peleton bengelde. Ik had zelfs géén goesting om iets te drinken waneer wij stopten op goed 19 km van de eindmeet op een gezellig terrasje. Daar liet ik de eerste tranen vloeien wanneer ik een zeer tevreden bende metgezellen reikhalzend zag uitkijken naar de eindmeet. Op goed 5 km van de eindmeet werd ik naar voren geroepen om samen met de Paul Keynen Santiago binnen te rijden. Marina was ons voorgereden naar de parking waar wij de wagen en de remorque zouden stallen om dan samen naar de basiliek te gaan. Daar aangekomen heb ik de tranen rijkelijk laten vloeien, niet van pijn, maar van pure blijdschap ik heb het gehaald. Samen dronken wij nog een borrel Cava, jaja, op de gezondheid van den Dirk Winckelmans welke vandaag jarig was. Dan samen op weg naar de basiliek of kathedraal, noem het hoe dat je zelf wil. Het is indrukwekkend en wij waren er niet alleen. Den Jhonny was reeds present en heeft dan een speciale fotochoot ingelast. Blijkbaar zien ze hier niet veel wielertouristen in dezelfde outfit of dacht men te maken hebben met een echte wielerploeg daar wij langs alle kanten gefotografeerd werden, geintervieuwd werden door radio Santiago. Dan terug naar de garage. Volgwagen en reorque helemaal leeg gehaald, terwijl Marina Hotdogs klaar maakte, werd alles netjes verdeeld en terug geladen zodat wij klaar waren voor het vertrek van morgenvroeg voor onze eerste terugreisdag. Wij moesten met den Jhonny mee, die slecht een paar meter van het hotel was geparkeerd. Daar wij samen , de twee wagens achter mekaar de reis zouden doen, moesten wij dus naar parking La Salle waar de andere wagen was geparkeerd. Aangekomen aan zijn wagen bleek er een ticket achter zijn ruitenwisser te zitten, . Hij mocht daar niet staan , was enkel voor de plaatselijke bewoners en aangezien hij nog steeds nen Belg is een BOETE. Het briefje heeft blijkbaar een windstoot gekregen en belande achter de ruitenwissers van een andere wagen. Dan op naar de parking La Salle, slechts een paar honderd meter verwijderd van onze wagen maar om deze te bereiken hebben wij alle straten, steegjes, wegenwerken en noem verder zelf maar op , gezien . Wil je de weg weten in Santiago, vraag het maar aan den Jhonny, hij kent hem nu wel van buiten. Dus met wel wat vertraging hebben wij elkaar getroffen afscheid genomen van Marina en Andre die met het vliegtuig terug keren en de reis aangevat. Netjes achter elkaar verliep deze voorspoedig. Jhonny en Swoikke aan het stuur. Nog maar juist weg of monsieur Canaar had last van winderigheid. Het was te ruiken dat hij de laatste dagen last heeft gehad van den toerista. De ramen ver open zetten was de boodschap om deze toch venijnige lucht te laten verdwijnen. Er zouden er nog volgen maar wie daar de verantwoordelijke voor was of is blijft tot op heden een open vraag waar géén antwoord op gekomen is en volgens mij nooit zal komen. Alles verliep zeer voorspoedig tot we op een rond punt blijkbaar niet goed wisten welke richting we uitmoesten en dan maar een extra rondje hebben gedraaid om terug het juiste spoor te pakken te krijgen. Prachtige natuur was ons uitzicht. Plotseling verscheen zowaar de zee aan onze linker zijde. Wij zijn dus terug gekeerd helemaal boven langs de kust. Na goed 3 uur rijden onze eerste stop. Wagen 1 werd telefonich verwittigd met de boodschap " Hier wagen 2 er moeten een paar kleine mannen gaan pissen, pisstop aub". Van deze gelegenheid werd gebruik gemaakt om een eerste tankbeurt in te lassen en wat kleine hapjes in te kopen voor wat smikkelwerk voor diegenen die daar behoefte aan hadden. Terug op weg en de vergezichten gaven ons prachtige panoramische uitzichten. Langs de linkerkant de zee, langs de rechterkant het gebergte tot we volledig door de bergen omsloten werden. Spijtig dat de hoge bergtoppen in een dik wolkendek verdween waar af en toe wat regen naar benden dwarrelde(smosregen). Bilbao naderde en onze vrees voor wat verkeersellende was onterecht. Alles verliep zeer vlot. Bij onze tweede stop voor een tankbeurt werd de gelegenheid te baat genomen om ook wat sandwisches aan te kopen ( naar ieders smaak) die met een tas koffie of iets anders naar binnen werden gewerkt. Bij de eerste payage was den Jhonny het snelst. De anderen wisten niet waar wij waren en dan maar een berichtje dat wij voor hun zaten. Wij onze snleheid wat naar beneden zodat de anderen ons konden inhalen. Af en toe toch van die vreemde geuren die terug opdoken, wiet of wat een zeer groot vraagteken waarop ik géén antwoord weet doch de ramen moesten terug telkens open om niet vergast te worden. Walterke haalde zijn telefoon te voorschijn en had diverse berichten, ja dat is zo van die operators, binnen de Eu zoveel en verder van dienen blabla. Met de hulp van de Wim werden die verwijderd en hij besloot om zijn vrouw te bellen. Na dit gesprek is hij vergeten af te sluiten zekers want een beetje daarna kreeg hij terug telefoon van zijn vrouw. Zij had blijkbaar kunnen meeluisteren wat er allemaal in de wagen door de Walter is verteld, heb dat maar voor. Grote hilariteit in de wagen. Alles verliep verder zeer voorspoedig doch met onze vertaging van deze morgen was de klok al 20 uur gepasseerd. Het was iets na 20:30 u dat wij ons hotel in Bordeaux bereikten en het avondeten zou nipt zijn. Aangekomen, bagage in de kamers gezet en direckt aan tafel was de boodschap. Enfin, wij hebben gegeten en hebben ons daarna op het terras gezet voor een servessa. Blijkbaar heeft dienen garcon géén opleiding gehad om een pint te tappen, jonges dat duurde en duurde en dan hoe was ze getapt??? Dit was voor ons het teken wanneer hij verscheen om direckt een volgende te bestellen daar de klok anders voorbij 10uur zou zijn en dan, ja dan is de bar gesloten. Er werd nog wat nagepraat en heel wat afgelachen, geloof mij vrij. Wij waren nieuwsgierig naar Marina en Andre, en belde Marina. Géén verbinding te krijgen maar ja als je naar de GSM belt van Marina kom je bij Paul Keynen terecht. Bel ja naar Paul Keynen dan kom je bij Marina terecht, je moet het maar weten. Zij was echter niet bereikbaar en hebben dan maar een boodschap ingezongen om ons iet telaten weten. Ons Suske kreeg telefoon van zijn Suske en daar was dan de mededeling dat Marina en Andre vastzaten op de vlieghaven van Madrid en pas morgen voormiddag zouden vertrekken. Voor de laatste dag morgen is de volgende afspraak gemaakt . Wij ontbijten om 6:30 uur zodat wij rond de klok van 7 uur kunnen vertrekken voor een rit van 1100 Km Wij stoppen zoals vandaag 3 keer om te eten , te plassen en te tanken ( of een Gyuke of Walterke te doen) Wij hopen om rond 21:30 a 22 uur terug in Berlaar te zijn. Ik zal alleszins iemand verwittigen waneer wij in Mechelen de weg naar huis zullen nemen.
Dat was het dus voor dit blog. Het is mijn laatste geweest voor dit hele mooie avontuur. Tot morgen misschien, en aan allen bedankt voor de reacties en jullie intresse
Hallo iedereen, Het is nu 7:20 u in de morgend. Alles is gepakt en gezakt en gaan ontbijten en dan Ja dan op weg voor de laatste 68 km naar Santiago De Compostella. Het is tot hier toe zeer mooi maar ook zo lastig geweest. Bij aankomst zal ik dit op deze pagina vermelden Bedankt voor de fijne reacties en tot straks
Paul
+++
Lap... 't Is weer zo... Ik ben hier nog maar net... Heb net kennis gemaakt met iedereen.... en wordt reeds gebombardeerd tot "blogmaster"....
By the way... my name is Johnny.... maar de dames mogen "schatteke" zeggen zenne...
't Is woensdag 28-7... en Magna en ikzelf zijn vanochtend vertrokken in Lugo om de berggeiten in te halen In Santiago De Compostela...
Op zo'n 25 km van CompoSTELLA pikten we eerste de 2 Paulen op (vermoedelijk hadden die weer de eerste 10-15 km kop gedaan) ... daarna de geweldige Guy, de Jos, dan de Koen in het gezelschap van Wim, Walterke, Fred... mijne favoriet Paul die was weggesprongen naar de 2 koplopers: Dirk en Swa...
Eerder die dag waren ze vertrokken in Palas de Rei in de mist.... Een dikke soep dreef rond de Galisische bergen... Wat gevreesd was, werd bewaarheid: dezelfde ellende als de dag voordien... Klimmen, een beetje dalen, veel klimmen, nog een klein beetje dalen, nog meer klimmen, een heel klein beetje dalen, en enorm veel klimmen en heeeeeeeel weinig dalen... (Oh was ik maar... bij moeder thuis gebleven....)
Ondanks de slechts 68 km werd het een niet te onderschatten "nerveuze" rit. De Jos reed nog eens plat... maar volgens boze tongen was het zijn eigen stomme schuld... maar het zal wel aan het slechte wegdek gelegen hebben zekers........... (?????)
Toen we onze "repatrieerders" tegenkwamen (Johnny + Magna) vonden we dat we een pintje verdiend hadden... De ideale manier om te hergroepren zodat we als één team Compstela zouden binnenrijden...
EEN EMOTIONEEL MOMENT... geloof me... EEN EMOTIONEEL MOMENT IN 'T QUADRAAT
Rechtstreeks naar de Basiliek voor een enorm profesionele fotosessie in het bijzijn van mister Holy Jacobus himself... Onze aankomst ging niet ongemerkt voorbij. Respect !!!! Op gans de trip geen enkele fietserclub gezien... Eenzame fietsers wél ja... maar in groep....NIE dus
Hoogtepunt was de plaatselijke reporter van radio Compostela die nieuwsgiering een intervieuw kwam lospeuteren in 't Spaans dan nog wel... Ons Magna heeft ons hier gered...
Voor sommigen was het een hoogtepunt, voor anderen een fait divers... voor nog anderen de zwaarste col die ze hebben moeten beklimmen: HET BEKOMEN VAN HET DIPLOMA! Daarna een bezoek aan de indrukwekkende kathedraal (wie is er gaan biechten?...) en natuurlijk een lekker pintje (en nog één en nog één). Ze hadden het verdiend...
's Avonds een emotioneel avondmaal. Paul H. zag zijn droom, en de droom van zijn gabber Paul K. in vervulling gaan en bedankte iedereen met een gewaardeerd aandenken... Links en rechts werd een traantje weggepinkt... (bekijk vooral de videobeelden die de Swa gemaakt heeft....)
Het werd een avond, poëtisch ingeleid door André. Met dank voor zijn en Marina's dichtkunst.
Hoe de avond verder zal evolueren, weten we niet... We onthouden vooral dat de Limberugers die we ontmoet hebben.... SNELLER KUNNEN STAPPEN DAN ZE KUNNEN PRATEN.....
