Hallo, Deze tocht werd speciaal ingelast om nog wat klimkm op te doen als voorbereiding van de grote tocht naar Compostella. Deze rit heb ik al een paar jaar op het programma staan, de streek is er uiterst mooi, zeer rustige wegen voor de fietsers maar verdorie , het is niet van de poes. Het is echter wel zo, ik vertoef er heel graag maar de afstand van de heimat is zo groot. Een dikke 160 km over Brussel en een dikke 180 km scheiden Lier van La Roche ons vertrekpunt. Niet tegenstaande dit alles besloot ik toch om deze rit nog eens te fietsen. Er komt heel wat klimwerk aan te pas met zeer nijdige hellingen en als toetje de muur van Maboge. Dit laatste gaf dat er enkelen zeer benieuwd waren naar deze reus waar ik alheel wat over verteld. Anderen hadden deze al gezien en overwonnen, anderen wilden het nog eens proberen om deze reus te vellen waaronder ik zelf. Ben er al een stuk of 10 keer geweest en slechts éénmaal heb ik hem kunnen bedwingen zonder éénmaal een voet aan de grond te hoeven zetten. Swoit, met deze gevens kunnen we verder. Omstreeks 5.30 uur was ik reeds in Berlaar om eventueel te helpen de fietsen in te laden. Het was vandaag jaarmarkt in Berlaar en zodoende was de parking op de markt niet beschikbaar. Dan maar de verborgen (privé) parking op zoeken die ik altijd gebruik wanneer er géén plaats is op de markt zelf. Was dat even misrekend. Ik lag al direckt in de clinch met één of andere pipo die mij wilde tegenhouden om deze parking op te rijden. Heb hem even duidelijk gemaakt dat ik met zijn taaltje en mannier van doen het verre van eens was en dat hij zodoende mijn klo.... kon kussen en ik daar wel een hele dag zou parkeren , uiteindelijk zei hij tegen mij dat ik voor 5 daar mocht blijven staan met als antwoord van mijnen wegen dat hij ze zelf mocht betalen.. Ik parkeerde mij, nam mijn fiets en bagage en liet hem voor wat hij was en begaf mij naar ons lokaal een 50 tal m verder. Daar waren de anderen reeds druk bezig om de fietsen in te laden. Dienen pipo van daarjuist kwam daar met zijn fiets voorbij en toen kwam ik van de anderen te weten dat het wel degelijk de eigenaar was van die privéparking en dat deze de politie durft bellen om mijn voeruig te laten wegslepen. Voor alle veiligheid heb ik mijn voertuig dan maar gaan parkeren bij Paul Keynen om alle heibel die er misschien kon van komen te vermijden. De klok wees ondertussen reeds 6.15 uur en zo begaven we met de Vito en de wagen van Jos op weg naar La roche. Ik dacht dat ze de weg wisten maar toen de Jos vroeg welke afslag wij moesten nemen werd de landkaart bovengehaald. We waren te ver gereden en via enkele kleine wegen zochten wij onze weg terug tot we terug op het goede spoor terecht kwamen. 2 u later en 12 km omgereden arriveerden we in La Roche op de afgesproken parking waar normaal de Ludo en den Erick ons zouden vervoegen. Géén van hun tweeen te zien en na een telefoontje bleek dat den Erick zich overslapen had en dat zij nu bezig waren met een ritje in de eigen contreien. Rond 8.35 uur gingen we de weg op met in ons spoor de Charel Put aan het stuur van de Vito als begeleider.Na goed 3 km bereikten we Place De Bronze de centrum van La Roche waar we Rechts afloegen en direckt Links aanhielden waar de eerste helling van 7 a 8 % ons lag op te wachten Na goed 2.3 km was de eerste helling een feit en kwamen we op een plateau terecht waar we even zouden vertoeven , lichtjes op en af zodat de opgespannen spieren van de eerste klim konden ontspannen. Via Hyves - Laveau - Cens - Tres Fontaines - Wyonpont - Bergueme - Outtheuville - Lavacherie St Onde bereikten we de weg naar ST hubert. Ik had ondertussen de kopossitie terug kunnen innemen om de anderen op het goede spoor te zetten. Het is nu eenmaal ik moet dit alles kunnen doen in mijn eigen tempo. Bergaf géén enkel probleem , maar berop dat is een ander paar mouwen. Ik kan en mag niet rechtstaan op de pedalen voor mijn rug, schouder en knieen. De letsels van het ongeval zijn voor wat ze zijn en zullen nooit meer verdwijnen. Ik zal er moeten mee leren leven. Na goed 25 km wachte de 2de helling ons op. Tijdens de venijnige maar korte klim naar St hubert riep ik den Dirk tot bij mij met de boodschap dat bij de volgende Y splitsing er een grote paarse eik zou staan en ze daar links moesten aanhouden en dan rechtdoor tot op de grote baan waar ik ze terug zou zien. Ik deed dat omdat ik wist dat er gedurende een 7 tal km gemiddeld tussen de 5 en de 7 % moets geklommen worden zodat we boven kwamen op 549 m en we waren gestart op 305 m. Samen met de Jos heb ik dat overbrugd en kwamen we boven op de col de Parradeux. Hier was mijn boodschap, jongens pas op in volle afdaling moeten we rechts af richting Jenneville. Van daar via Moircy richting Reamgne. Ik had er een paar verwittigd, pas op achter de kerk links af en zie dat je geschakeld hebt. We waren immers afgedaald naar een hoogte van 398 m en op amper 1,5 km gingen we terug naar 499 m. Stukjes van 12 en 16 % was hetgeen op de menu stond en we hadden een kleine 39 km onder de wielen zien voorbij schuiven. Via Tillet naar Laval. We waren terug afgedaald naar een 140 m tal meters en in Laval wachte ons een helling van een kleine 5% gedurende een 3 tal km. Eens dit achter de rug met lichtjes op en af bereikten we na 51km de Camping waar we