2de Dag ZONDAG 23 MEI 2010 OMLOOP VAN DE STUWMEREN

De voorbije nacht heb ik bezoek gehad van een houtzager.
Eerst was er zijn thuiskomst waarbij hij gestrompeld is over zijn eigen valies en het nodige lawaai teweeg bracht, en éénmaal hij zijn lichaam ten ruste heeft gelegd is hij begonnen met werkzaamheden die normaal houthakkers uitvoeren, het zagen van bomen.
Ik kreeg bang had dat ik de volgende rit géén enkele boom meer zou tegen komen in het bos die mij een klein beetje zou kunnen beschermen tegen de zonnestralen. daar de voorseplling van weersberichten  uitstekend  waren met temperaturen tot 27°
s' Morgens was ik al vroeg te been. Rond de klok van 6.35u . Deels door het werk van de houthakker die de bomen bleef afzagen, deels door de spanning voor de vooruitzichten van de komende rit. het zou niet van de poes zijn, dat wist ik wel daar ik een vergelijkbare rit wel een keer of 3 heb gereden maar dan 20 jaar geleden. Dit is een aangepaste en nieuwe versie van de omloop van de stuwmeren,  géén onbekend terrein dus voor mij.
De afspraak was om 7:30u ontbijten en vertrekken voor deze rit om 9 uur stipt.
Ik had dus nog de nodige tijd om een frisse neus te halen en nam van de gelegenheid gebruik om ook nog wat digitale beelden te schieten (fotokes)
Het weer was uitstekend op dit ogenblik uitstekend. Plots kreeg ik een paar stemmen te horen. Bleek mijn kamergenoot te zijn die in het dakvenster eveneens een frisse neus aan het ophalen was. Ook in het andere dakvensters verschenen meer en meer hoofden, de één al wat frisser dan de anderen, maar zij waren present.
Onze fel rode tomaat en zijn kamergenoten maakten gebruik van het zwembad en hebben enkele baantjes getrokken, kwestie van de spieren wat los te maken.
Wij verwachten nog 3 anderen die deze tocht zouden mee fietsen en deze waren daar eerder dan wij gedacht hadden. Jos, Eric en de Koen waren blijkbaar goed op tijd vertrokken en de afstand naar Eynatten was 135 km was zeer voorspoedig verlopen. Stillaan was iedereen present en konden wij beginnen aan het ontbijt.
Terwijl wij ons allemaal verzamelden om naar het ontbijt te gaan was er op een zeer korte tijd een dikke mist opgekomen. Zeer raar van de enen moment op de andere zulke mist heb ik nog weinig gezien.
Onze gastrijders hadden hun bokes zelf bij doch een kopje koffie kwam hun wel gelegen. Géén enkel probleem voor het hotel op voorwaarde dat ze zich bij onze groep zetten daar alles was volgeboekt en daardoor géén plaatsen meer vrij waren in het restaurant.
Ook het ontbijt was weer dik in orde. Keuzes genoeg, voor alleman was er wel iets dat hem lag. Witte broodjes, bruine broodjes, croisants, kaas, hesp, eieren, salami, leverworst, fruitsalade, yuchourt, vers fruit waaronder appelen, bananen enz.. enz....
Op de tafels lagen zakjes klaar om ons lunchpakket in te verpakken ( zelf te kiezen en klaar te maken).
Ik heb de GPS routes in het machientje van de Marc geplaats zodat zij ook zouden beschikken over een navigatiesysteem en zodoende zij telkens niet meer moesten wachten tot wij naar boven geklauterd waren.
Zo plots als de mist opgekomen was, zo plots was hij weer verdwenen en konden wij vertrekken in echt schitterend weer.
Eens dit alles achter de rug werden de fietsen uit de garage gehaald en opgemaakt om de rit aan te vatten. De GPS sen werden ingesteld en om 9 uur trokken wij op weg voor deze onbekende rit.