Hallo iedereen, Het is nu 7:20 u in de morgend. Alles is gepakt en gezakt en gaan ontbijten en dan Ja dan op weg voor de laatste 68 km naar Santiago De Compostella. Het is tot hier toe zeer mooi maar ook zo lastig geweest. Bij aankomst zal ik dit op deze pagina vermelden Bedankt voor de fijne reacties en tot straks
Dag 18 Villa Franca Del Bierzo - Palas Del Rei 128 km
Hallo Iedereen, Wegens de enorme snelheden en het wegdek in Spanje werd de Wim deze morgen geconfronteerd met een versleten loopvlak van zijn achterste buitenband. Noodgedwongen moesten wij het vertrek uitstellen om de Wim de kans te geven om dit euvel te verhelpen. Swoike Kerchofs en de Paul Keynen voelden zich geroepen om deze klus te klaren. En dan, het ontbijt stelde zeer weinig voor, niet tegenstaande de kamers en het hotel op zich zeker in orde was waar weinig viel op aan te merken. Ook het avondmaal was dit in orde, wel op zijn Spaans ( het kan niet snel genoeg opgediend worden en alles wordt op de tafels gesmeten.) Dan de rit, oei oei oei, wij zijn geginnen te klimmen vanaf de eerste meter en wij waren nog aan het klimmen bij aankomst. Ik verklaar mij nader. De eerste km gingen wij gastatig omhoog 1 a 2 % gedurende een 12 tal km. Wij wisten wel dat wij naar een hoogte zouden moeten gaan de van om en bij de 1300 m , wil zeggen, een hoogte verschil overwinnen van om en bij de 800 m. Die 1 a 2 % maken de zaak niet, al hoewel een drietal spaanjaarden met de moutinbike in ons wielzog kropen. Dan begonnen wij aan de klim zelf. Dik 22 km omhoog met stukken van 5 6 7 8 9 % met op het laatste een toetje van 13 tot 14%; De temperatuur was ondertussen gestegen tot 27 graden. Monsieur Cannar heeft de laatste twee km afgelegd op een lekke band en na de herstelling terug op weg. Wij dachten dat wij boven waren, amaai mijn oren. Telkens daalden wij een 275 m om dan terug omhoog te moeten kruipen zodat wij telkens boven kwamen met namen van cols en hoogtes van boven de 1300m. Geloof mij gerust , het was zware kost. De afdalingen waren kort tot wij de laatste van de vier cols passeerden. Een zeer mooie lange afdaling schoof onder onze wielen voorbij waar snelheden gehaald werd tot 65km per uur, km aan een stuk. Dat voorspeld weinig goeds voor de volgende en laatste 59 km. Na even een rustpauze te hebben ingelast met een Pla de jour, echt smakelijk aan 10 de man, in een plaatselijk retaurantje wij terug op weg. Terug omhoog klauteren en het zou niet meer stoppen tot wij aan het hotel zijn aangekomen. Onze boskakker heeft de laatse dagen de natuur niet meer opgezocht maar monsieur Cannard des te meer. Op een gegeven moment bij het paseren , juist naast de grote baan, hoorde ik iemand roepen ," ik kom ben effen een Walterke aan het doen". Monsieur Cannard zat naast de grote baan in een uitgeholde boom zijn ding te doen. Had hij niet geroepen is had hem niet zien zitten. Na even een rustpauze in de schaduw te hebben genomen om iedereen terug voor even op zijnen positieven te laten komen, kreeg de Paul H. telefoon van Marina met de mededeling dat zij ongerust zaten te wachten op ons, wat bleek, we moesten nog 1 km verder fietsen en we waren herenigd, een koel drankje en een perzik deden wonderen. Vol goede moed vertrokken we verder in de hoop dat de laatste 30 km niet meer omhoog gingen.......... amai.......het bleef maar duren op (lang), af (iets minder lang), en maar stoempen, elke keer de moed erin houden met de gedachte : nu is het de laatste keer.....maar deze zin hebben we dikwijls moeten herhalen. Op ongeveer 15 km van het einde de hele groep nog eens laten samen komen om samen door het geitestraatje te rijden ( dit is de straat waar alle pelgrims door moeten om tot in Compostella te geraken) en dan in gestrekte draf, dachten wij maar de werkelijkheid was tot daar klauteren) tot in Palas de rei, onze begeleiders hadden daar een goed cafeetje gevonden waar onze pelegrino's één voor één toekwamen, wederom deden Andre en Marina een goede daad : de dorstigen laven (we zijn hen zeer dankbaar !!!) Op dat terrasje zat ook een Australische die onzen boskakker ne nieuwe naam gaf : "litle chicken", de sfeer zat er goed in, en na nog wat nagepraat te hebben over DE KONIGINGENRIT, reden we naar ons wederom knappe hotel, om nu gaan te eten en daarom sluit ik nu af , met de beste groeten aan iedereen aan het thuisfront.
Greetz....de Paul H. en de Wim D.B.;;;;;;;;; tot morgen in COMPOSTELLA
dag17 Santa Maria Del Paramo - Villa Del Bierzo 144 km
Hallo , De Wim hier,
Nadat Paul H. gisteren de rit gewonnen heeft, hebben we gisteren nog een klacht ingediend bij de leiding wetende dat Paul K. ons verkeerd stuurde zodanig dat Paul H. kon winnen, en dat nu juist deze 2 mensen de leiding hebben kan je raden dat er nog hevig gediscuteerd is na afloop !!!!!!!!!! Na weer lekker gegeten te hebben ( maar altijd zo laat in Spanje, en ook alles wordt in een razend tempo opgediend) en nog iets gedronken te hebben bij een Spaans avondweertje hebben we vroeg onze bedden opgezocht omdat de rit van vandaag als een bergrit bestempeld werd ! Iedereen zoals de vorige dagen op tijd op post, goed morgenmaal genuttigd en fietsen buitengehaald........mol ??????.......Swa : plat, Koen : buitenband stuk !!! Vertrokken we in gestrekte draf ( als we konden door fietsen, want op een bepaald moment moesten we een spoorweg over, maar hoe ?, via een steile ijzere brug met wel 6 bochten van 90 graden erin kwamen we boven, om langs de andere kant op dezelfde manier naar beneden te rijden : dit was kunstfietsen op grote hoogte) onder leiding van de 2 Paulen naar de berg waar elke pelgrim zijn steen aan het kruis ( boven op de col) kan achterlaten, dewelke symbool staat voor zijn verdriet. Het was na ongeveer 37 km dat we eraan begonnen en het zou duren tot km 62 dat we boven waren, dat wil dus zeggen 25 km bergop en ik kan u verzekeren, er kwamen steile stukken in, maar eens op een hoogte gekomen van 1505 m was het toch emotioneel om het kruis te zien staan in al zijn glorie, prachtige uitzichten waren er ook te zien, en ook vele wandelende jonge pelgrims kwamen we daarboven tegen. RESPECT VOOR DEZE MENSEN. Boven op de top weer lekker gegeten en dan de afdaling aangevat.......het was een lange spectaculaire en gevaarlijke afdaling waarbij zowat iedereen ( behalve Dirk W. en de flying Keynen) krampen kreeg in zijn handen en armen tot bijna achter zijn oren maar waarbij er ook geen enkel risico genomen werd en we met zijn allen veilig beneden geraakten. Beneden aangekomen bleek dat Dirk W. voor de 3de keer vandaag plat reed achteraan, daar hij met een wiel van de Paul H. aan het rijden was besloot hij om toch maar zijn eigen tikkende wiel terug te steken om naar het hotel te rijden. Ondertussen was het 37 graden geworden en werden we op 15 km van het einde verrast door onze begeleiders met een.....lekkere frisse magnum, en smaken dat het deed........bedankt voor het schitterende idee. Terug vertrokken, werd zoals de laatste dagen het tempo nog een beetje verhoogd, wetende dat het dan nog een golvend parcours was, gebeurde het onvermijdelijke, de groep in stukken en aangekomen in ons hotel bleek dat we 3 mannen die tussen de 1ste en de laatste reden kwijt waren, Marina terug het straat op in de hoop dat ze onze verloren schapen ergens zag, na een tijdje de Swa en ik ( de Wim) terug onze fiets op om ze te gaan zoeken en na enige tijd kwamen de Koen, de Walter en de Fred ons tegemoet gereden, de mannen hadden een verkeerde afslag genomen, wij blij dat iedereen terug bijeen was en dit onmiddelijk gevierd met een grande cervessa !!! Wederom prachtig hotel met lekker eten ( de meesten zullen zwaarder terugkomen dan ze vertrokken waren !!!!), vroeg in onze nest gekropen omdat de laatste grote rit zich wederom als zwaar laat beschrijven, maar ik ben er gerust in dat zonder pech iedereen het einde, dat stilletjes aan in zicht komt, zeker zal halen !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Zonnige groetjes aan de thuiszitters..................Wim
P.S. Wegens internet problemen zal dit verslagje een dag later de bezichtigen zijn ...SORRY !!
Dag 16 Carion De Los Condoz - Santa Maria Del Paramo 124, 5 km gemiddelde 27,1 km/uur
Hallo iedereen, Ik ga onze naam veranderen denk ik. In plaats van het ZZ cycling team ga ik beter naar de naam Het Zz flying Cycling team. Deze morgen stonden wij op met een stralende licht blauwe hemel zonder één wolkje, een aangenamen temperatuur van omen bij de 19 graden. De wind stond gunstig, zekers niet in het nadeel maar lichtjes schuin mee. Gisteren avond lekker gegeten in het Monestairo. begonnen met een lekkere Lasangna, Dan een Cannard bil, neen niet de bil van onze monsieur Guy Cannard, zou trouwens géén mals vlees zijn van zijn aangespierde billen, begeleid met lekkere wijn en afgesloten met een lekker taartje als toetje. Persoonlijk heb ik gisteren geprofiteerd van de relatief rustige rit. we zijn de Pyreneeen uit en de wegen gaan nu wel op en af maar niet zo hevig dat je kunt spreken van echte beklimmingen. Het is wel zo dat er pittige stukken tussen komen van een paar km lang van 5 a 6% en dat is ook niet niks geloof mij vrij. Maar de dagen vorderen en we werden, jaja alleùmaal, een beetje sterker. Een semi klasiekerke in Belgie, is voor ons nu een ritje rond de kerketoren geloof mij vrij. Toch even wat ongerustheid bij monsieur Cannard. Hij heeft de voorbije nacht een keer of 5 of zelfs 6 een intern Walterke moeten doen. Gevolg vlichaam leeg en zekers géén goed gevoel. Tourista misschien toegeslagen. Enfin hij heeft toch het zeer smakelijke ontbijt tot zich genomen. Het parcours zag er zeer goed uit. Niet te lastig met een gunstige wind. Na het gebruikelijk tafereel, opstaan, wassen, poepke insmeren ( ieder het zijn ) beentjes insmeren , aankleden, bagage inpakken , baggae inldan ontbijten en ga zo maar door en uiteindelijk de fietsen op voor de volgende ettappe. Zoals gewoonlijk in en de Paul Keynen namen de eerste 15 km voor onze rekening.Ik had het zoien aankomen bij het bestuderen van de komende rit. ge kunt haast niet verloren of verkeerd rijden. Rechte stukken van 15 of 20 km waren géén uitzondering. Neem daarbij de eerste 30 km in zeer licht dalende lijn en de wind mee hadden wij het eerste uur een gemiddelde van om en bij de 28 km per uur. Na goed 47 km onze eerste stop. Daar bleek al dat monsieur Cannard geen gemakkelijke dag zou doormaken. Zijn lichaam voelde leeg aan en alles deed een beetje pijn. Hij nam wat voedsel tot zich maar moest al zeer snel onzen boskakker achterna gaan doen en een plaatsek zoeken om zijn Walterke te doen. De Walter kon zich toch niet laten kennen en ging ook zijn plaatske in de natuur opzoeken. Ik heb hen nog gezegd , ga met 2 tegelijk dan kunt ge rug tegen rug zitten, is wat gezelliger. Na goed gegeten te hebbenwij terug op weg. Wederom zeer lange op en af gaande rechte wegen al waerden deze nu wel wat pittiger. Wij passeerden de graanschuur van Spanje. Ge moet dat zien, een oneindige lange rechte weg voor U. Op een gegeven moment denk je dat je recht de hemel in rijd en dat er daar achter niets meer is. links en rechts zie je niets anders, zover als je kan zien enorme graan velden die ze nu aan het maaien zijn met af en toe een stukje verld dat bezaaid is met zonnebloemen die zoals in Frankrijk hun hoofdjes lichtjes naar beneden hangen om ons als het ware nederig te begroeten voor onze pelgrimstocht. Echt intersant om te fietsen, nee, voor mij veel te eentonig. Steeds in dezelfde houding begint alles pijn te doen. Rug, poepke, schouders, kortom, je zag ze allemaal even recht op de trappers gaan staan om even een andere houding aan te nemen. Wat