even rust hielden. Enkelen namen een frisse pint, anderen een halve l Cocacola en nog anderen een leffe. Daar het maandag mijn verjaardag is heb ik mijn vrienden deze twee consumaties geoffreerd. Lag mijn parcours vanaf de Camping rechtdoor, langs de grote baan, heb ik dat even aangepast zodat deze eruit was maar dit was ook voor mij een verassing vann formaat. Direckt links af, 14% omhoog , 300 m lang en dan rechts af waar we gedurende een een 3 tal km 5 % te verwerken kregen tot in Roumont. Hier aan het kerkje was het even zoeken maar met de nodige aandacht en de gps in de gaten houden waren we al vlug terug op het goede spoor richting Wigny. Daar tussen de grote boerderijen door richting Berthogne. Een smerig stukske bergop tot helemaal boven aan het rondpunt waar den Dirk ons stond op te wachten met een fris colaatje dat hij daar even was gaan aankopen. Een mooie lange afdaling deed diegenen die het klimwerk niet zomaar verder zagen zitten wat opbeuren. Ook het gegeven dat de afstand vandaag wel een 110 tal km zou bedragen in plaats van de geplande 95 deed deze renners een grijns op hun gelaat te voorschijn halen.Verder langs Herlingval en Ortho richting Nisramont waar we even voorbij het centrum een stuwmeer konden aanschouwen. Verder langs een mooie afdaling was het plots even stil wanneer we lnksaf moesten. Een venijning stukje van een 15% lag daar op ons te wachten. Hier kreeg ikzelf een tik van de hamer. Te weinig of beter gezegd nog niet gegeten vandaag en dat brak me zuur op. De Charel even laten stoppen en heb dan maar mijn drie bananen naar binnen gewerkt. Daar dit voor enig tijdverlies zorgde waren de anderen ongerust over mijn wegblijven en kwam den Dirk mij terug opzoeken. Na enig klauterwerk was ook dit weer van de baan en was de groep terug volledig. Via Filly de grote weg op richting Nandrin. Hier in dit dorpje waren er anderen die ten einde krachten waren en een plaatselijk winkeltje kreeg bezoek van de halve bende die zich daar bevoorraden met drank en wat zoetigheid. eens dit naar binnengewerkt werd de weg verder gezet. Altijd op en af , echt slopend , Richtin Berisemil was de boodschap. Anderen waren reeds de mening toegedaan zij links af moesten richting La Roche maar dat was buiten mij gerekend. Rechtdoor was de boodschap en met enige tegenzin kwamen de anderen op hun stappen terug. Eenmaal Berisimil door en het klauterwerk was achter de rug een een mooie afdaling lag ons op te wachten. Diegenen die hier nog niet waren geweest kregen de verassing van hun leven te verwerken. Maboge kwam er aan. Aan het kerkje Links af , de camping door en aan het einde rechts af, bruggtje over en links af de muur van Maboge op. Een verschrikking van jewelste. 500 m aan 28% aub. Dan een 20tal m plat , kun je juist 2 keer ademenen en dan terug een stukje van een 600 m aan 12% met twee stukjes van een 50 tal m aan 21%, dit achter de rug een 1,5 km aan 5% en dan de verlossing , de afdaling naar La Roche. Die bereikten wij na goed 107 km. Dan nog even LaRoche door en de baan op waar onze wagen geparkeerd stond. De laatste 3 km waren voor sommigen een echte zegen daar zij het einde in zicht hadden. 111 km op de teller en vele vermoeide gezichten was de eindbalans. Goed dat ik mij voorzien had op een yeerikan met water zodat wij ons een beetje konden opfrissen vooralleer de terugreis konden aanvatten. Het was ondertussen reeds 15 uur en hadden nog een reis van 2 uur af te werken. Na een 15 tal km werden de wagens geparkeerd aan een bownlingtent waar er enkele frisse pinten achterover gegoten werden en dan de terugreis naar Berlaar. De verkeersproblemen bleven achterwege in Brussel en na omstreeks 17.20 h bereikten wij veilig en wel de thuishaven. Nog even ons lokaal op gezocht waar een mooie maar zeer vermoeiede dag werd afgesloten. Een zeer goede traing voor diegenen die vertrekken naar Compostella maar voor de anderen was het iets van het goede teveel. Paul Huybrechts
Wat gaat alles toch snel, zeer snel zeker wanneer je je rot amuseerd. Het is alweer tijd om huiswaarts te keren en tijd ommet een laatste pittige rit dit prachtig weekend af te sluiten. Het is wederom géén gemakkelijke rit , doch het allerzwaarste hebben we achter de rug en deze laatste 150km mag géén onoverkomelijke hindernis zijn om de thuishaven te bereiken waar de famillies en onze vrienden ons heelhuis terug verwachten. De weersomstandigheden zijn weer veel belovend, het ziet er schitterend uit. Allemaal verschenen ze op het afgesproken uur op het appel, volledig uitgedost in rennerplunje, valliezen gepakt en ingeladen , om op het afgesproken uur het ontbijt tot ons te nemen zodat wij op het afgesproken uur de laatste rit konden aanvatten. Op het ontbijt was wederom niets aan te merken en lieten het ons zeer goed smaken. De lunchpakketjes werden gemaakt en iedereen, zonder enige uitzondering was alles netjes op tijd klaar. Paul keynen en in zelf namen het commando en omstreeks 8:30 uur zette de groep zich in beweging. Al gauw werden wij geconfronteerd met de windrichting die vandaag ons bondgenoodschap had opgezegd. Niets aan de hand, dan maar de snelheid iets naar beneden halen om dat de opdracht was, met de ganse groep in blok proberen Berlaar , onze thuishaven te bereiken. Je mag plannen maken en alles in het werk stellen om een