Eynatten, Raeren , Platz, Raeren, Pfau, hier werden wij geconfronteerd met de werkzaamheden aan het wegennet in Duitsland. Hier is gebleken dat er slechts één iemand het heft dan in handen moet nemen in plaats van meerderen. Dit leid tot misverstanden en niemand weet het eigenlijk nier meer; Is het nu liks of rechts, is het rechtdoor of is het terug keren. Dit is niet gezellig , voor niemand. Het bleek te zitten in de instelling van een GPS toestel. Wanneer ge noodgedwongen van de vooropgestelde route moet afwijken, zoals hier met de slechte weg wegen werkzaamheden, het toetstel staat op herberekenen krijgt men altijd direckt een nieuwe herberekende route. Ge moet dat heberekenen uitzetten. Je kan kan de route nog zien op het scherm zodat je de richting kan kiezen om terug op het parcours te komen.
Eenmaal dit eerste euvel ogelost en een kleine veldrit achter de rug hoorden wij plots wat gerommel in de achterste gelederen, een valpartij van Rudieke och arme. Blijkbaar met één of ander maneuver van een voorijder op de spoorweg is hij op zijn zwing gegaan, gelukkig zonder enig kwetsuur of ander mechanisch defeckt.
Verder onze weg vervolgt doorheen het PARC NATUREL DES HAUTES FAGNES. Hier een lekke band van de Jos en een klein probleem aan de voorrem van de Jef. Eric is fietsenmakes of niet. Het probleem van de voorrem werd opgelost dank zij de speciale inbus stersleutels die Paul Keynen in zijn materiaal koffer heeft zitten. Ik heb ze goed weggestoken daar den Erick deze wel in zijn bezit zou willen hebben.
Wat zou de dag nog verder brengen, wij waren nog maar amper 13 km de baan op en al een hele hoop miserie ,brrrr.
De moed niet laten zakken is de boodschap, het kan alleen maar beter worden, en dat werd het ook.
Dat dacht ik, het natuurpark door in Roethgen weer een aarzeling van de Gps. Onze voorijder was het noorden kwijt en vond de weg niet meer.
Ik dacht dat ik goed zat en de GPS vertelde mij links af. Dit bleek een aardeweg te zijn zodat ik even zekerheid wilde. Ik reed even terug en sloeg rechts af. Bleek dat ik gewoon een blokje rond had gereden. Na heel wat zoeken en diskuteren met de Marc dat hij zijn hebereking moest afzetten vonden wij terug het goede spoor. Weer een miserie voorbij en de Marc heeft zijn herbereking uitgezet. Ook Paul Keynen zijn Gps was even het noorden kwijt eveals de Gps in de auto.Bij Paul was het euvel snel opgelost. Route even terug oproepen en deze was in orde. De auto was een ander verhaal. Die waren wij kwijtgespeeld met dat rond blokje rond te rijden. 
Hed werd er ook niet gemakkelijker op. Lange beklimmingen van 5 tot 7% deden het ergste vermoeden voor een paar deelnemers. Naar verluid heeft Jefke , onze volger van dienst Marina opgebeld in het thuis front om de te vragen naar waar hij moest rijden omdat zijn Gps tilt sloeg. Marina, laptop opgezet en hem gezegd dat hij naar Butgenbach moest rijden. Met deze melding konden wij niet lachen, dat was na bijna 70 km en wij hadden er nog maar goed 28km achter de rug en er zouden lijken vallen als we niet vlug een oplossing konden vinden.. Dan maar gestopt, ik den Dirk Coremans en Dirk Winckelmans. De telefoon genomen en proberen Jefke op te bellen. Helaas, dit nummer is momenteel niet bereikbaar was het enige dat wij te horen kregen.
Dan maar de nummer van Marina aan den Dirk gegeven en ik ben dan doorgereden met in het achterhoofd de vreselijke beklimming van Den Hammer. Gelukkig reden wij deze helse helling naar beneden en wonder boven wonder, aan het einde van de afdaling stond onze volgwagen. hij had blijkbaar het juiste spoor terug gevonden.Zo bereikten we Hammer en Dendorm waar een fijn plekje gevonden werd om te eten, te drinken en wat te rusten.