is het dan pijnlijk om terug je zitvlak op het zadel tye plaatsen. Niets aan te doen, hier is géén enkele andere mogelijk om gebruik te kunnen maken van kleinere wegen om wat afwisseling te kunnen brengen. er liggen er gewoon géén andere. Na goed 89 km onze tweede stop. Aan een naftstion, is gewoon de enige mogelijkheid, was er een parking waar onze begeleiders zich hadden opgesteld. Zij hadden blijkbaar een bakker leeg gekocht en zij verasten ons met zeer lekker koffiekoeken. Het gemiddelde van deze rit lag nog zeer kort bij de 27 km per uur. Hup, op weg voor de laatse 35 km. Ik had hun verwittigd, de eentonigheid zou verder blijven duren. nog een 12 km rechtdoor , dan even links af en dan de laatste 20 km ook rechtdoor. Wij waren pas weg of anderen die een GPS op hun fiets hadden staan kwamen mij vragen ofdat hun toestel niet stuk was daar er al km lang slecht één lijn te zien was. Ik stelde hun gerust en toonde hun dat het bij mij ook zo was. Onderweg kregen wij biuten onze enorme korenvelden ook nog wat groepen ooievaars te zien die blijkbaar hun maaltijd aan het zoeken waren in de afgemaaide koerenvelden. Dan weer was er een zeer dikke slang te zien die over het hete asfalt zijn weg aan het zoeken was ( Swoike Kerchofs heeft blijkbaar arends ogen want ik heb ze niet gezien. Dan weer plotseling een gevecht van een 3 tal roofvogels ( arenden, gieren of iets dergelijks die een rondje aan het boksen waren vlak in ons gezichtsveld. Dit gepaard gaande met om de 10 of 15 km een klein dorpje gaf toch een klein beetje afwisseling aan deze eentonige reisweg. Plotseling waren de korenvelden verdwen en doken de wijngaarden op. ik zal als ik thuis ben deze streek eens gaan opzoeken. Zo plotseling als ze opdoken verdwenen de wijngaarden en verschenen er loofbossen. Op goed 15 km van ons einddoel een drukte van jewelste naast de rijbaan. Een groot recreatiepark was de aanleiding. Dit is maar het bewijs waar de Spanjaarden vertoeven daar wij ze onderweg bij het doorkruisen van de dorpjes ons allen afvroegen waar ziiten de bewoners, wij zien er géén, hier dus blijkbaar. Even verder aan de linkerkant een Camping vlak naast de rijbaan. Blijkbaar zwemmen de meisjes hier in monokinnie. Was een prachtig gezicht waar de eersten meer hebben van genoten dan de anderen die in het wiel zaten. Ik zelf had meer oog voor het sillouet van bergen die steeds meer nadrukkelijk voor ons opdoken. Dit is voor morgen waar wij wederom zullen over moeten kruipen. Dan op goed 5 km van het einde. Paul Keynen vrioeg me ofdat ik,vandaag de etappen zou willen winnen. Oke afgespreken. bij het binnenrijden van ons einddoel riep Paul Keynen onze navigator van dienst de Swoi Kerchofs toe, deze wilde recht af, de volgende straat nemen. zij rechtdoor en ik , zat achteraan, sloeg rechts af zodat ik met enkele seconden voor hun het eiddoel bereikten zodat mijn plaats in het klassement, ik sta bij de eerste 10, waarschijnlijk zal kunnen behouden blijven. Aangekomen met een gemiddelde snelheid van 27,1 km per uur mag ik wel zeggen dat het vandaag een vluchtkoers was. De snelste etappe van de voorbije 16 dagen. Dit was het voor vandaag. Nog allen bedankt voor de fijne reacties die wij elke dag doorlezen en persoonlijke boodschappen worden eveneens persoonlijk doorgegeven. Jhon , blijkbaar heeft U ook plezier. Je hebt de groeten van ons allen en wij zien U over enkele dagen of je moest wederom een verassing in petto hebben zoals in FrankrijkDe groeten van ons allen aan iedereen die dit blog bezoekt. Wij kijken er naar uit, het is bijna ( helaas) voorbij. Asioa Amigos, tot morgen
Dag 15 Los Toùilares - Carion de Los condes 119 km
Hallo iedereen, Gisteren een rustige avond gehad. Hotel lag een 11 tal km van de rand van de stad Burgos, dus het was in het hotel blijven. Na de toch redelijke zware rit van gisteren begind iedereen stillaan toch ook de vermoeidheid te voelen. Niets aan de hand, het einde is in zicht. het was een prachtig hotel met een gek van een garcon. Wanneer wij gewassen en gestreken waren even de bar in om een verdiende servessa te nuttigen vooralleer aan te schuiven voor het avondeten. Bleken er daar ook een paar Belgen te verblijven die ook de Camino aan het fietsen waren maar dan wel op zijn Liers ( Zij waren van Lier), de wereld is klein zoals ge ziet. Zij waren hier met hun vrouwen die met de auto volgden. Vandaag hadden zij een rit op het prgramma staan van 200 km waarvan zij er een 100 tal met de wagen zouden doen en wij, wij doen allens met de fiets. Zij waren trouwens vertrokken aan de Frans Spaanse grens. Zij waren vooral geinterseerd in ons parcours en dan , zo ben ik , heb dan maar even de laptop naar benenden gehaald en hun ons parcours laten zien. Zij stonden vol; bewondering dat wij zulke wegen zouszn volgen, voor hub totaal onbekend. Terug naar de orde van de dag. Bij het ontwaken leken de weersomstandigheden er zeer goed uit te zien. de zon verdeelde haar eerste zonnestralen en de hemel zag er niet bewolkt over. Mijnn maatje had slecht geslapen door het drukke verkeer op de route National die juist naast ons hotel lag.Zelf heb ik wer weinig last van gehad. Naar beneden voor de dagelijkse sleur om de bagage terug in te laden en daarc bleek er eentje die zich helemaal niet goed voelde. Een beetje teveel servessa denk ik , maar wat er juist aan de hand is geweest weet ik niet, trouwens hijzelf ook niet. Bij het ontbijt, een Croique messieur , een verse appelsien , een glas vers fruitsap en een tas koffie met voor elks nog een geroosterde boterham met konfituur en een garcon die steeds maar sprak van jamjam jamjam bevestigde mijn vermoeden dat er de avond tervoren in de bar wel degelijks iets heeft plaats gevonden waar ik géén weet van had. Wat, ik weet het eingenlijk nog niet. Wij op weg voor onze rit. De temperatuur sloeg echter een beetje tegen, amper 11 graden en de wind lichtjes mee. Dus de regenvestjes, windvestjes en trui met lange mouwen maar aangetrokken. Het parcours zou vandaag redelijk vlak zijn , als ge hier 1 a 2% omhoog ook vlak mag rekenen. ik en mijn maatje Paul Keynen zoals elke dag de eerste 15 km voor onze rekening. Viel zeer goed mee, steeds in dalende lijn over de Route Natioale. We reden dwars door de grote stad Burgos, dat viel tot de GPS van de Keynen uitviel. Batterijen plat , niet tegenstaande ik ze een hele nacht had opgeladen. Ik heb het sterk vermoeden dat het hotel een besparingssysyteem heeft voor het verbruik van water en elektriciteit en daaarom de de batterijen niet zijn opgeladen. Ik zal zien wat het dezen avond geeft, maar 4 batterijen in een keer stuk, dat geloof ik niet. In Burgos moesten wij links af over het water doch de brug was weg. Hola , Hola, de Swoi naast mij en ieders op zijn GPS gekeken. Even een toerke rond en wij hadden al gauw een andere weg gevonden die ons terug op het juiste spoor zette. Dit alles maakten dat wij het eerste uur bijna 27 km hadden afgelegd, en dit over de Spaanse wegen juist na de uitlopers van de Pyreneen, geloof mij ge moet het maar kunnen na 14 slopende dagen. Na goed 48 km onze eerste stop aan een zeer mooik pleintje aan een XI eeuws kerkje. Diegenen met de jamjam van gisteren avond had niet al teveel zin om iets tussen zijn tanden testeken , maar toch hij heeft wel iets binnen gewerkt zodat hij de nodige krachten kon opdoen voor de verdere rit. De anderen lieten het zich smaken en de temperatuur was intussen wel wat opghelopen. De WXalter heeft zijn dagelijks walterke gedaan tegen de muur van de omheing van het pleintje in een zeer smal steegje. hij dacht dat wij niet wisten waar hij zat maar toch, aan ons ontsnapt niets. Na wat gelachen , gegeten en gedronken te hebben terug op pad. Onze begeleiders kregen de opdracht om een nieuwe stop te houden op goed 95 km. Bij het vertrek krgen we onze dagelijkse boterham klimwerk voorgeschoteld. Wel niet zo steil en zolang als de dagen tervoren maar ja, 3 , 4 , 5 % een km of drie is toch wat zekers als de snelheid in de groep gehandhaafd word. De jasjes werden één voor één in de wagen gedropt omdat de zon begion te branden op de ruggen. 29 graden, wat een verschil met deze morgen.Zo was de groep al snel uiteen, de berggeiten vooraan, de muilezels achteraan. Géén nood ze berggeiten wachten de anderen steeds op en na goed 91 km stond Marina Een Andre ons op te wachten voor onze tweede stop. Dit bleek op de plaats te zijn waar wij de provincie Burgos verlieten en de Procincie Palletia binnen reden , op een plelitje waar de Camoino riutes samen komen. , je zag het veel wandelaars die deze Caminaote voet aan het afleegen waren, anderen met de mountenbike, anderen met een gewone fiets en zelfs met een moto., Wij waren amper een paar km terug op weg en toen, psssttttt platten band vooraaan voor de Koen Sels. De Swoi vliegensvlug deze band hersteld en wij op weg voor de laatste 31 km. Met de wind in de zeilen en niet al te veel klimwerk maakte dat wij zeer voorspoedig ons hotel bereikten. Tijdens dit stuk hebben wij vele wandelaars gezien die over de speciale wandelwegen deze Camino lopen. ik heb bewondering voor deze mensen. in deze hitte, lichtjes bergop, een doek over hun hoofd om hen te beschermen tegen de felle zon jongens jongens wat moeten die afzien. Ons hotel , een oud klooster, een Monasterio. Mooie accomodatie en het eten zullen wij afwachten. de wandelaars die de echte Camino lopen zullen het met veel mider moeten doen als ik de plaatsen heb bekeken waar zij tercht kunnen om iets te eten te drinke of te overnachten. (Staat aangegeven met wegwijzers en wij zijn er een paar gepasseerd. Stel er niet teveel van voor. ik denk dat wij in achtertuin veel betere en mooiere hokken hebben staan Wij kunnen maar eerst op 21 uur gaan eten, morgen het ontbijt pas om 8:30 uur dus een zeer goede rustdag kan dit worden. Allemaal is goed en wel gezond en goed gehumeurd Dus tot morgen Aan iedereen de beste groeten van heel de groep. Daaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaag
Hallo iedereen, Hier het verslag van de 3de pyreneenrit op rij. Na een zeer rijke maaltijd (reeds vermeld door onze president, ook wortel genoemd sinds korte tijd) zijn we het wondermooie Laguardia (ook Luguardia genoemd) gaan bezoeken. Het is een ommuurd stadje met nauwe straatjes en een mooi binnenplein. De wandeling duurde exact 15 minuten toen ons oog op een plaatselijke bar en schone viel. Na een paar consumaties (!!!) zijn we terug naar het hotel gegaan (we moesten van de hoteluitbater om 11 uur binnen zijn). Toch nog even vermelden dat een vol glas wijn 60 cent kostte en er ook overheerlijke tapas te krijgen waren voor een prijsje. Vooral dat eerste vonden de Fred (alias Suske) en den André geweldig nieuws. Toen ook nog bleek dat achteraf een hele fles wijn in het hotel maar vier euro kostte, kon bij de Fred de pret niet op. Groot was dan ook zijn ontgoocheling toen bleek dat ook de Koen vier euro had betaald voor dezelfde fles. Voor alle duidelijkheid : een fles wijn kostte 8 euro in het hotel. Moe maar zonder dorst konden we dan ook onze kamer opzoeken. Na alweer een verkwikkende nachtrust (al dan niet met oordopjes) en een overheerlijk ontbijt konden we de weg op voor de koninginnerit van onze Compo-STELLA missie (let vooral op de woordspeling).
Iedereen was verwittigd dat het een zeer zware rit zou worden, en dat hebben we ook aan de lijve ondervonden. Na een frisse afdaling van een tiental km en daarna een golvend parcours zijn we aan onze eerste klim van de dag begonnen met veel moed en vooral volharding. Er werd gekreund en gezwoegd (Fred vroeg zich nog maar eens af wat hij hier kwam doen) maar we geraakten allemaal zonder (grote) problemen boven.