doel te bereiken, dat kan alleen als alleman zijn steentje bijdraagd. Wij werden geconfronteerd met eentje die het allemaal niet zo zag zitten en reeds bij de eerste beklimming de pijp aan maarten gaf en plaats nam in de volgwagen. Kwam het door de zon die hem de afgelopen twee dagen onverbiddelijk heeft geteisterd en hem heeft omgevormd tot een rode tomaat? Kwam het door het euvel aan zijn trapper dat wij niet definitief konden opgelost krijgen? Kwam het door zijn helm die deze morgen spoorloos verdwenen was of kwam het door het feit dat hij onvoldoende voorbereid was en daarom over te weinig conditie en wilskracht beschikte om dit redelijk zware Pinsterweekend te kunnen verwerken? ik weet het niet en ik heb ook niet recht om mij hierover uit te spreken. Dat moet ieder voor zich maar uitzoeken, maar men moet wel goed weten en beseffen dat dit Pinksterweekend de opzet heeft om hoofdzakelijk te fietsen, drie dagen lang en met de nodige km waar men zich een jaar lang kan op voor bereiden. Koppel daar gerust het gezellig samenzijn 's avonds na de rit maar aan en dan krijg je alvast een mix waarvan je echt kan genieten waar wij ieder jaar naar uitkijken of je krijgt een mix die je al de sterren van de hemel kan laten zien en je dit weekend kan laten vervloeken tot het diepste van de hel. ( heb ik zelf in het verleden aan den lijve ondervonden) Nogmaals, wie ben ik om te oordelen over anderen , dat recht heb ik niet en daarom onthou ik mij van enig commentaar. Ik weet enkel dat ik mijn eigen zelfve ondertussen heb leren kennen en heb ondervonden hoever ik kan en mag gaan om deze mix tot mij te nemen zodat ik nu al uitkijk naar de editie 2011 al ben ik nu nog onderweg om het laatste gedeelte van 2010 af te werken. Genoeg daarover en na goed 26 km, met een mannetje minder, reden wij via Eynatten - Walhorn - Lontzen - Busch - Montzen - Hombourg naar Aubel kwamen wij in mijn geliefde streek terecht . Een streek voor mij niet onbekend daar mijn bekende omloop van de Voerstreek zich hier doorheen kronkeld. Wij deden het nu wel in tegengestelde richting ehtgeen toch een andere kijk op het parcours geeft. Na aondertussen na goed 26 km afgelost te zijn aan de kop van de groep, een paar hellingen genomen te hebben kwamen wij zoals gezegd voor mij in bekend gebied. Via Himerich kwamen wij de bekende abdij Val Dieu. Daar wachte ons een route barré , wegenwerken deden ons genoodzaakt een wegomlegging te volgen met enkele pittige beklimmingen over redelijk slechte weg die deze beklimming iets onaamgenaam maakte. Mortroux - Dalhem en Richelle wachten ons op. Een zeer mooie afdaling met heuse haarspeldbochten doorheen een prachrige natuur. Wat wil je nog meer. Spijtiig dat een afdaling veel sneller achter de rug is dan een beklimming, maar ja dat zijn nu eenmaal de natuurlijke wetten waar je niets hebt tegen in te brengen. De Maas over en via Hermalle Sous Argentaux het Albert Kanaal over richting Oppeye. Daar wachte de laatste lange , niet zo lange beklimming. Je moet nu éénmaal de Maasvallei uit, hoe je het ook draait of keert, je moet eruit. Na goed 1,5 km was ook dit achter de rug en kregen mijn gedachten om in groep Berlaar binnen te rijden meer en meer gestalte. Herméé door , rechts af en links af de A601 onderdoor was de boodschap. Onder deze brug achte onze volgers, Jefke en Carinne het wijselijk om even halt te houden om iedereen wat te laten drinken en de drinkebussen bij te vullen. Dit was zeer welgekomen en iedereen maakte daar dankbaar gebruik van. De km teller stond op ongeveer een 49 tal km en het ergste was nu wel achter de rug en konden wij, zij het zeer langzaam maar zeker, de afdaling naar de provincie Antwerpen aanvatten. Via Liers - Juperelle - Xhnedremaal - Villers L'Eveque - Herstappe - Lauw - Vechmaal bereikten wij Heks en Broekhoven, ook de streek waar terug onze moedertaal gesproken werd. na goed 75 km stond onze wagen wederom aan de kant om de dorstigen wat te laven, diegenen die zo nodig moesten een kleine sanitaire stop te houden. Onze passagier in de volgwagen besloot hier om terug zijn stalen ros te bestijgen en de laatste 80 km verder mee af te haspelen. Met twee nieuwe koptrekkers en terug een volledige groep fietsen wij richting Hoepertingen over zacht glooiende wegen die op en af gingen. Met de wind in het naddel werd de snelheid toch iets naar beneden gehaald om de groep voltallig te houden. Van Hoepertingen naar Tereiken - Sint Joris - Kozen - naar Wijer . de teller stond ondertussen op 102 km. Hoog tijd om te stoppen en de hongerigen te spijzen. De volgwagen kreeg de opdracht om zo snel mogelijk een plaatske te zoeken waar wij rustig iets tussen de tanden konden steken. Een mooi afgescheiden weggentje werd gevonden waar wij ons instaleerden. Bleek dit een weggetje te zijn om de boeren toe te laten hun veld te kunnen betreden. Géén nood, Limburgers zijn rustige mensen. Hij gunde ons alle tijd om de weg eventjes vrij te maken zodat hij zijn weg kon vervolgen. Tijdens deze stop werd de afspraak gemaakt om in Wolfsdonk, een 20 tal km verder een terrasje op te zoeken om iets fris naar binnen te werken. Twee nieuwe koptrekkers, de wind op kop en af en toe uit de zij waren de gegevens voor de volgende 20 km. Via Rummen - Geetbets - Kortenaken - Waanrode , over licht glooiende en zelfs meer