Vanaf hier waren de Gps perikkelen voorbij, althans voor onze groep.De anderen heb ik na het vertrek niet meer gezien tot in de abdij van het mariawald.
Onze vriend Glenn, zag het niet meer zitten en verkoos om wat km met de wagen af te leggen.
Ook mijn kamergenoot kreeg het stillaan moeilijker en moeilijker. Had de hele nacht darmproblemen gehad en deze werden maar niet beter. Geheel futloos nam hij de beslissing om toch te blijven doorgaan, van karakter gesproken. Alleman had gegeten en de weg werd vervolgt. Al spoedig waren wij aan het rijden in twee groepen. De eerste hebben blijkbaar een hilarische strijd gevoerd op leven en dood, althans volgens de verhalen.
Wij zelf hielden het zeer rustig en hadden maar één ding voor ogen, overleven.
Dedendorm aan de Obersee, Rurberg, Woffelsbach aan de Rurtalsperre schoven (kropen) onder onder onze wielen voorbij met telkens fikse hellingen die genomen dienden te worden om Steckenborn te kunnen binnenrijden. Hier weer een fikse beklimming om dan even op een plateau terecht te komen waar even kon bijgekomen worden.om Smidt te bereiken.
Pech voor mij wanneer mijn achterste band leeg liep, platten band. Dirk Coremans , mecanieker van dienst begon aan om deze klus te klaren en sloeg bijna bleek uit wanneer hij mijn stalen aftrekkertjes zag. Met de belofte dat ik deze thuis wel zou laten verdwijnen heeft hij de klus geklaard.
Via smidt naar Heimbach waar de volgende beklimming lag te wachten, de 7 km lange klim naar het Mariawald , niet van de poes.
Plots zag ik een wielertourist in volle afdaling mij voorbij schuiven. Voor ik doorhad dat deze persoon in gewone alledaagse klederdracht en gewone schoenen onze volger Jefke Tubex was, was hij al uit mijn gezichtsveld verdwenen, zo snel ging het. Ik had wel gezien dat het een fiets in geel en zwarte kleuren was, dus de Rudy had ook plaats genomen in de volgwagen.
Juist voor de klim naar het Mariawald kreeg ik bericht dat er eentje pech had. Ik reed stilletjes verder en heb Dirk Coremans verteld waar wij juist moetsen afslaan en dat daar de 7 km lange klim begint. Dirk is meegereden tot aan de afslag en zodoende ben ik aan de klim begonnen.
Onze vliegers, behalve eentje die blijkbaar géén behoefte heeft aan rust , eten of drinken. waren al aan de abdij toen ik daar arriveerde. Spoedig waren de anderen daar ook voor een welverdiende rustpauze waar wat afgedronken is.
Het was aan de abdij verdorie nog niet gedaan, nog 2 km verder klimmen was de boodschap om dan weer terecht te komen op een plateau waar we enige tijd zouden verblijven om dan weer af te zakken naar  Gemünd waar de volgende beklimming haar opwachting maakte.
Eenmaal de beklimming in Gemünd, een echte rotzak, één rechte baan waar prcies géén eind aan kwam tegen gemiddeld 7% , achter de rug konden we boven op de plateau wel wat recupureren.
De volgwagen kwam achter ons aan en vertelde ons dat de Jos achter was. Wij zijn dan even gestopt en hem opgewacht. Hij wilde zo vlug mogelijk naar Eynatten maar dat is niet zo maar uit de mouw te schudden.
Jos besloot dan maar samen met ons verder te rijden, daar zat voorlopig niets anders op.
Via Dreiborn kwamen wij op een heel grote baan terecht met een zeer goed fietspad naast. Samen met Dirk heb ik dan onze zieke Wim en een leeglopende Jos op sleeptouw genomen tot in Rocherath
Daar stond onze volgwagen naast de kant op ons te wachten tesamen met de anderen. Was een tijdje geleden dat ik ze nog gezien had.