Na een afdaling van ongeveer 15 km en een korte (???) maar pittige klim zagen we opeens Marina en den André verschijnen zoals een Fata Morgana in de woestijn, maar dan in het echt. De vitamientjes, worsten met mosterd, Spaans brood (eindelijk was het Frans brood op) en natuurlijk de choco voor onze vriend Wim (van de diétiste natuurlijk) en Spaanse bananen gingen er als zoete broodjes (?) in. Waarschijnlijk is het in de vorige blogs al wel eens vermeld, maar ik kan het niet genoeg benadrukken : Marina en den André zijn van goudwaarde voor ons, zonder hen geen Compostella voor ons. Laat ze in Berlaar al maar beginnen met het oprichten van een standbeeld, dat kan gezien hun politiek verleden toch niet zo moeilijk zijn hé Walter Horemans.
Dan kwam de melding van de Flying Keinen (zijn nieuwe roepnaam) dat we na een vijftiental km gingen beginnen aan 30 km klimwerk weliswaar verdeeld over 4 klimmekes. Allé, begint er maar aan. De Walter was blijkbaar niet in zijn gewone doen, want na een rijke maaltijd had hij nog steeds zijn Walterke niet gedaan. Ondergetekende (GC, ik ken mijne bijnaam in deze groep niet) zette zich met den Dirk mee aan kop om de hele groep af te zetten aan de voet van de klim. Na het volgende dorp Santo Domingo, mooie naam hé, begon de weg stillekesaan op te lopen. Ik begon dit reeds zeer snel te voelen maar den Dirk blijkbaar niet. Enfin, na 22 km dacht ik, wanneer zijn we nu eindelijk aan de voet van de klim. Toen bleek dat we er al een stukje op de klim zaten. We hebben dan maar ons regenpakjes uitgedaan (voor de afdaling ???) en zijn er aan begonnen. Opeens waren we den Dirk kwijt; bleek al gauw dat hij een Walterke gaan doen was. Na een mooie klim (qua uitzicht) werden we bovenaan verrast door onze begeleiders met drinken en meloen. Wat een feest toch na al dat klimwerk. Na een sigaretteke of twee zijn we dan verder en verder en verder blijven klimmen (we moesten er immers nog 3 afwerken) om dan uiteindelijk rustig in dalende lijn naar Burgos te fietsen, dat dachten we toch.
Wat er toen gebeurde weet ik eigenlijk niet zo goed maar één ding weet ik zeker : iedereen wilde blijkbaar deze koninginnerit winnen. Ik kreeg de opdracht om de lont aan het Stellavat te steken en we gingen in razende vaart de laatste tien km in. Ik had eigenlijk na een drietal km al geweldig veel spijt van wat ik veroorzaakt heb, maar ik kon niet meer terug, ik wilde eigenlijk ook deze rit wel winnen.
Alle gekheid op een Compostellastokje en eigenlijk ook om het thuisfront gerust te stellen, het enigste gevolg van deze spannende finale was dat we een halfuurtje eerder binnen waren dan gepland en we er dus ook ene meer gedronken dan gewoonlijk, niks dan voordelen eigenlijk.
We zijn hier weeral met ons gat in de choco gevallen, een prachtig hotel met de welklinkende naam "Camino de Santiago".
Weeral een pluim op den hoed van onze organisatoren. Ik krijg nu wel heel grote honger na deze blog, maar ik twijfel er niet aan dat ook hier mijn stoutste dromen (weliswaar over eten en drinken) zullen vervuld worden.
Hallo iedereen, Hier zijn we weer voor de 13de keer. Het is aan het afkorten Voor de thuisblijvers eerst een gezondheidsbuletijn. er zijn er die klagen van rugproblemen en het zijn er meer dan drei maar Walterke blijft zitten met zijn scheiterij. De rugproblemen weten we van waar ze komen, het slopingswerk van de Spaanse Pyreneeen en de wegen hier doen hun werk voortreffelijk, mùaar Walterke zijn dagelijkse behoeften daar stellen wij vele vragen bij. Volgens de mening van de ganse groep is hij een echte natuurmens die zijn behoefte moet doen onder de blauwe lucht , in gehurkte toestand zodat hij tenvolle kan genieten, tot zover het gezondheidsbulletijn. Nu terug naar de orde van de dag. De trip van vandaag was voorzien over een afstand van 85 km. We wisten op voorhand dat het anders zou uitdraaien. Tijdens de verkenning hadden we problemen om ons niet over de autostrade te sturen en vandaar had ik het parcours bij mij thuis aangepast op de pc. Daar wij het zaakje niet echt vertrouwden bersloten wij om gisterenavond voor het avondeten het parcours nog gaan te verkennen, het gedeelte dat wij niet kenden. Het was een ferme hap dat kan ik wel zeggen. Eeen serieuze bekmlimming, een zeer mooie maar een zeer lange van geliddeld 7% gedurende een 15 tal km. Dat mag géén probleem meer zijn voor onze groep berggeiten was mijn gedacht en dus besloten wij om de groep in te lichten voor deze aanpassing. De aanpassing zou de afstand op 96 km brengen. Gen enkel probleem voor de groep maar toe we aankwamen in puante de la Reine zagen we op een groot scherm een weerbericht dat zeer weinig goeds voorspelde. Onweer, regen ,gedonder alee alles wat ge kunt verdenken . We besloten in groep om de morgen af te wachten en zekers een uurtje later te vertrekken. Dus appel een uur later hetgeen ook gebeurde . Persoonlijk ben ik redelijk vroeg naar bed gegaan, omstreeks 21:30 u bezocht ik de bedstee, ik was moe, echt waar moe was ik. Een half uurtje later, ik was juist niet ingedommeld tik tik tik tik tik op de deur. Het crisiscentrum moest weer optreden. Marina had problemen met het doorzenden van de kaarten op de PC. Ook dit was redelijk snel opgelost opgelost zodat ik aan mijn verdiende nachtrust kon beginnen. Omstreeks half 8 , een uurtje later, het bekende seintje taxi taxi taxi, het geluid uit de gsm van mijn trouwe kamergenoot die ons elke dag op tijd en stond wekt zodat wij tijdig op het appel verschijnen. Elke dag hetzelfde taferee, bagage terug inpakken hetgeen met zich meebrengt dat ik elke dag moet reorganiseren om alles in de resterende zakken te krijgen. Goed en wel, alles gelukt, op naar beneden en bagage in de remorque laden. Dan het ontbijt, het was zeer verrassend om te horen in de eetzaal " Wat wil U drinken?". Jaja in het nederlands. Bleek dit een Belgisch meisje te zijn die al twintig jaar in Spanje vertoefd. Haar ouders waren uit de streek van Kortrijk en hadden besloten om even op reis te gaan en ze zijn nu reeds 20 jaar in Spanje. Zijzelf werkt hier in dit hotel voor een periode van 2 maanden, voor ons prettig meegenomentrokken.. Een zeer goed en uitgebreid ontbijt lieten wij ons welgevallen maar het weer , oei, oei, het bleef maar regenen. Wij besloten om nog een beetje te wachten en wonder boven wonder het hield op met regenen. Veiligheidshalve trokken wij onze regenvestjes toch maar aan, je weet nooit. Dus wij op wag en na goed 5 km begonnen wij aan de beklimming van ruim 10km met een gemiddelde van 7 %. Daar ik bang had van deze rit besloot ik deze zeer voorzichtig aan te pakken, nikske forceren, en blijkbaar had ik de anderen bang gemaakt daar velen onder ons dezelfde houding aannamen. Het was een mooie klim met op het einde, naar een hoogte van om en bij de 725 m het steilste gedeelte over een afstand van ongeveer een 3 tal km. Het was de moeite waard omlangs daar te rijden. Zeer prachtige vergezichten. De Swoi is cineast van dienst, . Ge moet het maar kunnen vooruit rijden , genoeg voorsprong nemen om de anderen te kunnen opwachten om deze te kunnen filmen. Bedankt Swoikke, we zullen als de film klaar is deze nog dikwijls ter hand nemen om deze onvergetelijke momenten terug voor onze ogen te laten verschijnen. Op de top werden nog foto's genomen aan de plaat met de naam en de vermelde hoogte vooralleer samen de afdaling aan te vatten. Ik had ze de avond daarvoor nog gewaarschuwd voor deze stijle afdaling en bedankt jongens voor Uw gedrag. Toch waren de eersten vergeten om in volle afdaling even links af te slaan. Gelukkig konden wij deze nog tijdig verwittigen en moesten zij slechts een 100 tal meters terug omhoog om terug op het goede spoor te zitten maar het zijn echte berggeiten, dus voor hun géén probleem. Samen en in groep bereikten wij terug de begane grond en vervolgeden wij onze weg. En toen, Ja en toen begon de cirque. Wij moesten links af maar dat was een weg voor de Camino voetggangers, onverhard waar wij géén risico namen ommet onze fietsen door te rijden. Dus even gekeken en op weg naar de volgende mogelijkheid. Ook dit was een weg waar ooit eens asfalt heeft opgelegen,volledig kapot met nog enkele restanten van asfalt die je kab meenemen als souvenier, maar zekers niet geschikt is voor onze fietsen. Er zat niets anders op naar het stadje Estella ter fietsen en daar trachten het parcours terug te pakken te krijgen. Op en af, niet zoals bij in het Brabantse maar veel langer en pittiger. Dit valt wel op ten opzichte van Frankrijk. Daar kun je bij een afdaling genoeg snelheid halen om bijna boven te geraken, maar hier, vergeet het gewoon. In elk gevval, wij los door de drukke stad en na heel wat gekronkel hadden wij het parcours terug te pakken. Ja ik had het terug te pakken en dacht het juiste spoor te hebben genomen. Na een 8 tal km begon mijn GPS te zeggen " keer ne keer were ". Ik wist niet wat ik zag en riep de route terug op. Volgens mij en de GPS was ik juist maar na een 2 tal km weer hetzelfde " Keer ne keer were". Ik stopte en vroeg aan de mannen ik denk dat we terug aan het vrijden zijn in de verkeerde richting. Ook Paul Keynen zijn GPS was al een tijdje "Keer ne keer were" aan nhet brabbelen. Uiteindelijk stopte ik toch; de anderen vroegen aan de plaatselijke bevolking de juiste richting en deze lieten op de kaart zien dat wij wel degelijk de verkeerde kant opgingen. Terug keren was de boodschap en terug de GPS in werkking gezet, in tegengestelde richting en alles was oke. Na goed 56 km vonden wij onze zeer bezorgde begeleiders langs de kant van de weg waar zij ons stonden op te wachten met wat drank. Daar controleerde ik de GPS van mij en kwam tot de conclusie dat er nop 56 km dienden worden afgelegd om onze bestemming te bereiken. Ik heb mij gexuseerd voor mijn mis inzicht hetgeen ongenblikkelijk werd aanvaard met de nodige zeer goed bedoelde commentaar. Bedankt jongens voor Uw begrip. Alles verliep verder zeer voorspoedig tot km 80. Daar kreeg de Walter Ceulemans af te rekenen met een lekke band. De Swoi mecanieker, cineast en noem maar op kon je niet voor zijn om deze te herstellen. De buitenband werkte wel een beetje tegen, en is dit normaal een klusje van niets voor de Swoi, ditmaal had hij heel wat inprovisatie nodig om de binnenband in den buitenband te krijgen(op de juiste plaats). Goed terwijl de Swoi bezig was met de herstellingwerken besloot de Guy Cannaerts een Walterke te doen( een grote boodschap in Spanje achterlaten in de natuur) in een patattenveld, er was anders géén keus. Walter maakte mij hierop attent om dit eveneens te vermelden aan het thuisfront hetgeen met deze is geschied. Wij verder op weg en na 90 km begonnen wij aan een beklimming van 26 km met een gemiddelde van 6,5%. Het was een mooie maar onregelmatige klim. Wij gingen naar 978 m hoogte. Den Dirk kwam mij met mijn trouwe maatjes Paul Keynen en Jos Vranke tegen gereden met de boodschap nog een 700 m en je bent boven . Wij kwamen boven ja, bocht naar links en bocht naar rechts en je werd haast van je fiets geblazen van de sterke tegenwind. Ik had al snel in de gaten dat wij nog helemaal niet boven waren. De anderen waren gestopt om hun jasje aan te doen om dat ze dachten om de afdaling aan te vatten. Ik niet, reed door en er wachte nog een fikse beklimming van een goede 5 km vooraller wij helemaal boven waren. En dan uiteindelijk de bevrijding. Een afdaling van 15 km met tussendoor wat stukjes om bij te trappen om boven te geraken. Luguardia kwam in het zicht en wij bereikten zeer voorspoedig ( ik had een maximum snelheid van 61 km per uur in deze mooie recht afdaling) de rand van het zeer mooie oude stadje. Wij dachten dat het voorbij was maar om ons hotel te bereiken moesten wij nog een 1 km bergop. Vergelijk het maar in Heist op den Berg aan het politiebureel langs de kasseitjes omhoog maar dan 2,5 keer zolang. Ook dat was géén probleem, ieder op zijn eigen tempo naar boven en tevreden werd een frisse pint naar binnen gegoten. Zeer mooie kamers , wassen geblazen en dan het avondmaal. Jongens, jongens, Eerst een zeer smakelijke soep met Choritzo, Patatten, stukjes varkenribbetjes en noem verder zelf maar op. Dan een frisse salade met smakelijke tomaten gevolg door twee vleesschotels eentje met rundsvlees en eentje met schapenvlees. Jonges smakelijk dat dat was en de hoeveelheid, kun je niet geloven. Dan nog een stukje taart met frisse verse meloen achter na en dit alles begeleid met zeer goede wijn. Alles dik in orde dus en de verbruikte calorieen waren mùeer dan rzeug aangevuld. Dus na een zeer zware rit, zeg maar de konniginnerit, sluit ik deze dag af, een beetje moe maar zeer tevreden. Allemaal is nog steeds gezond en wel en van heel de groep de allerbeste groeten uit Spanje Hopelijk heb ik morgen verbinding en dan ben ik er weer, of misschien een vervanger wiet weet. Daaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaag
Hallo iedereen, Vandaag stond de eerste Pyreneenrit op het prgramma. Ik had een hele slechte nachtrust met het voorvalvan de Marc zijn tas. Ik heb dit aan Marina verteld terwijl de bagage geladen werd. Zij was erg met mij begaan en zij had de oplossing. Drie politieagenten van de gemeente Berlaar waren dezelfde dag met de fiets toegekomen in Lourdes als wij. Zij heeft voorgesteld om deze mensen op te zoeken in hun hotel om ze te vragen om de tas van Marc mee te nemen en deze in de Kroon af te leggen. Ik wilde de Marc bellen maar kreeg géén gehoor. Er werd toch besloten om dit voorstel van Marina uit te voeren, zo gezaegd zo gedaan en inderdaad deze mensen hebben de tas meegnomen op de TGV zodat de Marc zijn spullen Donderdag zou terug hebben. Ik was opgelucht en heb de hele dag geprobeerd om de Marc te bereiken maar helaas is mij niet gelukt. Daar ik al een beetje opgelucht was met deze oplossing vertrokken wij met een beetje vertaging voor onze opdracht omLourdes te verlaten en St Jean Pie Du Port op te zoeken. Een gransstadje waar vele Compostellagangers samenkomen en vertrekken. Wij moetsen wel de Pyreneen over. Amaai, géne kak. Al hebben de bulte waar wij over moesten geen naam , ze kunnen wel tellen. 14 - 15 - 16% was géén aardig heid. Geef er zo eens twee na mekaar en dan weet ge pas wat op de pedalen trappen is. Als ge dan weet dat er nog eentje ligt te wachten van een km of 9 lang met een gemiddelde van 7,5% is het helemeaal klaar. In elk geval, het was warm, de zon brande, en het was zweten, trappen en vloeken geblazen om de rit ot een goed einde te brengen. Het is gebeurd , 116 km met een gemiddelde van bijna 21 km per uur. Wa wilde nog meer, de benen zullen iets anders aanvoelen morgenvroeg denk ik. Alleman heeft het overleefd, géén ongevallen ondanks toch serieuze snelheden bij de afdalingen. Een zeer goed hotel wachte op ons. Mooie fijne kamers en zeer vriendelijke mensen. Samen gaan eten op hun advies en ik moet zeggen ook dat was af. Redelijk vroeg naar bed gegaan, blog was niet gelukt, door het hevige onweer géén verbinding kunnen maken. Vandaar dat het nu verschijnt Tot de volgende
Dag 12 St Jean Pied de Port - Puneta La Reina 107 km
Hallo, Hier is vandaag een andere reporter, de andere is parcours gaan verkennen. Na gisteren avond in Saint Jean Pied De Port een onweer gehad te hebben, en er geen internetverbinding was, is er hier terug een verslagje van de rit van vandaag, waarbij we voor het eerst op Spaanse bodem kwamen. Na een goed morgenmaal achter de kiezen gekregen te hebben, wilden we vertrekken richting Puente La Reina, maar eerst moest onze nieuwe man in het peleton ( den Dirk ) nog een buitenband vervangen, de anders zo handige harry, was een beetje zenuwachtig denk ik, want bij het oppompen liep er iets fout waardoor nu zijne binnenband stuk was .....opnieuw beginnen was de boodschap. De eerste kilometers begonnen een beetje op en neer, maar dan, aan de Frans - Spaanse grens aangekomen begon er een colleke, ongeveer een 20 kilometer lang, waarbij we een hoogte moesten overwinnen van ongeveer 950 meter. Was dit eviva espana, onze groep viel al snel in stukken en iedereen reed de zeer mistige col, waaraan blijkbaar geen einde kwam op zijn eigen tempo naar boven. Eens de top bereikt werden we door Marina ontvangen met nen dikke proficiat en werd er in het cafeetje daarboven iets warm gedronken en werden er droge kledij en - of regenvestjes aangetrokken. Verder werd er afgesproken om door te rijden tot we terug het zonneke zagen om onze eerste stop te houden. Volgens de Keynen was het nu nog enkel afdalen tot op onze eindbestemming........maar blijkbaar kent hij het verschil tussen omlaag of omhoog fietsen niet zo goed !!!!! want er kwamen nog een paar lastige molshopen in. Na ongeveer 54 km onze eerste stop gehouden en wederom verwend te zijn door Marina en Andre, reden we in blok verder langs de Spaanse wegen, waarbij we terug van weggeweest te zijn de aanwakkerende wind terug op de kop kregen. Rustig tempo nu, en de groep bijeenhouden was de boodschap, op kilometer 80 nog een rijstpappeke of puddingeske gegeten en terug de fietsen op richting eindbestemming, maar een paar kilometer voor ons hotel, wat er juist gebeurd is weet ik niet, bij de éne was het de GPS die flaterde, bij de andere was het verkeerd afslagen, maar in ieder geval was er iets niet juist daar we plotseling voor een bruggeske stonden waar wij fietsers wel ondere door konden, maar onze volgers met het buske niet, omdat het toch maar om een paar kilometer ging werden onze wegen gescheiden, buske terug naar de grote baan en wij verder onder de brug......we zouden er later spijt van hebben daar we plots nen heel steile muur van een paar 100 meter moesten op fietsen, en nog was het leed niet geleden,want,........het liep daarboven dood, enkel een kerkhof was er, we waren wel moe, maar nog niet klaar om daar te gaan liggen. Dan de GPSsen terug in de goede richting gezet en vlotjes aangekomen in ons hotel waar onze volgers al op ons zaten te wachten. Morgen starten we onze laatste week, en alles gaat goed, dus is er grote hoop dat we met zijn allen Compostella bereiken.
Groeten aan iedereen in het verre Belgie......................de Wim
Hallo Iedereen Het beloofde een zeer zonnige dag te worden en dat werd het ook. Het zonneke scheen al direckt in de groep wanneer wij enkelen onder ons mochten verwelkomen , volledig uitgedoist met een zonnenbril die voor meer dan één hoofd gemaakt was. Een soort was ook nog één van de attributen die ze bij zich hadden. Eeen beetje nader verklaren, zij waren de avond tervoor op bezoek geweet van La Féte de Madeleine. Dat is een soort berlaar heikermis maar dan in het groot.Stierenloop door de straten in Berlaar Heikant zie ik nog zo niet zitten. Al maar goed dat deze stierenloop al gedaan was als zij daar naar toe trokken, we zouden wat gezien hebben denk ik. In elk geval het humeur was opperbest in de groep en met de gedachte dat wij de eerste opdracht , Lourdes bereiken , zouden volbrengen kon onze dag niet meer stuk. Alles verliep zeer spoedig dachten wij tot wij plots een baantje insloegen dat niet voor fietsers is geschikt, ruwe gravel en zulke zaken, dus even op de gps gekeken en een kleine omweg gemaakt. Oké dachten wij, maar goed 40 km problemen met de aanleg van de nieuwe autostrades, verdorie ze hebben onze weg gewoon laten verdwijnen in het niets. Weer even omrijden om terug op het juiste spoor te geraken, ook dit was weer snel keglarrd tot de Marc zijn ketting in twee brak. Ik met Paul Keynen op zoek naar de volgwagen om deze te laten terug keren, wij waren nog niet aangekomen of de bende , arm in arm hebben de Marc in groep voorts geduwd tot aan de volgwagen, dus ze zijn nog niet moe, geloof mij. Eerste werk van de Kerckhofs, wie anders, was de kettingbreuk herstellen van de Marc. Het was ook de laatste rit van de Marc daar deze huiswaarts keerde en de Winckelmans zijn plaats zou innemen. Onze eerste stop na goed 50 km. Ik val in herhaling maar Marina moet volgens mij een eigen zaak beginnen. Met zulke beperkte middelen dat allemaal op tafel gooien, awel, ik daag iedereen uit om het na te doen. Natuurlijk moest onzen boskakker zijn ding weer doen, anders is hem ziek en zitten wij daarmee, dus wij zeggen al tegen hem waar de mooiste plekjes te vinden zijn. Eens deze klus geklaard wij terug op weg. Het ging gestatig omhoog en wij zaten op 515 m zonder dat wij het wisten. Nog even een kleine rustpauze ingelast en dan op wag naar Lourdes. Voor sommigen onder ons de zoveelste keer, voor anderen de eerste keer en ik moet zeggen ze waren onder de indruk. Campagnille hotel was voor ons géén plaats dat wisten wij maar op aanraden van hun Permies classe. Ik geef U de raad neem dit nooit. Zeer kleine kamertjes , een echte blokkendoos waar je je amper in de douche kon bewegen. Neem daarbij alle soort insekten die op onze kamer vertoefden, dan weet je het wel zekers. Dat wij géén plaats hadden in de Campagnille was zeer duidelijk. De sponsor van de gele trui van de Tour de France hadden heel het hotel afgehuurd. Den Dirk had voor ons allemaal een gele pet van de tour vastgekregen en oik heb zelfs een gele trui losgepeuterd gekeregen. Daar de Marc deze avond terug huiswaarts vertrok en hij een deel bagage zou meenemen werd er besloten om alle groene zakken mee te geven. De Marc heeft zijn autosleutels aan de Guy en de Koen gegeven zodat hij met Andre even Lourdes kon bezoeken. Marc heeft zich gewassen in de kamernr 57 van de Guy. De wagen werd geladen en nadat wij samen in Lourdes hadden gegeten heeft Marc afscheid genomen van de groep. Ik moet zeggen er kwamen wel wat emoties los. Zelf ben ik met de Marc terug tot aan het hotel gegaan om persoonlijk afscheid te kunnen nemen. Daarna ben ik terug gekeerd om een grote kaars aan te steken na het bezoek aan de grot. Anderen hebben de kaarskenprocessie meegedaan, anderen hebben zich op het terras geplaatst voor een frisse pint(Duvel). Er zijn er die echt geduveld waren. Toen ik terug op de kamer kwam heeft Wim mij gezegd dat de marc had gebeld en deze zeer teleurgesteld was. Na veel ^proberen heb ik de Marc aan de lijn gehad . Wat is gebleken, de Marc vond zijn groene tas niet met al zijn persoonlijke spulle, zijn GPS, zijn loopscjhoen, zijn loopkousen, zijn geldbeugel met klein geld enz.... Ge zou voor minder teleeur gesteld zijn. Ik ben op zoek gegaan en de tas van Marc stond nog op kamer 57. Wat er is misgelopen, ik weet het niet. In elk geval ik heb Marc beloofd om op zijn tas te passen zodat er zekers niets kan aan miskomen. Meer kon ik dat moment niets doen. Maar aan zijn laatse woorden heb ik de volgende dag nog heel dikwijls terug voor mijn ogen zien verschijnen en ik kon er echt nierts aan doen. Ik heb er de ganse nacht aan gedacht en kon maar géén oplossing vinden om de Marc zijn spullen zo snel mogelijk terug bezorgen. Ik dacht echt dat ik een goede vriend zou verloren zijn.