dalende wegen , belanden wij in Molenbeek Wersbeek. Daar werd ik opgeschrikt door eentje die blijkbaar deze streek goed kende en schakelen riep. Al maar goed want rechts af en daar lag nog een nijdig klimmetje waar menig onder ons nier meer op gerekend had. Dit wegeltje naar ne fruitboer vergeet ik ook niet meer. Niet dat het niet onoverkomelijk is, maar ik had er mij totaal niet aan verwacht hier zo iets nijdigd tegen te komen. Blijkbaar was ik niet alleen die verrat was af te gaan op de ratelende en krakende geluiden van versnellingsapparaten die plotseling in werking werden gezet gepaard gaande met hier en daar zelfs een licht gevloek die de wereld werd ingestuurd. Eenmaal dit achter de rug kwamen we cia Bekkevoort - Scherpenheuvel - Testelt richting Wolfsdonk. Daar gingen we even van het parcours om het duivenlokaal op te zoeken waar het terras op ons wachte en een paar onder ons een lekkere frisse pint achterover sloegen. Het thuisfront werd op de hoogte gebracht dat we reeds 128 km op de teller hadden staan en de laatste 265km dadelijk zouden aangevat worden zodat wij rond de klok van 17 uur zouden arriveren. De Ludo en den Dirk namen verder het laatste gedeelte voor hun rekening wat het kopwerk betrof. Alles verliep probleemloos al werd het wat stiller in de groep. Volgens mij werd het stilaan duidelijk dat er bijna een einde was aan dit werkelijk mooie weekend. Via Gijmel - Ramsel - Begijnendijk - Houtvenne - Booischot - Heist op den Berg en Itegem kwam de thuishaven in zicht. De laatste 5 km werd de snelheid nog wat gedrukt om de groep voltallig Berlaar te laten binnerijden. De laaste 2 km kreeg de volgwagen binnen ter rijden om de wachtende famillileden en vrienden onze komst kenbaar te maken. De Ludo en den Dirk lietn zich afzakken en gaven mij en Paul Keynen op kop van de groep de thuishaven bereiken. Eenmaal de fietskes geparkeerd werden wij hartelijk onthaald en hier en daar staken emoties de kop op. Den Bart en Linda en hun dienster kweten zich uitstekend van hun taak. Vakkundig stonden zij ons op te wachten met een frissen 33 tiger. Dat deze smaakt hoef ik hier niet te vertellen. Al gauw volgde een tweede, een derde en een ........ Carinneke, onze volgster kreeg nog een kleine attentie voor het prazchtig geleverde werk en daarna, ja daarna, werden de zakken schoorvoetend uit de volgwagen gehaald en meing pntke werd nog achterover geslagen. Stilaan werd het tijd om definitief het thuisfront op te zoeken. 2én voor één verdwenen de deelnmers richting thuis. De Marc als eerste maar heeft wel enig valliesje aan de huisdeur afgeleverd. Al bij al een werkelijk geslaagd Pinksterweekend. Zij het wel vermoeiend maar dat wist ik op voorhand. Dit weekend was ingelast als voorbereiding op de grote trip naar Compostella. Mijn welgemeende excuses aan diegenen die het te zwaar en te lang vonden. Voor mij was het een test hoever mijn lichaam zou hersteld zijn van mijn verkeersongeven een dik jaar geleden. Met af en toe een dafalganneke, wat doorzettingsvermogen, raadgevingen, bezorgdheid en heel wat vriendschap van al mijn vrienden hebik dit overleefd en moeten constateren dat ik; de grote trip waarschijnlijk tot een goed einde kan brengen. Van harte bedankt voor de morele en mentale steun die ik de voorbije drie dagen heb mogen ontvangen. Dit zijn de beste medicijnen die er zijn om de grote tocht met een redelijk gerust bgemoed tegemoet te zien. Een grote kaars die in in Lourdes en Compostella zal ontsteken is mijn bijdrage naar jullie toe. Paul Huybrechts Nog enkele gegevens van deze rit 152, 08 km was de rit lang gemiddelde snelheid van 22,3km/uur ergens maximum 51 per uur en 7138 calorieen verbruikt.
Dag 2 van het Sinksenweekend te Eynatten OMLOOP VAN DE STUWMEREN
2de Dag ZONDAG 23 MEI 2010 OMLOOP VAN DE STUWMEREN
De voorbije nacht heb ik bezoek gehad van een houtzager. Eerst was er zijn thuiskomst waarbij hij gestrompeld is over zijn eigen valies en het nodige lawaai teweeg bracht, en éénmaal hij zijn lichaam ten ruste heeft gelegd is hij begonnen met werkzaamheden die normaal houthakkers uitvoeren, het zagen van bomen. Ik kreeg bang had dat ik de volgende rit géén enkele boom meer zou tegen komen in het bos die mij een klein beetje zou kunnen beschermen tegen de zonnestralen. daar de voorseplling van weersberichten uitstekend waren met temperaturen tot 27° s' Morgens was ik al vroeg te been. Rond de klok van 6.35u . Deels door het werk van de houthakker die de bomen bleef afzagen, deels door de spanning voor de vooruitzichten van de komende rit. het zou niet van de poes zijn, dat wist ik wel daar ik een vergelijkbare rit wel een keer of 3 heb gereden maar dan 20 jaar geleden. Dit is een aangepaste en nieuwe versie van de omloop van de stuwmeren, géén onbekend terrein dus voor mij. De afspraak was om 7:30u ontbijten en vertrekken voor deze rit om 9 uur stipt. Ik had dus nog de nodige tijd om een frisse neus te halen en nam van de gelegenheid gebruik om ook nog wat digitale beelden te schieten (fotokes) Het weer was uitstekend op dit ogenblik uitstekend. Plots kreeg ik een paar stemmen te horen. Bleek mijn kamergenoot te zijn die in het dakvenster eveneens een frisse neus aan het ophalen was. Ook in het andere dakvensters verschenen meer en meer hoofden, de één al wat frisser dan de anderen, maar zij waren