De volgwagen was bijna zo goed als leeg daar de tween anderen besloten hadden om terug hun fiets te nemen om de laatste 60 km terug te gaan fietsen. De Jos had het nu zeer moeilijk en even de Gps de kortste weg naar Eynatten laten berekenen en die gaf  nog 47 km aan en wij moesten er nog 53 km overbruggen en dan heb ik gezegd dat hij beter met ons kon verder fietsen voor die paar km dat het scheelt.
Wat er verder is gebeurd weet ik niet, ik ben verder gereden met de Wim en den Dirk en blijkbaar heeft de Jos dan het busje opgezocht.
Zo kwamen wij in Wirtzfeld terecht waar wij richting Butgenbach uit gingen. Onze volgwagen had het lastig om de drie groepen in het oog te houden. Hij ging dan naar de middenste groep om te vragen even op ons te wachten en zo kregen wij het gezelschap van den Edward, de Rudy en de Glenn.
Na nog een zoveelste beklimming te hebben overwonnen belanden wij in Oberweywertz om alzo af te zakken naar Bruyeres om viad dit dorpje in Robertville te belanden waar er een stuwmeer is dat volledig droog stond. Waarschijnlijk voor herstellingswerken.
Om Robert uit te geraken moet je de beklimming van de Botrange afharken om te belanden op het hoogste punt van Belgie. Met de wind dan nog vlak op je snuiter is dit een lastig beestje doch de beloning wacht. Verder naar de Baraque Michel en dan in volle snelheid 15 km  bergaf naar Eupen. De vliegers hebben daar naar het schijnt serieuze problemen gehad met de Gps of was het iets anders, ik weet het niet ik was er niet bij. Ze hebben in elk geval Eupen bezocht langs alle kanten en vonden maar géén wegwijzer richting Eynatten.
Wij hadden géén problemen en via een pittig stijl weggetje begaven wij ons naar Stausee in Eupen. Een zeer mooie accomodatie zou ik zeggen dat een bezoekje waard is. Verder langs de boorden van dit stuwmeer dwars door het bos richting Eynatten. Dit is blijkbaar een natuurgebied waar je een vergunning voor de wagen moet hebben om daar door te mogen rijden. Dit werd ons allezins toch verteld door een bewoner toen wij even stil stonden om de drinkebussen nog een laatste keer bij te vullen. Even dit achter de rug en wij op weg voor de laatste  10 vlakke km.
Moe maar voldaan bereikten wij ons hotel omstreeks 18.45 uur.
Na 8:08 uur had ik  161,2 km op de teller met een gemiddelde snelheid van 20,1 km per uur en ergens in een afdalin,g een hoogste snelheid van 74 km per uur en het verbruik van de calorieen vandaag was 8635
De anderen waren blijkbaar nog niet zoveel vroeger binnen en hadden slecht één grote pint naar binnen gewerkt. Wij besloten er daarom ook maar eentje te bestellen en het avondeten werd afgesproken om 20.30uur.
Alle verhalen van onderweg werden in geuren en kleuren nogmaals verteld, ieder op zijn mannier en er werd nog heel wat af gelachen. Onze gastrijders kregen de sletel van onze kamers zodat zij zich konden opfrissen om de weg huiswaarts aan te vatten.
iedereen hield zich aan de afspraken en om klokslag half negen werd het avondmaal aangevat.
De saladebar was weer open en vrij toegenkelijk, bord tomatensoep , geroosterd vakens vlees met frietjes ( in overvloed ) en een tiramitsu als nagerecht was het menu. Het was weer af , dat mag en moet gezegd worden.

Klik op de onderstaande link voor het hoogteprofiel van deze dag

Bijlagen:
profieldag2.jpg (60.8 KB)   

Bijlagen:
profieldag1.jpg (75.2 KB)