Hallo hier zijn we dan. Volgens mijn inlichtingen heeft de mol vanacht weer ergens toegeslagen. Geen technische dingen maar als ik het zekers weet laat ik het U wel weten. Ik heb zeer sterke vermoedens over de mol, maar kan niets ondernemen vooralleer ik 100% zekers ben en dan zal het niet van de poes zijn dat krijgt hij ongetwijfeld terug. Vandaag zag ik er enkelen die duidelijk gebrek aan slaap hebben gehad. Was het de gerusstelling dat er vandaag een kleine rit op het prgramma stond van slechts 95 km doch ik had hun voorgelogen dat de 95 km zouden tellen voor 180 ( wie zal het zeggen) Swoit na het ontbijt wij op weg. Onder een wolkeloze blauwe hemel trokken wij ons opgang. ikzelf en de Paul Keyenen namen zoals elke dag de eerst 10 km voor onze rekening. Niks te klimmen of te dalen, rustig op hetzelfde niveau tot we na een doede 15 km de helling moesten verwerken. Wat deed dit pijn. Zo kwamen er nog ssn stuk of drie tot we rond km 30 op een plateau waren beland waar we de ganse dag zouden op vertoeven. Het landschap was wederom totaal veranderd. De wijngaarden, de zonnebloemen, de twarwevelden, niets daarvan, alles was plotseling verdwenen en we vertoefden in een bos waar géén eiden aan zou komen. na goed 43 km onze eerste halt. Daar kregen we het bericht dat de weg die wij moesten volgen een beetje verderop was verdwenen en de autobaan die op of onderdoor meosten nog niet af was. Ik ,¨Paul Keyenen en de Fred op de fiets een kijkje gaan nemen. Het was inderdaad zo doch er was een andere weg aangelegd dat maakte dat wij een drietal km moetsen omrijden. Terug naar de groep die rustig zaten te eten dat alles in orde was en allemaal was gerust gesteld. Vorraleer wij konden vertrekken moest onze vast boskakker zijn behoefte doen daar de klok 11 sloeg. Ook een andere moest zeer dringend zijn grote behoefte doen en vroeg aan WC waar het paier was. Deze wees droog naar de plaats waar hij had gezeten met de vermelding dat hij het maar een beetje had gebruikt. hilariteit in gans de groep. Nadat het lachen voorbij was wij terug op weg. De wind volledig mee, een stalende zon en een wolkeloze hemel en in licht dalende lijn ( een kaarsrechte baan van 25 km) wat kan een mens nog beter verwachten. Alles verliep zeer voorspoedig zodanig zelfs dat wij besloten in Roquefort om een terras op te zoeken . Na hier even verpoosd te hebben terug de weg op. De klok wees even na 14 uur wanneer wij onze plaats van bestemming bereikten. ook hier géén frisse pint te krijgen, géén vergunning, maar zij maakte voor ons een uitzondering en in het TV zaaltje kregen wij een frisse consumatie aangeboden. Marina haalde de worstjes en de mosterd erbij. Wij lieten het ons smaken en nog moe van de dag ervoor , die heeft duidelijk wel wat sporen achtergelaten , zochten wij de kamers op. De één ging zijn fiets terug onder handen nemen, de andere brachten de camoionette terug wat in orde, ikzelf den blog bijwerken en de valiezen wat her schikken daar er morgen bagage kan terug meegegevn worden; Een kort verslag van een korte overgangsrit. 100,6 lkm met een gemiddelde van 25,4 km per uur in stralend zomerweer mety een lichte rugwind. tot morgen Paul Huybrechts
Hallo Ik ben persoonlijk terug in de ether. Gisteren veel teveel werk gehad om het tussen mijn 2 oren terug wat in orde te krijgen. ik krijg verdorie de kriebels in mijn hersencellen om elke tip in verband met de mol grondig na te chekken. Is het de mol geweest, gisteren mijn foto's binnen gehaald op de pc, verdorie de laatste 50 kan ik niet lezen. Heb geprobeerd op verschillende wijzen, niets aan te doen, weg zijn ze. Kaartje gefomateerd en bingo, alles werkt terug. Dus heeft de mol volgens mij weer toegeslagen. Ik trek mij dit alles niet meer aan (heb de mannen dat wijsgemaakt) en concentreer mij volledig op de rit die komen gaat. Het zal een zware rit worden. de langste van de hele onderneming. 153 km richting Lourdes. Deze morgen verschenen diverse twee deelnemrs met nieuwe atributen op hun fiets. Swoike Kerchofs heeft de avond voordien een helen klus gehad om de fietsen in orde te brengen. Jos Vranken zijn voor derailleur of hoe schrijfde de dat, was volledig uiteen gespat. Gelukkig is de Swoi een kerel met ondervinding en had een reserve bij. Heeft deze gemonteerd op de Jos zijne fiets en de Jos heeft bijna een hele nieuwe fiets. Hij heeft al nieuwe nieuwe pedalen , nu een andere voorversnelling dus als ge een nieuwe fiets wil, ga met me mee voor een meerdaagse tocht en dan heb je een nieuwe fiets Dat wij géén pintje meer konden krijgen na het eten was voor ons volledig nieuw. Normaal in de Campagnille hotels is er enkel bier te verkijgen of ook iets anders tijdens het serveren van de maaltijden. Gisterenavond wij hadden gedaan omstreeks 8.45 u met eten, niets meer te krijgen. Dus noodgedwongen de kamers opgezocht en vroegtijdig de bedstee ingedoken voor een aangename nachtrust voor de rit van vandaag. Dus de Jos met een halve nieuwe fiets en de Marc met een zeer goed achterwiel,(heeft trouwens gevraagd om dit te mogen kopen) verschenen wij allen gazond en wel op het appel om de dagelijkse sleur van de bage te laden. Iedreen trouwens goed op tijd. De hemel was gekleurd met enkele grijze wolkenslierten hetgeen het ergste deed vermoeden. De temepratuur was zeer aangenaam, eigenlijk ideaal fietsweer met een lichte wind die zekers niet in het nadeel blies. de eerste 12 km nam ik en Paul Keynen voor onze rekening, had ik het maar geweten. Een fikse beklimming van om en bij de 4 km aan gemiddeld 7% stond op het menu, dan een afdaling en dan terug 2.5 km aan 8%. Een zeer goed morgend ontbijt zou zo zeggen ware het niet dat ik al uitgebreid had ontbeten. Blijkbaar was ik niet alleen die deze eerste 11 km zeer goed gevoeld hebben. Het zou zo de hele 155 km blijven duren. Constant op en af. De hellingen waren in tegenstelling tot de dagen daarvoor wel een paar % steiler maar ook langer zodat het echte slopingswerk was begonnen.Om de 10 km twee verse krachten op kop. Natuurlijk dat de beteren het tempo telkens iets omhoog trokken doch wijselijk, ik had al de hele dag mijn plaatske gezocht aan het staartje van het peleton, besloot ik telekns mijn eigen ritme te zoeken zodat ik zonder mij te forceren alle hellingen kon nemen. Het kwam goed uit, zo kon ik afstand hpuden tijdens de afdalingen nen kon ik het tempo aangeven voor de Jos die het telkens moeilijk kreeg wanneer er zich twee of drie hellingen aanboden direckt na mekaar. Daar de hellingen maar ook de afdalingen veel langer waren maakt dit dat wij bij onze eerste stop, op een zeer yidylich plaatkse aan een kerje uit de XII eeuw een gemiddelde hadden van om en bij de 25,7 kmper uur. Niet mals voor zulk een ritje. Nog enkele foto"s genomen in het kerkje waar er trouwens een beeltenis staat van Jeanne Darc. Onze vaste klant die er niet omheen kan om zijn dagelijkse grote boodschap in Franrijk achter te laten ( steeds rond de klok van 11uur) had zijn werk gedaan en wij terug op weg. Hat landschap dat onder onze ogen voorbij schoof veranderde nu wel degelijk. de enorme korenvelden moeste plaats maken voor ongekende wijdse velden vol zonnenbloemen. Allemaal schtitterden zij met hun goudkleurige gloed in het zonnelicht , hun kopjes licht neerwaarts gebogen zodat het leek dat zijn ons nederig groeten waneer wij hun passeerden. Ook de prachtige gelen velden maakte stillaan plaats voor enorme wijngaarden. Dit betekende dat wij in een bekende wijnstreek waren beland Bergerac. Hier vielen er ook enkele druppels uit een dikke grijze wolk en in besloot om mijn GPS van het stuur te halen en op te bergen in mijn achterzak om deze te vrijwaren van het neervallende vocht. Het was echter niet nodig geweest daar de gevallen druppels eingelijk het vernoemen niet waard zijn. Voor de eerste maal heb ik zulke wijngaarden in ogenschouw mogen nemen hetgeen mijn verwondering alleen nog maar kon opdrijven. Wij hadden goed 112 km in de benen en onze begeleiders hadden een plekje uitgezocht waar zij een laken en een deken op het gras hadden kunnen uitspreiden. Dankbaar maakte velen onder ons daar gebruik van om de stillaan vermoeide lichamen een beetje neer te kunnen leggen om te genieten van een welverdiende rust. De Swoi en de Marc keerden echter op hun stappen terug , namen hun fiets en met een camera en een fototoestel zij een paar km terug om wat beelden te schieten. Eenmaal dit achter de hand wij terug op weg voor de laatste 48 km. Was het de eerste km zeer aangenaam fietsen met zeer lichtjes op en af dan was de pret er terug af wanneer de hellingen terug hun normale proportie inamen en zij hun slopingswerk konden verder zetten. Tijdens zulke beklimming (lange van 8%) was het de Jos die zijn eigen tempo had gezocht met in zijn spoor Paul Keyenen. Daar ik wat achterstad had van de vorige afdaling ( ik ben daar genen echten held in ) zette ik tijdens mijn beklimming een tandje bij, ging recht op de pedalen om wat snelheid te maken en zag het achterwiel van de Paul iets te laat. Daar ik uitweek naar links zag ik plots Walter Ceulemans naast mij zodat ik vollop in de remmen moest. Gevolg achterwiel omhoog en ik met fiets en al tegen de wereld. Gelukkiglijk is alles goed en wel verlopen en heb zelfs géén schrammetje maar was toch even schrikken. Niets aan de hand dus en wij verder op weg. Na goed 155 km bereikten wij onze bestemming waar wederom een grote teleurstelling ons te beurt viel. Vermoeid van deze uitputtende rit dachten wij een frisse pint te kunnen drinken, helaas, ook hier werd er niet getapt voor het avondeten. De marc had een zeer goede tip. Recht erover was een soort GB en nadat wij gewassen en gestreken waren hadden hebben wij daar een frisse pint gaan drinken. Jongens dat smaakte, kun je niet geloven hoe lekker 1664 kan zijn. de Jos en Marina deden de inkopen voor de volgende dagen en bij het verlaten heb ik mij even in de winkelkar gezet om mij te laten transporteren zodat ik mijn vermoeide benen wat kon sparen; Dan op naar het avondeten, koud buffet a volonté stond op het prgramma. We leietn het ons lekker smaken begeleid met een rosé wijntje. Na het eten zetten wij ons uit het zonneke op het grasperk waar ik verdorie ben ingedommeld. Ben pas wakker geschrokken wanneer enkele van mijn maatjes zich rond mij hadden geschaard en zij van een slapende Paul een fot namen. Na nog wat nagepalverd te hebben ging ik mijn kamer opzoeken om dezen blog bij te werken en de GPSsen in orde te maken. dat was naast Koentje Sels gerekend dieons vereerde met een bezoek dat geduurd heeft tot de klok van 2 u in de morgen. Mijnen blog niet bijgewerkt, de routes juist gemaakt en dat was het dan. Ben drieckt in slaap gevallen en geloof mij, het was zeer snel terug opstaan. De rit van vandaag was 155,5 km lang, wij haalden een gemiddelde van 24,3 km per uur en hebben 1650 hoogtememeters gemaakt met een zwakke zijwaartse wind. Voila tot morgen Paul Huybrechts
Hallo , Hier zijn we voor de zevende dag. Beste vrienden, ik, André Martens, begeleider, ben je verslaggever voor één dag. Dit op vraag van onze president de Polle die imens veel werk heeft en veel slaap tekort komt. Dit zie je echter niet onderweg waar hij heel goed meefietst. Gisteren zorgde de Polle voor de mop van de dag. Nadat de garçon de zoveelste bestelling geleverd had, vroeg hij of hij de 'note' (rekening) mocht brengen. Polle had het anders begrepen: 'Neen, we hebben geen nootjes meer nodig' antwoordde de Polle. Vlakkke wegen behoren voorgoed tot het verleden. We vertrokken vanmorgen voor een lange rechte weg van 17 km met steeds bergop en bergaf. Nadien begaven we ons over rustige landelijke wegen waar de mooie zonnebloemen troef waren. om te picnicken hadden we geluk met het vinden van een idylisch plekje met tafel en bank. Marina zorgde voor macedoine met tonijn en de laatste vleestomaten van Jan Dillen. Marina zorgde ook, op aanvraag, voor speculoos en peperkoek. Er werden bijna drie broden 'pain coupé' verorberd. Tot nu toe was alles rimpeloos verlopen. Het eerste slachtoffer met pech was Jos Vrancken. Het voorste verzet was afgebroken. Swake loste het probleem op. De tweede pechvogel was Marc Jansens. Achterwiel werd vervangen.Het volgend slachtoffer was Swake zelf. Platte band. Was dit toeval of het werk van 'de mol'. Onder de groep doet het gerucht de ronde dat er onder ons een 'mol' aan het werk is: banden staan plat, navigatiesystemen worden onklaar gevonden, .... Na de tweede stop werd een bar open gevonden: 8 'presioens grande', 2 Pelforts, 2 Orangina (o.a. voor de begeleider). Verderop kwamen we een herkenningspunt van de Camino tegen. Alsook geschilderde voeten op het wegdek. Guy Cannaerts reed lek maar kwam als eerste aan in het hotel. 's Avonds aten we friet met biefsteak (die de grill maar eventjes gezien had) en we dronken Rosé en water. Een bezoek aan de bar was voor velen een tegenslag: om 21.00u gesloten! We zullen morgen allen fris vertrekken voor een rit van 153 km. Vele groeten van ons allemaal!