present. Onze fel rode tomaat en zijn kamergenoten maakten gebruik van het zwembad en hebben enkele baantjes getrokken, kwestie van de spieren wat los te maken. Wij verwachten nog 3 anderen die deze tocht zouden mee fietsen en deze waren daar eerder dan wij gedacht hadden. Jos, Eric en de Koen waren blijkbaar goed op tijd vertrokken en de afstand naar Eynatten was 135 km was zeer voorspoedig verlopen. Stillaan was iedereen present en konden wij beginnen aan het ontbijt. Terwijl wij ons allemaal verzamelden om naar het ontbijt te gaan was er op een zeer korte tijd een dikke mist opgekomen. Zeer raar van de enen moment op de andere zulke mist heb ik nog weinig gezien. Onze gastrijders hadden hun bokes zelf bij doch een kopje koffie kwam hun wel gelegen. Géén enkel probleem voor het hotel op voorwaarde dat ze zich bij onze groep zetten daar alles was volgeboekt en daardoor géén plaatsen meer vrij waren in het restaurant. Ook het ontbijt was weer dik in orde. Keuzes genoeg, voor alleman was er wel iets dat hem lag. Witte broodjes, bruine broodjes, croisants, kaas, hesp, eieren, salami, leverworst, fruitsalade, yuchourt, vers fruit waaronder appelen, bananen enz.. enz.... Op de tafels lagen zakjes klaar om ons lunchpakket in te verpakken ( zelf te kiezen en klaar te maken). Ik heb de GPS routes in het machientje van de Marc geplaats zodat zij ook zouden beschikken over een navigatiesysteem en zodoende zij telkens niet meer moesten wachten tot wij naar boven geklauterd waren. Zo plots als de mist opgekomen was, zo plots was hij weer verdwenen en konden wij vertrekken in echt schitterend weer. Eens dit alles achter de rug werden de fietsen uit de garage gehaald en opgemaakt om de rit aan te vatten. De GPS sen werden ingesteld en om 9 uur trokken wij op weg voor deze onbekende rit. Eynatten, Raeren , Platz, Raeren, Pfau, hier werden wij geconfronteerd met de werkzaamheden aan het wegennet in Duitsland. Hier is gebleken dat er slechts één iemand het heft dan in handen moet nemen in plaats van meerderen. Dit leid tot misverstanden en niemand weet het eigenlijk nier meer; Is het nu liks of rechts, is het rechtdoor of is het terug keren. Dit is niet gezellig , voor niemand. Het bleek te zitten in de instelling van een GPS toestel. Wanneer ge noodgedwongen van de vooropgestelde route moet afwijken, zoals hier met de slechte weg wegen werkzaamheden, het toetstel staat op herberekenen krijgt men altijd direckt een nieuwe herberekende route. Ge moet dat heberekenen uitzetten. Je kan kan de route nog zien op het scherm zodat je de richting kan kiezen om terug op het parcours te komen. Eenmaal dit eerste euvel ogelost en een kleine veldrit achter de rug hoorden wij plots wat gerommel in de achterste gelederen, een valpartij van Rudieke och arme. Blijkbaar met één of ander maneuver van een voorijder op de spoorweg is hij op zijn zwing gegaan, gelukkig zonder enig kwetsuur of ander mechanisch defeckt. Verder onze weg vervolgt doorheen het PARC NATUREL DES HAUTES FAGNES. Hier een lekke band van de Jos en een klein probleem aan de voorrem van de Jef. Eric is fietsenmakes of niet. Het probleem van de voorrem werd opgelost dank zij de speciale inbus stersleutels die Paul Keynen in zijn materiaal koffer heeft zitten. Ik heb ze goed weggestoken daar den Erick deze wel in zijn bezit zou willen hebben. Wat zou de dag nog verder brengen, wij waren nog maar amper 13 km de baan op en al een hele hoop miserie ,brrrr. De moed niet laten zakken is de boodschap, het kan alleen maar beter worden, en dat werd het ook. Dat dacht ik, het natuurpark door in Roethgen weer een aarzeling van de Gps. Onze voorijder was het noorden kwijt en vond de weg niet meer. Ik dacht dat ik goed zat en de GPS vertelde mij links af. Dit bleek een aardeweg te zijn zodat ik even zekerheid wilde. Ik reed even terug en sloeg rechts af. Bleek dat ik gewoon een blokje rond had gereden. Na heel wat zoeken en diskuteren met de Marc dat hij zijn hebereking moest afzetten vonden wij terug het goede spoor. Weer een miserie voorbij en de Marc heeft zijn herbereking uitgezet. Ook Paul Keynen zijn Gps was even het noorden kwijt eveals de Gps in de auto.Bij Paul was het euvel snel opgelost. Route even terug oproepen en deze was in orde. De auto was een ander verhaal. Die waren wij kwijtgespeeld met dat rond blokje rond te rijden. Hed werd er ook niet gemakkelijker op. Lange beklimmingen van 5 tot 7% deden het ergste vermoeden voor een paar deelnemers. Naar verluid heeft Jefke , onze volger van dienst Marina opgebeld in het thuis front om de te vragen naar waar hij moest rijden omdat zijn Gps tilt sloeg. Marina, laptop opgezet en hem gezegd dat hij naar Butgenbach moest rijden. Met deze melding konden wij niet lachen, dat was na bijna 70 km en wij hadden er nog maar goed 28km achter de rug en er zouden lijken vallen als we niet vlug een oplossing konden vinden.. Dan maar gestopt, ik den Dirk Coremans en Dirk Winckelmans. De telefoon genomen en proberen Jefke op te bellen. Helaas, dit nummer is momenteel niet bereikbaar was het enige dat wij te horen kregen. Dan maar de nummer van Marina aan den Dirk gegeven en ik ben dan doorgereden met in het achterhoofd de vreselijke beklimming van Den Hammer. Gelukkig reden wij deze helse helling naar beneden en wonder boven wonder, aan het einde van de afdaling stond onze volgwagen. hij had blijkbaar het juiste spoor terug gevonden.Zo bereikten we Hammer en Dendorm waar een fijn plekje gevonden werd om te eten, te drinken en wat te rusten. Vanaf hier waren de Gps perikkelen voorbij, althans voor onze groep.De anderen heb ik na het vertrek niet meer gezien tot in de abdij van het mariawald. Onze vriend Glenn, zag het niet meer zitten en verkoos om wat km met de wagen af te leggen. Ook mijn kamergenoot kreeg het stillaan moeilijker en moeilijker. Had de hele nacht darmproblemen gehad en deze werden maar niet beter. Geheel futloos nam hij de beslissing om toch te blijven doorgaan, van karakter gesproken. Alleman had gegeten en de weg werd vervolgt. Al spoedig waren wij aan het rijden in twee groepen. De eerste hebben blijkbaar een hilarische strijd gevoerd op leven en dood, althans volgens de verhalen. Wij zelf hielden het zeer rustig en hadden maar één ding voor ogen, overleven. Dedendorm aan de Obersee, Rurberg, Woffelsbach aan de Rurtalsperre schoven (kropen) onder onder onze wielen voorbij met telkens fikse hellingen die genomen dienden te worden om Steckenborn te kunnen binnenrijden. Hier weer een fikse beklimming om dan even op een plateau terecht te komen waar even kon bijgekomen worden.om Smidt te bereiken. Pech voor mij wanneer mijn achterste band leeg liep, platten band. Dirk Coremans , mecanieker van dienst begon aan om deze klus te klaren en sloeg bijna bleek uit wanneer hij mijn stalen aftrekkertjes zag. Met de belofte dat ik deze thuis wel zou laten verdwijnen heeft hij de klus geklaard. Via smidt naar Heimbach waar de volgende beklimming lag te wachten, de 7 km lange klim naar het Mariawald , niet van de poes. Plots zag ik een wielertourist in volle afdaling mij voorbij schuiven. Voor ik doorhad dat deze persoon in gewone alledaagse klederdracht en gewone schoenen onze volger Jefke Tubex was, was hij al uit mijn gezichtsveld verdwenen, zo snel ging het. Ik had wel gezien dat het een fiets in geel en zwarte kleuren was, dus de Rudy had ook plaats genomen in de volgwagen. Juist voor de klim naar het Mariawald kreeg ik bericht dat er eentje pech had. Ik reed stilletjes verder en heb Dirk Coremans verteld waar wij juist moetsen afslaan en dat daar de 7 km lange klim begint. Dirk is meegereden tot aan de afslag en zodoende ben ik aan de klim begonnen. Onze vliegers, behalve eentje die blijkbaar géén behoefte heeft aan rust , eten of drinken. waren al aan de abdij toen ik daar arriveerde. Spoedig waren de anderen daar ook voor een welverdiende rustpauze waar wat afgedronken is. Het was aan de abdij verdorie nog niet gedaan, nog 2 km verder klimmen was de boodschap om dan weer terecht te komen op een plateau waar we enige tijd zouden verblijven om dan weer af te zakken naar Gemünd waar de volgende beklimming haar opwachting maakte. Eenmaal de beklimming in Gemünd, een echte rotzak, één rechte baan waar prcies géén eind aan kwam tegen gemiddeld 7% , achter de rug konden we boven op de plateau wel wat recupureren. De volgwagen kwam achter ons aan en vertelde ons dat de Jos achter was. Wij zijn dan even gestopt en hem opgewacht. Hij wilde zo vlug mogelijk naar Eynatten maar dat is niet zo maar uit de mouw te schudden. Jos besloot dan maar samen met ons verder te rijden, daar zat voorlopig niets anders op. Via Dreiborn kwamen wij op een heel grote baan terecht met een zeer goed fietspad naast. Samen met Dirk heb ik dan onze zieke Wim en een leeglopende Jos op sleeptouw genomen tot in Rocherath Daar stond onze volgwagen naast de kant op ons te wachten tesamen met de anderen. Was een tijdje geleden dat ik ze nog gezien had. De volgwagen was bijna zo goed als leeg daar de tween anderen besloten hadden om terug hun fiets te nemen om de laatste 60 km terug te gaan fietsen. De Jos had het nu zeer moeilijk en even de Gps de kortste weg naar Eynatten laten berekenen en die gaf nog 47 km aan en wij moesten er nog 53 km overbruggen en dan heb ik gezegd dat hij beter met ons kon verder fietsen voor die paar km dat het scheelt. Wat er verder is gebeurd weet ik niet, ik ben verder gereden met de Wim en den Dirk en blijkbaar heeft de Jos dan het busje opgezocht. Zo kwamen wij in Wirtzfeld terecht waar wij richting Butgenbach uit gingen. Onze volgwagen had het lastig om de drie groepen in het oog te houden. Hij ging dan naar de middenste groep om te vragen even op ons te wachten en zo kregen wij het gezelschap van den Edward, de Rudy en de Glenn. Na nog een zoveelste beklimming te hebben overwonnen belanden wij in Oberweywertz om alzo af te zakken naar Bruyeres om viad dit dorpje in Robertville te belanden waar er een stuwmeer is dat volledig droog stond. Waarschijnlijk voor herstellingswerken. Om Robert uit te geraken moet je de beklimming van de Botrange afharken om te belanden op het hoogste punt van Belgie. Met de wind dan nog vlak op je snuiter is dit een lastig beestje doch de beloning wacht. Verder naar de Baraque Michel en dan in volle snelheid 15 km bergaf naar Eupen. De vliegers hebben daar naar het schijnt serieuze problemen gehad met de Gps of was het iets anders, ik weet het niet ik was er niet bij. Ze hebben in elk geval Eupen bezocht langs alle kanten en vonden maar géén wegwijzer richting Eynatten. Wij hadden géén problemen en via een pittig stijl weggetje begaven wij ons naar Stausee in Eupen. Een zeer mooie accomodatie zou ik zeggen dat een bezoekje waard is. Verder langs de boorden van dit stuwmeer dwars door het bos richting Eynatten. Dit is blijkbaar een natuurgebied waar je een vergunning voor de wagen moet hebben om daar door te mogen rijden. Dit werd ons allezins toch verteld door een bewoner toen wij even stil stonden om de drinkebussen nog een laatste keer bij te vullen. Even dit achter de rug en wij op weg voor de laatste 10 vlakke km. Moe maar voldaan bereikten wij ons hotel omstreeks 18.45 uur. Na 8:08 uur had ik 161,2 km op de teller met een gemiddelde snelheid van 20,1 km per uur en ergens in een afdalin,g een hoogste snelheid van 74 km per uur en het verbruik van de calorieen vandaag was 8635 De anderen waren blijkbaar nog niet zoveel vroeger binnen en hadden slecht één grote pint naar binnen gewerkt. Wij besloten er daarom ook maar eentje te bestellen en het avondeten werd afgesproken om 20.30uur. Alle verhalen van onderweg werden in geuren en kleuren nogmaals verteld, ieder op zijn mannier en er werd nog heel wat af gelachen. Onze gastrijders kregen de sletel van onze kamers zodat zij zich konden opfrissen om de weg huiswaarts aan te vatten. iedereen hield zich aan de afspraken en om klokslag half negen werd het avondmaal aangevat. De saladebar was weer open en vrij toegenkelijk, bord tomatensoep , geroosterd vakens vlees met frietjes ( in overvloed ) en een tiramitsu als nagerecht was het menu. Het was weer af , dat mag en moet gezegd worden.
Klik op de onderstaande link voor het hoogteprofiel van deze dag
De eerste grote test Het sinksenweekend te eynatten
Na de talrijke rondritten warvan de afstanden stelselmatig opgedreven werden boven de 120 km was de eerste grote test het Sinksenweekend dat speciaal werd ingericht als voorbereiding op de grote tocht. 3 dagen de spieren rekken op de talrijke hellingen was de boodschap met afstanden van boven de 150km per dag stonden op het menu geschreven. DAG 1 BERLAAR - EYNATTEN 22-05-2010 De afspraak was om 7 uur in ons lokaal café " De Kroon" op de markt te Berlaar. Onze lokaalhouders Bart en Linda hadden voor ons spek met eieren op het programma staan om de 150 km lange tocht alvast met voldoende krachten te kunnen aanvatten. Ik was als één van de eersten die op het appel verscheen en kreeg al direckt de boodschap mee dat er waarschijnlijk met een paar man minder zou vertrokken worden. De reden , er waren er een paar die blijkbaar een bijkomende training hadden ingelast, niet met de fiets maar om hun vermogen om opslag van vocht wat aan te scherpen. Stelselmatig verschenen de anderen op het appel en werd er aan de tafels aangeschoven om het zeer smakelijke ontbijt naar binnen te werken. Als ik mag voort gaan op het uiterlijke van de laatst geariveerden die de groep kompleet maakten, mag ik wel stellen dat zij wel iets teveel hadden getraind en blijkbaar hun vermogen van vochtopslag iets wat hebben overschat. Nadat de laatsten hun ontbijt hadden binnen gewerkt , de volgwagen was geariveerd maakten wij ons op om deze driedaagse tocht aan te vatten. De pedalen werden vast geklikt , de vrienden en familieleden kregen nog een laatste groet of kus en de groep werd in beweging gezet. Via Itegem, Hulshout, Heultje, Westmeerbeek, Herselt, Blauberg, Weeefberg, Averbode, Schaffen, Geeneinde, Meldert en Zelem bereikten wij aan gezapig tempo onze eerste stop langs de oevers van Schulens meer. De km teller stond toen op ongeveer een 51 tal km aan een gemiddelde snelheid van 25 km per uur. Deze stop werd ingelast voor het vullen van de drinkebussen en een kleine hap tussen de kiezen te steken. Marina had immers gezorgd voor lekkere wafels die zeer goed in de smaak vielen . nog anderen gebruikten deze stop voor het ontlasten van het lichaam en deden aan natuur behoud door zich diskreet in het hoge gras te plaatsen en er een hoop(je) natuurlijke meststoffen achter te laten hetgeen de weelderige plantengroei zeker ten goede zal komen. Nog anderen plaatsten zich in de berm, haalden hun ventiel te voorschijn om zich te ontdoen van overbodig lischaamsvocht. Het peil van het kunstmatig aangelegd meer zag je ziender ogen stijgen. Na een kleine 20 minuten werd het peleton terug in beweging gebracht op weg naar Eben Emael waar het middagmaal zou genuttigs worden. Schulen, Berbroek, Stevoort, St Lambrechts Herk, Rapertingen, Beverst, Bilzen, Munsterbilzen, Waltwilder, Rosmeer, Hees, Kesselt, Vroenhoven, Kanne, waren de volgende dorpen die van onze doorkomst mochten genieten om alzo Eben Emael te breiken. Blijkbaar is mijn Frans toch niet alles. Ik had namelijk telefonisch kontakt gehad om een spagetti of crock messieur te bestellen en dacht dat het in orde was. Geniveive , de patron van het caffeetje waar ik al jaren kom, dacht dat ik nog ging terug bellen om het aantal stuks door te geven en ik dacht dat ik alles had doorgegeven. Gevolg keuken dicht en géén eten. Zij heeft zich menig keer verontschuldigd voor dit misverstand en wilde zelfs naar de bakker gaan om iets te halen. Gelukkig maakte zij géén enkel bezwaar dat wij onze sandwisssen boven haalden en deze dan maar achter de kiezen staken. Al met al nog een meevaller want anders waren deze s'avonds in de vuilbak beland. De km teller stond toen op ongeveer een goede 100 km met nog steeds een gemiddelde van om en bij de 23km per uur, er waren al wat kleine niet onoverkomelijke hellingeskes geweest maar hetgéén er nu te wachten stond was zeker géén klein bier. Blijkbaar waren er een paar snode plannen hadden met elkaar en terwijl wij rustig wat zaten te drinken en te eten waren zij op weg om elkaar te testen op de helling die achter de hoek lag te wachten. Wat ook de uitslag moge wezen, ze hebben elkaar wel degelijk getest aan de uitleg te horen en aan de mannier hoe zij hun colaatje achter over sloegen wanneer zij zich ook op het terras bij ons vervoegden. Iedereen was verzadigd van spijs en drank en na afgerekend te hebben werd het peleton terug in beweging geroepen. Den Hallenbay was de eerste die op ons achter den hoek lag te wachten. Voor sommigen is deze helling niet noemenswaardig als ge ziet hoe ze daar op vliegen op hun grote molen, voor anderen is deze helling het moment om de schakeluitrusting te kunnen testen zodat er hier en daar wel wat gekraak te horen was. Via Vise, Löen, het Albertkanaal en de Maas over richting Moelingen zodat we in de Voerstreek belanden. Zeer mooie streek maar lastig.S Gravenvoeren , Schoppen, St Martensvoeren, Veurs, paseerden onder onze wielen gepaard gaande met enkele kuitenbijters waar géén einde leek aan te komen. Diegenen die het klimmen beter beheersen moesten op tijd en stond wachten op de klouteraars omdat zij voorzien waren van de navigatie apparatuur die tot op dit ogenblik feiloos werkten. Boven op de grote weg aangekomen was een verademing voor de pijnlijke benen . Wij belanden in Hombourg en vervolgden onze weg naar Montzen, Moresnet, Kelmis, Hergenrath, Hauset, Eynatterheide om alzo aan het hotel in Eynatten te belanden. Blijkbaar is er ergens iets mislopen, ik heb het niet gezien maar om de één of andere reden was de groep in twee gespitst en waren wij, de klouteraars als eerste aan het hotel . Een tiental minuten arriveerden de anderen met de volgwagen maar zij kwamen uit een andere richting verdorie. Ik ben zeker dat ik het parcours heb gevolgd maar de anderen ????? Bij aankomst bleek er iemand zijn trapper los te komen en hebben ze onderweg een paar keer vastgezet maar telkkens kwam deze terug los. Heel het spul uit elkaar gehaald , nagekeken en terug in elkaar gezet en zeer goed aangeschroefd. Niet alleen zijn fiets vertoonde mankemanten, maar de bestuurder zelf had ook te lijden gehad van de combinatie zon en wind. Zo rood als een tomaat, van onder tot boven was het pijnlijke resultaat . Een brave ziel kon het niet aanzien en heeft dan maar een winkel gezocht en een grote familiale fles zonnecreme aangekocht waarvan zeer dankbaar gebruik is gemaakt. In elk geval ik had na 6:34 uur 149 km op de km teller staan aan een gemiddelde van 22,6 km per uur. Ergens , waarschijnlijk in de afdaling , een maximale snelheid van 69 km/uur gehaald en 7530 calorien verbuikt. Omdat het café en het restaurant gesloten was hadden wij géén mogelijkheid om een wel verdiende frisse pint te drinken. Dan maar de kamers opgezocht , een weldoende douche genomen en op weg naar een café iets verder op waar de anderen reeds volop van dit heerlijke vocht aan het genieten waren. De anderen heb ik medegeddeld dat ik twee consumaties van de kas zou betalen en dat het dan ieder voor zich zou zijn. Elks nog 5 kes bijgelegd bij de kas van de anderen Het eten was voor mijn part af. Netjes, vriendelijke bediening, meer dan genoeg te krijgen en zeer zeer smakelijk. Als eerste was er de saladebar waar je a voloté gebruik kon van maken dan volgde er meloen met ham gevolgd door Kalkoengebraad met kroketten en een zeer smakelijke saus. Als afsluiter een chocolademouche. Dit alles voorzien van witte en rode wijn en aangepaste waters. Groot was mijn verbazing wanneer ik te horen kreeg dat wij iets mochten drinken van Bart en Linda. Jaja,zij hadden ergens in Aken iets geboekt en zij kwamen poolshoogte nemen hoe het met hun touristen was gesteld. De anderen hadden opgemerkt dat er een groot tv scherm aan de muur hing in het café waar wij iets waren gaan drinken en als echte voeballiefhebbers hebben zij zich naar daar terug begeven om de finale tussen Inter Milaan en Bayeren Munchen live te volgen via het groot tv scherm. Bart en Linda gingen ook naar dat café en hebben daar ook nogmaals enkele bieren getrakteerd, waarvoor hartelijk dank. Wat de anderen hebben gedaan kan ik niet beschrijven daar ik moe maar voldaan mijn bedstee heb opgezocht denkend aan de dag die komen zou. Voor het profiel van deze rit klik op de bijlage hier onder vermeld
Hallo iedereen, Het is de bedoeling om dit blog elke dag bij te houden om het thuis front op de hoogte te houden van onze grote trip narr Santiago de Compostella. Onze krachttoer neemt aanvang op 10 juli 2010 en zal 2835 km bedragen, een echte uitdaging dus. Veel dank aan mijn echte kameraden die met me mee gaan ùaar ook aan diegenen die thuis blijven en mij langs alle kanten hebben gesteund en zullen steunen. dus langs deze weg houd ik alleman op de hooget wat compostella aangaat.
Na de talrijke rondritten warvan de afstanden stelselmatig opgedreven werden boven de 120 km was de eerste grote test het Sinksenweekend dat speciaal werd ingericht als voorbereiding op de grote tocht.
Hallo iedereen,