Hallo iedereen, hier zijn we dan. Vandaag ben ik er gedeeltelijk terug. Gisteren na de rit ik de wanhoop nabij. mijn GPS deed ( onogal een beetje seriues uitgedrukt) zeer eigenaardig. ik had géén kaarten meer, kon er niet in om alles na te chekken en noem verder maar op. ook mijn internetverbinding werkte niet meer, Keynen zijn GPS deed het ook niet meer en ga zo maar door. Niemand kan mij op dit vlak helpen, dat weet ik maar al tegoed en de anderen ook. Ik was de wanhoop nabij en wist echt niet meer hoe ik deze problemen zou aanpakken. ik had ook nog ander werk, ook mijn fiets was vuil, smerig en dringend aan een beetje onderhoud toe na die bijna hele dag in de regen gereden te hebben. Dus problemen overhoop en ik zag echt géén licht in de duisternis. De anderen waren al gewassen en gestreken, hun fietsen waren gekuist en waren klaar om aan het avondmaal te beginnen. Ik was echt hopeloos en na heel wat gevechten geleverd te hebben tegen de elektronica, waar ik trouwens telkens ik iets probeerd het onderspit moest delven, besloot ik om de handdoek in de ring te gooien en mij ook te gaan wassen. Dit voorbij begon ik mijn fiets een poetsbeurt te geven , al was het maar zeer oppervlakkig. De anderen hadden blijkbaar in de gaten dat ik op zijn zachts gezegd zeer slecht gehumeurd was. De Kerchofs kwam spontaan helpen om mijn fiets te kuisen en sprak mij enkele bemoedigende woorden toe welke zeker hun inpackt niet hebben gemist. Ook de Mark de Wim kwamen een helpende hand uitsteken aan het oppoetsen van mijn fiets. Bedankt jongens , het was een nieuwe. Daar zij bezig waren aan mijn fiets ondernam ik nog enkele pogingen om de GPS aan de praat te krijgen, helaas ik ùoest mij telekens gewonnen geven. Het uur van avondeten was geslagen en ik besloot om niet te gaan eten en verder te zoeken naar oplossingen om de euvels weg te werken. Dat was naast Paul keyenen gerekend die mij rustig kwam opzoeken en mij heeft meegenomen naar hetv restaurant. Ik moet zeggen, het was af. Koud buffet a volonté gevolgd door desserts a volonté. Dar het eten smaakte hoefde ik niet te vragen als ik de borden zag die telekens terug gevuld werden. Hoe smakelijk ik de anderen zag eten , hoe smakelijk er alles uitzag, ik nam een klein bord en verdween even snel als ik gekomen was terug naar de kamer om verder naar oplossingen te zoeken. Hoe goed ik ook mijn best deed, ik moest mij telkens gewonnen geven. Dan maar de andere reserve GPS boven gehaald en deze klaar gemaakt om die dan alsnog te kunnen gebruiken. Het zal zekers van fustratie geweest zijn maar heeft een hele poos geduurd dat ik dat klaar heb gekregen. Ondertussen kwam mijn maatje, ( bedankt Paul) mij terug halen voor een tas koffie te komen drinken. Even terug weg van de miserie liet ik de koffie smaken en ging samen met de anderen ook een glas bier drinken. Daar vernam ik dat Marina ook aan het worstelen was met de GPS van mijn maatje ( Paul Keynen) en zij die ook niet aan de praat kreeg. Ik dronk mijn glas leeg en zocht Marina op om te trachten haar te helpen. Ook hier heb ik géén oplossing kunnen vinden hoezeer ik ook mijn best heb gedaan. Omstreeks 22:30 u begaf ik mij terug naar de anderen om nog iets te drinken, helaas de bar was gesloten en ik moets met veel dorst terug naar de miserie. Heb nog van alees geprobeerd , maar helaas. uiteindelijk heb ik geprobeerd om slapen te gaan maar alles spookte rond in mijn hoofd. uiteiendelijk kreeg ik nog een ingeveing en zocht de Marck Janssens op om zijn GPS erbij te halen en zijn gegevens van zijn geheugen kaart in mijn PC te laden. ik bespaar U de details maar omstreeks 2:45 in de morgen had ik het apparaat terug aan de gang. Een hele opluchting, geloof me vrij. Daar de Mark zijn dagelijks looppartij richting stad had gedaan had hij een mooie foto genomen van het kasteel aan de Loire. Ik wilde deze op mijn PC overzetten maar had het juiste kabeltje niet , dan de geheugenkaart eruit gehaald en in mijn pc gestoken. hellas had ik niet gezien dat het kaartje te klein was voor mijn lezer, je raad het al de kaart in de pc en krijg ze er maar terug uit. Heb me nooit zo hopeloos gevoeld en tocht, omstreeks 3:15u in de mrogen was alles oke. Het was een hele opluchting, ik was terug in de bewoonde wereld en vleide mijn lichaam neer om alsnog wat te rusten. Sorry Wim, mijn kamer genoot voor mijn onrustig gedrag die zeker en vast zijn nachtrust heeft belet. Maar anderzijds, zijn diversiteit aan darmgassen die hij laat ontsnappen is ook niet van de poes, geloof mij vrij. Omstreeks 7 uur liep de wekker af voor onze tocht van vandaag. 95 km stonden op het programma. Ik was een gelukkig man als ik de anderen kon zeggen dat alles terug in orde was behalve de gps van mijn maatje. Geen nood, hij zegde wel dat hij zijn toestel achter onder wielen van zijnen Vito wil leggen en alzo er eventjes over te rijden, maar toen heb ik hem opgemonterd zoals hij met mij de avond voordien heeft gedaan. ik hrb mijn reserve toestel op zijn fiets geplaats zodat hij ook een overzicht heeft en het parcours kan volgen. Ebfin, een zeer goed ontbijt zat op ons te wachten. Wij waren allemaal terug goed gezind als ik de woordenschat aan de tafel heb gehoord. Er moet zekers kontakt opgenomen worden met Van daele voor de nieuwe woorden die stillaan zijn onstaan. ik denk aan een boskakker bv die wij elke dag minstens 1 keer meemaken. Je kunt het al raden, het is nog altijd dezelfde van een paar dagen gelden. Veel gelach aan de tafel maar de tijd staat niet stil. AZllemaal terug present op de zeer zorgvuldig gekuiste fietsen. Je zag het maar hoorde het ook wanneer onze groep zich in gang zette. Géén gekraak, gepeiep of ratelende kettingen, in tegendeel een was een zeer fijn geluid van vakkundig gesmeerde machines. het weer was zekers niet slecht, een graad of 14 met wel wat wind die zekers niet tegn zat. Eindelijk zou ik zeggen. Aan een zeer gezapig tempo werden de km afgemaald. Koentje S<els heeft wel de goden niet mee. Weer platten band bij onze eerste stop na goed 47 km. Het is al de derede keer dacht ik. Onze begeleiders hadden een plaatske uitgezocht dat er heerlijk uit zag. Een paar banken zodat wij even konden rusten. vers brood, tomaten kaas,choco, sausises, Chips en noem verder zelf maar op wij hebben echt niets te kort , in tegendeel. Een ding ,waren op dat plaatske vliegen, vliegen en nog eens vliegen, niet te geloven. Daar ik hier gepland had om wel wat langer te vertoeven ,daar wij anders reeds s'middags de rit achter de rug zouden hebben, viel wel in duigen door die vliegen. Even nog gewacht op onzen boskakker die weer eens zijn behoefte hoefde achter te laten, mischien waren de vleiegen den boskakker gevolgd , wie weet, en wij terug op weg. Een mooi golvend parcours met tussendoor een verassing van 18%. Halo Halo, even een paar keer serieus met de billen zwadderen om boven te komen, maar géén nood alleman heeft dit overleefd. Zeer voorspeodig smolten de km onder onze wielen voorbij tot we plots weer een lekke band te verwerken kregen. Ra ra ra ra ra , jajajaj, weer Koentje Sels. Waarschijnlijk op een scherpe steen gereden en een kleine sne in het loopvlak. Een reserve wiel genomen, terug op weg om de laatste km verder af te malen met in de laatste 2 km toch nog een pittige beklimming om alzo in dalenende lijn Parthenay te bereiken. Bij een goede frisse pint met allemaal zeer positief ingesteld mensen, een lekker knackworst emt mosterd en vers fran brood werden de afspraken gemaakt hoe de wasbeurt van de kledij zou gaan verlopen. JaJa wij hebben een wasmachientje en een drrogzwierder bij. Alleman kreeg de sleitel van de kamer, de bagage werd uitgepakt, de kledij aan Marina bezorg en de wasbeurt is begonnen. Ik ben nu aan dezen blog bezig en de wasbeurt is nog steeds vollop bezig. Dus aan het thuisfront, allemaal bedankt voor de fijne reacties. Moest er ietje zijn reageer en ik geeft het door. Alles zou in princiepe kunnen, privé mailtjes sturen enz... doe maar. Van ons allemaal, de beste groeten en tot de volgende Paul Huyb rechts
Hallo, hier zijn we weer voor het verslag van vandaag. Dat ze deze morgen weer allemaal op tijd en stond present waren om de bagage in te leveren is ondertussen géén nieuws meer. En na onze magen gevuld te hebben in ons campanille hotel (dewelke eenvoudig, maar toch heel goed zijn om te slapen en te eten), vertrokken we op onze fietsen, die door de meesten zelfs gekuist waren ! Er was er zelfs éne bij waarvan we zijn stalen ros niet meer van herkenden, wij dachten allemaal dat de Marc een nieuwe fiets gekocht had, maar wat bleek, hij had een spoedcurcus van de Fred gekregen en had voor de eerste keer in zijn fietscarriére zijnen Eddy Merckx gekuisd !!! Dan maar op pad voor een tochtje van 137 km, bij een rustige wind ( voor de eerste keer sinds ons vertrek), en bij een bewolkte hemel. Eigenlijk ideaal om het prachtige parcours tot in Bagneux op een rustig tempo af te leggen, 2 per 2 naast elkaar en om de 10 km twee andere frisse mannen op kop. Nadat we op een door Marina en Andre op een schitterende locatie, weer werden bediend van allerlei's lekkers, en nadat onzen boskakker zoals gebruikelijk zijn dagelijkse behoefte had gedaan fietsten we verder op rustige licht (????) golvende wegen, maar dan.......na ongeveer een kilometer of 50 gingen plots de hemelsluizen open, 2 dagen hadden we al geluk gehad, vandaag jammer genoeg niet, maar het is nu eenmaal een pelgrimstocht en stoppen is geen optie, dus snel onze regenjassen aangetrokken en weer de fiets op, het was wel even aanpassen, want bij regenweer naar beneden rijden is toch wel opletten geblazen ! Onderweg werd er door onze sportbestuurders besloten om in een cafe te stoppen zodanig dat we met een dak boven ons hoofd ( en vooral droog dus) een tweede stop zouden maken, maar vind maar eens een cafeetje langs het parcours dat wij volgen, zo rustig, ik denk dat zo niemand via Lourdes naar Compostella rijdt, bedankt en chapeaux aan de parcour bouwers !!!!!!!!!!! En toch........plots.....een dorpje, en hoera.....er is een cafe, maar zouden daar een hoop natte waterkiekes binnen mogen ? De Jos weer even zijn beste Frans boven gehaald, en ja, de bazin had compassie. Wij daar binnen, een eerste besteld, en dan maar besloten om er nog een comsumatie te nutiggen omdat het nog wat harder was gaan regenen, ons eten er opeten durfden we niet (er was ook een restaurantje aan), dit hebben we dan maar snel aan de camionette gedaan, het was een lekker rijstepappeke ( maar zonder gouden lepelke). Terug vertrokken bleek dat de wind geweldig was aangewakkerd, en nog altijd pal op onze neus stond, dus een beetje harder duwen was de boodschap, maar na enkele kilometers, joepie, het was opgehouden met regenen, vlug onze regenjassen uitgetrokken en terwijl een plasstop gedaan en dan de laatste rechte lijn richting eindpunt. Dit werd bereikt na nog een pittig klimmetje gedaan te hebben, waarbij boven aangekomen te zijn bleek dat de fietsers er door konden, maar de camionette niet, na terug gedraaid te zijn kwamen we voldaan als groep aan op onze bestemming. En zoals elke dag al zijn we binnen voor de renners in de ronde van Frankrijk, zouden we beter zijn ???? Na ons gebruikelijk ritueel, dwz twee consumatie's nuttigen, werden de sleutels uitgedeeld, maar hierbij was er een probleem omdat we in de vorige hotels altijd 2 persoonskamers hadden, en nu waren er 2 kamers van 3 personen, dus moesten er koppels waartussen al iets moois aan het bloeien en groeien was uitéén getrokken worden ( hartverscheurende taferelen gezien !!!!) En nog was alle misserie niet van de baan, want mijn slaapgenoot (de Polle) zijne GPS was onder water gelopen en werkt bijgevolg niet meer, degene die de Polle een beetje kennen zullen wel weten dat het even alle hens aan dek was, maar nadat hij tot rust was gekomen heeft hij ( terwijl de Swa en de Marc zijne fiets een beetje proper maakte) zijnen oude GPS in orde gebracht en op zijn blinkende fiets gezet zodanig dat we ons morgen weer geen zorgen hoeven te maken om op onze volgende bestemming te geraken. Nu nog even iets gaan nuttigen en morgen terug in form om rit 6 richting Parthenay , een korte van 95,7 km aan te vatten.
Hallo iedereen hier is dag 4 Zoals de voorbije dagen gisteren avond lekker gegeten. Mooie kamers en zeer vriendelijk personeel. Ik heb gisteren gezien dat er serieuze vriendschappelijke banden zijn ontstaan, zekers bij diegenen die al een paar dagen samen slapen. Ik denk dat er meer aan de hand is. Velen zullen terug komen als een andere man. Géén paniek, ik bedoel dit allemaal zeer positief. Heb dus genen bang ze blijven wel normaal, niets aan de hand. Gisteren één groot probleem. ik wilde mijn vrienden pelgrims wat uitleg geven over den blog doch mijnen beste vriend die mijn pc ging halen heeft er iets mee uitgestoken, wie weet wat met als gevolg géén verbinding mogelijk. Heb alles geprobeerd , niets aan te doen géén verbinding. Dan maar gaan slapen. Binnen gekomen op de kamer was er een zeer vreemde geur waar te nemen. Ik heb er aan gedacht om de brandweer te bellen omdat ik dacht dat er ontploffings gevaar was. Bleek dat mijn kamergenoot , ietjes vroeger dan ik was gaan rusten, had er blijkbaar van geprofiteerd om zijn darmgassen lustig te laten vliegen. Ik zelf nog heel mijn valiezen gesorteerd en de nodige verzorgings behandelingen doorgevoerd zodat ik eindelijk mijn bed kon opzoeken om de nodige rust op te doen. Om 6:30 u het signaal Taxi Taxi , blijkbaar een singnaal op mijn roommate zijn GSM om de wekdienst te activeren. Gewassen en gestreken naar de volgwagen voor het laden van de bagage. iedereen trouwens weer op tijd aanwezig. Eenmaal dit geladen vertrok de hotelbaas met de boodschap " Ik ga brood halen". Ale ale, wetende dat dat zijn gasten om 7/30U ontbijten en dan nog géén brood aanwezig. Alles was blijkbaar vlug in orde zodat wij konden aanschuiven voor een zeer smakelijk ontbijt. In tegenstelling van de weersvoorspelling van de hotelbaas, 37° en weinig of géén wind, was de werkelijkheid helemaal anders. Een overtrokken hemel en een zeer zeer lichte regenval was de werkelijkheid zodat er besloten werd om de regenfrakskes aan te trekken. Op weg dus met zeer zeer licht regen. Paul Keynen had de anderen wijsgemaakt dat de eerste 2 km bergaf was. hola Hola, 200 m ja, maar dan 3,5 km bergop met een gemiddelde van 7;5%. dat om de spieren op te warmen . Dan een lichte afdaling en terug bergop gedurende een 4 tal km aan 5% gemiddeld met peieken van boven de 9% om de opgewermde spiren even te testen , geloof mij dat kan tellen De weersomstyandigheden veranderden zeer snel, de wag was amper nat en tijdens de beklimming was het regenfrakske meer last dan deugd. De zon kwam er zeer snel, door en de frakskes werden terug in de volgwagen gelegd. We hebben ze amper 60 min aan gehad. Tijdens het verdere verloop van de rit hebben wij géén regen meer gezien, enkel zonneschijn en een temperatuur van om en bij de 27,8 graden, gepaard gaande met een fotrse tegen wind was het echt ideaal weer om te fietsen. Sommigen in het peloton voelden zich vanmorgen niet in vorm,en dus kwam deze helling wat te vroeg.Anderen wilden deze helling gebruiken om ineens op bedrijfstemperatuur te zijn.Of het gelukt is weet ik niet. Het was een pittige helling, maar ze "liep" wel goed, nietwaar Koen? Vandaag was de dag van de technische problemen die de kop opstaken.Het krakende pedaaltje van de Wim op zaterdag was peanuts met het gekrijs dat nu uit een pedaal van de Jos z'n fiets kwam. blijkbaar was hij à la Cancellara een pedaal in smos aan het duwen.Hij is precies in vorm. Het euvel is s'avonds wel opgelost door tovenaar Paul K., maar de doos Dafalgan is na het avondeten wel rondgegaan. het was dus erg ,geloof mij! "Suske" had zich al herhaaldelijk druk gemaakt over de slechte staat waarin de Merckx van de Mark zich bevindt.(De Mark is ne vetzak!)Hij heeft de Mark geleerd hoe hij z"n fiets moet kuisen, maar het kwaad was geschied:de klem van z'n zadelpen is aan het barsten. Nog efkes en hij kan zoals de nonnekes op de buis gaan zitten... Plat rijden kan iedereen, en na 35 km was het de Koen zijn beurt.Toeval of niet,maar pas ervoor maakte ons Wimmeke de opmerking dat sommigen gewoon over alle hindernissen in het wegdek overknallen.Het zal dus wel zijn eigen schuld zijn.Nu nog zorgen dat alle reservebandjes goed geplakt zijn,dan zullen we de volgende keer wat minder tijd verliezen! De hellingen bleven maar komen, alles aan 2 a 3% dit tijdend gans de eerste 90km. Geloof het vrij , 2 a 3% is zacht uitgedrukt , er waren stukken tussen van meer dan 10% en niet voor 100 of 200 meters maar wel 4 a 5n km. Met andere woorden het wordt lastiger en lastiger . Neem daarbij nog een stevige tegenwind die tegen de middag nog straffer was dan gisteren dan weet je wel dat het lastiger wordt. Veel dank aan de koptrekkers van dienst ( vrijwillig ) De Koen, Fred, Walter, Wimmekke, Guy (in mindere mate maar tocht) ,en de Mark. Een speciale vermelding voor de Swoi Kerckhofs. Koptrekker en navigator van dienst, ( wat is die eigenlijk nu blij dat hij zijn GPS eindelijk kan gebruiken) het geluk en het plezier dat hij eraan heeft kan je zo van zijn geluk, aflezen. Ook onze begeleiders verdienen een speciaal woordje van dank. Perfeckte tussenstoppen. Elek 50 km een perfeckte stopplaats met gedekte tafels. Vandaag tomaten, in blokjes gesneden hesp met een massedoinne en mayonaise , wat kan je beter hebben na de eerste 50 km. De tweede tussenstop werd begeleid met fruit in siroop. Annanas en perzikken. Er waren erbij die dachten dat zij aan een andere perzik aan het sabberen waren ( dat heb je als je de vrouw moet thuis laten.) . alles op een rijtje gezet, vandaag een zeer pittige rit. Voor sommigen onder ons heeft de forse tegenwind een negatief effeckt. De vermoeidheid en de stress slagen toe en het geadcht om om de groep niet meer te kunnen volgen maakt dat de benen echt niet meer mee willen.. Géén panniek, dit is ook de vierde dag. Ik weet uit ervaring dat iedereen, maar dan ook allemaal , een mindere dag zal tegenkomen. Tijdens mijn eerder meerdaagse tochten heb aan den lijve ondervonden en gezien van anderen persoonlijk dat tussen de derde en de zesde dag de moeilijkste dagen kunnen komen. Vandaag ik en morgen een andere. Wat meer dan 10 dagen betekend weet ik ook niet, dat zullen we dan wel zien. De sfeer in de groep is echter geweldig wij zijn er voor elkaar en iedereen in bereid om de minste te helpen en bij te staan op elk moment hem er wel door te sleuren. Wij hebben slechts één doel " samen deze pelgrimstocht volbrengen." Dat is wederom gebleken bij de aankomst vandaag. Het piepende en uitserst irriterende geluid van Jos zijn pedalen werd aangepakt door een paar deskundigen die een stel nieuwe pedalen hebben gemonteerd. Zij werden bijgestaan door een paar assitenten om alles aan te geven en controle uit te oefenen op de werkzaamheden terwijl nog anderen de Jos helemaal hebben opgemeten ( van kop tot teen ) om zijn nieuwe schoenplaatjes ( zijn nodig voor de nieuwe pedalen) in de juiste houding te kunnen monteren. Dit is zeer belangrijk, anders zit je verkrampt op de fiets en krijg je allerlei andere mediche klachten. Bij al die opmetingen door de experts is gebleken dat de Jos zijn benen en voeten van verschillende afmetingen zijn. Ook de verhouding van op de grond tot aan de flut was ook niet goed zodat de zadelstand, het stuur en nog alleRhande aanpassingen aan zijn fiets diende te gebeuren. Dit alles gebeurde terwijl ik bezig was (met Jos) op de pc omwat mails te versturen om wat orde op zaken te stellen in verband met de hotels . Jos moest even weg om wat oefen km te rijden met zijn nieuwe hoefijzers zodat alles kon gecontroleerd worden dat alle aanpassingen aan zijn vehickel hem géén andere problemen zou bezorgen. Blijkbaar hebben ze hun werk goed gedaan, morgen afwachten wat alles zal betekenen na een rit van 138 km die op stapel staat. De weersvooruitzichten zijn goed . 29 graden maar wederom die rotte tegenwind. Wederom staat er pittige rit op het programma. Dat weten wij op voorha,d maar toch de smeerige wind baart iedereen toch wat kopzorgen. Wij zullen er ons wel doorheen slaan. Hier wat gegevens van vandaag , 145,380 km een gemiddelde van 22,380 km per uur maximale sneldeid van 51 km per uur ( tijdens een schare afdaling) en 7054 calorien verbruikt. Neem daarbij dat wij 980 hoogtemeters hebben overwonnen dan weet U dat dit echt géén ge<oon dag uitstapje was. Allemaal zijn ze goed en wel gezond, hebben allemaal nog een goed humeur en zien alles nog rooskleurig in. Allemaal die op deze blog een kijkje komen nemen, de beste en vriendelijkste groeten . Voor de echtgenotes een kus van jullie nieuwe man. Ge zult me nog dankbaar zijn. Tot morgen Daaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaag
